อุ่นไอรัก
ในชีวิตคนเราจะมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น...ที่ความรักจะวิ่งเข้าใส่ และทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนแปลงไปตามความรักนั้น...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 4 ยอมรับหรือต่อต้าน (50%)
ห้างหรูย่านใจกลางเมืองตั้งอยู่บนถนนที่ซึ่งได้ชื่อว่ารถติดที่สุดเพราะเป็นเส้นทางที่สามารถเชื่อมต่อไปย่านธุรกิจอื่นได้อีก รูปทรงของตัวอาคารทันสมัยมีพื้นที่ใช้สอยค่อนข้างกว้างขวาง และยังเป็นสถานที่ที่หรูหราที่สุด
สินค้าแบรนด์เนมทุกยี่ห้อทั่วทุกมุมโลกวางจำหน่ายให้นักช้อปทั้งคนไทยและชาวต่างชาติได้เลือกซื้อสินค้ากันอย่างจุใจ ไม่ต้องไปช้อปปิ้งไกลถึงต่างประเทศก็หรูหราดูไฮโซได้เหมือนกัน
ดังนั้นจึงไม่แปลกใจนักที่จะมีลูกค้าเข้ามาอุดหนุนกันอย่างคับคั่งทั้งที่ราคาสินค้าแต่ละชนิดแต่ละยี่ห้อสนนราคาก็คงไม่ต่ำกว่าหลักพันขึ้น สุดแล้วแต่ว่าสินค้าชนิดนั้นเป็นอะไร? และยี่ห้ออะไร? เมื่อมีผู้เสนอก็ย่อมต้องมีผู้สนอง นั่นหมายความว่าต้องเป็นลูกค้าที่มีอันจะกินเรียกว่ามีเงินเหลือกินเหลือใช้จริงๆ
สำหรับตัวห้างเองยังมีบริการด้านความบันเทิงอื่นๆ ให้บริการ ไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือ โรงภาพยนตร์ ร้านอาหารเลื่องชื่อ หรือร้านกาแฟ ต่างมีไว้ให้บริการอย่างคับคั่งเช่นเดียวกัน
วันนี้พันธิตรามีนัดคุยรายละเอียดเรื่องงานกับลูกค้าที่ห้างหรูแห่งนี้หลังจากที่คุยรายละเอียดและตกลงทำสัญญากันแล้ว มองดูเวลากว่าจะขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดกลับเข้าบริษัทไปก็คงจะได้เวลาเลิกงานพอดี แถมวันนี้ไม่ต้องรีบกลับไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้านพร้อมครอบครัว เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่ของเธอต่างพากันไปทัวร์เมืองจีนกับเพื่อนวัยเดียวกัน นัยว่าถือโอกาศฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
เสียดายอยู่อย่างเดียวก็คือเธอไม่มีเพื่อนช้อป อัญชันและเพียงขวัญต่างติดงานมาไม่ได้ นี่ถ้าสองคนนั้นมาได้คงมีการช้อปแหลกมากกว่านี้
นี่ขนาดว่าเธอเดินคนเดียวถุงกระดาษในมือก็ปาไปหลายใบ เล่นเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้แทบจะซื้อทุกร้านที่เธอเข้าไปก็ว่าได้ นี่เธอห่างหายจากการช้อปปิ้งนานขนาดนี้เลยเหรอเมื่อเห็นถุงในมือเยอะจนเกินกว่าจะถือไหว พันธิตรามองหาหาร้านกาแฟเพื่อที่จะได้นั่งพักเหนื่อยตอนนี้เธอรู้สึกล้าขาไปหมดด้วยส้นสูงที่เธอสวมเดินอยู่ตอนนี้เริ่มจะทำพิษ
ปกติถ้าเป็นวันหยุดหรือวันทำงานที่ไม่ต้องออกไปพบลูกค้าหรือทำงานอย่างไม่เป็นทางการเธอจะไม่ใส่ส้นสูง เธอจะเลือกสวมร้องเท้าสานหรือรองเท้าที่ส้นไม่สูงมากนักใส่แล้วให้ความรู้สึกสบายเท้ามากกว่าที่จะต้องมาใส่แล้วรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วเท้าแบบนี้
“โกโก้เย็นหนึ่งแก้วคะ” พันธิตราเดินไปสั่งเครื่องดื่มหน้าเคาเตอร์ก่อนจะเดินหาเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่เมื่อกวาดตามองไปรอบร้าน เย็นวันศุกร์แบบนี้มองไปทางไหนก็มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการค่อนข้างเต็ม
แล้วก็เห็นที่ว่างอยู่ที่หนึ่งซึ่งติดกับกระจกแต่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วซึ่งเป็นผู้ชายพันธิตรารีบก้าวไปก่อนจะหยุดอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มก่อนเอ่ย
“ขอโทษนะคะ ที่ตรงนี้ว่างมั้ยคะ? “ เสียงหวานใสร้องถามอย่างขออนุญาตนั่งด้วย
“ว่างครับ เชิญครับ” เอ่ยอนุญาตโดยไม่ละสายตาจากแท็บเล็ตที่กำลังให้ความสนใจ
ร้านกาแฟส่วนใหญ่จะมีให้บริการฟรีทางด้าน Wi-Fi ดังนั้นจะเห็นลูกค้าแต่ละโต๊ะมีอุปกรณ์ในการทำงานแบบเคลื่อนที่วางอยู่เต็มไปหมดไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายคนนี้
“ขอบคุณคะ” เอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลงเป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงเฉพาะที่ไม่ต้องดูก็รู้ว่าใครเพราะเธอตั้งเป็นเสียงพิเศษเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น
“คะพี่พีท” พันธิตรากดรับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพีรวิชญ์ก่อนจะตอบคำถามพีรวิชญ์ทันทีที่อีกฝ่ายถามว่าอยู่ที่ไหนขณะที่คุย มือบางก็ง่วนกับถุงสินค้าที่ซื้อมาโดยไม่ได้สนใจกับชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงหน้า “แพทอยู่ข้างนอกวันนี้ออกมาประชุมกับลูกค้าเห็นว่าใกล้เลิกงานแล้วก็เลยไม่กลับเข้าบริษัท หูย!พี่พีทใช่ทีไหนละคะก็ว่าไป ปกติแพทออกจะเป็นเด็กดีขยันทำงาน แต่วันนี้ขอเกเรวันนึงนะคะ” อดไม่ได้ที่จะอ้อนคนปลายสายตามประสาน้องเล็กเมื่อพีรวิชญ์รู้ทันว่าเธอคงแอบแวะช้อปปิ้ง มีหรือที่เธอจะพลาด
