หัวใจร้ายรัก
เควิน จาง สมาชิกสัญชาติอังกฤษสายเลือดจีนของโนว่า วงบอยแบนด์เกาหลีดาวรุ่งตัดสินใจฉีกสัญญาหนีบริษัทไปฮ่องกง เส้นทางสู่อิสรภาพของเขายิ่งยุ่งยากขึ้นเมื่อพบอุปสรรคแสนสวยที่ชื่อว่าดุจดาว...
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ - โค้ง -
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ - โค้ง -
Tags: เกาหลี บอยแบนด์ สัญญา โรแมนซ์
ตอน: แรกพบ
หัวใจร้ายรัก
1.
ร่างเล็กที่ถอยกรูดไปจากเขานั้นอยู่ในชุดคลุมผ้าขนหนู ผิวใสพราวด้วยหยาดน้ำและผมเปียกชุ่มบอกให้เควินรู้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ สมองที่มึนงงของเขาพยายามประมวลผล ก่อนจะถามออกไปว่า “เธอเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันต่างหากที่ต้องถาม! ออกไปนะ” เจ้าหล่อนฉวยโคมไฟใกล้มือขึ้นมาชี้หน้าเขา “ไม่งั้นฉันจะเรียกยาม!”
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน” เควินยกมือห้ามแล้วถอดแว่น ไม่แปลกใจที่ได้ยินเสียงกรี๊ด เพราะสาวๆ ก็มักจะเป็นแบบนี้แหละเวลาที่ได้เจอกับเขา
“เควิน จาง” เธอวางโคมไฟลง จำใบหน้าคมสันนั้นได้แม้เขาจะเปลี่ยนสีผมจากทองเป็นดำเพื่อพรางตัว
“ใช่แล้ว” เขายกยิ้มมุมปาก
“โอ...”
“ถึงเราจะพบกันแบบน่าแปลกใจไปหน่อย แต่ผมก็จะแจกลายเซ็นให้ แลกกับการพักที่นี่ก็แล้วกัน”
“อะไรนะ...” หญิงสาวย้อนถาม
“ลายเซ็น แต่ไม่ให้ถ่ายรูป เพราะผมยังต้องเก็บตัว” เควินย้ำ
“ฉันไม่เอาหรอกลายเซ็น” เจ้าหล่อนสะบัดหน้ากระทืบเท้า “ฉันเกลียดคุณจะตาย จะเอาลายเซ็นไปทำไม”
“เกลียด...” เควินพึมพำ “เพราะผมออกจากวงมาน่ะหรือ”
“เกลียดมาตั้งนานแล้ว!” เจ้าหล่อนขึ้นเสียงแทบจะตะโกน พร้อมกับถลาไปที่โทรศัพท์ “จะออกไปเองหรือให้ฉันเรียกยาม!”
“ห้องนี้ของเจย์ไม่ใช่หรือ เขาให้ผมมาอยู่ได้” เควินพยายามสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมสติ “คุณไปแต่งตัวก่อนดีไหม แล้วค่อยออกมาคุยกัน”
คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวเบิกตาโต ก้มลงมองตัวเองแล้วรวบสาบเสื้อเข้าหากันแน่น ล่าถอยเข้าห้องไป เสียงล็อคประตูดังกริ๊กทำให้เขาแทบหัวเราะ...เธอเปลือยอยู่ใต้ชุดคลุมจริงๆ...ก็ถูกแล้วที่ยอมเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อย ดีกว่ามาเถียงเขาในสภาพอ่อนแอเสียเปรียบอย่างนั้น
ไม่ถึงอึดใจ เธอก็กลับออกมาในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดรัดกุม ผมที่ยังเปียกชื้นเสยลวกๆ เปิดให้เห็นใบหน้าสวยใสจนเขาชะงัก
เด็กสาวคนนี้น่ารักเหลือเกิน...ความสวยของเธอชัดเจนแม้ในยามที่เขากลัดกลุ้มมึนงง...ผมยาวเปียกชื้นกลับขับใบหน้ารูปไข่ให้โดดเด่น ผิวใสอมชมพูสะอาดจากเครื่องสำอางอย่างที่หาได้ยากในวงการบันเทิง ถึงกระนั้น เครื่องหน้าก็ยังคมเข้มด้วยดวงตาโตใสกระจ่าง จมูกเชิดรั้นอย่างเด็กดื้อ และริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่โค้งสวยราวกับคันศร รูปร่างเล็กแต่อวบอิ่มดูน่ามองทั้งที่อยู่ในชุดง่ายๆ ไม่ได้เสริมแต่งอะไรเลย...
