ดอกไม้ซาตาน
คุณากร สตีลเว่น เจ้าพ่อธุรกิจร้อยล้านมีหุ้นส่วนกับบริษัตทั่วโลก เดินทางไปงานเปิดตัวปางไม้หนึ่งในธุรกิจที่เขาได้มาสดๆร้อนๆพร้อมภรรยาสาวสุดสวยที่เขาเพิ่งแต่งได้ 3 เดือน ‘ใยไหม’ ม่ายสาวพราวเสน่ห์ และที่นั่นเธอเขาได้เจอกับนางรำที่หน้าตาธรรมดาแต่สะดุดใจเขาเข้าอย่างจัง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าในต่างจังหวัดจะมีคนที่รำสวยเหมือนได้รับการฝึกมาอย่างดีในวัง ทั้งๆที่เขามีแฟนสาวอยู่ข้างกายเธอเป็นใครทำไมถึงดึงดูดใจเขาตั้งแรกเห็น ทั้งเธอก็ไม่ยั่วยวนอะไรเขาด้วยซ้ำ ‘นีระดา’ เธอไม่คิดว่าจะมีคนสนใจเธอทั้งๆที่เธอหน้าไม่สวยโดดเด่น อาจจะน่ารักบ้างแต่ก็มีให้เห็นเกลื่อนกลาดไม่ใช่หรือหน้าตาแบบนี้ และเธอจะดีใจมากกว่านี้ถ้าคนๆนั้นไม่พันธะ แต่นี่เขาควงกันเป็นตัวเป็นตน แต่เขากลับมาบอกจะเอาเธอไปอยู่ด้วยให้ได้ เธอไม่ยินดีสักนิดเดียวแต่เธอจะรอดพ้น ‘อำนาจ’ และ ‘เงินตรา’ ได้หรือไม่
Tags: ร้อนแรง nc25+
ตอน: บทที่ 4 โชคชะตาหรือพรหมลิขิต
“เทียวนี้ไปนานจังนะค่ะ” เสียงหวานดังออกจากห้องน้ำหลังเสร็จกิจกรรมเร่าร้อนมักใหญ่ ชายหนุ่มลูกเสียวหลายเชื้อชาติหันมายิ้มหวานให้ภรรยาสาวที่เพิ่งแต่งกัน 3 เดือนด้วยความรักและความหลงมาก เขายอมรับเห็นหน้าเธอเพียงแวบเดียวเขาก็คิดว่าใช่ เดินหน้าจีบทันทีพิสูนจ์ตัวเองนานถึง 1 เดือนเต็มๆ หลายคนอาจบอกว่าเวลามันน้อยเกินไปที่จะศึกษานิสัยใจคอกันแบบนี้ แต่เขาคิดไปอีกอย่างว่าการแต่งงานก็เป็นการพิสูนจ์และศึกษาซึ่งกันและกันไปด้วยได้เช่นกัน
“ที่จริงผมไม่อยากจะห่างคุณไปนานๆเหมือนกัน” คนตัวโตทำท่าจะโผเข้าร่างบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอยิ้มก่อนจะดันตัวออกห่างแล้วบอกทำนองว่าทำแบบนี้เดี๋ยวเสียเวลาผู้ใหญ่เขาและพูดอะไรอีกมากจนคนที่ทำท่ามีอารมณ์พิสวาสหดหายไปเลย แทนที่ใบหน้าหล่อเหลาที่บูดเบี้ยวแทน ให้ตายเหอะเขาไม่ชอบเลยจริงๆเธอบ่นเขาเหมือนเขาจะเด็กลงไปอีก 10 ก็ว่าได้ทั้งๆที่อายุห่างกันแค่ 5-6 ปีแค่นี้
“โอเคๆที่รักผมไปละ”
“ฉันรักคุณนะค่ะถึงพูดแบบนั้นไป ไม่ว่ากันใช่ไหม” เธอจับอารมณ์เขาได้เมื่อเขาทำหน้าบูดบึ้งพยายามจะหลบหน้ากันแบบนี้ นับว่าเป็นความสามรถพิเศษที่จับอารมณ์เขาได้ดีตอนไรควรรุกและตอนไหนควรรับ เพราะยังงี้เธอจึงจับเขาอยู่มัดแต่เหมือนว่าเขาจะยอมให้เธอจับเฉพาะยามที่เขาต้องการเท่านั้น แต่เมือเขาไม่ต้องต้องการเมื่อไรเขาก็เหมือปลาไหลใส่สเก็ตดีๆนี่เอง
