พิศสวาทในหลุมรัก
ที่ถูกต้อนจนมุมบาดเจ็บและจนตรอก และกระหายเลือด หญิงท้องแก่ใกล้คลอดผู้โชคร้ายคือ
เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายวันนั้น เธอยังไม่ทันได้คลอดออกมาเชยชม เธอกลับถูกฉีกกระชากคอเพื่อดื่ม
เลือดและกระชากลูกน้อยออกจากท้อง เพราะภาพเหตุการณ์ที่เลวร้ายทั้งหมด เกิดขึ้นต่อหน้าสามีของเธอ และคำพูดสุดท้ายของเมียสุดที่รักกระซิบสั่ง “อย่าให้ลูกตาย” ทำให้สามีกระชากมีดเล่มเล็กที่ปักอกชายหนุ่มอยู่ ออกมาตัดสายรกของทารกหญิงลูกรัก ที่ถูกกระชากออกมาจากตัวแม่ ให้ขาดออกจากแม่การก่อนที่ร่างเธอจะถูกลากหายไปในความมืด ท่ามกลางความตกใจและร่างกายที่บาดเจ็บชายหนุ่มเขาร้องห้ามการกระทำของนั้นไม่ทัน พ่อของเด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าเลือดของชายหนุ่มมันได้กระจายเข้าสุ่ทุกอณูเนื้อของเธอแล้ว
บัดนี้สายสัมพันธ์ได้เกิดขึ้นแล้ว
เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายวันนั้น เธอยังไม่ทันได้คลอดออกมาเชยชม เธอกลับถูกฉีกกระชากคอเพื่อดื่ม
เลือดและกระชากลูกน้อยออกจากท้อง เพราะภาพเหตุการณ์ที่เลวร้ายทั้งหมด เกิดขึ้นต่อหน้าสามีของเธอ และคำพูดสุดท้ายของเมียสุดที่รักกระซิบสั่ง “อย่าให้ลูกตาย” ทำให้สามีกระชากมีดเล่มเล็กที่ปักอกชายหนุ่มอยู่ ออกมาตัดสายรกของทารกหญิงลูกรัก ที่ถูกกระชากออกมาจากตัวแม่ ให้ขาดออกจากแม่การก่อนที่ร่างเธอจะถูกลากหายไปในความมืด ท่ามกลางความตกใจและร่างกายที่บาดเจ็บชายหนุ่มเขาร้องห้ามการกระทำของนั้นไม่ทัน พ่อของเด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าเลือดของชายหนุ่มมันได้กระจายเข้าสุ่ทุกอณูเนื้อของเธอแล้ว
บัดนี้สายสัมพันธ์ได้เกิดขึ้นแล้ว
Tags: รักโรมานซ์
ตอน: ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ 80%
มืออีกข้างก็จับคางเธอให้แหงนรับเรียวลิ้นที่สอดเข้าบดเคล้าเพื่อบรรเทาความซ่าบซ่าน ก่อนที่เอ่ยบอกออกมาว่า
“เพราะงั้นผมจึงต้องงัดทุกกลเม็ดมาเพื่อ บริการมัดใจคุณให้อยู่หมัดไม่ต้องห่วง ที่รัก คุณจะลืมไม่ลงเลยล่ะ ผมจะจัดแบบคุณลืมกรี๊ดเลยล่ะ”
ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นห่วงว่าใครจะรู้เห็นเพราะรถคันหรูติดฟิล์มดำมืดถึงแม้ทุกคนจะมองตัวรถด้วยสายตาชื่นชมปนอิจฉาในทุกที่ ที่รถเคลื่อนไปจอดแต่ก็ไม่อาจมองลอดสอดสายตาเข้าไปเห็นอะไรข้างในได้
ทั้งสองจำต้องผละออกจากกันเพราะสัญญาณไฟเปลี่ยนให้รถเคลื่อนที่ออกไป แวมไพร์สาวรีบเคลื่อนรถเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่แล้ววิ่งตัดออกนอกตัวเมือง มุ่งไปทางบ้านพักใกล้เชิงเขาริมทะเล
