บ่วงสวาทนางฟ้า
เพราะถูกคนรักหักหลัง โดมินิก จึงหันหลังให้ความรัก และตั้งปณิธานจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับหนุ่มวัย 35 อย่างเขา เมื่อถูกมารดายัดเยียด นภัสรดา สาวแสนหวานสวยน่ารักเหมือนนางฟ้า สาวน้อยอ่อนวัยกว่า ถึง 15 ปีให้มาเป็นคู่หมาย
โดยมีข้อตกลงว่า หากสามเดือนนี้เขากับเธอไม่รักกัน ทั้งสองจะเป็นอิสระจากข้อผูกพันนี้ทันที
มันคงง่าย หากเธอจะไม่สวย น่ารัก เย้ายวน จนเขาต้องใจหวั่นไหว และที่สำคัญ เธอดันเรียกเขาว่า 'คุณลุง'
แต่... ตาลุงแก่อายุมากในความคิดของสาวน้อย ดันหล่อล่ำ เร้าใจจนทำให้ใจสาวเต้นแรง เขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่ดันมีฉายาว่าอสูรน้ำแข็ง ท้าทายให้เธอหาเรื่องปั่นป่วนเขาเล่น
จากที่คิดจะอยู่เฉยๆ โดมินิกกลับต้องปั่นป่วนกับเสน่ห์เดียงสาของนางฟ้าจอมดื้อ ชวนให้อสูรหนุ่มอย่างเขาอยากปราบพยศยายตัวแสบให้สิ้นฤทธิ์ กลายเป็นทาสสวาทของเขาให้จงได้
เขาจะพิสูจน์ให้ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรู้สำนึกว่าเขาไม่ได้แก่ และฟิตปั๋งจนสาวน้อยอย่างเธอต้องยอมศิโรราบ...
งานนี้อสูรจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ หรือนางฟ้าจะตกอยู่ในบ่วงสวาทของอสูรกันแน่!
โดยมีข้อตกลงว่า หากสามเดือนนี้เขากับเธอไม่รักกัน ทั้งสองจะเป็นอิสระจากข้อผูกพันนี้ทันที
มันคงง่าย หากเธอจะไม่สวย น่ารัก เย้ายวน จนเขาต้องใจหวั่นไหว และที่สำคัญ เธอดันเรียกเขาว่า 'คุณลุง'
แต่... ตาลุงแก่อายุมากในความคิดของสาวน้อย ดันหล่อล่ำ เร้าใจจนทำให้ใจสาวเต้นแรง เขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่ดันมีฉายาว่าอสูรน้ำแข็ง ท้าทายให้เธอหาเรื่องปั่นป่วนเขาเล่น
จากที่คิดจะอยู่เฉยๆ โดมินิกกลับต้องปั่นป่วนกับเสน่ห์เดียงสาของนางฟ้าจอมดื้อ ชวนให้อสูรหนุ่มอย่างเขาอยากปราบพยศยายตัวแสบให้สิ้นฤทธิ์ กลายเป็นทาสสวาทของเขาให้จงได้
เขาจะพิสูจน์ให้ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรู้สำนึกว่าเขาไม่ได้แก่ และฟิตปั๋งจนสาวน้อยอย่างเธอต้องยอมศิโรราบ...
งานนี้อสูรจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ หรือนางฟ้าจะตกอยู่ในบ่วงสวาทของอสูรกันแน่!
Tags: ซีรี่ส์เสน่หาเริงไฟ /ผการุ้ง
ตอน: ตอนที่ 4. บทลงโทษเด็กดื้อ 50%
ตอนที่ 4. บทลงโทษเด็กดื้อ
นภัสรดาวิ่งหนีโดมินิกไปยังวิลล่าของตัวเอง แต่คนตัวโตวิ่งตามมาแบบกระชั้นชิดจนสาวน้อยไม่ทันหนีเข้าห้อง ก็โดนจับได้เสียก่อน ร่างบางโดนเขาตะครุบได้ตรงชายหาดหน้าวิลล่านั่นเอง
“วิ่งเร็วเหมือนกันนะยายเด็กแสบ”
เสียงหอบหายใจของคนสูงวัยกว่าดังข้างหู ในยามที่ร่างบางถูกท่อนแขนแข็งแรงรัดเอวไว้แน่น ร่างหนาโถมตัวนั่งคุกเข่าคร่อมร่างเล็กไว้จับกดอีกฝ่ายไว้บนพื้นทราย
“ปล่อยหนูนะ ตาลุงบ้าบอกให้ปล่อยไง”
หมัดน้อยๆ ระดมทุบไปบนแผงอกหนาตุ๊บตั๊บ แรงเท่ามดไม่ทำให้คนตัวเท่ายักษ์เจ็บปวดได้เท่าไหร่ เขาจับข้อมือเล็กนั้นรวบจับกดไว้เหนือศีรษะของเธอด้วยมือเดียว หนีบเข่าล็อกข้างลำตัวเล็กไม่ให้ดิ้น
“ยังฤทธิ์มากอีกหรือไง”
โดมินิกสูดลมหายใจแรงๆ นานแล้วที่เขาไม่ได้วิ่งไล่กวดใครแบบนี้ เขาไม่คิดว่าจะได้มาไล่ล่าตามจับผู้หญิงตัวเล็กเท่ามดให้เหนื่อยแรง ยายเด็กแสบตบเขาหลายครั้งหลายหน แบบที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยทำมาก่อน ขนาดเป็นแค่คู่หมั้นเขายังโดนหยามหากเป็นสามีของเจ้าหล่อน เธอไม่ขึ้นขี่คอเขาหรือไง
