Lovechicane กลรักล่อหัวใจยัยประธานเจ้าเล่ห์
พรมลิขิตหรืออุบัติเหตุ( รัก ) ที่ทำให้ฉันต้องตัดสินใจลงสมัครเป็นประธานนักเรียนเพราะปัญหาที่ทำให้กังวลใจกับปัญหาที่กำลังก่อกวนเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว…
Tags: ยัยน้ำหอม โกเลน ชาล ประธานนักเรียน
ตอน: ตอนที่2 อุบัติเหตุ2
ตอนในชั่วโมงเรียนยัยน้ำหอมพยามยามสะกิดฉันให้คุยด้วยแต่เพราะฉันไม่ชอบง้อคนฉันจึงสะบัดหน้าหนียัยน้ำหอมทุกครั้ง ก็นะใครจะไปยอมง่ายๆขนาดนั้นแค่พาคนที่คบมาดูด้วยแค่นั้นน่ะเหรอการเรียนฉันสำคัญกว่าเรื่องพวกนั้นเยอะเพราะฉะนั้นฉันย่อมโกรธเป็นธรรมดา
“ นี่ฉันอุส่าลากตัวเขามาเลยนะ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันพยามยามแค่ไหนที่จะพาตัวเขามาได้ “ ยัยน้ำหอมบ่นอุบอิบ“ ใครบอกให้เธอพาเขามากันล่ะ “ ฉันตอบ
“ เอ้าก็เพื่อเธอแอบไปหลงรักเจ้าชายของฉันไงล่ะจะได้กันไว้ก่อน “
“ นี่เธอเห็นฉันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ “ ยัยนี่จินตานาการเยอะจริงๆ =-=
“ ตั้งแต่ที่ความรักบังตา “ ยัยน้ำหอมเอามือมากุมตรงหน้าอกข้างซ้ายไว้แล้วทำท่าจินตนาการไปไกล
“ อี๋ “ -*-
ความรักทำให้พื่อนฉันเป็นกลายอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย –o-
“ แล้วใครล่ะคนนั้นน่ะคนที่เธอเดินชนตอนบ่ายอ่ะ “ ยัยน้ำหอมหันมาทำหน้าสงสัย
“ ฉันไม่รู้ “
“ ไม่จริงสักหน่อยฉันเห็นเธอจับมือกับเขาด้วยนะ “ ยัยน้ำหอมยังคงตื๊อไม่หยุด
“ ไม่รู้สิ เขาอาจจะเป็นพวกโรคจิตก็ได้มั้ง “ ฉันตอบหน้าตาย
“ อ้อเหรอ...โรคจิตอะไรจะหล่อขนาดนั้น “ ยัยน้ำหอมพูดเสียงเบาแต่ฉันก็ยังได้ยินอยู่ดี ฮันไม่อยากให้ยัยนี่จิตนากาจินตนาการไปไกลก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ
เมื่อเลิกเรียนยัยน้ำหอมจึงชวนโกเลนไปดูหนังยัยนั่นเลยชวนฉันไปด้วยเพื่อให้ฉันหายโกรธ โกเลนเขาอาสาโดยเอารถไปส่งโดยที่ฉันสังเกตครอบครัวฐานะบ้านเขาคงจะรวยไม่น้อยหน้าใครแน่ๆ
ก่อนจะเข้าโรงหนังฉันจึงบอกยัยน้ำหอมก่อนว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
เพี๊ยะ !!