เควินถอยไปนั่งลงที่โซฟา ก่อนจะพยักหน้าเรียกให้เธอนั่งลง
“ผม เควิน จาง” เขาแนะนำตัวเพื่อให้เธอบอกชื่อบ้าง
“ดุจดาว” หางเสียงสะบัดนิดๆ แสดงว่าเธอยังคงขุ่นมัว
“คุณคงรู้จักวงโนว่า” เควินพยายามเป็นมิตร
“รู้จัก และเกลียดมาก” เธอเอื้อมไปคว้าย่ามบนโต๊ะกาแฟมากอดไว้ ล้วงมือควานลงไปกำโทรศัพท์เผื่อฉุกเฉิน
“ทำไมล่ะ” ถึงจะเดินออกมาแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักวงและเพื่อนสมาชิก คำว่าเกลียดมากจึงเสียดแทงจิตใจของชายหนุ่มไม่น้อย
“อารา..”
คำเดียวสั้นๆ แต่มีความหมาย...เท่านี้เควินก็เข้าใจแจ่มแจ้ง ไม่ต้องอธิบายอะไรอีก
“คุณเป็นจีเวล...” ชายหนุ่มอุทาน
“ใช่” ศีรษะกลมทุยผงกรับก่อนจะเชิดหน้ามองอย่างหยิ่งๆ “และเมนอารา” เจ้าหล่อนหมายถึงว่า ในบรรดาสมาชิกเกิร์ลกรุ๊ปวงจิวเวลรี่นั้น เธอชอบอารามากที่สุด แล้วก็เป็นอารานี่เองที่มีภาพหลุดคู่กับมินจุน สมาชิกของโนว่า แม้ไม่ใช่ภาพล่อแหลม แต่ก็จูบกัน ทำให้เกิดข่าวซุบซิบมากมาย อาราถูกแฟนคลับโนว่าด่าทอ และด้วยเหตุที่ว่า ภาพนั้นออกมาจากอินสตาแกรมของฝ่ายชาย บรรดาจีเวลซึ่งเป็นชื่อกลุ่มแฟนคลับของจิวเวลรี่จึงไม่พอใจ หลายคนต่อต้านและพาลเกลียดโนว่าทั้งวง ถึงขนาดโห่ไล่เวลามีคอนเสิร์ตรวม ทำให้มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับแฟนคลับของโนว่าก็หลายครั้ง
คงเป็นคราวเคราะห์ของเควิน ที่หนีมาเจอผู้หญิงคนนี้! เสียงกริ่งเตือนภัยดังลั่นในสมอง ถ้าหล่อนเลือกที่จะเปิดเผยตัวจริงของเขา เควินก็คงจะถูกจับได้ เป็นอันว่าอิสรภาพก็จบสิ้นตรงนี้นี่เอง...
“เรื่องมันจบไปแล้ว...” เควินพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“พูดง่ายนี่ ผู้หญิงเป็นฝ่ายเสียหาย” ดุจดาวเถียงไม่ลดละจนเขาต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อ
“มาคุยเรื่องของเราดีกว่า”
“เรา...คืออะไร ทำไมใช้คำว่าเรา” นัยน์ตากลมโตจ้องเขาอย่างจะหาเรื่อง
“ก็เราอยู่บ้านเดียวกันไม่ใช่หรือ” เควินพยายามยิ้มพิฆาต แต่ก็รู้ตัวว่าคงออกมาแหยชอบกล
“ฉันอยู่ที่นี่ และคุณกำลังจะออกไป” เธอกระดกนิ้วโป้งไปทางประตูด้วยท่าทีเชื่อมั่น
“ไม่มีทาง” เขาไม่มีทางไปแล้วจริงๆ ยิ่งเหนื่อยล้าแบบนี้ ก็ทำให้คิดอะไรไม่ออก เงินสดมีจำกัด บัตรเครดิตใช้ไม่ได้...จะอย่างไรก็ต้องอยู่ที่นี่!
