บ้านวุ่น อุ่นไอรัก
นายโปรดน่ะเหรอ... ขี้เก๊ก ปากจัด สำอาง เรื่องเยอะ! นี่ยังน้อยไปเสียอีกที่เธอจะนิยามความเป็นตัวเขาได้หมด พอกันที! เธอจะไม่ทนกับคนที่มีดีแค่หน้าตากับซิกส์แพ็ก แต่สมองแรมน้อยเสียยิ่งกว่าคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าโขกสับอีกต่อไป!
อนาวิลาน่ะเหรอ... ชอบสั่ง ชอบสอน จู้จี้ ขี้งก! ที่สำคัญเธอยังมีลูกสมุนเป็นหมาตั้งสี่ตัว อะไรกัน! นี่เขาต้องอยู่ร่วมชายคากับมนุษย์ป้าสายพันธุ์หมูพร้อมฝูงหมาเป็นเวลา 365 วัน ใครก็ได้...ให้เขาไปอยู่บ้านผีสิงเสียยังดีกว่าต้องรับมือกับความวุ่นวายนี่
นายโปรดน่ะเหรอ... บางทีเขาก็มีน้ำใจนะ เขาสัญญาว่าจะแปลงโฉมสาวอวบระยะสุดท้ายอย่างเธอให้ผู้ชายที่เธอแอบชอบหันมาสนใจ เขาทำให้เธอมีความมั่นใจมากขึ้น พร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน
อนาวิลาน่ะเหรอ... เธอก็ไม่ได้ขี้บ่นเสียทีเดียวหรอกนะ บางครั้งยัยมนุษย์ป้าก็มักพูดอะไรให้เขาฉุกคิดและกลับมามีกำลังใจมุ่งมั่นทำตามฝัน ไปๆ มาๆ ผู้หญิงอวบอ้วน เชยๆ เฉิ่มๆ ดันกลายเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบแฟชั่นเซ็ตนี้ของเขาไปเสียนี่ ไม่อยากเชื่อเลย
เรื่องราววุ่นวายใต้ชายคาเดียวกัน ระหว่างชายหนุ่มเจ้าสำอางกับมนุษย์ป้าร่างอวบ พ่วงด้วยลูกสมุนสี่ขาสี่ตัวพร้อมที่จะมาสร้างรอยยิ้ม หรืออาจเรียกน้ำตาโดยไม่รู้ตัว
http://www.facebook.com/bhapimol.pimolbha
อนาวิลาน่ะเหรอ... ชอบสั่ง ชอบสอน จู้จี้ ขี้งก! ที่สำคัญเธอยังมีลูกสมุนเป็นหมาตั้งสี่ตัว อะไรกัน! นี่เขาต้องอยู่ร่วมชายคากับมนุษย์ป้าสายพันธุ์หมูพร้อมฝูงหมาเป็นเวลา 365 วัน ใครก็ได้...ให้เขาไปอยู่บ้านผีสิงเสียยังดีกว่าต้องรับมือกับความวุ่นวายนี่
นายโปรดน่ะเหรอ... บางทีเขาก็มีน้ำใจนะ เขาสัญญาว่าจะแปลงโฉมสาวอวบระยะสุดท้ายอย่างเธอให้ผู้ชายที่เธอแอบชอบหันมาสนใจ เขาทำให้เธอมีความมั่นใจมากขึ้น พร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน
อนาวิลาน่ะเหรอ... เธอก็ไม่ได้ขี้บ่นเสียทีเดียวหรอกนะ บางครั้งยัยมนุษย์ป้าก็มักพูดอะไรให้เขาฉุกคิดและกลับมามีกำลังใจมุ่งมั่นทำตามฝัน ไปๆ มาๆ ผู้หญิงอวบอ้วน เชยๆ เฉิ่มๆ ดันกลายเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบแฟชั่นเซ็ตนี้ของเขาไปเสียนี่ ไม่อยากเชื่อเลย
เรื่องราววุ่นวายใต้ชายคาเดียวกัน ระหว่างชายหนุ่มเจ้าสำอางกับมนุษย์ป้าร่างอวบ พ่วงด้วยลูกสมุนสี่ขาสี่ตัวพร้อมที่จะมาสร้างรอยยิ้ม หรืออาจเรียกน้ำตาโดยไม่รู้ตัว
http://www.facebook.com/bhapimol.pimolbha
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ ๔ (๕๐%) ท่าทีที่เปลี่ยนไป
๔ (๕๐%)
อนาวิลาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างไม่อาจข่มตาหลับลง ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอเลย และเธอไม่ควรต้องมาอยู่ตรงนี้เสียด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อไม่อาจทำตามความต้องการของคุณตาได้สำเร็จ
เธอนอนก่ายหน้าผาก นึกถึงใบหน้าเปี่ยมเมตตาและความใจดีของท่านที่มีต่อเธอเสมอมา เธอถามและหาคำตอบให้ตัวเองว่าท่านคงต้องการให้เธอถ่ายทอดความเป็นไปในชีวิตท่านให้หลานคนเดียวรับรู้ ก่อนที่เขาจะสมควรครอบครองทุกอย่างที่ท่านสร้างขึ้นมา แต่เธอก็ทำลายความตั้งใจนั้นด้วยโทสะของตน
ถ้าเขาไม่กลับมาอีกเลยเธอจะทำอย่างไรนะ ถ้าลุงทนายรู้เข้าแล้วท่านเกิดทำตามพินัยกรรมจริงๆ ถึงงกแค่ไหนเธอก็ไม่อยากได้ทรัพย์สินที่ไม่สมควรเป็นของตน
เธอภาวนาให้เจ้าของบ้านตัวจริงรีบกลับมาในเร็ววันนี้ บางทีเธอกับเขาอาจเริ่มต้นด้วยการพูดจากันใหม่ เริ่มจากคำขอโทษของเธอก็ไม่เลว
ปิ๊น!
