ในเงาฝันปลายตะวัน
พรนับพัน ชีวิตของเธอจะมีตาอยู่ในทุกๆ ที่ แม้กระทั่งวันที่ตาจากไป หลายๆ สิ่งที่เธอทำก็ยังอยู่ในเงาของ 'ตะวัน' ผู้เป็นตาไม่เคยเปลี่ยน
และเพราะนิสัยที่เอาแต่ใจ โมโหร้าย ไม่สนใครหน้าไหนของพรนับพัน ชีวิตวันๆ หนึ่งเดินออกไปไหนไม่ได้ไกล หากมีเรื่องเข้ามาหาเจ้าหล่อนพร้อมพุ่งชน และนั่นเองทำให้รอบข้างกังวลและอยากจับเธอเปลี่ยนแปลง
ทิวากร ไม่รู้ว่าเขาโชคดี หรือโชคร้ายที่ได้รับหน้าที่จัดการเปลี่ยนมนุษย์ถ้ำ ให้ออกสู่สังคมได้อย่างปกติ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ใครมองว่าโชคร้าย กลับเต็มใจรับสภาพ อ้าแขนรับมนุษย์ถ้ำคนนี้ซะด้วย
และเพราะนิสัยที่เอาแต่ใจ โมโหร้าย ไม่สนใครหน้าไหนของพรนับพัน ชีวิตวันๆ หนึ่งเดินออกไปไหนไม่ได้ไกล หากมีเรื่องเข้ามาหาเจ้าหล่อนพร้อมพุ่งชน และนั่นเองทำให้รอบข้างกังวลและอยากจับเธอเปลี่ยนแปลง
ทิวากร ไม่รู้ว่าเขาโชคดี หรือโชคร้ายที่ได้รับหน้าที่จัดการเปลี่ยนมนุษย์ถ้ำ ให้ออกสู่สังคมได้อย่างปกติ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ใครมองว่าโชคร้าย กลับเต็มใจรับสภาพ อ้าแขนรับมนุษย์ถ้ำคนนี้ซะด้วย
Tags: มนุษย์ถ้ำ โรแมนติก อมยิ้ม
ตอน: ตอนพิเศษ
บทพิเศษ
นับจากวันแต่งงาน นี่ก็ผ่านมาได้สามเดือน ฉันก็ยังคงเป็นพรนับพันขาเหวี่ยงเจ้าแม่วีนเหมือนเดิม อาจจะวีนมากกว่าเดิมเล็กน้อยถึงปานกลาง ใครใช้ให้สามีของฉันเล่นละครอีก ฉันลืมยื่นคำขาดไป น่าตกใจก็คือทั้งที่เขารู้ว่าฉันมองผู้จัดละครอดีตคนรักเขาเป็นหนึ่งในคนร้าย เขาก็ยังบอกว่ารับงานไปแล้ว
“ผมสัญญากับหนาวเขาไว้แล้วนะพราวด์ ตั้งแต่ก่อนที่พราวด์จะขออยู่ที่คอนโดผมตอนโน้น”
แน่ะมีการมารำลึกภาพให้ฉันฟังแล้วยิ่งอยากเต้นกระทืบใส่ มันจะดี และฉันจะเย็นกว่านี้ ถ้าเขาจะไม่พูดตอนที่ฉันตื่นนอน ฉันยังกอดเขา จูบคางเขาอรุณสวัสดิ์ แล้วดูสิ่งที่เขาทำรับอรุณฉันสิ
‘พราวด์ ผมขอเล่นละครเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายนะ’
ให้เชื่อตายเถอะ...
ทำไมสามีฉันถึงได้โง่ไม่เปลี่ยน เปลี่ยนสามีตอนนี้ทันไหม
“จะทำใช่ไหม”
ทิวากรหลบตาฉัน ส่งเสียงอ้อมแอ้มกลับมา มือก็กอดฉันไว้แน่น แต่นี่เขากล้ารับงานทั้งที่กอดฉัน
“ก็ดี รับไปสิ”
พอฉันอนุญาตเข้าหน่อยตาเป็นประกายใหญ่ “ไม่โกรธผมนะพราวด์” ไม่เลย อยากจะกระชากสมองสามีมาต้มกินเป็นมื้อเช้าอยู่แล้ว ฉันนึกอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ได้แต่กัดฟันยิ้ม แตะแก้มเขาทำเหมือนมีปีกนางฟ้าบนหลังก็ไม่ปาน
“ไม่เลย ความสุขของคุณ ก็คือความสุขของฉัน”
“ผมรักคุณจัง” ทิวากรจูบหน้าผากฉันก่อนจะผุดลุกจากเตียง ฮึ่ย... นี่ฉันย้ำไปไม่พอเหรอ ฉันตั้งท่าประท้วง บอกไม่ชอบน้ำหนาวแล้วก็เคย ความสุขของฉันคือการอยู่ให้ห่างจากคนระรานชีวิตฉัน แล้วนี่อะไร เขาคิดว่านางมารอย่างฉันจะดีเป็นนางฟ้าเหรอ
คิดแบบนั้นได้ก็คิดไป รู้จักภรรยาตัวเองน้อยไปนะคะนายทิวบื้อ
อีกหนึ่งสัปดาห์ทิวากรจะเริ่มฟิตติ้งละคร ฉันรู้สึกเดือดในใจปุดๆ เกลียดนักเวลาแม่เพื่อนตัวดีส่งข่าวมาปั่นหัวฉันเล่น ภาพในไอจีของน้ำหนาวลงคู่กับทิวากรหรา บอกโปรโมทล่วงหน้า แต่นั่นน่ะตบหน้าฉันชัดๆ
“พี่ทองภูก็เล่นนะคะ ยังไงพี่พราวด์ก็ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ทองภูช่วยเป็นหูเป็นตาขวางคุณน้ำหนาวให้ได้แน่”
น้องสาวคนเก่งของฉันพยายามปลอบใจฉันให้ร่มๆ หลายครั้ง ไม่รู้ว่าที่จริงเพราะฉันมานั่งขวางการนัดเดตระหว่างเจ้าหล่อนกับแฟนหนุ่มหรือเปล่า ช่วยไม่ได้ ฉันทุกข์ ฉันก็ยังไม่อยากเห็นใครสุขนี่นา
“คนเราต้องไว้ใจกันใช่ไหมแฟร์” ฉันเค้นเสียงถาม มือกำเข้าหากันแน่น ภาพผู้ชายร่างสูงที่เข้ามานั่งในร้านอาหารเดียวกันกับฉันและน้องนั่งอยู่จุดไฟในใจฉันให้ลุกพือ ส้อมที่กำอยู่ถูกหักคามือ
“ใจเย็นๆ พี่พราวด์ เขาคงคุยแค่เรื่องงาน”
“ช่างสิ คุยไปถึงไหนก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของพี่” ฉันพยายามท่องหนึ่งถึงล้าน อยากให้ตัวเองใจเย็นๆ ใจร่มๆ
สองคนนั้นที่นั่งถัดไปอีกสามโต๊ะ ในมุมที่ฉันนั่งเห็นน้ำหนาวชะโงกหน้ามีใกล้กับแก้มทิวากร ฉันอยากจะกรีดร้องอย่างเหลืออด ทุกส่วนในร่างทิวากรมันเป็นของฉัน เจ้าหล่อนไม่เห็นการประกาศศักดาในวันนั้นหรือไง