ก่อนที่ฉันจะเข้าห้องน้ำฉันก็ได้ยินเสียงตบหรืออะไรนี่แหละดังมาจากห้องข้างๆฉันไม่รีรอรีบเข้าไปห้องที่ติดกันห้องเมื่อกี้แล้วแล้วก้มลงมองช่องว่างข้างล่างทันทีที่ฉันก้มลงมองฉันก็ต้องตกใจเพราะว่ามีผู้หญิงหลายคนยืนรุมแล้วมีผู้หญิงอีกคนที่กำลังถูกกระชากศีรษะอยู่ มิน่าหล่ะฉันถึงเห็นผู้หญิงอยู่หน้าห้องน้ำสองสามคนเหมือนความคิดที่จะช่วยผู้หญิงคนนั้นหายไปแทบไม่เหลือเพราะมีผู้หญิงอีกคนที่ยืนข้างๆเหลือบมาเห็นฉันแล้วสะกิดผู้หญิงอีกคนให้หันมามองทางฉัน
สัญชาตญาณการเอาตัวรอดบอกมาให้ฉันรีบออกจากห้องน้ำโดยเร็วแต่ไม่เร็วที่ผู้หญิงพวกนั้นมาดักหน้าฉันไว้ก่อน
“ เธอแอบมองพวกเราอยู่เหรอ “ ผู้หญิงคนที่กระชากผมพูดขึ้น
“ ปะ...เปล่าฉันบังเอิญเห็นพอดี “
แก้ตัวไว้ก่อนเพราะไม่อยากมีเรื่องกับใคร
“ แน่ใจเหรอ “ เสียงผู้หญิงในกลุ่มนั้นถามขึ้น
ฉันพยักหน้าตอบกลับไป
“ แต่...ฉันจะแน่ใจได้ไงว่าเธอจะไม่เอามันไปประกาศ “ ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้น
ฉันส่ายหัวอย่างเร็วและก็เห็นใบหน้าของพวกหล่อนอย่างชัดพวกคนที่ดูเหมือนหัวหน้าแต่งหน้าได้จัดจ้านและการแต่งตัวไม่ต้องพูดถึง สั้นขนาดนั้นเอาผ้าขุนหนูมาพันตัวดีกว่าไหม -*- และพวกที่อยู่ข้างหลังก็แต่งตัวคล้ายๆกันแต่ไม่แรงเท่าเจ๊ที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน
“ เอาไง “ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น“ ปล่อยไปเถอะเดี๋ยวเรื่องจะบานปลายเราไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นใคร ” พวกนั้นซุบซิบกันก็อย่างว่างฉันหูดีซะอย่างได้ยินหมด
ฉันไม่ทันสังเกตว่าพวกนั้นซุบซิบและพยักหน้าให้กันแต่ไม่ทันตั้งตัวผู้หญิงอีกคนก็เดินมาใกล้ฉันแล้วกระชากผมอย่างแรงฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ พวกเธอทำอย่างนี้ทำไม “ ฉันถามออกไปเพราะอารมณ์เดือดปุดๆเริ่มมา
“ ฉันว่าถ้าฉันปล่อยไปเธอต้องเอามันไปประกาศแน่ “ ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น “ ฉันไม่ประกาศหรอกฉันสัญญา “
“ ไม่จริง! “
“ โอ๊ย! ปล่อยฉันไปเถอะ “ ถึงฉันจะขอร้องแต่พวกนั้นก็ไม่ฟังจนตอนนี้อารมณ์ฉันถึงขีดสุดแล้ว “ โอ๊ยยย บอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิว่ะ!! “
“ นี่เธอกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ “
“ เออ! แค่นี้ยังไม่รู้อีกเหรอประสาทหรือเปล่าเนี่ย “ ฉันมองด้วยสายตาเยาะเย้ย
“ หนอยแก! ชักจะมากไปแล้วนะ “ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าง้างมือจะตบฉัน
ขวับ
แต่ด้วยวิชาป้องกันตัวที่พ่อสอนมาตั้งแต่เด็กเรื่องแค่นี้จิ๊บๆยัยนั่นผะงักไปทีหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วบอกให้พวกนั้นมารุมฉันแต่ฉันก็ไม่ได้เก่งเรื่องวิชาป้องกันตัวเท่าไหร่นัก ฉันเลยโดนบ้าง
แต่ไม่หนักพอเห็นทางวิ่งฉันเตรียมจะวิ่งแต่จิตใต้สำนึกทำให้นึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่โดนเหมือนฉัน ฉันจึงวิ่งเข้าไปพยุงเธอแล้วพาออกไป
“ ขอบคุณนะ ที่เธอช่วยฉันไว้ “ ผู้หญิงคนนั้นทำท่าจะพนมมือไหว้แต่ฉันห้ามไว้ก่อน
“ อะ...เอ่อเธอชื่ออะไรเหรอ “