อนาวิลาผุดลุกนั่งทันทีที่หูแว่วเสียงแตรรถ กระทั่งเสียงลั่นอันคุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ร่างอวบก็รีบถลาออกจากห้องนอน ลงบันไดไปดูให้เห็นกับตา... เขากลับมาแล้วจริงๆ
หญิงสาวไล่ต้อนสุนัขหลังตนเปิดรั้วออกกว้างให้รถสปอร์ตสีแดงเคลื่อนเข้ามา เมื่อรถเร่งแรงพ้นไปแล้วก็ออกแรงลากรั้วปิดดังเดิม เธอรีบวิ่งไปรอชายหนุ่มเปิดประตูลงมา ทว่าเขากลับมองเมินผ่านเธอไปพร้อมกับเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย
"เดี๋ยวค่ะ" อนาวิลาตามเข้ามาพลางร้องเรียกเมื่อเขาทำท่าจะขึ้นบันไดไป
นายโปรดชะงักฝีเท้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนพรรค์นี้ไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับตน ขายาวจึงก้าวขึ้นไป
"เรื่องวันนั้นฉันขอโทษ" เธอละล่ำละลักบอกอย่างกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูด และเมื่อเขาเอี้ยวตัวมาเลิกคิ้วมองจากบันไดขั้นบน หญิงสาวก็รวบรวมกำลังใจเอ่ยสืบไป "ฉันมาคิดทบทวนดูแล้ว นายคงไม่ได้ตั้งใจปล่อยพวกมันไปหรอก ฉันตกใจและโกรธ ก็เลยพูดไม่ทันคิด นายเองก็มีสายเลือดคุณตาส่วนหนึ่ง เพราะฉะนั้นนายย่อมต้องมีความจิตใจดี มีเมตตามาจากท่านแน่ๆ เอ่อ ใช่ไหมล่ะ"
นายโปรดกลอกตาขณะรับฟัง ทีแรกก็ฟังดูจริงใจดีอยู่หรอก แต่ประโยคหลังของเจ้าหล่อนออกจะยกยอปอปั้นเขาจนเกินไป แม้แต่ตัวเขายังสะอิดสะเอียนกับภาพพจน์ด้านดีของตนที่ตนยังมองไม่เห็นเลย
อนาวิลาอยากตบปากตัวเองนัก เริ่มต้นทำท่าจะดีอยู่แล้วเชียว แต่เธอก็เอ่ยไถลออกทะเลไปจนได้ แล้วเขาก็ขึ้นห้องไปโดยไม่เอ่ยอะไรกับเธอสักคำ
เอาเถอะ ไว้ค่อยคิดหาทางผูกมิตรกับเขาอีกทีพรุ่งนี้แล้วกัน เธอเองก็ง่วงเต็มที
.............................
กลิ่นหอมอบอวลของอาหารเช้าเย้ายวนใจคนที่เพิ่งออกจากห้องนอนให้ก้าวลงบันไดมาอย่างลืมตัว นายโปรดลืมตัวแม้กระทั่งว่าตนไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่มีห้องออกกำลังหรือสระว่ายน้ำให้ตนตื่นมาออกกำลังแต่เช้าเหมือนเคย
เขาคิดผิดจริงๆ ที่ลงมาเวลานี้ เพราะใครบางคนยังไม่ได้ออกไปทำงานและยังคงนั่งทานอาหารเช้าอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะหันมาเห็นเขาและยิ้มเผล่ให้ ไม่เคยมีใครง้อเขาได้หน้าด้านๆ และดูกวนประสาทเช่นนี้เลย
"ฉันทำข้าวต้มหมูสับไว้ นายเอาเลยไหม"
ชายหนุ่มทำท่าเหวี่ยงแขนออกกำลังพลางเดินไปใกล้ระหว่างโต๊ะอาหารกับตู้เย็น เขาเหล่มองข้าวต้มซึ่งวางโปะด้วยไข่ดาวในชามของเธอ แล้วจึงเสเปิดตู้เย็นรินน้ำดื่มโดยไม่สนใจ
"หรือจะเอาไข่ดาวแบบฉันด้วย รับรองว่าฉันทอดไม่มัน กินด้วยกันก็อิ่มดีนะ"
เขาหายข้องใจในรูปร่างอวบระยะสุดท้ายของเธอแล้วล่ะ ผู้หญิงอะไรกินจุกว่าผู้ชายอย่างเขาเสียอีก และตนก็แน่ใจว่าคนประเภทนี้ไม่ชอบออกกำลัง
นายโปรดทำเมินหนี เขาก้าวออกไประเบียงหน้าบ้านที่สุนัขทั้งสี่ตัวรอต้อนรับอยู่ หากตนก็เหวี่ยงแขนออกกำลังโดยไม่สนใจ เมื่อเห็นเขาไม่เล่นด้วยพวกมันจึงแยกย้ายจากไป
สักพักใหญ่ทีเดียวกว่าหญิงสาวในชุดเดรสยาวพิมพ์ลายดอกไม้ สวมทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนสีส้มอ่อนจะออกมาเตรียมตัวไปทำงาน เขาเหลือบมองเจ้าหล่อนก้มใส่รองเท้าคัชชู แต่แล้วก็ชักสายตากลับมาแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ เธอก็หันมาพูดจากับเขาราวไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใดๆ
"เย็นนี้นายไปไหนหรือเปล่า ไปซื้อข้าวให้เจ้าสี่ตัวกันไหม เผื่อนายอยากซื้อของใช้อะไรเข้าบ้านด้วยไง"
นายโปรดมองตามผู้ที่พูดแล้วเดินจากไปโดยไม่รอคำตอบ หน็อย... ตบหัวแล้วคิดจะลูบหลังเขาหรือ คงคิดว่าเขารู้ไม่ทันล่ะสิว่าที่แท้เธอก็อยากนั่งรถเขาเต็มประดา
ฝันไปเถอะ! ยัยมนุษย์ป้าเอ๊ย
............................