มือฉันสั่นด้วยความโกรธ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาคนที่ฉันเชื่อว่าทิวากรต้องดิ้นไม่ต่างกัน
เขาอยากทำงาน ฉันก็จะทำงานเหมือนกัน
“แปบ แกเคยบอกว่าอยากให้ฉันเขียนหนังสือเกี่ยวกับบ้านและรถให้ ฉันพร้อมแล้ว แกว่างเจอฉันเมื่อไหร่”
ได้ยินปลายสายบอกวันเวลานัดหมาย ฉันก็กระตุกยิ้มสะใจ โชคดีจริงๆ ที่นายแปบคิดจะทำงานเป็นหลักแหล่ง ถึงจะเริ่มด้วยการเปิดสำนักพิมพ์พิมพ์นิตยสารเกี่ยวกับบ้านและรถ และให้ฉันเป็นคนเขียนประจำ
สามีของฉันต้องทำงานกับน้ำหนาวจนกว่าละครจะจบหนึ่งเรื่อง ฉันก็แค่ไม่มากหรอก ทำงานกับนายแปบจนกว่านิตยสารของหมอนั่นจะเจ๊งเบ๊งไป
ฉันจะไม่ขัดขวางความฝันของสามี แต่ฉันก็ไม่สามารถนั่งถ่างตาติดตามผลงานเขาให้ตำตาตำใจเหมือนกัน ฉันขออนุญาตออกจากคอนโดกลับไปนอนบ้านชั่วคราว ไม่บอกเหตุผลว่าที่จริงต้องไปทำงานกับเป็นไท ฉันไม่อยากให้ทิวากรรู้นักหรอก
อยากทำงานก็เชิญตามสะดวก อยากทำอะไรก็เชิญไปเลย ฉันไม่สำคัญอยู่แล้ว
วันนี้ฉันตระเวนถ่ายแบบบ้านที่จะเอามาลงในหนังสือเล่มแรกกับเป็นไทจนขาลาก หมอนั่นเลือกเปิดบ้านตัวเอง ฉันต้องนั่งฟังนั่งจดลักษณะของบ้าน รูปแบบของมัน สไตล์การตกแต่ง และความพิเศษที่ทำให้บ้านหลังใหญ่ของนายแปบโดดเด่นกว่าบ้านหลังอื่น
“ลูกชิ้นไง เธอจะได้ระลึกถึงสามะลีมีๆ” หมอนั่นจงใจถือถุงลูกชิ้นทอดเจ้าหน้าปากซอยยั่วให้ฉันโมโห ทำไมฉันจะไม่รู้ “นางเอกที่สามีเธอเล่นคู่ด้วยสวยกว่าเธอเยอะ หน้าอกก็บึ้มกว่า เอวเป็นเอว ไม่ดูเป็นกระบอกทรงเดียวอย่างเธอหรอก”
“ไอ้แปบ” ฉันเกลียดมันจริงๆ มันบังอาจทำมือประกอบทรวดทรงของฉันกับแม่นางเอกลูกครึ่งที่ดังเปรี้ยงในตอนนี้
แต่พอโกรธปรี๊ด ฉันก็รู้สึกเหมือนโลกโคลง กลิ่นลูกชิ้นทอดในถุงก็ดูเหม็น จนฉันไม่ทันไล่เตะมันก็ต้องยกมืออุดปากมานั่งอาเจียนอยู่ตรงสวนในหมู่บ้าน
“เฮ่ย พูดแค่นี้อ้วกเลยเหรอ ฉันล้อเล่นน่า อย่าทำลายสวนหมู่บ้านฉันสิ”
ฉันรับน้ำดื่มจากมือนายแปบมาล้างปาก นั่งยองกุมท้อง หน้าตาสงสัย จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ยังไง ประจำเดือนฉันไม่มาเกือบสองเดือนแล้ว
“ดีขึ้นยัง”
น้ำเสียงไม่มั่นใจของนายแปบทำฉันต้องรีบปรับสีหน้า “ก็แค่เครียดเพราะเดินตามแกทั้งวันหรอก นีโอคลาสซงคลาสสิกจนฉันมึนตึ้บ”
“โถ่ นึกว่าท้อง”
ฉันอ้าปากค้าง ตาโต มองมันพูดเหมือนเป็นตัวประหลาด นายเป็นไทดูออกด้วยเหรอ “จริงสิ นี่เธอท้อง มารน้อยจะมาเกิดแล้วเหรอว้า”
ป้าบ ฉันที่ไม่มั่นใจว่าท้องแล้วหรือยังอดเตะสั่งสอนคนที่เรียกลูกฉันว่ามารน้อยด้วยความยัวะจัดไม่ได้ หน็อย ลูกฉันต้องน่ารัก น่าหยิก น่าฟัดสิ มารน้อยอะไร
“กระโดดเตะขนาดนี้เดี๋ยวลูกหลุดหรอก ไปตรวจหรือยัง”
“ยังไม่ได้ตรวจ”
มือหนาผลักศีรษะฉันจนมึน ฉันตั้งท่าจะอ้าปากด่ามันสักหน่อย มันก็เอานิ้วมาดันหน้าผากฉันจนหงายอีกรอบ “ที่บ้านมีหมอตั้งสามคน เรื่องแค่นี้ไม่ต้องบากหน้าเดินไปซื้อเครื่องตรวจที่ร้านขายก็รู้ได้ป่ะ คิดสิคิด”
“เออๆ รู้แล้วน่า แกนี่พูดมากจัง” ฉันล่ะยังมึนที่นายแปบผลักหัวฉันไม่หาย
“มารน้อยมาเกิดฉันขอเป็นพ่อทูนหัวได้ไหม เธอจะได้ไม่สอนให้ลูกมากินหัวฉัน” คนไม่เคยมีหลานทำหน้าระริกระรี้อย่างกับเป็นลูกตัวเอง ฉันเห็นแล้วนึกหากว่าฉันท้องจริง
พ่อของลูกจะทำหน้ายังไง...
“อย่าหวังเลย ฉันจะปลูกฝังให้ลูกเกลียดแกตั้งแต่ในท้องนี่แหละ บอกไปว่านายแปบมันเคยดึงหางเปียแม่เขาตั้งแต่อนุบาลหนึ่ง ปรากฏว่าโดนกระตุกผมจุกคืนหน้าหงาย จะเปิดกระโปรงแม่เขาตั้งแต่อนุบาลสอง แต่ทำไม่สำเร็จโดนต่อยฟันน้ำนมร่วงไปสามซี่ก่อน แล้วก็...”
“พอเลย ยิ่งเธอพูด ฉันว่าลูกเธอจะยิ่งสงสารฉันมากกว่านะ”
ฉันได้แต่หัวเราะเยาะสะใจ ที่ผ่านมานายแปบเล่นงานฉันไม่ทันไรก็โดนฉันเอาคืนจนชนะได้ตลอด อย่างว่าล่ะนะ ฉันเป็นพวกถ้าไม่อยากมีเรื่องอย่าได้มายุ่งเป็นดีที่สุด
เพราะความโกรธ แม้ไม่เจอหน้าทิวากรหนึ่งวันเต็ม ถึงได้คุยโทรศัพท์ฟังเขาเล่าเรื่องราวมากมายในวันทำงาน ฉันก็ไม่บอกเรื่องสำคัญกับเขา
วันนี้ที่บ้านของฉันคนเยอะเป็นพิเศษ เพราะตอนเช้าที่ฉันไปตรวจให้แน่ใจที่โรงพยาบาลกับแม่ว่าฉันท้องแล้วนั้น ฉันโทรบอกกับเจ้าสัวกวี และคุณนายจรัสศรีทันที ฉันบอกพวกเขาไว้ว่าสำหรับทิวากรจะยังไม่บอกให้เขารู้ในตอนนี้ ฉันอยากเก็บไว้บอกเขาในวันเกิดที่จะมาถึงในอาทิตย์หน้าแทน
จริงๆ ฉันงอนเขามากกว่า...
