Lovechicane กลรักล่อหัวใจยัยประธานเจ้าเล่ห์
พรมลิขิตหรืออุบัติเหตุ( รัก ) ที่ทำให้ฉันต้องตัดสินใจลงสมัครเป็นประธานนักเรียนเพราะปัญหาที่ทำให้กังวลใจกับปัญหาที่กำลังก่อกวนเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว…
Tags: ยัยน้ำหอม โกเลน ชาล ประธานนักเรียน
ตอน: ตอนที่6 เหตุเกิด
“ เห้ยไม่ต้องไปหาให้เหนื่อยแล้วพวกเรา เจอแล้วคนนึงว่ะ “
เสียงผู้ชายอ้อแอเหมือนคนเมากลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ฉันรู้ว่าพวกเขาหมายถึงอะไรฉันจำเป็นต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะถึงบ้านเร็ว แต่ยังไม่พ้นซอยที่จะถึงบ้านฉันก็โดนใครคนนึงกระชากผมม้าข้างหลังแล้วลากฉันเข้าไปในตรอกมืดที่อับชื้น
“ ชะ...ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ชะ..อ่อก! “ ฉันยังไม่ได้พูดจบไอพวกเลวทรามพวกนี้มันก็ต่อยเข้าที่ท้องของฉัน ฉันทำท่าจะร้องให้คนช่วยอีกรอบมันก็ชกเข้าที่เดินซ้ำๆ
ไม่ไหว...ไม่ไหวฉันไม่มีแรงพูดเลย ทำไงดีฉันจะต้องทำยังไงดี..... ใช่! น้ำหอมฉันต้องโทรศัพท์หายัยน้ำหอมก่อนที่ฉันจะต้องเจอเหตุการณ์ร้ายๆที่สมองสั่งให้จินตนาการ ฉันค่อยๆคลานออกมาทีละนิดเพื่อไม่ให้พวกมันรู้ตัว
“ นี่! จะหนีไปไหน ยอมมากับพวกพี่เถอะน้องสาวคนสวย “
ใครน้องสาวแกไอบ้าเอ๊ย! เอาไงดีๆ...
พวกมันค่อยๆเดินเข้ามาทำให้ฉันค่อบเขยิบหนีเข้าไปลึกว่าเดิม....ฉันหาโอกาศตอนที่พวกมันเผลอ ส่งข้อความที่แอบพิมพ์ตอนที่ถูกลากเข้ามาก่อนหน้านี้ส่งไปให้ยัยน้ำหอม
“ นี่จะลุกไปไหน! “
ปั้ก!
“ โอ๊ยย! “
อุ๊บ!
สติสัมปชัญญะของฉันดีพอที่รู้ว่าพวกมันกระชากผมแล้วจับท้ายทอยของฉันเพื่อที่จะจับโปะยาสลบ ฉันรู้ทันก่อนล่วงหน้านั้นจึงตัดสินใจกั้นหายใจไว้ก่อนแล้วแกล้งสลบไป...
“ เอาไงดีมันแกล้งรึเปล่าว่ะ “
ฉันได้ยินเสียงพวกมันซุบซิบกัน แต่เพียงเวลาไม่นานฉันก็ต้องเจอกับความเจ็บปวด...
เจ็บปวด...
แต่ฉันเจ็บแค่ตัวไม่ได้เจ็บที่ใจ...
พวกมันกำลังทำร้ายร่างกายของฉันอยู่
ใช่พวกมันกำลังรุมกระทืบฉัน...
น้ำหอมเมื่อไหร่เธอจะมา...มาช่วยฉันที
เขา...ไม่!ทำไมฉันต้องการให้เขามาช่วยด้วยล่ะ...
“ ฮึกๆ...ปล่อยฉันไปเถอะ “ ฉันพูดเสียงเบา
“ เฮ้ย!นังนี่มันแกล้งสลบนี่หน่า! “ ผู้ชายคนนึงหันไปพูดกับอีกคนแล้วชี้หน้าฉัน
“ จัดการมันเลย! “
ตุบ!
“ โอ๊ยย! “
นั่นไม่ใช่เสียงฉัน...แต่เป็นคนที่ช่วยฉันเอาไว้แทน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายขี่ม้าขาวที่มาช่วยไว้ทันเหมือนกับฉากในหนัง...แต่คนที่ฉันหวังไม่ได้มา...