อนาวิลาบอกลาศรุตาซึ่งยืนรอส่งนักเรียนอยู่หน้าโรงเรียนด้วยความรีบเร่งผิดจากทุกวัน เย็นนี้แล้วสินะที่เธอตั้งใจจะสร้างไมตรีต่อเพื่อนร่วมชายคา บางทีถ้าเขาไว้ใจ เห็นเธอเป็นเหมือนเพื่อนแล้วล่ะก็ คุณตาบนสวรรค์คงจะมองมาอย่างเป็นสุขก็ได้
จากโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ ในซอยที่ทางลัดทะลุถึง มาถึงบ้านกลางเก่ากลางใหม่บนเนื้อที่กว้างขวางใช้เวลาเพียงสิบนาที ทว่าหญิงสาวต้องลงจากรถจักรยานยนต์รับจ้างมาด้วยความผิดหวัง เมื่อไม่เห็นรถสปอร์ตสีแดงจอดอยู่ เจ้าของรถคงออกไปข้างนอกกระมัง
แทนที่จะไขรั้วเข้าไปตามเสียงเห่าเรียกของเจ้าสี่ตัว อนาวิลาเดินย้อนออกมาทางปากซอยเพื่อจะต่อรถประจำทางไปศูนย์การค้าใกล้ๆ ถึงอย่างไรเธอก็รอวันพรุ่งนี้ไม่ได้ เพราะอาหารของพวกมันใกล้หมดเต็มที
เธอใช้เวลาเลือกซื้อของที่ต้องการไม่นาน สินค้าชิ้นไหนติดป้ายลดราคาจะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ แต่ครั้นถือถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือออกมา ฟ้าภายนอกก็มืดครึ้มเต็มที
หญิงสาวมองไฟท้ายของรถบนท้องถนนซึ่งการจราจรติดขัด ก่อนตัดสินใจเดินเลยไปจากป้ายรถเมล์กลับเอง แค่เพียงสองป้ายรถเมล์เท่านั้นก็จะถึงซอยบ้าน แต่น้ำหนักหลายกิโลกรัมของทั้งอาหารสุนัขและผงซักฟอกที่ถ่วงอยู่สองมือก็ทำเอาระยะทางสั้นราวกับจะไกลออกไป สายลมเย็นยามค่ำคืนจึงไม่มีผลต่อร่างอวบที่เหงื่อโทรมกาย
อนาวิลาแบกสังขารและข้าวของพะรุงพะรังขึ้นสะพานลอย ไม่มีใครใส่ใจจะช่วยทั้งนั้นในยุคสมัยที่ทุกคนต่างสนใจแต่เรื่องตนเองเท่านั้น
เธอผ่อนลมหายใจทางปากพลางนึกถึงเรื่องที่จะต้องทำเป็นลำดับต่อไปเมื่อกลับถึงบ้าน หญิงสาวไม่ได้ต่อคิวรอรถจักรยานยนต์รับจ้างหน้าปากซอยซึ่งมีลูกค้ารอยาวเหยียด เธอกระชับหูหิ้วถุงพลาสติกในมือขณะเดินเรื่อยต่อไป
ทว่าคนที่ร้องเพลงในใจเป็นเพื่อนแก้เหงาระหว่างทางก็ต้องชะงักฝีเท้า ทันทีที่เห็นรถสปอร์ตสีแดงจอดแอบอยู่หน้าบ้าน เธอรวบรวมแรงฮึดอีกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูรถลงมา ท่าทางคนรอหัวเสียทีเดียว
"ตกลงนี่มันบ้านใครกันแน่ฮะ ถามจริง ที่ทนายนั่นถือหางเธอเพราะเธอกิ๊กกับลูกชายมารวมหัวกันแย่งสมบัติฉันใช่ไหม ทนายถึงให้กุญแจบ้านไว้กับเธอ แทนที่หลานตาอย่างฉัน" นายโปรดบ่นด้วยความหงุดหงิด
อนาวิลาวางถุงข้าวของกับพื้นพลางรีบไขกุญแจรั้วให้เขาเลี้ยวรถเข้ามา เธอยืนแอบรอเพื่อปิดรั้วให้เรียบร้อย แล้วจึงตามเข้าไปในบ้านก็เห็นเขาสลัดรองเท้าบู๊ตหนังสีน้ำตาลไปคนละทิศทางหน้าประตู
"เฮ้ย ทำบ้าอะไรน่ะ" เขาอุทานอย่างตกใจเมื่อหันมาเห็นเธอก้มเก็บรองเท้าตนไว้ในตู้
"ถ้าไม่อยากให้ยุ่ง ต่อไปก็เก็บไว้ในตู้สิ เดี๋ยวเกิดเจ้าสี่ตัวมาฉี่หรือเอาไปกัดเล่น รองเท้านายก็จะพัง"
นายโปรดมองตามคนที่เดินผ่านหน้าตนไปอย่างนึกทึ่ง เธอไม่ใช่คนรับใช้ของเขา อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นแม้ว่าเธอจะมีหน้าที่ดูแลบ้านตามสัญญาก็ตาม
