บ่วงรักนายพราน
เรื่องชุลมุน ซุ่มซ่าม เข้าใจผิดของธีรดากับจอมวายร้ายปารินทร์ เจ้าของคำจำกัดความ หล่อ สปอร์ต ใจดี รักหมา(ไม่น่ารอด) 'หากใครจะคิดว่าผมกำลังคบกับใคร ผมอยากให้ใครต่อใครคิดว่าผมคบกับคุณ'
การรู้สึกว่า 'ใช่' กับใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน ปารินทร์รู้สึกว่าธีรดา 'ใช่' สำหรับเขา แต่กลับพบในภายหลังว่าเธออาจเป็นผู้หญิงที่เข้ามาทำลายความรักของน้องสาว การเอาคืนในแบบชิงไหวชิงพริบที่ใช้ธุรกิจบังหน้าทั้งที่เป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ จึงเกิดขึ้น
การรู้สึกว่า 'ใช่' กับใครสักคนไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน ปารินทร์รู้สึกว่าธีรดา 'ใช่' สำหรับเขา แต่กลับพบในภายหลังว่าเธออาจเป็นผู้หญิงที่เข้ามาทำลายความรักของน้องสาว การเอาคืนในแบบชิงไหวชิงพริบที่ใช้ธุรกิจบังหน้าทั้งที่เป็นเรื่องของหัวใจล้วนๆ จึงเกิดขึ้น
Tags: ความรัก ภาคต่อ หวานรักพยัคฆ์ร้าย
ตอน: บทนำ
บทนำ
รถของปารินทร์จอดอยู่ ส่วนเจ้าของรถโน่นเลยกำลังเล่นกับลูกของบานชื่น ข้างๆ ตัวมีกล่องแบนใบหนึ่งและถ้วยกาแฟเปล่าวางอยู่ ทำให้รู้ว่าเขาคงมารอนานแล้ว ธีรดาจอดรถเสร็จก็เดินไปหาคนที่อุตส่าห์หลบหน้าและไม่รับโทรศัพท์มาหลายวัน
“นี่คุณมาผิดบ้านหรือเปล่า มองดีๆ นี่น่ะบ้านฉัน บ้านคุณมีทำไมไม่กลับไป หรือว่ามาหาบานชื่น”
“คุณมีเวลาอีก 45 นาที เร็วๆ สิ รับไป ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณนะ” ปารินทร์ส่งกล่องกระดาษสีเรียบๆ ให้เจ้าของบ้าน ธีรดารับไปแบบงงๆ ว่าเขามาไม้ไหนอีก ครั้นจะไล่ให้กลับก็ดูใจดำเกินไป เราไม่ได้เกลียดกันสักหน่อย
“ไปไหนล่ะคุณ” เธอถามพลางนั่งลงห่างจากเขาเป็นวาแล้วเปิดกล่องที่เพิ่งได้รับ ถึงได้รู้ว่ามันเป็นกล่องใส่ชุดแซคสีดำเรียบๆ เขาเอามาให้เธอทำไม “ทำไมไม่ไปหาคุณพิชชา”
“ที่ถามนี่อยากรู้จริงๆ หรือว่ามีเหตุผลอื่นกันแน่น่ะ”
“ถ้างั้นบอกเหตุผลมาก่อนว่าทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วยชุดที่คุณให้ด้วย ข้อหามือที่สามระหว่างน้องมือน้ำกรดกับพี่ปุ๊ยังไม่พอ ต้องให้ฉันมีอีกข้อหากับคุณที่มีแฟนแล้วด้วยหรือ ไม่ล่ะ ฉันไม่ไปหรอก” เธอส่งกล่องในมือคืนให้เขา
“ผมโสด ไม่ได้แอบคบหรือกำลังคบใครเผื่อเลือก ถ้าผมจะคบกับใครผมคบทีละคนและจริงจังเสมอ” ปารินทร์พูดขึ้นแล้วหันมามองธีรดาเต็มตา
ธีรดาหันหน้าหนี กำลังจะลุกขึ้น มือหนายื่นมาคว้าข้อมือเล็กไว้ เธอหันมาค้อนใส่อย่างไม่ชอบใจ แต่ใครกำลังมากกว่าย่อมชนะอยู่เสมอ
“ที่ผมขอให้คุณไปด้วยก็เพราะคิดว่าหากใครจะคิดว่าผมกำลังคบกับใคร ผมอยากให้ใครต่อใครคิดว่าผมคบกับคุณมากกว่าพิชชา” น้ำเสียงของเขาเรียบราบก็จริง แต่ใจของเขากรุ่นโกรธ ผู้หญิงบ้าอะไรทำให้เขากระวนกระวาย โมโห คิดถึง นอนไม่หลับและทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพจนต้องมาให้หายคาใจว่าทำไมเธอถึงหายไปจากชีวิตของเขา ครั้งก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน เธอแสดงออกว่าห่วงใย แต่วันต่อมาและวันอื่นๆ กับเฉยชาจนเขาทนไม่ได้