ของบำรุงครบครันจากทางพ่อแม่ของทิวากรจัดมาจนวางเต็มโต๊ะ คุณนายจรัสศรีถึงกับดึงฉันเข้าไปกอด ร้องไห้ออกมา แม้แต่ฉันยังรู้สึกตกใจ
“ฉันเฝ้ารอวันนี้มานาน ฉันเคยรอที่จะมีลูก แต่ก็ไม่มีหวัง ตอนรับตาทิวมาตาทิวก็โตแล้ว ตอนนี้เธอทำให้ฝันฉันเป็นจริง ฉันจะมีหลาน มีหลานเล็กๆ มาวิ่งเล่นในบ้านไม่ให้คนแก่สองคนเหงา”
ฉันรีบปลอบแม่สามีเป็นการใหญ่ เจ้าสัวถึงกับยกทองสิบบาทรับขวัญหลานที่อยู่ในท้องฉันเลย
นายแปบก็เสนอหน้ามาในฐานะว่าที่พ่อทูนหัวตามที่เจ้าตัวสถาปนาเองโดยที่ฉันไม่ได้ตั้ง ฉันมองเห็นความสุขในสายตาทุกคน แม่แนะนำวิธีให้ฉันดูแลตัวเองถึงกับสั่งห้ามไม่ให้ฉันใช้กำลังมากอย่างการกระโดดเตะ หรือรัดคออย่างที่ฉันชอบทำร้ายเป็นไท หรือแม้แต่การใช้อารมณ์เป็นใหญ่ เอะอะโมโห อาละวาด แม่ฉันก็ขอให้ฉันใจเย็นขึ้น
“จะเป็นแม่คนแล้ว จะมาภาวะทางอารมณ์ต่ำไม่ได้หรอกนะลูก ลูกต้องใจเย็น มีเหตุผลให้มากๆ ถ้าตอนนี้ลูกโกรธ ลูกเครียดอะไร เด็กในท้องเขาจะรับรู้ จะได้รับผลกระทบไปด้วยรู้ไหม”
“รับทราบค่ะ” ฉันกอดมารดาแน่น พอฉันได้มาเป็นแม่คนจริงๆ ความรู้สึกยิ่งใหญ่บางอย่างในใจก็ทำให้ฉันรู้ว่ากว่าฉันจะมีวันนี้ได้ แม่ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก่อน
“พี่ทิวมาค่ะ” รุ่งรวิกานต์รีบวิ่งมาบอกหน้าตาตื่น ฉันเองก็แตกตื่นตามไปด้วย มือเย็นเฉียบ ไม่รู้ว่าทิวากรจะว่าอย่างไรบ้าง
“อย่าได้โกรธเชียวนะพี่พราวด์ ใจเย็นๆ ร่มๆ” ยัยแฟร์รีบกระซิบข้างหูฉัน “แฟร์รู้นะว่าที่จริงที่พี่พราวด์ไม่ยอมบอกเรื่องท้องกับคุณทิวเพราะพี่พราวด์งอนเรื่องที่คุณทิวไปเล่นละครใช่ไหม”
“รู้ดีจริงนะ” ฉันเข่นเขี้ยวน้องจอมเก่งเสียจริง
ทุกคนจงใจลดเสียง หุบรอยยิ้มบนใบหน้า เหลือเพียงใบหน้าธรรมดาทันที่สามีของฉันจะเดินหน้าสงสัยเข้ามา เขากวาดตามองแขกในบ้านฉันวันนี้ที่มารวมตัวกันมากมายทั้งครอบครัวเขา ครอบครัวฉัน ไหนจะมีนายแปบนั่งหน้าแฉล้มอยู่ข้างฉันอีกคน
“มีอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ หรือวันนี้วันเกิดใคร” สามีฉันจ้องฉันราวกับรู้ว่าฉันจะตอบทุกคำถามของเขาได้ แต่ฉันพาลไม่อยากจะตอบนักหรอก
“วันนี้วันสำคัญค่ะ”
“วันอะไรเหรอพราวด์”
ทุกคนพร้อมใจกันเงียบและจ้องฉัน ฉันที่เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นแม่คนเม้มปากแน่น ความโกรธ ความน้อยใจ หรือแม้แต่ความกังวลว่าทิวากรจะรู้สึกยังไงประดังเข้ามาในคราวเดียว น้ำตาหยดแหมะลงมาหยดหนึ่ง หยดต่อไปก็ลากเพื่อนมันมาเป็นขบวนไม่ยอมหยุดง่ายๆ เลยทีนี้
“พราวด์”
“ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจ ฉันมันไม่สำคัญอยู่แล้ว ไม่ต้องมากอดด้วย” ฉันงอแงอยู่ในอ้อมกอดของทิวากรที่รวบฉันไปกอดไว้แน่น ยิ่งเขาลูบหัวฉันเบาๆ ใจของฉันยิ่งอ่อนยวบ น้ำตาก็ยิ่งทะลัก รู้สึกว่าจะมีน้ำมูกด้วย
เป็นแม่คนทำไมอารมณ์ของฉันมันถึงได้อ่อนไหวขนาดนี้ก็ไม่รู้
“คนดีร้องอะไรคะ บอกผมสิ หรือเรื่องละคร ผมกำลังจะมาบอกว่าผมฟิตติ้งแล้ว ผมใช้ข้ออ้างว่าผมไม่เหมาะกับบท ขอไม่รับเล่นในวันฟิตติ้งไปแล้วนะ”
“ไม่เห็นข่าวจะออกเลย ยังมีภาพคู่นางเอกออกมาด้วย นายแปบคนเลวบอกกับฉันว่านางเอกที่คู่กับคุณหุ่นดีกว่า นางเอกสะบึ้ม เอวเป็นเอว นายแปบคนเลวมากยังบอกด้วยว่าฉันมันหุ่นทรงกระบอก”
สามีฉันเช็ดน้ำตาให้ รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันหยุดร้อง แต่พอเขายิ้มให้ฉันเสร็จ สามีฉันก็ส่งประกายดุ และโหดไปยังนายแปบให้มีขนคอลุกชันกันบ้าง งานนี้ฉันสะใจจริงๆ บังอาจมาว่าหุ่นฉันดีนัก
“ต่อให้คนอื่นสวยยังไงในสายตาผมพราวด์สวยที่สุดนะ” ฉันอยากเอาหน้ามุดไปในอกอุ่นๆ มีมัดกล้ามของเขาจัง เขาทำฉันเขิน
“อีกอย่างผมอยากเอาเรื่องนี้มาบอกกับคุณตอนนี้ เพราะอยากรู้ว่าคุณใจเย็นขึ้นมากแค่ไหน ที่ผมต้องไปเพราะผมเคยสัญญากับหนาวไว้จริง แต่ผมคิดถึงความสบายใจของคุณมากกว่า ผมถึงไม่ปฏิเสธกับหนาวไปตั้งแต่แรก ผมเคยบอกว่าจะออกจากวงการ ผมจะออกจริงๆ ที่ผ่านมาชีวิตเราวุ่นวายเป็นข่าวไม่รู้จบมามากพอแล้ว ผมจะมาทำธุรกิจกับพ่อ
ฮือ ขอโทษที่ฉันไม่เชื่อใจคุณ ซ้ำยังโกรธเป็นคนบ้า ต้องมาทำงานกับนายแปบคนเลวอีก ภรรยาผิดไปแล้ว
“ไม่ร้องแล้วใช่ไหม” ฉันพยักหน้าให้เขาพร้อมรอยยิ้ม
“บอกไปเลย เรื่องจะให้ฉันเป็นพ่อทูนหัวลูกเธอน่ะ” นายแปบพูดทะลุกลางปล้องให้ฉันหันขวับไปจ้องตาวาวขู่เอาเรื่อง ใครใช้ให้หมอนี่ปากสว่างขนาดนี้
ใครอัญเชิญมันมาบ้านฉัน...ใคร
“หุบปากแกไปเลยไอ้แปบ” น้ำเสียงฉันกลับมาโหดเหมือนเดิมแล้ว ฉันหันมาทำตาอ้อน ใส่สามีสุดที่รัก ตอบคำถามให้เขามั่นใจ ชูสองนิ้วขึ้นตรงหน้า
“สองเดือนแล้วค่ะ”