อารมณ์ฉุนเฉียวก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นความฉงน อะไรทำให้เธอดูพร้อมรับมือกับเขาได้อย่างสงบนิ่งกว่าเคย
"อะไร" ชายหนุ่มถามทั้งที่เห็นว่าอีกฝ่ายยื่นกุญแจบ้านให้ "ให้ทำไม"
"ก็นี่บ้านของนายนี่นา นายมีสิทธิ์จะเข้าออกเมื่อไรก็ได้"
เมื่อเขายังไม่ยื่นมือมารับ เธอจึงคิดได้ว่าเขาอาจลำบากใจที่ต้องรับของจากมือเธอ หญิงสาววางมันไว้ให้ยังโต๊ะรับแขก แล้วตนจึงหิ้วถุงทั้งหมดไปเก็บยังที่ของมันหลังบ้านนั่นเอง
นายโปรดนิ่วหน้ามองคนที่สาละวนรื้อข้าวของออกมา ทั้งหมดนั้นคงมีน้ำหนักไม่น้อย รวมกันอาจถึงสิบกิโลกรัมเสียด้วยซ้ำ
ก่อนเขาจะเลื่อนสายตาขึ้นมองอ่างล้างจานที่มีทั้งหม้อและถ้วยชามซึ่งเขาวางทิ้งไว้แต่เช้า หลังได้ลิ้มรสชาติหอมอร่อยของข้าวต้มฝีมือเธอ และดูเหมือนเจ้าหล่อนจะรู้หน้าที่ เมื่อเธอเก็บของเสร็จก็ลงมือล้างจานโดยไม่เอ่ยอะไร
"ฉันไม่ได้กินหรอกนะ เทให้ไอ้พวกนั้นมันกิน" ชายหนุ่มใช้เสียงแข็งกลบเกลื่อนใจซึ่งอ่อนลง
เขาไม่เห็นต้องรู้สึกผิด ก็หน้าที่ทำอาหารกับทำความสะอาดพวกนี้เป็นหน้าที่ของเธอนี่นา
"เออ แล้วของที่ซื้อมากับค่ากับข้าวแต่ละวันน่ะเท่าไร แต่ฉันว่าฉันจ่ายเธอเป็นรายเดือนเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเบิกกันทุกวัน"
อนาวิลาคว่ำจานใบสุดท้ายกับตะแกรง ก่อนจะหันไปตอบอย่างใจเย็น ตรงข้ามกับความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน
"ไม่ต้องหรอก ก็ค่าใช้จ่ายในบ้านมันรวมอยู่ในเงินเดือนฉันอยู่แล้วไง"
"แน่ใจ ไม่ใช่เอาเรื่องนี้มาแบล็กเมล์ฉันทีหลังหรอกนะ"
เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างรู้เท่าทัน ก่อนจะหยิบธนบัตรมูลค่าหนึ่งพันบาทจำนวนสองใบวางไว้ข้างกุญแจ "ค่าของที่ซื้อวันนี้ คงพอมั้ง ที่เหลือของเดือนนี้ก็คำนวณมาให้ฉันแล้วกัน"
นายโปรดหยิบพวงกุญแจบ้านที่ห้อยตุ๊กตากระต่ายไปแทน เขาเหวี่ยงมันกับนิ้วชี้พลางขึ้นบันไดไป
อนาวิลาผ่อนลมหายใจยาว เธอหันหลังพิงเคาน์เตอร์ครัวอย่างเหนื่อยใจ ลำพังงานบ้านน่ะไม่เท่าไร แต่ต้องข่มใจทนเด็กเหลือร้ายยิ่งกว่าลูกศิษย์ยี่สิบคนในห้องเรียนรวมกัน นับเป็นสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเธอ
.................................
ความเหนื่อยล้ามาทั้งวันจากทั้งงานประจำและงานบ้านทำให้หญิงสาวคิดว่าค่ำคืนนี้ตนคงได้อยู่ในห้วงนิทราอันแสนสุข แต่ก็ผิดคาดเมื่ออาการครั่นเนื้อครั่นตัวรุมเล่นงานเธอ รวมทั้งอาการปวดท้องน้อยแทบเกร็งตัว เธอต้องงอตัวเดินกุมท้องไปเข้าห้องน้ำ เมื่อวันนั้นของเดือนมาพร้อมกับไข้หวัดจู่โจม
เธอคลานกลับไปนอนคู้บนเตียง นอกจากปวดท้องเช่นทุกครั้งของเดือนแล้วยังปวดศีรษะเพราะพิษไข้ ลำคอแห้งผากไปหมด กระนั้นอนาวิลาก็ไม่มีกำลังจะลงไปหาน้ำอุ่นดื่ม เธอได้แต่พยายามข่มตานอน
............................