“ครับ...ผมรู้เพราะรักไงผมถึงยอมคุณ ผมไปละนะอีก 2 วันเจอกันครับ” เขาเดินสบายอารมณ์ในอกที่มันเคยกรุ่นๆคลายลงไปเยอะ แต่มันก็ยังไม่หมดไปอยู่ดี เธอรู้ดีว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่ยังไงก็เหอะหวังว่างานเลี้ยงพรุ่งนี้ที่ปางไม้ใหม่ของเขาคงจะทำให้หายอารมณ์เสียได้บ้าง และเขาคงคิดไม่ถึงเมื่อศรรักมันปักอกแบบไม่รู้ตัวในงานเลี้ยงนั้น
“โอย...นีระดาจะทำยังไงดีลูกศิษย์ครูแต่ละคนไม่ว่างกันทั้งนั้น ครูไม่มีปัญญาหาแล้วนะ” ครูฉายแสงบ่นพึมพำกับลูกศิษย์สาวคนโปรดพลางสูดยาดมเสียงฟืดฟาด นีระดาซึ่งกำลังคุมการรำของคุณหนูแอนนี่ชะงักรีบหาพัดมาพัดเสริมกับพัดลมเพดานที่ติดอยู่กลางห้องใหญ่ เพราะดูเหมือนครูฉายแสงแกจะเป็นลมไปจริงๆ บนโต๊ะมีแต่แฟ้มสมุดลูกศิษย์เปิดกางเต็มโต๊ะทั้งเก่าและใหม่
แอนนี่ซึ่งกำลังรำได้ที่ต้องชะงักไปด้วยเธอเสียอารมณ์อย่างมากกับโรคคนแก่แบบนี้ แอนนี่กระทืบเท้าไปปิดเทปเท้าสะเอวมองครูฉายแสงที่ทำท่าจะเป็นลม และครูละอ่อนกำลังพัดหวีให้อย่างเอาใจเธอจึงโพล่งไปไม่ทันคิด พร้อมสะบัดหน้าเข้าห้องแต่งตัวถอดเครื่องแบบเครื่องทรงอะไรนี่ออกซะ
“จะไปยากอะไรละค่ะ ครูฉายแสงก็จับแม่นี่รำซะก็สิ้นเรื่อง”
ครูฉายแสงผงกหัวขึ้นดูปวดหัวจิ๊ดกับกิริยาของคุณหนูตรงหน้าก่อนสมองจะสว่างวาบขึ้นมา...นั่นสิเธอทำไมคิดไม่ได้นะคนใกล้ตัวแท้ๆนี่ละนะเขาเรียกเส้นผมบังภูเขา
“หนูนีระดารำแทนคุณหนูแอนนาเถอะนะ”
“เอ่อ...ไม่ดีมั้งค่ะครู” ตอนแรกเธอนึกว่าคุณหนูแอนนี่พูดประชดซะอีกที่ไหนได้ครูฉายแสงดันจะทำจริงๆซะงั้น ยังงี้คุณหนูแอนนามิดีฉีกอกเธอหรือยังไง
“โถ่...นีระดาเธอช่วยครูหน่อยเถอะ ครูจนใจจะหาคนมาแทนจริงๆทั้งๆที่งานจะเริ่มพรุ่งนี้อยู่ร่อมร่อแล้วแท้ๆ” นีระดากัดปากอย่างชั่งใจ ใจหนึ่งสงสารครูแยแสงที่ทำท่าจะเป็นลมไปจริงๆอีกใจหนึ่งก็กลัวฤทธิ์เดชคุณหนูเอาแต่ใจนั่นและที่สำคัญเธอเกรงใจนายอำเภอจริงๆ แต่เมื่อเธอสบตากับครูฉายแสงที่มองเธอด้วยประกายอ่อนโยนใจเธอก็อ่อนยวบไปครึ่งเธอผงกตอบรับเบาๆครูฉายแสงถอดหายใจโล่งอกก่อนจะยิ้มกว้างพลางบอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดแล้วมาซ้อมรำสักเพลง 2 เพลง
เธอเสียเวลาไปมากโขกับการเก็บชุดของคุณหนูแอนนี่ถอดกองไว้กับพื้นแล้วชิ่งหนีไปเที่ยว กว่าเธอจะเก็บของเสร็จกว่าเธอจะแต่งตัวเสร้จปาไปเกือบชั่วโมงกว่าๆ
“ขอโทษที่ให้รอค่ะ...พอดีเสียเวลากับการเก็บชุดของคุณหนูแอนนี่ค่ะ”
