Lovechicane กลรักล่อหัวใจยัยประธานเจ้าเล่ห์
พรมลิขิตหรืออุบัติเหตุ( รัก ) ที่ทำให้ฉันต้องตัดสินใจลงสมัครเป็นประธานนักเรียนเพราะปัญหาที่ทำให้กังวลใจกับปัญหาที่กำลังก่อกวนเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว…
Tags: ยัยน้ำหอม โกเลน ชาล ประธานนักเรียน
ตอน: ตอนที่1 อุบัติเหตุ1
12.45
นี่เป็นเวลาที่ทุกคนจะต้องขึ้นชั้นเรียน ฉันมองดูผู้คนที่รีบร้อนเดินขึ้นเรียน บางคนก็เดินเฉื่อยๆ บางคนเดินคุยกันจนไม่สนใจเวลาที่กำลังใกล้เข้ามาถึง
“ เห้อ “ ฉันสบถอย่างเบื่อหน่าย ที่ต้องมานั่งรอยัยน้ำหอมจนเวลาใกล้จะเข้าเรียนกำลังมาถึงในไม่ช้า
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
เสียงอ็อดโรงเรียนฉันเป็นสัญญาณเตือนว่ากำลังหมดเวลาพักเที่ยง เห้อ!ถ้าไม่คิดมากกับคำพูดของยัยน้ำหอมนะฉันจะไม่มานั่งรอเธอหรอกนะน้ำหอม
“ ถ้าเธอไม่รอดูว่าฉันพาใครมา เธอจะต้องขึ้นคานไปจนตาย! “
เสียงของยัยน้ำหอมผุดขึ้นมาในสมองฉัน แหงหล่ะฉันหล่ะกลัวเรื่องสาปแช่งของยัยน้ำหอมเป็นบ้าเลย ยัยนั่นน่ะเปรียบเหมือนแม่มดเลยก็ว่าได้ ฉันนั่งกระสับกระส่ายอยู่บนม้านั่งใต้ต้นไม้ใกล้โรงอาหาร ฉันไม่เคยโดดเรียนหรือเข้าเรียนสายมันทำให้ฉันไม่สบายใจ
“ ..... “
“ ..... “
“ หึ้ย! ไม่ลงไม่รอแล้ว ไร้สาระจริงๆเลย “ ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียแล้วถือกระเป๋าเตรียมจะลุกจากเก้าอี้
ตุบ!
ก่อนที่ฉันจะลุกก็มีผู้ชายมานั่งตรงข้ามกับฉันแล้วน้ำหอมที่กำลังนั่งลงแล้วกอดแขนกับผู้ชายคนนั้น
“เมื่อกี้นี้เธอจะลุกไปไหนน่ะออนนี่ ” น้ำหอมถามฉันแล้วหันหน้ามามองหน้าแล้วทำหน้าเครื่องหมายเควชั่นมาร์คใส่
“ ก็ฉันจะลุกกับขึ้นห้องเรียนไปเรียนไง นี่มันสายแล้วนะ “ ฉันบอกน้ำหอมไปเพราะยัยนี่ทำให้ฉันกำลังหงุดหงิดและอารมณ์ขึ้น
“ เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้แนะนำคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ให้เธอรู้จักเลยนะ “
“ โอ้ยย ใครอีกล่ะเอ้าเร็วๆรีบบอกมาเลยฉันรีบ “ฉันพูดพร้อมทำท่าจะวิ่ง
“ นี่โกเลนจะเรียกว่าแฟนก็ไม่ถูกเพราะเรากำลังคบหาดูใจกันอยู่เขาอยู่ห้องxx ชั้นxx บลาๆๆ....... “ น้ำหอมพูดไปแล้วทำท่าเคลิบเคลิ้ม
เมื่อฉันกำลังรำคาญกับคำพูดดีเด่นที่น้ำหอมเล่าเหมือนกำลังอยู่ในนิยายรัก ฉันก็ลองก้มหน้าลงไปมองใบหน้าของคนที่กำลังคบหาดูใจกับยัยน้ำหอม สายที่เขากำลังมองมาทำให้ฉันหงุดหงิดอย่างแรง สายตาที่ขี้เล่นเหมือนกับพวกเจ้าชู้และรอยยิ้มอ่อนๆบวกกับความเจ้าเลห์ที่ทำให้สาวๆใจอ่อนได้แต่ภาพลักษณ์รวมทั้งหมดของเขาทำให้ฉันขนลุกเพราะเขาไม่ใช่สเปคฉันเลยสักนิดใครจะไปชอบผู้ชายเจ้าชู้กันล่ะ แต่ก่อนที่ฉันจะสังเกตใบหน้าเขาหมดยัยน้ำหอมก็ดีดหูฉันเหมือนเรียกสติฉันกลับคืนมา