ป้าไม่สบายซะแล้วสิ จะมีใครดูแลไหมนะ อิอิ
มาติดตามในตอนหน้านะคะ
อนาวิลาพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างไม่อาจข่มตาหลับลง ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอเลย และเธอไม่ควรต้องมาอยู่ตรงนี้เสียด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อไม่อาจทำตามความต้องการของคุณตาได้สำเร็จ
เธอนอนก่ายหน้าผาก นึกถึงใบหน้าเปี่ยมเมตตาและความใจดีของท่านที่มีต่อเธอเสมอมา เธอถามและหาคำตอบให้ตัวเองว่าท่านคงต้องการให้เธอถ่ายทอดความเป็นไปในชีวิตท่านให้หลานคนเดียวรับรู้ ก่อนที่เขาจะสมควรครอบครองทุกอย่างที่ท่านสร้างขึ้นมา แต่เธอก็ทำลายความตั้งใจนั้นด้วยโทสะของตน
ถ้าเขาไม่กลับมาอีกเลยเธอจะทำอย่างไรนะ ถ้าลุงทนายรู้เข้าแล้วท่านเกิดทำตามพินัยกรรมจริงๆ ถึงงกแค่ไหนเธอก็ไม่อยากได้ทรัพย์สินที่ไม่สมควรเป็นของตน
เธอภาวนาให้เจ้าของบ้านตัวจริงรีบกลับมาในเร็ววันนี้ บางทีเธอกับเขาอาจเริ่มต้นด้วยการพูดจากันใหม่ เริ่มจากคำขอโทษของเธอก็ไม่เลว
ปิ๊น!
อนาวิลาผุดลุกนั่งทันทีที่หูแว่วเสียงแตรรถ กระทั่งเสียงลั่นอันคุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง ร่างอวบก็รีบถลาออกจากห้องนอน ลงบันไดไปดูให้เห็นกับตา... เขากลับมาแล้วจริงๆ
หญิงสาวไล่ต้อนสุนัขหลังตนเปิดรั้วออกกว้างให้รถสปอร์ตสีแดงเคลื่อนเข้ามา เมื่อรถเร่งแรงพ้นไปแล้วก็ออกแรงลากรั้วปิดดังเดิม เธอรีบวิ่งไปรอชายหนุ่มเปิดประตูลงมา ทว่าเขากลับมองเมินผ่านเธอไปพร้อมกับเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย
"เดี๋ยวค่ะ" อนาวิลาตามเข้ามาพลางร้องเรียกเมื่อเขาทำท่าจะขึ้นบันไดไป
นายโปรดชะงักฝีเท้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนพรรค์นี้ไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับตน ขายาวจึงก้าวขึ้นไป
"เรื่องวันนั้นฉันขอโทษ" เธอละล่ำละลักบอกอย่างกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูด และเมื่อเขาเอี้ยวตัวมาเลิกคิ้วมองจากบันไดขั้นบน หญิงสาวก็รวบรวมกำลังใจเอ่ยสืบไป "ฉันมาคิดทบทวนดูแล้ว นายคงไม่ได้ตั้งใจปล่อยพวกมันไปหรอก ฉันตกใจและโกรธ ก็เลยพูดไม่ทันคิด นายเองก็มีสายเลือดคุณตาส่วนหนึ่ง เพราะฉะนั้นนายย่อมต้องมีความจิตใจดี มีเมตตามาจากท่านแน่ๆ เอ่อ ใช่ไหมล่ะ"
นายโปรดกลอกตาขณะรับฟัง ทีแรกก็ฟังดูจริงใจดีอยู่หรอก แต่ประโยคหลังของเจ้าหล่อนออกจะยกยอปอปั้นเขาจนเกินไป แม้แต่ตัวเขายังสะอิดสะเอียนกับภาพพจน์ด้านดีของตนที่ตนยังมองไม่เห็นเลย
อนาวิลาอยากตบปากตัวเองนัก เริ่มต้นทำท่าจะดีอยู่แล้วเชียว แต่เธอก็เอ่ยไถลออกทะเลไปจนได้ แล้วเขาก็ขึ้นห้องไปโดยไม่เอ่ยอะไรกับเธอสักคำ
เอาเถอะ ไว้ค่อยคิดหาทางผูกมิตรกับเขาอีกทีพรุ่งนี้แล้วกัน เธอเองก็ง่วงเต็มที
.............................
