Lovechicane กลรักล่อหัวใจยัยประธานเจ้าเล่ห์
พรมลิขิตหรืออุบัติเหตุ( รัก ) ที่ทำให้ฉันต้องตัดสินใจลงสมัครเป็นประธานนักเรียนเพราะปัญหาที่ทำให้กังวลใจกับปัญหาที่กำลังก่อกวนเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว…
Tags: ยัยน้ำหอม โกเลน ชาล ประธานนักเรียน
ตอน: หงุดหงิด
โกเลนกับน้ำหอมมาส่งฉันที่บ้านหลังจากที่หมอให้กลับบ้านได้นั้นคงไม่พ้นพ่อแม่ที่รู้ข่าวคราวเรื่องที่ฉันโดนไอพวกแก๊งขี้เมามันทำร้ายร่างกายของฉัน ฉันเลยโดนถามยกใหญ่นานเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว
“ นี่ออนนี่ลุกมากินข้าวได้แล้ว “ เสียงแม่ของฉันที่กำลังปลุกอยู่
“ อืมมมม “
“ ไม่ต้องมาอืมเลยนะ แล้ววันนี้ไม่เรียนเหรอ “ แม่ของฉันยังคงเซ้าซี้อยู่เหมือนเดิม
มันทำให้ฉันต้องเปิดผ้าห่มที่คลุมโปงอยู่ออกแล้วลุกขึ้นนั่งทั้งที่ผมยังเหมือนรังนกอยู่และไม่เคยที่คิดจะจัดมันให้เป็นทรง
“ วันนี้ไม่เรียนค่ะ วันนี้วันหยุด “
“ อืมอย่างนั้นเหรอ งั้นลุกไปกินข้าวแล้วไปอาบน้ำแม่จะพาไปเที่ยวข้างนอก “แม่ฉันเตรียมลุกขึ้นแต่โดนฉันขว้ามือไว้ก่อน
“ เอ่อแม่ค่ะนั้นหนูพาน้ำหอมไปด้วยนะค่ะ “
“ ได้จ่ะ “
เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จลงไปกินข้าวเรียบร้อย โทรหาให้น้ำหอมมาบ้านเรียบร้อยฉันก็เดินไปหลังบ้านนั่งลงบนเปลที่ผูกไว้กับต้นมะพร้าวสองต้น บ้านของฉันนั้นมีแต่ต้นไม้เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ท่านชอบปลูกต้นไม้
สูดลมหายใจแล้วเอนตัวลงนอน สบายดีจังฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีเมื่อน้ำหอมเดินมาปลุกฉัน
“ นี่ตื่นได้แล้วยัยขี้เซาเมื่อคืนนอนไม่พอเหรอ ไปเที่ยวกันเถอะ “
“ เออแกแล้วโกเลนเขาได้มาด้วยหรือเปล่าเนี่ย “
“ ไม่ได้มาหรอก เขากลับไปอยู่บ้านพ่อแม่เขาน่ะ “
“ เหรอแล้วนี่เราจะไปเที่ยวที่ไหนดีอ่ะ “ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปกับน้ำหอมข้างหน้าบ้าน
เมื่อตัดสินใจได้แล้วเราก็ออกเดินทางไปห้างตามที่น้ำหอมบอกว่าอยากเดินเพื่อผ่อนคลาย
“ พวกสาวๆก็ไปเดินเล่นกันนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปเดินกันสองคน มีอะไรโทรมานะจ๊ะ “
ทั้งชั่วโมงฉันแทบยืนไม่ไหวถูกยัยน้ำหอมลากไปไหนมาไหนแทบจะทั่วทั้งห้าง
“ นี่ๆออนนี่ชุดนี้สวยไหม “
ยัยน้ำหอมหยิบชุดที่เลือกมาให้ฉันดู
“ อืมๆ “ ฉันตอบแบบปัดๆไป
“ นี่แกยังไม่ได้เงยหน้ามองเลยนะ “ ยัยน้ำหอมพูดเสียงงอนแล้วทำหน้าทำตาใส่ฉัน ฉันจึงต้องจำใจเงยหน้ามอง
ทั้งชั่งโมงคอฉันต้องปวดเพราะยัยน้ำหอมไม่น่าเลยที่ชวนน้ำหอม ฉันจึงขอออกมาเข้าห้องน้ำคนเดียวก่อนที่จะต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะคอเคล็ด
เมื่อทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จฉันก็แอบยัยน้ำหอมไปหาอะไรกินก่อนที่ตัวเองจะเป็นโรคกระเพาะตาย ฉันนั่งทานข้าวไปนึกอะไรเพลินๆไป แต่สายตาดันไปมองแผ่นหลังผู้ชายคนนึงที่โดนผู้หญิงคนนึงควงอยู่ แทบไม่ต้องเดาว่าคนๆนั้นคือใคร เขาคือชาล…
