ลิขิตรักสัญญาหัวใจ
คำโปรยเรื่อง
“ทำไมคุณถึงเป็นทอม” คำถามนั้นทำให้คนที่กำลังจะหลับเพราะฤทธิ์ของเบียร์กระป๋องเงยหน้าขึ้น ตาสวยดูสะลืมสะลือ เหมือนจะหลับแต่ก็ยังไม่หลับ
“ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ”
“ก็ปกติคนเราทำอะไรก็ต้องมีเหตุผล” หนุ่มหล่อตอบกลับไป แต่ตาไม่ได้หันไปมองหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ
“เหตุผลมานง่ายนิดเดียว แต่ขอนึกก่อน....อืม...อ้อ...นักออกแล้วฉานก็แค่เกลียดผู้ชาย ผู้ชายมันเป็นพวกหลอกลวง มีแต่คนหลอกลวงทั้งนั้น หวังแต่จาฟันผู้หญิง ไม่มีดีสักโคน เมื่อไม่มีผู้ชายดี ๆ ฉันก็อยากเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งกว่าไอ้พวกผู้ชาย พิสูจน์ให้พวกมันเห็นว่าฉันดีกว่าพวกมัน และมีคุณค่าที่จะรักผู้หญิงสักคนมากกว่าพวกมันที่ใช้ผู้หญิงกันอย่างสิ้นเปลือง” ลลนาตอบและกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอีกอึก
“แต่ผู้ชายดี ๆ ก็ยังมีอยู่ แล้วผู้หญิงดีกว่าผู้ชายตรงไหน ทั้งที่ฉันคิดว่าฉันมีโปรไฟลดี แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหนีไปคบกับทอม ทอมดีตรงไหน เธอคิดว่าพวกเธอดีตรงไหนกัน” ทั้งที่ปากยังถามอยู่ แต่ดวงตาคมกริบกลับไม่ได้มองคู่สนทนาแต่กลับมองกระป๋องเบียร์คล้ายเหม่อลอย มาดปกติเขาอาจจะดูสุขุม ดูเย็น ๆ ดูปิดกั้น บทบาทพูดจึงดูน้อยในหมู่เพื่อน ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็ไม่มีทางที่จะเห็นเขาง้างปากพูด ยิ่งเวลาเมา เขาจะเงียบ เงียบจนน่ากลัว แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ตัวเอง การผิดหวังถึงสามครั้งเกิดข้อสงสัยที่หาคำตอบไม่ได้ขึ้นมา
“ฉานก้อม่ายรู้ ตอบม่ายด้าย ถ้าคูนอยากรู้ก้อปายคบกับทอมสิ จะได้รู้ว่าทอมดียางงาย ง่าย ๆ แค่เนี้ย ปานหามานอยู่ที่ไหนก็ไปตรงน้านแหละ” ลลนาตอบกลับไป ทั้งที่หัวตอนนี้ฟุบลงที่โต๊ะกระจก
“ก็จริง...งั้นเรามาคบกันดูไหม”
........หลังจากเริ่มอัพลงทีละตอน ยังไงก็ช่วยคอมเมนต์ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ.......
“ทำไมคุณถึงเป็นทอม” คำถามนั้นทำให้คนที่กำลังจะหลับเพราะฤทธิ์ของเบียร์กระป๋องเงยหน้าขึ้น ตาสวยดูสะลืมสะลือ เหมือนจะหลับแต่ก็ยังไม่หลับ
“ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ”
“ก็ปกติคนเราทำอะไรก็ต้องมีเหตุผล” หนุ่มหล่อตอบกลับไป แต่ตาไม่ได้หันไปมองหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ
“เหตุผลมานง่ายนิดเดียว แต่ขอนึกก่อน....อืม...อ้อ...นักออกแล้วฉานก็แค่เกลียดผู้ชาย ผู้ชายมันเป็นพวกหลอกลวง มีแต่คนหลอกลวงทั้งนั้น หวังแต่จาฟันผู้หญิง ไม่มีดีสักโคน เมื่อไม่มีผู้ชายดี ๆ ฉันก็อยากเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งกว่าไอ้พวกผู้ชาย พิสูจน์ให้พวกมันเห็นว่าฉันดีกว่าพวกมัน และมีคุณค่าที่จะรักผู้หญิงสักคนมากกว่าพวกมันที่ใช้ผู้หญิงกันอย่างสิ้นเปลือง” ลลนาตอบและกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอีกอึก
“แต่ผู้ชายดี ๆ ก็ยังมีอยู่ แล้วผู้หญิงดีกว่าผู้ชายตรงไหน ทั้งที่ฉันคิดว่าฉันมีโปรไฟลดี แต่ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงหนีไปคบกับทอม ทอมดีตรงไหน เธอคิดว่าพวกเธอดีตรงไหนกัน” ทั้งที่ปากยังถามอยู่ แต่ดวงตาคมกริบกลับไม่ได้มองคู่สนทนาแต่กลับมองกระป๋องเบียร์คล้ายเหม่อลอย มาดปกติเขาอาจจะดูสุขุม ดูเย็น ๆ ดูปิดกั้น บทบาทพูดจึงดูน้อยในหมู่เพื่อน ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็ไม่มีทางที่จะเห็นเขาง้างปากพูด ยิ่งเวลาเมา เขาจะเงียบ เงียบจนน่ากลัว แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ตัวเอง การผิดหวังถึงสามครั้งเกิดข้อสงสัยที่หาคำตอบไม่ได้ขึ้นมา
“ฉานก้อม่ายรู้ ตอบม่ายด้าย ถ้าคูนอยากรู้ก้อปายคบกับทอมสิ จะได้รู้ว่าทอมดียางงาย ง่าย ๆ แค่เนี้ย ปานหามานอยู่ที่ไหนก็ไปตรงน้านแหละ” ลลนาตอบกลับไป ทั้งที่หัวตอนนี้ฟุบลงที่โต๊ะกระจก
“ก็จริง...งั้นเรามาคบกันดูไหม”
........หลังจากเริ่มอัพลงทีละตอน ยังไงก็ช่วยคอมเมนต์ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ.......
Tags: ความรัก ความเศร้า การเปลี่ยนแปลง
ตอน: 35 เหตุผลของการหายไป
35
เหตุผลของการหายไป
ติณภัทรลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในห้องมีบรรดาเพื่อน ๆ ของเขานั่งจับวงคุยกับเสียงดังไม่เกรงใจคนป่วยที่นอนหลับอยู่แม้อต่น้อย และหัวข้อบทสนาถ้าเขาได้ยินไม่ผิด มันก็คือตัวเขาและลลนา เมื่อเขาลืมตาขึ้นคนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดก็สังเกตเห็นและเดินเข้ามายืนข้างเตียง ทุกคนเงียบกริบทันที ไตรภูมิส่งน้ำให้เขาดื่มอย่างรู้งาน เขาพยักหน้าขอบคุณและรับแก้วน้ำมาดื่ม ทุกสายตายังมองเขาเหมือนสงสารจับใจ ซึ่งสายตาของพวกเพื่อน ๆ มันทำให้เขาเริ่มอึดอัด
“พวกแกมีอะไรอยากพูดกับฉันไหม” ติณภัทรตามเมื่อเห็นเพื่อนพากันมองหน้าเขาไม่ยอมวางตาหนีเลย
“ไอ้นินไปแล้ว” ไตรภูมิเอ่ย ติณภัทรยังคงนิ่งและแบมือมองแหวนที่อยู่ในมือ ไม่ใช่แค่ในฝันแต่ลลนามาจริง ๆ เพียงแค่มาคืนแหวนเท่านั้นหรือ ลลนากำลังจะทำอะไร ไปที่ไหน
“ฉันรู้แล้ว เมื่อคืนลลนามาหาฉัน” ทั้งหมดมองเพื่อนที่ยังนิ่งไม่เอ่ยคำพูดใด ๆ การที่ไม่พูดนี่แหละมันยิ่งทำให้บรรยากาศน่ากลัว ไตรภูมิส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับติณภัทรที่ยังนั่งนิ่ง นิ่งในแบบที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“แล้วแกรู้ไหมว่าคุณลินินเขาเซ็นใบหย่าแล้ว” ในหัวของเขามีแต่คำถามว่าทำไมอยู่เต็มหัว ลลนาเลือกที่จะทิ้งเขาแล้วจริง ๆ หรือ ระหว่างที่กำลังคิดวนเวียนไปมา ไตรภูมิก็ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับติณภัทร
“อะไร”
“เมื่อวานนินมันฝากจดหมายนี้ให้เอามาให้ฉัน ฉันเห็นว่ามันจ่าหน้าถึงแก คิดว่าบางทีมันคงอยากให้ฉันเอาจดหมายนี่มาให้แกอ่าน” ติณภัทรรับกระดาษแผ่นนั้นมา ทั้งหมดมองหน้ากันและเดินออกไป พวกเขาเห็นตรงกันว่าควรให้ติณภัทรอยู่คนเดียวก่อน เพราะนั่นคือสิ่งที่ติณภัทรต้องการในตอนนี้ เมื่อประตูห้องปิดลงติณภัทรก็คลี่จดหมายออกอ่านทันที
...ถึงคุณติณห์....