“ทางนู้นไง” เธอชี้ประตูอีกครั้ง ท่าทางคงจะวนเวียนเถียงกันอยู่อย่างนี้หากเควินไม่ตัดบทเสียก่อน
“โทร.ไปหาเจย์ ให้เขาตัดสินก็แล้วกัน”
“ได้!” ดุจดาวรับคำท้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดพร้อมกับเปิดเสียงไว้ให้ได้ยินกันทั้งสามคน
“มีอะไร” พี่ชายต่างมารดาทักเสียงห้วนอย่างนี้เสมอ แต่คนเป็นน้องก็เชื่อมั่นว่าเขาทั้งรักทั้งตามใจเธอ
“เควิน จาง” หญิงสาวตอบสั้นๆ
“เควิน...ทำไม” น้ำเสียงของเจย์เริ่มระมัดระวัง เพราะเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้แผนการหลบหนีของเควิน
“ฮัลโหล” เควินส่งเสียงไปบ้าง
“เควิน...” เจย์งง “ทำไมนายอยู่กับดาวได้”
“ฉันมาที่ห้องพัก ตามที่นายบอกไว้ แล้วเจอ...ดุจดาว...อาบน้ำอยู่”
“ดาว!” เจย์ร้องเสียงหลง “เธอมาทำอะไรในเซฟเฮ้าส์ของพี่!”
“คือ...คือว่า...” คนพูดเก่งเกิดติดอ่าง “ดาว...ทะเลาะกับเพื่อนที่หอ...ก็เลยย้ายมาอยู่คอนโด”
“หอ?” เจย์ตะโกน “หอพักนักศึกษาที่ลอนดอนน่ะนะ...ทะเลาะกับเพื่อนแค่นี้ เลยย้ายมาฮ่องกง”
“ก็...ไม่อยากเรียนแล้ว...” ดุจดาวบอกตามตรง เจย์อยู่ไกลเกินกว่าจะมาจับตัวเธอเขย่าได้ในตอนนี้
“ทำไมไม่เรียน!” พี่ชายคำราม
“เบื่อ...เรียนมาตั้งนานจนจบตรี ยังจะให้รีบต่อโท เหนื่อยจะตาย แล้วทะเลาะกับเพื่อนด้วย”
“แล้วค่าเล่าเรียนที่จ่ายไปล่ะ” เจย์ร้องลั่นระหว่างที่เควินได้แต่นั่งมองโทรศัพท์สลับกับหน้าดุจดาว
“ไมได้จ่ายนี่คะ” น้องสาวทอดเสียงหวาน “ตังค์อยู่...เกือบ...ครบ” ถ้าไม่นับค่ากระเป๋าใหม่สองใบ กับค่าเรียนภาษาที่เธอไม่จบคอร์สน่ะนะ...
“คุณพ่อทราบหรือยัง”
“ยัง...ฉันรอให้พี่บอก ไม่กล้าไปหาพ่อหรอก ท่านยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมาฮ่องกง”
“ดีจัง” เจย์ประชด “ยังไงเธอก็ต้องกลับบ้าน”
“ไม่!” ดุจดาวยืนยัน “ถ้าบังคับกัน ฉันจะบอกนักข่าวเรื่องเควิน!”