ฉันกินแล้วลุกออกจากที่นั่งตรงนั้นทันทีแล้วรีบก้าวอย่างไวเพื่อไปหาน้ำหอม ระหว่างเดินไปฉันกดโทรศัพท์หาน้ำหอมแต่ยัยน้ำหอมดันกดวางสายน่ะสิ
“ นี่ออนนี่ลุกมากินข้าวได้แล้ว “ เสียงแม่ของฉันที่กำลังปลุกอยู่
“ อืมมมม “
“ ไม่ต้องมาอืมเลยนะ แล้ววันนี้ไม่เรียนเหรอ “ แม่ของฉันยังคงเซ้าซี้อยู่เหมือนเดิม
มันทำให้ฉันต้องเปิดผ้าห่มที่คลุมโปงอยู่ออกแล้วลุกขึ้นนั่งทั้งที่ผมยังเหมือนรังนกอยู่และไม่เคยที่คิดจะจัดมันให้เป็นทรง
“ วันนี้ไม่เรียนค่ะ วันนี้วันหยุด “
“ อืมอย่างนั้นเหรอ งั้นลุกไปกินข้าวแล้วไปอาบน้ำแม่จะพาไปเที่ยวข้างนอก “แม่ฉันเตรียมลุกขึ้นแต่โดนฉันขว้ามือไว้ก่อน
“ เอ่อแม่ค่ะนั้นหนูพาน้ำหอมไปด้วยนะค่ะ “
“ ได้จ่ะ “
เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จลงไปกินข้าวเรียบร้อย โทรหาให้น้ำหอมมาบ้านเรียบร้อยฉันก็เดินไปหลังบ้านนั่งลงบนเปลที่ผูกไว้กับต้นมะพร้าวสองต้น บ้านของฉันนั้นมีแต่ต้นไม้เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ท่านชอบปลูกต้นไม้
สูดลมหายใจแล้วเอนตัวลงนอน สบายดีจังฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีเมื่อน้ำหอมเดินมาปลุกฉัน
“ นี่ตื่นได้แล้วยัยขี้เซาเมื่อคืนนอนไม่พอเหรอ ไปเที่ยวกันเถอะ “
“ เออแกแล้วโกเลนเขาได้มาด้วยหรือเปล่าเนี่ย “
“ ไม่ได้มาหรอก เขากลับไปอยู่บ้านพ่อแม่เขาน่ะ “
“ เหรอแล้วนี่เราจะไปเที่ยวที่ไหนดีอ่ะ “ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปกับน้ำหอมข้างหน้าบ้าน
เมื่อตัดสินใจได้แล้วเราก็ออกเดินทางไปห้างตามที่น้ำหอมบอกว่าอยากเดินเพื่อผ่อนคลาย
“ พวกสาวๆก็ไปเดินเล่นกันนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปเดินกันสองคน มีอะไรโทรมานะจ๊ะ “
ทั้งชั่วโมงฉันแทบยืนไม่ไหวถูกยัยน้ำหอมลากไปไหนมาไหนแทบจะทั่วทั้งห้าง
“ นี่ๆออนนี่ชุดนี้สวยไหม “
ยัยน้ำหอมหยิบชุดที่เลือกมาให้ฉันดู
“ อืมๆ “ ฉันตอบแบบปัดๆไป
“ นี่แกยังไม่ได้เงยหน้ามองเลยนะ “ ยัยน้ำหอมพูดเสียงงอนแล้วทำหน้าทำตาใส่ฉัน ฉันจึงต้องจำใจเงยหน้ามอง
ทั้งชั่งโมงคอฉันต้องปวดเพราะยัยน้ำหอมไม่น่าเลยที่ชวนน้ำหอม ฉันจึงขอออกมาเข้าห้องน้ำคนเดียวก่อนที่จะต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะคอเคล็ด
เมื่อทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จฉันก็แอบยัยน้ำหอมไปหาอะไรกินก่อนที่ตัวเองจะเป็นโรคกระเพาะตาย ฉันนั่งทานข้าวไปนึกอะไรเพลินๆไป แต่สายตาดันไปมองแผ่นหลังผู้ชายคนนึงที่โดนผู้หญิงคนนึงควงอยู่ แทบไม่ต้องเดาว่าคนๆนั้นคือใคร เขาคือชาล…
ฉันกินแล้วลุกออกจากที่นั่งตรงนั้นทันทีแล้วรีบก้าวอย่างไวเพื่อไปหาน้ำหอม ระหว่างเดินไปฉันกดโทรศัพท์หาน้ำหอมแต่ยัยน้ำหอมดันกดวางสายน่ะสิ
omeyim เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ย. 2557, 08:05:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2560, 00:29:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 853
| << ตอนที่6 เหตุเกิด |