“กี่ปีแล้วนะนีระดาที่เธอไม่ได้ใส่ชุดเต็มยศซะขนาดนี้” ครูแยแสงลุกจาเก้าอี้มาลูบเนื้อลูบตัวลูกศิษย์ที่รักด้วยความตืนตัน ร่างสูงโปร่งระหงในชุดฉุยฉายพราพรมณ์สวยสง่าราวนางในวรรคณี ใบหน้าเรียวสวยเครื่องหน้าเหมาะเจาะกันและลงตัวอย่างที่สุด ผมสีดำเงางามสนิทดังขนนกกาน้ำเหมาะกับรัดเกล้าสีทองสวยที่ตัดกันอย่างเห้นได้ชัดยิ่งขัดผิวที่มีสีเหลืองนวลดังน้ำผึ้งเดือน 5
“ครูก็...หนูเขินนะค่ะ” นีระดายิ้มอายๆเธอหันไปดูกระเต็มตัวพบกับหญิงสาวที่สวยสง่าคนหนึ่ง ไม่เหลือเด็กกะโปโลเมื่อก่อนหน้านี้เลยสักนิด ถ้าเจ้าของชุดมาเห็นเธอในลุคแบบนี้คุณหนูแอนนาจะมีอาการอย่างไรบ้างหนอ
“ครูบอกตรงๆนะเธอสวยมากเลยและใส่ชุดนี้ขึ้นมากๆ...เธอใส่แล้วสวยกว่าเจ้าของชุดซะอีก”
“ครูค่ะ!อย่าพูดอย่างนี้ต่อหน้าคุณหนูแกนะค่ะ ไม่งั้นเธอเวี่ยงแน่ๆ” นีระดาพูดด้วยน้ำเสียงหวาดๆเมื่อรู้ฤทธิ์เดชของคุณหนูคนนี้ดี เธอเหลียวซ้ายแลขวาราวกับเจ้าของชุดนี้แอบอยู่ในห้องนี้ด้วย
“555+ไม่พูดๆเรามาซ้อมกันดีกว่า” ครูฉายแสงลูบหัวลูกศิษย์อย่างเอ็นดูกับกิริยาแบบนั้นเพราะเธอเองก็เคยเห็นฤทธิ์ของคุณหนูคนนั้นมาแล้ว เธอจึงเปลี่ยนเรื่องไปเปิดเทปแล้วให้นีระดารำแทนเพื่อให้กลบความประหม่าและความกังวลให้หมดไป
“นีระดาครูขอให้เธอพอเจอกับสิ่งดีๆในวันพรุ่งนี้นะ” และคำอวยพรนั้นก็เป้นผลโดยไม่รู้ว่าร้ายหรือดีมีแต่คนที่ได้รับพรเท่านั้นกระมั้งที่รู้ได้
Dada
มาแล้วๆๆๆๆราศักันย์เจ้าค่ะ
เฮ้อกว่าจะคิดได้แต่ละบท ทำเอาเหงือกแห้ง(กร๊ากกกก)
ค่ะ...เป็นกำลังใจน้องนีระดากับนายเจ้าคุณทูลหัวด้วยเน้อ
แล้วจะเอาฉากเด็ดๆมาฝาก555+
สุดท้ายๆๆๆฝากเม้น+คูล+กดเก็บนิยายในอ้อมอกคุณๆผู้อ่านด้วยนะค่ะ
ติดต่อไรท์ได้ที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100001890130282
“ที่จริงผมไม่อยากจะห่างคุณไปนานๆเหมือนกัน” คนตัวโตทำท่าจะโผเข้าร่างบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอยิ้มก่อนจะดันตัวออกห่างแล้วบอกทำนองว่าทำแบบนี้เดี๋ยวเสียเวลาผู้ใหญ่เขาและพูดอะไรอีกมากจนคนที่ทำท่ามีอารมณ์พิสวาสหดหายไปเลย แทนที่ใบหน้าหล่อเหลาที่บูดเบี้ยวแทน ให้ตายเหอะเขาไม่ชอบเลยจริงๆเธอบ่นเขาเหมือนเขาจะเด็กลงไปอีก 10 ก็ว่าได้ทั้งๆที่อายุห่างกันแค่ 5-6 ปีแค่นี้
“โอเคๆที่รักผมไปละ”