“ปล่อยนะ หนูจะร้องให้คนช่วยแล้วนะ อยากโดนรุมสกรัมเหรอ”
คนพูดหันไปมองรอบๆ หาคนช่วย แต่ชายหาดส่วนตัวในโซนวีไอพี ไร้เงาของผู้คนเพราะเป็นเขตหวงห้าม แม้แต่พนักงานของรีสอร์ตก็ต้องโทรเรียกถึงจะกล้าเข้ามาในบริเวณนี้
“พ่อแม่ของฉันพาพ่อแม่เธอไปคุยกับผู้เฒ่าการ์ซูนู่น แถวนี้ก็ไม่มีมนุษย์คนไหนเข้ามาหรอก พวกพี่น้องเมดิสันก็คงไม่ตามมาขัดจังหวะของคู่หมั้นหมาดๆ อย่างเราหรอก”
โดมินิกยื่นหน้าเข้าไปหา กระตุกยิ้มร้ายให้คนเห็นหวั่นหวาดเล่น ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าอ่อนใสที่วันนี้แต่งแต้มสีสันจนดูเป็นสาวกว่าอายุจริง ปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีชมพูกลีบกุหลาบ ชวนให้คนมองอยากลองลิ้มชิมรสหวาน ชุดเดรสสีชมพูหวานแบบเกาะอก รัดรูปร่างระหง ทรวงอวบเกินตัวดันออกมาจากเกาะอกเมื่อเจ้าของดิ้นไปมา ยั่วสายตาจนคนเห็นร้อนฉ่าไปทั้งตัว
“อย่า อย่าทำอะไรหนูนะ” เสียงเล็กๆ สั่นพริ้ว
นภัสรดาหลบสายตาวาววามอย่างตื่นตระหนก ด้วยรู้ว่าสายตาของเขามันกำลังมองเธอด้วยอารมณ์ไหน ริมฝีปากอิ่มขบเม้ม ใจเต้นรัวแรงเบือนหน้าหลบสายตาเขา เผลอนึกถึงจุมพิตเมื่อวันวานจุมพิตของเขาทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก มันน่าหวั่นหวาด และน่าค้นหา เขาขโมยจูบแรกของเธอไป หากปล่อยให้เขาทำแบบนั้นซ้ำๆ อีกครั้งในที่สุดเธอจะพ่ายแพ้เขา เธอจะไม่ยอมตกเป็นทาสรักทาสสวาทผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“คิดว่าฉันจะทำอะไรเด็กดื้ออย่างเธอล่ะ ฮึ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม ขณะยื่นหน้ามาจนชิดละมือข้างหนึ่งมาจับปลายคางมนให้หันมาสบตา แววตาระริกไหวของเธอทำให้เขาแย้มริมฝีปากกว้าง ทำเป็นอวดเก่งสุดท้ายก็กลัวจนตัวสั่น แบบนี้มันต้องแกล้งให้เข็ด จะไดรู้เสียทีว่าอย่าริอ่านมากระตุกหนวดเสืออย่างเขา ยายเด็กน้อย
“คุณโดมินิก ได้โปรดยกโทษให้หนูเถอะค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจตบคุณนะคะ”
นภัสรดาเอ่ยขอโทษพร้อมกับอ้อนวอนให้เขายกโทษให้ ซึ่งมันไร้ผลเมื่อสิ่งที่เธอทำมันหยามเกียรติคู่หมั้นหนุ่มจนยากจะยอมให้อภัยง่ายๆ
“ไม่ตั้งใจแต่ตบซะแก้วหูลั่นเปรี๊ยะ เธอบอกไม่ตั้งใจตบ เพราะฉะนั้น ฉันก็จะ... ไม่ตั้งใจจูบเธอเหมือนกัน”
“อย่านะ อ๊ะ”
เขาก้มลงประทับริมฝีปากอิ่มกดจูบหนักหน่วงจนเธอร้องไม่ออก สาวน้อยพยายามต่อต้านแต่ก็ไม่อาจต้านทานความเชี่ยวชาญของชายหนุ่มได้ สุดท้ายจากที่ขัดขืนกลายมาเป็นจูบตอบอย่างไม่ประสา ปลุกเร้ากระตุ้นความปรารถนาของเขาให้ลุกโพลงเกินต้านไหว มือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างนุ่มนิ่ม ใบหน้างามถูกบังคับให้แหงนเงยรับจุมพิตร้อนแรง ปลายลิ้นร้อนซอกซอนดูดซับความหวานหอมของริมฝีปากอิ่มอย่างไม่รู้อิ่ม ดูดกลืนเรียวลิ้นเล็กสลับกับดูดกลีบปากอิ่มแดงทั้งบนและล่าง กว่าเขาจะผละริมฝีปากออกให้เธอได้หายใจคล่องปอด สาวน้อยก็หอบหายใจสะท้านปรือตามองเขาด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม
“เป็นยังไงบ้างจูบแบบไม่ตั้งใจของฉัน” เขายิ้มเยาะเธอ