“หืม” ฉันเห็นอาการทิวากรตาโตก็นึกลุ้นว่าเขาจะมีอาการยังไง จนกระทั่งเสียงร้องดังลั่น ดังเหมือนกับตอนที่ฉันนั่งดูฟุตบอลนัดดึกกับเขาในเวลาที่ทีมโปรดผีแดงของเขาทำประตูได้ สามีของฉันรวบตัวฉันไปกอดตัวลอย หมุนตัวฉันไปมา ดวงตาของเขาเหมือนดวงดาวเป็นประกาย โห่ร้องไม่หยุด
"ลูกพันวา หรือทิวาน้าจะมาเกิด”
ทิวากรหยุดหมุน ทำหน้าครุ่นคิดขณะเอาศีรษะมาวางแปะกับหน้าผากฉัน “พราวด์ว่าพันวาหรือทิวา”
“พันวา ทิวาอะไรกัน” พ่อฉันโพล่งอย่างเหลืออด หน้าตาบอกว่ารับไม่ได้ “นี่ตั้งชื่อลูกรอแล้วเหรอ”
ฉันหัวเราะคิก พยักหน้าขึ้นลงทำตาใส “พ่อต้องไปรอตั้งชื่อลูกแฟร์แทนแล้วล่ะค่ะ ของพราวด์โควตาชื่อมีแล้วสอง พันวาชื่อผู้ชาย ทิวาชื่อผู้หญิงผู้ชายก็ได้ค่ะ”
คนชอบตั้งชื่อ ชื่อฉันกับน้องก็มาจากความคิดของนายแพทย์นับพันทั้งนั้นหันไปหาลูกสาวคนเล็ก “แฟร์ ถ้าแฟร์มีลูก ชื่อหลานพ่อต้องชื่อพันพรนะ”
“พังพอนเหรอคะ” ฉันแสร้งถามเสียงดังเหมือนหูฝาด พอถูกฉันล้อพ่อได้แต่เข่นเขี้ยว ทำหน้างอนใส่ ฉันคงต้องเอาใจพ่อหน่อย “ถ้ามีลูกคนที่สามพราวด์ค่อยให้พ่อตั้งชื่อลูกให้ดีไหมคะ” นั่นล่ะพ่อถึงค่อยยิ้มออก
“พ่อเตรียมชื่อไว้เยอะๆ เลยก็ได้ครับ ผมกะตั้งทีมฟุตบอลอยู่แล้ว อยากสอนลูกเตะฟุตบอล” สามีสุดหล่อของฉันทำหน้าภูมิใจก่อนจะโดนบิดเอวจนตัวงอ แค่สามคนก็เหนื่อยแล้ว นี่เล่นพูดไม่ปรึกษาคนคลอดเลยนะ
ภาพความรัก ความสุขยามที่ทุกคนกำลังได้รู้ถึงชีวิตใหม่ที่จะเกิดขึ้นมานั้นยังคงส่งเสียงหัวเราะมาให้ฉันได้ยินเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งวันที่ฉันเจ็บปวดที่สุดในชีวิตมาถึง พร้อมกับลูกคนแรกที่เป็นความรักของฉันและทิวากร ลูกที่จะมีคนเรียกในตอนโตว่ามารน้อยตามคำพ่อทูนหัวอุปโลกน์อย่างนายแปบ ฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลูกแก้มยุ้ยน่ารักของฉัน จึงได้มีสมญานามมารน้อยไปได้
พันวา...เขาก็ออกจะน่ารักเหมือนฉันอย่างกับโคลนนิ่งนิสัยกันมา
ฉันว่าฉันน่ารักนะ ไม่อย่างนั้นสามีแสนดีของฉันจะรักฉันได้เหรอ
...คุณล่ะว่าลูกของฉันจะน่ารักเหมือนฉันไหม
จบบริบูรณ์
ปิดเรื่องโดยสมบูรณ์ค่า อิอิ ตอนนี้ยกให้แม่ยกนายแปบหน่อย คิดว่าโปรยขนาดนี้คงรู้ว่านายพันวาต้องกลายเป็นความสนใจของปวราแล้วแน่ๆ ฮา ไว้มีโอกาสคงได้กลับมาปัดฝุ่นและเขียนพันวาแน่นอนค่ะ ระดับลูกชายของนางมารมาเกิดทั้งคน(นี่เรียกนางเอกเรื่องนี้แบบรักใคร่ค่ะ ฮ่าๆ) ส่วนนายแปบก็รอดูอารมณ์คนเขียนต่อไป เรื่องของแต่ละคนก็ต้องมีเรื่องของตัวเอง ฮา ขอบคุณทุกคนที่ติดตามหรือเพิ่งติดตามอย่างมากนะคะ ทำให้รู้สึกอยากเขียนไปเรื่อยๆ (แต่ไฟล์จริงไม่เคยถึงสองร้อยหน้าเลย ฮา) สุขสันต์วันสงกรานต์ค่า ใครต้องเดินทางขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพค่า ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ
คุณ Sukumvit66 เย้ๆๆ ขอบคุณมากค่า
คุณ atua เรื่องไหนคะ มีอยู่สองเรื่องที่ติดค้าง แอบเจ็บปวดเบาๆ สวีทสามเรื่อง เพิ่งรีไรท์สวีทแรกเสร็จ สวีทสุดท้ายยังเดินเรื่องไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์ #นั่งร้องไห้ ส่วนนายกลางต้องรอองก์ลงค่ะ ของเขาแรง ฮา
คุณ OhLaLa เอาบทพิเศษมาเสิร์ฟแล้วค่า ประกาศศักดาตอนเขียนๆ มันนึกได้เอง เขียนๆ ไปจะให้ลงตรงไหนดี จัดไป ดีใจที่ชอบค่า
คุณ yimyum คงต้องคอยทวงกันนะคะ ตอนนี้พล็อตยังไงไม่มี ขนาดพันวาว่าจะต้องจัดให้สักเรื่อง ก็แค่ว่าจะจัดไป แต่สมองยังขาวโพลนค่า แอบเศร้า
คุณ Auuuu ดีใจที่ชอบนะคะ ขอบคุณที่ไล่อ่านจะครบค่า ปลื้ม
คุณ อัศวินนภา กลัวคนอ่านจะลืมว่าปวราขึ้นชื่อเรื่องทะเลน้ำตาลค่ะ อยากแทรกฉากหวานๆ ให้ฟินกัน ดีใจที่ชอบนะคะ
คุณ konhin หวานๆ ส่งท้ายจะได้ฟินค่า อิอิ อยากให้คนอ่านจิกหมอน
ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านนะคะ ทุกๆ ไลค์ และนักอ่านที่เมนต์ด้วย ทุกคนทำให้ปวรายิ้มแก้มปริมาห ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่า จะกลับมาใหม่ อิอิ
นับจากวันแต่งงาน นี่ก็ผ่านมาได้สามเดือน ฉันก็ยังคงเป็นพรนับพันขาเหวี่ยงเจ้าแม่วีนเหมือนเดิม อาจจะวีนมากกว่าเดิมเล็กน้อยถึงปานกลาง ใครใช้ให้สามีของฉันเล่นละครอีก ฉันลืมยื่นคำขาดไป น่าตกใจก็คือทั้งที่เขารู้ว่าฉันมองผู้จัดละครอดีตคนรักเขาเป็นหนึ่งในคนร้าย เขาก็ยังบอกว่ารับงานไปแล้ว
“ผมสัญญากับหนาวเขาไว้แล้วนะพราวด์ ตั้งแต่ก่อนที่พราวด์จะขออยู่ที่คอนโดผมตอนโน้น”
แน่ะมีการมารำลึกภาพให้ฉันฟังแล้วยิ่งอยากเต้นกระทืบใส่ มันจะดี และฉันจะเย็นกว่านี้ ถ้าเขาจะไม่พูดตอนที่ฉันตื่นนอน ฉันยังกอดเขา จูบคางเขาอรุณสวัสดิ์ แล้วดูสิ่งที่เขาทำรับอรุณฉันสิ
‘พราวด์ ผมขอเล่นละครเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายนะ’
ให้เชื่อตายเถอะ...