ฉันเคยคิดว่าการแต่งงานคือหายนะที่สุดในชีวิต โดยเฉพาะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักอย่างคุณ ฉันคิดมาตลอดว่าฉันกับคุณไม่มีทางรักกันได้ เราเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกัน เหมือนวงกลมสองวงที่ไม่มีวันซ้อนกันได้ ฉันเกลียดผู้ชาย คุณไม่ชอบทอม แต่ใครจะไปคิดว่าจากคำว่าไม่มีวันเป็นไปได้ จะกลายเป็นคำว่าเป็นไปได้ ฉันไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่ประชดตัวเองไปวัน ๆ อย่างฉันจะมีใครมารักได้อีก ฉันไม่เชื่อในรักแท้ ไม่เชื่อในพรหมลิขิต ฉันยอมรับตรง ๆ เลยตอนนั้นฉันโกรธคุณมาก ที่คุณบีบฉันให้แต่งงาน ฉันตั้งหน้าตั้งตารอวันหย่าตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานด้วยซ้ำ และฉันไม่เคยคิดว่าสามเดือนมันจะทำให้ใครรักกันได้ ก็นี่มันไม่ใช่นิยายสักหน่อยที่พระเอกนางเอกแต่งงานกันโดยไม่ได้รักและจะจบด้วยคำว่ารัก ถ้าฉันไม่ได้ค้นพบมันด้วยตัวเองในวันนี้ ฉันก็ยังคงคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ และคุณทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดมันผิด คุณทำให้ฉันรู้ว่าโลกนี้ยังมีผู้ชายที่ดีเหลืออยู่ อาจจะไม่ใช่แค่คุณ คุณคือชีวิตใหม่ของฉันนับตั้งแต่วันนั้น คุณค่อย ๆ เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยเชื่อใจผู้ชายคนไหน เปลี่ยนชีวิตที่มืดหม่นของฉันให้กลับมามีแสงสว่าง เปลี่ยนทัศนคติมุมมองเล็ก ๆ ของฉันให้ฉันมองบางมุมที่ฉันไม่เคยคิดหรือเคยมอง คุณเข้ามามีอิทธิพลต่อทุกความรู้สึกของฉันโดยสมบูรณ์ตั้งแต่ยังไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ ฉันพึ่งรู้ว่าการได้ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคุณมันคือความสุขเล็ก ๆ ของฉัน การได้เห็นคุณก่อนนอนแล้วมีคุณนอนอยู่ข้าง ๆ ทำให้ฉันรู้สึกสุขใจสามารถหลับได้อย่างเต็มตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อ้อมกอดและแผ่นหลังของคุณทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยเสมอ ทำให้ฉันเชื่อว่าถ้าฉันยังยืนอยู่หลังคุณหรือคุณยังกอดฉันฉันจะไม่มีวันเสียใจไม่มีวันตกอยู่ในอันตรายใด ๆ การได้พูด ต่อล้อต่อเถียงกับคุณมันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันขาดไม่ได้ การได้ยินคำถามที่ห่วงใย แค่คำสั้น ๆ ว่าง่วงนอนหรือยัง หิวข้าวไหม กลับบ้านหรือยัง แค่นั้นมันก็ทำให้ฉันนั่งยิ้มไม่หุบคนเดียวได้ การกระทำที่อ่อนโยน แสดงถึงความเอาใจใส่ของคุณมันทำให้ฉันรู้สึกโลภ อยากที่จะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ได้รับมัน ทั้งรอยยิ้มและความรัก ฉันอยากมีคุณอยู้ข้าง ๆ ตลอดไป อยากให้เรามีวันพรุ่งนี้ อยากมีอนาคตในวันต่อ ๆ ไป คุณทำให้ฉันคิดว่าอยากให้ทุกช่วงเวลาของฉันต่อจากนี้จะมีเพียงแค่เรา แต่แล้วฝันฉันก็ดับวูบลง เหมือนกับมีคนมากระชากให้ฉันตื่นจากฝัน ทำให้ฉันตื่นขึ้นมารับรู้ว่าเจ้าชาย เจ้าหญิง การครองรักกันอย่างนิรันดร์มันมีเพียงแค่ในฝัน ไม่มีวันเป็นจริงได้ หนทางของเราสองคนมันกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ทางเลือกที่ฉันไม่อยากเลือกที่สุดแต่ฉันกลับต้องเลือก ฉันขอโทษ ขอโทษที่โกหกว่าไม่ได้รักคุณ ขอโทษที่ไม่เคยฟังคำพูดของคุณ และขอโทษกับการตัดสินใจครั้งนี้ ฉันอยากจะสู้ สู้เพื่อความรักของเราบ้าง แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยมั่นใจอะไรอย่างฉันกลับยังไม่กล้าพอจะเดินออกจากวงกลมของตัวเอง ฉันควรจะทำอย่างไรให้วงกลมของฉันกลายเป็นวงกลมเดียวกับคุณ โดยที่ไม่มีใครต้องสูญเสีย ฉันพยายาม พยายามแล้วจริง ๆ และนี่คือสิ่งที่ฉันเลือกและทำ การตัดสินใจครั้งนี้อาจจะไม่ได้อยู่ที่ตัวฉันตั้งแต่แรก แต่มันอยู่ที่ตัวคุณ คุณจะเป็นคนตัดสินทุกอย่าง ฉันรู้ว่าคุณจะเข้าใจฉัน ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันเชื่อมั่นใจตัวคุณไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณรู้ไว้ว่าฉันรักคุณ รักมาก และคงจะไม่มีวันรักใครได้อีก ฉันจะรอคุณ รอแค่คุณ แค่คุณคนเดียว
ฉันรักคุณ “คุณติณห์”
ติณภัทรนิ่งงันอยู่ในความคิด มือที่ถือจดหมายกำลังกำจดหมายแน่นจนมันเริ่มยับ ใช่เขาอยากได้ยินคำว่ารักจากลลนา แต่ไม่ใช่จากในจดหมาย เขาอยากได้ยินมันจากปากเธอ เขาไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจการตัดสินใจของลลนา ทำไมเธอถึงไม่รอเขา ไม่รอให้เขาฟื้น ทำไมเธอต้องตัดสินใจอะไรคนเดียวทุกครั้ง ไหนเธอบอกว่าเธอเชื่อเขา แล้วทำไม
แกรก
ประตูเปิดออก คุณประภัสสรเดินเข้ามาพร้อมกับมาลินีและวิมาดา ติณภัทรเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ใต้ผ้าห่ม คุณประภัสสรมองลูกชายที่กำลังจะล้มตัวนอนลงอีกครั้งราวกับไม่อยากคุยกับเธอ
“ตื่นแล้วจะนอนอีกหรอติณห์ แม่รู้นะเรากำลังหลบหน้าแม่” คุณประภัสสรมองลูกชายที่ยอมลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าดูเศร้าและอมทุกข์ไม่ต่างจากหลายวันก่อน ไม่มีประกายของความสุข ใครว่าเธอไม่รัก ไม่สงสารลูก เธอรักเขามาก และเธอก็อยากให้ติณภัทรมีความสุขที่สุดนับจากนี้
“ผมอยากพักครับ”
“แม่รู้ แม่แค่จะเอานี่มาให้ติณห์ดู” ติณภัทรมองกระดาษที่แม่ส่งมาให้ มันคือใบหย่า ติณภัทรมองมันด้วยแววตาเจ็บปวด ลายเซ็นของลลนามันดูมั่นคงมากในความรู้สึกของเขา ลลนากำลังทำอะไร เขาไม่เข้าใจการตัดสินใจของเธอ ทำไมเธอถึงยอมเดินจากไปง่าย ๆ เหมือนกับทุกครั้งที่เอบอกเลิกกับเขาง่าย ๆ ความรักของเขามันไม่ได้ทำให้ลลนาเชื่อใจเขาเลยหรือ
“เอามาให้ผมทำไม”
“ผู้หญิงคนนั้นยอมเซ็นแล้ว แม่อยากให้ติณห์เซ็น เพื่อทุกอย่างจะได้จบ แม่อยากให้ติณห์ลืมผู้หญิงคนนั้นไปซะ ผู้หญิงคนนั้นไม่เลือกติณห์ เขาเลือกที่จะทิ้งติณห์ไปแล้ว อย่ารออะไรอีกเลย” ติณภัทรหยิบใบหย่านั่นมาถือไว้ก่อนจะโยนมันลงถังขยะราวกับไม่แยแส