“ คุณคงรู้แวมไพร์อย่างเราชอบความหรูหรา ฟู่ฟ่า มันเลยประจวบเหมาะกับที่คนประเทศนี้ ให้ความนับถือ เกรงใจคนมีเงิน เหมือนพ่อพระแม่พระ มันเลยเป็นการอำนวยความสะดวกให้กับงานของฉัน”
“คุณคงร่ำรวยจากการทำงานในประเทศนี้”
“ไม่ที่รักฉันบอกแล้ว ฉันเดินทางไปรอบโลกฉันทำงานแบบนี้ ทุกที่ที่ฉันไปอยู่
แต่ทางฝั่งยุโรปทำงานยากตรงกฎหมายมันยุ่งยาก ฉันขี้เกียจทำงานกับคนหมู่มาก แต่ทางเอเชียไม่ ขออย่างเดียวเงินหนาเป็นพอ ทุกอย่างจบ”
“คุณคงทำงานนี้นานแล้วสิ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ทายดูสิทายถูกฉันมีรางวัลให้” สาวสวยสวนกลับมา
“ไม่รู้สิ..อืม..สิบปีหรือสูงสุดยี่สิบปี ผมเดาไม่ถูก ผมรู้แต่ว่าผมสามารถทำให้คุณสร็จได้กี่ที ด้วยปาก ลิ้น หรือไอ้นี่” พูดเสร็จก็เอื้อมมือไปดึงมือข้างที่วางเกาะพวงมาลัยไว้หมิ่นๆ พามาวางแหมะไว้ที่จุดยุทธศาสตร์พานให้เจ้าของมือใจสั่น
“คุณกำลังทำให้ฉันเสียสมาธิ เพราะความต้องการในตัวคุณ” เอ่ยท้วงเสียงกระเส่า
“เพราะฉะนั้นผมควรเอามือกอดอกเก็บเอาไว้ให้ห่างๆ คุณแบบนั้นใช่มั้ย”
“เป็นความคิดที่ดี ไม่งั้นคุณกับฉันคงต้องเมคเลิฟกันตอนขับรถแน่ๆ และคุณตอบผิดฉันทำงานนี้มาเกินครึ่งชีวิตหลังความตายของฉัน”
“หกสิบปี”แวมไพร์สาวเล่าต่อ
“และ ในแต่ละปีก็ทำเงินเป็นร้อยล้านเหรียน ผับเล็กๆนั้นมันเป็นแค่ฉากหน้าเอาไว้ สนุกกับเซ็กส์หลายๆแบบกับผู้ชายหลายๆคนในหนึ่งคืน เลือดอุ่นๆที่มีให้เลือกดื่มจนอิ่มร่างกายเรามีภูมิคุ้มกันโรคทุกชนิด เราไม่จำเป็นต้องกลัวติดโรคอะไร แต่ฉันกลับค้นพบเครื่องดื่มเดินได้ที่แสนอร่อย สะอาด บริสุทธิ์ และทำเงิน”
ชายหนุ่มผงกหัวจากเบาะที่พิงพักอยู่ขึ้นฟังอย่างสนใจแต่ไม่ทันเอ่ยปากซักรถก็ตบไฟเลี้ยวชะลอเข้าไปในตัวบ้านพักใกล้เชิงเขา ด้วยมีคนเปิดประตูคอยไว้คอยชายหนุ่มกวาดตามองอย่างเร็วพอไม่ให้เป็นที่สังเกต ความมืดไม่ใช่ปัญหาของแวมไพร์ เพราะกลางวันหรือกลางคืนแวมไพร์ก็มองเห็นเหมือนกัน
ชายหนุ่มทิ้งหางตามองไปทางด้านนอกตัวบ้าน เห็นรถอีกคันที่ขับตามจอดทิ้งระยะไว้อย่างพอเหมาะตามที่นัด ชายหนุ่มจึงเปิดประตูรถตามหญิงสาวออกไปด้วยความรวดเร็ว
เขาเดินอ้อมผ่านหน้ารถเข้าไปโอบกอดซุกไซร้หญิงสาวจากทางด้านหลังที่กำลังปิดประตูรถและสั่งงานงานฝรั่งหนุ่มน้อยรูปร่าง ผอมเกร็ง สูงชะลูด หน้าตา ผิวพันธ์ ซูบซีด ท่าทางหลุกหลิกไม่มั่นใจในตัวเอง เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ และแผ่วเบาจนไม่อาจฟันธงลงไปว่าเป็นมนุษย์หรือแวมไพร์ หรือเป็นอาการเสี้ยนยากันแน่