ทำไมสามีฉันถึงได้โง่ไม่เปลี่ยน เปลี่ยนสามีตอนนี้ทันไหม
“จะทำใช่ไหม”
ทิวากรหลบตาฉัน ส่งเสียงอ้อมแอ้มกลับมา มือก็กอดฉันไว้แน่น แต่นี่เขากล้ารับงานทั้งที่กอดฉัน
“ก็ดี รับไปสิ”
พอฉันอนุญาตเข้าหน่อยตาเป็นประกายใหญ่ “ไม่โกรธผมนะพราวด์” ไม่เลย อยากจะกระชากสมองสามีมาต้มกินเป็นมื้อเช้าอยู่แล้ว ฉันนึกอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ได้แต่กัดฟันยิ้ม แตะแก้มเขาทำเหมือนมีปีกนางฟ้าบนหลังก็ไม่ปาน
“ไม่เลย ความสุขของคุณ ก็คือความสุขของฉัน”
“ผมรักคุณจัง” ทิวากรจูบหน้าผากฉันก่อนจะผุดลุกจากเตียง ฮึ่ย... นี่ฉันย้ำไปไม่พอเหรอ ฉันตั้งท่าประท้วง บอกไม่ชอบน้ำหนาวแล้วก็เคย ความสุขของฉันคือการอยู่ให้ห่างจากคนระรานชีวิตฉัน แล้วนี่อะไร เขาคิดว่านางมารอย่างฉันจะดีเป็นนางฟ้าเหรอ
คิดแบบนั้นได้ก็คิดไป รู้จักภรรยาตัวเองน้อยไปนะคะนายทิวบื้อ
อีกหนึ่งสัปดาห์ทิวากรจะเริ่มฟิตติ้งละคร ฉันรู้สึกเดือดในใจปุดๆ เกลียดนักเวลาแม่เพื่อนตัวดีส่งข่าวมาปั่นหัวฉันเล่น ภาพในไอจีของน้ำหนาวลงคู่กับทิวากรหรา บอกโปรโมทล่วงหน้า แต่นั่นน่ะตบหน้าฉันชัดๆ
“พี่ทองภูก็เล่นนะคะ ยังไงพี่พราวด์ก็ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ทองภูช่วยเป็นหูเป็นตาขวางคุณน้ำหนาวให้ได้แน่”
น้องสาวคนเก่งของฉันพยายามปลอบใจฉันให้ร่มๆ หลายครั้ง ไม่รู้ว่าที่จริงเพราะฉันมานั่งขวางการนัดเดตระหว่างเจ้าหล่อนกับแฟนหนุ่มหรือเปล่า ช่วยไม่ได้ ฉันทุกข์ ฉันก็ยังไม่อยากเห็นใครสุขนี่นา
“คนเราต้องไว้ใจกันใช่ไหมแฟร์” ฉันเค้นเสียงถาม มือกำเข้าหากันแน่น ภาพผู้ชายร่างสูงที่เข้ามานั่งในร้านอาหารเดียวกันกับฉันและน้องนั่งอยู่จุดไฟในใจฉันให้ลุกพือ ส้อมที่กำอยู่ถูกหักคามือ
“ใจเย็นๆ พี่พราวด์ เขาคงคุยแค่เรื่องงาน”
“ช่างสิ คุยไปถึงไหนก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของพี่” ฉันพยายามท่องหนึ่งถึงล้าน อยากให้ตัวเองใจเย็นๆ ใจร่มๆ
สองคนนั้นที่นั่งถัดไปอีกสามโต๊ะ ในมุมที่ฉันนั่งเห็นน้ำหนาวชะโงกหน้ามีใกล้กับแก้มทิวากร ฉันอยากจะกรีดร้องอย่างเหลืออด ทุกส่วนในร่างทิวากรมันเป็นของฉัน เจ้าหล่อนไม่เห็นการประกาศศักดาในวันนั้นหรือไง
มือฉันสั่นด้วยความโกรธ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาคนที่ฉันเชื่อว่าทิวากรต้องดิ้นไม่ต่างกัน
เขาอยากทำงาน ฉันก็จะทำงานเหมือนกัน
“แปบ แกเคยบอกว่าอยากให้ฉันเขียนหนังสือเกี่ยวกับบ้านและรถให้ ฉันพร้อมแล้ว แกว่างเจอฉันเมื่อไหร่”
ได้ยินปลายสายบอกวันเวลานัดหมาย ฉันก็กระตุกยิ้มสะใจ โชคดีจริงๆ ที่นายแปบคิดจะทำงานเป็นหลักแหล่ง ถึงจะเริ่มด้วยการเปิดสำนักพิมพ์พิมพ์นิตยสารเกี่ยวกับบ้านและรถ และให้ฉันเป็นคนเขียนประจำ
สามีของฉันต้องทำงานกับน้ำหนาวจนกว่าละครจะจบหนึ่งเรื่อง ฉันก็แค่ไม่มากหรอก ทำงานกับนายแปบจนกว่านิตยสารของหมอนั่นจะเจ๊งเบ๊งไป
ฉันจะไม่ขัดขวางความฝันของสามี แต่ฉันก็ไม่สามารถนั่งถ่างตาติดตามผลงานเขาให้ตำตาตำใจเหมือนกัน ฉันขออนุญาตออกจากคอนโดกลับไปนอนบ้านชั่วคราว ไม่บอกเหตุผลว่าที่จริงต้องไปทำงานกับเป็นไท ฉันไม่อยากให้ทิวากรรู้นักหรอก
อยากทำงานก็เชิญตามสะดวก อยากทำอะไรก็เชิญไปเลย ฉันไม่สำคัญอยู่แล้ว
วันนี้ฉันตระเวนถ่ายแบบบ้านที่จะเอามาลงในหนังสือเล่มแรกกับเป็นไทจนขาลาก หมอนั่นเลือกเปิดบ้านตัวเอง ฉันต้องนั่งฟังนั่งจดลักษณะของบ้าน รูปแบบของมัน สไตล์การตกแต่ง และความพิเศษที่ทำให้บ้านหลังใหญ่ของนายแปบโดดเด่นกว่าบ้านหลังอื่น
“ลูกชิ้นไง เธอจะได้ระลึกถึงสามะลีมีๆ” หมอนั่นจงใจถือถุงลูกชิ้นทอดเจ้าหน้าปากซอยยั่วให้ฉันโมโห ทำไมฉันจะไม่รู้ “นางเอกที่สามีเธอเล่นคู่ด้วยสวยกว่าเธอเยอะ หน้าอกก็บึ้มกว่า เอวเป็นเอว ไม่ดูเป็นกระบอกทรงเดียวอย่างเธอหรอก”
“ไอ้แปบ” ฉันเกลียดมันจริงๆ มันบังอาจทำมือประกอบทรวดทรงของฉันกับแม่นางเอกลูกครึ่งที่ดังเปรี้ยงในตอนนี้
แต่พอโกรธปรี๊ด ฉันก็รู้สึกเหมือนโลกโคลง กลิ่นลูกชิ้นทอดในถุงก็ดูเหม็น จนฉันไม่ทันไล่เตะมันก็ต้องยกมืออุดปากมานั่งอาเจียนอยู่ตรงสวนในหมู่บ้าน
“เฮ่ย พูดแค่นี้อ้วกเลยเหรอ ฉันล้อเล่นน่า อย่าทำลายสวนหมู่บ้านฉันสิ”
ฉันรับน้ำดื่มจากมือนายแปบมาล้างปาก นั่งยองกุมท้อง หน้าตาสงสัย จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ยังไง ประจำเดือนฉันไม่มาเกือบสองเดือนแล้ว