ธีรดาสะบัดมือออก แต่ทำเท่าไหร่ปารินทร์ก็ไม่ยอมปล่อย ทฤษฏีเดียวที่เป็นไปได้ เขากับพิชชากำลังจะมีการหมั้นหมาย แต่เขายังไม่พร้อมเลยดึงเธอเข้าไปเอี่ยว อยู่ดีๆ ผู้ชายหล่อๆ เริดๆ จะมาชอบเธอจริงๆ เนี่ยนะ นอกจากคำพูดว่าคิดถึงแล้วเขาไม่เคยแสดงออกอะไรให้เธอมั่นใจจนเข้าข้างตัวเองได้เลย
“ฉันไม่ใช่ไม้กันหมานะ”
“คุณมีค่ามากกว่านั้นหรอกน่า” ปารินทร์หัวเราะออกมาอย่างเหลือจะอดกลั้น หลายวินาทีที่รอว่าเธอจะพูดกลับมาว่าอะไร กลายเป็นเรื่องไม้กันหมาไปได้ยังไงกัน “จะไปงานนี้กับผมได้ไหม”
“นี่คุณกำลังขอร้องฉันหรือเปล่า”
“ก็ทำนองนั้น ไปกับผมเถอะนะ ผมอยากให้คุณไปด้วยกัน” เขายอมรับ ก็ถ้าขอร้องแล้วเธอไม่ยอมคงต้องมีการบังคับกันบ้างล่ะ อย่างน้อยอ้างว่าไปหากิ๊กของปุราณตามข้อตกลงของเราก็คงได้
ธีรดาสะบัดมือออก คราวนี้ปารินทร์ยอมปล่อยดีๆ และรอฟังว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร
“ก็ได้ ในฐานะเพื่อน ฉันจะไปเป็นไม้กันหมาให้คุณก็แล้วกัน”
“อย่าลืมใช้น้ำหอมที่ผมซื้อให้ด้วยล่ะ ผมชอบกลิ่นนั้น” ปารินทร์ยิ้มกว้าง เขาไม่ได้คิดเป็นเพื่อนกับเธอมาตั้งแต่แรก ตอนนี้ยิ่งเป็นไม่ได้ แต่กลับถูกค้อนใส่
“เยอะเกินไปแล้วนะคุณ รอไปเงียบๆ เลย ถ้าจะให้ดีไปดูบานชื่นกับลูกๆ ให้ฉันด้วย อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะลงมา ถ้ารอไม่ได้ก็กลับไปก่อนได้เลย”
ธีรดาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าบ้านไป พอลับตาเขาเธอกลับถอนใจโมโหตัวเองที่ดันใจอ่อน ระหว่างเธอกับเขาใครเป็นเพื่อนที่คิดไม่ซื่อกันแน่ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าใคร แต่ตอนนี้น่ะเธอชัดๆ ไม่ได้ๆ เธอต้องท่องไว้...เพื่อน ห้ามคิดไม่ซื่อ แล้วไปงานอะไรก็ไม่บอก ดูจากชุดคงไม่ได้พาไปงานวัดแถวๆ นี้หรอกมั้ง
รถของปารินทร์จอดอยู่ ส่วนเจ้าของรถโน่นเลยกำลังเล่นกับลูกของบานชื่น ข้างๆ ตัวมีกล่องแบนใบหนึ่งและถ้วยกาแฟเปล่าวางอยู่ ทำให้รู้ว่าเขาคงมารอนานแล้ว ธีรดาจอดรถเสร็จก็เดินไปหาคนที่อุตส่าห์หลบหน้าและไม่รับโทรศัพท์มาหลายวัน
“นี่คุณมาผิดบ้านหรือเปล่า มองดีๆ นี่น่ะบ้านฉัน บ้านคุณมีทำไมไม่กลับไป หรือว่ามาหาบานชื่น”
“คุณมีเวลาอีก 45 นาที เร็วๆ สิ รับไป ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณนะ” ปารินทร์ส่งกล่องกระดาษสีเรียบๆ ให้เจ้าของบ้าน ธีรดารับไปแบบงงๆ ว่าเขามาไม้ไหนอีก ครั้นจะไล่ให้กลับก็ดูใจดำเกินไป เราไม่ได้เกลียดกันสักหน่อย
“ไปไหนล่ะคุณ” เธอถามพลางนั่งลงห่างจากเขาเป็นวาแล้วเปิดกล่องที่เพิ่งได้รับ ถึงได้รู้ว่ามันเป็นกล่องใส่ชุดแซคสีดำเรียบๆ เขาเอามาให้เธอทำไม “ทำไมไม่ไปหาคุณพิชชา”
“ที่ถามนี่อยากรู้จริงๆ หรือว่ามีเหตุผลอื่นกันแน่น่ะ”
“ถ้างั้นบอกเหตุผลมาก่อนว่าทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วยชุดที่คุณให้ด้วย ข้อหามือที่สามระหว่างน้องมือน้ำกรดกับพี่ปุ๊ยังไม่พอ ต้องให้ฉันมีอีกข้อหากับคุณที่มีแฟนแล้วด้วยหรือ ไม่ล่ะ ฉันไม่ไปหรอก” เธอส่งกล่องในมือคืนให้เขา