“พี่ติณห์!!!” วิมาดามองใบหย่าที่หล่นลงไปในถึงขยะ และมองหน้าติณภัทรด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมพี่ติณห์ไม่เซ็นล่ะคะ ยัยนั่นยอมหย่าให้พี่ติณห์แล้ว มันไม่ได้รักพี่ติณห์สักนิด ถ้ามันรักพี่ติณห์มันจะไม่ยอมหย่าง่าย ๆ แบบนี้ พี่ติณห์ฝืนไปก็ไม่มีประโยชน์ ป่านนี้แม่นั่นหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผู้หยิงไร้ค่าไร้ราคาแบบนั้นไม่สมควรให้พี่ติณห์รักหรอกค่ะ” วิมาดาเอ่ย
“เธอไม่รู้จักลลนาดีพอ อย่ามาพูด และให้เธอรู้ไว้ว่าพี่ไม่หย่า จะไม่มีการหย่าอะไรทั้งนั้น และผมจะยอมหย่าต่อเมื่อลลนามาบอกกับผมเองว่าจะหย่า” ติณภัทรมองหน้าของมารดา
“แต่ติณห์ต้องหย่า ทันทีที่ติณห์หาย งานแต่งจะพร้อมสำหรับติณห์และหนูวิมาดาทันที” ติณภัทรมองแม่ด้วยแววตาเจ็บปวด คุณประภัสสรเบนสายตาหนี เลือกที่จะไม่มองหน้าลูกชายเพราะไม่อยากใจอ่อน
“ผมไม่แต่ง ผมไม่มีวันแต่งงานอีก ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย มีแค่ลลนา ผู้หญิงคนเดียวที่ผมยอมรับโดยสมบูรณมีแค่ลลนา ไม่ใช่คนอื่น จะไม่มีอีกแล้ว” ติณภัทรพูดเสียงหนัก เขาไม่เคยพูดเช่นนี้กับแม่ของเขา
“แต่แม่สั่งติณห์ ติณห์ต้องแต่ง ถ้าติณห์ไม่ทำติณห์ก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่ เพราะติณห์ที่เป็นลูกของแม่ จะไม่มีวันทำให้แม่ผิดหวัง ติณห์เลือกเอาเองแล้วกัน ว่าจะเลือกแม่หรือผู้หญิงคนนั้น” พลันติณภัทรก็กระชากสายน้ำเกลือหลุดออกและวิ่งเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าแม่ของเขา การกระทำของลูกทำให้คุณประภัสสรสงสารลูก
“ในชีวิตของผม ผมไม่เคยขออะไรแม่เลยสักครั้ง ไม่เคยขัดคำสั่ง ไม่เคยทำแม่ให้ผิดหวัง แค่แม่ขอ แค่แม่สั่งผมไม่เคยไม่ทำตาม ชีวิตของผมเคยมีผู้หญิงสองคนที่ผมรักมาก คือแม่และคุณยาย แม่คือผู้มีพระคุณที่สุดของผม คุณยายคือคนที่เมตตากับผมที่สุดเช่นกัน ชีวิตของผมจึงไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ครั้งหนึ่งแม่เคยบอกกับผมว่า บนโลกนี้จะมีผู้หญิงอีกคนที่ผมจะรักมาก และจะยอมสละทุกอย่างได้เพื่อเค้า ผมเคยคิดว่าพิมพ์ลดาคือผู้หญิงคนนั้นแต่แล้วทุกอย่างกลับไม่ใช่ จนผมได้พบกับลลนา และยิ่งใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผมก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคือคนที่ผมรักมาก รักจนไม่สามารถรักใครได้อีก เธอคือผู้หญิงที่แม่เคยบอกผมว่าผมสามารถสละได้ทุกอย่าง ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว ให้ผมกับลลนาได้พิสูจน์อีกครั้ง ผมไม่เคยขออะไรจากแม่ ผมจะขอแค่ครั้งนี้ให้โอกาสผม ให้โอกาสลลนาได้แก้ตัว เพราะถ้าไม่ใช่ลลนา ผมก็คงรักใครไม่ได้อีก ถ้าไม่มีโอกาส ก็อย่าบังคับผมอีกเลย อย่างที่แม่เคยพูดว่าความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ผมไม่เคยล้อเล่นกับความรักของผม ตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจแต่งงานกับลลนา ก็หมายความว่าผมจะไม่มีวันหย่าอีกแล้ว นั่นคือเจตนารมณ์ตั้งแต่แรกของผม ผมรู่ว่าแม่ผิดหวัง แม่ให้ผมเลือกผมเลือกไม่ได้หรอก ผมรักแม่มาก และผมก็รักลลนามากเช่นกัน ความรักสองแบบมันไม่สามารถเปรียบกันได้ ผมขอแค่โอกาส ให้โอกาสผมนะครับ” ติณภัทรตาแดงก่ำแม้ไม่มีหยาดน้ำตา แต่คุณประภัสสรรู้ว่าลูกชายกำลังร้องไห้อยู่ในใจ
“ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของติณห์ แม่กับผู้หญิงคนนั้น ถ้าติณห์คิดว่าผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่าแม่ก็ไปสิ แต่ติณห์ก็อย่ามาให้แม่เห็นหน้า หรืออย่ามาเรียกแม่ว่าแม่อีก” คุณประภัสสรกลั้นใจเดินออกไป ทั้งที่ตนก็เกือบจะร้องไห้ ติณภัทรมองแม่เดินออกไป วิมาดามองติณภัทรด้วยสายตาเสียใจและเดินออกไป ในห้องเหลือเพียงแค่เขา เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะทิ้งลลนาแบะยอมแต่งงานง่าบ ๆ เหมือนทุกครั้งน่ะหรอ มันม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะยอมทำตามคำสั่งโดยไม่มีการโต้แย้ง แต่ตอนนี้เขาให้ความรักกับผู้หญิงอีกคนไปแล้ว เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะจัดการปัญหาที่แก้ไม่ตกนี่ยังไง ถ้าเขาเลือกลลนาเขาจะผิดต่อแม่
“น่าสงสารพี่ติณห์นะคะ” แพรวพิมลเอ่ย ในร้านวันนี้ค่อนข้างเงียบเพราะเป็นช่วงเช้า ในร้านมีเพียงสาว ๆ เจ้าของร้านและบรรดาเพื่อน ๆ ของติณภัทรที่พากันมาชุมนุมในร้าน แต่ละคนทำหน้าเครียด ๆ และจบลงที่ถอนหายใจ
“เราไม่มีทางจะช่วยพี่ติณห์ได้เลยหรอคะ” แพวพิมลถามภูริที่นั่งนิ่งอยู๋ข้าง ๆ ภูริวส่ายหน้าอย่างจนปัญหา
“ไม่มีใครช่วยมันได้หรอก ติณห์จะต้องแก้ปัญหานี้เอง นี่จะเป็นบททดสอบสุดท้ายของความรักทั้งคู่ ติณห์ต้องเลือกแล้ว ไม่มีใครเข้าไปช่วยได้ ยิ่งเราช่วยก็ยิ่งเป็นปัญหา นี่คุณหยิงถึงกับตัดขาดเลยนะ คงต้องให้ไอ้ติณห์เลือกแล้วก็คิด ไอ้ติณห์ไม่ใช่คนโง่ มันจะมีทางออกที่ดีเสมอ” ภูริเอ่ย
“แพรวไม่เข้าใจเลย สองคนนั่นรักกันมากแท้ ๆ ทำไมคุณหญิงถึงไม่เข้าใจ แล้วไอ้นินก็อีกคนทำไมหนีไปดื้อ ๆ วันก่อนนั้นยังทำหน้ามั่นใจอยู่เลยว่าจะไม่มีทางปล่อยมอคุณติณห์อีก แต่อยู่ ๆ ก็หายเงียบไป ใครก็ติดต่อไม่ได้”
“จริงสิ ไอ้นินหายไปไหน” ไตรภูมิถามสามสาว
“ไม่รู้คะ พวกเราพยายามโทรหา แต่ก็ไม่ติด หายเงียบไปเลย พวกเราพยายามไปหาในที่ที่คิดว่าจะไปก็ไม่เจอ ตอนนี้พวกเราไม่มีอันทำงานแล้วค่ะ” ธิติยาถอนหายใจ ไตรภูมิที่โทรศัพท์ดังขึ้นก็หันไปกดรับโทรศัพท์
“ว่าไงนะครับ ไอ้ติณห์หนีออกจากโรงพยาบาล!!!” ทั้งหมดหันไปมองไตรภูมิทันที ไตรภูมิกดวางสายและมองหน้าเพ่อน ๆ ที่พากันทำหน้างง และกำลังจะแย่งกันถามซึ่งก็คงเป็นคำถามเดียวกัน แต่ไตรภูมิชิงตอบไปก่อน
“เป็นเรื่องแล้ว คุณป้าโทรมาบอกว่าไอ้ติณห์หนีออกจากโรงพยาบาล แล้วมันไปไหนก็ไม่รู้” ไตรภูมิเอ่ย
“สองว่าสองรู้คะ” ธิติยาเอ่ยทั้งหมดหันไปมองเหมือนสงสัยว่าเธอรู้ได้ยังไง มือของธิติยาชี้ออกไปด้านนอกร้าน ทั้งหมดจึงหันไปมองติณภัทรที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในร้าน และชุดที่ใส่อยู่นั่นมันชุดโรงพยาบาล เป็นการยืนยันสิ่งที่ไตรภูมิได้ยินเมื่อกี๋ ว่าติณภัทรหนีออกมา
“ไอ้ติณห์ แกออกมาได้ยังไง แล้วทำไม...”