“ ออนนี่ “ ฉันตอบเธอ “แล้วทำไมเธอถึงยอมพวกนั้นอย่างนั้นหล่ะ “
“ คะ...คือ “เธอพูดตะกุกตะกัก
“ ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรหรอกฉันว่าเธอคงมีเหตุผลแหละ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ “
“ กรีนจ๊ะ “ เธอพูดแล้วยิ้มมาให้ฉัน
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพน์ดังขึ้นฉันจึงล้วงออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดดูว่าใครโทรมาไม่พ้นคนในโรงหนังคือยัยน้ำหอมนั่นเอง
“ ฮัลโหล “ ฉันกรอกเสียงลงไป
( นี่! ออนนี่เธอหลับคาห้องน้ำหรือไงน่ะ )
“ เปล่าเกิดเรื่องนิดหน่อย “
( เรื่องเหรอ...เกิดเรื่องอะไรแล้วเธออยู่ที่ไหนเนี่ย! )
“อยู่หน้าโรงหนังเดี๋ยวฉันเข้าไปแค่นี้นะ บาย “
ฉันรีบกดวางสายไปก่อนที่ยัยน้ำหอมจะเทศฉัน
“ งั้นฉันไม่กวนเธอล่ะ ไปก่อนนะ “
กรีนพูดแล้วก็เดินหายไป ฉันจึงรีบเข้าไปในโรงหนังแล้วยัยน้ำหอมก็รีบถามฉันยกใหญ่ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดคล่าวๆให้ฟัง พอออกจากโรงหนังฉันแทบอ้วกเพราะคำพูดหวานๆเลี่ยนของสองคนที่นั่งข้างฉันพูดกัน ฉันว่ายัยน้ำหอมเพื่อนฉันเปลี่ยนไปแล้วจริงฉันเลยขอตัวกลับบ้านก่อนโดยที่โกเลนอาสาไปส่งฉัน ฉันจึงปฏิเสธเพราะเกรงใจเผลอๆยัยน้ำหอมต้องมาบ่นฉันทางโทรศัพน์ หูคงชาแน่ๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันจึงล้มตัวลงนอนเพราะวันนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ฉันได้ยินเสียงของผู้ชายที่ฉันเดินชนด้วย เอ๊ะ!...ทำไมฉันต้องนึกถึงด้วยล่ะเนี่ยเพราะความที่ไม่อยากคิดอะไรให้ปวดหัวฉันจึงไปอาบน้ำแล้วเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ
“ นี่ฉันอุส่าลากตัวเขามาเลยนะ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันพยามยามแค่ไหนที่จะพาตัวเขามาได้ “ ยัยน้ำหอมบ่นอุบอิบ“ ใครบอกให้เธอพาเขามากันล่ะ “ ฉันตอบ
“ เอ้าก็เพื่อเธอแอบไปหลงรักเจ้าชายของฉันไงล่ะจะได้กันไว้ก่อน “
“ นี่เธอเห็นฉันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ “ ยัยนี่จินตานาการเยอะจริงๆ =-=
“ ตั้งแต่ที่ความรักบังตา “ ยัยน้ำหอมเอามือมากุมตรงหน้าอกข้างซ้ายไว้แล้วทำท่าจินตนาการไปไกล
“ อี๋ “ -*-
ความรักทำให้พื่อนฉันเป็นกลายอย่างนี้เลยเหรอเนี่ย –o-
“ แล้วใครล่ะคนนั้นน่ะคนที่เธอเดินชนตอนบ่ายอ่ะ “ ยัยน้ำหอมหันมาทำหน้าสงสัย
“ ฉันไม่รู้ “
“ ไม่จริงสักหน่อยฉันเห็นเธอจับมือกับเขาด้วยนะ “ ยัยน้ำหอมยังคงตื๊อไม่หยุด
“ ไม่รู้สิ เขาอาจจะเป็นพวกโรคจิตก็ได้มั้ง “ ฉันตอบหน้าตาย
“ อ้อเหรอ...โรคจิตอะไรจะหล่อขนาดนั้น “ ยัยน้ำหอมพูดเสียงเบาแต่ฉันก็ยังได้ยินอยู่ดี ฮันไม่อยากให้ยัยนี่จิตนากาจินตนาการไปไกลก็เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ
เมื่อเลิกเรียนยัยน้ำหอมจึงชวนโกเลนไปดูหนังยัยนั่นเลยชวนฉันไปด้วยเพื่อให้ฉันหายโกรธ โกเลนเขาอาสาโดยเอารถไปส่งโดยที่ฉันสังเกตครอบครัวฐานะบ้านเขาคงจะรวยไม่น้อยหน้าใครแน่ๆ
ก่อนจะเข้าโรงหนังฉันจึงบอกยัยน้ำหอมก่อนว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
เพี๊ยะ !!
