สะใภ้ตีทะเบียน (เทเรน่า)
'สหรัฐ นฤเบศบดินทร์’ นักธุรกิจหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในระดับประเทศ
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน เทเรน่า
ตอน: ตอนที่ 5 40%
สมาชิกดงสลัมน้ำครำเดินตากแดดเหงื่อชุ่มกันข้ามสะพานไม้เล็กๆ ข้ามคลองเพื่อกลับบ้าน หลังถ่อไปถึงสนามบินแล้วไม่พบหน้าเมขลา มารศรีมาถึงก็โยนกระเป๋าสะพายลงพื้นอย่างหงุดหงิด
“หน็อย…นังลูกอกตัญญู ได้ดีแล้วคิดจะชิ่งเหรอวะ ฝันไปเถอะโว้ย คนอย่างอีศรีไม่ได้โง่ กูรู้ว่าผัวมึงเป็นใคร คอยดูๆ กูจะบุกให้ถึงบริษัท” มารศรีกระแทกตัวลงนั่งกับพื้นไม้กระดานเลอะคราบนมที่เด็กหญิงน้ำฟ้าทำหกมาสามวัน แต่เพราะแม่เอาแต่เล่นไพ่จึงไม่ได้สนใจเช็ดถู
“มันอาจจะไม่ใช่นังเมย์ก็ได้นา” นายบุญสุขยังมองลูกสาวคนโปรดในแง่ดี ในชีวิตของเขาไม่ค่อยมีอะไรให้นึกอยากภาคภูมิใจนักก็เห็นจะมีแต่เมขลาที่ทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง เรียนจบปริญญาแถมยังได้ไปถึงเมืองนอกเมืองนา และคาดหวังไว้ว่าในชีวิตบั้นปลายจะสุขสบายเพราะลูกสาวเลี้ยงดู
“ใช่สิพ่อ ฉันจำพี่เมย์ได้” เด็กชายแสนชัยยืนยัน ถึงปีนี้เขาจะอยู่แค่ปอห้า แต่สายตาไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ใหญ่ สวยแบบนั้น ท่าเดินแบบนั้นเขาจำได้ติดตา
“ข้าก็จำได้ ทำไมจะไม่ใช่ มันคงอายนะสิที่เห็นเรา” มารศรีเจ็บใจ เบ่งมันออกมาจากท้องแท้ๆ พอเห็นแม่เห็นเชื้อกลับวิ่งหนี ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจน้ำตาก็เลยพาลไหลออกมาดื้อๆ ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงดีเด่อะไรนัก แต่ก็อดน้อยใจลูกไม่ได้เหมือนกัน
“อันที่จริงสภาพเรามันก็น่าอยู่หรอกที่ลูกจะอาย” นายบุญสุขก้มมองสารรูปที่ดูไม่ค่อยจืดของตัวเองแล้วถอนหายใจ “แต่จะทำยังไงได้ล่ะก็คนมันจนนี่หว่า”
“จะจนจะแย่ยังไงก็พ่อแม่ คอยดูนะถ้าภายในอาทิตย์นี้มันไม่โผล่มาให้เห็นหน้า กูเนี่ย…กูอีมารศรีแม่นังเมย์จะบุกไปถึงบริษัทผัวมัน” มารศรีทุบอกตัวเองดังปึกปัก เจ็บปวดเจ็บใจ
“มันต้องมาสิวะ” นายบุญสุขตบไปบนเข่าตัวเองแรงๆ “ข้าเอาหัวเป็นประกัน ยังไงมันก็ต้องมา ข้าเป็นพ่อข้ารู้ดีว่ามันจะไม่ทิ้งข้า”
มารศรีเบ้หน้า ไม่เชื่อน้ำยา ท่าทางของเมขลาราศีจับซะขนาดนั้น คงมีเงินใช้สอยผ่านมือไม่น้อย
แสงทองตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าคนชวนอย่างน้ำลิน เมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เห็นหน้าว่าที่เพื่อนเขยเสียที ลากชุดนั้นชุดนี้มาให้เพื่อนลองทาบตัวแล้วส่ายหน้า
“ทำไมชุดเธอแต่ละชุดถึงได้ดูไม่จืดแบบนี้นะน้ำลิน”
“ก็ฉันชอบของฉัน ใส่สบายออก” เจ้าของชุดแย่งกระโปรงจีบรอบสีขาวยาวถึงตาตุ่มพลิ้วไหวจากมือเพื่อนมา แล้วค้นหาเสื้อที่เข้าชุดกันในตู้