เอ่ยขอบคุณเมื่อพนักงานนำเครื่องดื่มที่เธอสั่งไว้มาเสิร์ฟ มือบางเสคนโกโก้แก้เขินอย่างคนที่มีความผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ ก่อนก้มดูดน้ำที่อยู่ในแก้วอย่างชื่นใจ
เสียงเรียกชื่อ ‘พี่พีท’ และแทนตัวเองว่า ‘แพท’ คุ้นหูทำให้ชายหนุ่มที่เอ่ยปากอนุญาตให้หญิงสาวนั่งร่วมโต๊ะด้วย เงยหน้าขึ้นจากแท็บเล็ตทันทีโดยอัตโนมัต ก็ชื่อที่ได้ยินนี้มันเหมือนกับชื่อเพื่อนและน้องสาวเพื่อนสนิทของเขาเลยนี่นา ก่อนจะชะงักทันที่กับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้
พันธิตรา…ชายหนุ่มร้องอยู่ในใจก่อนจะยิ้มให้กับตัวเองเงียบๆ คนเดียวมองดูหญิงสาวตรงหน้า หลังจากที่เขาขออนุญาตพีรวิชญ์อย่างลูกผู้ชายว่าจะขอจีบพันธตราซึ่งนั่นก็ผ่านมาได้เกือบเดือนแล้ว แต่เขายังไม่รู้จะเริ่มต้นจีบหญิงสาวยังไง ด้วยช่วงนี้ธุรกิจที่เบียดเวลางานเขาไปเกือบหมดแม้แต่เวลาพักผ่อนหรือเวลาพบปะเพื่อนฝูงก็แทบจะไม่มี พึ่งจะมีวันนี้แหละที่เขาพอจะมีเวลาว่างปลีกตัวมาพักผ่อนได้ แล้วโชคก็เข้าข้าง
พันธิตราไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปเธอเป็นน้องสาวสุดรักสุดหวงของพีรวิชญ์ซึ่งเป็นเพื่อนรักกับเขามาช้านาน หากทำเล่นๆ หรือจีบทิ้งจีบขว้างเหมือนผู้หญิงคนอื่นก็คงจะไม่เหมาะ แน่นอนว่ามันจะส่งผลกระทบกับการความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพีรวิชญ์อย่างที่ชายหนุ่มเคยขู่ไว้เป็นแน่
ซึ่งเขาเองถ้าไม่มั่นใจว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ใช่ เขาจะไม่มีวันพูดแบบนั้นกับเพื่อนเป็นอันขาด พีรวิชญ์เองก็คงจะรู้ดีไม่เช่นนั้นแล้วคงไม่ยอมอนุญาตให้เขาได้จีบพันธิตรา
คิดมาถึงตรงนี้มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นอมยิ้มนิดๆอย่างเอ็นดู กับการกระทำของพันธิตรา
โกโก้เย็นแก้วนั้นคงมีอะไรสักอย่างที่น่าสนใจเพราะพันธิตราที่นั่งอยู่ตรงข้ามขณะนี้กำลังก้มตาก้มตาใช้หลอดในมือคนน้ำแข็งในแก้วเล่นอย่างสบายใจ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับใครราวกับกำลังอยู่ในโลกส่วนตัว
ต่อลาภที่นั่งตรงข้ามถือโอกาศเปลี่ยนอิริยาบทเอนหลังไปพิงพนักโซฟาอย่างสบายใจ แล้วอดสังเกตเสี้ยวหน้าของพันธิตราไม่ได้ แพขนตาที่ยาวและงอนนั้นปิดบังดวงตาเรียวเล็ก จมูกโด่งพอประมาณไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปเรียกว่ารับกับใบหน้าเรียวได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ปากเล็กบางเป็นสีสดอย่างคนที่มีสุขภาพดีตอนนี้ถูกเคลือบด้วยลิปกลอสมันวาวทำให้ดูอิ่มเอิบ
ขณะที่กำลังส่งเสียงหนุงหนิงออดอ้อนคนปลายสายซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคุยกันเรื่องอะไรแต่ฟังจากประโยคที่คนทางนี้โต้ตอบก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าพันธิตราคงถูกจับได้ว่าหนีงานมาเที่ยว
“เดี๋ยวแพทหาทานจากข้างนอกไปเลยคะ พี่พีทไม่ต้องเป็นห่วงแล้วคืนนี้จะกลับบ้านรึเปล่า ห้ามกลับดึกไม่งั้นจะฟ้องคุณแม่ เจอกันที่บ้านคะ สวัสดีคะ” หลังจากที่คุยเสร็จแล้วพันธิตราเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าใบเล็กที่เธอใช้สะพายอยู่เป็นประจำก่อนจะชะงักกับใบหน้าที่คุ้นตาแต่ยังไม่คุ้นใจของต่อลาภที่กำลังส่งยิ้มมาให้
"พี่นึกว่ามีแมลงวันตกลงไปในแก้วซะอีกเห็นน้องแพทคนก้อนน้ำแข็งไปมา” คำกระเซ้าที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มเฉี่ยวๆ ทำให้พันธิตราตาพร่ามัวราวกับมีแสงอาทิตย์อ่อนๆอาบไล้ทั่วท้องฟ้ามองแล้วดูเซ็กซ์ซี่ชะมัด
ก่อนที่ความคิดของตัวเองจะเตลิดไปมากกว่านี้พันธิตรารีบยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าทันที “สวัสดีคะพี่ต่อ”
“สวัสดีครับ” ต่อลาภรีบรับไหว้แทบไม่ทันกับการที่คนตรงหน้ามารยาทดีทำความเคารพ
“พี่ต่อมาคนเดียวหรือคะ” ถามไปอีกทางอย่างไม่สนใจกับประโยคแซวนั่น
“ครับมาคนเดียว แล้วน้องแพทละครับมากับใคร “
ตามคำบอกเล่าของพีรวิชญ์ที่บอกว่าพันธิตราติดเพื่อนมักไปไหนมาไหนกับเพื่อนสนิทอีกสองคนเรียกว่าเป็นเงาตามตัวกันเลยก็ว่าได้
“มาคนเดียวเหมือนกันคะอันกับขวัญติดงานมาไม่ได้” ก่อนจะยู่หน้าคล้ายเสียใจที่เพื่อนไม่ได้มาด้วย
ถือว่าเป็นโอกาศดีที่เขาจะได้เริ่มรุกและเริ่มทำคะแนนซะทีหลังจากที่ปล่อยเวลาไปนานสองนานถึงแม้ว่าเขาจะสืบรู้มาว่าพันธิตรายังไม่มีแฟนแต่ผู้หญิงสวยน่ารักแบบดอกไม้แรกแย้มขนาดนี้ไม่นานคงมีคนมาจีบเป็นแน่
“แล้วนี่น้องแพทจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ” มองดูเวลาตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มเมื่อกี้เขาได้ยินพันธิตราบอกว่าจะหาอะไรทานก่อนเข้าบ้าน
นี่ถือว่าเป็นโอกาศดีที่เขาจะชวนทานอาหารเย็นด้วยสักมื้อก่อนกลับเพื่อสร้างความคุ้นเคยเพราะนับจากนี้เขาจะเริ่มปฏิบัติการ ‘จีบ’ หล่อนทันทีอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