“อย่านะ” สองหนุ่มอุทานพร้อมกัน เควินผุดลุกขึ้นยืน แล้วกลับนั่งลงอีกเมื่อได้ยินเจย์ขู่ว่า “ถ้าเธอพูดอะไรแม้แต่คำเดียว พี่จะตัดบัตรเครดิตให้หมด สั่งธนาคารห้ามเธอเบิกเงิน และฟ้องคุณพ่อด้วย”
“งั้นถ้าฉันไม่พูด พี่ก็จะปล่อยให้ฉันอยู่ฮ่องกงตามสบาย ไม่ต้องเรียนใช่ไหม”
“เรื่องนั้นไว้พูดกันอาทิตย์หน้า ให้พี่กลับจากบอสตันก่อน” เจย์บอก “ตอนนี้ เธอออกไปอยู่โรงแรมหรือบ้านเพื่อนอะไรก็ได้ ยกห้องให้เควินไปนะ”
“ค่ะ” ดุจดาวว่าง่ายจนน่าสงสัย แต่เจย์มัวเป็นห่วงเพื่อนจนไม่ทันสังเกต
“นายเป็นไงบ้าง เควิน”
“ก็พอได้” อดีตไอด้อลตอบ “คงต้องหยุดตั้งหลักสักสองสามวัน รอดูว่าทนายของฉันทำงานได้ผลดีไหม”
“คดีท่าจะยืดเยื้อ ไม่จบง่ายๆ หรอก”
“ใช่ แต่ถ้าคำร้องของฉันมีน้ำหนักพอ ฉันก็ไปทำงานในวงการบันเทิงต่อได้ ระหว่างฟ้องขอเลิกสัญญาซึ่งทางบริษัทก็คงจะฟ้องกลับ”
“เขาจะกีดกันนายน่ะสิ”
“ในเกาหลีเขาทำได้ แต่วงการฮ่องกง จีน กว้างขวางเกินกว่าจะมาบีบกัน” เควินยังคงเชื่อมั่น “ไว้นายมีเวลา ฉันจะอธิบายให้ฟัง”
“อีกหลายวันกว่าฉันจะกลับฮ่องกงได้ นายทำใจให้สบาย พักผ่อนสักคืนสองคืนแล้วค่อยคิด เรื่องดุจดาวคงไม่มีอะไร นายอยู่ห้องฉันได้ตามสบาย”
แต่เจย์ประเมินน้องสาวของเขาผิดไป...
1.
ร่างเล็กที่ถอยกรูดไปจากเขานั้นอยู่ในชุดคลุมผ้าขนหนู ผิวใสพราวด้วยหยาดน้ำและผมเปียกชุ่มบอกให้เควินรู้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ สมองที่มึนงงของเขาพยายามประมวลผล ก่อนจะถามออกไปว่า “เธอเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันต่างหากที่ต้องถาม! ออกไปนะ” เจ้าหล่อนฉวยโคมไฟใกล้มือขึ้นมาชี้หน้าเขา “ไม่งั้นฉันจะเรียกยาม!”
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน” เควินยกมือห้ามแล้วถอดแว่น ไม่แปลกใจที่ได้ยินเสียงกรี๊ด เพราะสาวๆ ก็มักจะเป็นแบบนี้แหละเวลาที่ได้เจอกับเขา
“เควิน จาง” เธอวางโคมไฟลง จำใบหน้าคมสันนั้นได้แม้เขาจะเปลี่ยนสีผมจากทองเป็นดำเพื่อพรางตัว
“ใช่แล้ว” เขายกยิ้มมุมปาก
“โอ...”
“ถึงเราจะพบกันแบบน่าแปลกใจไปหน่อย แต่ผมก็จะแจกลายเซ็นให้ แลกกับการพักที่นี่ก็แล้วกัน”
“อะไรนะ...” หญิงสาวย้อนถาม
“ลายเซ็น แต่ไม่ให้ถ่ายรูป เพราะผมยังต้องเก็บตัว” เควินย้ำ
“ฉันไม่เอาหรอกลายเซ็น” เจ้าหล่อนสะบัดหน้ากระทืบเท้า “ฉันเกลียดคุณจะตาย จะเอาลายเซ็นไปทำไม”
“เกลียด...” เควินพึมพำ “เพราะผมออกจากวงมาน่ะหรือ”
“เกลียดมาตั้งนานแล้ว!” เจ้าหล่อนขึ้นเสียงแทบจะตะโกน พร้อมกับถลาไปที่โทรศัพท์ “จะออกไปเองหรือให้ฉันเรียกยาม!”
