ตะวันบนพื้นน้ำ
เขาเปรียบดังตะวันสาดแสงลงบนพื้นน้ำ
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 14 EMS
ชายหนุ่มมองตามอย่างขบขัน ไม่ตาม เพราะ สุดท้ายคนหนีต้องกลับมาตายรังอยู่ดีฝ่ายคนวิ่งลองแอบหันไปมองทางด้านหลัง ปลอดโปร่ง ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆจึงถอนใจ
อย่างโล่งอก พ้นเสียที ^ ^
"นากิมนายทำอะไรกับไก่" หากถามตรงๆคงไม่ได้คำตอบทั้งหญิงสาวเองยังคงไม่เห็นหนทางที่จะเปิดปากของผู้ต้องสงสัย
"นายคุยกับใคร"ยิ่งคิดยิ่งพาลระยะการแอบดูไกลพอสมควรจึงเห็นเพียงภาพไม่มีเสียง
และท่าทางของปีศาจทั้งสองความสัมพันธ์บอกถึงการใกล้ชิดแนบแน่น แหม มีลูบแก้มกันด้วย
"ฮึ้ย ไอ้ปีศาจตัณหาจัด" ไม่สบอารมณ์ไปตลอดวัน
.............................................................
ภายในห้องสี่เหลี่ยมสงครามย่อยๆกำลังก่อตัว
"ปล่อยฉันนะ" แหกปากตะโกนก้องหาคนช่วยเหลือ
หลังจากถูกลากเข้าห้องในยามโพลเพล้ ร่างบางจึงถูกโยนลงบนเตียงนิ่ม
คนโยนลากเก้าอี้มานั่งคุม.............ซักฟอก
"ทำไมแอบฟัง" ชายหนุ่มเน้นเสียงเข้ม
"เรื่องของฉัน" ไม่มีลดละเลยแหละแม้รู้ว่าตนจะเสียเปรียบก็ตามที
เรื่องรั้นพี่หนึ่งยกให้หัวชนฝา
ผู้พิพากษาสะกดอารมณ์อย่างใจเย็นก่อนต่อในคำถามที่สอง
"เห็นอะไรบ้าง" แววตากดลึกบังคับขู่ไปในตัวหากตอบไม่ดีมีเรื่อง
"นากิมขา นากิม นากิมขา" จำเลยยังคงเล่นลิ้นแถมล้อเลียนอีกต่างหาก เสียงหวานยั่วเย้า
"เฮ้อ" เสียงถอนหายใจดังเฮือกหนึ่ง
ผู้พิพากษาสะกดอารมณ์ไม่ลงอีกต่อไป จำเลยถูกโซ่เหล็กล่ามขาติดกับเสาเตียง
สายโซ่ยาวพอให้เดินรอบห้องได้แต่กลับยาวไม่พอถึงประตูหรือหน้าต่างสักบานเพราะเมื่อใดเข้าไปใกล้ประตูหรือหน้าต่างไม่ว่าจากทางทิศไหนจะถูกแรงผลักกลับมาล้ม
จุ้มปุ๊กลงพื้นทุกรอบเลยทีเดียว
5TdcYL.jpg [400x100px] ฝากรูป
"เด็กดื้อ โซ่จะหายไปเมื่อยามเย็นของวันพรุ่ง อย่าหวังว่าเจ้าจะมีอิสรภาพ"
สั่งจบปีศาจหนุ่มจึงหายตัวไปเช่นเคย
...................................................................................................
"Ems ครับ" ภายในหออันเก่าแก่จะมีบริการจัดส่งของฟรีถึงห้องเป็นอภิสิทธิ์อีกข้อของโรงเรียนเพื่อนคุณแม่ซึ่งเป็นหนึ่งในการอำนวยความสะดวกให้กับนักเรียน
"ค่ะ วางไว้เลยค่ะ" จะไปรับได้ยังไงอายเขาตายโซ่เส้นใหญ่ล่ามติดเด่นชัดอยู่ ถูกล่ามแบบนี้อยู่ตลอดคืนยันเช้าเมื่อยก็เมื่อยแต่จะทำไงได้
“ไอ้ปีศาจบ้าอำนาจ” ว่ากระทบไปหาตัวต้นเหตุที่ไม่ได้อยู่รับรู้ด้วยสักนิด
เสียงฝีเท้าคนส่งของเงียบไปแล้วกล่องกระดาษลังวางเด่นหน้าทางเข้า
เชือกสีขาวผูกทับรัดปิดแน่นรอได้เพียงเวลาอ่อนล้าของอาคม.......................