“ กะ...โกเลน ฮึก... “
ฉันคลานเข้าไปหาเมื่อเห็นว่าโกเลนปราบพวกนั้นเรียนร้อย เมื่อเขาเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาประคองฉันใหญ่
“ ออนนี่! เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะ “
“ ค่อก...มะ...ไม่เป็นหรอกแล้วน้ำหอมล่ะ... “
“ น้ำหอมบอกให้ฉันมาก่อนแล้วจะรีบมานะ “
แล้วเขาล่ะ...
สติสัมปชัญญะของฉันกำลังหมดลงเพราะสุดท้ายฉันก็แกล้งสลบได้ไม่นานก็เผลอสูดเอายานอนหลับของพวกมันเข้าไป
“ เฮ้! นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า “
เสียงโกเลนเรียกแล้วตบหน้าฉันเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่ก่อนที่ฉันจะหลับฉันเห็นภาพเบลอๆที่ซ้อนทับหลังโกเลนอยู่...ใครกันนะ
“ แล้วทำไมเธอต้องทำอย่างงั้นด้วยล่ะ! “ เสียงทุ้มตะคออกใส่ฉัน
“ มะ..ไม่ใช่นะ..คะ..คือฉัน... “
“ ไม่จริงเธอโกหกใช่ไหม “เขาถามเสียงเย็น
“ ไม่..ฉะ..ฉันไม่ได้โกหกนะ “
“ ไม่! ฉันจะไม่เชื่อเธออีกแล้ว.. “
“ ฮึกๆ..ไม่!..ไม่จริง! ไม่!! “
เฮือก!
ฉันตื่นจากฝัน เหงื่อผุดเต็มหน้า เมื่อฉกวาดตามองรอบห้องก็พบว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาล
โอยยย...เจ็บ
“ นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า “
เสียงนี้มัน...
หรือว่า
“ นาย... “
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัว สายตาที่เขาจ้องมามันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ
“ มาทำอะไรอยู่ที่นี่ “ ฉันถามเสียงเบา
“ ก็มาเฝ้าเธอตั้งแต่ที่สลบไปแล้วนั่งรอเธอตื่นอีกสี่ชั่วโมงเต็มๆ “
“ แล้วน้ำหอมกับโกเลนล่ะ “
“ออกไปหาไรกินได้สักพักแล้วล่ะ “ เขาพูดแล้วขว้าหนังสือพิมพ์ข้างตัวขึ้นมาอ่าน
“ นี่.. “
“ อะไร “ เขาพูดทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“ ปวดฉี่อ่ะ “
“ ... “
“ นี่! “
“ อะไร “
“ ก็ฉันปวดฉี่อ่ะพาไปห้องน้ำหน่อย “
“ ก็ไปเข้าเองสิ “
ถ้าฉันเดินได้ฉันเดินเข้าห้องน้ำเองแล้วล่ะ หึ้ย!
“ เชอะ!เดินไปเองก็ได้ไม่เห็นต้องง้อเลย “
ฉันค่อยๆก้าวลงมาจากเตียง แต่พอเท้าถึงพื้นห้อง ลำตัวที่โดนไอพวกนั้นมันกระทืบเข้าไปก็ปวดเหมือนกระดูกจะแตก ขาพับลงอัตโนมัติ
“ โอ๊ยยย “
หมับ
“ ลุกขึ้นแล้วเดินไปกับฉัน “
ชาลขว้าข้อมือฉันดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วลากไปหน้าห้องน้ำ
“ แค่ตอบตั้งแต่ตอนนั้นก็หมดเรื่อง “
“ รีบเข้าห้องน้ำได้แล้ว ลีลาจัง “
“ ... “
ผ่านไป 20 นาที
“ อีกนานไหมเนี่ย เมื่อยขา “
“ นายก็...เมื่อยก็ไปนั่งรอตรงนู้นไป๊! “
ฉันรู้ตัวว่าเข้าเข้าห้องน้ำนานมากไหนจะต้องทำธุระส่วนตัวอีก เพราะตามตัวฉันมันระบมไปหมดเลยทำให้เดินหรือทำอะไรไม่สะดวกตั้งหาก
แอ๊ด
คาราบาว เอ้ยไม่ใช่ล่ะ
“ นี่นายมาช่วยพยุงหน่อยสิ “
“ เดินมาเองสิขี้เกียจลุก “
“ เดินไม่ไหว “
ฉันพยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เขา แต่ติดที่เขาไม่มองมาเลยด้วยซ้ำ จำไว้นะงอนแล้วนะหึ้ย!