“ฉันรักคุณนะค่ะถึงพูดแบบนั้นไป ไม่ว่ากันใช่ไหม” เธอจับอารมณ์เขาได้เมื่อเขาทำหน้าบูดบึ้งพยายามจะหลบหน้ากันแบบนี้ นับว่าเป็นความสามรถพิเศษที่จับอารมณ์เขาได้ดีตอนไรควรรุกและตอนไหนควรรับ เพราะยังงี้เธอจึงจับเขาอยู่มัดแต่เหมือนว่าเขาจะยอมให้เธอจับเฉพาะยามที่เขาต้องการเท่านั้น แต่เมือเขาไม่ต้องต้องการเมื่อไรเขาก็เหมือปลาไหลใส่สเก็ตดีๆนี่เอง
“ครับ...ผมรู้เพราะรักไงผมถึงยอมคุณ ผมไปละนะอีก 2 วันเจอกันครับ” เขาเดินสบายอารมณ์ในอกที่มันเคยกรุ่นๆคลายลงไปเยอะ แต่มันก็ยังไม่หมดไปอยู่ดี เธอรู้ดีว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่ยังไงก็เหอะหวังว่างานเลี้ยงพรุ่งนี้ที่ปางไม้ใหม่ของเขาคงจะทำให้หายอารมณ์เสียได้บ้าง และเขาคงคิดไม่ถึงเมื่อศรรักมันปักอกแบบไม่รู้ตัวในงานเลี้ยงนั้น
“โอย...นีระดาจะทำยังไงดีลูกศิษย์ครูแต่ละคนไม่ว่างกันทั้งนั้น ครูไม่มีปัญญาหาแล้วนะ” ครูฉายแสงบ่นพึมพำกับลูกศิษย์สาวคนโปรดพลางสูดยาดมเสียงฟืดฟาด นีระดาซึ่งกำลังคุมการรำของคุณหนูแอนนี่ชะงักรีบหาพัดมาพัดเสริมกับพัดลมเพดานที่ติดอยู่กลางห้องใหญ่ เพราะดูเหมือนครูฉายแสงแกจะเป็นลมไปจริงๆ บนโต๊ะมีแต่แฟ้มสมุดลูกศิษย์เปิดกางเต็มโต๊ะทั้งเก่าและใหม่
แอนนี่ซึ่งกำลังรำได้ที่ต้องชะงักไปด้วยเธอเสียอารมณ์อย่างมากกับโรคคนแก่แบบนี้ แอนนี่กระทืบเท้าไปปิดเทปเท้าสะเอวมองครูฉายแสงที่ทำท่าจะเป็นลม และครูละอ่อนกำลังพัดหวีให้อย่างเอาใจเธอจึงโพล่งไปไม่ทันคิด พร้อมสะบัดหน้าเข้าห้องแต่งตัวถอดเครื่องแบบเครื่องทรงอะไรนี่ออกซะ
“จะไปยากอะไรละค่ะ ครูฉายแสงก็จับแม่นี่รำซะก็สิ้นเรื่อง”
ครูฉายแสงผงกหัวขึ้นดูปวดหัวจิ๊ดกับกิริยาของคุณหนูตรงหน้าก่อนสมองจะสว่างวาบขึ้นมา...นั่นสิเธอทำไมคิดไม่ได้นะคนใกล้ตัวแท้ๆนี่ละนะเขาเรียกเส้นผมบังภูเขา
“หนูนีระดารำแทนคุณหนูแอนนาเถอะนะ”
“เอ่อ...ไม่ดีมั้งค่ะครู” ตอนแรกเธอนึกว่าคุณหนูแอนนี่พูดประชดซะอีกที่ไหนได้ครูฉายแสงดันจะทำจริงๆซะงั้น ยังงี้คุณหนูแอนนามิดีฉีกอกเธอหรือยังไง
“โถ่...นีระดาเธอช่วยครูหน่อยเถอะ ครูจนใจจะหาคนมาแทนจริงๆทั้งๆที่งานจะเริ่มพรุ่งนี้อยู่ร่อมร่อแล้วแท้ๆ” นีระดากัดปากอย่างชั่งใจ ใจหนึ่งสงสารครูแยแสงที่ทำท่าจะเป็นลมไปจริงๆอีกใจหนึ่งก็กลัวฤทธิ์เดชคุณหนูเอาแต่ใจนั่นและที่สำคัญเธอเกรงใจนายอำเภอจริงๆ แต่เมื่อเธอสบตากับครูฉายแสงที่มองเธอด้วยประกายอ่อนโยนใจเธอก็อ่อนยวบไปครึ่งเธอผงกตอบรับเบาๆครูฉายแสงถอดหายใจโล่งอกก่อนจะยิ้มกว้างพลางบอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดแล้วมาซ้อมรำสักเพลง 2 เพลง