“ห้องนี้ของเจย์ไม่ใช่หรือ เขาให้ผมมาอยู่ได้” เควินพยายามสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมสติ “คุณไปแต่งตัวก่อนดีไหม แล้วค่อยออกมาคุยกัน”
คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวเบิกตาโต ก้มลงมองตัวเองแล้วรวบสาบเสื้อเข้าหากันแน่น ล่าถอยเข้าห้องไป เสียงล็อคประตูดังกริ๊กทำให้เขาแทบหัวเราะ...เธอเปลือยอยู่ใต้ชุดคลุมจริงๆ...ก็ถูกแล้วที่ยอมเข้าไปแต่งตัวให้เรียบร้อย ดีกว่ามาเถียงเขาในสภาพอ่อนแอเสียเปรียบอย่างนั้น
ไม่ถึงอึดใจ เธอก็กลับออกมาในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดรัดกุม ผมที่ยังเปียกชื้นเสยลวกๆ เปิดให้เห็นใบหน้าสวยใสจนเขาชะงัก
เด็กสาวคนนี้น่ารักเหลือเกิน...ความสวยของเธอชัดเจนแม้ในยามที่เขากลัดกลุ้มมึนงง...ผมยาวเปียกชื้นกลับขับใบหน้ารูปไข่ให้โดดเด่น ผิวใสอมชมพูสะอาดจากเครื่องสำอางอย่างที่หาได้ยากในวงการบันเทิง ถึงกระนั้น เครื่องหน้าก็ยังคมเข้มด้วยดวงตาโตใสกระจ่าง จมูกเชิดรั้นอย่างเด็กดื้อ และริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่โค้งสวยราวกับคันศร รูปร่างเล็กแต่อวบอิ่มดูน่ามองทั้งที่อยู่ในชุดง่ายๆ ไม่ได้เสริมแต่งอะไรเลย...
เควินถอยไปนั่งลงที่โซฟา ก่อนจะพยักหน้าเรียกให้เธอนั่งลง
“ผม เควิน จาง” เขาแนะนำตัวเพื่อให้เธอบอกชื่อบ้าง
“ดุจดาว” หางเสียงสะบัดนิดๆ แสดงว่าเธอยังคงขุ่นมัว
“คุณคงรู้จักวงโนว่า” เควินพยายามเป็นมิตร
“รู้จัก และเกลียดมาก” เธอเอื้อมไปคว้าย่ามบนโต๊ะกาแฟมากอดไว้ ล้วงมือควานลงไปกำโทรศัพท์เผื่อฉุกเฉิน
“ทำไมล่ะ” ถึงจะเดินออกมาแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักวงและเพื่อนสมาชิก คำว่าเกลียดมากจึงเสียดแทงจิตใจของชายหนุ่มไม่น้อย
“อารา..”
