รักต่างมุม
เมื่อสาวสวยที่รักการทำเค้กอย่างฉัน ต้องการเช่าบ้านสักหลังเพื่อเปิดร้านเค้ก แต่บ้านที่ทำเลดีที่สุดในย่านนี้ดันไปตกอยู่ในมือของ ผู้ชายคนนึงซึ่งคิดจะทำร้านกาแฟ ฉันจึงต้องยอมร่วมหุ้นกับเขาจนทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ถ้าอยากรู้ว่าทำไมฉันต้องยอมรวมหุ้น และจะมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง ก็ติดตามชมได้เลยค่ะ
Tags: ร้านเค้ก ร้านกาแฟ
ตอน: ตอนที่ 3 ท็อฟฟี่เค้ก เค้กแห่งความหลัง
ทุกคนรู้จักท็อฟฟี่เค้กกันมั้ยค่ะ ท็อฟฟี่เค้กเป็นเค้กที่มีความหอมจากเนยและกาแฟนอกจากนั้นยังมีความหอมจากท็อฟฟี่เม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่ราดอยู่บนเค้กอีกด้วย เรียกได้ว่าถ้าใครได้ลิ้มลองแล้วจะไม่มีวันลืมรสชาติของมันได้เลย .....
"ยินดีต้อนรับค่าาาาา" เสียงเจื้อยแจ้วของฉันดังไปทั่วร้านหลังจากได้ยินเสียงกระดิ่งที่ติดไว้ที่ประตูดังขึ้น แน่นอนว่าคนที่เข้ามาต้องเป็นลูกค้า คนแรกของร้านเรา เพราะวันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรก แหะๆ
"รับอะไรดีครับ" เสียงนายลาเต้พูดต่อทันทีที่เสียงต้อนรับของฉันจบลง
"มีท็อฟฟี่เค้กมั้ยครับ" ลูกค้าตอบ
"มีค่ะ เพิ่งทำจากเตาสดๆร้อนเลย รับกี่ชิ้นดีค่ะ ....... พี่เตอร์ !" ฉันพูดกับคุณลูกค้าเหยื่อรายแรกของเรา แต่พอหันมาถามว่ารับกี่ชิ้นก็ต้องพบว่าคนที่อยู่ ตรงหน้าคือพี่เตอร์หรือชื่อเต็มๆว่าปีเตอร์นั่นเอง งงกันละสิทุกคนว่าพี่เตอร์ที่ฉันพูดถึงเขาคือใคร เขาก็คือคนที่ฉันชอบเมื่อตอนอยู่มหา'ลัยเองแหละ และดูเหมือนว่าตอนนั้นเขาเองก็ชอบฉันเหมือนกัน เพียงแต่มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เราไม่ได้คบกัน
"อ้าวว ... คัพเค้ก อยู่ที่นี่หรอครับ พี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเจอคัพเค้กที่นี่" พี่เตอร์พูดขึ้นด้วยความดีใจพร้อมเข้ามาหาฉันที่เคาน์เตอร์
"แห้ะๆ เค้กก็ไม่คิดว่าจะเจอพี่เตอร์ที่นี่เหมือนกันค่ะ" ฉันทำตัวไม่ถูกเลยอ้ะ ใครจะคิดว่าจะเจอคนที่แอบชอบอยู่ตั้งนานที่นี่กันล่ะ ฉันคิดว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้เจอกับพี่เขาซะแล้ว เพราะได้ข่าวมาว่าพี่เขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศน่ะสิ
"เอ่อ... นั่งก่อนสิค่ะพี่เตอร์ จะรับกาแฟหรือน้ำอะไรมั้ยค่ะ ?" ฉันเชิญพี่เขานั่งก่อนจะถามเมนูที่อยากจะทานเพิ่มเติม
"อื้มมม.... งั้นพี่ขอคาปูชิโน่ใส่วิปกับท้อฟฟี่เค้กชิ้นนึงล่ะกัน"