พันธิตราส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีนัดที่ไหน ปกติแล้วถ้าเธอมากับเพื่อนหลังช้อปปิ้งเสร็จก็จะต้องหาอะไรอร่อยๆทานก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน
“กลับบ้านไปตอนนี้ก็คงต้องติดอยู่ที่ไฟแดงไหนสักที่ เย็นนี้ทานข้าวกับพี่สักมื้อนะครับ” ต่อลาภเอ่ยชวนอย่าง
ไม่ให้ทันตั้งตัว
“หือ!! ทำไมถึงมาชวนแพทได้หล่ะสาวๆของพี่ต่อไปไหนกันหมด มาควงเด็กกะโปโลแบบแพทเดี๋ยวเสียภาพพจน์หนุ่มหล่อพอดีคะ” ทำเสียงแปลกใจก่อนจะเอ่ยล้อชายหนุ่ม
แม้พันธิตราจะรู้จักเพื่อนสนิทของพี่ชายคนนี้มาไม่นานด้วยว่าต่อลาภถูกครอบครัวส่งไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่จบชั้นมัธยมปลายจนจบโทกลับมาชื่อเสียงของชายหนุ่มก็เริ่มเป็นที่รู้จักในวงสังคมเพราะชายหนุ่มเองก็เป็นถึงทายาทเจ้าของโรงแรมชื่อดัง และสาวๆ ที่เขาเคยควงแต่ละคนนั้นหากไม่เป็นนางแบบชั้นแนวหน้าก็ต้องเป็นนางเอกละครชื่อดัง
ถ้าเอามาเปรียบกับเธอก็เหมือนมวยคนละรุ่น
ดังนั้นพันธิตราจึงอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นชายหนุ่มชวนทานข้าวเย็น ทั้งทีช่วงเวลาเลิกงานแบบนี้ชายหนุ่มควรจะปร๋อไปกับสาวสวยที่ไหนสักคนแทนการมาชวนเธอแบบนี้
“หื้อ! เด็กกะโปโลที่ไหน” เป็นสาวแล้วต่างหากแถมหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ใจจริงเขาอยากพูดประโยคนี้ด้วยซ้ำ
“พี่พีทไงชอบว่าแพทเป็นเด็กกะโปโล ไม่โตสักที” กลั้นหัวเราะพลางนึกถึงพีรวิชญ์ที่ชอบกัดว่าเธอเป็นเด็กไม่โตสักที
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรนอกจากทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคออย่างไม่เห็นด้วยกับพีรวิชญ์ก่อนจะเร่งเอาคำตอบกับพันธิตราอีกครั้ง
“ว่าไงครับทานข้าวเย็นกับพี่สักมือก่อนกลับ”
“ไม่มีนัดคะ แต่แพทเกรงใจพี่ต่อ” พันธิตราเอ่ยอย่างเกรงใจ
ถึงแม้ชายหนุ่มจะเป็นเพื่อนสนิทพีรวิชญ์แต่ทั้งเธอและชายหนุ่มไม่เคยทานข้าวด้วยกันสองต่อสองแม้แต่ครั้งเดียวจะมีทานด้วยกันบ้างแต่ก็มีบุคคลที่สามที่สี่ร่วมด้วยเสมอ
“ไม่ต้องเกรงใจหรือเห็นว่าพี่เป็นคนอื่นคนไกล” น้ำเสียงที่ใช้ถามติดจะงอนโดยไม่รู้ตัว
"ถ้าอย่างนั้นก็ได้คะ ดีจังวันนี้มีเจ้ามือเลี้ยงเตรียมตัวโดนถล่มได้เลยพี่ต่อแล้วจะรู้ว่าแพทกินจุขนาดไหน” ทำหน้าตาวิบวับเจ้าเล่ห์
เห็นตัวเล็กแบบนี้เธอกินจุเหมือนกันแต่ด้วยระบบการเผาผลาญพลังงานของร่างกายเธอดีเยี่ยมเธอจึงไม่เคยกังวลกับรูปร่างซึ่งโดยส่วนใหญ่สาวๆที่รักสวยรักงามมักเป็นกังวลกับการกิน
“ดีซะอีกที่พี่จะได้มีเพื่อนทานข้าว ว่าแต่ถ้าเงินพี่ไม่พอจ่ายเราต้องมาช่วยพี่ล้างจานด้วยนะ” หายงอนเลยทันทีกับประโยคตอบรับนั้น
ทำไมนะกับการขู่ของผู้หญิงตรงหน้าทั้งที่รู้ว่าแกล้งทำแต่ไม่ยักกะทำให้เขากลัวกลับมองเห็นเป็นเรื่องที่น่ารัก
จะกินจุแค่ไหนกันเชียวตัวเล็กเท่านี้ ต่อให้กินจุแค่ไหนเขาก็มีปัญญาจ่ายจะให้เลี้ยงตลอดชีวิตเลยก็ยังได้ชายหนุ่มคิด ยังหรอกเขายังไม่พูดประโยคนี้ตอนนี้รอให้พันธิตราคุ้นเคยเขาไปทีละนิดๆ ก่อนดีกว่า
พันธิตราส่งค้อนให้ก่อนจะเรียกพนักงานมาคิดเงิน “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแพทเอาของไปเก็บที่รถก่อนพี่ต่อรออยู่ตรงนี้หรือจะไปรอที่ร้านเลยคะ”
“ไปพร้อมกันนี่แหล่ะเดี๋ยวพี่ช่วยถือไปที่รถ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเลือกกันอีกทีว่าจะทานอะไรดี”
แล้วก็เป็นชายหนุ่มเองที่แย่งจ่ายส่วนของเธอโดยเฉไฉไม่ยอมเอ่ยอะไรบอกแต่ว่าไว้คราวหน้าค่อยเลี้ยงคืนแล้วเธอจะไปทำอะไรได้นอกจากส่งค้อนเล็กๆไปให้ ต่อลาภทำเป็นไม่สนใจอาการค้อนเล็กๆนั่นจากนั้นยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน
“ ซื้ออะไรเยอะแยะเชียวเราหนักอยู่เหมือนกันนา” ผู้หญิงกับการช้อปนี้น่าจะเป็นของคู่กัน น้ำหนักของที่ซื้อมา
ในถุงกระดาษนี่คงไม่ใช่น้อยๆ ไม่รู้ว่าแขนเรียวเล็กนี้หิ้วมาได้ยังไงเป็นนานสองนาน
เมื่อพนักงานเดินกลับมาพร้อมกับคืนบัตรเครดิต ทั้งคู่จึงลุกจากโต๊ะมือหนาแย่งถือถุงกระดาษจากหญิงสาวมาถือไว้ซะเองแล้วใช้มือแตะตรงเอวบางเบาๆอย่างสุภาพก่อนดันให้เดินออกจากร้าน
หลังจากที่นำถุงช้อปปิ้งทั้งหมดไปใส่ไว้ในรถแล้วเดินย้อนกลับเข้ามาในอาคารอีกครั้ง
“นึกออกหรือยังครับว่าอยากทานอะไรดี” ต่อลาภก้มถามหญิงสาวตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆ
“อาหารญี่ปุ่นมั๊ยคะแพทอยากทาน….หรือว่าพี่ต่ออยากทานอย่างอื่น” พันธิตรานึกถึงอาหารจานโปรดแล้วส่งยิ้มหวานปนออดอ้อนไปให้ก่อนจะถามความเห็นของต่อลาภ
“อาหารญี่ปุ่นก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยอมตามใจพันธิตราแค่ได้เห็นยิ้มหวานๆที่ส่งมาให้ก็ทำให้ใจของชายหนุ่มอ่อนยวบอย่างพร้อมจะตามใจเธอทุกอย่าง
คุ้มแล้วที่ยอมตามใจเพื่อแลกกับรอยยิ้มเล็กๆที่มักประดับไว้บนหน้าของพันธิตราเสมอถ้าทำได้เขาอยากจะบอกหล่อนว่าอย่ายิ้มให้ใครที่ไม่ใช่เขาได้มั้ย เพราะเขารู้สึก ‘หวง’