ตะวันเริ่มอ่อนแสง อากาศเย็นสบายโซ่เส้นใหญ่หายวับเลื่อนหายออกจากข้อเท้า
ทิ้งรอยแดงช้ำไว้เป็นที่ระลึก ร่างบางรีบวิ่งไปยังประตู่บ้านใหญ่หมุนลูกบิดเปิดรับอิสรภาพที่รอมาตลอดทั้งวัน สูดหายใจให้เต็มปอดก่อนยกกล่องพัสดุหน้าประตูลากเข้าห้อง
แผ่นกระดาษสีขาวปลิวมาชนข้อเท้า ใจความด้านในทำให้คนรับยิ้มออก
<สาม หลานรัก>
"คุณปู่"
มือบางปลดเงื่อนของเชือกและเมื่อปมเชือกหลุดออก แววตาจดจ้อง ตื่นเต้นซึ่งของในกล่องก็ไม่ทำให้ผิดหวัง แท่งทับกระดาษใสแจ๋ววางนิ่งพร้อมซองจดหมายเท้าเข้มจ่าหน้าถึงสถานที่ที่จากมา มัชฌิมา
"ระวัง" ข้อความบนจดหมายสื่อความหมายอันตราย
แท่งผลึกใสหน้าตัดกว้างประมาณหนึ่งนิ้ว ความยาวสองนิ้วครึ่ง ถูกยกจับขึ้นมอง
"ใช้ทำอะไร ว่าแต่นากิมหายไปไหนนะ" คุณปู่ไม่เคยให้ของขวัญและของขวัญชิ้นแรกต้อง
มีความหมายมันคือสิ่งใดกัน
ไอหนาวพัดกระทบผิวเนื้อแผ่อากาศเย็นจัดผสานกลิ่นไอของความแห้งแล้ง
วิ่งเข้าปะทะ มาจากไหน???
"กากจังนะครับ" เสียงอะไร?
"แกเป็นใคร" ร่างโชกเลือดดันแขนขึ้นจากพื้นเตรียมป้องกันการจู่โจมระลอกใหม่
"รู้ไปทำไมครับ" ยิ้มเย้ยเหยียด
"แก ตะวันสาดแสงปัดเป่า" แสงสว่างรวมเป็นจุดพุ่งตรงหาร่างในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม
"อาคารากี" แสงสว่างเปลี่ยนทิศพุ่งเข้าหาคนใช้แทนเสียแล้ว
"แก ยืมพลังใคร" ร่างในชุดนักเรียนโชกเลือดพลิ้วตัวหลบลำแสงอย่างหวุดหวิดเลือดแห้งกรังติดเสื้อ สภาพย่ำแย่ถึงขีดสุด
"ฉลาดขึ้น" ยิ้มยังไม่คลาย
"คุณทำให้ผมเซ็ง" แรงดูดมหาศาลกวาดกระชากร่างคู่ต่อสู้ จมลงสู้หลุมดำอันมืดมิด
แรงอัดจากรอบด้านบีบขยี้หลุมใหญ่จนแตกสลายหลงเหลือเพียงเศษฝุ่น
"น่าเบื่อ" ภาพบนแท่งผลึกก่อความตระหนกกับผู้ชม ทุกฉากโลดแล่น ภาพเสียง ชัดเจน
ใบหน้าคนสังหารยังติดตา นากิม รูมเมทของฉัน!!!
"นากิม" ความรู้สึกโหมกระหน่ำทำให้เท้ายืนไม่ติดพื้นร่างกายทรุดลงแน่นิ่ง
ย้อนกลับมายังภาพบนแท่งผลึกร่างฆาตกรหายลับ!!!