"พี่เตอร์ยังทานเหมือนเดิมเลยนะค่ะ" ฉันพูดขึ้นทันทีที่พี่เขาสั่งเมนูมา
"พี่เหมือนเดิมทุกอย่างแหละ แล้วเค้กล่ะยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า?" พี่เตอร์พูดขึ้นทำเอาฉันชะงักไปเลยทีเดียว ที่พี่เขาบอกว่าเขาเหมือนเดิมทุกอย่างนั่นหมายถึงเรื่องฉันด้วยรึเปล่านะ
"เอ่ออออ......." ฉันอ้ำอึ้งอยู่พักนึง
"คาปูชิโน่ใส่วิปได้แล้วคร้าบบบบบบ" อยู่ๆนายลาเต้ก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟพอดี ช่างเหมาะจริงๆ ช่วยฉันได้เยอะเลยล่ะ เฮ้ออออ
"แล้วนี่มัวยืนทำอะไรอยู่ ลูกค้าสั่งเค้กไม่ได้ยินรึไง รีบไปเอามาสิไป๊" ยังไม่ทันไรหมอนี่ก็หันมาด่าฉันอีกแล้ว -_-'
"เอออ กำลังจะไปเนี่ยะ" ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าไปหยิบเค้กจัดแจงใส่จานให้เรียบร้อยแล้วก็มาเสิร์ฟให้พี่เตอร์
"นั่งด้วยกันก่อนสิเค้ก" พี่เตอร์พูดทันทีที่ฉันกำลังจะเดินกลับเข้าไป
"เอ่อ ..... ก็ได้ค่ะ " ฉันอ้ำอึ้งสักพักก็ยอมตอบตกลงนั่งด้วย
"เราไม่ได้เจอกันนานเลยนี่เนอะ พี่คิดถึงเค้กมากเลยรู้มั้ย" อยู่ๆพี่เขาก็มาบอกคิดถึงฉันซะงั้น ให้ฉันทำยังไงล่ะทีนี่ ?
"ค่ะ เค้กก็คิดถึงพี่เตอร์เหมือนกันค่ะ ได้ข่าวว่าพี่เตอร์จะไปเรียนเมืองนอกไม่ใช่หรอค่ะ "
"ตอนแรกก็ว่าจะไป แต่พอดีคุณพ่อพี่อยากให้อยู่ช่วยบริหารงานที่นี่น่ะ เลยแคนเซิลการเดินทาง" พี่เขาอธิบายเหตุผลของการที่ไม่ได้ไปเมืองนอกให้ฉันฟัง
"กริ่งงงง" เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น
"เอ่อ.... เค้กขอไปต้อนรับลูกค้าก่อนนะค่ะ" ฉันถือโอกาสขอตัวออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมเจอพี่เตอร์ตอนนี้ หลังจากที่ฉันบริการลูกค้าเสร็จแล้วนั้นฉันก็ถูกพี่เตอร์เรียกมานั่งคุยด้วยอีกครั้ง โดยครั้งนี้พี่เตอร์ดันถามถึงเรื่องลาเต้ซะด้วยสิ
“ผู้ชายคนนั้นใครหรอ เค้ก ?” พี่เตอร์เปิดประเด็น
“อ๋ออออ หุ้นส่วนของร้านน่ะค่ะ พอดีเขาอยากเปิดร้านกาแฟ เค้กเลยชวนมาเปิดด้วยกัน” ความจริงคือฉันเช่าร้านเขาเพื่อเปิดร้านเค้กต่างหาก =_=’
“แล้วรู้จักกันมานานแล้วหรอ?”
“ก็สักพักแล้วล่ะค่ะ” เพิ่งไม่กี่วันนี่เอง -_-‘ (ความคิดในใจ)
“อื้อออ เค้กไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ยค่ะ ?” พี่เตอร์ถามขึ้นมา ฉันรู้สึกว่านึกถึงภาพอดีตยังไงก็ไม่รู้แหะ
1 ปีที่ผ่านมา
ณ มหาวิทยาลัย
“เค้ก เย็นไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ยครับ ?” ชายหนุ่มผู้แสนดี อ่อนน้อมและน่ารักถามขึ้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคือใคร ...
