ตะวันต้องลม
เขาคิดมาเสมอว่าทุกอย่างที่เกิดกับน้องชายเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น!
และเธอต้องรับผิดชอบ เขาจะทำให้คาสโนวี่อย่างเธอรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น
เธอคือเป้าหมายที่เขาต้องพิชิต
แม้ว่าตะวันดวงนี้จะเป็นตะวันที่ร้อนแผดเผา และไม่ได้ความรักมาง่ายๆ
แต่ลมอย่างเขาก็ไม่หวั่น เขาจะเป็นลมพายุที่พัดกลุ่มเมฆมาบดบังแสงตะวันของเธอให้ได้!
เมื่อดึงตะวันคล้อยต่ำลงได้เมื่อไหร่ เขาจะปล่อยเธอทิ้งร่วงลงสู่พื้นดิน
และเธอต้องรับผิดชอบ เขาจะทำให้คาสโนวี่อย่างเธอรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น
เธอคือเป้าหมายที่เขาต้องพิชิต
แม้ว่าตะวันดวงนี้จะเป็นตะวันที่ร้อนแผดเผา และไม่ได้ความรักมาง่ายๆ
แต่ลมอย่างเขาก็ไม่หวั่น เขาจะเป็นลมพายุที่พัดกลุ่มเมฆมาบดบังแสงตะวันของเธอให้ได้!
เมื่อดึงตะวันคล้อยต่ำลงได้เมื่อไหร่ เขาจะปล่อยเธอทิ้งร่วงลงสู่พื้นดิน
Tags: อนิล วาดตะวัน วิฬุร ดราม่าโรแมนติก
ตอน: บทนำ
บทนำ
ปุ่มโทรออกถูกกดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สิบสาม หลังปลายสายดังจนครบก็ยังปราศจากผู้รับ ชายหนุ่มหน้าขาว คิ้วเข้มขบกรามแน่น ดวงตาเหม่อลอยมองฟ้าเอื่อยที่ลอยเชื่องไปตามลมอย่างช้าๆ หลังเอนราบกับเตียงริมขอบสระ บรรยากาศยามโพล้เพล้นี้ไร้สิ้นผู้คนมาใช้สระ วันสิ้นปีอย่างนี้ใครๆ ต่างก็ออกไปฉลองกับครอบครัว คนรัก เพื่อน...ยกเว้นเขา
วิฬุรเลิกพยายามติดต่อปลายสาย เขาพิมพ์ข้อความไปหาอีกฝ่ายด้วยอาการสิ้นหวังและอ่อนแรง
‘สุดท้ายวาดก็ทิ้งเรา’
ข้อความตัดพ้อส่งไป วิฬุรมั่นใจว่าวาดตะวันไม่มีทางไม่เห็น ใบหน้าอมทุกข์ เศร้าจัดปล่อยอารมณ์ไปกับผืนน้ำสีฟ้าเบื้องหน้า สระขนาดยี่สิบห้าเมตรที่เขาเคยโปรดปราน ก็มีวันที่เขาจะรู้สึกเฉยชาให้ได้
โทรศัพท์รุ่นใหม่วางลงตรงโต๊ะเล็กวางของที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ความเงียบในที่แห่งนี้กำลังทำให้เขาฟุ้งซ่านจนถึงที่สุด วิฬุรจับกระปุกยาที่บรรจุยาเต็มกระปุกด้วยประกายตาวาบขึ้น ความคิดชั่ววูบที่เห็นตัวเองทำอะไรเลวร้ายกับชีวิตแวบผ่านเข้ามา ก่อนที่มันจะเลยผ่านไป
มือที่กำขวดไว้แน่นปาอัดทิ้งลงบนพื้นอย่างแรง ดวงตาขึ้งโกรธที่เขากล้าคิดอะไรชั่วร้ายอย่างนั้น ถึงชีวิตมันจะอัปยศ อดสูมากกว่านี้ เขาก็ต้องเผชิญหน้า ไม่หนีอย่างคนขลาดเขลาเบาปัญญา กว่าจะโต กว่าจะเกิด ชีวิตของเขาไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวในโลก และเขาไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ด้วย
เขาขอยาแก้ปวดหัวมาจากพนักงานของสระน้ำ แต่กลับเอามาคิดเพื่อฆ่าตัวตาย