ภายในร้านอาหารญี่ปุ่นพนักงานพาหนุ่มสาวทั้งสองไปยังโต๊ะที่ว่างก่อนจะยื่นเมนูให้เลือกพันธิตราสั่งอาหารที่ชอบและของกินเล่นอีกสองสามอย่างก่อนจะหันไปสั่งให้ต่อลาภด้วยชายหนุ่มอ้างว่าอะไรที่พันธิตราคิดว่าอร่อยก็ให้สั่งอันนั้นมาเลยเพราะเขาไม่มีเมนูโปรดทานได้ทุกอย่าง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยต่อลาภชวนพันธิตราเดินเล่นในห้างก่อน นัยว่าเป็นการย่อยอาหารพันธิตราพยักหน้าตอบรับขณะเดินดูสินค้าไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดกึกกับร้านหนังสือขนาดใหญ่ ที่มีหนังสือทั้งในและต่างประเทศไว้คอยให้บริการ
“พี่ต่อคะแพทขอแวะซื้อหนังสือหน่อยนะคะ”
ต่อลาภพยักหน้าง่ายๆ เดินตามเข้าไปในร้าน
“ถ้าพี่ต่อมีนัดหรือเบื่อจะกลับก่อนก็ได้นะคะ แพทคงเลือกนานเลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรพี่เดินเล่นรออยู่ในนี้แหล่ะ แพทเลือกตามสบายเลย”
ฟังยังไม่ทันจบประโยคพันธิตราไม่รอช้ารีบเดินปรี่เข้าไปในร้านซึ่งมีหนังสือเรื่องใหม่ของนักเขียนที่เธอกำลังติดตามผลงานวางตั้งโชว์หราไว้บนชั้นหนังสือขายดีติดอันดับ
แล้วพันธิตราก็เดินเลือกหนังสือตามสบายจริงๆโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาเงียบๆ เดินไปเปิดเล่มนั้น หยิบเล่มนี้ อ่านทั้งหน้าปก หลังปก ราวกับเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจอย่างไรอย่างนั้น
เกือบชั่วโมงที่พันธิตราเลือกหนังสือต่อลาภเองก็ไม่มีอาการเมื่อยหรือทำหน้าเบื่อที่จะต้องมาคอยซ้ำเขาเองยังรู้สึกเพลิดเพลินที่ได้เห็นหล่อนเพลิดเพลินกับการเลือกหนังสือราวกับจ้าวยุทธภพที่ได้หวนคืนวงการ
“พี่ต่อ กลับกันเถอะคะ” เสียงเรียกของพันธิตราทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากหนังสือตรงหน้า
มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าโดยไม่ต้องมีคำพูด
“ไม่เป็นไรคะพี่ต่อเดี๋ยวแพทจ่ายเอง” พันธิตรารีบปฏิเสธเมื่อชายหนุ่มขอหนังสือไปจ่ายเงินให้
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจอีกอย่างเดี๋ยวพี่ก็ต้องจ่ายของพี่อยู่แล้วเพิ่มของเราไปอีกสองเล่มจะเป็นไร”
พันธิตรากรอกตาไปมา รู้แล้วว่าละน่าว่ารวย!! เชอะ! รู้งี้หยิบมาหลายๆ เล่มก็ดี
พันธิตายื่นหนังสือในมือที่เธอเลือกไว้ให้ชายหนุ่มซึ่งมีหนังสือนิยายและพ็อกเก็ตบุ๊คเบาสมองอย่างละเล่ม เขาหยิบหนังสือเกี่ยวกับโรงแรมและหนังสือรถยนต์วางสมทบลงไปอีกสองเล่มก่อนจะเดินไปชำระเงิน
ชายหนุ่มบอกให้เธอโทรหาทันทีหากถึงบ้านแล้วมือบางหยิบโทรศัพท์แล้วกดตามหมายเลขที่ชายหนุ่มให้ไว้ซึ่งเบอร์นี้มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้
“แพทถึงบ้านแล้วค่ะ พี่ต่อหละคะถึงไหนแล้ว” พันธิตราถามขณะเปิดประตูห้องนอนแล้วรื้อเสิ้อผ้าที่ซื้อมาเต็มเตียง
“แยกหน้าก็ถึงแล้วครับ ขอบคุณนะครับวันนี้ที่อยู่ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนพี่” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขอบคุณอย่างจริงจัง
"ไม่เห็นจะต้องเป็นทางการเลยนี่คะ แค่นี้เอง”
“งั้นถ้าพี่ชวนไปดูหนัง กินข้าวอีก น้องแพทก็จะไม่ปฏิเสธพี่ใช่มั้ยครับ”
“เอ่อ…” พันธิตรอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที แปลกใจกับคำชวนนั้น
จะบอกปฏิเสธก็บอกไม่ได้แบบเต็มคำเพราะยังไงก็เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชาย ครั้นจะรับปากเลยทันทีก็ดูแปลกๆพิกลอยู่
“หรือน้องแพทกลัวแฟนจะว่าครับ”
ใช่! บางทีพันธิตราอาจมีแฟนแล้วก็ได้ถึงแม้พีรวิชญ์จะบอกว่าหล่อนยังไม่มีใครแต่เรื่องแบบนี้บางครั้งเธออาจจะไม่บอกใครก็ได้
“เปล่านะคะแพทยังไม่มีแฟนถ้าพี่ต่อว่างแล้วคิดว่าแพทไม่ได้รบกวนก็ได้คะ” เสียงเล็กใสรีบพูดอย่างไม่ทันพักหายใจเกรงว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิดที่คิดว่าเธอมีคนรักแล้ว
คำตอบที่ได้รับทำให้คนฟังยิ้มแก้มแทบปริ ข้อมูลของพีรวิชญ์แม่นจริงๆ
“ขอบคุณครับ วันนี้น้องแพทคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำแล้วก็พักผ่อนเถอะครับ”
“ค่ะ”พันธิตรารับคำก่อนจะวางสาย
“น้องแพทครับ” เรียกแล้วก็หยุดไปเฉยๆ อย่างตัดสินใจว่าควรจะพูดหรือไม่
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างแปลกใจก่อนจะรู้สึกว่าจะมีไอร้อนวิ่งไปทั่วหน้า
“ฝันดีนะครับแล้วก็ฝันถึงพี่ด้วย”
เมื่อเอ่ยออกไปแล้วต่อลาภค่อยๆระบายลมหายใจออกมาราวกับยกภูเขาออกจากอก เพราะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าพันธิตราจะยอมรับหรือต่อต้าน
หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าเกาะกุมนานเกือบนาทีไม่มีเสียงโต้ตอบจากอีกฝั่ง มีแต่เสียงเพลงที่ดังจากวิทยุที่เปิดไว้เป็นเพื่อนยามขับรถดังแทรกขึ้นมาจนต้องยื่นมือไปปิด
เสียงเล็กของพันธิตราค่อยๆ เอ่ยออกมาแผ่วเบาอย่างจับใจความไม่ค่อยได้ แต่กระนั้นคนที่รอฟังก็ยังหูดีได้ยินชัดทุกคำ