“พี่เตอร์ว่าไงนะค่ะ?” ใช่แล้วล่ะ เขาคือพี่ปีเตอร์ที่แสนดีของฉันเอง อยู่ๆก็มาชวนไปทานข้าวซะงั้น ฉันก็เขินแย่น่ะสิ >///<
“พี่ถามว่าเย็นนี้น้องเค้กไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ยครับ?” พี่เตอร์ทวนคำถามอีกรอบ แล้วมีหรอที่คนอย่างฉันจะปฏิเสธ
“ค่ะ ตกลงค่ะ ที่ไหนดีค่ะ”
“ห้างXXX ก็ล่ะกัน 5 โมงเย็น แล้วเจอกันนะครับ พี่มีเรื่องสำคัญจะบอกเค้กด้วยล่ะ” พี่เตอร์บอกเวลาพร้อมสถานที่
และเมื่อถึงเวลานัด ฉันก็เตรียมตัวพร้อม วันนี้ฉันใส่เดรสสีชมพูอ่อน มีลูกไม้ที่ชายกระโปรงเล็กน้อย พร้อมกระเป๋าสะพายสีเดียวกันกับชุด และแต่งหน้าด้วยโทนเบาๆ ฉันออกมาหน้าบ้านเรียกแท็กซี่และบอกจุดหมายปลายทางเรียบร้อย แท็กซี่ขับมาได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันรีบกดรับทันที โดยเสียงปลายสายคือแม่ แม่บอกว่าพ่อโรคหัวใจกำเริบ ขอให้ฉันกลับบ้านด่วน ฉันเลยตัดสินใจบอกแท็กซี่ให้กลับไปส่งฉันที่เดิม เมื่อมาถึงบ้านฉันเห็นพ่อนอนสลบอยู่บนเตียงในรถพยาบาล จากนั้นเขาก็พาพ่อไปโรงพยาบาลโดยมีแม่กับฉันนั่งอยู่ในนั้นด้วย
เมื่อถึงโรงพยาบาล หมอพาพ่อเข้าห้องผ่าตัด โดยที่ฉันกับแม่นั่งอยู่ข้างนอก ฉันไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปหาพี่เตอร์เพื่อยกเลิกนัด
“พี่เตอร์ค่ะ เค้กขอโทษนะค่ะวันนี้เค้กคงไปหาพี่ไม่ได้แล้ว เค้กมีธุระด่วนและสำคัญมากค่ะ ไว้โอกาสหน้าเราค่อยไปทานข้าวกันใหม่นะค่ะ – คัพเค้ก”
และเมื่อเสร็จเรื่องพ่อแล้ว ฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติ และฉันก็ได้ยินข่าวมาว่า วันที่พี่เตอร์นัดฉันไปกินข้าวนั้น เรื่องสำคัญที่เขาจะบอกก็คือ เขาจะขอคบกับฉัน ฉันเสียใจมากที่มารู้ทีหลัง และที่เสียใจไปกว่านั้นคือ พี่เตอร์ย้ายโรงเรียนและมีข่าวมาว่าเขาจะไปต่างประเทศ ฉันเลยได้แต่เสียใจและทำใจ กับเรื่องทั้งหมด
ปัจจุบัน
ทั้งหมดที่ฉันเล่าไปนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันกับพี่เตอร์ไม่ได้คบกัน ถ้าวันนั้นพ่อฉันไม่ป่วยหนัก วันนี้ฉันกับพี่เตอร์ก็คงเป็นได้มากกว่าคำว่าพี่น้องแล้วล่ะ
“เค้ก ตกลงว่ายังไงค่ะ? ... เค้กเป็นอะไรรึเปล่า” พี่เตอร์เขย่าตัวฉันหลังจากเห็นฉันเหม่อไปสักพัก
“อ๋ออ เปล่าค่ะเปล่า เมื่อกี้พี่เตอร์ว่าไงนะค่ะ” ฉันเรียกสติกลับคืนมา
“พี่ถามว่าไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ย?” พี่เตอร์ทวนคำถามอีกรอบ
“เอ่ออ.... แต่ว่า....เค้กต้องดูร้านนะค่ะ” ฉันเหมือนจะหาข้ออ้าง -_-‘
“เอ้ยยย ไปเห่อะ เดี๋ยวเรื่องร้านฉันดูให้ “ อยู่ๆนายลาเต้ที่ไม่มีบทบาทอะไรเลยก็โพล่งขึ้นมา
“เอ่ออ ... โอเค งั้นฝากร้านด้วยละกันนะ .. ไปค่ะพี่เตอร์” ฉันตอบตกลงนายลาเต้ พร้อมหันมาเรียกพี่เต้ให้ลุกขึ้น