กลิ่นความตื่นเต้น วิตกกังวล และหวาดกลัวโชยออกมาลอยวนอยู่รอบตัวเขา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากซอกคอที่กำลังซุกไซร้ขึ้นสบตา เขาเห็นสายตาที่มองตอบเต็มไปด้วยความหวงแหน แน่นอน แวมไพร์ ขี้หวงหวงทุกอย่างที่เป็นของของตัวเองในกรณีนี้เขาไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้ ใช่หรือเปล่า
“นี่คงไม่ใช่ผู้เปิดประตูกิตติมศักดิ์หรอกใช่มั้ย…ที่รัก”
ถามติดที่ซอกคอขาวผ่อง ทันทีที่คำว่า ที่รักหลุดจากปากเขาที่จงใจพูด
แววตาตื่นๆ และหวงแหนก็ปรากฏแววพุ่งพล่านขึ้นมาทันที ก่อนจะก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วแล้วเปลือกตาลึกโหลตามสภาพร่างที่ผอมแห้งก็ถูกหรี่ลงกั้นแววตาขุ่นๆนั้นเอาไว้
กลิ่นความทุรนทรายตลบ อบอวลออกมาอีกสองมือเจ้าร่างผอมก็ถูกกำแล้วคลายกำแล้วคลายซ้ำๆ หญิงสาวละมือออกจากรถที่ปิดเสร็จพลางยกมือขึ้นไปดึงท้ายทอยชายให้ก้มลงแลกลิ้นกับตัวเองก่อนตอบคำถาม
“เค้ามาคอยบริการเรานิดหน่อย เขาเอาอาหารส่งและกำลังจะกลับใช่มั้ยนีล
เขาเป็นมนุษย์และเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ เขารู้ว่าเราเป็นอะไรและแสนจะคลั่งไคล้
เขายอมทุกอย่างเพียงแค่ได้ติดตาม หวังอยากเป็นแบบเรา‘พวกมนุษย์หน้าโง่’น่ะ” คำหลังกระซิบติดหูหนุ่มหล่อพอเข้าใจสองคน
“ชะ…ใช่ ผะ..ผม คงต้องไปแล้ว”
เสียงแหบแห้งตะกุกตะกักตอบเสียงแผ่วแต่แสนชัดเจนในหูของแวมไพร์
“ขอบคุณสำหรับของขวัญที่คุณให้ผมวันนี้ถึงแม้มันจะยังไม่สมบูรณ์ดีเท่าไร”
“เล็กน้อยเทียบไม่ได้กับสิ่งที่คุณทำให้ฉันมาตลอดไปเถอะไปแบบทุกทีนะ พรุ่งนี้ถ้าฉันยังมีแรงลุกไหว คุณจะได้ในสิ่งที่คุณปรารถนา”
แวมไพร์สาวพูดพลางโบกมือให้เชิงไล่กลายๆ ด้วยชั้นเชิง นางพระยา ก่อนจะปลดมือหนุ่มข้างกายออกจากเอวแล้วพลิกตัวกลับมา คว้าตัวชายหนุ่มรั้งตัวขึ้นบนตัวบ้านคนถูกสั่งทำหน้าดีใจสุดฤทธิ์ก่อนเดินจากตัวปิดประตูรั้วแล้ววิ่งกระย่องกระแย่งหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
“เพราะงั้นผมจึงต้องงัดทุกกลเม็ดมาเพื่อ บริการมัดใจคุณให้อยู่หมัดไม่ต้องห่วง ที่รัก คุณจะลืมไม่ลงเลยล่ะ ผมจะจัดแบบคุณลืมกรี๊ดเลยล่ะ”
ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นห่วงว่าใครจะรู้เห็นเพราะรถคันหรูติดฟิล์มดำมืดถึงแม้ทุกคนจะมองตัวรถด้วยสายตาชื่นชมปนอิจฉาในทุกที่ ที่รถเคลื่อนไปจอดแต่ก็ไม่อาจมองลอดสอดสายตาเข้าไปเห็นอะไรข้างในได้