นภัสรดาหน้าแดงก่ำ เมื่อรู้ตัวว่าเผลอไผลไปกับรสจูบของคู่หมั้นหนุ่มจนเขาล้อให้อาย สาวน้อยใช้แรงฮึดทั้งหมดที่มีผลักร่างหนาจนหงายท้อง แล้วขยับลุกจะวิ่งหนี แต่คนตัวโตก็ไวเกินคนเขารวบขาเล็กไว้ได้ทัน แต่ก็โดนฤทธิ์หมัดศอกไปหลายตุ๊บ เขาปัดป้องแต่ไม่ตีเธอคืนจึงพากันล้มกลิ้งอยู่บนพื้นทรายอีกครั้ง คนตัวโตล็อกท่อนแขนรัดร่างคนตัวเล็กกว่าไว้แน่น จนดิ้นไม่หลุดนั่นแหละ ถึงได้ยุติการปะทะกันได้
“ยังออกฤทธิ์ได้นะยายเด็กดื้อ”
โดมินิกหัวเราะเสียงเหี้ยม ขณะขยับลุกขึ้นจับข้อมือคู่หมั้นสาวน้อยลากพาไปยังท่าเรือ
“จะพาหนูไปไหน ปล่อยนะ”
นภัสรดาขืนตัวไว้สุดกำลัง แต่ก็แพ้แรงคนตัวใหญ่กว่า สุดท้ายก็ดดนเขาลากพามาจนถึงท่าเรือซึ่งอยู่บริเวณหน้าเกาะ นภัสรดามองไปรอบท่าเรือ เธอกับคู่หมั้นหนุ่มกำลังถูกสายตาของนักท่องเที่ยวและคนบนเกาะล้อมรักจดจ้องอยู่ ถ้าเธอกรีดร้องขอความช่วยเหลือขึ้นมา รับรองว่าโดมินิกจะโดนสหบาทาจนเละแน่
“ปล่อยหนูนะ ไม่อย่างนั้นหนูจะร้องให้คนช่วย คราวนี้ลุงเละแน่ ที่นี่มีคนเยอะแยะ”
“ร้องสิ ร้องดังๆ ร้องเมื่อไหร่ฉันจะจูบเธอโชว์พวกเขาเลย” โดมินิกไม่กลัวคำขู่สักนิด ยื่นหน้ามาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มสาว “อยากโดนจูบหรือเปล่า ฮึ ยายตัวแสบ ช่วยร้องหน่อยสิ ฉันอยากจูบเธอจะแย่”
“คุณมันวายร้าย”
นภัสรดาเอนหน้าหนี กดเสียงหนักอย่างเคืองใจ เธอรู้ว่าเขาทำจริง เขาไม่ได้แค่ขู่ และเรื่องอะไรเธอจะไปเปิดโอกาสให้เขารังแกอีก
“ออ เรียกคุณแล้วเหรอ ทำไมไม่เรียกลุงอีกล่ะ ฮึ” เขาหัวเราะลงคอชอบใจที่กำหราบคนฤทธิ์มากได้
“อยากเรียกลุงเหมือนกันแหละ” ใบหน้าอ่อนใสเชิดขึ้น สู้ตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้
โดมินิกหัวเราะลงคอ “เรียกลุงเมื่อไหร่ ฉันก็จะจูบเธอเมื่อนั้น” เขากระซิบขู่ ปลายจมูกกดลงบนแก้มนุ่มพอให้เธอสะดุ้งเล่น
“โรคจิต...” สาวน้อยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บใจ
“จิตไม่จิต เดี๋ยวก็รู้”
ร่างหนาเดินกึ่งลากร่างเล็กพาไปยังเรือยอร์ชที่จอดอยู่ เรือลำนั้นเป็นของโจนาธานน้องเขยของเขา และพี่เมียอย่างเขาก็มีสิทธิ์ยืมไปใช้เล่นหากต้องการ โจนาธานสั่งคนเรือไว้ให้อำนวยความสะดวกให้คนในครอบครัวภรรยาสาว ก่อนจะไปฮันนีมูนที่เกาะดาวเคียงเดือน แค่บอกว่าจะออกเรือเองก็ได้กุญแจตามต้องการ โดมินิกจับคู่หมั้นสาวน้อยมามัดไว้กับเก้าอี้โดยใช้เข็มขัดของตัวเองมัดไว้แทนเชือก ก่อนจะนำเรือออกจากฝั่ง
“จะพาหนูไปไหน ปล่อยนะหนูไม่ไป๊” ร่างเล็กดิ้นปั๊ดๆ เมื่อเห็นเรือเคลื่อนออกจากท่า
“ก็พาไปอบรมบ่มนิสัย ให้เลิกดื้อไงจ๊ะสาวน้อย”
โดมินิกยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าเรือแล่นห่างจากเกาะมาพอสมควร ไกลเกินกว่าที่ใครจะกล้ากระโดดลงน้ำว่ายกลับไปไหว เขาดับเครื่องยนต์แล้วพาตัวเองไปนั่งเล่นตรงเก้าอี้ ปล่อยให้คู่หมั้นสาวกระฟัดกระเฟียดเดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นอยู่ตรงนั้น สุดท้ายคนฤทธิ์มากก็เดินมาเขาเอง
“พาหนูกลับเดี๋ยวนี้นะ”
“ถ้าอยากกลับก็กระโดดลงไปแล้วว่ายน้ำกลับเองสิ ฉันจะไปล่องเรือเล่น”
เขาเอนกายนอนบนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ หลับตานิ่งไม่สนใจ เสียงกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ทำให้ต้องหรี่ตาขึ้นมองแล้วยิ้มขำ
“หนูจะฟ้องคุณลุงคุณป้า” เธอสะบัดเสียงใส่ กอดอกนิ่งหน้าตูม
โดมินิกยกแขนสอดใต้คอหนุนแทนหมอน เอียงคอมองใบหน้าบูดบึ้งด้วยแววตาขบขัน