ณ ร้านอาหาร
พี่เตอร์พาฉันมาถึงร้านอาหารเรียบร้อย ความจริงมันก็ไม่ใช่ร้านอาหารซะทีเดียวหรอก มันเป็นร้านอาหารกึ่งคาระโอเกะประมาณนั้นน่ะ และเมื่อพี่เตอร์พาฉันเข้ามาข้างใน ฉันก็พบว่าพี่เตอร์นัดเพื่อนๆของเขามาด้วย
“เฮ้ย! ใอเตอร์” เสียงเพื่อนคนนึงในกลุ่มเขาเรียก
“ในที่สุดก็พาสาวของแกมาได้สักทีนะ” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
“ฮ่าๆๆ ฉันบอกแล้วว่าเตอร์มันต้องพามาได้ จ่ายมาเลย สองพันๆ “ เพื่อนอีกคนนึงพูดขึ้นทำให้ฉันถึงกับชะงักและมองหน้าพี่เตอร์อย่างขอคำตอบ
“นั่งก่อนเค้ก ๆ “ พี่เตอร์ให้ฉันนั่งเก้าอี้ข้างๆเขา ตอนนี้ทั้งโต๊ะเหลือแค่เราสองคนเพราะเพื่อนๆพี่เขาพากันไปเต้นและไปดื่มเหล้ากันหมด
“เค้ก ขอบใจมากนะที่มากับพี่วันนี้ พี่ไม่คิดเลยว่าพี่จะชนะพนันพวกมันได้ ขอบใจมากนะเค้ก” พี่เตอร์พูดขึ้น ทำให้ฉันปรี๊ดเลยล่ะ!
“พี่พาเค้กมาเป็นของพนันงั้นหรอค่ะ ? ถ้าอย่างนั้นเราอย่าเจอกันอีกเลยนะค่ะ เค้กไม่อยากเป็นของพนันของใครๆ ลาก่อนตลอดชีวิตนะค่ะ พี่เตอร์ .. ผู้ชายเฮงซวย !!!!” ฉันตะโกนด่าพี่เตอร์จนคนทั้งร้านหันมามอง และก่อนจากแน่นอนว่าฉันต้องฝากอะไรเป็นที่ระลึกให้เขาจดจำซะหน่อย
เพียะ!!
ฉันตบหน้าเขาเต็มแรงแล้วรีบก้าวเท้าเดินออกจากร้านมาเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับไปที่ร้าน ฉันได้ยินเสียงพี่เตอร์เรียกตามมา แต่ฉันไม่มีวันหันกลับไปมองหรอก ผู้ชายที่ใช้ผู้หญิงเพื่อพนันน่ะฉันเกลียดนัก!
“เป็นไง ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยล่ะ? ไม่เห็นซื้ออะไรมาฝากเลยน่ะ” นายลาเต้ทักทันทีที่เห็นฉันเดินเข้าร้าน
“ถ้าสนุกฉันจะกลับเร็วทำไม อย่าถามมากได้ป้ะ เอาเค้กมาให้กินหน่อยดิ เหนื่อยอ้ะ” ฉันแขวะพร้อมใช้ให้เขาไปหยิบเค้กให้ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ในร้าน
“อ่ะ นี่ท็อฟฟี่เค้กของเธอ ส่วนนี่ช็อกโกแลตลาวาเค้กของฉัน” หมอนั่นยื่นเค้กให้ฉัน
“เอ้ยยย ไม่เอาอ่ะฉันไม่กินแล้วท็อฟฟี่เค้ก ฉันจะกินช็อกโกแลตลาวา “ ฉันแย้งขึ้นหลังจากที่เขายื่นท็อฟฟี่เค้กให้ฉัน
“อ้าววว ปกติเธอชอบกินไม่ใช่หรอ?”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว! อยากจะกินก็กินไปเลย แต่เอาช็อกโกแลตลาวามาให้ฉัน”
“อ่ะๆ ก็ได้ชิ๊!” เขายื่นเค้กของเขามาให้ฉัน ฉันยิ้มด้วยความพอใจ พร้อมตักเค้กเข้าปาก
หึ! ต่อให้ท็อฟฟี่เค้กนั่นมันจะอร่อยแค่ไหนนะ ฉันก็จะไม่มีวันกลับไปกินหรอก! เพราะมันเป็นเค้กของอดีต เค้กของความหลัง และฉันจะเดินก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มีคำว่าถอยหลัง