ร่างสูงลุกขึ้นยืน ลูบหน้าตัวเองเพื่อรวบรวมสติที่หลายวันมานี้หล่นหายไปกลับคืนมา บางทีน้ำเย็นๆ เบื้องหน้าอาจจะช่วยให้เขาบรรเทาลงได้
วิฬุรในชุดกางเกงว่ายน้ำสั้น ดึงแว่นตากันน้ำสีน้ำเงินลงปิดตา เก็บผมเข้าหมวกให้เรียบร้อย เขาหายใจเข้าปอดลึก ในจังหวะที่ขาก้าวออกไปข้างหน้า ห่างจากขอบสระเพียงแค่ก้าวเดียวเท้าของเขาก็เหยียบไปบนวัตถุลื่นทรงกระบอกขนาดเล็ก ชายหนุ่มร้องอุทานลั่นเมื่อร่างของเขาไถลไปข้างหน้าตามแรงโน้มถ่วงของโลก วินาทีต่อมาสัมผัสน้ำเย็นเฉียบก็ไหลปะทะร่างเขา เย็นซู่ทุกรูขุมขน ก่อนที่แรงพุ่งไปข้างหน้าจะหยุดลงเมื่อศีรษะของเขาโหม่งเข้ากับพื้นสระที่มีน้ำอยู่ไม่ถึงเมตร ขายังชี้ฟ้า เลือดสีแดงฉานกระจายไปทั่วผืนน้ำทันตา
ชายหนุ่มตาพร่า สมองมึนงง ร่างโงนเงนเมื่อพยายามฝืนพยุงตัวยืนขึ้น แล้วก็ต้องทิ้งตัวนอนคว่ำไปกับน้ำอย่างไร้เรี่ยวแรง หูของเขาแว่วได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น
วิฬุรปรือตามอง ลมหายใจที่สูดเข้าไปก็โกยน้ำเข้าสู่รูจมูกทั้งสอง เขารู้สึกแสบไปทั่วหน้าอกและโพรงจมูก มือพยายามยื่นออกไปคว้าในทิศทางที่โทรศัพท์ว่างอยู่ ก่อนที่มือจะหมดแรงยื่นรั้งต่อไป ดวงตาที่หรี่ปรือค่อยๆ ปิดสนิท เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังห่างตัวเขาไกลออกไปเรื่อยๆ เบาลง จนในที่สุด...ทุกอย่างก็เงียบสนิท และเข้าสู่เวิ้งว้างของอนธกาล
................................................
ขอมาแปะสั้นๆ ไว้ก่อนนะคะ ไม่รู้ว่ามีใครรอไหม ฮา เป็นคนชอบลงระเบิดก่อนเข้าเรื่องเสมอ ใครมีข้อสงสัย โปรดดูแท็กของเรื่องค่ะ ^^
ปุ่มโทรออกถูกกดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สิบสาม หลังปลายสายดังจนครบก็ยังปราศจากผู้รับ ชายหนุ่มหน้าขาว คิ้วเข้มขบกรามแน่น ดวงตาเหม่อลอยมองฟ้าเอื่อยที่ลอยเชื่องไปตามลมอย่างช้าๆ หลังเอนราบกับเตียงริมขอบสระ บรรยากาศยามโพล้เพล้นี้ไร้สิ้นผู้คนมาใช้สระ วันสิ้นปีอย่างนี้ใครๆ ต่างก็ออกไปฉลองกับครอบครัว คนรัก เพื่อน...ยกเว้นเขา
วิฬุรเลิกพยายามติดต่อปลายสาย เขาพิมพ์ข้อความไปหาอีกฝ่ายด้วยอาการสิ้นหวังและอ่อนแรง
‘สุดท้ายวาดก็ทิ้งเรา’
ข้อความตัดพ้อส่งไป วิฬุรมั่นใจว่าวาดตะวันไม่มีทางไม่เห็น ใบหน้าอมทุกข์ เศร้าจัดปล่อยอารมณ์ไปกับผืนน้ำสีฟ้าเบื้องหน้า สระขนาดยี่สิบห้าเมตรที่เขาเคยโปรดปราน ก็มีวันที่เขาจะรู้สึกเฉยชาให้ได้
โทรศัพท์รุ่นใหม่วางลงตรงโต๊ะเล็กวางของที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ความเงียบในที่แห่งนี้กำลังทำให้เขาฟุ้งซ่านจนถึงที่สุด วิฬุรจับกระปุกยาที่บรรจุยาเต็มกระปุกด้วยประกายตาวาบขึ้น ความคิดชั่ววูบที่เห็นตัวเองทำอะไรเลวร้ายกับชีวิตแวบผ่านเข้ามา ก่อนที่มันจะเลยผ่านไป