“เด็กหนอเด็ก เอะอะก็ฟ้องผู้ใหญ่ นี่เหรอคนที่จะมาทำหน้าที่เมียของฉัน” เขาเหยียดริมฝีปาก ปรายตามองเธออย่างเยาะหยัน
“คนแก่อย่างลุงก็ไม่มีใครเอา ไม่อย่างนั้นจะอยู่เป็นโสดมาจนอายุปูนนี้เหรอ” เธอสวนกลับทันที
ดวงตาคมเปลี่ยนแววตามาดุกร้าวเมื่อได้ยินคำพูดบาดหู “ฉันไม่เอาใครต่างหาก” เขาขยับลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าคนว่าเขม็ง
“เหอะ ไม่เอาใคร” เธอเบ้ปาก ปรายตามองเขาแล้วเมินหน้าหนี ”หนูก็ไม่เอาลุงเหมือนกัน ที่หมั้นด้วยเพราะความจำเป็นบังคับ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากหมั้นกับเธอสักนิด” เขาตอกกลับ มองร่างบางของสาวน้อยอย่างโมโห “ถ้าคุณแม่ไม่บังคับฉันก็ไม่ยอมหมั้นกับเด็กปัญญาอ่อนอย่างเธอหรอก”
เด็กปัญญาอ่อนหันขวับมามองหน้าผู้ใหญ่ทันที “หนูไม่ได้ปัญญาอ่อน ลุงต่างหากที่ปัญญานิ่ม เกิดมาจนแก่ป่านนี้แล้วยังยอมให้พ่อแม่บังคับ อายุตั้งสามสิบกว่าไม่มีปัญญาปฏิเสธหรือไง” เธอเบะปากใส่เขา
“ยังปากดีไม่เลิกนะ แบบนี้ต้องอบรมบ่มนิสัยสักหน่อยท่าจะดี”
ร่างหนาขยับลุกจากเก้าอี้ ทำให้คนตัวเล็กรีบขยับหนี
“ลุง จะทำอะไร”
เธอถามเสียงสั่น นึกเจ็บใจตัวเองที่ปากไว หาเรื่องให้คนแก่กว่าโมโห มองไปรอบๆ หาทางเอาตัวรอด ถ้าไม่รอดก็ต้องหาเครื่องทุนแรงไว้สู้กะคนแก่จอมหื่นนี่ สายตาอันว่องไวเหลือบไปเห็นไม่เบสบอลวางกองรวมกับห่วงยาง จึงรีบวิ่งเข้าไปหยิบมาหมายจะฟาดคนตัวโตให้หัวแตก ทว่า...
“นึกว่าไอ้ไม้เบสบอลโฟมนั่นจะทำอะไรฉันได้หรือไง ยายเด็กสมองนิ่ม” โดมินิกหัวเราะเสียงดัง ยืนเท้าเอวจ้องหน้าคนที่กำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ด้วยแววตาเวทนา
คิดจะสู้กับเขารอให้แก่กว่านี้อีกสักสิบปีเถอะ ยายหนูน้อย...
“อย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามาหนูจะ... จะโดดทะเลจริงๆ ด้วย”
นภัสรดาถอยไปจนชิดกาบเรือ หันไปมองแผ่นน้ำสีฟ้าครามด้วยหัวใจสั่นหวิว หวังว่าเขาคงจะกลัวคำขู่ของเธอบ้าง ไอ้ที่บอกจะกระโดดลงไปนั่นมันคำขู่ล้วนๆ ใครจะเสียสติกระโดดลงไปจริงๆ
“แถวนี้ฉลามชุมนะ อยากเป็นอาหารฉลามก็กระโดลงไปเลยสิ” เขาไม่แยแสคำขู่ของเธอสักนิด ขยับเข้ามาเรื่อยๆ ด้วยท่าทีคุกคามน่ากลัว
“ไอ้ลุงโรคจิต ไอ้คนแก่ใจร้าย นี่แหนะ ตายซะๆ”
เมื่อหนีไม่ได้นภัสรดาเลยวิ่งเข้าใส่ เอาไม่เบสบอลโฟมตีคนใจร้ายจนไม้หักกระจุย ก่อนจะวิ่งหนีเขาไปรอบๆ เรือ การไล่ล่าจึงเกิดขึ้นอีกหน สุดท้ายเธอวิ่งไปจนมุมโดนเขารวบตัวได้
“ดื้อมาก ฤทธิ์เยอะจริงแม่คุ้ณ”
โดมินิกกดร่างบางแนบกับพื้นเรือ ใช้ตัวหนาหนักของเขากดทับเธอไม่ให้ดิ้นหนี ให้มันรู้ไปว่าเขาจะปราบยายเด็กฤทธิ์มากนี่ไม่ได้ เขาจ้องมองสาวน้อยด้วยประกายตาวาวจ้า ก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายเมื่อนึกวิธีลงโทษเด็กดื้อออก...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อัพแล้วจ้า
บ่วงสวาทนางฟ้าใกล้เสร็จแล้วนะคะนักอ่าน ยังเปิดให้จองถึง 30 กันยายนนี้จ้า
ขออภัยที่หายไปนาน ตอนนี้กลับมาอัพแล้วนะคะ และจะอัพอย่างต่อเนื่องทุกวันค่ะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เปิดให้จองแล้วนะคะ สนใจสั่งจองกันเข้ามาได้เลยค่ะ ทั้งทางหน้าเวปห้องสมุด
และสั่งโดยตรงกับผการุ้ง ที่อีเมล p_pakarung@hotmail.co.th