“ลลนา ฉันอยากเจอลลนา ลลนาอยู่ที่ไหน” ติณภัทรถามโดยสายตามองไปที่สามสาวที่นั่งอยู่ในสุด ที่ตอนนี้ยังตกใจไม่หายที่เห้นติณภัทรปรากฏตัวในสภาพชุดของโรงพยาบาล
“คือพวกเราไม่รู้ค่ะ ไอ้นินมันไปไม่บอกพวกเราสักคำ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วหายไปเงียบ ๆ พวกเราพยายามติดต่อแล้วแต่ก็ปิดเครื่องหนี” ติณภัทรทำหน้าคิดหนัก ทั้งหมดมองอย่างเป็นห่วงแผลยังไม่หายออกมาได้ยังไง
“แล้วที่บ้านล่ะ นินกลับเพชรบุรีหรือเปล่า”
“พวกเราโทรหาลุงทศแล้ว ลุงทศบอกว่านินไม่ได้กลับไป แม้แต่โทรยังไม่โทรไปเลย หายไปเงียบ ๆ เหมือนไม่อยากให้ใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน ลุงทศบอกว่าจะลองหาที่เพชรดู เผื่อนินมันจะไปซ่อนตัวที่นั่น ตอนนี้พวกเราก็จนปัญญาแล้วค่ะ ติดต่อไปที่ที่คิดว่านินจะไปก็ไม่เจอ...พวกเราขอโทษนะคะ ที่ช่วยพี่ติณห์ไม่ได้” ติณภัทรนิ่งและพยายามคิดว่าที่ไหนที่ลลนาจะไปได้อีกที่ไหนที่ลลนาจะหนีไป ติณภัทรหันกลังจะวิ่งหนี แต่แผลที่พึ่งผ่าตัดกับมีเลือดไหลซึมออกมา
“เฮ้ย!!! ไอ้ติณห์” ร่างของติณภัทรล้มลง ทั้งหมดเข้าไปช่วยกันพยุง ก็พึ่งออกจากห้องฉุกเฉินเมื่อวาน แล้ววันนี้ก็ออกมาวิ่งมันสมควรไหม ทั้งหมดรีบพาติณภัทรกลับโรงพยาบาล
“สองสงสารพี่ติณห์จัง” ธิติยาเอ่ยเมื่อร่างของติณภัทรถูกเข็นเข้าไปในห้อง
“พี่ก็สงสาร แต่เราจะไปทำอะไรได้ ไอ้นินไปไหนพวกเรายังไม่รู้เลย แล้วไอ้นินถ้าไม่กลับบ้านมันจะไปที่ไหนอีก ที่กรุงเทพก็ไม่มีญาติที่ไหน โทรไปถามที่หอพักเก่าก็ไม่มี โอ๊ย!!! เครียด แทนที่จะจบสักทีกลับมีปัญหาเข้ามาอีก” ธนกฤตเอ่ย ทั้งหมดมองหน้ากันอีกครั้ง
“เดี๋ยวแพรวจะลองโทรถามเพื่อนเก่า ๆ ดู เผื่อไอ้นินจะไปอยู่กับพวกนั้น” แล้วแพรวพิมลก็เดินออกไป โดยมีภูริเดินตามออกไปด้วย และทั้งหมดก็แยกย้ายมีเพียงไตรภูมิและณัฐพลที่ยืนรอดูอาการของเพื่อนอยู่ด้านนอก
เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังซาดซัดซ้ำไปมา ความสดชื่นของทะเลถูกทัดทอนด้วยความร้อนที่แทบจะเผาคนไอ้ ลมทะเลยามบ่ายพัดพาเอาความร้อนเข้ามาปะทะร่างบางที่สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลัง หลังจากเดินเลียบชายฝั่งมาได้สักพัก จุดหมายก็เปลี่ยนไปเป็นร้านอาหารแห่งหนึ่งที่กำลังวุ่นวาย ลูกค้ากำลังเต็มร้าน พนักงานพากันเดินวุ่นทั้งรับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร ลลนามองความวุ่นวายของร้านในยามบ่าย สายตากำลังสอดส่องหาจุดหมาย จนพบเธอก็เดินเข้าไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายคนนั้นกำลังจดออเดอร์เสร็จและกำลังจะเดินกลับเข้าไป
“ฉันมาสมัครงานค่ะ” เสียงหวานใสเรียกให้เขาคนนั้นหยุดชะงักและหันกลับมา ใบหน้าของชายหนุ่มดูตกใจมาก เมื่อเห็นใบหน้าหวานใสของคนคุ้นเคยมาปรากฏอยู่ด้านหลัง ใบหน้าตื่นตะลึงค่อย ๆคลี่ยิ้มออกมาบ้าง
“พอดีตอนนี้พนักงานเสิร์ฟเราเต็มแล้วครับ ถ้าเป็นตำแหน่งอื่นจะได้ไหมครับ”
“ล้างจาน ล้างห้องน้ำ กวาดพื้น ถูพื้น อะไรก็ได้ค่ะ ไม่รับค่าจ้าง ขอแค่ที่พักกับอาหารสามมื้อก็พอค่ะ”
“อืม...ถ้าอย่างนั้น ก็มีอยู่ตำแหน่งหนึ่งที่ว่างพอดี ไม่รู้ว่าคุณนักเขียนนิยายจะทำได้ไหม” ใบหน้าสวยที่มีแววตาเศร้าฉายแววดีใจขึ้นมาทันที
“ฉันทำได้หมดค่ะ ลลนารุ่นอึดทึกและบึกบึน” ลลนายิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า ใครจะคิดว่าเธอจะกลับมาที่นี่ แถมมาอย่างไม่รู้จุดหมาย เธออะไรบางอย่างบอกให้เธอมาที่นี่ ที่สุดท้ายที่ลลนาคิดได้และคิดออก
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานได้เลยครับ”
นับจากวันที่ติณห์หนีออกไปจากโรงพยาบาลวันนั้นหน้าห้องของเขาก็มีคนมาเฝ้าตลอด เหมือนกลับกลัวว่าเขาจะหนีไปอีก แม้ติณภัทรจะไม่ตายจากการถูกยิง แต่เขากำลังเพราะตรอมใจอย่างทรมาน กำลังตายไปอย่างช้า ๆ นี่เกือบสามอาทิตย์แล้วที่ลลนาหายไป แพรวพิมลและเพื่อน ๆ พยายามตามหา ส่วนเขาหมดอิสรภาพไปแล้ว เพราไม่ว่าจะเดินเหินไปไหนก็มีคนตามทุกฝีก้าว อาการของเขาฟื้นตัวเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ ทำให้ได้กลับมาพักที่บ้าน เขาจึงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พยายามคิดว่าจะทำยังไงต่อไป และเขาพึ่งรู้จากไตรภูมิมาว่าแม่ของเขาเตรียมงานแต่งพร้อมแล้ว อาการของเขาไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงไม่เกินสามหรือสี่วันแม่ของเขาจะต้องมาบอกเขาให้แต่งงานแน่นอน นั่นคือสิ่งที่เขารู้เป็นเรื่องสุดท้ายก่อนจะไม่มีใครมาเยี่ยมเขาอีกเลยนับจากวันนั้น เขาควรจะทำยังไง ทำยังไงถึงจะไปพบลลนาได้ เขาคิดจนหัวแทบหมุนแล้ว ลลนาจะไปที่ไหนได้อีก ลลนาบอกจะรอเขา แต่เธอจะไปรอเขาที่ไหน เขาจะทำยังไง
“ติณห์” ติณภัทรหันไปมองบิดาที่ยืนอยู่หน้าห้อง ติณภัทรมองลูกชายที่อยู่ในชุดไทยประยุกต์ ทำให้เขาหวนนึกไปถึงเมื่อสามเดือนก่อน วันที่ติณภัทรแต่งง่านกับลลนา แม้ใบหน้าจะไม่ได้แสดงถึงความสุขออกมา แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความทุกข์แบบนี้ เขาสงสารและอยากช่วย แต่คุณประภัสสรกลับไม่ยอมฟังเขาเลย รั้นจะให้ติณภัทรแต่งงานจนได้ ใบหย่าที่ติณภัทรยังไม่เซ็นยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เมื่อวานวันที่แม่เดินมาบอกเขาว่า “พรุ่งนี้ติณห์ต้องแต่งงาน” คำพูดดังคำประกาศิตทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงที่กลางหัวใจ เขาคิดว่าเขาจะมีเวลามากกว่านี้ ทำไมทุกอย่างมันเร็วขนาดนี้ และเมื่อเขากำลังจะอ้าปากปฏิเสธ เขากลับเห็นน้ำตาของแม่ น้ำตาที่ไม่เคยเห็นจากมารดา เขาจึงพูดอะไรไม่ออกอีก
“แกมีทางเลือกเสมอนะติณห์ แกไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง”
“แต่ผมไม่อยากให้แม่...”
“ชีวิตแกจากนี้จะเป็นยังไง แกอยู่ได้ถ้าไม่มีหนูนินหรอ แล้วแกจะทรมานตัวเองโดยการแต่งงานไปเพื่ออะไร พ่อเคยบอกแล้วว่าทุกอย่างไม่ได้อยู่ที่การตัดสินใจของพ่อหรือแม่ แต่อยู่ที่ตัวแก แกเลือกได้เสมอติณห์ พ่อเชื่อว่าแกจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุด แกยังมีเวลาอีกนิดหน่อยคิดให้ดีนะติณห์ เพราะหลังจากวันนี้แกจะไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว ถามตัวเองดูว่าแกพร้อมจะปล่อยหนูลินินไปแล้วจริง ๆ น่ะหรือ” ติณภัทรมองบิดาที่มองหน้าเขา แววตากำลังทุกข์และเศร้ากับลูกชายและเดินออกไป ติณภัทรเดินไปหยิบใบหย่าขึ้นมาดู และหยิบจดหมายของลลนาขึ้นอ่าน เขาอ่านมันซ้ำไปซ้ำมาเป็นร้อยรอบแล้ว เพราะมันเป็นสิ่งที่เดียวที่ลลนาทิ้งให้เขา
การตัดสินใจครั้งนี้อาจจะไม่ได้อยู่ที่ตัวฉันตั้งแต่แรก แต่มันอยู่ที่ตัวคุณ คุณจะเป็นคนตัดสินทุกอย่าง ฉันรู้ว่าคุณจะเข้าใจฉัน ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันเชื่อมั่นใจตัวคุณไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณรู้ไว้ว่าฉันรักคุณ รักมาก และคงจะไม่มีวันรักใครได้อีก ฉันจะรอคุณ รอแค่คุณ แค่คุณคนเดียว
เขาจำได้ว่าเขาอ่านประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา เขากำลังพยายามหาความหมายของลลนา คนที่ตัดสินใจหย่าและทิ้งเขาไปคือเธอ แต่ทำไมเธอถึงเขียนว่า การตัดสินใจครั้งนี้อยู่ที่ตัวเขา ลลนากำลังจะบอกอะไรกับเขา พลันเหมือนมีบางอย่างแว๊บเข้ามาในความคิด ติณภัทรหยิบเสื้อผ้าในตู้ออกมาเปลี่ยนทันที และวางชุดนั้นลงบนที่นอนหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนและวางไว้บนชุดและรีบเดินออกไปโดยรอบมองเข้าไปในงาน ที่ตอนนี้ยังไม่มีแขก มีแต่บรรดาแม่บ้านและสาวใช้ที่พากันเดินวุ่นเตรียมงาน ติณภัทรเลือกที่จะออกทางหลังบ้าน เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ครัวและมองว่ามีครัว ติณภัทรกำลังจะก้าวออกจากประตูหลัง
“ติณห์” ติณภัทรสะดุ้งตกใจเหมือนคนที่ทำผิดแล้วถูกจับได้ เขาหันกลับไปมอง พบว่าเป็นไตรภูมิและธนกฤต เขาถอนหายใจออกมา สองหนุ่มมองชุดที่ติณภัทรใส่
“แกกำลังจะไปไหน อีกครึ่งชั่วโมงงานก็จะเริ่มแล้ว”
“แกก็รู้ว่าฉันจะไปไหน ฝากจัดการทางนี้ด้วยนะ ฝากบอกขอโทษคุณแม่ด้วย ฉันไม่มีทางเลือกแต่ฉันคงแต่งงานไม่ได้อีกแล้ว” สองหนุ่มพยักหน้า
“แกจะไปตามไอ้นินที่ไหน”
“ที่...ที่ของฉันกับลินินไง” สองหนุ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ตามนินกลับมาให้ได้ กลับมาพิสูจน์กับคุณป้า ฉันเชื่อว่าความรักของพวกแกจะเอาชนะใจคคุณป้าได้ คุณป้าไม่ใช่คนใจร้าย แต่แกใช้ความพยายามอีกนิด ฉันเชื่อว่าจะต้องสำเร็จแน่”
“ขอบคุณแกนะไอ้ไตรที่ทำให้ฉันพบกับลินิน ขอบคุณไอ้หนึ่งสำหรับแผนของแก เพราะมันทำให้ฉันกับลินินรักกัน ฉันจะรีบไปแล้วรีบกลับ ไปก่อนนะ” แล้วติณภัทรก็รีบเดินออกไป เขาวิ่งออกมาทางสะดวกไม่มีคนเฝ้า เขาเปิดประตูเล็กด้านหลังออก มือที่เปิดประตูออกชะงักค้าง เมื่อเห็นคนที่ยืนขวางอยู่หน้าประตู แววตาของติณภัทรสั่นไหวอย่างรุนแรง
....จบตอน....