“ยาวจนแทบจะพันแข้งขาหัวคะมำเนี่ยนะสวย เชยเป็นคุณป้าเลย เอาชุดฉันดีกว่าไหม ให้ยืม” แสงทองอาสาด้วยความเต็มใจแล้วยังลุกออกไปค้นชุดมาให้ แต่ละชุดคนมองส่ายหน้า
“ไม่ไหวหรอก ขืนฉันใส่กระโปรงตัวนี้ของเธอ คุณป้าได้ลมจับ”
“อ้อ…อย่างนี้นี่เอง” แสงทองหลิ่วตาล้อเลียนในขณะที่น้ำลินไม่เข้าใจ
“อะไรของเธอ อย่างนี้นี่เอง ต้องคิดอะไรไม่ดีแน่เลย” น้ำลินมองเพื่อนรักอย่างรู้ทัน แสงทองมักคิดอะไรลึกกว่าเธอเสมอ ลึกเกินไปด้วยซ้ำ บางเรื่องเธอไม่ทันคิดแม่เพื่อนรักก็คิดไปไกล
“ก๊อ…” แสงทองยักไหล่ทำมีเลศนัย “เอาใจว่าที่แม่สามีไงจ๊ะ เขาชอบแบบไหนก็ต้องทำตามเอาไว้ก่อน เอาไว้ให้ได้ตัวลูกชายมาเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”
“บ้า เธอนี่”
หญิงสาวส่ายหน้าระอากับความคิดโลดโผนไปไกลของเพื่อนรัก ไม่สนใจชุดสวยของแสงทองหันไปคว้าชุดที่เพิ่งถูกมองว่า ‘ชุดคุณป้า’ หายเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็ออกมา เรือนร่างสูงโปร่งในชุดกระโปรงจีบรอบพลิ้วไหวมีซับใน ตัวเสื้อเป็นผ้ากำมะหยี่สีชมพูตัวในสีเดียวกับกระโปรง เมื่อประดับบนร่างสมส่วนของน้ำลินจากชุดคุณป้ามันก็ทำให้ดูน่ามองดีเหมือนกัน เสียแต่ดูสวยแบบชืดๆ ไปหน่อย
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถยนต์คันใหม่เอี่ยมที่พ่อซื้อให้หลังเรียนจบของแสงทองมาจนถึงคฤหาสน์บ้านนฤเบศบดินทร์เจ้าของรถก็ตาโต
“อุแม่เจ้า นี่เหรอบ้าน ฉันว่าน่าจะเรียกว่าวังมากกว่า”
แสงมองลงจากรถแล้วหมุนไปรอบตัว ทึ่งกับความสวยงามกว้างขวางของบ้านหลังนี้ หากเพื่อนรักของเธอมัดใจลูกชายบ้านนี้ไว้ได้ก็ไม่ต่างจากเป็นเจ้าหญิงดีๆ นี่เอง
“สวยมาก สวยอะไรอย่างนี้ ถ้าได้ขนาดนี้เป็นเมียน้อยฉันก็เอา”
“พอได้แล้ว คุณป้าเดินมาโน่นแล้ว” น้ำลินหยิกเบาๆ ไปบนหลังมือเพื่อนรัก เมื่อมณีจันทร์เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“หนูลิน”
“สวัสดีค่ะ” สองสาวยกมือไหว้ แสงทองจึงเป็นฝ่ายแนะนำตัวเอง
“หนูชื่อแสงทองค่ะ เป็นเพื่อนของน้ำลิน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนู แหม…หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เห็นแล้วอยากมีลูกชายเพิ่มอีกซักคนสองคน” มณีจันทร์เอ่ยชม แสงทองเองก็ยิ้มแฉ่งรับคำชมก่อนเดินมาขนาบใกล้
“ถึงจะมีแค่คนเดียวแต่ก็ยังว่างไม่ใช่เหรอคะ”
“ยัยแสง!” น้ำลินตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดอะไรแบบนั้นกับผู้ใหญ่ทว่าเจ้าของบ้านหัวเราะชอบใจ นึกถูกชะตาแสงทองขึ้นมาอีกคน เห็นจะมีแค่ว่าที่สะใภ้ที่ทำอย่างไรเคมีก็ดูจะไม่เข้ากันเอาเสียเลย เมื่อคืนก็ทีหนึ่งแล้ว เธออุตส่าห์จัดห้องนอนให้คนละฝั่ง แต่แม่คุณก็ดอดไปนอนห้องลูกชายเธอเข้าจนได้
ผู้หญิงอะไร๊!
