พิศสวาทในหลุมรัก
ที่ถูกต้อนจนมุมบาดเจ็บและจนตรอก และกระหายเลือด หญิงท้องแก่ใกล้คลอดผู้โชคร้ายคือ
เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายวันนั้น เธอยังไม่ทันได้คลอดออกมาเชยชม เธอกลับถูกฉีกกระชากคอเพื่อดื่ม
เลือดและกระชากลูกน้อยออกจากท้อง เพราะภาพเหตุการณ์ที่เลวร้ายทั้งหมด เกิดขึ้นต่อหน้าสามีของเธอ และคำพูดสุดท้ายของเมียสุดที่รักกระซิบสั่ง “อย่าให้ลูกตาย” ทำให้สามีกระชากมีดเล่มเล็กที่ปักอกชายหนุ่มอยู่ ออกมาตัดสายรกของทารกหญิงลูกรัก ที่ถูกกระชากออกมาจากตัวแม่ ให้ขาดออกจากแม่การก่อนที่ร่างเธอจะถูกลากหายไปในความมืด ท่ามกลางความตกใจและร่างกายที่บาดเจ็บชายหนุ่มเขาร้องห้ามการกระทำของนั้นไม่ทัน พ่อของเด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าเลือดของชายหนุ่มมันได้กระจายเข้าสุ่ทุกอณูเนื้อของเธอแล้ว
บัดนี้สายสัมพันธ์ได้เกิดขึ้นแล้ว
เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายวันนั้น เธอยังไม่ทันได้คลอดออกมาเชยชม เธอกลับถูกฉีกกระชากคอเพื่อดื่ม
เลือดและกระชากลูกน้อยออกจากท้อง เพราะภาพเหตุการณ์ที่เลวร้ายทั้งหมด เกิดขึ้นต่อหน้าสามีของเธอ และคำพูดสุดท้ายของเมียสุดที่รักกระซิบสั่ง “อย่าให้ลูกตาย” ทำให้สามีกระชากมีดเล่มเล็กที่ปักอกชายหนุ่มอยู่ ออกมาตัดสายรกของทารกหญิงลูกรัก ที่ถูกกระชากออกมาจากตัวแม่ ให้ขาดออกจากแม่การก่อนที่ร่างเธอจะถูกลากหายไปในความมืด ท่ามกลางความตกใจและร่างกายที่บาดเจ็บชายหนุ่มเขาร้องห้ามการกระทำของนั้นไม่ทัน พ่อของเด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าเลือดของชายหนุ่มมันได้กระจายเข้าสุ่ทุกอณูเนื้อของเธอแล้ว
บัดนี้สายสัมพันธ์ได้เกิดขึ้นแล้ว
Tags: รักโรมานซ์
ตอน: ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ 60%
ก่อนที่หญิงสาวจะได้สัมผัสริมฝีปากของเขา ชายหนุ่มได้ใช้มือแตะหยุดริมฝีปากของเธอไว้ ก่อนที่กระซิบใกล้ริมฝีปากเธอว่า
“ได้ตามคำสั่งที่รัก แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่เพราะผมยังมีท่าไม้ตายที่จะทำให้คุณครวญครางด้วยเสียงอันดังไม่หยุดหย่อน และมันคงไม่ดีแน่เพราะคนที่นี่คงแตกตื่นเพราะคิดว่ามีคนถูกทรมารใกล้ตาย โซฟา โต๊ะ เก้าอี้ คงพังพินาศไปหมด ผมอยากละเลียดชิมคุณไปทั้งตัวช้าๆ และดื่มกินอาหารแสนวิเศษที่เตรียมไว้ ผมแทบรอไม่ไหว”