"ยินดีต้อนรับค่าาาาา" เสียงเจื้อยแจ้วของฉันดังไปทั่วร้านหลังจากได้ยินเสียงกระดิ่งที่ติดไว้ที่ประตูดังขึ้น แน่นอนว่าคนที่เข้ามาต้องเป็นลูกค้า คนแรกของร้านเรา เพราะวันนี้เป็นวันเปิดร้านวันแรก แหะๆ
"รับอะไรดีครับ" เสียงนายลาเต้พูดต่อทันทีที่เสียงต้อนรับของฉันจบลง
"มีท็อฟฟี่เค้กมั้ยครับ" ลูกค้าตอบ
"มีค่ะ เพิ่งทำจากเตาสดๆร้อนเลย รับกี่ชิ้นดีค่ะ ....... พี่เตอร์ !" ฉันพูดกับคุณลูกค้าเหยื่อรายแรกของเรา แต่พอหันมาถามว่ารับกี่ชิ้นก็ต้องพบว่าคนที่อยู่ ตรงหน้าคือพี่เตอร์หรือชื่อเต็มๆว่าปีเตอร์นั่นเอง งงกันละสิทุกคนว่าพี่เตอร์ที่ฉันพูดถึงเขาคือใคร เขาก็คือคนที่ฉันชอบเมื่อตอนอยู่มหา'ลัยเองแหละ และดูเหมือนว่าตอนนั้นเขาเองก็ชอบฉันเหมือนกัน เพียงแต่มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เราไม่ได้คบกัน
"อ้าวว ... คัพเค้ก อยู่ที่นี่หรอครับ พี่ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเจอคัพเค้กที่นี่" พี่เตอร์พูดขึ้นด้วยความดีใจพร้อมเข้ามาหาฉันที่เคาน์เตอร์
"แห้ะๆ เค้กก็ไม่คิดว่าจะเจอพี่เตอร์ที่นี่เหมือนกันค่ะ" ฉันทำตัวไม่ถูกเลยอ้ะ ใครจะคิดว่าจะเจอคนที่แอบชอบอยู่ตั้งนานที่นี่กันล่ะ ฉันคิดว่าชาตินี้จะไม่มีโอกาสได้เจอกับพี่เขาซะแล้ว เพราะได้ข่าวมาว่าพี่เขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศน่ะสิ
"เอ่อ... นั่งก่อนสิค่ะพี่เตอร์ จะรับกาแฟหรือน้ำอะไรมั้ยค่ะ ?" ฉันเชิญพี่เขานั่งก่อนจะถามเมนูที่อยากจะทานเพิ่มเติม
"อื้มมม.... งั้นพี่ขอคาปูชิโน่ใส่วิปกับท้อฟฟี่เค้กชิ้นนึงล่ะกัน"
"พี่เตอร์ยังทานเหมือนเดิมเลยนะค่ะ" ฉันพูดขึ้นทันทีที่พี่เขาสั่งเมนูมา
"พี่เหมือนเดิมทุกอย่างแหละ แล้วเค้กล่ะยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า?" พี่เตอร์พูดขึ้นทำเอาฉันชะงักไปเลยทีเดียว ที่พี่เขาบอกว่าเขาเหมือนเดิมทุกอย่างนั่นหมายถึงเรื่องฉันด้วยรึเปล่านะ
"เอ่ออออ......." ฉันอ้ำอึ้งอยู่พักนึง
"คาปูชิโน่ใส่วิปได้แล้วคร้าบบบบบบ" อยู่ๆนายลาเต้ก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟพอดี ช่างเหมาะจริงๆ ช่วยฉันได้เยอะเลยล่ะ เฮ้ออออ
"แล้วนี่มัวยืนทำอะไรอยู่ ลูกค้าสั่งเค้กไม่ได้ยินรึไง รีบไปเอามาสิไป๊" ยังไม่ทันไรหมอนี่ก็หันมาด่าฉันอีกแล้ว -_-'
"เอออ กำลังจะไปเนี่ยะ" ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าไปหยิบเค้กจัดแจงใส่จานให้เรียบร้อยแล้วก็มาเสิร์ฟให้พี่เตอร์
"นั่งด้วยกันก่อนสิเค้ก" พี่เตอร์พูดทันทีที่ฉันกำลังจะเดินกลับเข้าไป
"เอ่อ ..... ก็ได้ค่ะ " ฉันอ้ำอึ้งสักพักก็ยอมตอบตกลงนั่งด้วย
"เราไม่ได้เจอกันนานเลยนี่เนอะ พี่คิดถึงเค้กมากเลยรู้มั้ย" อยู่ๆพี่เขาก็มาบอกคิดถึงฉันซะงั้น ให้ฉันทำยังไงล่ะทีนี่ ?