กลิ่นหอมอบอวลของอาหารเช้าเย้ายวนใจคนที่เพิ่งออกจากห้องนอนให้ก้าวลงบันไดมาอย่างลืมตัว นายโปรดลืมตัวแม้กระทั่งว่าตนไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่มีห้องออกกำลังหรือสระว่ายน้ำให้ตนตื่นมาออกกำลังแต่เช้าเหมือนเคย
เขาคิดผิดจริงๆ ที่ลงมาเวลานี้ เพราะใครบางคนยังไม่ได้ออกไปทำงานและยังคงนั่งทานอาหารเช้าอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะหันมาเห็นเขาและยิ้มเผล่ให้ ไม่เคยมีใครง้อเขาได้หน้าด้านๆ และดูกวนประสาทเช่นนี้เลย
"ฉันทำข้าวต้มหมูสับไว้ นายเอาเลยไหม"
ชายหนุ่มทำท่าเหวี่ยงแขนออกกำลังพลางเดินไปใกล้ระหว่างโต๊ะอาหารกับตู้เย็น เขาเหล่มองข้าวต้มซึ่งวางโปะด้วยไข่ดาวในชามของเธอ แล้วจึงเสเปิดตู้เย็นรินน้ำดื่มโดยไม่สนใจ
"หรือจะเอาไข่ดาวแบบฉันด้วย รับรองว่าฉันทอดไม่มัน กินด้วยกันก็อิ่มดีนะ"
เขาหายข้องใจในรูปร่างอวบระยะสุดท้ายของเธอแล้วล่ะ ผู้หญิงอะไรกินจุกว่าผู้ชายอย่างเขาเสียอีก และตนก็แน่ใจว่าคนประเภทนี้ไม่ชอบออกกำลัง
นายโปรดทำเมินหนี เขาก้าวออกไประเบียงหน้าบ้านที่สุนัขทั้งสี่ตัวรอต้อนรับอยู่ หากตนก็เหวี่ยงแขนออกกำลังโดยไม่สนใจ เมื่อเห็นเขาไม่เล่นด้วยพวกมันจึงแยกย้ายจากไป
สักพักใหญ่ทีเดียวกว่าหญิงสาวในชุดเดรสยาวพิมพ์ลายดอกไม้ สวมทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนสีส้มอ่อนจะออกมาเตรียมตัวไปทำงาน เขาเหลือบมองเจ้าหล่อนก้มใส่รองเท้าคัชชู แต่แล้วก็ชักสายตากลับมาแทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ เธอก็หันมาพูดจากับเขาราวไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใดๆ
"เย็นนี้นายไปไหนหรือเปล่า ไปซื้อข้าวให้เจ้าสี่ตัวกันไหม เผื่อนายอยากซื้อของใช้อะไรเข้าบ้านด้วยไง"
นายโปรดมองตามผู้ที่พูดแล้วเดินจากไปโดยไม่รอคำตอบ หน็อย... ตบหัวแล้วคิดจะลูบหลังเขาหรือ คงคิดว่าเขารู้ไม่ทันล่ะสิว่าที่แท้เธอก็อยากนั่งรถเขาเต็มประดา
ฝันไปเถอะ! ยัยมนุษย์ป้าเอ๊ย
............................
อนาวิลาบอกลาศรุตาซึ่งยืนรอส่งนักเรียนอยู่หน้าโรงเรียนด้วยความรีบเร่งผิดจากทุกวัน เย็นนี้แล้วสินะที่เธอตั้งใจจะสร้างไมตรีต่อเพื่อนร่วมชายคา บางทีถ้าเขาไว้ใจ เห็นเธอเป็นเหมือนเพื่อนแล้วล่ะก็ คุณตาบนสวรรค์คงจะมองมาอย่างเป็นสุขก็ได้
จากโรงเรียนอนุบาลเล็กๆ ในซอยที่ทางลัดทะลุถึง มาถึงบ้านกลางเก่ากลางใหม่บนเนื้อที่กว้างขวางใช้เวลาเพียงสิบนาที ทว่าหญิงสาวต้องลงจากรถจักรยานยนต์รับจ้างมาด้วยความผิดหวัง เมื่อไม่เห็นรถสปอร์ตสีแดงจอดอยู่ เจ้าของรถคงออกไปข้างนอกกระมัง
แทนที่จะไขรั้วเข้าไปตามเสียงเห่าเรียกของเจ้าสี่ตัว อนาวิลาเดินย้อนออกมาทางปากซอยเพื่อจะต่อรถประจำทางไปศูนย์การค้าใกล้ๆ ถึงอย่างไรเธอก็รอวันพรุ่งนี้ไม่ได้ เพราะอาหารของพวกมันใกล้หมดเต็มที
เธอใช้เวลาเลือกซื้อของที่ต้องการไม่นาน สินค้าชิ้นไหนติดป้ายลดราคาจะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ แต่ครั้นถือถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือออกมา ฟ้าภายนอกก็มืดครึ้มเต็มที
หญิงสาวมองไฟท้ายของรถบนท้องถนนซึ่งการจราจรติดขัด ก่อนตัดสินใจเดินเลยไปจากป้ายรถเมล์กลับเอง แค่เพียงสองป้ายรถเมล์เท่านั้นก็จะถึงซอยบ้าน แต่น้ำหนักหลายกิโลกรัมของทั้งอาหารสุนัขและผงซักฟอกที่ถ่วงอยู่สองมือก็ทำเอาระยะทางสั้นราวกับจะไกลออกไป สายลมเย็นยามค่ำคืนจึงไม่มีผลต่อร่างอวบที่เหงื่อโทรมกาย
อนาวิลาแบกสังขารและข้าวของพะรุงพะรังขึ้นสะพานลอย ไม่มีใครใส่ใจจะช่วยทั้งนั้นในยุคสมัยที่ทุกคนต่างสนใจแต่เรื่องตนเองเท่านั้น