ตุ่บ
“ โอยย “
ฉันแกล้งล้มดูปฏิกิริยากับคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ทำไมเขาไม่มองมาเลยนะ..
แกล้งงอนดีกว่า..
ฉันลุกขึ้นยืนแล้%
เสียงผู้ชายอ้อแอเหมือนคนเมากลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ฉันรู้ว่าพวกเขาหมายถึงอะไรฉันจำเป็นต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะถึงบ้านเร็ว แต่ยังไม่พ้นซอยที่จะถึงบ้านฉันก็โดนใครคนนึงกระชากผมม้าข้างหลังแล้วลากฉันเข้าไปในตรอกมืดที่อับชื้น
“ ชะ...ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ชะ..อ่อก! “ ฉันยังไม่ได้พูดจบไอพวกเลวทรามพวกนี้มันก็ต่อยเข้าที่ท้องของฉัน ฉันทำท่าจะร้องให้คนช่วยอีกรอบมันก็ชกเข้าที่เดินซ้ำๆ
ไม่ไหว...ไม่ไหวฉันไม่มีแรงพูดเลย ทำไงดีฉันจะต้องทำยังไงดี..... ใช่! น้ำหอมฉันต้องโทรศัพท์หายัยน้ำหอมก่อนที่ฉันจะต้องเจอเหตุการณ์ร้ายๆที่สมองสั่งให้จินตนาการ ฉันค่อยๆคลานออกมาทีละนิดเพื่อไม่ให้พวกมันรู้ตัว
“ นี่! จะหนีไปไหน ยอมมากับพวกพี่เถอะน้องสาวคนสวย “
ใครน้องสาวแกไอบ้าเอ๊ย! เอาไงดีๆ...
พวกมันค่อยๆเดินเข้ามาทำให้ฉันค่อบเขยิบหนีเข้าไปลึกว่าเดิม....ฉันหาโอกาศตอนที่พวกมันเผลอ ส่งข้อความที่แอบพิมพ์ตอนที่ถูกลากเข้ามาก่อนหน้านี้ส่งไปให้ยัยน้ำหอม
“ นี่จะลุกไปไหน! “
ปั้ก!
“ โอ๊ยย! “
อุ๊บ!
สติสัมปชัญญะของฉันดีพอที่รู้ว่าพวกมันกระชากผมแล้วจับท้ายทอยของฉันเพื่อที่จะจับโปะยาสลบ ฉันรู้ทันก่อนล่วงหน้านั้นจึงตัดสินใจกั้นหายใจไว้ก่อนแล้วแกล้งสลบไป...
“ เอาไงดีมันแกล้งรึเปล่าว่ะ “
ฉันได้ยินเสียงพวกมันซุบซิบกัน แต่เพียงเวลาไม่นานฉันก็ต้องเจอกับความเจ็บปวด...
เจ็บปวด...
แต่ฉันเจ็บแค่ตัวไม่ได้เจ็บที่ใจ...
พวกมันกำลังทำร้ายร่างกายของฉันอยู่
ใช่พวกมันกำลังรุมกระทืบฉัน...
น้ำหอมเมื่อไหร่เธอจะมา...มาช่วยฉันที
เขา...ไม่!ทำไมฉันต้องการให้เขามาช่วยด้วยล่ะ...
“ ฮึกๆ...ปล่อยฉันไปเถอะ “ ฉันพูดเสียงเบา
“ เฮ้ย!นังนี่มันแกล้งสลบนี่หน่า! “ ผู้ชายคนนึงหันไปพูดกับอีกคนแล้วชี้หน้าฉัน
“ จัดการมันเลย! “
ตุบ!
“ โอ๊ยย! “
นั่นไม่ใช่เสียงฉัน...แต่เป็นคนที่ช่วยฉันเอาไว้แทน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายขี่ม้าขาวที่มาช่วยไว้ทันเหมือนกับฉากในหนัง...แต่คนที่ฉันหวังไม่ได้มา...
“ กะ...โกเลน ฮึก... “
ฉันคลานเข้าไปหาเมื่อเห็นว่าโกเลนปราบพวกนั้นเรียนร้อย เมื่อเขาเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาประคองฉันใหญ่
“ ออนนี่! เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะ “
“ ค่อก...มะ...ไม่เป็นหรอกแล้วน้ำหอมล่ะ... “
“ น้ำหอมบอกให้ฉันมาก่อนแล้วจะรีบมานะ “
แล้วเขาล่ะ...