ไปเรียนเมืองนอกเมืองนามาก็ตั้งหลายปี กลับมาเมืองไทยแทนที่จะรีบกลับบ้านไปให้พ่อกับแม่ชื่นใจ แต่กลับมาขลุกอยู่บ้านผู้ชาย แถมยังทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่อายใคร ผู้หญิงแบบนี้จะเอามาเป็นสะใภ้นฤเบศบดินทร์ได้อย่างไร ต่อไปจะทำขายหน้าอะไรอีกก็ไม่รู้
“ลูกชายคนเดียวน่ะใช่จ้ะ แต่ไม่ว่างแล้ว”
“พี่รัฐเขามีแฟนแล้ว อย่าพูดแบบนี้อีกนะแสง” น้ำลินต่อว่า มณีจันทร์จึงรีบไขข้อข้องใจทันที
“ใครว่าแฟนจ๊ะ หนูเมขลาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเองจ้ะ ที่ป้าบอกว่าไม่ว่างก็เพราะมีคนที่มองๆ เอาไว้ให้อยู่แล้วนะสิจ๊ะ” ปากว่าแต่ตาจับมาหาน้ำลิน
แสงทองเห็นอย่างนั้นก็เดาะลิ้น ขยับเข้ามาใกล้อีก
“ใครน๊า ไม่ใกล้ไม่ไกลแถวนี้หรือเปล่าคะ”
“ก็ใช่นะสิจ๊ะ” มณีจันทร์หัวเราะร่วน ดูเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับแม่เพื่อนรักของเธอ และเสียงหัวเราะนั้นก็ดังไปถึงห้องรับแขกที่สหรัฐกับเมขลากำลังนั่งอิงแอบแนบชิดกันอยู่ทั้งที่สนันต์ยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆ มณีจันทร์หน้าม้าน อายแทน
“อะแฮ่ม”
เมื่อเสียงกระแอมดังขึ้นพร้อมด้วยสายตาปรามของแม่ทำให้ชายหนุ่มรีบขยับออกห่างจากตัวหญิงคนรัก เมขลาเองก็ดูเหมือนเพิ่งจะรู้ตัว เพราะตอนอยู่เมืองนอกก็ไม่เคยได้ระวังกิริยาและการแสดงออก ไปอยู่มาเสียนานจึงติดนิสัยแบบนั้นมาด้วย
ก็แหม…มันก็ต้องให้เวลากันบ้าง
น้ำลินกับแสงทองยกมือไหว้สนันต์ก่อนที่หญิงสาวจะผินวงหน้ามาหาสหรัฐ ยกมือไหว้เขาเช่นกัน เมขลาจับตามองนิ่งๆ รอให้อีกฝ่ายทักแต่หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มให้ จากนั้นมณีจันทร์จึงเป็นฝ่ายแนะนำแสงทองให้ทุกคนรู้จัก สำหรับเมขลานั้นดูปราดเดียวก็รู้ว่าแม่แสงเงินแสงทองคนนี้ร้ายไม่เบา
“วันนี้ยัยมิตลงครัวเองเลยนะ พอรู้ว่าลินจะมาก็ดีใจใหญ่ ทำของโปรดเอาไว้ให้ตั้งหลายอย่าง” มณีจันทร์บอกขึ้น จงใจให้ใครบางคนรู้ตัวว่านี่ต่างหากคือคนที่สำคัญที่สุดของบ้านนี้
“มิตฝึกงานเสร็จแล้วหรือคะ คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อย่างนั้นลินขอเข้าไปหานะคะ ไปเถอะแสง” หญิงสาวคว้าข้อมือเพื่อนรักเดินเข้าครัวไป นอกจากเหตุผลที่คิดถึงสมิตาแล้วยังเป็นเพราะไม่อาจทนมองผู้ชายที่ตัวเองหลงรักสวีตหวานกับผู้หญิงอีกคนต่อหน้า
“รัฐ ไปดูซิลูกว่าในครัวเสร็จกันหรือยัง” มณีจันทร์รุนหลังลูกชายทำให้คิ้วหนาเลิกขึ้น
“ผมนี่เหรอครับ”
“ก็ใช่นะสิจ๊ะ หรือจะให้คุณพ่อ” เมื่อถูกพาดพิงสนันต์จึงวางหนังสือพิมพ์ลงตั้งท่าจะลุกแต่เมื่อสายตาเขียววาววะวับของภรรยามองจับมาจึงนั่งลงตามเดิม ก็อย่างที่บอกในบ้านนี้มณีจันทร์ใหญ่สุด มีสิทธิ์ขาดเบ็ดเสร็จในบ้านหลังนี้ ใครจะกล้าขัด