เธอผ่อนลมหายใจทางปากพลางนึกถึงเรื่องที่จะต้องทำเป็นลำดับต่อไปเมื่อกลับถึงบ้าน หญิงสาวไม่ได้ต่อคิวรอรถจักรยานยนต์รับจ้างหน้าปากซอยซึ่งมีลูกค้ารอยาวเหยียด เธอกระชับหูหิ้วถุงพลาสติกในมือขณะเดินเรื่อยต่อไป
ทว่าคนที่ร้องเพลงในใจเป็นเพื่อนแก้เหงาระหว่างทางก็ต้องชะงักฝีเท้า ทันทีที่เห็นรถสปอร์ตสีแดงจอดแอบอยู่หน้าบ้าน เธอรวบรวมแรงฮึดอีกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มเปิดประตูรถลงมา ท่าทางคนรอหัวเสียทีเดียว
"ตกลงนี่มันบ้านใครกันแน่ฮะ ถามจริง ที่ทนายนั่นถือหางเธอเพราะเธอกิ๊กกับลูกชายมารวมหัวกันแย่งสมบัติฉันใช่ไหม ทนายถึงให้กุญแจบ้านไว้กับเธอ แทนที่หลานตาอย่างฉัน" นายโปรดบ่นด้วยความหงุดหงิด
อนาวิลาวางถุงข้าวของกับพื้นพลางรีบไขกุญแจรั้วให้เขาเลี้ยวรถเข้ามา เธอยืนแอบรอเพื่อปิดรั้วให้เรียบร้อย แล้วจึงตามเข้าไปในบ้านก็เห็นเขาสลัดรองเท้าบู๊ตหนังสีน้ำตาลไปคนละทิศทางหน้าประตู
"เฮ้ย ทำบ้าอะไรน่ะ" เขาอุทานอย่างตกใจเมื่อหันมาเห็นเธอก้มเก็บรองเท้าตนไว้ในตู้
"ถ้าไม่อยากให้ยุ่ง ต่อไปก็เก็บไว้ในตู้สิ เดี๋ยวเกิดเจ้าสี่ตัวมาฉี่หรือเอาไปกัดเล่น รองเท้านายก็จะพัง"
นายโปรดมองตามคนที่เดินผ่านหน้าตนไปอย่างนึกทึ่ง เธอไม่ใช่คนรับใช้ของเขา อย่างน้อยเขาก็ไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นแม้ว่าเธอจะมีหน้าที่ดูแลบ้านตามสัญญาก็ตาม
อารมณ์ฉุนเฉียวก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นความฉงน อะไรทำให้เธอดูพร้อมรับมือกับเขาได้อย่างสงบนิ่งกว่าเคย
"อะไร" ชายหนุ่มถามทั้งที่เห็นว่าอีกฝ่ายยื่นกุญแจบ้านให้ "ให้ทำไม"
"ก็นี่บ้านของนายนี่นา นายมีสิทธิ์จะเข้าออกเมื่อไรก็ได้"
เมื่อเขายังไม่ยื่นมือมารับ เธอจึงคิดได้ว่าเขาอาจลำบากใจที่ต้องรับของจากมือเธอ หญิงสาววางมันไว้ให้ยังโต๊ะรับแขก แล้วตนจึงหิ้วถุงทั้งหมดไปเก็บยังที่ของมันหลังบ้านนั่นเอง
นายโปรดนิ่วหน้ามองคนที่สาละวนรื้อข้าวของออกมา ทั้งหมดนั้นคงมีน้ำหนักไม่น้อย รวมกันอาจถึงสิบกิโลกรัมเสียด้วยซ้ำ
ก่อนเขาจะเลื่อนสายตาขึ้นมองอ่างล้างจานที่มีทั้งหม้อและถ้วยชามซึ่งเขาวางทิ้งไว้แต่เช้า หลังได้ลิ้มรสชาติหอมอร่อยของข้าวต้มฝีมือเธอ และดูเหมือนเจ้าหล่อนจะรู้หน้าที่ เมื่อเธอเก็บของเสร็จก็ลงมือล้างจานโดยไม่เอ่ยอะไร
"ฉันไม่ได้กินหรอกนะ เทให้ไอ้พวกนั้นมันกิน" ชายหนุ่มใช้เสียงแข็งกลบเกลื่อนใจซึ่งอ่อนลง
เขาไม่เห็นต้องรู้สึกผิด ก็หน้าที่ทำอาหารกับทำความสะอาดพวกนี้เป็นหน้าที่ของเธอนี่นา
"เออ แล้วของที่ซื้อมากับค่ากับข้าวแต่ละวันน่ะเท่าไร แต่ฉันว่าฉันจ่ายเธอเป็นรายเดือนเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเบิกกันทุกวัน"
อนาวิลาคว่ำจานใบสุดท้ายกับตะแกรง ก่อนจะหันไปตอบอย่างใจเย็น ตรงข้ามกับความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน
"ไม่ต้องหรอก ก็ค่าใช้จ่ายในบ้านมันรวมอยู่ในเงินเดือนฉันอยู่แล้วไง"
"แน่ใจ ไม่ใช่เอาเรื่องนี้มาแบล็กเมล์ฉันทีหลังหรอกนะ"
เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างรู้เท่าทัน ก่อนจะหยิบธนบัตรมูลค่าหนึ่งพันบาทจำนวนสองใบวางไว้ข้างกุญแจ "ค่าของที่ซื้อวันนี้ คงพอมั้ง ที่เหลือของเดือนนี้ก็คำนวณมาให้ฉันแล้วกัน"
นายโปรดหยิบพวงกุญแจบ้านที่ห้อยตุ๊กตากระต่ายไปแทน เขาเหวี่ยงมันกับนิ้วชี้พลางขึ้นบันไดไป
อนาวิลาผ่อนลมหายใจยาว เธอหันหลังพิงเคาน์เตอร์ครัวอย่างเหนื่อยใจ ลำพังงานบ้านน่ะไม่เท่าไร แต่ต้องข่มใจทนเด็กเหลือร้ายยิ่งกว่าลูกศิษย์ยี่สิบคนในห้องเรียนรวมกัน นับเป็นสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับเธอ
.................................