สติสัมปชัญญะของฉันกำลังหมดลงเพราะสุดท้ายฉันก็แกล้งสลบได้ไม่นานก็เผลอสูดเอายานอนหลับของพวกมันเข้าไป
“ เฮ้! นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า “
เสียงโกเลนเรียกแล้วตบหน้าฉันเบาๆเพื่อเรียกสติ แต่ก่อนที่ฉันจะหลับฉันเห็นภาพเบลอๆที่ซ้อนทับหลังโกเลนอยู่...ใครกันนะ
“ แล้วทำไมเธอต้องทำอย่างงั้นด้วยล่ะ! “ เสียงทุ้มตะคออกใส่ฉัน
“ มะ..ไม่ใช่นะ..คะ..คือฉัน... “
“ ไม่จริงเธอโกหกใช่ไหม “เขาถามเสียงเย็น
“ ไม่..ฉะ..ฉันไม่ได้โกหกนะ “
“ ไม่! ฉันจะไม่เชื่อเธออีกแล้ว.. “
“ ฮึกๆ..ไม่!..ไม่จริง! ไม่!! “
เฮือก!
ฉันตื่นจากฝัน เหงื่อผุดเต็มหน้า เมื่อฉกวาดตามองรอบห้องก็พบว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาล
โอยยย...เจ็บ
“ นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า “
เสียงนี้มัน...
หรือว่า
“ นาย... “
ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัว สายตาที่เขาจ้องมามันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ
“ มาทำอะไรอยู่ที่นี่ “ ฉันถามเสียงเบา
“ ก็มาเฝ้าเธอตั้งแต่ที่สลบไปแล้วนั่งรอเธอตื่นอีกสี่ชั่วโมงเต็มๆ “
“ แล้วน้ำหอมกับโกเลนล่ะ “
“ออกไปหาไรกินได้สักพักแล้วล่ะ “ เขาพูดแล้วขว้าหนังสือพิมพ์ข้างตัวขึ้นมาอ่าน
“ นี่.. “
“ อะไร “ เขาพูดทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“ ปวดฉี่อ่ะ “
“ ... “
“ นี่! “
“ อะไร “
“ ก็ฉันปวดฉี่อ่ะพาไปห้องน้ำหน่อย “
“ ก็ไปเข้าเองสิ “
ถ้าฉันเดินได้ฉันเดินเข้าห้องน้ำเองแล้วล่ะ หึ้ย!
“ เชอะ!เดินไปเองก็ได้ไม่เห็นต้องง้อเลย “
ฉันค่อยๆก้าวลงมาจากเตียง แต่พอเท้าถึงพื้นห้อง ลำตัวที่โดนไอพวกนั้นมันกระทืบเข้าไปก็ปวดเหมือนกระดูกจะแตก ขาพับลงอัตโนมัติ
“ โอ๊ยยย “
หมับ
“ ลุกขึ้นแล้วเดินไปกับฉัน “
ชาลขว้าข้อมือฉันดึงฉันให้ลุกขึ้นแล้วลากไปหน้าห้องน้ำ
“ แค่ตอบตั้งแต่ตอนนั้นก็หมดเรื่อง “
“ รีบเข้าห้องน้ำได้แล้ว ลีลาจัง “
“ ... “
ผ่านไป 20 นาที
“ อีกนานไหมเนี่ย เมื่อยขา “
“ นายก็...เมื่อยก็ไปนั่งรอตรงนู้นไป๊! “
ฉันรู้ตัวว่าเข้าเข้าห้องน้ำนานมากไหนจะต้องทำธุระส่วนตัวอีก เพราะตามตัวฉันมันระบมไปหมดเลยทำให้เดินหรือทำอะไรไม่สะดวกตั้งหาก
แอ๊ด
คาราบาว เอ้ยไม่ใช่ล่ะ
“ นี่นายมาช่วยพยุงหน่อยสิ “
“ เดินมาเองสิขี้เกียจลุก “
“ เดินไม่ไหว “
ฉันพยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เขา แต่ติดที่เขาไม่มองมาเลยด้วยซ้ำ จำไว้นะงอนแล้วนะหึ้ย!
ตุ่บ
“ โอยย “
ฉันแกล้งล้มดูปฏิกิริยากับคนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ทำไมเขาไม่มองมาเลยนะ..
แกล้งงอนดีกว่า..
ฉันลุกขึ้นยืนแล้%
omeyim เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.ย. 2557, 15:47:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2560, 00:29:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 896
| << ตอนที่5 บังเอิญ | หงุดหงิด >> |