“คุณรัฐเป็นผู้ชายคงไม่เหมาะจะเข้าไปดูในครัว เดี๋ยวเมย์ไปดูเองค่ะ” เมขลาขยับตัวลุกทว่ามณีจันทร์บอกปัดอย่างไม่รักษาน้ำใจ
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ หนูเมย์เป็นแขก เป็นคนอื่นจะใช้ให้เข้าไปดูในครัวคงไม่เหมาะ”
“แม่ครับ” สหรัฐมองแม่ด้วยสายตาวิงวอน ตัวเขาเองก็ออกจะแน่ใจแล้วว่าแม่ไม่ชอบเมขลา และเขาเองก็เห็นว่าเมขลาพยายามเอาใจแม่ทุกอย่างแล้ว
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้ใส่แม่ ไปได้แล้ว” มณีจันทร์ตัดบท เสียงแข็ง ผู้เป็นลูกถอนหายใจแต่ก็เดินเซ็งๆ เข้าไปในครัวที่สามสาวกับป้านวลพร้อมลูกมืออีกสองคนกำลังคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ สมิตาเป็นฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นพี่ชายเดินหน้าบึ้งเข้ามา
“หิวแล้วหรือคะพี่รัฐ ออกมาตามถึงนี่” สมิตาถามขึ้น มือสาละวนกับการจัดอาหาร ส่วนน้ำลินกำลังคนหม้อทับทิมกรอบอยู่ และเพราะไม่คิดว่าเขาจะโผล่หน้าเข้ามาในครัวอารามประหม่าตกใจทำให้หยิบกระปุกเกลือเทลงไปในหม้อเพราะคิดว่าเป็นน้ำตาล
“ตายแล้ว คุณหนูลิน นั่นเกลือค่ะ” ป้านวลเห็นเข้าก็ร้องลั่น คนทำเองก็ตกใจ เมื่อตักของหวานที่กลายเป็นของเค็มขึ้นชิมก็ยิ้มเจื่อน พลอยทำให้ใบหน้าบูดบึ้งของสหรัฐคลี่ยิ้ม ยิ้มแบบขบขันทั้งปากทั้งตา
แม่คนนี้…
“ขอโทษค่ะป้านวล เดี๋ยวลินทำให้ใหม่นะคะ” หญิงสาวพนมมือไหว้ นึกอยากร้องไห้ที่ทำขายหน้าต่อหน้าสหรัฐแบบนี้
แสงทองเองก็มองเพื่อนอย่างเห็นใจก่อนรีบเอ่ยแก้สถานการณ์
“กว่าจะทำทับทิมกรอบใหม่ คงไม่ทันเวลาอาหารเย็น เอาง่ายๆ ดีกว่านะผลไม้มีอะไรก็จัดไป คุณสหรัฐคะพวกเรางานล้นมือกันหมดเลยค่ะ ช่วยล้างผลไม้หน่อยสิคะ”
“ครับ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาในครัว เพราะเห็นทุกคนวุ่นกันอยู่จึงเข้าไปช่วย แสงทองเป็นฝ่ายจัดแจงหน้าที่ รุนหลังให้เพื่อนไปยืนข้างสหรัฐ
“ช่วยคุณรัฐล้างด้วยนะลิน ผลไม้สมัยนี้สารพิษมันเยอะ เดี๋ยวให้พายกับหวายยกอาหารออกไป ป่านนี้คุณลุงคุณป้าคงหิวแย่แล้ว เร็วๆ เข้าเถอะจ้ะน้ำลิน” แสงทองพูดเป็นต่อยหอยพลางขยิบตาให้สมิตา เพื่อนใหม่ที่ตีซี้ได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน
สมิตาเองถ้าจะให้เลือกระหว่างเมขลากับน้ำลินว่าจะให้ใครเป็นพี่สะใภ้ละก็ แน่นอนว่าก็คงเป็นน้ำลิน เพราะนอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทสนมกันมานานแล้ว นิสัยใจคอก็คล้ายคลึงกัน กับเมขลาก็ดีอยู่หรอกแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าฝ่ายนั้นไม่ได้ทำอะไรลงไปด้วยความจริงใจ แถมยังดูมีลับลมคมใน
เมื่อวาน…เธอออกจะแน่ใจว่าสี่คนพ่อแม่ลูกนั่นเรียกเมขลา และเมขลาเองก็จงใจหนี
สหรัฐหยิบกะละมังออกมาจากชั้นวางของด้านล่าง เปิดน้ำใส่จนเต็ม น้ำลินจึงเทแอปเปิ้ลลูกใหญ่ในถุงลงไป แต่เทแรงไปหน่อยน้ำจึงกระจายเลอะเสื้อเชิ้ตสีขาว