คำเดียวสั้นๆ แต่มีความหมาย...เท่านี้เควินก็เข้าใจแจ่มแจ้ง ไม่ต้องอธิบายอะไรอีก
“คุณเป็นจีเวล...” ชายหนุ่มอุทาน
“ใช่” ศีรษะกลมทุยผงกรับก่อนจะเชิดหน้ามองอย่างหยิ่งๆ “และเมนอารา” เจ้าหล่อนหมายถึงว่า ในบรรดาสมาชิกเกิร์ลกรุ๊ปวงจิวเวลรี่นั้น เธอชอบอารามากที่สุด แล้วก็เป็นอารานี่เองที่มีภาพหลุดคู่กับมินจุน สมาชิกของโนว่า แม้ไม่ใช่ภาพล่อแหลม แต่ก็จูบกัน ทำให้เกิดข่าวซุบซิบมากมาย อาราถูกแฟนคลับโนว่าด่าทอ และด้วยเหตุที่ว่า ภาพนั้นออกมาจากอินสตาแกรมของฝ่ายชาย บรรดาจีเวลซึ่งเป็นชื่อกลุ่มแฟนคลับของจิวเวลรี่จึงไม่พอใจ หลายคนต่อต้านและพาลเกลียดโนว่าทั้งวง ถึงขนาดโห่ไล่เวลามีคอนเสิร์ตรวม ทำให้มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับแฟนคลับของโนว่าก็หลายครั้ง
คงเป็นคราวเคราะห์ของเควิน ที่หนีมาเจอผู้หญิงคนนี้! เสียงกริ่งเตือนภัยดังลั่นในสมอง ถ้าหล่อนเลือกที่จะเปิดเผยตัวจริงของเขา เควินก็คงจะถูกจับได้ เป็นอันว่าอิสรภาพก็จบสิ้นตรงนี้นี่เอง...
“เรื่องมันจบไปแล้ว...” เควินพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“พูดง่ายนี่ ผู้หญิงเป็นฝ่ายเสียหาย” ดุจดาวเถียงไม่ลดละจนเขาต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อ
“มาคุยเรื่องของเราดีกว่า”
“เรา...คืออะไร ทำไมใช้คำว่าเรา” นัยน์ตากลมโตจ้องเขาอย่างจะหาเรื่อง
“ก็เราอยู่บ้านเดียวกันไม่ใช่หรือ” เควินพยายามยิ้มพิฆาต แต่ก็รู้ตัวว่าคงออกมาแหยชอบกล
“ฉันอยู่ที่นี่ และคุณกำลังจะออกไป” เธอกระดกนิ้วโป้งไปทางประตูด้วยท่าทีเชื่อมั่น
“ไม่มีทาง” เขาไม่มีทางไปแล้วจริงๆ ยิ่งเหนื่อยล้าแบบนี้ ก็ทำให้คิดอะไรไม่ออก เงินสดมีจำกัด บัตรเครดิตใช้ไม่ได้...จะอย่างไรก็ต้องอยู่ที่นี่!
“ทางนู้นไง” เธอชี้ประตูอีกครั้ง ท่าทางคงจะวนเวียนเถียงกันอยู่อย่างนี้หากเควินไม่ตัดบทเสียก่อน
“โทร.ไปหาเจย์ ให้เขาตัดสินก็แล้วกัน”
“ได้!” ดุจดาวรับคำท้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดพร้อมกับเปิดเสียงไว้ให้ได้ยินกันทั้งสามคน
“มีอะไร” พี่ชายต่างมารดาทักเสียงห้วนอย่างนี้เสมอ แต่คนเป็นน้องก็เชื่อมั่นว่าเขาทั้งรักทั้งตามใจเธอ
“เควิน จาง” หญิงสาวตอบสั้นๆ
“เควิน...ทำไม” น้ำเสียงของเจย์เริ่มระมัดระวัง เพราะเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้แผนการหลบหนีของเควิน
“ฮัลโหล” เควินส่งเสียงไปบ้าง
“เควิน...” เจย์งง “ทำไมนายอยู่กับดาวได้”
“ฉันมาที่ห้องพัก ตามที่นายบอกไว้ แล้วเจอ...ดุจดาว...อาบน้ำอยู่”
“ดาว!” เจย์ร้องเสียงหลง “เธอมาทำอะไรในเซฟเฮ้าส์ของพี่!”