ทั้งสองจำต้องผละออกจากกันเพราะสัญญาณไฟเปลี่ยนให้รถเคลื่อนที่ออกไป แวมไพร์สาวรีบเคลื่อนรถเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่แล้ววิ่งตัดออกนอกตัวเมือง มุ่งไปทางบ้านพักใกล้เชิงเขาริมทะเล
“ คุณคงรู้แวมไพร์อย่างเราชอบความหรูหรา ฟู่ฟ่า มันเลยประจวบเหมาะกับที่คนประเทศนี้ ให้ความนับถือ เกรงใจคนมีเงิน เหมือนพ่อพระแม่พระ มันเลยเป็นการอำนวยความสะดวกให้กับงานของฉัน”
“คุณคงร่ำรวยจากการทำงานในประเทศนี้”
“ไม่ที่รักฉันบอกแล้ว ฉันเดินทางไปรอบโลกฉันทำงานแบบนี้ ทุกที่ที่ฉันไปอยู่
แต่ทางฝั่งยุโรปทำงานยากตรงกฎหมายมันยุ่งยาก ฉันขี้เกียจทำงานกับคนหมู่มาก แต่ทางเอเชียไม่ ขออย่างเดียวเงินหนาเป็นพอ ทุกอย่างจบ”
“คุณคงทำงานนี้นานแล้วสิ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ทายดูสิทายถูกฉันมีรางวัลให้” สาวสวยสวนกลับมา
“ไม่รู้สิ..อืม..สิบปีหรือสูงสุดยี่สิบปี ผมเดาไม่ถูก ผมรู้แต่ว่าผมสามารถทำให้คุณสร็จได้กี่ที ด้วยปาก ลิ้น หรือไอ้นี่” พูดเสร็จก็เอื้อมมือไปดึงมือข้างที่วางเกาะพวงมาลัยไว้หมิ่นๆ พามาวางแหมะไว้ที่จุดยุทธศาสตร์พานให้เจ้าของมือใจสั่น
“คุณกำลังทำให้ฉันเสียสมาธิ เพราะความต้องการในตัวคุณ” เอ่ยท้วงเสียงกระเส่า
“เพราะฉะนั้นผมควรเอามือกอดอกเก็บเอาไว้ให้ห่างๆ คุณแบบนั้นใช่มั้ย”
“เป็นความคิดที่ดี ไม่งั้นคุณกับฉันคงต้องเมคเลิฟกันตอนขับรถแน่ๆ และคุณตอบผิดฉันทำงานนี้มาเกินครึ่งชีวิตหลังความตายของฉัน”
“หกสิบปี”แวมไพร์สาวเล่าต่อ
“และ ในแต่ละปีก็ทำเงินเป็นร้อยล้านเหรียน ผับเล็กๆนั้นมันเป็นแค่ฉากหน้าเอาไว้ สนุกกับเซ็กส์หลายๆแบบกับผู้ชายหลายๆคนในหนึ่งคืน เลือดอุ่นๆที่มีให้เลือกดื่มจนอิ่มร่างกายเรามีภูมิคุ้มกันโรคทุกชนิด เราไม่จำเป็นต้องกลัวติดโรคอะไร แต่ฉันกลับค้นพบเครื่องดื่มเดินได้ที่แสนอร่อย สะอาด บริสุทธิ์ และทำเงิน”
ชายหนุ่มผงกหัวจากเบาะที่พิงพักอยู่ขึ้นฟังอย่างสนใจแต่ไม่ทันเอ่ยปากซักรถก็ตบไฟเลี้ยวชะลอเข้าไปในตัวบ้านพักใกล้เชิงเขา ด้วยมีคนเปิดประตูคอยไว้คอยชายหนุ่มกวาดตามองอย่างเร็วพอไม่ให้เป็นที่สังเกต ความมืดไม่ใช่ปัญหาของแวมไพร์ เพราะกลางวันหรือกลางคืนแวมไพร์ก็มองเห็นเหมือนกัน
ชายหนุ่มทิ้งหางตามองไปทางด้านนอกตัวบ้าน เห็นรถอีกคันที่ขับตามจอดทิ้งระยะไว้อย่างพอเหมาะตามที่นัด ชายหนุ่มจึงเปิดประตูรถตามหญิงสาวออกไปด้วยความรวดเร็ว
เขาเดินอ้อมผ่านหน้ารถเข้าไปโอบกอดซุกไซร้หญิงสาวจากทางด้านหลังที่กำลังปิดประตูรถและสั่งงานงานฝรั่งหนุ่มน้อยรูปร่าง ผอมเกร็ง สูงชะลูด หน้าตา ผิวพันธ์ ซูบซีด ท่าทางหลุกหลิกไม่มั่นใจในตัวเอง เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ และแผ่วเบาจนไม่อาจฟันธงลงไปว่าเป็นมนุษย์หรือแวมไพร์ หรือเป็นอาการเสี้ยนยากันแน่