“ขอโทษค่ะพี่รัฐ”
หญิงสาวตกใจจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มก้มหน้าลงมา จมูกเฉียดพวงแก้มบางใสไปนิดเดียวทว่าใบหน้างามร้อนผ่าว แสบร้อนไปทั้งหน้า จึงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งนาน ไม่รู้เพราะเหตุใด ทั้งที่อยากจะเบือนหน้าหนีแต่สหรัฐกลับถอนสายตานั้นไม่ออก และกลิ่นหอมอ่อนๆ จากแป้งเด็กบนแก้มใสที่เผลอสูดเข้าไปเต็มรักมันกำลังทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
แปลกๆ…เหมือนหัวใจถูกกระตุกด้วยของแข็ง
“หน็อย…นังลูกอกตัญญู ได้ดีแล้วคิดจะชิ่งเหรอวะ ฝันไปเถอะโว้ย คนอย่างอีศรีไม่ได้โง่ กูรู้ว่าผัวมึงเป็นใคร คอยดูๆ กูจะบุกให้ถึงบริษัท” มารศรีกระแทกตัวลงนั่งกับพื้นไม้กระดานเลอะคราบนมที่เด็กหญิงน้ำฟ้าทำหกมาสามวัน แต่เพราะแม่เอาแต่เล่นไพ่จึงไม่ได้สนใจเช็ดถู
“มันอาจจะไม่ใช่นังเมย์ก็ได้นา” นายบุญสุขยังมองลูกสาวคนโปรดในแง่ดี ในชีวิตของเขาไม่ค่อยมีอะไรให้นึกอยากภาคภูมิใจนักก็เห็นจะมีแต่เมขลาที่ทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง เรียนจบปริญญาแถมยังได้ไปถึงเมืองนอกเมืองนา และคาดหวังไว้ว่าในชีวิตบั้นปลายจะสุขสบายเพราะลูกสาวเลี้ยงดู
“ใช่สิพ่อ ฉันจำพี่เมย์ได้” เด็กชายแสนชัยยืนยัน ถึงปีนี้เขาจะอยู่แค่ปอห้า แต่สายตาไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ใหญ่ สวยแบบนั้น ท่าเดินแบบนั้นเขาจำได้ติดตา
“ข้าก็จำได้ ทำไมจะไม่ใช่ มันคงอายนะสิที่เห็นเรา” มารศรีเจ็บใจ เบ่งมันออกมาจากท้องแท้ๆ พอเห็นแม่เห็นเชื้อกลับวิ่งหนี ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจน้ำตาก็เลยพาลไหลออกมาดื้อๆ ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงดีเด่อะไรนัก แต่ก็อดน้อยใจลูกไม่ได้เหมือนกัน
“อันที่จริงสภาพเรามันก็น่าอยู่หรอกที่ลูกจะอาย” นายบุญสุขก้มมองสารรูปที่ดูไม่ค่อยจืดของตัวเองแล้วถอนหายใจ “แต่จะทำยังไงได้ล่ะก็คนมันจนนี่หว่า”
“จะจนจะแย่ยังไงก็พ่อแม่ คอยดูนะถ้าภายในอาทิตย์นี้มันไม่โผล่มาให้เห็นหน้า กูเนี่ย…กูอีมารศรีแม่นังเมย์จะบุกไปถึงบริษัทผัวมัน” มารศรีทุบอกตัวเองดังปึกปัก เจ็บปวดเจ็บใจ
“มันต้องมาสิวะ” นายบุญสุขตบไปบนเข่าตัวเองแรงๆ “ข้าเอาหัวเป็นประกัน ยังไงมันก็ต้องมา ข้าเป็นพ่อข้ารู้ดีว่ามันจะไม่ทิ้งข้า”
มารศรีเบ้หน้า ไม่เชื่อน้ำยา ท่าทางของเมขลาราศีจับซะขนาดนั้น คงมีเงินใช้สอยผ่านมือไม่น้อย
แสงทองตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าคนชวนอย่างน้ำลิน เมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เห็นหน้าว่าที่เพื่อนเขยเสียที ลากชุดนั้นชุดนี้มาให้เพื่อนลองทาบตัวแล้วส่ายหน้า
“ทำไมชุดเธอแต่ละชุดถึงได้ดูไม่จืดแบบนี้นะน้ำลิน”
