ตะวันบนพื้นน้ำ
เขาเปรียบดังตะวันสาดแสงลงบนพื้นน้ำ
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
แผดเผากระจายไอร้อนบ่อนทำร้าย
ตะวันไม่เคยเห็นค่าพื้นน้ำแม้แต่หยดเดียว
.......................................................
ขอเมนสักนิดน๊า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 15.1 บนเตียง
ผ้าปูที่นอนขาวสะอาดฉีกขาดเป็นริ้วๆเล็บดำยาวขูดลากเพิ่มความย่อยยับเป็นเท่าทวี ร่างบนเตียงสั่นสะท้าน ข้อมือและขาทั้งซ้ายและขวาถูกเชือกไร้รูปร่างรัดแน่นราวกับมีมือล่องหนยึดจับไว้ แววตาร่างบนเตียงหวาดหวั่นกลัวเกรง
jE2T1Q.jpg [961x299px] ฝากรูป
"จะทำอะไร" คนบนเตียงถามขึ้นและความเงียบคือการตอบรับจากอีกฝ่าย
ผ้าคลุมสีน้ำเงินเข้มถูกปลดจากบ่ากว้างล่วงลงพื้นอันเย็นเยียบเหมือนเช่นใจของเจ้าของเสื้อแขนยาวดำวาวถูกปลดหล่นลงตามมาติดๆ กางเกงขายาวเป็นเพียงชิ้นเดียวที่ติดอยู่บนร่างหนาแววตาสีมรกตเปล่งแสง รอยยิ้มฉาบวาบเหี้ยมเกรียม
คนบนเตียงเริ่มตระหนักถึงอันตรายแต่ก็ไม่อาจหลีกพ้นเชือกรัดแน่นเพิ่ม
ความเจ็บปวดยิ่งขึ้น
"อย่า" ไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มเริ่มเข้ารุกรานอย่างไม่ทันตั้งตัว
"ร้องออกมาสาม ร้อง!!!"เสื้อผ้าถูกฉีกขาด ไร้ความอ่อนโยน ไร้ความผูกพันธ์ !!!
FN1J0q.jpg [512x226px] ฝากรูป
เนื้อสาวค่อยๆถูกลิ้มรส ป่าเถื่อน เจ็บปวดทั้งร่างกาย...จิตใจ ผิดหวังกับการกระทำของคนที่เคยไว้ใจผิดหวังที่เชื่อใจ ผิดหวังกับอมนุษย์ตรงหน้าเหลือเกิน ร่างเปลือยหนาวสะท้าน เจ็บ เจ็บทั้งกาย เจ็บเหลือเกินแต่ก็ยังดีที่ความบริสุทธิ์ยังไม่ถูกพร่าไปอสูรร้ายทำเพียงล่วงเกินภายนอกเท่านั้น หยาดน้ำใสไหลกลบดวงหน้าความคิดนึกย้อนถึงฉากเก่าฉากแรก
แห่งการเริ่มต้น
"เพื่อน อยากเป็นเพื่อนด้วยแค่นั้น"
(เพื่อนจอมปลอม)
"แหมคุณผมอยู่คนเดียวมานานมันเหงานะ โลกของผมไม่มีคำว่าเพื่อน"
(โกหก)
"ผมเลยมาที่นี่ไง อยากลองเรียนรู้มิตรภาพและรักดูบ้าง" รอยยิ้ม
ออดอ้อนทีเดียว เสียงลงหนักยามลงคำว่า รัก
(หลอกลวง)
พอกัน จบสิ้นกันที!!
น้ำใสไหลรินบูชาความโง่งมของตนเอง ฝีเท้าคนใจร้ายกลับเข้ามาอีกครั้ง
"ฝันดีที่รัก" สัมผัสหนักหน่วงกระแทกบนริมฝีปากเรียกเลือดสดไหลรินตามรอยแผลด้านใน
ตาสบตาตู่หนึ่งเจ็บปวดบอบช้ำอีกคู่ตอกย้ำซ้ำเติม เส้นทางถูกแยกเป็นสองสายไร้สิ้นการบรรจบ
"ฉันเกลียดคุณ นากิม" การตัดสินขั้นเด็ดขาด
หญิงสาวไม่อาจรู้ เกมส์เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นถึงอยากจะหนีแม้มีปีกบินก็ไม่อาจหนีพ้น ชายหนุ่มยังคงสนุกกับของเล่นชิ้นงามอย่างไม่รู้เบื่อ ได้เพียงหวังทางรอดคงมีสักวัน.........
เชือกไร้รูปร่างคลายปมด้วยตัวเองเมื่อตอนย่ำรุ่ง ร่างบนเตียงขยับกายลากสังขาร
อันบอบช้ำเพื่อที่จะชำระล้างสัมผัสอันน่ารังเกียจ ล้างออกจากร่างกายที่แปดเปื้อนจาก
คราบคาวโลกีย์จากน้ำมืออสูรร้าย ขาบางสั่นไหวส่วนมือน้อยพยายาม ฟอก ขัด ถูจนขึ้นรอยแดง ต้องการลบสัมผัสของอสูรร้ายให้หมดสิ้น
หมดแล้วสำหรับน้ำตาที่รินไหลทั้งคืน
หมดแล้วความโง่งมที่เคยสูญเสียไปต้องล้างให้หมดภายในวันนี้ !!!