“ดีขึ้นยัง”
น้ำเสียงไม่มั่นใจของนายแปบทำฉันต้องรีบปรับสีหน้า “ก็แค่เครียดเพราะเดินตามแกทั้งวันหรอก นีโอคลาสซงคลาสสิกจนฉันมึนตึ้บ”
“โถ่ นึกว่าท้อง”
ฉันอ้าปากค้าง ตาโต มองมันพูดเหมือนเป็นตัวประหลาด นายเป็นไทดูออกด้วยเหรอ “จริงสิ นี่เธอท้อง มารน้อยจะมาเกิดแล้วเหรอว้า”
ป้าบ ฉันที่ไม่มั่นใจว่าท้องแล้วหรือยังอดเตะสั่งสอนคนที่เรียกลูกฉันว่ามารน้อยด้วยความยัวะจัดไม่ได้ หน็อย ลูกฉันต้องน่ารัก น่าหยิก น่าฟัดสิ มารน้อยอะไร
“กระโดดเตะขนาดนี้เดี๋ยวลูกหลุดหรอก ไปตรวจหรือยัง”
“ยังไม่ได้ตรวจ”
มือหนาผลักศีรษะฉันจนมึน ฉันตั้งท่าจะอ้าปากด่ามันสักหน่อย มันก็เอานิ้วมาดันหน้าผากฉันจนหงายอีกรอบ “ที่บ้านมีหมอตั้งสามคน เรื่องแค่นี้ไม่ต้องบากหน้าเดินไปซื้อเครื่องตรวจที่ร้านขายก็รู้ได้ป่ะ คิดสิคิด”
“เออๆ รู้แล้วน่า แกนี่พูดมากจัง” ฉันล่ะยังมึนที่นายแปบผลักหัวฉันไม่หาย
“มารน้อยมาเกิดฉันขอเป็นพ่อทูนหัวได้ไหม เธอจะได้ไม่สอนให้ลูกมากินหัวฉัน” คนไม่เคยมีหลานทำหน้าระริกระรี้อย่างกับเป็นลูกตัวเอง ฉันเห็นแล้วนึกหากว่าฉันท้องจริง
พ่อของลูกจะทำหน้ายังไง...
“อย่าหวังเลย ฉันจะปลูกฝังให้ลูกเกลียดแกตั้งแต่ในท้องนี่แหละ บอกไปว่านายแปบมันเคยดึงหางเปียแม่เขาตั้งแต่อนุบาลหนึ่ง ปรากฏว่าโดนกระตุกผมจุกคืนหน้าหงาย จะเปิดกระโปรงแม่เขาตั้งแต่อนุบาลสอง แต่ทำไม่สำเร็จโดนต่อยฟันน้ำนมร่วงไปสามซี่ก่อน แล้วก็...”
“พอเลย ยิ่งเธอพูด ฉันว่าลูกเธอจะยิ่งสงสารฉันมากกว่านะ”
ฉันได้แต่หัวเราะเยาะสะใจ ที่ผ่านมานายแปบเล่นงานฉันไม่ทันไรก็โดนฉันเอาคืนจนชนะได้ตลอด อย่างว่าล่ะนะ ฉันเป็นพวกถ้าไม่อยากมีเรื่องอย่าได้มายุ่งเป็นดีที่สุด
เพราะความโกรธ แม้ไม่เจอหน้าทิวากรหนึ่งวันเต็ม ถึงได้คุยโทรศัพท์ฟังเขาเล่าเรื่องราวมากมายในวันทำงาน ฉันก็ไม่บอกเรื่องสำคัญกับเขา
วันนี้ที่บ้านของฉันคนเยอะเป็นพิเศษ เพราะตอนเช้าที่ฉันไปตรวจให้แน่ใจที่โรงพยาบาลกับแม่ว่าฉันท้องแล้วนั้น ฉันโทรบอกกับเจ้าสัวกวี และคุณนายจรัสศรีทันที ฉันบอกพวกเขาไว้ว่าสำหรับทิวากรจะยังไม่บอกให้เขารู้ในตอนนี้ ฉันอยากเก็บไว้บอกเขาในวันเกิดที่จะมาถึงในอาทิตย์หน้าแทน
จริงๆ ฉันงอนเขามากกว่า...
ของบำรุงครบครันจากทางพ่อแม่ของทิวากรจัดมาจนวางเต็มโต๊ะ คุณนายจรัสศรีถึงกับดึงฉันเข้าไปกอด ร้องไห้ออกมา แม้แต่ฉันยังรู้สึกตกใจ
“ฉันเฝ้ารอวันนี้มานาน ฉันเคยรอที่จะมีลูก แต่ก็ไม่มีหวัง ตอนรับตาทิวมาตาทิวก็โตแล้ว ตอนนี้เธอทำให้ฝันฉันเป็นจริง ฉันจะมีหลาน มีหลานเล็กๆ มาวิ่งเล่นในบ้านไม่ให้คนแก่สองคนเหงา”
ฉันรีบปลอบแม่สามีเป็นการใหญ่ เจ้าสัวถึงกับยกทองสิบบาทรับขวัญหลานที่อยู่ในท้องฉันเลย
นายแปบก็เสนอหน้ามาในฐานะว่าที่พ่อทูนหัวตามที่เจ้าตัวสถาปนาเองโดยที่ฉันไม่ได้ตั้ง ฉันมองเห็นความสุขในสายตาทุกคน แม่แนะนำวิธีให้ฉันดูแลตัวเองถึงกับสั่งห้ามไม่ให้ฉันใช้กำลังมากอย่างการกระโดดเตะ หรือรัดคออย่างที่ฉันชอบทำร้ายเป็นไท หรือแม้แต่การใช้อารมณ์เป็นใหญ่ เอะอะโมโห อาละวาด แม่ฉันก็ขอให้ฉันใจเย็นขึ้น
“จะเป็นแม่คนแล้ว จะมาภาวะทางอารมณ์ต่ำไม่ได้หรอกนะลูก ลูกต้องใจเย็น มีเหตุผลให้มากๆ ถ้าตอนนี้ลูกโกรธ ลูกเครียดอะไร เด็กในท้องเขาจะรับรู้ จะได้รับผลกระทบไปด้วยรู้ไหม”
“รับทราบค่ะ” ฉันกอดมารดาแน่น พอฉันได้มาเป็นแม่คนจริงๆ ความรู้สึกยิ่งใหญ่บางอย่างในใจก็ทำให้ฉันรู้ว่ากว่าฉันจะมีวันนี้ได้ แม่ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก่อน
“พี่ทิวมาค่ะ” รุ่งรวิกานต์รีบวิ่งมาบอกหน้าตาตื่น ฉันเองก็แตกตื่นตามไปด้วย มือเย็นเฉียบ ไม่รู้ว่าทิวากรจะว่าอย่างไรบ้าง
“อย่าได้โกรธเชียวนะพี่พราวด์ ใจเย็นๆ ร่มๆ” ยัยแฟร์รีบกระซิบข้างหูฉัน “แฟร์รู้นะว่าที่จริงที่พี่พราวด์ไม่ยอมบอกเรื่องท้องกับคุณทิวเพราะพี่พราวด์งอนเรื่องที่คุณทิวไปเล่นละครใช่ไหม”
“รู้ดีจริงนะ” ฉันเข่นเขี้ยวน้องจอมเก่งเสียจริง
ทุกคนจงใจลดเสียง หุบรอยยิ้มบนใบหน้า เหลือเพียงใบหน้าธรรมดาทันที่สามีของฉันจะเดินหน้าสงสัยเข้ามา เขากวาดตามองแขกในบ้านฉันวันนี้ที่มารวมตัวกันมากมายทั้งครอบครัวเขา ครอบครัวฉัน ไหนจะมีนายแปบนั่งหน้าแฉล้มอยู่ข้างฉันอีกคน
“มีอะไรพิเศษหรือเปล่าครับ หรือวันนี้วันเกิดใคร” สามีฉันจ้องฉันราวกับรู้ว่าฉันจะตอบทุกคำถามของเขาได้ แต่ฉันพาลไม่อยากจะตอบนักหรอก