“ โอ๊ยย เจ็บนะ! “
“ โทดทีนะเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นแกเหม่อน่ะ “ สายตาของยัยน้ำหอมที่กำลังจับผิด
“ ปะ...เปล่านี่ “
หึ้ยไม่อยากจะบอกหรอกว่าฉันแอบประชดประชันคนที่แกคบอยู่นิดๆหน่อยๆน่ะ
“ อะแฮ่ม! ผมไปได้หรือยังครับเพราะอาจารณ์คาบนี้เป็นคนตรงต่อเวลาน่ะครับ “ เขาพูดขัดขึ้นพร้อมทำท่าจะลุกแต่โดนยัยน้ำหอมดึงไว้ก่อน“ เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเพื่อนฉันให้คุณรู้จักเลย “ ทำให้เขานั่งลงโดยรอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้า ฉันเห็นคิ้วเขากระตุกนิดนึงด้วยแหละเหมือนเขาจะรำคาญยัยน้ำหอมนะ
น้ำหอมลุกขึ้นแล้วทำมือต้อนรับใส่ฉัน “ คนนี้ชื่อว่าออนนี่เป็นคนที่ไม่ค่อยจดจำชื่อของใครมากนักจะจำเฉพาะคนสำคัญเท่านั้น แล้วแค่ชื่อเล่นเท่านั้นขนาดชื่อจริงยัยนี่อยู่กับฉันมาหนึ่งปีแล้วยังจำไม่ได้เลย แถมยังขี้งกเซ่อซ่าดันเป็นคนใจร้อนอีก ทำงานบ้านก็ไม่เป็นเวลาฉันไปบ้านก็ต้องไปคอยเก็บห้องให้สะอาดขึ้นเห้อ ชีวิตหนอชีวิต “
“ นี่เดี๋ยว!สิถ้าแกจะมาบ่นสาธยายเหมือนคนวัยทองแบบนี้ฉันจะไม่รอแล้วนะ! “ฉันลุกขึ้นแล้วเอามือเถ้าเอวเพราะตอนนี้อารมณ์ฉันเดือดปุดๆแล้วบวกกับความหงุดหงิดอีกทำให้ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป…ฉันเลยลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปทางตึกเรียนทันที
“ เห้ย! เดี๋ยวก่อนสิฉันล้อเล่นเฉยๆ! “เสียงยัยน้ำหอมตะโกนมาแต่ก็ไม่ทำให้ฉันหยุดรีบจ้ำอ้าวอย่างใดมิหนำซ้ำทำให้เดินเร็วขึ้นอีก
ตุบ!
เพราะนิสัยรีบร้อนหรือความซุ่มซ่ามก็ไม่รู้ทำให้ฉันเดินชนใครก็ไม่รู้ล้มลงพื้น แต่ที่แย่กว่านั้นคือฉันล้มลงไปนอนทับกับเขาด้วย
“ โอ๊ยยย เจ็บชะมัด “ เสียงเขาบ่นก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นจากตัวเขา
“ ขอโทษ! “
ฉันพูดได้แค่นั้นเพราะอารมณ์โกรธบวกกับความหงุดหงิดยังไม่หาย
หมับ
แต่ก่อนที่ฉันจะเดินต่อก็ถูกเขาขว้าข้อมือไว้
“ นี่เธอพูดได้แค่ขอโทษเหรอ “
“ หา? “
“ ฉันถามเธอว่าพูด-ได้-แค่-คำ-ว่า-ขอโทษ-เหรอ “ คราวนี้เขาชี้ที่ปากของเขา
“ ใช่! แล้วนี่จะอะไรหนักหนาเนี่ยคุณก็เห็นว่าฉันกำลังรีบอยู่ นี่แล้วก็ปล่อยแขนฉันได้แล้ว! “ ฉันพยามยามที่จะสะบัดมือให้หลุด แต่กลับกันยิ่งสะบัดยิ่งบีบแรง นั่นจึงทำให้ฉันหยุดสะบัด
“ ........... “ เงียบ
“ นี่! “
“ .......... “ ยังเงียบอีก
“ นี่! ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ปล่อยฉันได้แล้ว “ ได้ผลเขาปล่อยมือฉันแล้ว ฉันก็เดินไปนั่นเป็นคนแรกที่ทำให้คนรีบร้อนอย่างฉันชะงักหยุดได้ แม้ฉันยังไม่ได้มองหน้าเขาก็ตาม