“ก็ฉันชอบของฉัน ใส่สบายออก” เจ้าของชุดแย่งกระโปรงจีบรอบสีขาวยาวถึงตาตุ่มพลิ้วไหวจากมือเพื่อนมา แล้วค้นหาเสื้อที่เข้าชุดกันในตู้
“ยาวจนแทบจะพันแข้งขาหัวคะมำเนี่ยนะสวย เชยเป็นคุณป้าเลย เอาชุดฉันดีกว่าไหม ให้ยืม” แสงทองอาสาด้วยความเต็มใจแล้วยังลุกออกไปค้นชุดมาให้ แต่ละชุดคนมองส่ายหน้า
“ไม่ไหวหรอก ขืนฉันใส่กระโปรงตัวนี้ของเธอ คุณป้าได้ลมจับ”
“อ้อ…อย่างนี้นี่เอง” แสงทองหลิ่วตาล้อเลียนในขณะที่น้ำลินไม่เข้าใจ
“อะไรของเธอ อย่างนี้นี่เอง ต้องคิดอะไรไม่ดีแน่เลย” น้ำลินมองเพื่อนรักอย่างรู้ทัน แสงทองมักคิดอะไรลึกกว่าเธอเสมอ ลึกเกินไปด้วยซ้ำ บางเรื่องเธอไม่ทันคิดแม่เพื่อนรักก็คิดไปไกล
“ก๊อ…” แสงทองยักไหล่ทำมีเลศนัย “เอาใจว่าที่แม่สามีไงจ๊ะ เขาชอบแบบไหนก็ต้องทำตามเอาไว้ก่อน เอาไว้ให้ได้ตัวลูกชายมาเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”
“บ้า เธอนี่”
หญิงสาวส่ายหน้าระอากับความคิดโลดโผนไปไกลของเพื่อนรัก ไม่สนใจชุดสวยของแสงทองหันไปคว้าชุดที่เพิ่งถูกมองว่า ‘ชุดคุณป้า’ หายเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็ออกมา เรือนร่างสูงโปร่งในชุดกระโปรงจีบรอบพลิ้วไหวมีซับใน ตัวเสื้อเป็นผ้ากำมะหยี่สีชมพูตัวในสีเดียวกับกระโปรง เมื่อประดับบนร่างสมส่วนของน้ำลินจากชุดคุณป้ามันก็ทำให้ดูน่ามองดีเหมือนกัน เสียแต่ดูสวยแบบชืดๆ ไปหน่อย
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถยนต์คันใหม่เอี่ยมที่พ่อซื้อให้หลังเรียนจบของแสงทองมาจนถึงคฤหาสน์บ้านนฤเบศบดินทร์เจ้าของรถก็ตาโต
“อุแม่เจ้า นี่เหรอบ้าน ฉันว่าน่าจะเรียกว่าวังมากกว่า”
แสงมองลงจากรถแล้วหมุนไปรอบตัว ทึ่งกับความสวยงามกว้างขวางของบ้านหลังนี้ หากเพื่อนรักของเธอมัดใจลูกชายบ้านนี้ไว้ได้ก็ไม่ต่างจากเป็นเจ้าหญิงดีๆ นี่เอง
“สวยมาก สวยอะไรอย่างนี้ ถ้าได้ขนาดนี้เป็นเมียน้อยฉันก็เอา”
“พอได้แล้ว คุณป้าเดินมาโน่นแล้ว” น้ำลินหยิกเบาๆ ไปบนหลังมือเพื่อนรัก เมื่อมณีจันทร์เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“หนูลิน”
“สวัสดีค่ะ” สองสาวยกมือไหว้ แสงทองจึงเป็นฝ่ายแนะนำตัวเอง
“หนูชื่อแสงทองค่ะ เป็นเพื่อนของน้ำลิน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนู แหม…หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก เห็นแล้วอยากมีลูกชายเพิ่มอีกซักคนสองคน” มณีจันทร์เอ่ยชม แสงทองเองก็ยิ้มแฉ่งรับคำชมก่อนเดินมาขนาบใกล้
“ถึงจะมีแค่คนเดียวแต่ก็ยังว่างไม่ใช่เหรอคะ”
“ยัยแสง!” น้ำลินตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดอะไรแบบนั้นกับผู้ใหญ่ทว่าเจ้าของบ้านหัวเราะชอบใจ นึกถูกชะตาแสงทองขึ้นมาอีกคน เห็นจะมีแค่ว่าที่สะใภ้ที่ทำอย่างไรเคมีก็ดูจะไม่เข้ากันเอาเสียเลย เมื่อคืนก็ทีหนึ่งแล้ว เธออุตส่าห์จัดห้องนอนให้คนละฝั่ง แต่แม่คุณก็ดอดไปนอนห้องลูกชายเธอเข้าจนได้
ผู้หญิงอะไร๊!