“ค่ะ ฝันดีเหมือนกันคะ” รีบเอ่ยรีบวางก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรให้เธอหน้าร้อนไปมากกว่านี้
สำหรับตอนนี้ขอแค่นี้ก่อนแล้วคืนนี้เขาคงจะนอนหลับฝันดีอย่างที่พันธิตราอวยพรเหมือนกัน
สินค้าแบรนด์เนมทุกยี่ห้อทั่วทุกมุมโลกวางจำหน่ายให้นักช้อปทั้งคนไทยและชาวต่างชาติได้เลือกซื้อสินค้ากันอย่างจุใจ ไม่ต้องไปช้อปปิ้งไกลถึงต่างประเทศก็หรูหราดูไฮโซได้เหมือนกัน
ดังนั้นจึงไม่แปลกใจนักที่จะมีลูกค้าเข้ามาอุดหนุนกันอย่างคับคั่งทั้งที่ราคาสินค้าแต่ละชนิดแต่ละยี่ห้อสนนราคาก็คงไม่ต่ำกว่าหลักพันขึ้น สุดแล้วแต่ว่าสินค้าชนิดนั้นเป็นอะไร? และยี่ห้ออะไร? เมื่อมีผู้เสนอก็ย่อมต้องมีผู้สนอง นั่นหมายความว่าต้องเป็นลูกค้าที่มีอันจะกินเรียกว่ามีเงินเหลือกินเหลือใช้จริงๆ
สำหรับตัวห้างเองยังมีบริการด้านความบันเทิงอื่นๆ ให้บริการ ไม่ว่าจะเป็นร้านหนังสือ โรงภาพยนตร์ ร้านอาหารเลื่องชื่อ หรือร้านกาแฟ ต่างมีไว้ให้บริการอย่างคับคั่งเช่นเดียวกัน
วันนี้พันธิตรามีนัดคุยรายละเอียดเรื่องงานกับลูกค้าที่ห้างหรูแห่งนี้หลังจากที่คุยรายละเอียดและตกลงทำสัญญากันแล้ว มองดูเวลากว่าจะขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดกลับเข้าบริษัทไปก็คงจะได้เวลาเลิกงานพอดี แถมวันนี้ไม่ต้องรีบกลับไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้านพร้อมครอบครัว เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่ของเธอต่างพากันไปทัวร์เมืองจีนกับเพื่อนวัยเดียวกัน นัยว่าถือโอกาศฮันนีมูนรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
เสียดายอยู่อย่างเดียวก็คือเธอไม่มีเพื่อนช้อป อัญชันและเพียงขวัญต่างติดงานมาไม่ได้ นี่ถ้าสองคนนั้นมาได้คงมีการช้อปแหลกมากกว่านี้
นี่ขนาดว่าเธอเดินคนเดียวถุงกระดาษในมือก็ปาไปหลายใบ เล่นเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้แทบจะซื้อทุกร้านที่เธอเข้าไปก็ว่าได้ นี่เธอห่างหายจากการช้อปปิ้งนานขนาดนี้เลยเหรอเมื่อเห็นถุงในมือเยอะจนเกินกว่าจะถือไหว พันธิตรามองหาหาร้านกาแฟเพื่อที่จะได้นั่งพักเหนื่อยตอนนี้เธอรู้สึกล้าขาไปหมดด้วยส้นสูงที่เธอสวมเดินอยู่ตอนนี้เริ่มจะทำพิษ
ปกติถ้าเป็นวันหยุดหรือวันทำงานที่ไม่ต้องออกไปพบลูกค้าหรือทำงานอย่างไม่เป็นทางการเธอจะไม่ใส่ส้นสูง เธอจะเลือกสวมร้องเท้าสานหรือรองเท้าที่ส้นไม่สูงมากนักใส่แล้วให้ความรู้สึกสบายเท้ามากกว่าที่จะต้องมาใส่แล้วรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วเท้าแบบนี้
“โกโก้เย็นหนึ่งแก้วคะ” พันธิตราเดินไปสั่งเครื่องดื่มหน้าเคาเตอร์ก่อนจะเดินหาเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่เมื่อกวาดตามองไปรอบร้าน เย็นวันศุกร์แบบนี้มองไปทางไหนก็มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการค่อนข้างเต็ม
แล้วก็เห็นที่ว่างอยู่ที่หนึ่งซึ่งติดกับกระจกแต่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วซึ่งเป็นผู้ชายพันธิตรารีบก้าวไปก่อนจะหยุดอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มก่อนเอ่ย
“ขอโทษนะคะ ที่ตรงนี้ว่างมั้ยคะ? “ เสียงหวานใสร้องถามอย่างขออนุญาตนั่งด้วย
“ว่างครับ เชิญครับ” เอ่ยอนุญาตโดยไม่ละสายตาจากแท็บเล็ตที่กำลังให้ความสนใจ
ร้านกาแฟส่วนใหญ่จะมีให้บริการฟรีทางด้าน Wi-Fi ดังนั้นจะเห็นลูกค้าแต่ละโต๊ะมีอุปกรณ์ในการทำงานแบบเคลื่อนที่วางอยู่เต็มไปหมดไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายคนนี้
“ขอบคุณคะ” เอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลงเป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงเฉพาะที่ไม่ต้องดูก็รู้ว่าใครเพราะเธอตั้งเป็นเสียงพิเศษเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น
“คะพี่พีท” พันธิตรากดรับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพีรวิชญ์ก่อนจะตอบคำถามพีรวิชญ์ทันทีที่อีกฝ่ายถามว่าอยู่ที่ไหนขณะที่คุย มือบางก็ง่วนกับถุงสินค้าที่ซื้อมาโดยไม่ได้สนใจกับชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงหน้า “แพทอยู่ข้างนอกวันนี้ออกมาประชุมกับลูกค้าเห็นว่าใกล้เลิกงานแล้วก็เลยไม่กลับเข้าบริษัท หูย!พี่พีทใช่ทีไหนละคะก็ว่าไป ปกติแพทออกจะเป็นเด็กดีขยันทำงาน แต่วันนี้ขอเกเรวันนึงนะคะ” อดไม่ได้ที่จะอ้อนคนปลายสายตามประสาน้องเล็กเมื่อพีรวิชญ์รู้ทันว่าเธอคงแอบแวะช้อปปิ้ง มีหรือที่เธอจะพลาด
เอ่ยขอบคุณเมื่อพนักงานนำเครื่องดื่มที่เธอสั่งไว้มาเสิร์ฟ มือบางเสคนโกโก้แก้เขินอย่างคนที่มีความผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ ก่อนก้มดูดน้ำที่อยู่ในแก้วอย่างชื่นใจ
เสียงเรียกชื่อ ‘พี่พีท’ และแทนตัวเองว่า ‘แพท’ คุ้นหูทำให้ชายหนุ่มที่เอ่ยปากอนุญาตให้หญิงสาวนั่งร่วมโต๊ะด้วย เงยหน้าขึ้นจากแท็บเล็ตทันทีโดยอัตโนมัต ก็ชื่อที่ได้ยินนี้มันเหมือนกับชื่อเพื่อนและน้องสาวเพื่อนสนิทของเขาเลยนี่นา ก่อนจะชะงักทันที่กับผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาขณะนี้