"ค่ะ เค้กก็คิดถึงพี่เตอร์เหมือนกันค่ะ ได้ข่าวว่าพี่เตอร์จะไปเรียนเมืองนอกไม่ใช่หรอค่ะ "
"ตอนแรกก็ว่าจะไป แต่พอดีคุณพ่อพี่อยากให้อยู่ช่วยบริหารงานที่นี่น่ะ เลยแคนเซิลการเดินทาง" พี่เขาอธิบายเหตุผลของการที่ไม่ได้ไปเมืองนอกให้ฉันฟัง
"กริ่งงงง" เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น
"เอ่อ.... เค้กขอไปต้อนรับลูกค้าก่อนนะค่ะ" ฉันถือโอกาสขอตัวออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมเจอพี่เตอร์ตอนนี้ หลังจากที่ฉันบริการลูกค้าเสร็จแล้วนั้นฉันก็ถูกพี่เตอร์เรียกมานั่งคุยด้วยอีกครั้ง โดยครั้งนี้พี่เตอร์ดันถามถึงเรื่องลาเต้ซะด้วยสิ
“ผู้ชายคนนั้นใครหรอ เค้ก ?” พี่เตอร์เปิดประเด็น
“อ๋ออออ หุ้นส่วนของร้านน่ะค่ะ พอดีเขาอยากเปิดร้านกาแฟ เค้กเลยชวนมาเปิดด้วยกัน” ความจริงคือฉันเช่าร้านเขาเพื่อเปิดร้านเค้กต่างหาก =_=’
“แล้วรู้จักกันมานานแล้วหรอ?”
“ก็สักพักแล้วล่ะค่ะ” เพิ่งไม่กี่วันนี่เอง -_-‘ (ความคิดในใจ)
“อื้อออ เค้กไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ยค่ะ ?” พี่เตอร์ถามขึ้นมา ฉันรู้สึกว่านึกถึงภาพอดีตยังไงก็ไม่รู้แหะ
1 ปีที่ผ่านมา
ณ มหาวิทยาลัย
“เค้ก เย็นไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ยครับ ?” ชายหนุ่มผู้แสนดี อ่อนน้อมและน่ารักถามขึ้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคือใคร ...