เพราะความที่ถูกไฟราคะลุกท่วมจนแทบมอดไหม้จาก ชายหนุ่มที่แสนเพอร์เฟค
แถมยังเป็นเผ่าพันธ์เดียวกัน ทำให้แทบต้องไม่มีความกังวลใดที่จะต้องคิดหวาด ระแวงทำให้แวมไพร์สาวรีบลุกขึ้นดึงแขนเสื้อขึ้นปิดทรวงอกเปลือยที่เมื่อสักครู่ยังเต็มไปริ้วรอยแต่มันเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ‘คุณสัมบัติที่ดีของแวมไพร์’ แวมไพร์จึงมีผิว
พันธ์ที่หมดจดงดงาม ไร้ริ้วรอย พรางขยับตัวลุกขึ้นจากตักแข็งแกร่งยกมือจัดผมให้คลายความยุ่งเหยิงก่อนจะบอกกับชายหนุ่มว่า
“งั้นไปรอฉันที่หน้าผับสักครู่ ฉันจะพาคุณไปสนุกต่อที่ ที่พักของฉันไม่ไกลหรอกฉันแทบทนรอที่จะส่งเสียงกรีดร้องไม่ไหวเลยไม่เลยล่ะ”
กระซิบบอกด้วยเสียงทรงเสน่ห์ก่อนจะเดินบิดสะโพกนวยนาดออกไป
หลังจากสาวสวยเดินลับสายตาไป ชายหนุ่มก็เรียกบริกรที่ฟังแค่เสียงหัวใจก็รู้ว่าเป็นคนธรรมดาให้เก็บเงินก่อนรีบเดินออกจากมุมมืดแห่งนั้นกลับออกไปที่หน้าผับผู้คนยังเดินกันพลุกพล่าน ทั้งที่เป็นเวลาดึกมากแล้วเขากวาดตามองไปรอบๆก่อนกดโทรศัพท์หาใครบางคนทันทีที่เดินพ้นออกมาระยะได้ เขายืนพิงไหล่เข้ากับผนังตู้โทรศัพท์คอยสัญญานตอบกลับสักครู่ ก่อนกรอกเสียงพูดออกไปเมื่อมีการตอบ
“ตามฉันออกไปทันทีที่รถออก อืม..อืมห่างๆโอเค”
…………….
พูดจบเขาก็รีบเดินย้อนกลับไปรอหญิงสาวที่หน้าผับต่อผ่านไปไม่นานรถเก๋งสปอร์ตสีดำมันปล๊าบคันหรูสไตร์ยุโรป ก็เคลื่อนมาจอดที่ที่เขายืนอยู่พร้อมประตูรถที่เปิดออกต้อนรับ สาวสวยพยักหน้าเชิญชวน ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปนั่งเคียง ก่อนเจ้าหล่อนจะพารถเคลื่อนออกไป
แต่ด้วยการจราจรที่พลุกพล่านจึงทำให้การรถเคลื่อนไปเป็นไปความเชื่องช้าจนแวมไพร์สาวสถบออกมาเบาๆ เพราะอยากปดปล่อยความร้อนรุ่มที่ยังกรุ่น ชายหนุ่มรับรู้กลิ่นแห่งความปรารถนา ที่อบอวลอยู่ภายในรถ แน่นอนว่ายิ่งแวมไพร์มีอายุที่ยืนยาวขึ้นมากเท่าไรระดับของความสามารถและความแข็งแกร่งยิ่งเพิ่มขึ้นด้วย
เหมือนกับเขาที่ประสาทการรับรู้ที่ถึงขั้นมาสเตอร์ แวมไพร์
“ฉันเกลียดการจราจรที่เมืองไทยเพราะแบบนี้ไง ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะซื้อมาขับหรอกรถแบบนี้ เพราะพวกเราสามารถวิ่งได้เร็วกว่าจริงมั้ย” แวมไพร์สาวหันมาชวนคุย
“ไม่รู้สินะ แต่ผมคิดว่ามันเจ๋งแบบ..ว๊าว!!” เขาทำหน้าทึ่งสุดๆ