ลินินจะไปอยู่ที่ไหน แล้วคุณติณห์จะตามลินินเจอที่ไหน ต้องรอลุ้น ช่วยกันติดตาม
อีกนิดเดียว ก็จะจบลงแล้วนะคะ ช่วยติดตามจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ
เหตุผลของการหายไป
ติณภัทรลืมตาขึ้นอีกครั้ง ในห้องมีบรรดาเพื่อน ๆ ของเขานั่งจับวงคุยกับเสียงดังไม่เกรงใจคนป่วยที่นอนหลับอยู่แม้อต่น้อย และหัวข้อบทสนาถ้าเขาได้ยินไม่ผิด มันก็คือตัวเขาและลลนา เมื่อเขาลืมตาขึ้นคนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดก็สังเกตเห็นและเดินเข้ามายืนข้างเตียง ทุกคนเงียบกริบทันที ไตรภูมิส่งน้ำให้เขาดื่มอย่างรู้งาน เขาพยักหน้าขอบคุณและรับแก้วน้ำมาดื่ม ทุกสายตายังมองเขาเหมือนสงสารจับใจ ซึ่งสายตาของพวกเพื่อน ๆ มันทำให้เขาเริ่มอึดอัด
“พวกแกมีอะไรอยากพูดกับฉันไหม” ติณภัทรตามเมื่อเห็นเพื่อนพากันมองหน้าเขาไม่ยอมวางตาหนีเลย
“ไอ้นินไปแล้ว” ไตรภูมิเอ่ย ติณภัทรยังคงนิ่งและแบมือมองแหวนที่อยู่ในมือ ไม่ใช่แค่ในฝันแต่ลลนามาจริง ๆ เพียงแค่มาคืนแหวนเท่านั้นหรือ ลลนากำลังจะทำอะไร ไปที่ไหน
“ฉันรู้แล้ว เมื่อคืนลลนามาหาฉัน” ทั้งหมดมองเพื่อนที่ยังนิ่งไม่เอ่ยคำพูดใด ๆ การที่ไม่พูดนี่แหละมันยิ่งทำให้บรรยากาศน่ากลัว ไตรภูมิส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับติณภัทรที่ยังนั่งนิ่ง นิ่งในแบบที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“แล้วแกรู้ไหมว่าคุณลินินเขาเซ็นใบหย่าแล้ว” ในหัวของเขามีแต่คำถามว่าทำไมอยู่เต็มหัว ลลนาเลือกที่จะทิ้งเขาแล้วจริง ๆ หรือ ระหว่างที่กำลังคิดวนเวียนไปมา ไตรภูมิก็ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับติณภัทร
“อะไร”
“เมื่อวานนินมันฝากจดหมายนี้ให้เอามาให้ฉัน ฉันเห็นว่ามันจ่าหน้าถึงแก คิดว่าบางทีมันคงอยากให้ฉันเอาจดหมายนี่มาให้แกอ่าน” ติณภัทรรับกระดาษแผ่นนั้นมา ทั้งหมดมองหน้ากันและเดินออกไป พวกเขาเห็นตรงกันว่าควรให้ติณภัทรอยู่คนเดียวก่อน เพราะนั่นคือสิ่งที่ติณภัทรต้องการในตอนนี้ เมื่อประตูห้องปิดลงติณภัทรก็คลี่จดหมายออกอ่านทันที
...ถึงคุณติณห์....
ฉันเคยคิดว่าการแต่งงานคือหายนะที่สุดในชีวิต โดยเฉพาะต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักอย่างคุณ ฉันคิดมาตลอดว่าฉันกับคุณไม่มีทางรักกันได้ เราเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกัน เหมือนวงกลมสองวงที่ไม่มีวันซ้อนกันได้ ฉันเกลียดผู้ชาย คุณไม่ชอบทอม แต่ใครจะไปคิดว่าจากคำว่าไม่มีวันเป็นไปได้ จะกลายเป็นคำว่าเป็นไปได้ ฉันไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่ประชดตัวเองไปวัน ๆ อย่างฉันจะมีใครมารักได้อีก ฉันไม่เชื่อในรักแท้ ไม่เชื่อในพรหมลิขิต ฉันยอมรับตรง ๆ เลยตอนนั้นฉันโกรธคุณมาก ที่คุณบีบฉันให้แต่งงาน ฉันตั้งหน้าตั้งตารอวันหย่าตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานด้วยซ้ำ และฉันไม่เคยคิดว่าสามเดือนมันจะทำให้ใครรักกันได้ ก็นี่มันไม่ใช่นิยายสักหน่อยที่พระเอกนางเอกแต่งงานกันโดยไม่ได้รักและจะจบด้วยคำว่ารัก ถ้าฉันไม่ได้ค้นพบมันด้วยตัวเองในวันนี้ ฉันก็ยังคงคิดว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ และคุณทำให้ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดมันผิด คุณทำให้ฉันรู้ว่าโลกนี้ยังมีผู้ชายที่ดีเหลืออยู่ อาจจะไม่ใช่แค่คุณ คุณคือชีวิตใหม่ของฉันนับตั้งแต่วันนั้น คุณค่อย ๆ เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยเชื่อใจผู้ชายคนไหน เปลี่ยนชีวิตที่มืดหม่นของฉันให้กลับมามีแสงสว่าง เปลี่ยนทัศนคติมุมมองเล็ก ๆ ของฉันให้ฉันมองบางมุมที่ฉันไม่เคยคิดหรือเคยมอง คุณเข้ามามีอิทธิพลต่อทุกความรู้สึกของฉันโดยสมบูรณ์ตั้งแต่ยังไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ ฉันพึ่งรู้ว่าการได้ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคุณมันคือความสุขเล็ก ๆ ของฉัน การได้เห็นคุณก่อนนอนแล้วมีคุณนอนอยู่ข้าง ๆ ทำให้ฉันรู้สึกสุขใจสามารถหลับได้อย่างเต็มตาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อ้อมกอดและแผ่นหลังของคุณทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยเสมอ ทำให้ฉันเชื่อว่าถ้าฉันยังยืนอยู่หลังคุณหรือคุณยังกอดฉันฉันจะไม่มีวันเสียใจไม่มีวันตกอยู่ในอันตรายใด ๆ การได้พูด ต่อล้อต่อเถียงกับคุณมันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันขาดไม่ได้ การได้ยินคำถามที่ห่วงใย แค่คำสั้น ๆ ว่าง่วงนอนหรือยัง หิวข้าวไหม กลับบ้านหรือยัง แค่นั้นมันก็ทำให้ฉันนั่งยิ้มไม่หุบคนเดียวได้ การกระทำที่อ่อนโยน แสดงถึงความเอาใจใส่ของคุณมันทำให้ฉันรู้สึกโลภ อยากที่จะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ได้รับมัน ทั้งรอยยิ้มและความรัก ฉันอยากมีคุณอยู้ข้าง ๆ ตลอดไป อยากให้เรามีวันพรุ่งนี้ อยากมีอนาคตในวันต่อ ๆ ไป คุณทำให้ฉันคิดว่าอยากให้ทุกช่วงเวลาของฉันต่อจากนี้จะมีเพียงแค่เรา แต่แล้วฝันฉันก็ดับวูบลง เหมือนกับมีคนมากระชากให้ฉันตื่นจากฝัน ทำให้ฉันตื่นขึ้นมารับรู้ว่าเจ้าชาย เจ้าหญิง การครองรักกันอย่างนิรันดร์มันมีเพียงแค่ในฝัน ไม่มีวันเป็นจริงได้ หนทางของเราสองคนมันกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ทางเลือกที่ฉันไม่อยากเลือกที่สุดแต่ฉันกลับต้องเลือก ฉันขอโทษ ขอโทษที่โกหกว่าไม่ได้รักคุณ ขอโทษที่ไม่เคยฟังคำพูดของคุณ และขอโทษกับการตัดสินใจครั้งนี้ ฉันอยากจะสู้ สู้เพื่อความรักของเราบ้าง แต่ผู้หญิงที่ไม่เคยมั่นใจอะไรอย่างฉันกลับยังไม่กล้าพอจะเดินออกจากวงกลมของตัวเอง ฉันควรจะทำอย่างไรให้วงกลมของฉันกลายเป็นวงกลมเดียวกับคุณ โดยที่ไม่มีใครต้องสูญเสีย ฉันพยายาม พยายามแล้วจริง ๆ และนี่คือสิ่งที่ฉันเลือกและทำ การตัดสินใจครั้งนี้อาจจะไม่ได้อยู่ที่ตัวฉันตั้งแต่แรก แต่มันอยู่ที่ตัวคุณ คุณจะเป็นคนตัดสินทุกอย่าง ฉันรู้ว่าคุณจะเข้าใจฉัน ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันเชื่อมั่นใจตัวคุณไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณรู้ไว้ว่าฉันรักคุณ รักมาก และคงจะไม่มีวันรักใครได้อีก ฉันจะรอคุณ รอแค่คุณ แค่คุณคนเดียว
ฉันรักคุณ “คุณติณห์”
ติณภัทรนิ่งงันอยู่ในความคิด มือที่ถือจดหมายกำลังกำจดหมายแน่นจนมันเริ่มยับ ใช่เขาอยากได้ยินคำว่ารักจากลลนา แต่ไม่ใช่จากในจดหมาย เขาอยากได้ยินมันจากปากเธอ เขาไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจการตัดสินใจของลลนา ทำไมเธอถึงไม่รอเขา ไม่รอให้เขาฟื้น ทำไมเธอต้องตัดสินใจอะไรคนเดียวทุกครั้ง ไหนเธอบอกว่าเธอเชื่อเขา แล้วทำไม