ก่อนที่ฉันจะเข้าห้องน้ำฉันก็ได้ยินเสียงตบหรืออะไรนี่แหละดังมาจากห้องข้างๆฉันไม่รีรอรีบเข้าไปห้องที่ติดกันห้องเมื่อกี้แล้วแล้วก้มลงมองช่องว่างข้างล่างทันทีที่ฉันก้มลงมองฉันก็ต้องตกใจเพราะว่ามีผู้หญิงหลายคนยืนรุมแล้วมีผู้หญิงอีกคนที่กำลังถูกกระชากศีรษะอยู่ มิน่าหล่ะฉันถึงเห็นผู้หญิงอยู่หน้าห้องน้ำสองสามคนเหมือนความคิดที่จะช่วยผู้หญิงคนนั้นหายไปแทบไม่เหลือเพราะมีผู้หญิงอีกคนที่ยืนข้างๆเหลือบมาเห็นฉันแล้วสะกิดผู้หญิงอีกคนให้หันมามองทางฉัน
สัญชาตญาณการเอาตัวรอดบอกมาให้ฉันรีบออกจากห้องน้ำโดยเร็วแต่ไม่เร็วที่ผู้หญิงพวกนั้นมาดักหน้าฉันไว้ก่อน
“ เธอแอบมองพวกเราอยู่เหรอ “ ผู้หญิงคนที่กระชากผมพูดขึ้น
“ ปะ...เปล่าฉันบังเอิญเห็นพอดี “
แก้ตัวไว้ก่อนเพราะไม่อยากมีเรื่องกับใคร
“ แน่ใจเหรอ “ เสียงผู้หญิงในกลุ่มนั้นถามขึ้น
ฉันพยักหน้าตอบกลับไป
“ แต่...ฉันจะแน่ใจได้ไงว่าเธอจะไม่เอามันไปประกาศ “ ผู้หญิงคนเดิมพูดขึ้น
ฉันส่ายหัวอย่างเร็วและก็เห็นใบหน้าของพวกหล่อนอย่างชัดพวกคนที่ดูเหมือนหัวหน้าแต่งหน้าได้จัดจ้านและการแต่งตัวไม่ต้องพูดถึง สั้นขนาดนั้นเอาผ้าขุนหนูมาพันตัวดีกว่าไหม -*- และพวกที่อยู่ข้างหลังก็แต่งตัวคล้ายๆกันแต่ไม่แรงเท่าเจ๊ที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน
“ เอาไง “ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น“ ปล่อยไปเถอะเดี๋ยวเรื่องจะบานปลายเราไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นใคร ” พวกนั้นซุบซิบกันก็อย่างว่างฉันหูดีซะอย่างได้ยินหมด
ฉันไม่ทันสังเกตว่าพวกนั้นซุบซิบและพยักหน้าให้กันแต่ไม่ทันตั้งตัวผู้หญิงอีกคนก็เดินมาใกล้ฉันแล้วกระชากผมอย่างแรงฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ พวกเธอทำอย่างนี้ทำไม “ ฉันถามออกไปเพราะอารมณ์เดือดปุดๆเริ่มมา
“ ฉันว่าถ้าฉันปล่อยไปเธอต้องเอามันไปประกาศแน่ “ ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น “ ฉันไม่ประกาศหรอกฉันสัญญา “
“ ไม่จริง! “
“ โอ๊ย! ปล่อยฉันไปเถอะ “ ถึงฉันจะขอร้องแต่พวกนั้นก็ไม่ฟังจนตอนนี้อารมณ์ฉันถึงขีดสุดแล้ว “ โอ๊ยยย บอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิว่ะ!! “
“ นี่เธอกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ “
“ เออ! แค่นี้ยังไม่รู้อีกเหรอประสาทหรือเปล่าเนี่ย “ ฉันมองด้วยสายตาเยาะเย้ย
“ หนอยแก! ชักจะมากไปแล้วนะ “ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าง้างมือจะตบฉัน
ขวับ