พันธิตรา…ชายหนุ่มร้องอยู่ในใจก่อนจะยิ้มให้กับตัวเองเงียบๆ คนเดียวมองดูหญิงสาวตรงหน้า หลังจากที่เขาขออนุญาตพีรวิชญ์อย่างลูกผู้ชายว่าจะขอจีบพันธตราซึ่งนั่นก็ผ่านมาได้เกือบเดือนแล้ว แต่เขายังไม่รู้จะเริ่มต้นจีบหญิงสาวยังไง ด้วยช่วงนี้ธุรกิจที่เบียดเวลางานเขาไปเกือบหมดแม้แต่เวลาพักผ่อนหรือเวลาพบปะเพื่อนฝูงก็แทบจะไม่มี พึ่งจะมีวันนี้แหละที่เขาพอจะมีเวลาว่างปลีกตัวมาพักผ่อนได้ แล้วโชคก็เข้าข้าง
พันธิตราไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปเธอเป็นน้องสาวสุดรักสุดหวงของพีรวิชญ์ซึ่งเป็นเพื่อนรักกับเขามาช้านาน หากทำเล่นๆ หรือจีบทิ้งจีบขว้างเหมือนผู้หญิงคนอื่นก็คงจะไม่เหมาะ แน่นอนว่ามันจะส่งผลกระทบกับการความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพีรวิชญ์อย่างที่ชายหนุ่มเคยขู่ไว้เป็นแน่
ซึ่งเขาเองถ้าไม่มั่นใจว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ใช่ เขาจะไม่มีวันพูดแบบนั้นกับเพื่อนเป็นอันขาด พีรวิชญ์เองก็คงจะรู้ดีไม่เช่นนั้นแล้วคงไม่ยอมอนุญาตให้เขาได้จีบพันธิตรา
คิดมาถึงตรงนี้มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นอมยิ้มนิดๆอย่างเอ็นดู กับการกระทำของพันธิตรา
โกโก้เย็นแก้วนั้นคงมีอะไรสักอย่างที่น่าสนใจเพราะพันธิตราที่นั่งอยู่ตรงข้ามขณะนี้กำลังก้มตาก้มตาใช้หลอดในมือคนน้ำแข็งในแก้วเล่นอย่างสบายใจ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับใครราวกับกำลังอยู่ในโลกส่วนตัว
ต่อลาภที่นั่งตรงข้ามถือโอกาศเปลี่ยนอิริยาบทเอนหลังไปพิงพนักโซฟาอย่างสบายใจ แล้วอดสังเกตเสี้ยวหน้าของพันธิตราไม่ได้ แพขนตาที่ยาวและงอนนั้นปิดบังดวงตาเรียวเล็ก จมูกโด่งพอประมาณไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปเรียกว่ารับกับใบหน้าเรียวได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ปากเล็กบางเป็นสีสดอย่างคนที่มีสุขภาพดีตอนนี้ถูกเคลือบด้วยลิปกลอสมันวาวทำให้ดูอิ่มเอิบ
ขณะที่กำลังส่งเสียงหนุงหนิงออดอ้อนคนปลายสายซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคุยกันเรื่องอะไรแต่ฟังจากประโยคที่คนทางนี้โต้ตอบก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าพันธิตราคงถูกจับได้ว่าหนีงานมาเที่ยว
“เดี๋ยวแพทหาทานจากข้างนอกไปเลยคะ พี่พีทไม่ต้องเป็นห่วงแล้วคืนนี้จะกลับบ้านรึเปล่า ห้ามกลับดึกไม่งั้นจะฟ้องคุณแม่ เจอกันที่บ้านคะ สวัสดีคะ” หลังจากที่คุยเสร็จแล้วพันธิตราเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าใบเล็กที่เธอใช้สะพายอยู่เป็นประจำก่อนจะชะงักกับใบหน้าที่คุ้นตาแต่ยังไม่คุ้นใจของต่อลาภที่กำลังส่งยิ้มมาให้
"พี่นึกว่ามีแมลงวันตกลงไปในแก้วซะอีกเห็นน้องแพทคนก้อนน้ำแข็งไปมา” คำกระเซ้าที่ส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มเฉี่ยวๆ ทำให้พันธิตราตาพร่ามัวราวกับมีแสงอาทิตย์อ่อนๆอาบไล้ทั่วท้องฟ้ามองแล้วดูเซ็กซ์ซี่ชะมัด
ก่อนที่ความคิดของตัวเองจะเตลิดไปมากกว่านี้พันธิตรารีบยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าทันที “สวัสดีคะพี่ต่อ”
“สวัสดีครับ” ต่อลาภรีบรับไหว้แทบไม่ทันกับการที่คนตรงหน้ามารยาทดีทำความเคารพ
“พี่ต่อมาคนเดียวหรือคะ” ถามไปอีกทางอย่างไม่สนใจกับประโยคแซวนั่น
“ครับมาคนเดียว แล้วน้องแพทละครับมากับใคร “
ตามคำบอกเล่าของพีรวิชญ์ที่บอกว่าพันธิตราติดเพื่อนมักไปไหนมาไหนกับเพื่อนสนิทอีกสองคนเรียกว่าเป็นเงาตามตัวกันเลยก็ว่าได้
“มาคนเดียวเหมือนกันคะอันกับขวัญติดงานมาไม่ได้” ก่อนจะยู่หน้าคล้ายเสียใจที่เพื่อนไม่ได้มาด้วย
ถือว่าเป็นโอกาศดีที่เขาจะได้เริ่มรุกและเริ่มทำคะแนนซะทีหลังจากที่ปล่อยเวลาไปนานสองนานถึงแม้ว่าเขาจะสืบรู้มาว่าพันธิตรายังไม่มีแฟนแต่ผู้หญิงสวยน่ารักแบบดอกไม้แรกแย้มขนาดนี้ไม่นานคงมีคนมาจีบเป็นแน่
“แล้วนี่น้องแพทจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ” มองดูเวลาตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มเมื่อกี้เขาได้ยินพันธิตราบอกว่าจะหาอะไรทานก่อนเข้าบ้าน
นี่ถือว่าเป็นโอกาศดีที่เขาจะชวนทานอาหารเย็นด้วยสักมื้อก่อนกลับเพื่อสร้างความคุ้นเคยเพราะนับจากนี้เขาจะเริ่มปฏิบัติการ ‘จีบ’ หล่อนทันทีอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
พันธิตราส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่มีนัดที่ไหน ปกติแล้วถ้าเธอมากับเพื่อนหลังช้อปปิ้งเสร็จก็จะต้องหาอะไรอร่อยๆทานก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน
“กลับบ้านไปตอนนี้ก็คงต้องติดอยู่ที่ไฟแดงไหนสักที่ เย็นนี้ทานข้าวกับพี่สักมื้อนะครับ” ต่อลาภเอ่ยชวนอย่าง
ไม่ให้ทันตั้งตัว
“หือ!! ทำไมถึงมาชวนแพทได้หล่ะสาวๆของพี่ต่อไปไหนกันหมด มาควงเด็กกะโปโลแบบแพทเดี๋ยวเสียภาพพจน์หนุ่มหล่อพอดีคะ” ทำเสียงแปลกใจก่อนจะเอ่ยล้อชายหนุ่ม