แกรก
ประตูเปิดออก คุณประภัสสรเดินเข้ามาพร้อมกับมาลินีและวิมาดา ติณภัทรเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ใต้ผ้าห่ม คุณประภัสสรมองลูกชายที่กำลังจะล้มตัวนอนลงอีกครั้งราวกับไม่อยากคุยกับเธอ
“ตื่นแล้วจะนอนอีกหรอติณห์ แม่รู้นะเรากำลังหลบหน้าแม่” คุณประภัสสรมองลูกชายที่ยอมลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าดูเศร้าและอมทุกข์ไม่ต่างจากหลายวันก่อน ไม่มีประกายของความสุข ใครว่าเธอไม่รัก ไม่สงสารลูก เธอรักเขามาก และเธอก็อยากให้ติณภัทรมีความสุขที่สุดนับจากนี้
“ผมอยากพักครับ”
“แม่รู้ แม่แค่จะเอานี่มาให้ติณห์ดู” ติณภัทรมองกระดาษที่แม่ส่งมาให้ มันคือใบหย่า ติณภัทรมองมันด้วยแววตาเจ็บปวด ลายเซ็นของลลนามันดูมั่นคงมากในความรู้สึกของเขา ลลนากำลังทำอะไร เขาไม่เข้าใจการตัดสินใจของเธอ ทำไมเธอถึงยอมเดินจากไปง่าย ๆ เหมือนกับทุกครั้งที่เอบอกเลิกกับเขาง่าย ๆ ความรักของเขามันไม่ได้ทำให้ลลนาเชื่อใจเขาเลยหรือ
“เอามาให้ผมทำไม”
“ผู้หญิงคนนั้นยอมเซ็นแล้ว แม่อยากให้ติณห์เซ็น เพื่อทุกอย่างจะได้จบ แม่อยากให้ติณห์ลืมผู้หญิงคนนั้นไปซะ ผู้หญิงคนนั้นไม่เลือกติณห์ เขาเลือกที่จะทิ้งติณห์ไปแล้ว อย่ารออะไรอีกเลย” ติณภัทรหยิบใบหย่านั่นมาถือไว้ก่อนจะโยนมันลงถังขยะราวกับไม่แยแส
“พี่ติณห์!!!” วิมาดามองใบหย่าที่หล่นลงไปในถึงขยะ และมองหน้าติณภัทรด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมพี่ติณห์ไม่เซ็นล่ะคะ ยัยนั่นยอมหย่าให้พี่ติณห์แล้ว มันไม่ได้รักพี่ติณห์สักนิด ถ้ามันรักพี่ติณห์มันจะไม่ยอมหย่าง่าย ๆ แบบนี้ พี่ติณห์ฝืนไปก็ไม่มีประโยชน์ ป่านนี้แม่นั่นหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผู้หยิงไร้ค่าไร้ราคาแบบนั้นไม่สมควรให้พี่ติณห์รักหรอกค่ะ” วิมาดาเอ่ย
“เธอไม่รู้จักลลนาดีพอ อย่ามาพูด และให้เธอรู้ไว้ว่าพี่ไม่หย่า จะไม่มีการหย่าอะไรทั้งนั้น และผมจะยอมหย่าต่อเมื่อลลนามาบอกกับผมเองว่าจะหย่า” ติณภัทรมองหน้าของมารดา
“แต่ติณห์ต้องหย่า ทันทีที่ติณห์หาย งานแต่งจะพร้อมสำหรับติณห์และหนูวิมาดาทันที” ติณภัทรมองแม่ด้วยแววตาเจ็บปวด คุณประภัสสรเบนสายตาหนี เลือกที่จะไม่มองหน้าลูกชายเพราะไม่อยากใจอ่อน
“ผมไม่แต่ง ผมไม่มีวันแต่งงานอีก ผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย มีแค่ลลนา ผู้หญิงคนเดียวที่ผมยอมรับโดยสมบูรณมีแค่ลลนา ไม่ใช่คนอื่น จะไม่มีอีกแล้ว” ติณภัทรพูดเสียงหนัก เขาไม่เคยพูดเช่นนี้กับแม่ของเขา
“แต่แม่สั่งติณห์ ติณห์ต้องแต่ง ถ้าติณห์ไม่ทำติณห์ก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่ เพราะติณห์ที่เป็นลูกของแม่ จะไม่มีวันทำให้แม่ผิดหวัง ติณห์เลือกเอาเองแล้วกัน ว่าจะเลือกแม่หรือผู้หญิงคนนั้น” พลันติณภัทรก็กระชากสายน้ำเกลือหลุดออกและวิ่งเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าแม่ของเขา การกระทำของลูกทำให้คุณประภัสสรสงสารลูก
“ในชีวิตของผม ผมไม่เคยขออะไรแม่เลยสักครั้ง ไม่เคยขัดคำสั่ง ไม่เคยทำแม่ให้ผิดหวัง แค่แม่ขอ แค่แม่สั่งผมไม่เคยไม่ทำตาม ชีวิตของผมเคยมีผู้หญิงสองคนที่ผมรักมาก คือแม่และคุณยาย แม่คือผู้มีพระคุณที่สุดของผม คุณยายคือคนที่เมตตากับผมที่สุดเช่นกัน ชีวิตของผมจึงไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน ครั้งหนึ่งแม่เคยบอกกับผมว่า บนโลกนี้จะมีผู้หญิงอีกคนที่ผมจะรักมาก และจะยอมสละทุกอย่างได้เพื่อเค้า ผมเคยคิดว่าพิมพ์ลดาคือผู้หญิงคนนั้นแต่แล้วทุกอย่างกลับไม่ใช่ จนผมได้พบกับลลนา และยิ่งใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ผมก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคือคนที่ผมรักมาก รักจนไม่สามารถรักใครได้อีก เธอคือผู้หญิงที่แม่เคยบอกผมว่าผมสามารถสละได้ทุกอย่าง ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว ให้ผมกับลลนาได้พิสูจน์อีกครั้ง ผมไม่เคยขออะไรจากแม่ ผมจะขอแค่ครั้งนี้ให้โอกาสผม ให้โอกาสลลนาได้แก้ตัว เพราะถ้าไม่ใช่ลลนา ผมก็คงรักใครไม่ได้อีก ถ้าไม่มีโอกาส ก็อย่าบังคับผมอีกเลย อย่างที่แม่เคยพูดว่าความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ผมไม่เคยล้อเล่นกับความรักของผม ตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจแต่งงานกับลลนา ก็หมายความว่าผมจะไม่มีวันหย่าอีกแล้ว นั่นคือเจตนารมณ์ตั้งแต่แรกของผม ผมรู่ว่าแม่ผิดหวัง แม่ให้ผมเลือกผมเลือกไม่ได้หรอก ผมรักแม่มาก และผมก็รักลลนามากเช่นกัน ความรักสองแบบมันไม่สามารถเปรียบกันได้ ผมขอแค่โอกาส ให้โอกาสผมนะครับ” ติณภัทรตาแดงก่ำแม้ไม่มีหยาดน้ำตา แต่คุณประภัสสรรู้ว่าลูกชายกำลังร้องไห้อยู่ในใจ
“ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของติณห์ แม่กับผู้หญิงคนนั้น ถ้าติณห์คิดว่าผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่าแม่ก็ไปสิ แต่ติณห์ก็อย่ามาให้แม่เห็นหน้า หรืออย่ามาเรียกแม่ว่าแม่อีก” คุณประภัสสรกลั้นใจเดินออกไป ทั้งที่ตนก็เกือบจะร้องไห้ ติณภัทรมองแม่เดินออกไป วิมาดามองติณภัทรด้วยสายตาเสียใจและเดินออกไป ในห้องเหลือเพียงแค่เขา เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะทิ้งลลนาแบะยอมแต่งงานง่าบ ๆ เหมือนทุกครั้งน่ะหรอ มันม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะยอมทำตามคำสั่งโดยไม่มีการโต้แย้ง แต่ตอนนี้เขาให้ความรักกับผู้หญิงอีกคนไปแล้ว เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะจัดการปัญหาที่แก้ไม่ตกนี่ยังไง ถ้าเขาเลือกลลนาเขาจะผิดต่อแม่
“น่าสงสารพี่ติณห์นะคะ” แพรวพิมลเอ่ย ในร้านวันนี้ค่อนข้างเงียบเพราะเป็นช่วงเช้า ในร้านมีเพียงสาว ๆ เจ้าของร้านและบรรดาเพื่อน ๆ ของติณภัทรที่พากันมาชุมนุมในร้าน แต่ละคนทำหน้าเครียด ๆ และจบลงที่ถอนหายใจ
“เราไม่มีทางจะช่วยพี่ติณห์ได้เลยหรอคะ” แพวพิมลถามภูริที่นั่งนิ่งอยู๋ข้าง ๆ ภูริวส่ายหน้าอย่างจนปัญหา
“ไม่มีใครช่วยมันได้หรอก ติณห์จะต้องแก้ปัญหานี้เอง นี่จะเป็นบททดสอบสุดท้ายของความรักทั้งคู่ ติณห์ต้องเลือกแล้ว ไม่มีใครเข้าไปช่วยได้ ยิ่งเราช่วยก็ยิ่งเป็นปัญหา นี่คุณหยิงถึงกับตัดขาดเลยนะ คงต้องให้ไอ้ติณห์เลือกแล้วก็คิด ไอ้ติณห์ไม่ใช่คนโง่ มันจะมีทางออกที่ดีเสมอ” ภูริเอ่ย
“แพรวไม่เข้าใจเลย สองคนนั่นรักกันมากแท้ ๆ ทำไมคุณหญิงถึงไม่เข้าใจ แล้วไอ้นินก็อีกคนทำไมหนีไปดื้อ ๆ วันก่อนนั้นยังทำหน้ามั่นใจอยู่เลยว่าจะไม่มีทางปล่อยมอคุณติณห์อีก แต่อยู่ ๆ ก็หายเงียบไป ใครก็ติดต่อไม่ได้”
“จริงสิ ไอ้นินหายไปไหน” ไตรภูมิถามสามสาว