“คุณเหมือนมหาเศรษฐี แต่ผมเหมือนกุ๊ย ชาตินี้ทั้งชาติผมคงเป็นได้แค่แวมไพร์กุ๊ย”
“คุณต้องรู้จักใช้ประโยชน์จากการมีชีวิตอยู่เป็น สิบปีเป็นร้อยปีด้วยการค้า บ้างที่รัก”
“ผมทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเกี่ยวกับการค้า สิ่งที่ผมทำได้ดีมีเพียงการใช้กำลัง”
แสร้งทำซุ่มเสียงมีเลศนัยนัยน์ตาสีฟ้า ส่งประกายวิบวับ
“จะหนึ่งต่อหนึ่งหรือสองต่อหนึ่ง สามต่อหนึ่งหรือมากกว่าผมไม่เคยเกี่ยง”
“ผมได้เสมอไม่เรื่องมาก และมันก็ให้ผลที่คุ้มค่าเหงื่อไม่ทันไหลด้วยซ้ำ”
แวมไพรสาวส่งเสียงหัวเราะเบาๆอย่างพึงพอใจ ในคำพูดกำกวมของชายหนุ่ม
“ฉันชักอยากรู้เกี่ยวกับงานที่คุณทำงานอยู่แล้วสิ บอกฉันได้มั้ย”
“โธ่! ผมก็อยากบอกคุณหรอกว่าผมทำงานอะไร แต่ถ้าบอกออกไปแล้วศักดิ์ศรี
ผมคงหายวับ ขอผมเก็บศักดิ์ที่น้อยนิดนี้ไว้เถอะ รู้แค่ว่าผมรับบริการเป็นรายๆไป”
แสร้งทำสุ่มเสียงโอดครวญทำหน้ากระดาก เหลือที่จะกล่าว หญิงสาวทำหน้าเข้าใจ
พอดีกับรถวิ่งออกมาพ้นจากเขต ที่ตั้งของแหล่งท่องเที่ยวของชาวเหยี่ยวราตรี มาหยุดที่ปากทางที่จะมุงเข้าสู่ถนนหลวงรถจึงต้องมาออ ชะลอหยุดรอสัญญาณไฟกันกลุ่มใหญ่
หญิงสาวจึงถือโอกาสที่รถหยุดพลิกเบี่ยงตัวมาใช้มือลาบลูบที่หน้าขาไล้เข้าไปเกาะกุมที่หว่างขาที่นูนเด่นในกางเกงยีนส์ของชายหนุ่มแล้วกดคลึงน้ำหนักลงนิดๆ แล้วยื่นหน้าไปที่หูเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนว่า
“ถ้าคุณทำให้ฉันพอใจและเต็มอิ่มในคืนนี้ พรุ่งนี้คุณก็จะกลายหุ้นส่วนคนใหม่ของฉันทันทีคุณจะได้เรียนรู้การจะหาเงิน เพื่อมาซื้อความสะดวกสบายของพวกเรานั้นง่ายนิดเดียว เงินเหรอแค่กระดิกนิ้ว อาหารเหรอมีมาเสริฟแทบติดเขี้ยว”
ชายหนุ่มตอบสนองแทบทันทีด้วยการยกมือหนาขึ้นทาบทับบนมือซีดขาวเรียวงามของหญิงสาวที่กำลังกดคลึงอยู่บนแก่นกายที่กำลังแข็งขืนขึ้นสู้มือทั้งที่อยู่ใต้เนื้อผ้าโดยนำพามือนั้นให้กดขย้ำแรงขึ้นอย่างไม่ออมแรง
“ได้ตามคำสั่งที่รัก แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่เพราะผมยังมีท่าไม้ตายที่จะทำให้คุณครวญครางด้วยเสียงอันดังไม่หยุดหย่อน และมันคงไม่ดีแน่เพราะคนที่นี่คงแตกตื่นเพราะคิดว่ามีคนถูกทรมารใกล้ตาย โซฟา โต๊ะ เก้าอี้ คงพังพินาศไปหมด ผมอยากละเลียดชิมคุณไปทั้งตัวช้าๆ และดื่มกินอาหารแสนวิเศษที่เตรียมไว้ ผมแทบรอไม่ไหว”