มือที่กำขวดไว้แน่นปาอัดทิ้งลงบนพื้นอย่างแรง ดวงตาขึ้งโกรธที่เขากล้าคิดอะไรชั่วร้ายอย่างนั้น ถึงชีวิตมันจะอัปยศ อดสูมากกว่านี้ เขาก็ต้องเผชิญหน้า ไม่หนีอย่างคนขลาดเขลาเบาปัญญา กว่าจะโต กว่าจะเกิด ชีวิตของเขาไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวในโลก และเขาไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ด้วย
เขาขอยาแก้ปวดหัวมาจากพนักงานของสระน้ำ แต่กลับเอามาคิดเพื่อฆ่าตัวตาย
ร่างสูงลุกขึ้นยืน ลูบหน้าตัวเองเพื่อรวบรวมสติที่หลายวันมานี้หล่นหายไปกลับคืนมา บางทีน้ำเย็นๆ เบื้องหน้าอาจจะช่วยให้เขาบรรเทาลงได้
วิฬุรในชุดกางเกงว่ายน้ำสั้น ดึงแว่นตากันน้ำสีน้ำเงินลงปิดตา เก็บผมเข้าหมวกให้เรียบร้อย เขาหายใจเข้าปอดลึก ในจังหวะที่ขาก้าวออกไปข้างหน้า ห่างจากขอบสระเพียงแค่ก้าวเดียวเท้าของเขาก็เหยียบไปบนวัตถุลื่นทรงกระบอกขนาดเล็ก ชายหนุ่มร้องอุทานลั่นเมื่อร่างของเขาไถลไปข้างหน้าตามแรงโน้มถ่วงของโลก วินาทีต่อมาสัมผัสน้ำเย็นเฉียบก็ไหลปะทะร่างเขา เย็นซู่ทุกรูขุมขน ก่อนที่แรงพุ่งไปข้างหน้าจะหยุดลงเมื่อศีรษะของเขาโหม่งเข้ากับพื้นสระที่มีน้ำอยู่ไม่ถึงเมตร ขายังชี้ฟ้า เลือดสีแดงฉานกระจายไปทั่วผืนน้ำทันตา
ชายหนุ่มตาพร่า สมองมึนงง ร่างโงนเงนเมื่อพยายามฝืนพยุงตัวยืนขึ้น แล้วก็ต้องทิ้งตัวนอนคว่ำไปกับน้ำอย่างไร้เรี่ยวแรง หูของเขาแว่วได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น
วิฬุรปรือตามอง ลมหายใจที่สูดเข้าไปก็โกยน้ำเข้าสู่รูจมูกทั้งสอง เขารู้สึกแสบไปทั่วหน้าอกและโพรงจมูก มือพยายามยื่นออกไปคว้าในทิศทางที่โทรศัพท์ว่างอยู่ ก่อนที่มือจะหมดแรงยื่นรั้งต่อไป ดวงตาที่หรี่ปรือค่อยๆ ปิดสนิท เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังห่างตัวเขาไกลออกไปเรื่อยๆ เบาลง จนในที่สุด...ทุกอย่างก็เงียบสนิท และเข้าสู่เวิ้งว้างของอนธกาล
................................................
ขอมาแปะสั้นๆ ไว้ก่อนนะคะ ไม่รู้ว่ามีใครรอไหม ฮา เป็นคนชอบลงระเบิดก่อนเข้าเรื่องเสมอ ใครมีข้อสงสัย โปรดดูแท็กของเรื่องค่ะ ^^
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ส.ค. 2557, 01:11:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2557, 01:11:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1396
| บทที่ 1 >> |
ภัทรภิญญ์ 27 ก.ย. 2557, 18:03:42 น.
เข้ามากใจกับนิยายตอนแรกของน้องออม O_O!!
เข้ามากใจกับนิยายตอนแรกของน้องออม O_O!!