“ผมโสด ไม่ได้แอบคบหรือกำลังคบใครเผื่อเลือก ถ้าผมจะคบกับใครผมคบทีละคนและจริงจังเสมอ” ปารินทร์พูดขึ้นแล้วหันมามองธีรดาเต็มตา
ธีรดาหันหน้าหนี กำลังจะลุกขึ้น มือหนายื่นมาคว้าข้อมือเล็กไว้ เธอหันมาค้อนใส่อย่างไม่ชอบใจ แต่ใครกำลังมากกว่าย่อมชนะอยู่เสมอ
“ที่ผมขอให้คุณไปด้วยก็เพราะคิดว่าหากใครจะคิดว่าผมกำลังคบกับใคร ผมอยากให้ใครต่อใครคิดว่าผมคบกับคุณมากกว่าพิชชา” น้ำเสียงของเขาเรียบราบก็จริง แต่ใจของเขากรุ่นโกรธ ผู้หญิงบ้าอะไรทำให้เขากระวนกระวาย โมโห คิดถึง นอนไม่หลับและทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพจนต้องมาให้หายคาใจว่าทำไมเธอถึงหายไปจากชีวิตของเขา ครั้งก่อนที่เราอยู่ด้วยกัน เธอแสดงออกว่าห่วงใย แต่วันต่อมาและวันอื่นๆ กับเฉยชาจนเขาทนไม่ได้
ธีรดาสะบัดมือออก แต่ทำเท่าไหร่ปารินทร์ก็ไม่ยอมปล่อย ทฤษฏีเดียวที่เป็นไปได้ เขากับพิชชากำลังจะมีการหมั้นหมาย แต่เขายังไม่พร้อมเลยดึงเธอเข้าไปเอี่ยว อยู่ดีๆ ผู้ชายหล่อๆ เริดๆ จะมาชอบเธอจริงๆ เนี่ยนะ นอกจากคำพูดว่าคิดถึงแล้วเขาไม่เคยแสดงออกอะไรให้เธอมั่นใจจนเข้าข้างตัวเองได้เลย
“ฉันไม่ใช่ไม้กันหมานะ”
“คุณมีค่ามากกว่านั้นหรอกน่า” ปารินทร์หัวเราะออกมาอย่างเหลือจะอดกลั้น หลายวินาทีที่รอว่าเธอจะพูดกลับมาว่าอะไร กลายเป็นเรื่องไม้กันหมาไปได้ยังไงกัน “จะไปงานนี้กับผมได้ไหม”
“นี่คุณกำลังขอร้องฉันหรือเปล่า”
“ก็ทำนองนั้น ไปกับผมเถอะนะ ผมอยากให้คุณไปด้วยกัน” เขายอมรับ ก็ถ้าขอร้องแล้วเธอไม่ยอมคงต้องมีการบังคับกันบ้างล่ะ อย่างน้อยอ้างว่าไปหากิ๊กของปุราณตามข้อตกลงของเราก็คงได้
ธีรดาสะบัดมือออก คราวนี้ปารินทร์ยอมปล่อยดีๆ และรอฟังว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไร
“ก็ได้ ในฐานะเพื่อน ฉันจะไปเป็นไม้กันหมาให้คุณก็แล้วกัน”
“อย่าลืมใช้น้ำหอมที่ผมซื้อให้ด้วยล่ะ ผมชอบกลิ่นนั้น” ปารินทร์ยิ้มกว้าง เขาไม่ได้คิดเป็นเพื่อนกับเธอมาตั้งแต่แรก ตอนนี้ยิ่งเป็นไม่ได้ แต่กลับถูกค้อนใส่
“เยอะเกินไปแล้วนะคุณ รอไปเงียบๆ เลย ถ้าจะให้ดีไปดูบานชื่นกับลูกๆ ให้ฉันด้วย อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะลงมา ถ้ารอไม่ได้ก็กลับไปก่อนได้เลย”
ธีรดาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าบ้านไป พอลับตาเขาเธอกลับถอนใจโมโหตัวเองที่ดันใจอ่อน ระหว่างเธอกับเขาใครเป็นเพื่อนที่คิดไม่ซื่อกันแน่ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าใคร แต่ตอนนี้น่ะเธอชัดๆ ไม่ได้ๆ เธอต้องท่องไว้...เพื่อน ห้ามคิดไม่ซื่อ แล้วไปงานอะไรก็ไม่บอก ดูจากชุดคงไม่ได้พาไปงานวัดแถวๆ นี้หรอกมั้ง
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 เม.ย. 2557, 11:55:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 เม.ย. 2557, 11:55:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 2026
| ตอนที่ 1...50% >> |