“วันนี้วันสำคัญค่ะ”
“วันอะไรเหรอพราวด์”
ทุกคนพร้อมใจกันเงียบและจ้องฉัน ฉันที่เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นแม่คนเม้มปากแน่น ความโกรธ ความน้อยใจ หรือแม้แต่ความกังวลว่าทิวากรจะรู้สึกยังไงประดังเข้ามาในคราวเดียว น้ำตาหยดแหมะลงมาหยดหนึ่ง หยดต่อไปก็ลากเพื่อนมันมาเป็นขบวนไม่ยอมหยุดง่ายๆ เลยทีนี้
“พราวด์”
“ไม่มีอะไร ไม่ต้องสนใจ ฉันมันไม่สำคัญอยู่แล้ว ไม่ต้องมากอดด้วย” ฉันงอแงอยู่ในอ้อมกอดของทิวากรที่รวบฉันไปกอดไว้แน่น ยิ่งเขาลูบหัวฉันเบาๆ ใจของฉันยิ่งอ่อนยวบ น้ำตาก็ยิ่งทะลัก รู้สึกว่าจะมีน้ำมูกด้วย
เป็นแม่คนทำไมอารมณ์ของฉันมันถึงได้อ่อนไหวขนาดนี้ก็ไม่รู้
“คนดีร้องอะไรคะ บอกผมสิ หรือเรื่องละคร ผมกำลังจะมาบอกว่าผมฟิตติ้งแล้ว ผมใช้ข้ออ้างว่าผมไม่เหมาะกับบท ขอไม่รับเล่นในวันฟิตติ้งไปแล้วนะ”
“ไม่เห็นข่าวจะออกเลย ยังมีภาพคู่นางเอกออกมาด้วย นายแปบคนเลวบอกกับฉันว่านางเอกที่คู่กับคุณหุ่นดีกว่า นางเอกสะบึ้ม เอวเป็นเอว นายแปบคนเลวมากยังบอกด้วยว่าฉันมันหุ่นทรงกระบอก”
สามีฉันเช็ดน้ำตาให้ รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันหยุดร้อง แต่พอเขายิ้มให้ฉันเสร็จ สามีฉันก็ส่งประกายดุ และโหดไปยังนายแปบให้มีขนคอลุกชันกันบ้าง งานนี้ฉันสะใจจริงๆ บังอาจมาว่าหุ่นฉันดีนัก
“ต่อให้คนอื่นสวยยังไงในสายตาผมพราวด์สวยที่สุดนะ” ฉันอยากเอาหน้ามุดไปในอกอุ่นๆ มีมัดกล้ามของเขาจัง เขาทำฉันเขิน
“อีกอย่างผมอยากเอาเรื่องนี้มาบอกกับคุณตอนนี้ เพราะอยากรู้ว่าคุณใจเย็นขึ้นมากแค่ไหน ที่ผมต้องไปเพราะผมเคยสัญญากับหนาวไว้จริง แต่ผมคิดถึงความสบายใจของคุณมากกว่า ผมถึงไม่ปฏิเสธกับหนาวไปตั้งแต่แรก ผมเคยบอกว่าจะออกจากวงการ ผมจะออกจริงๆ ที่ผ่านมาชีวิตเราวุ่นวายเป็นข่าวไม่รู้จบมามากพอแล้ว ผมจะมาทำธุรกิจกับพ่อ
ฮือ ขอโทษที่ฉันไม่เชื่อใจคุณ ซ้ำยังโกรธเป็นคนบ้า ต้องมาทำงานกับนายแปบคนเลวอีก ภรรยาผิดไปแล้ว
“ไม่ร้องแล้วใช่ไหม” ฉันพยักหน้าให้เขาพร้อมรอยยิ้ม
“บอกไปเลย เรื่องจะให้ฉันเป็นพ่อทูนหัวลูกเธอน่ะ” นายแปบพูดทะลุกลางปล้องให้ฉันหันขวับไปจ้องตาวาวขู่เอาเรื่อง ใครใช้ให้หมอนี่ปากสว่างขนาดนี้
ใครอัญเชิญมันมาบ้านฉัน...ใคร
“หุบปากแกไปเลยไอ้แปบ” น้ำเสียงฉันกลับมาโหดเหมือนเดิมแล้ว ฉันหันมาทำตาอ้อน ใส่สามีสุดที่รัก ตอบคำถามให้เขามั่นใจ ชูสองนิ้วขึ้นตรงหน้า
“สองเดือนแล้วค่ะ”
“หืม” ฉันเห็นอาการทิวากรตาโตก็นึกลุ้นว่าเขาจะมีอาการยังไง จนกระทั่งเสียงร้องดังลั่น ดังเหมือนกับตอนที่ฉันนั่งดูฟุตบอลนัดดึกกับเขาในเวลาที่ทีมโปรดผีแดงของเขาทำประตูได้ สามีของฉันรวบตัวฉันไปกอดตัวลอย หมุนตัวฉันไปมา ดวงตาของเขาเหมือนดวงดาวเป็นประกาย โห่ร้องไม่หยุด
"ลูกพันวา หรือทิวาน้าจะมาเกิด”
ทิวากรหยุดหมุน ทำหน้าครุ่นคิดขณะเอาศีรษะมาวางแปะกับหน้าผากฉัน “พราวด์ว่าพันวาหรือทิวา”
“พันวา ทิวาอะไรกัน” พ่อฉันโพล่งอย่างเหลืออด หน้าตาบอกว่ารับไม่ได้ “นี่ตั้งชื่อลูกรอแล้วเหรอ”
ฉันหัวเราะคิก พยักหน้าขึ้นลงทำตาใส “พ่อต้องไปรอตั้งชื่อลูกแฟร์แทนแล้วล่ะค่ะ ของพราวด์โควตาชื่อมีแล้วสอง พันวาชื่อผู้ชาย ทิวาชื่อผู้หญิงผู้ชายก็ได้ค่ะ”
คนชอบตั้งชื่อ ชื่อฉันกับน้องก็มาจากความคิดของนายแพทย์นับพันทั้งนั้นหันไปหาลูกสาวคนเล็ก “แฟร์ ถ้าแฟร์มีลูก ชื่อหลานพ่อต้องชื่อพันพรนะ”
“พังพอนเหรอคะ” ฉันแสร้งถามเสียงดังเหมือนหูฝาด พอถูกฉันล้อพ่อได้แต่เข่นเขี้ยว ทำหน้างอนใส่ ฉันคงต้องเอาใจพ่อหน่อย “ถ้ามีลูกคนที่สามพราวด์ค่อยให้พ่อตั้งชื่อลูกให้ดีไหมคะ” นั่นล่ะพ่อถึงค่อยยิ้มออก
“พ่อเตรียมชื่อไว้เยอะๆ เลยก็ได้ครับ ผมกะตั้งทีมฟุตบอลอยู่แล้ว อยากสอนลูกเตะฟุตบอล” สามีสุดหล่อของฉันทำหน้าภูมิใจก่อนจะโดนบิดเอวจนตัวงอ แค่สามคนก็เหนื่อยแล้ว นี่เล่นพูดไม่ปรึกษาคนคลอดเลยนะ
ภาพความรัก ความสุขยามที่ทุกคนกำลังได้รู้ถึงชีวิตใหม่ที่จะเกิดขึ้นมานั้นยังคงส่งเสียงหัวเราะมาให้ฉันได้ยินเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งวันที่ฉันเจ็บปวดที่สุดในชีวิตมาถึง พร้อมกับลูกคนแรกที่เป็นความรักของฉันและทิวากร ลูกที่จะมีคนเรียกในตอนโตว่ามารน้อยตามคำพ่อทูนหัวอุปโลกน์อย่างนายแปบ ฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลูกแก้มยุ้ยน่ารักของฉัน จึงได้มีสมญานามมารน้อยไปได้