“พี่เตอร์ว่าไงนะค่ะ?” ใช่แล้วล่ะ เขาคือพี่ปีเตอร์ที่แสนดีของฉันเอง อยู่ๆก็มาชวนไปทานข้าวซะงั้น ฉันก็เขินแย่น่ะสิ >///<
“พี่ถามว่าเย็นนี้น้องเค้กไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ยครับ?” พี่เตอร์ทวนคำถามอีกรอบ แล้วมีหรอที่คนอย่างฉันจะปฏิเสธ
“ค่ะ ตกลงค่ะ ที่ไหนดีค่ะ”
“ห้างXXX ก็ล่ะกัน 5 โมงเย็น แล้วเจอกันนะครับ พี่มีเรื่องสำคัญจะบอกเค้กด้วยล่ะ” พี่เตอร์บอกเวลาพร้อมสถานที่
และเมื่อถึงเวลานัด ฉันก็เตรียมตัวพร้อม วันนี้ฉันใส่เดรสสีชมพูอ่อน มีลูกไม้ที่ชายกระโปรงเล็กน้อย พร้อมกระเป๋าสะพายสีเดียวกันกับชุด และแต่งหน้าด้วยโทนเบาๆ ฉันออกมาหน้าบ้านเรียกแท็กซี่และบอกจุดหมายปลายทางเรียบร้อย แท็กซี่ขับมาได้สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันรีบกดรับทันที โดยเสียงปลายสายคือแม่ แม่บอกว่าพ่อโรคหัวใจกำเริบ ขอให้ฉันกลับบ้านด่วน ฉันเลยตัดสินใจบอกแท็กซี่ให้กลับไปส่งฉันที่เดิม เมื่อมาถึงบ้านฉันเห็นพ่อนอนสลบอยู่บนเตียงในรถพยาบาล จากนั้นเขาก็พาพ่อไปโรงพยาบาลโดยมีแม่กับฉันนั่งอยู่ในนั้นด้วย
เมื่อถึงโรงพยาบาล หมอพาพ่อเข้าห้องผ่าตัด โดยที่ฉันกับแม่นั่งอยู่ข้างนอก ฉันไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปหาพี่เตอร์เพื่อยกเลิกนัด
“พี่เตอร์ค่ะ เค้กขอโทษนะค่ะวันนี้เค้กคงไปหาพี่ไม่ได้แล้ว เค้กมีธุระด่วนและสำคัญมากค่ะ ไว้โอกาสหน้าเราค่อยไปทานข้าวกันใหม่นะค่ะ – คัพเค้ก”
และเมื่อเสร็จเรื่องพ่อแล้ว ฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติ และฉันก็ได้ยินข่าวมาว่า วันที่พี่เตอร์นัดฉันไปกินข้าวนั้น เรื่องสำคัญที่เขาจะบอกก็คือ เขาจะขอคบกับฉัน ฉันเสียใจมากที่มารู้ทีหลัง และที่เสียใจไปกว่านั้นคือ พี่เตอร์ย้ายโรงเรียนและมีข่าวมาว่าเขาจะไปต่างประเทศ ฉันเลยได้แต่เสียใจและทำใจ กับเรื่องทั้งหมด
ปัจจุบัน
ทั้งหมดที่ฉันเล่าไปนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันกับพี่เตอร์ไม่ได้คบกัน ถ้าวันนั้นพ่อฉันไม่ป่วยหนัก วันนี้ฉันกับพี่เตอร์ก็คงเป็นได้มากกว่าคำว่าพี่น้องแล้วล่ะ
“เค้ก ตกลงว่ายังไงค่ะ? ... เค้กเป็นอะไรรึเปล่า” พี่เตอร์เขย่าตัวฉันหลังจากเห็นฉันเหม่อไปสักพัก
“อ๋ออ เปล่าค่ะเปล่า เมื่อกี้พี่เตอร์ว่าไงนะค่ะ” ฉันเรียกสติกลับคืนมา
“พี่ถามว่าไปทานข้าวกับพี่ได้มั้ย?” พี่เตอร์ทวนคำถามอีกรอบ
“เอ่ออ.... แต่ว่า....เค้กต้องดูร้านนะค่ะ” ฉันเหมือนจะหาข้ออ้าง -_-‘
“เอ้ยยย ไปเห่อะ เดี๋ยวเรื่องร้านฉันดูให้ “ อยู่ๆนายลาเต้ที่ไม่มีบทบาทอะไรเลยก็โพล่งขึ้นมา
“เอ่ออ ... โอเค งั้นฝากร้านด้วยละกันนะ .. ไปค่ะพี่เตอร์” ฉันตอบตกลงนายลาเต้ พร้อมหันมาเรียกพี่เต้ให้ลุกขึ้น
ณ ร้านอาหาร
พี่เตอร์พาฉันมาถึงร้านอาหารเรียบร้อย ความจริงมันก็ไม่ใช่ร้านอาหารซะทีเดียวหรอก มันเป็นร้านอาหารกึ่งคาระโอเกะประมาณนั้นน่ะ และเมื่อพี่เตอร์พาฉันเข้ามาข้างใน ฉันก็พบว่าพี่เตอร์นัดเพื่อนๆของเขามาด้วย
“เฮ้ย! ใอเตอร์” เสียงเพื่อนคนนึงในกลุ่มเขาเรียก
“ในที่สุดก็พาสาวของแกมาได้สักทีนะ” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
“ฮ่าๆๆ ฉันบอกแล้วว่าเตอร์มันต้องพามาได้ จ่ายมาเลย สองพันๆ “ เพื่อนอีกคนนึงพูดขึ้นทำให้ฉันถึงกับชะงักและมองหน้าพี่เตอร์อย่างขอคำตอบ
“นั่งก่อนเค้ก ๆ “ พี่เตอร์ให้ฉันนั่งเก้าอี้ข้างๆเขา ตอนนี้ทั้งโต๊ะเหลือแค่เราสองคนเพราะเพื่อนๆพี่เขาพากันไปเต้นและไปดื่มเหล้ากันหมด
“เค้ก ขอบใจมากนะที่มากับพี่วันนี้ พี่ไม่คิดเลยว่าพี่จะชนะพนันพวกมันได้ ขอบใจมากนะเค้ก” พี่เตอร์พูดขึ้น ทำให้ฉันปรี๊ดเลยล่ะ!