“ไม่รู้คะ พวกเราพยายามโทรหา แต่ก็ไม่ติด หายเงียบไปเลย พวกเราพยายามไปหาในที่ที่คิดว่าจะไปก็ไม่เจอ ตอนนี้พวกเราไม่มีอันทำงานแล้วค่ะ” ธิติยาถอนหายใจ ไตรภูมิที่โทรศัพท์ดังขึ้นก็หันไปกดรับโทรศัพท์
“ว่าไงนะครับ ไอ้ติณห์หนีออกจากโรงพยาบาล!!!” ทั้งหมดหันไปมองไตรภูมิทันที ไตรภูมิกดวางสายและมองหน้าเพ่อน ๆ ที่พากันทำหน้างง และกำลังจะแย่งกันถามซึ่งก็คงเป็นคำถามเดียวกัน แต่ไตรภูมิชิงตอบไปก่อน
“เป็นเรื่องแล้ว คุณป้าโทรมาบอกว่าไอ้ติณห์หนีออกจากโรงพยาบาล แล้วมันไปไหนก็ไม่รู้” ไตรภูมิเอ่ย
“สองว่าสองรู้คะ” ธิติยาเอ่ยทั้งหมดหันไปมองเหมือนสงสัยว่าเธอรู้ได้ยังไง มือของธิติยาชี้ออกไปด้านนอกร้าน ทั้งหมดจึงหันไปมองติณภัทรที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในร้าน และชุดที่ใส่อยู่นั่นมันชุดโรงพยาบาล เป็นการยืนยันสิ่งที่ไตรภูมิได้ยินเมื่อกี๋ ว่าติณภัทรหนีออกมา
“ไอ้ติณห์ แกออกมาได้ยังไง แล้วทำไม...”
“ลลนา ฉันอยากเจอลลนา ลลนาอยู่ที่ไหน” ติณภัทรถามโดยสายตามองไปที่สามสาวที่นั่งอยู่ในสุด ที่ตอนนี้ยังตกใจไม่หายที่เห้นติณภัทรปรากฏตัวในสภาพชุดของโรงพยาบาล
“คือพวกเราไม่รู้ค่ะ ไอ้นินมันไปไม่บอกพวกเราสักคำ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วหายไปเงียบ ๆ พวกเราพยายามติดต่อแล้วแต่ก็ปิดเครื่องหนี” ติณภัทรทำหน้าคิดหนัก ทั้งหมดมองอย่างเป็นห่วงแผลยังไม่หายออกมาได้ยังไง
“แล้วที่บ้านล่ะ นินกลับเพชรบุรีหรือเปล่า”
“พวกเราโทรหาลุงทศแล้ว ลุงทศบอกว่านินไม่ได้กลับไป แม้แต่โทรยังไม่โทรไปเลย หายไปเงียบ ๆ เหมือนไม่อยากให้ใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน ลุงทศบอกว่าจะลองหาที่เพชรดู เผื่อนินมันจะไปซ่อนตัวที่นั่น ตอนนี้พวกเราก็จนปัญญาแล้วค่ะ ติดต่อไปที่ที่คิดว่านินจะไปก็ไม่เจอ...พวกเราขอโทษนะคะ ที่ช่วยพี่ติณห์ไม่ได้” ติณภัทรนิ่งและพยายามคิดว่าที่ไหนที่ลลนาจะไปได้อีกที่ไหนที่ลลนาจะหนีไป ติณภัทรหันกลังจะวิ่งหนี แต่แผลที่พึ่งผ่าตัดกับมีเลือดไหลซึมออกมา
“เฮ้ย!!! ไอ้ติณห์” ร่างของติณภัทรล้มลง ทั้งหมดเข้าไปช่วยกันพยุง ก็พึ่งออกจากห้องฉุกเฉินเมื่อวาน แล้ววันนี้ก็ออกมาวิ่งมันสมควรไหม ทั้งหมดรีบพาติณภัทรกลับโรงพยาบาล
“สองสงสารพี่ติณห์จัง” ธิติยาเอ่ยเมื่อร่างของติณภัทรถูกเข็นเข้าไปในห้อง
“พี่ก็สงสาร แต่เราจะไปทำอะไรได้ ไอ้นินไปไหนพวกเรายังไม่รู้เลย แล้วไอ้นินถ้าไม่กลับบ้านมันจะไปที่ไหนอีก ที่กรุงเทพก็ไม่มีญาติที่ไหน โทรไปถามที่หอพักเก่าก็ไม่มี โอ๊ย!!! เครียด แทนที่จะจบสักทีกลับมีปัญหาเข้ามาอีก” ธนกฤตเอ่ย ทั้งหมดมองหน้ากันอีกครั้ง
“เดี๋ยวแพรวจะลองโทรถามเพื่อนเก่า ๆ ดู เผื่อไอ้นินจะไปอยู่กับพวกนั้น” แล้วแพรวพิมลก็เดินออกไป โดยมีภูริเดินตามออกไปด้วย และทั้งหมดก็แยกย้ายมีเพียงไตรภูมิและณัฐพลที่ยืนรอดูอาการของเพื่อนอยู่ด้านนอก
เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังซาดซัดซ้ำไปมา ความสดชื่นของทะเลถูกทัดทอนด้วยความร้อนที่แทบจะเผาคนไอ้ ลมทะเลยามบ่ายพัดพาเอาความร้อนเข้ามาปะทะร่างบางที่สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลัง หลังจากเดินเลียบชายฝั่งมาได้สักพัก จุดหมายก็เปลี่ยนไปเป็นร้านอาหารแห่งหนึ่งที่กำลังวุ่นวาย ลูกค้ากำลังเต็มร้าน พนักงานพากันเดินวุ่นทั้งรับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร ลลนามองความวุ่นวายของร้านในยามบ่าย สายตากำลังสอดส่องหาจุดหมาย จนพบเธอก็เดินเข้าไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายคนนั้นกำลังจดออเดอร์เสร็จและกำลังจะเดินกลับเข้าไป
“ฉันมาสมัครงานค่ะ” เสียงหวานใสเรียกให้เขาคนนั้นหยุดชะงักและหันกลับมา ใบหน้าของชายหนุ่มดูตกใจมาก เมื่อเห็นใบหน้าหวานใสของคนคุ้นเคยมาปรากฏอยู่ด้านหลัง ใบหน้าตื่นตะลึงค่อย ๆคลี่ยิ้มออกมาบ้าง
“พอดีตอนนี้พนักงานเสิร์ฟเราเต็มแล้วครับ ถ้าเป็นตำแหน่งอื่นจะได้ไหมครับ”
“ล้างจาน ล้างห้องน้ำ กวาดพื้น ถูพื้น อะไรก็ได้ค่ะ ไม่รับค่าจ้าง ขอแค่ที่พักกับอาหารสามมื้อก็พอค่ะ”
“อืม...ถ้าอย่างนั้น ก็มีอยู่ตำแหน่งหนึ่งที่ว่างพอดี ไม่รู้ว่าคุณนักเขียนนิยายจะทำได้ไหม” ใบหน้าสวยที่มีแววตาเศร้าฉายแววดีใจขึ้นมาทันที
“ฉันทำได้หมดค่ะ ลลนารุ่นอึดทึกและบึกบึน” ลลนายิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า ใครจะคิดว่าเธอจะกลับมาที่นี่ แถมมาอย่างไม่รู้จุดหมาย เธออะไรบางอย่างบอกให้เธอมาที่นี่ ที่สุดท้ายที่ลลนาคิดได้และคิดออก
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานได้เลยครับ”
นับจากวันที่ติณห์หนีออกไปจากโรงพยาบาลวันนั้นหน้าห้องของเขาก็มีคนมาเฝ้าตลอด เหมือนกลับกลัวว่าเขาจะหนีไปอีก แม้ติณภัทรจะไม่ตายจากการถูกยิง แต่เขากำลังเพราะตรอมใจอย่างทรมาน กำลังตายไปอย่างช้า ๆ นี่เกือบสามอาทิตย์แล้วที่ลลนาหายไป แพรวพิมลและเพื่อน ๆ พยายามตามหา ส่วนเขาหมดอิสรภาพไปแล้ว เพราไม่ว่าจะเดินเหินไปไหนก็มีคนตามทุกฝีก้าว อาการของเขาฟื้นตัวเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ ทำให้ได้กลับมาพักที่บ้าน เขาจึงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พยายามคิดว่าจะทำยังไงต่อไป และเขาพึ่งรู้จากไตรภูมิมาว่าแม่ของเขาเตรียมงานแต่งพร้อมแล้ว อาการของเขาไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงไม่เกินสามหรือสี่วันแม่ของเขาจะต้องมาบอกเขาให้แต่งงานแน่นอน นั่นคือสิ่งที่เขารู้เป็นเรื่องสุดท้ายก่อนจะไม่มีใครมาเยี่ยมเขาอีกเลยนับจากวันนั้น เขาควรจะทำยังไง ทำยังไงถึงจะไปพบลลนาได้ เขาคิดจนหัวแทบหมุนแล้ว ลลนาจะไปที่ไหนได้อีก ลลนาบอกจะรอเขา แต่เธอจะไปรอเขาที่ไหน เขาจะทำยังไง
“ติณห์” ติณภัทรหันไปมองบิดาที่ยืนอยู่หน้าห้อง ติณภัทรมองลูกชายที่อยู่ในชุดไทยประยุกต์ ทำให้เขาหวนนึกไปถึงเมื่อสามเดือนก่อน วันที่ติณภัทรแต่งง่านกับลลนา แม้ใบหน้าจะไม่ได้แสดงถึงความสุขออกมา แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความทุกข์แบบนี้ เขาสงสารและอยากช่วย แต่คุณประภัสสรกลับไม่ยอมฟังเขาเลย รั้นจะให้ติณภัทรแต่งงานจนได้ ใบหย่าที่ติณภัทรยังไม่เซ็นยังคงวางอยู่บนโต๊ะ เมื่อวานวันที่แม่เดินมาบอกเขาว่า “พรุ่งนี้ติณห์ต้องแต่งงาน” คำพูดดังคำประกาศิตทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงที่กลางหัวใจ เขาคิดว่าเขาจะมีเวลามากกว่านี้ ทำไมทุกอย่างมันเร็วขนาดนี้ และเมื่อเขากำลังจะอ้าปากปฏิเสธ เขากลับเห็นน้ำตาของแม่ น้ำตาที่ไม่เคยเห็นจากมารดา เขาจึงพูดอะไรไม่ออกอีก
“แกมีทางเลือกเสมอนะติณห์ แกไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง”
“แต่ผมไม่อยากให้แม่...”