ไปเรียนเมืองนอกเมืองนามาก็ตั้งหลายปี กลับมาเมืองไทยแทนที่จะรีบกลับบ้านไปให้พ่อกับแม่ชื่นใจ แต่กลับมาขลุกอยู่บ้านผู้ชาย แถมยังทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่อายใคร ผู้หญิงแบบนี้จะเอามาเป็นสะใภ้นฤเบศบดินทร์ได้อย่างไร ต่อไปจะทำขายหน้าอะไรอีกก็ไม่รู้
“ลูกชายคนเดียวน่ะใช่จ้ะ แต่ไม่ว่างแล้ว”
“พี่รัฐเขามีแฟนแล้ว อย่าพูดแบบนี้อีกนะแสง” น้ำลินต่อว่า มณีจันทร์จึงรีบไขข้อข้องใจทันที
“ใครว่าแฟนจ๊ะ หนูเมขลาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นเองจ้ะ ที่ป้าบอกว่าไม่ว่างก็เพราะมีคนที่มองๆ เอาไว้ให้อยู่แล้วนะสิจ๊ะ” ปากว่าแต่ตาจับมาหาน้ำลิน
แสงทองเห็นอย่างนั้นก็เดาะลิ้น ขยับเข้ามาใกล้อีก
“ใครน๊า ไม่ใกล้ไม่ไกลแถวนี้หรือเปล่าคะ”
“ก็ใช่นะสิจ๊ะ” มณีจันทร์หัวเราะร่วน ดูเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับแม่เพื่อนรักของเธอ และเสียงหัวเราะนั้นก็ดังไปถึงห้องรับแขกที่สหรัฐกับเมขลากำลังนั่งอิงแอบแนบชิดกันอยู่ทั้งที่สนันต์ยังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆ มณีจันทร์หน้าม้าน อายแทน
“อะแฮ่ม”
เมื่อเสียงกระแอมดังขึ้นพร้อมด้วยสายตาปรามของแม่ทำให้ชายหนุ่มรีบขยับออกห่างจากตัวหญิงคนรัก เมขลาเองก็ดูเหมือนเพิ่งจะรู้ตัว เพราะตอนอยู่เมืองนอกก็ไม่เคยได้ระวังกิริยาและการแสดงออก ไปอยู่มาเสียนานจึงติดนิสัยแบบนั้นมาด้วย
ก็แหม…มันก็ต้องให้เวลากันบ้าง
น้ำลินกับแสงทองยกมือไหว้สนันต์ก่อนที่หญิงสาวจะผินวงหน้ามาหาสหรัฐ ยกมือไหว้เขาเช่นกัน เมขลาจับตามองนิ่งๆ รอให้อีกฝ่ายทักแต่หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มให้ จากนั้นมณีจันทร์จึงเป็นฝ่ายแนะนำแสงทองให้ทุกคนรู้จัก สำหรับเมขลานั้นดูปราดเดียวก็รู้ว่าแม่แสงเงินแสงทองคนนี้ร้ายไม่เบา
“วันนี้ยัยมิตลงครัวเองเลยนะ พอรู้ว่าลินจะมาก็ดีใจใหญ่ ทำของโปรดเอาไว้ให้ตั้งหลายอย่าง” มณีจันทร์บอกขึ้น จงใจให้ใครบางคนรู้ตัวว่านี่ต่างหากคือคนที่สำคัญที่สุดของบ้านนี้
“มิตฝึกงานเสร็จแล้วหรือคะ คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อย่างนั้นลินขอเข้าไปหานะคะ ไปเถอะแสง” หญิงสาวคว้าข้อมือเพื่อนรักเดินเข้าครัวไป นอกจากเหตุผลที่คิดถึงสมิตาแล้วยังเป็นเพราะไม่อาจทนมองผู้ชายที่ตัวเองหลงรักสวีตหวานกับผู้หญิงอีกคนต่อหน้า
“รัฐ ไปดูซิลูกว่าในครัวเสร็จกันหรือยัง” มณีจันทร์รุนหลังลูกชายทำให้คิ้วหนาเลิกขึ้น
“ผมนี่เหรอครับ”
“ก็ใช่นะสิจ๊ะ หรือจะให้คุณพ่อ” เมื่อถูกพาดพิงสนันต์จึงวางหนังสือพิมพ์ลงตั้งท่าจะลุกแต่เมื่อสายตาเขียววาววะวับของภรรยามองจับมาจึงนั่งลงตามเดิม ก็อย่างที่บอกในบ้านนี้มณีจันทร์ใหญ่สุด มีสิทธิ์ขาดเบ็ดเสร็จในบ้านหลังนี้ ใครจะกล้าขัด
“คุณรัฐเป็นผู้ชายคงไม่เหมาะจะเข้าไปดูในครัว เดี๋ยวเมย์ไปดูเองค่ะ” เมขลาขยับตัวลุกทว่ามณีจันทร์บอกปัดอย่างไม่รักษาน้ำใจ
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ หนูเมย์เป็นแขก เป็นคนอื่นจะใช้ให้เข้าไปดูในครัวคงไม่เหมาะ”
“แม่ครับ” สหรัฐมองแม่ด้วยสายตาวิงวอน ตัวเขาเองก็ออกจะแน่ใจแล้วว่าแม่ไม่ชอบเมขลา และเขาเองก็เห็นว่าเมขลาพยายามเอาใจแม่ทุกอย่างแล้ว