“คือ...คือว่า...” คนพูดเก่งเกิดติดอ่าง “ดาว...ทะเลาะกับเพื่อนที่หอ...ก็เลยย้ายมาอยู่คอนโด”
“หอ?” เจย์ตะโกน “หอพักนักศึกษาที่ลอนดอนน่ะนะ...ทะเลาะกับเพื่อนแค่นี้ เลยย้ายมาฮ่องกง”
“ก็...ไม่อยากเรียนแล้ว...” ดุจดาวบอกตามตรง เจย์อยู่ไกลเกินกว่าจะมาจับตัวเธอเขย่าได้ในตอนนี้
“ทำไมไม่เรียน!” พี่ชายคำราม
“เบื่อ...เรียนมาตั้งนานจนจบตรี ยังจะให้รีบต่อโท เหนื่อยจะตาย แล้วทะเลาะกับเพื่อนด้วย”
“แล้วค่าเล่าเรียนที่จ่ายไปล่ะ” เจย์ร้องลั่นระหว่างที่เควินได้แต่นั่งมองโทรศัพท์สลับกับหน้าดุจดาว
“ไมได้จ่ายนี่คะ” น้องสาวทอดเสียงหวาน “ตังค์อยู่...เกือบ...ครบ” ถ้าไม่นับค่ากระเป๋าใหม่สองใบ กับค่าเรียนภาษาที่เธอไม่จบคอร์สน่ะนะ...
“คุณพ่อทราบหรือยัง”
“ยัง...ฉันรอให้พี่บอก ไม่กล้าไปหาพ่อหรอก ท่านยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมาฮ่องกง”
“ดีจัง” เจย์ประชด “ยังไงเธอก็ต้องกลับบ้าน”
“ไม่!” ดุจดาวยืนยัน “ถ้าบังคับกัน ฉันจะบอกนักข่าวเรื่องเควิน!”
“อย่านะ” สองหนุ่มอุทานพร้อมกัน เควินผุดลุกขึ้นยืน แล้วกลับนั่งลงอีกเมื่อได้ยินเจย์ขู่ว่า “ถ้าเธอพูดอะไรแม้แต่คำเดียว พี่จะตัดบัตรเครดิตให้หมด สั่งธนาคารห้ามเธอเบิกเงิน และฟ้องคุณพ่อด้วย”
“งั้นถ้าฉันไม่พูด พี่ก็จะปล่อยให้ฉันอยู่ฮ่องกงตามสบาย ไม่ต้องเรียนใช่ไหม”
“เรื่องนั้นไว้พูดกันอาทิตย์หน้า ให้พี่กลับจากบอสตันก่อน” เจย์บอก “ตอนนี้ เธอออกไปอยู่โรงแรมหรือบ้านเพื่อนอะไรก็ได้ ยกห้องให้เควินไปนะ”
“ค่ะ” ดุจดาวว่าง่ายจนน่าสงสัย แต่เจย์มัวเป็นห่วงเพื่อนจนไม่ทันสังเกต
“นายเป็นไงบ้าง เควิน”
“ก็พอได้” อดีตไอด้อลตอบ “คงต้องหยุดตั้งหลักสักสองสามวัน รอดูว่าทนายของฉันทำงานได้ผลดีไหม”
“คดีท่าจะยืดเยื้อ ไม่จบง่ายๆ หรอก”
“ใช่ แต่ถ้าคำร้องของฉันมีน้ำหนักพอ ฉันก็ไปทำงานในวงการบันเทิงต่อได้ ระหว่างฟ้องขอเลิกสัญญาซึ่งทางบริษัทก็คงจะฟ้องกลับ”
“เขาจะกีดกันนายน่ะสิ”
“ในเกาหลีเขาทำได้ แต่วงการฮ่องกง จีน กว้างขวางเกินกว่าจะมาบีบกัน” เควินยังคงเชื่อมั่น “ไว้นายมีเวลา ฉันจะอธิบายให้ฟัง”
“อีกหลายวันกว่าฉันจะกลับฮ่องกงได้ นายทำใจให้สบาย พักผ่อนสักคืนสองคืนแล้วค่อยคิด เรื่องดุจดาวคงไม่มีอะไร นายอยู่ห้องฉันได้ตามสบาย”
แต่เจย์ประเมินน้องสาวของเขาผิดไป...
yukisnow เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ค. 2557, 14:52:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ค. 2557, 15:02:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1067
| << หลบหนี |