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 3. ในซีรี่ส์เสน่หาเริงไฟค่ะ สองเรื่องแรกคือ 1. อาญาจอมมาร 2.ซาตานผลาญรัก มีวางจำหน่ายที่ร้านนายอินทร์ และร้านซีเอ็ดทุกสาขาค่ะ หาไม่เจอสอบถามพนักงานได้ค่ะ หรือสะดวกอ่านแบบอีบุ๊คส์ก็มีให้โหลดแล้วทุกเวป
สนใจสั่งจองเข้ามาได้ค่ะ ที่อีเมล p_pakarung@hotmail.co.th
เปิดให้จองแล้วนะคะ ราคา 285 บาท ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 30กันยายน 57
นักอ่านท่านใดยังไม่เคยอ่านอาญาจอมมาร และซาตานผลาญรัก สามารถหาซื้อได้ที่ร้านนายอินทร์ และร้านซีเอ็ดทุกสาขาค่ะ หาไม่เจอสอบถามพนักงานได้ค่ะ
หรือจะสะดวกอ่านในรูปแบบอีบุ๊คส์ ก็ไปโหลดได้ที่เวปนี้ค่ะ มีนิยายหลายเรื่องของผการุ้งให้โหลดกันด้วยนะคะ
http://http:////mebmarket.com/index.php?action=Publisher&id=234484&name=rawiyada
ตอนนี้นิยายพ่ายรักเทพบุตรมาร ได้จัดพิมพ์เสร็จแล้ว ใครสนใจสามารถสั่งซื้อได้นะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
นภัสรดาวิ่งหนีโดมินิกไปยังวิลล่าของตัวเอง แต่คนตัวโตวิ่งตามมาแบบกระชั้นชิดจนสาวน้อยไม่ทันหนีเข้าห้อง ก็โดนจับได้เสียก่อน ร่างบางโดนเขาตะครุบได้ตรงชายหาดหน้าวิลล่านั่นเอง
“วิ่งเร็วเหมือนกันนะยายเด็กแสบ”
เสียงหอบหายใจของคนสูงวัยกว่าดังข้างหู ในยามที่ร่างบางถูกท่อนแขนแข็งแรงรัดเอวไว้แน่น ร่างหนาโถมตัวนั่งคุกเข่าคร่อมร่างเล็กไว้จับกดอีกฝ่ายไว้บนพื้นทราย
“ปล่อยหนูนะ ตาลุงบ้าบอกให้ปล่อยไง”
หมัดน้อยๆ ระดมทุบไปบนแผงอกหนาตุ๊บตั๊บ แรงเท่ามดไม่ทำให้คนตัวเท่ายักษ์เจ็บปวดได้เท่าไหร่ เขาจับข้อมือเล็กนั้นรวบจับกดไว้เหนือศีรษะของเธอด้วยมือเดียว หนีบเข่าล็อกข้างลำตัวเล็กไม่ให้ดิ้น
“ยังฤทธิ์มากอีกหรือไง”
โดมินิกสูดลมหายใจแรงๆ นานแล้วที่เขาไม่ได้วิ่งไล่กวดใครแบบนี้ เขาไม่คิดว่าจะได้มาไล่ล่าตามจับผู้หญิงตัวเล็กเท่ามดให้เหนื่อยแรง ยายเด็กแสบตบเขาหลายครั้งหลายหน แบบที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยทำมาก่อน ขนาดเป็นแค่คู่หมั้นเขายังโดนหยามหากเป็นสามีของเจ้าหล่อน เธอไม่ขึ้นขี่คอเขาหรือไง
“ปล่อยนะ หนูจะร้องให้คนช่วยแล้วนะ อยากโดนรุมสกรัมเหรอ”
คนพูดหันไปมองรอบๆ หาคนช่วย แต่ชายหาดส่วนตัวในโซนวีไอพี ไร้เงาของผู้คนเพราะเป็นเขตหวงห้าม แม้แต่พนักงานของรีสอร์ตก็ต้องโทรเรียกถึงจะกล้าเข้ามาในบริเวณนี้
“พ่อแม่ของฉันพาพ่อแม่เธอไปคุยกับผู้เฒ่าการ์ซูนู่น แถวนี้ก็ไม่มีมนุษย์คนไหนเข้ามาหรอก พวกพี่น้องเมดิสันก็คงไม่ตามมาขัดจังหวะของคู่หมั้นหมาดๆ อย่างเราหรอก”
โดมินิกยื่นหน้าเข้าไปหา กระตุกยิ้มร้ายให้คนเห็นหวั่นหวาดเล่น ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าอ่อนใสที่วันนี้แต่งแต้มสีสันจนดูเป็นสาวกว่าอายุจริง ปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีชมพูกลีบกุหลาบ ชวนให้คนมองอยากลองลิ้มชิมรสหวาน ชุดเดรสสีชมพูหวานแบบเกาะอก รัดรูปร่างระหง ทรวงอวบเกินตัวดันออกมาจากเกาะอกเมื่อเจ้าของดิ้นไปมา ยั่วสายตาจนคนเห็นร้อนฉ่าไปทั้งตัว
“อย่า อย่าทำอะไรหนูนะ” เสียงเล็กๆ สั่นพริ้ว
นภัสรดาหลบสายตาวาววามอย่างตื่นตระหนก ด้วยรู้ว่าสายตาของเขามันกำลังมองเธอด้วยอารมณ์ไหน ริมฝีปากอิ่มขบเม้ม ใจเต้นรัวแรงเบือนหน้าหลบสายตาเขา เผลอนึกถึงจุมพิตเมื่อวันวานจุมพิตของเขาทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก มันน่าหวั่นหวาด และน่าค้นหา เขาขโมยจูบแรกของเธอไป หากปล่อยให้เขาทำแบบนั้นซ้ำๆ อีกครั้งในที่สุดเธอจะพ่ายแพ้เขา เธอจะไม่ยอมตกเป็นทาสรักทาสสวาทผู้ชายคนนี้เด็ดขาด