เธอเสียเวลาไปมากโขกับการเก็บชุดของคุณหนูแอนนี่ถอดกองไว้กับพื้นแล้วชิ่งหนีไปเที่ยว กว่าเธอจะเก็บของเสร็จกว่าเธอจะแต่งตัวเสร้จปาไปเกือบชั่วโมงกว่าๆ
“ขอโทษที่ให้รอค่ะ...พอดีเสียเวลากับการเก็บชุดของคุณหนูแอนนี่ค่ะ”
“กี่ปีแล้วนะนีระดาที่เธอไม่ได้ใส่ชุดเต็มยศซะขนาดนี้” ครูแยแสงลุกจาเก้าอี้มาลูบเนื้อลูบตัวลูกศิษย์ที่รักด้วยความตืนตัน ร่างสูงโปร่งระหงในชุดฉุยฉายพราพรมณ์สวยสง่าราวนางในวรรคณี ใบหน้าเรียวสวยเครื่องหน้าเหมาะเจาะกันและลงตัวอย่างที่สุด ผมสีดำเงางามสนิทดังขนนกกาน้ำเหมาะกับรัดเกล้าสีทองสวยที่ตัดกันอย่างเห้นได้ชัดยิ่งขัดผิวที่มีสีเหลืองนวลดังน้ำผึ้งเดือน 5
“ครูก็...หนูเขินนะค่ะ” นีระดายิ้มอายๆเธอหันไปดูกระเต็มตัวพบกับหญิงสาวที่สวยสง่าคนหนึ่ง ไม่เหลือเด็กกะโปโลเมื่อก่อนหน้านี้เลยสักนิด ถ้าเจ้าของชุดมาเห็นเธอในลุคแบบนี้คุณหนูแอนนาจะมีอาการอย่างไรบ้างหนอ
“ครูบอกตรงๆนะเธอสวยมากเลยและใส่ชุดนี้ขึ้นมากๆ...เธอใส่แล้วสวยกว่าเจ้าของชุดซะอีก”
“ครูค่ะ!อย่าพูดอย่างนี้ต่อหน้าคุณหนูแกนะค่ะ ไม่งั้นเธอเวี่ยงแน่ๆ” นีระดาพูดด้วยน้ำเสียงหวาดๆเมื่อรู้ฤทธิ์เดชของคุณหนูคนนี้ดี เธอเหลียวซ้ายแลขวาราวกับเจ้าของชุดนี้แอบอยู่ในห้องนี้ด้วย
“555+ไม่พูดๆเรามาซ้อมกันดีกว่า” ครูฉายแสงลูบหัวลูกศิษย์อย่างเอ็นดูกับกิริยาแบบนั้นเพราะเธอเองก็เคยเห็นฤทธิ์ของคุณหนูคนนั้นมาแล้ว เธอจึงเปลี่ยนเรื่องไปเปิดเทปแล้วให้นีระดารำแทนเพื่อให้กลบความประหม่าและความกังวลให้หมดไป
“นีระดาครูขอให้เธอพอเจอกับสิ่งดีๆในวันพรุ่งนี้นะ” และคำอวยพรนั้นก็เป้นผลโดยไม่รู้ว่าร้ายหรือดีมีแต่คนที่ได้รับพรเท่านั้นกระมั้งที่รู้ได้
Dada
มาแล้วๆๆๆๆราศักันย์เจ้าค่ะ
เฮ้อกว่าจะคิดได้แต่ละบท ทำเอาเหงือกแห้ง(กร๊ากกกก)
ค่ะ...เป็นกำลังใจน้องนีระดากับนายเจ้าคุณทูลหัวด้วยเน้อ
แล้วจะเอาฉากเด็ดๆมาฝาก555+
สุดท้ายๆๆๆฝากเม้น+คูล+กดเก็บนิยายในอ้อมอกคุณๆผู้อ่านด้วยนะค่ะ
ติดต่อไรท์ได้ที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100001890130282
ราศีกันย์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2557, 14:43:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2557, 14:43:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1074
| << บทที่ 3 ฤทธิ์เดชของอารมณ์ (เล่นกันเกือบตายขอบอก) |