นี่เป็นเวลาที่ทุกคนจะต้องขึ้นชั้นเรียน ฉันมองดูผู้คนที่รีบร้อนเดินขึ้นเรียน บางคนก็เดินเฉื่อยๆ บางคนเดินคุยกันจนไม่สนใจเวลาที่กำลังใกล้เข้ามาถึง
“ เห้อ “ ฉันสบถอย่างเบื่อหน่าย ที่ต้องมานั่งรอยัยน้ำหอมจนเวลาใกล้จะเข้าเรียนกำลังมาถึงในไม่ช้า
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง
เสียงอ็อดโรงเรียนฉันเป็นสัญญาณเตือนว่ากำลังหมดเวลาพักเที่ยง เห้อ!ถ้าไม่คิดมากกับคำพูดของยัยน้ำหอมนะฉันจะไม่มานั่งรอเธอหรอกนะน้ำหอม
“ ถ้าเธอไม่รอดูว่าฉันพาใครมา เธอจะต้องขึ้นคานไปจนตาย! “
เสียงของยัยน้ำหอมผุดขึ้นมาในสมองฉัน แหงหล่ะฉันหล่ะกลัวเรื่องสาปแช่งของยัยน้ำหอมเป็นบ้าเลย ยัยนั่นน่ะเปรียบเหมือนแม่มดเลยก็ว่าได้ ฉันนั่งกระสับกระส่ายอยู่บนม้านั่งใต้ต้นไม้ใกล้โรงอาหาร ฉันไม่เคยโดดเรียนหรือเข้าเรียนสายมันทำให้ฉันไม่สบายใจ
“ ..... “
“ ..... “
“ หึ้ย! ไม่ลงไม่รอแล้ว ไร้สาระจริงๆเลย “ ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียแล้วถือกระเป๋าเตรียมจะลุกจากเก้าอี้
ตุบ!
ก่อนที่ฉันจะลุกก็มีผู้ชายมานั่งตรงข้ามกับฉันแล้วน้ำหอมที่กำลังนั่งลงแล้วกอดแขนกับผู้ชายคนนั้น
“เมื่อกี้นี้เธอจะลุกไปไหนน่ะออนนี่ ” น้ำหอมถามฉันแล้วหันหน้ามามองหน้าแล้วทำหน้าเครื่องหมายเควชั่นมาร์คใส่
“ ก็ฉันจะลุกกับขึ้นห้องเรียนไปเรียนไง นี่มันสายแล้วนะ “ ฉันบอกน้ำหอมไปเพราะยัยนี่ทำให้ฉันกำลังหงุดหงิดและอารมณ์ขึ้น
“ เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้แนะนำคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ให้เธอรู้จักเลยนะ “
“ โอ้ยย ใครอีกล่ะเอ้าเร็วๆรีบบอกมาเลยฉันรีบ “ฉันพูดพร้อมทำท่าจะวิ่ง
“ นี่โกเลนจะเรียกว่าแฟนก็ไม่ถูกเพราะเรากำลังคบหาดูใจกันอยู่เขาอยู่ห้องxx ชั้นxx บลาๆๆ....... “ น้ำหอมพูดไปแล้วทำท่าเคลิบเคลิ้ม
เมื่อฉันกำลังรำคาญกับคำพูดดีเด่นที่น้ำหอมเล่าเหมือนกำลังอยู่ในนิยายรัก ฉันก็ลองก้มหน้าลงไปมองใบหน้าของคนที่กำลังคบหาดูใจกับยัยน้ำหอม สายที่เขากำลังมองมาทำให้ฉันหงุดหงิดอย่างแรง สายตาที่ขี้เล่นเหมือนกับพวกเจ้าชู้และรอยยิ้มอ่อนๆบวกกับความเจ้าเลห์ที่ทำให้สาวๆใจอ่อนได้แต่ภาพลักษณ์รวมทั้งหมดของเขาทำให้ฉันขนลุกเพราะเขาไม่ใช่สเปคฉันเลยสักนิดใครจะไปชอบผู้ชายเจ้าชู้กันล่ะ แต่ก่อนที่ฉันจะสังเกตใบหน้าเขาหมดยัยน้ำหอมก็ดีดหูฉันเหมือนเรียกสติฉันกลับคืนมา
“ โอ๊ยย เจ็บนะ! “
“ โทดทีนะเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นแกเหม่อน่ะ “ สายตาของยัยน้ำหอมที่กำลังจับผิด
“ ปะ...เปล่านี่ “