“คิดว่าฉันจะทำอะไรเด็กดื้ออย่างเธอล่ะ ฮึ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม ขณะยื่นหน้ามาจนชิดละมือข้างหนึ่งมาจับปลายคางมนให้หันมาสบตา แววตาระริกไหวของเธอทำให้เขาแย้มริมฝีปากกว้าง ทำเป็นอวดเก่งสุดท้ายก็กลัวจนตัวสั่น แบบนี้มันต้องแกล้งให้เข็ด จะไดรู้เสียทีว่าอย่าริอ่านมากระตุกหนวดเสืออย่างเขา ยายเด็กน้อย
“คุณโดมินิก ได้โปรดยกโทษให้หนูเถอะค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจตบคุณนะคะ”
นภัสรดาเอ่ยขอโทษพร้อมกับอ้อนวอนให้เขายกโทษให้ ซึ่งมันไร้ผลเมื่อสิ่งที่เธอทำมันหยามเกียรติคู่หมั้นหนุ่มจนยากจะยอมให้อภัยง่ายๆ
“ไม่ตั้งใจแต่ตบซะแก้วหูลั่นเปรี๊ยะ เธอบอกไม่ตั้งใจตบ เพราะฉะนั้น ฉันก็จะ... ไม่ตั้งใจจูบเธอเหมือนกัน”
“อย่านะ อ๊ะ”
เขาก้มลงประทับริมฝีปากอิ่มกดจูบหนักหน่วงจนเธอร้องไม่ออก สาวน้อยพยายามต่อต้านแต่ก็ไม่อาจต้านทานความเชี่ยวชาญของชายหนุ่มได้ สุดท้ายจากที่ขัดขืนกลายมาเป็นจูบตอบอย่างไม่ประสา ปลุกเร้ากระตุ้นความปรารถนาของเขาให้ลุกโพลงเกินต้านไหว มือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างนุ่มนิ่ม ใบหน้างามถูกบังคับให้แหงนเงยรับจุมพิตร้อนแรง ปลายลิ้นร้อนซอกซอนดูดซับความหวานหอมของริมฝีปากอิ่มอย่างไม่รู้อิ่ม ดูดกลืนเรียวลิ้นเล็กสลับกับดูดกลีบปากอิ่มแดงทั้งบนและล่าง กว่าเขาจะผละริมฝีปากออกให้เธอได้หายใจคล่องปอด สาวน้อยก็หอบหายใจสะท้านปรือตามองเขาด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม
“เป็นยังไงบ้างจูบแบบไม่ตั้งใจของฉัน” เขายิ้มเยาะเธอ
นภัสรดาหน้าแดงก่ำ เมื่อรู้ตัวว่าเผลอไผลไปกับรสจูบของคู่หมั้นหนุ่มจนเขาล้อให้อาย สาวน้อยใช้แรงฮึดทั้งหมดที่มีผลักร่างหนาจนหงายท้อง แล้วขยับลุกจะวิ่งหนี แต่คนตัวโตก็ไวเกินคนเขารวบขาเล็กไว้ได้ทัน แต่ก็โดนฤทธิ์หมัดศอกไปหลายตุ๊บ เขาปัดป้องแต่ไม่ตีเธอคืนจึงพากันล้มกลิ้งอยู่บนพื้นทรายอีกครั้ง คนตัวโตล็อกท่อนแขนรัดร่างคนตัวเล็กกว่าไว้แน่น จนดิ้นไม่หลุดนั่นแหละ ถึงได้ยุติการปะทะกันได้
“ยังออกฤทธิ์ได้นะยายเด็กดื้อ”
โดมินิกหัวเราะเสียงเหี้ยม ขณะขยับลุกขึ้นจับข้อมือคู่หมั้นสาวน้อยลากพาไปยังท่าเรือ
“จะพาหนูไปไหน ปล่อยนะ”
นภัสรดาขืนตัวไว้สุดกำลัง แต่ก็แพ้แรงคนตัวใหญ่กว่า สุดท้ายก็ดดนเขาลากพามาจนถึงท่าเรือซึ่งอยู่บริเวณหน้าเกาะ นภัสรดามองไปรอบท่าเรือ เธอกับคู่หมั้นหนุ่มกำลังถูกสายตาของนักท่องเที่ยวและคนบนเกาะล้อมรักจดจ้องอยู่ ถ้าเธอกรีดร้องขอความช่วยเหลือขึ้นมา รับรองว่าโดมินิกจะโดนสหบาทาจนเละแน่
“ปล่อยหนูนะ ไม่อย่างนั้นหนูจะร้องให้คนช่วย คราวนี้ลุงเละแน่ ที่นี่มีคนเยอะแยะ”
“ร้องสิ ร้องดังๆ ร้องเมื่อไหร่ฉันจะจูบเธอโชว์พวกเขาเลย” โดมินิกไม่กลัวคำขู่สักนิด ยื่นหน้ามาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มสาว “อยากโดนจูบหรือเปล่า ฮึ ยายตัวแสบ ช่วยร้องหน่อยสิ ฉันอยากจูบเธอจะแย่”
“คุณมันวายร้าย”
นภัสรดาเอนหน้าหนี กดเสียงหนักอย่างเคืองใจ เธอรู้ว่าเขาทำจริง เขาไม่ได้แค่ขู่ และเรื่องอะไรเธอจะไปเปิดโอกาสให้เขารังแกอีก
“ออ เรียกคุณแล้วเหรอ ทำไมไม่เรียกลุงอีกล่ะ ฮึ” เขาหัวเราะลงคอชอบใจที่กำหราบคนฤทธิ์มากได้