OFkU0C.png [864x255px] ฝากรูป
"พี่หนึ่ง ถ้าน้ำใช้ล้างมือได้ น้ำจะใช้ล้างความทุกข์ในหัวใจได้ไหมค่ะ" ทุกวันเด็กน้อยจะพยายามหาเรื่องมาซักถามพี่ชายอย่างไม่หยุดหย่อน
"สามจะล้างใจใคร" ถ้อยคำน้องสาวทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ ล้างใจเด็กน้อยสร้างคำแปลกๆมาให้พี่ชายใจดีงงอีกแล้ว
"ใจสาม เวลาทุกข์ใจสามจะได้ไม่ต้องร้องไห้เหมือนในหนัง" คำตอบของเด็กน้อยบอกถึงความไร้เดียงสา
"พี่ไม่รู้ว่าน้ำจะใช้ความทุกข์ใจได้รึเปล่า สามต้องลองเองนะจ๊ะ" ขยี้ผมเจ้าตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ก่อนอธิบายต่อ
"น้ำจะช่วยชะล้างความทุกข์ไปจากเราเพียงแค่ตอนเราสัมผัสกับมัน แต่เมื่อมันแห้งสนิททุกอย่างจะยังคงเดิมติดฝั่งแน่นเหมือนกาวเลยจ๊ะ” พี่ชายใจดีหยุดเพียงครู่ก่อนว่าต่อเพราะแอบไปฟัดแก้มเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน
“ความทุกข์ทุกคนต้องมี เมื่อทุกข์อย่าหลีกหนี จงยืนหยัดขึ้นสู้กับมัน"
"พี่หนึ่ง หนวดทิ่มหนู" เด็กน้อยหน้ายู่ด้วยเริ่มเจ็บการแรงฟัดของพี่ชายตัวใหญ่ ร้องประท้วงก่อนวกกลับมาหาประเด็นที่ยังสงสัย
4rhmTb.jpg [236x314px] ฝากรูป
“สามงง ไม่เห็นเข้าใจเลย” ครานั้นพี่ชายหัวเราะลั่นพลางขยี้หัวน้องสาว
"สักวัน น้องจะเข้าใจ” ถ้อยคำเก่าก่อนคำสอนของพี่ชายย้อนมาเปิดอีกเส้นทางออกกว้างส่งผลถึงการตัดสินใจ
"ต้องไปเรียน" ทุกเช้ารถสปอร์ตคันงามจะคอยตามรับรอส่งแต่ในเวลานี้กลับต้องใช้บริการจากรถประจำทาง
เปรียบเสมือนเป็นการเริ่มต้นจากสภาพความเป็นจริงหาใช่ละครสร้างภาพอย่างที่เคยเจอทุกวัน
......................................................................................
"สามไปห้องพยาบาลไหม" เพื่อนข้างกายคอยเป็นห่วง จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร หน้าซีดจัด ทั้งยังดูไร้เรี่ยวแรง
คาดว่าอีกไม่นานคงได้ฟุบเป็นแน่
"ไม่" น้ำเสียงห้วน รู้ดี ห้องพยาบาล ไม่พ้น หนีไม่พ้น หากไปสู่อุ้งมือของเขา
สู้ตายลงตรงนี้เลยดีกว่า
"แต่ สาม" บัวยังคงเป็นห่วง
"บัว เรากลับหอก่อนนะ" ตัดบทรีบรวบรัดจบความเพราะเริ่มปวดหัวจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
"ให้เราไปส่ง" คนข้างกายเก็บกระเป๋าเตรียมพร้อม
"ไม่เป็นไร เรียนเผื่อด้วยนะ" ยิ้มแผ่วตอบกลับไป
............................................................................................
"ต้องนั่งรถเมย์อีกแล้วสินะ" บ่นรำพึงกับตนเอง อีกนิดเดียวป้ายรถเมย์คอยอยู่ข้างหน้า อีกนิดเดียวแต่มึนหัวเหลือเกิน.......
ตุบ!!! ร่างบางหมดสติทิ้งร่างล้มลงราบขนานไปกับพื้นคอนกรีต
เสียงพักกลางวันดังสะท้อนอยู่ด้านหลัง ร่างบนพื้นไม่รับรู้
พลัน!!!บนปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายปรากฏเส้นด้ายสีแดงเข้มลากโยงเกี่ยวเชื่อมกับนิ้วก้อยซ้ายของร่างสูงราวกับเป็นพันธะสัญญาที่ถูกสร้างเกาะเกี่ยวพันธนาการมาเนิ่นนาน
0KC9Wb.png [500x375px] ฝากรูป
อบอุ่นเบาๆระยะแรกกับพี่หนึ่งเดี๋ยวไปอบอุ่นแบบเต็มสตรีมกับนนท์ หนุ่มน่ารักน๊า
ลายหมึก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.ค. 2557, 00:29:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.ค. 2557, 00:29:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1078
| << ตอนที่ 14 EMS | ตอนที่ 16 ข้าจะแยกเอง >> |
ใบบัวน่ารัก 27 ก.ค. 2557, 06:51:01 น.
พี่หนึ่งเป็นผู้ชาย
พี่สอง เป็นผู้หญิงหรือค้า
สามคงทรมานน่าดู กลับบ้านย้ายหอเถอะ
พี่หนึ่งเป็นผู้ชาย
พี่สอง เป็นผู้หญิงหรือค้า
สามคงทรมานน่าดู กลับบ้านย้ายหอเถอะ