กลิ่นความตื่นเต้น วิตกกังวล และหวาดกลัวโชยออกมาลอยวนอยู่รอบตัวเขา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากซอกคอที่กำลังซุกไซร้ขึ้นสบตา เขาเห็นสายตาที่มองตอบเต็มไปด้วยความหวงแหน แน่นอน แวมไพร์ ขี้หวงหวงทุกอย่างที่เป็นของของตัวเองในกรณีนี้เขาไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้ ใช่หรือเปล่า
“นี่คงไม่ใช่ผู้เปิดประตูกิตติมศักดิ์หรอกใช่มั้ย…ที่รัก”
ถามติดที่ซอกคอขาวผ่อง ทันทีที่คำว่า ที่รักหลุดจากปากเขาที่จงใจพูด
แววตาตื่นๆ และหวงแหนก็ปรากฏแววพุ่งพล่านขึ้นมาทันที ก่อนจะก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็วแล้วเปลือกตาลึกโหลตามสภาพร่างที่ผอมแห้งก็ถูกหรี่ลงกั้นแววตาขุ่นๆนั้นเอาไว้
กลิ่นความทุรนทรายตลบ อบอวลออกมาอีกสองมือเจ้าร่างผอมก็ถูกกำแล้วคลายกำแล้วคลายซ้ำๆ หญิงสาวละมือออกจากรถที่ปิดเสร็จพลางยกมือขึ้นไปดึงท้ายทอยชายให้ก้มลงแลกลิ้นกับตัวเองก่อนตอบคำถาม
“เค้ามาคอยบริการเรานิดหน่อย เขาเอาอาหารส่งและกำลังจะกลับใช่มั้ยนีล
เขาเป็นมนุษย์และเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ เขารู้ว่าเราเป็นอะไรและแสนจะคลั่งไคล้
เขายอมทุกอย่างเพียงแค่ได้ติดตาม หวังอยากเป็นแบบเรา‘พวกมนุษย์หน้าโง่’น่ะ” คำหลังกระซิบติดหูหนุ่มหล่อพอเข้าใจสองคน
“ชะ…ใช่ ผะ..ผม คงต้องไปแล้ว”
เสียงแหบแห้งตะกุกตะกักตอบเสียงแผ่วแต่แสนชัดเจนในหูของแวมไพร์
“ขอบคุณสำหรับของขวัญที่คุณให้ผมวันนี้ถึงแม้มันจะยังไม่สมบูรณ์ดีเท่าไร”
“เล็กน้อยเทียบไม่ได้กับสิ่งที่คุณทำให้ฉันมาตลอดไปเถอะไปแบบทุกทีนะ พรุ่งนี้ถ้าฉันยังมีแรงลุกไหว คุณจะได้ในสิ่งที่คุณปรารถนา”
แวมไพร์สาวพูดพลางโบกมือให้เชิงไล่กลายๆ ด้วยชั้นเชิง นางพระยา ก่อนจะปลดมือหนุ่มข้างกายออกจากเอวแล้วพลิกตัวกลับมา คว้าตัวชายหนุ่มรั้งตัวขึ้นบนตัวบ้านคนถูกสั่งทำหน้าดีใจสุดฤทธิ์ก่อนเดินจากตัวปิดประตูรั้วแล้ววิ่งกระย่องกระแย่งหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
Kmoon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2557, 20:54:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2557, 20:55:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1169
| << ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ 80% | ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ 100% >> |