“อยากเรียกลุงเหมือนกันแหละ” ใบหน้าอ่อนใสเชิดขึ้น สู้ตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้
โดมินิกหัวเราะลงคอ “เรียกลุงเมื่อไหร่ ฉันก็จะจูบเธอเมื่อนั้น” เขากระซิบขู่ ปลายจมูกกดลงบนแก้มนุ่มพอให้เธอสะดุ้งเล่น
“โรคจิต...” สาวน้อยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บใจ
“จิตไม่จิต เดี๋ยวก็รู้”
ร่างหนาเดินกึ่งลากร่างเล็กพาไปยังเรือยอร์ชที่จอดอยู่ เรือลำนั้นเป็นของโจนาธานน้องเขยของเขา และพี่เมียอย่างเขาก็มีสิทธิ์ยืมไปใช้เล่นหากต้องการ โจนาธานสั่งคนเรือไว้ให้อำนวยความสะดวกให้คนในครอบครัวภรรยาสาว ก่อนจะไปฮันนีมูนที่เกาะดาวเคียงเดือน แค่บอกว่าจะออกเรือเองก็ได้กุญแจตามต้องการ โดมินิกจับคู่หมั้นสาวน้อยมามัดไว้กับเก้าอี้โดยใช้เข็มขัดของตัวเองมัดไว้แทนเชือก ก่อนจะนำเรือออกจากฝั่ง
“จะพาหนูไปไหน ปล่อยนะหนูไม่ไป๊” ร่างเล็กดิ้นปั๊ดๆ เมื่อเห็นเรือเคลื่อนออกจากท่า
“ก็พาไปอบรมบ่มนิสัย ให้เลิกดื้อไงจ๊ะสาวน้อย”
โดมินิกยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าเรือแล่นห่างจากเกาะมาพอสมควร ไกลเกินกว่าที่ใครจะกล้ากระโดดลงน้ำว่ายกลับไปไหว เขาดับเครื่องยนต์แล้วพาตัวเองไปนั่งเล่นตรงเก้าอี้ ปล่อยให้คู่หมั้นสาวกระฟัดกระเฟียดเดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นอยู่ตรงนั้น สุดท้ายคนฤทธิ์มากก็เดินมาเขาเอง
“พาหนูกลับเดี๋ยวนี้นะ”
“ถ้าอยากกลับก็กระโดดลงไปแล้วว่ายน้ำกลับเองสิ ฉันจะไปล่องเรือเล่น”
เขาเอนกายนอนบนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ หลับตานิ่งไม่สนใจ เสียงกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ทำให้ต้องหรี่ตาขึ้นมองแล้วยิ้มขำ
“หนูจะฟ้องคุณลุงคุณป้า” เธอสะบัดเสียงใส่ กอดอกนิ่งหน้าตูม
โดมินิกยกแขนสอดใต้คอหนุนแทนหมอน เอียงคอมองใบหน้าบูดบึ้งด้วยแววตาขบขัน
“เด็กหนอเด็ก เอะอะก็ฟ้องผู้ใหญ่ นี่เหรอคนที่จะมาทำหน้าที่เมียของฉัน” เขาเหยียดริมฝีปาก ปรายตามองเธออย่างเยาะหยัน
“คนแก่อย่างลุงก็ไม่มีใครเอา ไม่อย่างนั้นจะอยู่เป็นโสดมาจนอายุปูนนี้เหรอ” เธอสวนกลับทันที
ดวงตาคมเปลี่ยนแววตามาดุกร้าวเมื่อได้ยินคำพูดบาดหู “ฉันไม่เอาใครต่างหาก” เขาขยับลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าคนว่าเขม็ง
“เหอะ ไม่เอาใคร” เธอเบ้ปาก ปรายตามองเขาแล้วเมินหน้าหนี ”หนูก็ไม่เอาลุงเหมือนกัน ที่หมั้นด้วยเพราะความจำเป็นบังคับ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากหมั้นกับเธอสักนิด” เขาตอกกลับ มองร่างบางของสาวน้อยอย่างโมโห “ถ้าคุณแม่ไม่บังคับฉันก็ไม่ยอมหมั้นกับเด็กปัญญาอ่อนอย่างเธอหรอก”
เด็กปัญญาอ่อนหันขวับมามองหน้าผู้ใหญ่ทันที “หนูไม่ได้ปัญญาอ่อน ลุงต่างหากที่ปัญญานิ่ม เกิดมาจนแก่ป่านนี้แล้วยังยอมให้พ่อแม่บังคับ อายุตั้งสามสิบกว่าไม่มีปัญญาปฏิเสธหรือไง” เธอเบะปากใส่เขา
“ยังปากดีไม่เลิกนะ แบบนี้ต้องอบรมบ่มนิสัยสักหน่อยท่าจะดี”
ร่างหนาขยับลุกจากเก้าอี้ ทำให้คนตัวเล็กรีบขยับหนี
“ลุง จะทำอะไร”
เธอถามเสียงสั่น นึกเจ็บใจตัวเองที่ปากไว หาเรื่องให้คนแก่กว่าโมโห มองไปรอบๆ หาทางเอาตัวรอด ถ้าไม่รอดก็ต้องหาเครื่องทุนแรงไว้สู้กะคนแก่จอมหื่นนี่ สายตาอันว่องไวเหลือบไปเห็นไม่เบสบอลวางกองรวมกับห่วงยาง จึงรีบวิ่งเข้าไปหยิบมาหมายจะฟาดคนตัวโตให้หัวแตก ทว่า...