แม้พันธิตราจะรู้จักเพื่อนสนิทของพี่ชายคนนี้มาไม่นานด้วยว่าต่อลาภถูกครอบครัวส่งไปเรียนต่อต่างประเทศตั้งแต่จบชั้นมัธยมปลายจนจบโทกลับมาชื่อเสียงของชายหนุ่มก็เริ่มเป็นที่รู้จักในวงสังคมเพราะชายหนุ่มเองก็เป็นถึงทายาทเจ้าของโรงแรมชื่อดัง และสาวๆ ที่เขาเคยควงแต่ละคนนั้นหากไม่เป็นนางแบบชั้นแนวหน้าก็ต้องเป็นนางเอกละครชื่อดัง
ถ้าเอามาเปรียบกับเธอก็เหมือนมวยคนละรุ่น
ดังนั้นพันธิตราจึงอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นชายหนุ่มชวนทานข้าวเย็น ทั้งทีช่วงเวลาเลิกงานแบบนี้ชายหนุ่มควรจะปร๋อไปกับสาวสวยที่ไหนสักคนแทนการมาชวนเธอแบบนี้
“หื้อ! เด็กกะโปโลที่ไหน” เป็นสาวแล้วต่างหากแถมหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ใจจริงเขาอยากพูดประโยคนี้ด้วยซ้ำ
“พี่พีทไงชอบว่าแพทเป็นเด็กกะโปโล ไม่โตสักที” กลั้นหัวเราะพลางนึกถึงพีรวิชญ์ที่ชอบกัดว่าเธอเป็นเด็กไม่โตสักที
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรนอกจากทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคออย่างไม่เห็นด้วยกับพีรวิชญ์ก่อนจะเร่งเอาคำตอบกับพันธิตราอีกครั้ง
“ว่าไงครับทานข้าวเย็นกับพี่สักมือก่อนกลับ”
“ไม่มีนัดคะ แต่แพทเกรงใจพี่ต่อ” พันธิตราเอ่ยอย่างเกรงใจ
ถึงแม้ชายหนุ่มจะเป็นเพื่อนสนิทพีรวิชญ์แต่ทั้งเธอและชายหนุ่มไม่เคยทานข้าวด้วยกันสองต่อสองแม้แต่ครั้งเดียวจะมีทานด้วยกันบ้างแต่ก็มีบุคคลที่สามที่สี่ร่วมด้วยเสมอ
“ไม่ต้องเกรงใจหรือเห็นว่าพี่เป็นคนอื่นคนไกล” น้ำเสียงที่ใช้ถามติดจะงอนโดยไม่รู้ตัว
"ถ้าอย่างนั้นก็ได้คะ ดีจังวันนี้มีเจ้ามือเลี้ยงเตรียมตัวโดนถล่มได้เลยพี่ต่อแล้วจะรู้ว่าแพทกินจุขนาดไหน” ทำหน้าตาวิบวับเจ้าเล่ห์
เห็นตัวเล็กแบบนี้เธอกินจุเหมือนกันแต่ด้วยระบบการเผาผลาญพลังงานของร่างกายเธอดีเยี่ยมเธอจึงไม่เคยกังวลกับรูปร่างซึ่งโดยส่วนใหญ่สาวๆที่รักสวยรักงามมักเป็นกังวลกับการกิน
“ดีซะอีกที่พี่จะได้มีเพื่อนทานข้าว ว่าแต่ถ้าเงินพี่ไม่พอจ่ายเราต้องมาช่วยพี่ล้างจานด้วยนะ” หายงอนเลยทันทีกับประโยคตอบรับนั้น
ทำไมนะกับการขู่ของผู้หญิงตรงหน้าทั้งที่รู้ว่าแกล้งทำแต่ไม่ยักกะทำให้เขากลัวกลับมองเห็นเป็นเรื่องที่น่ารัก
จะกินจุแค่ไหนกันเชียวตัวเล็กเท่านี้ ต่อให้กินจุแค่ไหนเขาก็มีปัญญาจ่ายจะให้เลี้ยงตลอดชีวิตเลยก็ยังได้ชายหนุ่มคิด ยังหรอกเขายังไม่พูดประโยคนี้ตอนนี้รอให้พันธิตราคุ้นเคยเขาไปทีละนิดๆ ก่อนดีกว่า
พันธิตราส่งค้อนให้ก่อนจะเรียกพนักงานมาคิดเงิน “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแพทเอาของไปเก็บที่รถก่อนพี่ต่อรออยู่ตรงนี้หรือจะไปรอที่ร้านเลยคะ”
“ไปพร้อมกันนี่แหล่ะเดี๋ยวพี่ช่วยถือไปที่รถ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเลือกกันอีกทีว่าจะทานอะไรดี”
แล้วก็เป็นชายหนุ่มเองที่แย่งจ่ายส่วนของเธอโดยเฉไฉไม่ยอมเอ่ยอะไรบอกแต่ว่าไว้คราวหน้าค่อยเลี้ยงคืนแล้วเธอจะไปทำอะไรได้นอกจากส่งค้อนเล็กๆไปให้ ต่อลาภทำเป็นไม่สนใจอาการค้อนเล็กๆนั่นจากนั้นยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน
“ ซื้ออะไรเยอะแยะเชียวเราหนักอยู่เหมือนกันนา” ผู้หญิงกับการช้อปนี้น่าจะเป็นของคู่กัน น้ำหนักของที่ซื้อมา
ในถุงกระดาษนี่คงไม่ใช่น้อยๆ ไม่รู้ว่าแขนเรียวเล็กนี้หิ้วมาได้ยังไงเป็นนานสองนาน
เมื่อพนักงานเดินกลับมาพร้อมกับคืนบัตรเครดิต ทั้งคู่จึงลุกจากโต๊ะมือหนาแย่งถือถุงกระดาษจากหญิงสาวมาถือไว้ซะเองแล้วใช้มือแตะตรงเอวบางเบาๆอย่างสุภาพก่อนดันให้เดินออกจากร้าน
หลังจากที่นำถุงช้อปปิ้งทั้งหมดไปใส่ไว้ในรถแล้วเดินย้อนกลับเข้ามาในอาคารอีกครั้ง
“นึกออกหรือยังครับว่าอยากทานอะไรดี” ต่อลาภก้มถามหญิงสาวตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆ
“อาหารญี่ปุ่นมั๊ยคะแพทอยากทาน….หรือว่าพี่ต่ออยากทานอย่างอื่น” พันธิตรานึกถึงอาหารจานโปรดแล้วส่งยิ้มหวานปนออดอ้อนไปให้ก่อนจะถามความเห็นของต่อลาภ
“อาหารญี่ปุ่นก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยอมตามใจพันธิตราแค่ได้เห็นยิ้มหวานๆที่ส่งมาให้ก็ทำให้ใจของชายหนุ่มอ่อนยวบอย่างพร้อมจะตามใจเธอทุกอย่าง
คุ้มแล้วที่ยอมตามใจเพื่อแลกกับรอยยิ้มเล็กๆที่มักประดับไว้บนหน้าของพันธิตราเสมอถ้าทำได้เขาอยากจะบอกหล่อนว่าอย่ายิ้มให้ใครที่ไม่ใช่เขาได้มั้ย เพราะเขารู้สึก ‘หวง’
ภายในร้านอาหารญี่ปุ่นพนักงานพาหนุ่มสาวทั้งสองไปยังโต๊ะที่ว่างก่อนจะยื่นเมนูให้เลือกพันธิตราสั่งอาหารที่ชอบและของกินเล่นอีกสองสามอย่างก่อนจะหันไปสั่งให้ต่อลาภด้วยชายหนุ่มอ้างว่าอะไรที่พันธิตราคิดว่าอร่อยก็ให้สั่งอันนั้นมาเลยเพราะเขาไม่มีเมนูโปรดทานได้ทุกอย่าง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยต่อลาภชวนพันธิตราเดินเล่นในห้างก่อน นัยว่าเป็นการย่อยอาหารพันธิตราพยักหน้าตอบรับขณะเดินดูสินค้าไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดกึกกับร้านหนังสือขนาดใหญ่ ที่มีหนังสือทั้งในและต่างประเทศไว้คอยให้บริการ