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้ใส่แม่ ไปได้แล้ว” มณีจันทร์ตัดบท เสียงแข็ง ผู้เป็นลูกถอนหายใจแต่ก็เดินเซ็งๆ เข้าไปในครัวที่สามสาวกับป้านวลพร้อมลูกมืออีกสองคนกำลังคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ สมิตาเป็นฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นพี่ชายเดินหน้าบึ้งเข้ามา
“หิวแล้วหรือคะพี่รัฐ ออกมาตามถึงนี่” สมิตาถามขึ้น มือสาละวนกับการจัดอาหาร ส่วนน้ำลินกำลังคนหม้อทับทิมกรอบอยู่ และเพราะไม่คิดว่าเขาจะโผล่หน้าเข้ามาในครัวอารามประหม่าตกใจทำให้หยิบกระปุกเกลือเทลงไปในหม้อเพราะคิดว่าเป็นน้ำตาล
“ตายแล้ว คุณหนูลิน นั่นเกลือค่ะ” ป้านวลเห็นเข้าก็ร้องลั่น คนทำเองก็ตกใจ เมื่อตักของหวานที่กลายเป็นของเค็มขึ้นชิมก็ยิ้มเจื่อน พลอยทำให้ใบหน้าบูดบึ้งของสหรัฐคลี่ยิ้ม ยิ้มแบบขบขันทั้งปากทั้งตา
แม่คนนี้…
“ขอโทษค่ะป้านวล เดี๋ยวลินทำให้ใหม่นะคะ” หญิงสาวพนมมือไหว้ นึกอยากร้องไห้ที่ทำขายหน้าต่อหน้าสหรัฐแบบนี้
แสงทองเองก็มองเพื่อนอย่างเห็นใจก่อนรีบเอ่ยแก้สถานการณ์
“กว่าจะทำทับทิมกรอบใหม่ คงไม่ทันเวลาอาหารเย็น เอาง่ายๆ ดีกว่านะผลไม้มีอะไรก็จัดไป คุณสหรัฐคะพวกเรางานล้นมือกันหมดเลยค่ะ ช่วยล้างผลไม้หน่อยสิคะ”
“ครับ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาในครัว เพราะเห็นทุกคนวุ่นกันอยู่จึงเข้าไปช่วย แสงทองเป็นฝ่ายจัดแจงหน้าที่ รุนหลังให้เพื่อนไปยืนข้างสหรัฐ
“ช่วยคุณรัฐล้างด้วยนะลิน ผลไม้สมัยนี้สารพิษมันเยอะ เดี๋ยวให้พายกับหวายยกอาหารออกไป ป่านนี้คุณลุงคุณป้าคงหิวแย่แล้ว เร็วๆ เข้าเถอะจ้ะน้ำลิน” แสงทองพูดเป็นต่อยหอยพลางขยิบตาให้สมิตา เพื่อนใหม่ที่ตีซี้ได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน
สมิตาเองถ้าจะให้เลือกระหว่างเมขลากับน้ำลินว่าจะให้ใครเป็นพี่สะใภ้ละก็ แน่นอนว่าก็คงเป็นน้ำลิน เพราะนอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทสนมกันมานานแล้ว นิสัยใจคอก็คล้ายคลึงกัน กับเมขลาก็ดีอยู่หรอกแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าฝ่ายนั้นไม่ได้ทำอะไรลงไปด้วยความจริงใจ แถมยังดูมีลับลมคมใน
เมื่อวาน…เธอออกจะแน่ใจว่าสี่คนพ่อแม่ลูกนั่นเรียกเมขลา และเมขลาเองก็จงใจหนี
สหรัฐหยิบกะละมังออกมาจากชั้นวางของด้านล่าง เปิดน้ำใส่จนเต็ม น้ำลินจึงเทแอปเปิ้ลลูกใหญ่ในถุงลงไป แต่เทแรงไปหน่อยน้ำจึงกระจายเลอะเสื้อเชิ้ตสีขาว
“ขอโทษค่ะพี่รัฐ”
หญิงสาวตกใจจึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มก้มหน้าลงมา จมูกเฉียดพวงแก้มบางใสไปนิดเดียวทว่าใบหน้างามร้อนผ่าว แสบร้อนไปทั้งหน้า จึงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งนาน ไม่รู้เพราะเหตุใด ทั้งที่อยากจะเบือนหน้าหนีแต่สหรัฐกลับถอนสายตานั้นไม่ออก และกลิ่นหอมอ่อนๆ จากแป้งเด็กบนแก้มใสที่เผลอสูดเข้าไปเต็มรักมันกำลังทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
แปลกๆ…เหมือนหัวใจถูกกระตุกด้วยของแข็ง
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ย. 2556, 22:54:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ย. 2556, 22:54:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 3048
| << ตอนที่ 4 100% | ตอนที่ 5 80% >> |