เพราะความที่ถูกไฟราคะลุกท่วมจนแทบมอดไหม้จาก ชายหนุ่มที่แสนเพอร์เฟค
แถมยังเป็นเผ่าพันธ์เดียวกัน ทำให้แทบต้องไม่มีความกังวลใดที่จะต้องคิดหวาด ระแวงทำให้แวมไพร์สาวรีบลุกขึ้นดึงแขนเสื้อขึ้นปิดทรวงอกเปลือยที่เมื่อสักครู่ยังเต็มไปริ้วรอยแต่มันเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ‘คุณสัมบัติที่ดีของแวมไพร์’ แวมไพร์จึงมีผิว
พันธ์ที่หมดจดงดงาม ไร้ริ้วรอย พรางขยับตัวลุกขึ้นจากตักแข็งแกร่งยกมือจัดผมให้คลายความยุ่งเหยิงก่อนจะบอกกับชายหนุ่มว่า
“งั้นไปรอฉันที่หน้าผับสักครู่ ฉันจะพาคุณไปสนุกต่อที่ ที่พักของฉันไม่ไกลหรอกฉันแทบทนรอที่จะส่งเสียงกรีดร้องไม่ไหวเลยไม่เลยล่ะ”
กระซิบบอกด้วยเสียงทรงเสน่ห์ก่อนจะเดินบิดสะโพกนวยนาดออกไป
หลังจากสาวสวยเดินลับสายตาไป ชายหนุ่มก็เรียกบริกรที่ฟังแค่เสียงหัวใจก็รู้ว่าเป็นคนธรรมดาให้เก็บเงินก่อนรีบเดินออกจากมุมมืดแห่งนั้นกลับออกไปที่หน้าผับผู้คนยังเดินกันพลุกพล่าน ทั้งที่เป็นเวลาดึกมากแล้วเขากวาดตามองไปรอบๆก่อนกดโทรศัพท์หาใครบางคนทันทีที่เดินพ้นออกมาระยะได้ เขายืนพิงไหล่เข้ากับผนังตู้โทรศัพท์คอยสัญญานตอบกลับสักครู่ ก่อนกรอกเสียงพูดออกไปเมื่อมีการตอบ
“ตามฉันออกไปทันทีที่รถออก อืม..อืมห่างๆโอเค”
…………….
พูดจบเขาก็รีบเดินย้อนกลับไปรอหญิงสาวที่หน้าผับต่อผ่านไปไม่นานรถเก๋งสปอร์ตสีดำมันปล๊าบคันหรูสไตร์ยุโรป ก็เคลื่อนมาจอดที่ที่เขายืนอยู่พร้อมประตูรถที่เปิดออกต้อนรับ สาวสวยพยักหน้าเชิญชวน ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปนั่งเคียง ก่อนเจ้าหล่อนจะพารถเคลื่อนออกไป
แต่ด้วยการจราจรที่พลุกพล่านจึงทำให้การรถเคลื่อนไปเป็นไปความเชื่องช้าจนแวมไพร์สาวสถบออกมาเบาๆ เพราะอยากปดปล่อยความร้อนรุ่มที่ยังกรุ่น ชายหนุ่มรับรู้กลิ่นแห่งความปรารถนา ที่อบอวลอยู่ภายในรถ แน่นอนว่ายิ่งแวมไพร์มีอายุที่ยืนยาวขึ้นมากเท่าไรระดับของความสามารถและความแข็งแกร่งยิ่งเพิ่มขึ้นด้วย
เหมือนกับเขาที่ประสาทการรับรู้ที่ถึงขั้นมาสเตอร์ แวมไพร์
“ฉันเกลียดการจราจรที่เมืองไทยเพราะแบบนี้ไง ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะซื้อมาขับหรอกรถแบบนี้ เพราะพวกเราสามารถวิ่งได้เร็วกว่าจริงมั้ย” แวมไพร์สาวหันมาชวนคุย
“ไม่รู้สินะ แต่ผมคิดว่ามันเจ๋งแบบ..ว๊าว!!” เขาทำหน้าทึ่งสุดๆ