“พี่พาเค้กมาเป็นของพนันงั้นหรอค่ะ ? ถ้าอย่างนั้นเราอย่าเจอกันอีกเลยนะค่ะ เค้กไม่อยากเป็นของพนันของใครๆ ลาก่อนตลอดชีวิตนะค่ะ พี่เตอร์ .. ผู้ชายเฮงซวย !!!!” ฉันตะโกนด่าพี่เตอร์จนคนทั้งร้านหันมามอง และก่อนจากแน่นอนว่าฉันต้องฝากอะไรเป็นที่ระลึกให้เขาจดจำซะหน่อย
เพียะ!!
ฉันตบหน้าเขาเต็มแรงแล้วรีบก้าวเท้าเดินออกจากร้านมาเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับไปที่ร้าน ฉันได้ยินเสียงพี่เตอร์เรียกตามมา แต่ฉันไม่มีวันหันกลับไปมองหรอก ผู้ชายที่ใช้ผู้หญิงเพื่อพนันน่ะฉันเกลียดนัก!
“เป็นไง ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยล่ะ? ไม่เห็นซื้ออะไรมาฝากเลยน่ะ” นายลาเต้ทักทันทีที่เห็นฉันเดินเข้าร้าน
“ถ้าสนุกฉันจะกลับเร็วทำไม อย่าถามมากได้ป้ะ เอาเค้กมาให้กินหน่อยดิ เหนื่อยอ้ะ” ฉันแขวะพร้อมใช้ให้เขาไปหยิบเค้กให้ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ในร้าน
“อ่ะ นี่ท็อฟฟี่เค้กของเธอ ส่วนนี่ช็อกโกแลตลาวาเค้กของฉัน” หมอนั่นยื่นเค้กให้ฉัน
“เอ้ยยย ไม่เอาอ่ะฉันไม่กินแล้วท็อฟฟี่เค้ก ฉันจะกินช็อกโกแลตลาวา “ ฉันแย้งขึ้นหลังจากที่เขายื่นท็อฟฟี่เค้กให้ฉัน
“อ้าววว ปกติเธอชอบกินไม่ใช่หรอ?”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว! อยากจะกินก็กินไปเลย แต่เอาช็อกโกแลตลาวามาให้ฉัน”
“อ่ะๆ ก็ได้ชิ๊!” เขายื่นเค้กของเขามาให้ฉัน ฉันยิ้มด้วยความพอใจ พร้อมตักเค้กเข้าปาก
หึ! ต่อให้ท็อฟฟี่เค้กนั่นมันจะอร่อยแค่ไหนนะ ฉันก็จะไม่มีวันกลับไปกินหรอก! เพราะมันเป็นเค้กของอดีต เค้กของความหลัง และฉันจะเดินก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มีคำว่าถอยหลัง
อมยิ้มสีรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 เม.ย. 2557, 13:14:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 เม.ย. 2557, 13:40:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 814
| << ตอนที่ 2 ช็อกโกแลตลาวากับอเมริกาโนใส่นม |