“พี่ต่อคะแพทขอแวะซื้อหนังสือหน่อยนะคะ”
ต่อลาภพยักหน้าง่ายๆ เดินตามเข้าไปในร้าน
“ถ้าพี่ต่อมีนัดหรือเบื่อจะกลับก่อนก็ได้นะคะ แพทคงเลือกนานเลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรพี่เดินเล่นรออยู่ในนี้แหล่ะ แพทเลือกตามสบายเลย”
ฟังยังไม่ทันจบประโยคพันธิตราไม่รอช้ารีบเดินปรี่เข้าไปในร้านซึ่งมีหนังสือเรื่องใหม่ของนักเขียนที่เธอกำลังติดตามผลงานวางตั้งโชว์หราไว้บนชั้นหนังสือขายดีติดอันดับ
แล้วพันธิตราก็เดินเลือกหนังสือตามสบายจริงๆโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาเงียบๆ เดินไปเปิดเล่มนั้น หยิบเล่มนี้ อ่านทั้งหน้าปก หลังปก ราวกับเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจอย่างไรอย่างนั้น
เกือบชั่วโมงที่พันธิตราเลือกหนังสือต่อลาภเองก็ไม่มีอาการเมื่อยหรือทำหน้าเบื่อที่จะต้องมาคอยซ้ำเขาเองยังรู้สึกเพลิดเพลินที่ได้เห็นหล่อนเพลิดเพลินกับการเลือกหนังสือราวกับจ้าวยุทธภพที่ได้หวนคืนวงการ
“พี่ต่อ กลับกันเถอะคะ” เสียงเรียกของพันธิตราทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากหนังสือตรงหน้า
มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าโดยไม่ต้องมีคำพูด
“ไม่เป็นไรคะพี่ต่อเดี๋ยวแพทจ่ายเอง” พันธิตรารีบปฏิเสธเมื่อชายหนุ่มขอหนังสือไปจ่ายเงินให้
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจอีกอย่างเดี๋ยวพี่ก็ต้องจ่ายของพี่อยู่แล้วเพิ่มของเราไปอีกสองเล่มจะเป็นไร”
พันธิตรากรอกตาไปมา รู้แล้วว่าละน่าว่ารวย!! เชอะ! รู้งี้หยิบมาหลายๆ เล่มก็ดี
พันธิตายื่นหนังสือในมือที่เธอเลือกไว้ให้ชายหนุ่มซึ่งมีหนังสือนิยายและพ็อกเก็ตบุ๊คเบาสมองอย่างละเล่ม เขาหยิบหนังสือเกี่ยวกับโรงแรมและหนังสือรถยนต์วางสมทบลงไปอีกสองเล่มก่อนจะเดินไปชำระเงิน
ชายหนุ่มบอกให้เธอโทรหาทันทีหากถึงบ้านแล้วมือบางหยิบโทรศัพท์แล้วกดตามหมายเลขที่ชายหนุ่มให้ไว้ซึ่งเบอร์นี้มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้
“แพทถึงบ้านแล้วค่ะ พี่ต่อหละคะถึงไหนแล้ว” พันธิตราถามขณะเปิดประตูห้องนอนแล้วรื้อเสิ้อผ้าที่ซื้อมาเต็มเตียง
“แยกหน้าก็ถึงแล้วครับ ขอบคุณนะครับวันนี้ที่อยู่ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนพี่” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยขอบคุณอย่างจริงจัง
"ไม่เห็นจะต้องเป็นทางการเลยนี่คะ แค่นี้เอง”
“งั้นถ้าพี่ชวนไปดูหนัง กินข้าวอีก น้องแพทก็จะไม่ปฏิเสธพี่ใช่มั้ยครับ”
“เอ่อ…” พันธิตรอ้ำอึ้งขึ้นมาทันที แปลกใจกับคำชวนนั้น
จะบอกปฏิเสธก็บอกไม่ได้แบบเต็มคำเพราะยังไงก็เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชาย ครั้นจะรับปากเลยทันทีก็ดูแปลกๆพิกลอยู่
“หรือน้องแพทกลัวแฟนจะว่าครับ”
ใช่! บางทีพันธิตราอาจมีแฟนแล้วก็ได้ถึงแม้พีรวิชญ์จะบอกว่าหล่อนยังไม่มีใครแต่เรื่องแบบนี้บางครั้งเธออาจจะไม่บอกใครก็ได้
“เปล่านะคะแพทยังไม่มีแฟนถ้าพี่ต่อว่างแล้วคิดว่าแพทไม่ได้รบกวนก็ได้คะ” เสียงเล็กใสรีบพูดอย่างไม่ทันพักหายใจเกรงว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิดที่คิดว่าเธอมีคนรักแล้ว
คำตอบที่ได้รับทำให้คนฟังยิ้มแก้มแทบปริ ข้อมูลของพีรวิชญ์แม่นจริงๆ
“ขอบคุณครับ วันนี้น้องแพทคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำแล้วก็พักผ่อนเถอะครับ”
“ค่ะ”พันธิตรารับคำก่อนจะวางสาย
“น้องแพทครับ” เรียกแล้วก็หยุดไปเฉยๆ อย่างตัดสินใจว่าควรจะพูดหรือไม่
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างแปลกใจก่อนจะรู้สึกว่าจะมีไอร้อนวิ่งไปทั่วหน้า
“ฝันดีนะครับแล้วก็ฝันถึงพี่ด้วย”
เมื่อเอ่ยออกไปแล้วต่อลาภค่อยๆระบายลมหายใจออกมาราวกับยกภูเขาออกจากอก เพราะไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าพันธิตราจะยอมรับหรือต่อต้าน
หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าเกาะกุมนานเกือบนาทีไม่มีเสียงโต้ตอบจากอีกฝั่ง มีแต่เสียงเพลงที่ดังจากวิทยุที่เปิดไว้เป็นเพื่อนยามขับรถดังแทรกขึ้นมาจนต้องยื่นมือไปปิด
เสียงเล็กของพันธิตราค่อยๆ เอ่ยออกมาแผ่วเบาอย่างจับใจความไม่ค่อยได้ แต่กระนั้นคนที่รอฟังก็ยังหูดีได้ยินชัดทุกคำ
“ค่ะ ฝันดีเหมือนกันคะ” รีบเอ่ยรีบวางก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรให้เธอหน้าร้อนไปมากกว่านี้
สำหรับตอนนี้ขอแค่นี้ก่อนแล้วคืนนี้เขาคงจะนอนหลับฝันดีอย่างที่พันธิตราอวยพรเหมือนกัน
มีสุข เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มิ.ย. 2554, 00:54:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 มิ.ย. 2554, 00:54:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 1606
| << ตอนที่ 3 โลกกลมหรือพรหมลิขิต |