แต่ด้วยวิชาป้องกันตัวที่พ่อสอนมาตั้งแต่เด็กเรื่องแค่นี้จิ๊บๆยัยนั่นผะงักไปทีหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วบอกให้พวกนั้นมารุมฉันแต่ฉันก็ไม่ได้เก่งเรื่องวิชาป้องกันตัวเท่าไหร่นัก ฉันเลยโดนบ้าง
แต่ไม่หนักพอเห็นทางวิ่งฉันเตรียมจะวิ่งแต่จิตใต้สำนึกทำให้นึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่โดนเหมือนฉัน ฉันจึงวิ่งเข้าไปพยุงเธอแล้วพาออกไป
“ ขอบคุณนะ ที่เธอช่วยฉันไว้ “ ผู้หญิงคนนั้นทำท่าจะพนมมือไหว้แต่ฉันห้ามไว้ก่อน
“ อะ...เอ่อเธอชื่ออะไรเหรอ “
“ ออนนี่ “ ฉันตอบเธอ “แล้วทำไมเธอถึงยอมพวกนั้นอย่างนั้นหล่ะ “
“ คะ...คือ “เธอพูดตะกุกตะกัก
“ ถ้าเธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรหรอกฉันว่าเธอคงมีเหตุผลแหละ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ “
“ กรีนจ๊ะ “ เธอพูดแล้วยิ้มมาให้ฉัน
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงโทรศัพน์ดังขึ้นฉันจึงล้วงออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดดูว่าใครโทรมาไม่พ้นคนในโรงหนังคือยัยน้ำหอมนั่นเอง
“ ฮัลโหล “ ฉันกรอกเสียงลงไป
( นี่! ออนนี่เธอหลับคาห้องน้ำหรือไงน่ะ )
“ เปล่าเกิดเรื่องนิดหน่อย “
( เรื่องเหรอ...เกิดเรื่องอะไรแล้วเธออยู่ที่ไหนเนี่ย! )
“อยู่หน้าโรงหนังเดี๋ยวฉันเข้าไปแค่นี้นะ บาย “
ฉันรีบกดวางสายไปก่อนที่ยัยน้ำหอมจะเทศฉัน
“ งั้นฉันไม่กวนเธอล่ะ ไปก่อนนะ “
กรีนพูดแล้วก็เดินหายไป ฉันจึงรีบเข้าไปในโรงหนังแล้วยัยน้ำหอมก็รีบถามฉันยกใหญ่ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดคล่าวๆให้ฟัง พอออกจากโรงหนังฉันแทบอ้วกเพราะคำพูดหวานๆเลี่ยนของสองคนที่นั่งข้างฉันพูดกัน ฉันว่ายัยน้ำหอมเพื่อนฉันเปลี่ยนไปแล้วจริงฉันเลยขอตัวกลับบ้านก่อนโดยที่โกเลนอาสาไปส่งฉัน ฉันจึงปฏิเสธเพราะเกรงใจเผลอๆยัยน้ำหอมต้องมาบ่นฉันทางโทรศัพน์ หูคงชาแน่ๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันจึงล้มตัวลงนอนเพราะวันนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ฉันได้ยินเสียงของผู้ชายที่ฉันเดินชนด้วย เอ๊ะ!...ทำไมฉันต้องนึกถึงด้วยล่ะเนี่ยเพราะความที่ไม่อยากคิดอะไรให้ปวดหัวฉันจึงไปอาบน้ำแล้วเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ
omeyim เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2557, 15:37:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2560, 00:46:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 708
| << ตอนที่1 อุบัติเหตุ1 | ตอนที่3 เจอกันอีกแล้ว 1 >> |