“นึกว่าไอ้ไม้เบสบอลโฟมนั่นจะทำอะไรฉันได้หรือไง ยายเด็กสมองนิ่ม” โดมินิกหัวเราะเสียงดัง ยืนเท้าเอวจ้องหน้าคนที่กำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ด้วยแววตาเวทนา
คิดจะสู้กับเขารอให้แก่กว่านี้อีกสักสิบปีเถอะ ยายหนูน้อย...
“อย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามาหนูจะ... จะโดดทะเลจริงๆ ด้วย”
นภัสรดาถอยไปจนชิดกาบเรือ หันไปมองแผ่นน้ำสีฟ้าครามด้วยหัวใจสั่นหวิว หวังว่าเขาคงจะกลัวคำขู่ของเธอบ้าง ไอ้ที่บอกจะกระโดดลงไปนั่นมันคำขู่ล้วนๆ ใครจะเสียสติกระโดดลงไปจริงๆ
“แถวนี้ฉลามชุมนะ อยากเป็นอาหารฉลามก็กระโดลงไปเลยสิ” เขาไม่แยแสคำขู่ของเธอสักนิด ขยับเข้ามาเรื่อยๆ ด้วยท่าทีคุกคามน่ากลัว
“ไอ้ลุงโรคจิต ไอ้คนแก่ใจร้าย นี่แหนะ ตายซะๆ”
เมื่อหนีไม่ได้นภัสรดาเลยวิ่งเข้าใส่ เอาไม่เบสบอลโฟมตีคนใจร้ายจนไม้หักกระจุย ก่อนจะวิ่งหนีเขาไปรอบๆ เรือ การไล่ล่าจึงเกิดขึ้นอีกหน สุดท้ายเธอวิ่งไปจนมุมโดนเขารวบตัวได้
“ดื้อมาก ฤทธิ์เยอะจริงแม่คุ้ณ”
โดมินิกกดร่างบางแนบกับพื้นเรือ ใช้ตัวหนาหนักของเขากดทับเธอไม่ให้ดิ้นหนี ให้มันรู้ไปว่าเขาจะปราบยายเด็กฤทธิ์มากนี่ไม่ได้ เขาจ้องมองสาวน้อยด้วยประกายตาวาวจ้า ก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายเมื่อนึกวิธีลงโทษเด็กดื้อออก...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อัพแล้วจ้า
บ่วงสวาทนางฟ้าใกล้เสร็จแล้วนะคะนักอ่าน ยังเปิดให้จองถึง 30 กันยายนนี้จ้า
ขออภัยที่หายไปนาน ตอนนี้กลับมาอัพแล้วนะคะ และจะอัพอย่างต่อเนื่องทุกวันค่ะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เปิดให้จองแล้วนะคะ สนใจสั่งจองกันเข้ามาได้เลยค่ะ ทั้งทางหน้าเวปห้องสมุด
และสั่งโดยตรงกับผการุ้ง ที่อีเมล p_pakarung@hotmail.co.th
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 3. ในซีรี่ส์เสน่หาเริงไฟค่ะ สองเรื่องแรกคือ 1. อาญาจอมมาร 2.ซาตานผลาญรัก มีวางจำหน่ายที่ร้านนายอินทร์ และร้านซีเอ็ดทุกสาขาค่ะ หาไม่เจอสอบถามพนักงานได้ค่ะ หรือสะดวกอ่านแบบอีบุ๊คส์ก็มีให้โหลดแล้วทุกเวป
สนใจสั่งจองเข้ามาได้ค่ะ ที่อีเมล p_pakarung@hotmail.co.th
เปิดให้จองแล้วนะคะ ราคา 285 บาท ตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 30กันยายน 57
นักอ่านท่านใดยังไม่เคยอ่านอาญาจอมมาร และซาตานผลาญรัก สามารถหาซื้อได้ที่ร้านนายอินทร์ และร้านซีเอ็ดทุกสาขาค่ะ หาไม่เจอสอบถามพนักงานได้ค่ะ
หรือจะสะดวกอ่านในรูปแบบอีบุ๊คส์ ก็ไปโหลดได้ที่เวปนี้ค่ะ มีนิยายหลายเรื่องของผการุ้งให้โหลดกันด้วยนะคะ
http://http:////mebmarket.com/index.php?action=Publisher&id=234484&name=rawiyada
ตอนนี้นิยายพ่ายรักเทพบุตรมาร ได้จัดพิมพ์เสร็จแล้ว ใครสนใจสามารถสั่งซื้อได้นะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
ผการุ้ง
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.ย. 2557, 21:14:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ก.ย. 2557, 21:14:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 4239
| << ตอนที่ 3. ป่วนหัวใจ 100% |