พันวา...เขาก็ออกจะน่ารักเหมือนฉันอย่างกับโคลนนิ่งนิสัยกันมา
ฉันว่าฉันน่ารักนะ ไม่อย่างนั้นสามีแสนดีของฉันจะรักฉันได้เหรอ
...คุณล่ะว่าลูกของฉันจะน่ารักเหมือนฉันไหม
จบบริบูรณ์
ปิดเรื่องโดยสมบูรณ์ค่า อิอิ ตอนนี้ยกให้แม่ยกนายแปบหน่อย คิดว่าโปรยขนาดนี้คงรู้ว่านายพันวาต้องกลายเป็นความสนใจของปวราแล้วแน่ๆ ฮา ไว้มีโอกาสคงได้กลับมาปัดฝุ่นและเขียนพันวาแน่นอนค่ะ ระดับลูกชายของนางมารมาเกิดทั้งคน(นี่เรียกนางเอกเรื่องนี้แบบรักใคร่ค่ะ ฮ่าๆ) ส่วนนายแปบก็รอดูอารมณ์คนเขียนต่อไป เรื่องของแต่ละคนก็ต้องมีเรื่องของตัวเอง ฮา ขอบคุณทุกคนที่ติดตามหรือเพิ่งติดตามอย่างมากนะคะ ทำให้รู้สึกอยากเขียนไปเรื่อยๆ (แต่ไฟล์จริงไม่เคยถึงสองร้อยหน้าเลย ฮา) สุขสันต์วันสงกรานต์ค่า ใครต้องเดินทางขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพค่า ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ
คุณ Sukumvit66 เย้ๆๆ ขอบคุณมากค่า
คุณ atua เรื่องไหนคะ มีอยู่สองเรื่องที่ติดค้าง แอบเจ็บปวดเบาๆ สวีทสามเรื่อง เพิ่งรีไรท์สวีทแรกเสร็จ สวีทสุดท้ายยังเดินเรื่องไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์ #นั่งร้องไห้ ส่วนนายกลางต้องรอองก์ลงค่ะ ของเขาแรง ฮา
คุณ OhLaLa เอาบทพิเศษมาเสิร์ฟแล้วค่า ประกาศศักดาตอนเขียนๆ มันนึกได้เอง เขียนๆ ไปจะให้ลงตรงไหนดี จัดไป ดีใจที่ชอบค่า
คุณ yimyum คงต้องคอยทวงกันนะคะ ตอนนี้พล็อตยังไงไม่มี ขนาดพันวาว่าจะต้องจัดให้สักเรื่อง ก็แค่ว่าจะจัดไป แต่สมองยังขาวโพลนค่า แอบเศร้า
คุณ Auuuu ดีใจที่ชอบนะคะ ขอบคุณที่ไล่อ่านจะครบค่า ปลื้ม
คุณ อัศวินนภา กลัวคนอ่านจะลืมว่าปวราขึ้นชื่อเรื่องทะเลน้ำตาลค่ะ อยากแทรกฉากหวานๆ ให้ฟินกัน ดีใจที่ชอบนะคะ
คุณ konhin หวานๆ ส่งท้ายจะได้ฟินค่า อิอิ อยากให้คนอ่านจิกหมอน
ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านนะคะ ทุกๆ ไลค์ และนักอ่านที่เมนต์ด้วย ทุกคนทำให้ปวรายิ้มแก้มปริมาห ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่า จะกลับมาใหม่ อิอิ
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 เม.ย. 2557, 07:07:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 เม.ย. 2557, 07:07:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 2666
| << บทที่ 20 - 21 : ประกาศศักดา (จบ) |
Auuuu 13 เม.ย. 2557, 07:33:44 น.
ฮานายแปบ ว่าแต่ว่า ถ้าทิวรู้ว่าพราวด์ทำงานกับแปบ จะเกิดอะไรขึ้นนะ เอิ๊กๆๆ
ฮานายแปบ ว่าแต่ว่า ถ้าทิวรู้ว่าพราวด์ทำงานกับแปบ จะเกิดอะไรขึ้นนะ เอิ๊กๆๆ
อัศวินนภา 13 เม.ย. 2557, 10:52:35 น.
ขอนายแปบซักเรื่องเถอะ พ่อคูณณณน่ารักอะไรแบบนี้ จิตใจนายดีเวอร์ๆๆๆอ่ะ ทนยายนางเอกตัวร้ายได้ขนาดนี้ สงสารชีวิตติอนเด็กๆ
ขอนายแปบซักเรื่องเถอะ พ่อคูณณณน่ารักอะไรแบบนี้ จิตใจนายดีเวอร์ๆๆๆอ่ะ ทนยายนางเอกตัวร้ายได้ขนาดนี้ สงสารชีวิตติอนเด็กๆ
konhin 13 เม.ย. 2557, 11:53:00 น.
แหมมมม ทิวได้แก้ตัวจนได้ ดีนะไม่ทึ่มสุดๆ หวานค้าาาาา กรี๊ดๆๆๆ
แหมมมม ทิวได้แก้ตัวจนได้ ดีนะไม่ทึ่มสุดๆ หวานค้าาาาา กรี๊ดๆๆๆ
OhLaLa 13 เม.ย. 2557, 12:34:42 น.
ดูๆ ไปนายแปบนี่ก็น่าสงสารนะคะ เป็นกระสอบทรายให้พราวด์ตลอด รอเรื่องของพันวานะคะ ท่าทางลูกชายจะได้นิสัยทางแม่หรือเปล่าน้า
ดูๆ ไปนายแปบนี่ก็น่าสงสารนะคะ เป็นกระสอบทรายให้พราวด์ตลอด รอเรื่องของพันวานะคะ ท่าทางลูกชายจะได้นิสัยทางแม่หรือเปล่าน้า
Sukhumvit66 13 เม.ย. 2557, 18:35:52 น.
ยังสงสารนายแปบอยู่ดี ชื่อก็เท่อยู่นา
ให้เป็นพระเอกสักเรื่องเถอะค่ะ ฮิ้วว~~~
ยังสงสารนายแปบอยู่ดี ชื่อก็เท่อยู่นา
ให้เป็นพระเอกสักเรื่องเถอะค่ะ ฮิ้วว~~~
atua 15 เม.ย. 2557, 06:02:09 น.
เรื่องสวีทสุดท้ายค่ะ ตามอ่านมาตลอดชอบค่ะ หวังว่าจะะมาอับทุกวันนะค่ะ อิอิ
เรื่องสวีทสุดท้ายค่ะ ตามอ่านมาตลอดชอบค่ะ หวังว่าจะะมาอับทุกวันนะค่ะ อิอิ
นักอ่านเหนียวหนึบ 15 เม.ย. 2557, 20:07:02 น.
โอ้ยยยยเข้าเวบเลิฟไม่ได้ตั้งหลายวัน ใจแทบขาดดดดดรอนๆๆๆ
อยากอ่านเรื่องต่อไปแล้ววววว ^^
โอ้ยยยยเข้าเวบเลิฟไม่ได้ตั้งหลายวัน ใจแทบขาดดดดดรอนๆๆๆ
อยากอ่านเรื่องต่อไปแล้ววววว ^^
ผักหวาน 4 พ.ค. 2557, 21:44:47 น.
ชอบ ค่า
ชอบ ค่า