“ชีวิตแกจากนี้จะเป็นยังไง แกอยู่ได้ถ้าไม่มีหนูนินหรอ แล้วแกจะทรมานตัวเองโดยการแต่งงานไปเพื่ออะไร พ่อเคยบอกแล้วว่าทุกอย่างไม่ได้อยู่ที่การตัดสินใจของพ่อหรือแม่ แต่อยู่ที่ตัวแก แกเลือกได้เสมอติณห์ พ่อเชื่อว่าแกจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุด แกยังมีเวลาอีกนิดหน่อยคิดให้ดีนะติณห์ เพราะหลังจากวันนี้แกจะไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว ถามตัวเองดูว่าแกพร้อมจะปล่อยหนูลินินไปแล้วจริง ๆ น่ะหรือ” ติณภัทรมองบิดาที่มองหน้าเขา แววตากำลังทุกข์และเศร้ากับลูกชายและเดินออกไป ติณภัทรเดินไปหยิบใบหย่าขึ้นมาดู และหยิบจดหมายของลลนาขึ้นอ่าน เขาอ่านมันซ้ำไปซ้ำมาเป็นร้อยรอบแล้ว เพราะมันเป็นสิ่งที่เดียวที่ลลนาทิ้งให้เขา
การตัดสินใจครั้งนี้อาจจะไม่ได้อยู่ที่ตัวฉันตั้งแต่แรก แต่มันอยู่ที่ตัวคุณ คุณจะเป็นคนตัดสินทุกอย่าง ฉันรู้ว่าคุณจะเข้าใจฉัน ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันเชื่อมั่นใจตัวคุณไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณรู้ไว้ว่าฉันรักคุณ รักมาก และคงจะไม่มีวันรักใครได้อีก ฉันจะรอคุณ รอแค่คุณ แค่คุณคนเดียว
เขาจำได้ว่าเขาอ่านประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมา เขากำลังพยายามหาความหมายของลลนา คนที่ตัดสินใจหย่าและทิ้งเขาไปคือเธอ แต่ทำไมเธอถึงเขียนว่า การตัดสินใจครั้งนี้อยู่ที่ตัวเขา ลลนากำลังจะบอกอะไรกับเขา พลันเหมือนมีบางอย่างแว๊บเข้ามาในความคิด ติณภัทรหยิบเสื้อผ้าในตู้ออกมาเปลี่ยนทันที และวางชุดนั้นลงบนที่นอนหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนและวางไว้บนชุดและรีบเดินออกไปโดยรอบมองเข้าไปในงาน ที่ตอนนี้ยังไม่มีแขก มีแต่บรรดาแม่บ้านและสาวใช้ที่พากันเดินวุ่นเตรียมงาน ติณภัทรเลือกที่จะออกทางหลังบ้าน เขาเดินมาหยุดอยู่ที่ครัวและมองว่ามีครัว ติณภัทรกำลังจะก้าวออกจากประตูหลัง
“ติณห์” ติณภัทรสะดุ้งตกใจเหมือนคนที่ทำผิดแล้วถูกจับได้ เขาหันกลับไปมอง พบว่าเป็นไตรภูมิและธนกฤต เขาถอนหายใจออกมา สองหนุ่มมองชุดที่ติณภัทรใส่
“แกกำลังจะไปไหน อีกครึ่งชั่วโมงงานก็จะเริ่มแล้ว”
“แกก็รู้ว่าฉันจะไปไหน ฝากจัดการทางนี้ด้วยนะ ฝากบอกขอโทษคุณแม่ด้วย ฉันไม่มีทางเลือกแต่ฉันคงแต่งงานไม่ได้อีกแล้ว” สองหนุ่มพยักหน้า
“แกจะไปตามไอ้นินที่ไหน”
“ที่...ที่ของฉันกับลินินไง” สองหนุ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ตามนินกลับมาให้ได้ กลับมาพิสูจน์กับคุณป้า ฉันเชื่อว่าความรักของพวกแกจะเอาชนะใจคคุณป้าได้ คุณป้าไม่ใช่คนใจร้าย แต่แกใช้ความพยายามอีกนิด ฉันเชื่อว่าจะต้องสำเร็จแน่”
“ขอบคุณแกนะไอ้ไตรที่ทำให้ฉันพบกับลินิน ขอบคุณไอ้หนึ่งสำหรับแผนของแก เพราะมันทำให้ฉันกับลินินรักกัน ฉันจะรีบไปแล้วรีบกลับ ไปก่อนนะ” แล้วติณภัทรก็รีบเดินออกไป เขาวิ่งออกมาทางสะดวกไม่มีคนเฝ้า เขาเปิดประตูเล็กด้านหลังออก มือที่เปิดประตูออกชะงักค้าง เมื่อเห็นคนที่ยืนขวางอยู่หน้าประตู แววตาของติณภัทรสั่นไหวอย่างรุนแรง
....จบตอน....
ลินินจะไปอยู่ที่ไหน แล้วคุณติณห์จะตามลินินเจอที่ไหน ต้องรอลุ้น ช่วยกันติดตาม
อีกนิดเดียว ก็จะจบลงแล้วนะคะ ช่วยติดตามจนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ
พัชรีพร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 เม.ย. 2557, 14:38:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2557, 20:08:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 2257
| << 34 สิ้นสุดสัญญา ...ลบแล้วค่ะ... | 36 สิ้นสุดการรอคอย ...ลบแล้วค่ะ... >> |
นักอ่านเหนียวหนึบ 29 เม.ย. 2557, 15:59:13 น.
คุณแม่คิดอะไรอยู่เนี่ย ทำร้ายจิตใจกันทำไม
คุณแม่คิดอะไรอยู่เนี่ย ทำร้ายจิตใจกันทำไม
แว่นใส 29 เม.ย. 2557, 15:59:21 น.
ใครมาขวางทางกันนะ
ใครมาขวางทางกันนะ
ใบบัวน่ารัก 29 เม.ย. 2557, 16:45:16 น.
ตามใจหาให้เจอ
ตามใจหาให้เจอ
konhin 30 เม.ย. 2557, 00:19:04 น.
นางเอกเดิมพันไว้สูงมาก ถ้าติณห์ไม่เริ่มที่จะยืนแข็งข้อกับแม่ซะบ้าง ไม่งั้นเกิดแม่อยากให้รับเมียน้อยเพิ่มเพราะไม่มีลูกซักที หรือ อะไรหลายๆอย่าง ก็นะ ยอมแต่งงานตามใจแม่มาสามครั้ง เดี๋ยวก็มีสามมีสี่ไม่จบซักที
นางเอกเดิมพันไว้สูงมาก ถ้าติณห์ไม่เริ่มที่จะยืนแข็งข้อกับแม่ซะบ้าง ไม่งั้นเกิดแม่อยากให้รับเมียน้อยเพิ่มเพราะไม่มีลูกซักที หรือ อะไรหลายๆอย่าง ก็นะ ยอมแต่งงานตามใจแม่มาสามครั้ง เดี๋ยวก็มีสามมีสี่ไม่จบซักที