หึ้ยไม่อยากจะบอกหรอกว่าฉันแอบประชดประชันคนที่แกคบอยู่นิดๆหน่อยๆน่ะ
“ อะแฮ่ม! ผมไปได้หรือยังครับเพราะอาจารณ์คาบนี้เป็นคนตรงต่อเวลาน่ะครับ “ เขาพูดขัดขึ้นพร้อมทำท่าจะลุกแต่โดนยัยน้ำหอมดึงไว้ก่อน“ เดี๋ยวสิฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเพื่อนฉันให้คุณรู้จักเลย “ ทำให้เขานั่งลงโดยรอยยิ้มยังประดับอยู่บนใบหน้า ฉันเห็นคิ้วเขากระตุกนิดนึงด้วยแหละเหมือนเขาจะรำคาญยัยน้ำหอมนะ
น้ำหอมลุกขึ้นแล้วทำมือต้อนรับใส่ฉัน “ คนนี้ชื่อว่าออนนี่เป็นคนที่ไม่ค่อยจดจำชื่อของใครมากนักจะจำเฉพาะคนสำคัญเท่านั้น แล้วแค่ชื่อเล่นเท่านั้นขนาดชื่อจริงยัยนี่อยู่กับฉันมาหนึ่งปีแล้วยังจำไม่ได้เลย แถมยังขี้งกเซ่อซ่าดันเป็นคนใจร้อนอีก ทำงานบ้านก็ไม่เป็นเวลาฉันไปบ้านก็ต้องไปคอยเก็บห้องให้สะอาดขึ้นเห้อ ชีวิตหนอชีวิต “
“ นี่เดี๋ยว!สิถ้าแกจะมาบ่นสาธยายเหมือนคนวัยทองแบบนี้ฉันจะไม่รอแล้วนะ! “ฉันลุกขึ้นแล้วเอามือเถ้าเอวเพราะตอนนี้อารมณ์ฉันเดือดปุดๆแล้วบวกกับความหงุดหงิดอีกทำให้ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป…ฉันเลยลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปทางตึกเรียนทันที
“ เห้ย! เดี๋ยวก่อนสิฉันล้อเล่นเฉยๆ! “เสียงยัยน้ำหอมตะโกนมาแต่ก็ไม่ทำให้ฉันหยุดรีบจ้ำอ้าวอย่างใดมิหนำซ้ำทำให้เดินเร็วขึ้นอีก
ตุบ!
เพราะนิสัยรีบร้อนหรือความซุ่มซ่ามก็ไม่รู้ทำให้ฉันเดินชนใครก็ไม่รู้ล้มลงพื้น แต่ที่แย่กว่านั้นคือฉันล้มลงไปนอนทับกับเขาด้วย
“ โอ๊ยยย เจ็บชะมัด “ เสียงเขาบ่นก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นจากตัวเขา
“ ขอโทษ! “
ฉันพูดได้แค่นั้นเพราะอารมณ์โกรธบวกกับความหงุดหงิดยังไม่หาย
หมับ
แต่ก่อนที่ฉันจะเดินต่อก็ถูกเขาขว้าข้อมือไว้
“ นี่เธอพูดได้แค่ขอโทษเหรอ “
“ หา? “
“ ฉันถามเธอว่าพูด-ได้-แค่-คำ-ว่า-ขอโทษ-เหรอ “ คราวนี้เขาชี้ที่ปากของเขา
“ ใช่! แล้วนี่จะอะไรหนักหนาเนี่ยคุณก็เห็นว่าฉันกำลังรีบอยู่ นี่แล้วก็ปล่อยแขนฉันได้แล้ว! “ ฉันพยามยามที่จะสะบัดมือให้หลุด แต่กลับกันยิ่งสะบัดยิ่งบีบแรง นั่นจึงทำให้ฉันหยุดสะบัด
“ ........... “ เงียบ
“ นี่! “
“ .......... “ ยังเงียบอีก
“ นี่! ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ปล่อยฉันได้แล้ว “ ได้ผลเขาปล่อยมือฉันแล้ว ฉันก็เดินไปนั่นเป็นคนแรกที่ทำให้คนรีบร้อนอย่างฉันชะงักหยุดได้ แม้ฉันยังไม่ได้มองหน้าเขาก็ตาม
omeyim เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2557, 15:36:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2560, 00:40:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 757
| ตอนที่2 อุบัติเหตุ2 >> |