ความเหนื่อยล้ามาทั้งวันจากทั้งงานประจำและงานบ้านทำให้หญิงสาวคิดว่าค่ำคืนนี้ตนคงได้อยู่ในห้วงนิทราอันแสนสุข แต่ก็ผิดคาดเมื่ออาการครั่นเนื้อครั่นตัวรุมเล่นงานเธอ รวมทั้งอาการปวดท้องน้อยแทบเกร็งตัว เธอต้องงอตัวเดินกุมท้องไปเข้าห้องน้ำ เมื่อวันนั้นของเดือนมาพร้อมกับไข้หวัดจู่โจม
เธอคลานกลับไปนอนคู้บนเตียง นอกจากปวดท้องเช่นทุกครั้งของเดือนแล้วยังปวดศีรษะเพราะพิษไข้ ลำคอแห้งผากไปหมด กระนั้นอนาวิลาก็ไม่มีกำลังจะลงไปหาน้ำอุ่นดื่ม เธอได้แต่พยายามข่มตานอน
............................
ป้าไม่สบายซะแล้วสิ จะมีใครดูแลไหมนะ อิอิ
มาติดตามในตอนหน้านะคะ
ภาพิมล_พิมลภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มิ.ย. 2557, 16:54:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มิ.ย. 2557, 16:54:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 1962
| << บทที่ ๓ ขิงก็รา ข่าก็แร๊งงง | บทที่ ๔ (๑๐๐%) พี่สาวน้องชาย >> |
ร้อยวจี 21 มิ.ย. 2557, 18:16:07 น.
เอาใจช่วยค่ะ อย่างน้อยก็ปราบนายโปรดให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยก็ยังดี
เอาใจช่วยค่ะ อย่างน้อยก็ปราบนายโปรดให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยก็ยังดี
ภาพิมล_พิมลภา 21 มิ.ย. 2557, 19:30:09 น.
คุณร้อยวจี - ตอนหน้ารับประกันความน่ายักษ์ เอ๊ย น่ารักของป้ากับโปรดค่ะ อิอิ
คุณร้อยวจี - ตอนหน้ารับประกันความน่ายักษ์ เอ๊ย น่ารักของป้ากับโปรดค่ะ อิอิ
lunamoon 21 มิ.ย. 2557, 21:14:51 น.
ป้าอย่าเป็นอะไรนะคะ
ป้าอย่าเป็นอะไรนะคะ
ภาพิมล_พิมลภา 21 มิ.ย. 2557, 22:43:59 น.
คุณlunamoon - ไม่ต้องห่วงนะคะ ป้าอยู่กับโปรดทั้งคน เอ๊ะ หรือน่าห่วงดี > <
คุณlunamoon - ไม่ต้องห่วงนะคะ ป้าอยู่กับโปรดทั้งคน เอ๊ะ หรือน่าห่วงดี > <
แว่นใส 22 มิ.ย. 2557, 08:44:04 น.
นายโปรดดูแลใครเป็นหรือเปล่า
นายโปรดดูแลใครเป็นหรือเปล่า
ภาพิมล_พิมลภา 22 มิ.ย. 2557, 11:51:02 น.
คุณแว่นใส - มาลุ้นต่อตอนหน้านะคะ อิอิ
คุณแว่นใส - มาลุ้นต่อตอนหน้านะคะ อิอิ
lovereason 22 มิ.ย. 2557, 17:31:28 น.
ป้ากับโปรด น่ารักดี
อนาวิลา ชื่อสวยค่ะ คราวก่อนลิปดาก็ชอบไปทีนึงแล้ว ^^
เพิ่งได้มีเวลามาอ่านจริงจังค่ะคุณแพรว ^^
ป้ากับโปรด น่ารักดี
อนาวิลา ชื่อสวยค่ะ คราวก่อนลิปดาก็ชอบไปทีนึงแล้ว ^^
เพิ่งได้มีเวลามาอ่านจริงจังค่ะคุณแพรว ^^
ภาพิมล_พิมลภา 22 มิ.ย. 2557, 22:12:24 น.
คุณนุ่น - ขอบคุณนะคะ หวังว่าเรื่องนี้คงช่วยคนอ่านคลายเครียดบ้าง 55 ชื่อป้ายังมีความพิเศษซ่อนอยู่นะคะ อุบไว้ก่อน
คุณนุ่น - ขอบคุณนะคะ หวังว่าเรื่องนี้คงช่วยคนอ่านคลายเครียดบ้าง 55 ชื่อป้ายังมีความพิเศษซ่อนอยู่นะคะ อุบไว้ก่อน
supayalak 22 มิ.ย. 2557, 22:15:15 น.
ป้าไม่สบายซะแระ งานนี้ต้องให้ใครดูแลดีน้าาาาาา
ป้าไม่สบายซะแระ งานนี้ต้องให้ใครดูแลดีน้าาาาาา