“คุณเหมือนมหาเศรษฐี แต่ผมเหมือนกุ๊ย ชาตินี้ทั้งชาติผมคงเป็นได้แค่แวมไพร์กุ๊ย”
“คุณต้องรู้จักใช้ประโยชน์จากการมีชีวิตอยู่เป็น สิบปีเป็นร้อยปีด้วยการค้า บ้างที่รัก”
“ผมทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเกี่ยวกับการค้า สิ่งที่ผมทำได้ดีมีเพียงการใช้กำลัง”
แสร้งทำซุ่มเสียงมีเลศนัยนัยน์ตาสีฟ้า ส่งประกายวิบวับ
“จะหนึ่งต่อหนึ่งหรือสองต่อหนึ่ง สามต่อหนึ่งหรือมากกว่าผมไม่เคยเกี่ยง”
“ผมได้เสมอไม่เรื่องมาก และมันก็ให้ผลที่คุ้มค่าเหงื่อไม่ทันไหลด้วยซ้ำ”
แวมไพรสาวส่งเสียงหัวเราะเบาๆอย่างพึงพอใจ ในคำพูดกำกวมของชายหนุ่ม
“ฉันชักอยากรู้เกี่ยวกับงานที่คุณทำงานอยู่แล้วสิ บอกฉันได้มั้ย”
“โธ่! ผมก็อยากบอกคุณหรอกว่าผมทำงานอะไร แต่ถ้าบอกออกไปแล้วศักดิ์ศรี
ผมคงหายวับ ขอผมเก็บศักดิ์ที่น้อยนิดนี้ไว้เถอะ รู้แค่ว่าผมรับบริการเป็นรายๆไป”
แสร้งทำสุ่มเสียงโอดครวญทำหน้ากระดาก เหลือที่จะกล่าว หญิงสาวทำหน้าเข้าใจ
พอดีกับรถวิ่งออกมาพ้นจากเขต ที่ตั้งของแหล่งท่องเที่ยวของชาวเหยี่ยวราตรี มาหยุดที่ปากทางที่จะมุงเข้าสู่ถนนหลวงรถจึงต้องมาออ ชะลอหยุดรอสัญญาณไฟกันกลุ่มใหญ่
หญิงสาวจึงถือโอกาสที่รถหยุดพลิกเบี่ยงตัวมาใช้มือลาบลูบที่หน้าขาไล้เข้าไปเกาะกุมที่หว่างขาที่นูนเด่นในกางเกงยีนส์ของชายหนุ่มแล้วกดคลึงน้ำหนักลงนิดๆ แล้วยื่นหน้าไปที่หูเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนว่า
“ถ้าคุณทำให้ฉันพอใจและเต็มอิ่มในคืนนี้ พรุ่งนี้คุณก็จะกลายหุ้นส่วนคนใหม่ของฉันทันทีคุณจะได้เรียนรู้การจะหาเงิน เพื่อมาซื้อความสะดวกสบายของพวกเรานั้นง่ายนิดเดียว เงินเหรอแค่กระดิกนิ้ว อาหารเหรอมีมาเสริฟแทบติดเขี้ยว”
ชายหนุ่มตอบสนองแทบทันทีด้วยการยกมือหนาขึ้นทาบทับบนมือซีดขาวเรียวงามของหญิงสาวที่กำลังกดคลึงอยู่บนแก่นกายที่กำลังแข็งขืนขึ้นสู้มือทั้งที่อยู่ใต้เนื้อผ้าโดยนำพามือนั้นให้กดขย้ำแรงขึ้นอย่างไม่ออมแรง
Kmoon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ค. 2557, 22:25:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ค. 2557, 22:25:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1045
| << ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ 30% | ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ 80% >> |