ความเชื่อใจถูกตัดขาดสะบันลงนับแต่เห็นแววตาสีมรกตสะท้อนผ่านมาจากผลึกบางใส
ทุกคำตอบเด่นชัดตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไรได้รับรู้ในวันนี้ วินาทีนี้และเดี๋ยวนี้
"สาม" คนถูกเรียกอยากหนีให้ไกลแต่ไม่พ้น
ผลึกใสบนพื้นพรมสะท้อนสถานที่ประลองที่ตนผละจากมาประกอบกับแววตาร่างบนพื้นยิ่งเป็นคำตอบได้อย่างชัดเจน
"รู้แล้วเหรอเนี้ย หวาแย่จัง" ประกายตาฉายไออาฆาตไม่ปิดบัง ริมฝีปากปากยิ้มหวานแต่
ตาเขียวเข้มเจิดจรัสราวสุขสันต์เสียเต็มประดา
"อย่าทำอะไร สำนักอุดร" คำขอร้องเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงพอทำได้เพราะสำนักอุดรคงไม่พ้นชะตากรรมเช่นบ้านคุ้มกัน
"เสียใจ มันไหม้เป็นตอตะโกนจนเหลือแต่ซากแล้วกระมัง" ยิ้มเหียมเกรียมฉายขึ้นแววตาวาวโรจน์สมใจ
คนฟังทรุดลงแน่นิ่งบนพื้นอีกครั้งเกลียดและกลัวอมุนษย์ตรงหน้าเหลือเกิน
tBeZv7.jpg [311x100px] ฝากรูป
"ทำไม สำนักอุดรทำผิดอะไร"
เปรี๊ย!!!
กองไฟดำสนิทแผ่ไล่แผดเผาคลืบคลานราวราชสีล่าเหยื่อเผาทำลายมอดไหม้ทุกชีวิตอย่างไร้ความปรานี นรกบนดินอุบัติขึ้นภายใต้แสงตะวันยามเย็นประสานเสียงกรีดร้องดังระงมราวกับอยู่ในดินแดนอเวจี
เหตุใดคนบริสุทธิ์ต้องมาจบชีวิตอย่างไร้ความยุติธรรม!!!
ผู้พิพากษายืนนิ่งมองภาพบนแท่งผลึกราวกับเป็นหนังสักเรื่องรอยยิ้มฉาบทาบทับ
สนุก สุขและสม ต่างสิ้นเชิงกับหญิงสาวทุกภาพสะท้อนความเจ็บปวดทรมานของพรรคพวกพี่น้องรวมมิตรแม้ไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักมักคุ้นแต่เหยื่อในกองเพลิงนั่นคือคน คนที่มีเลือดเนื้อจิตใจ!!!
หยาดน้ำตาไหลรินจนเปียกชุ่มทำได้เพียงมองดูแต่ไม่อาจช่วยอะไรได้มันเจ็บยิ่งกว่าโดนเองเสียอีก
ไฟบรรลัยกัณฐ์ มาจากที่ไหนปริศนาถูกถอดจนหมดเปลือก มือบางกำแน่นตอกย้ำ เขากับเรา คือศัตรู นับแต่วินาทีนี้ไป
"นายทำลายบ้านคุ้มกัน" รอคอยคำตอบตัดสิน คำถามราบเรียบหากภายในกลับร้อนเร้าด้วยเพลิงโทสะ
"ครับ"หัวเราะร่วนไม่แสดงถึงอาการทุกข์ร้อน
4pE2Bl.jpg [312x100px] ฝากรูป
"ทำไม" หาต้นตอ
"สนุก" คำตอบเรียกความเกลียดชัง
"นายหลอกฉัน" ชี้หน้าฆาตกรปล่อยน้ำใสไหลเปื้อนดวงหน้า ทว่าดวงตาของหญิงสาวกลับก้าวแกร่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว
WAUAAw.jpg [400x63px] ฝากรูป
"คุณโง่เอง" ธาตุแท้เผยปรากฎ
"ออกไป" ไล่ไม่ไว้หน้า
"ห้องคุณคนเดียวหรือครับ" ยังยิ้มอยู่
"ได้ ฉันไปเอง" ก้าวตรงเข้าหาประตูหนีให้พ้นจากมารร้าย
แรงเหวี่ยงกระแทกร่างบางกระเด็นติดผนังทำให้จุกจนแทบพูดไม่ออก ผู้ล่าย่างสามขุมเข้าหาเหยื่ออย่างช้าๆ
"จะไปไหนครับ" หมดสิ้นทางออก หมดสิ้น.....รอยยิ้ม
..........................................................................................................................
14
ขอกรี๊ดก่อนเมนมา กรี๊ดๆๆๆ
ใบบัวน่ารัก
งงจัง สามเล่าเรื่องให้ชัดเจนสิ
+งงตรงจุดไหนค่ะ บอกมาได้เลยจ๊า ขอบคุณคอนเมนอันเล่อค่ามากๆเลยนะ
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ค. 2557, 23:38:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ค. 2557, 23:40:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 878
| << ตอนที่ 13 น่าสงสัย | ตอนที่ 15.1 บนเตียง >> |