จุดหมายปลายทางของหัวใจ
บางคนไขว่คว้าหาความรักมาทั้งชีวิต ก็ไม่เคยมีโอกาสพบเจอ
บางคนพยายามวิ่งหนีแทบตาย แต่ก็ไม่เคยหลุดพ้น
บางคนเรียกสิ่งนี้ว่าโชคชะตา พรหมลิขิต พันธนาการ แล้วแต่คำจำกัดความที่แตกต่างกันออกไป
เธอไม่รู้ว่าควรจะเรียกเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาที่เกิดขึ้นว่าอะไรดี
บางคนพยายามวิ่งหนีแทบตาย แต่ก็ไม่เคยหลุดพ้น
บางคนเรียกสิ่งนี้ว่าโชคชะตา พรหมลิขิต พันธนาการ แล้วแต่คำจำกัดความที่แตกต่างกันออกไป
เธอไม่รู้ว่าควรจะเรียกเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาที่เกิดขึ้นว่าอะไรดี
Tags: ดวงอาทิตย์ , โรแมนติก , รัก , ทราย , ซึ้ง
ตอน: ไม่มีใครที่จะสามารถบังคับ “หัวใจ” ได้ แม้แต่ตัวเรา ซึ่งเป็นเจ้าของหัวใจของตัวเอง
เธอมาถึงโรงเรียนราวๆ 7 โมง เอาหนังสือขึ้นมาอ่านทบทวน นั่งรอเวลาที่เพื่อนๆ จะมาถึงโรงเรียน เพื่อไปรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน รู้สึกว่าการเดินทางมาในวันนี้มันเงียบเหงาผิดปกติ เพราะไม่มีคนคอยพัวพันล้อมหน้าล้อมหลังระหว่างเดินจากบ้านมาจนถึงปากซอย
ไม่มีคนมาพูดจากวนประสาทตั้งแต่ขึ้นรถจนถึงเวลาลงรถ
ไม่มีคนแกะลูกอมและยื่นส่งให้ในตอนที่เธอทำท่าจะหลับ
ไม่มีคนคอยยื้อแย่งกระเป๋าหนังสือเวลาจะเดินเข้าโรงเรียน
ไม่มีอีกแล้ว
แต่นั่นก็คือสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้วหนิ ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม เหมือนที่เคยเป็นมาตลอดระยะเวลาหลายปี
คือการอยู่ “ตัวคนเดียว”
“นายสถาพร เกรียงไกร”
“ครับ”
“นางสาวตรีพิชฌา พิพัฒน์ศุภกิจ”
“ค่ะ”
“ขอโทษครับ ที่มาสาย”
หลังจากเธอขานรับที่อาจารย์เช็คชื่อ ก็มีเสียงหนึ่งดังสอดแทรกมาขัดจังหวะ จากนั้นทุกคนในห้องก็หันไปมองบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูอย่างตกตะลึง นิ่งค้าง ก่อนจะมีเสียงงึมงำดังเซ็งแซ่ไปหมด
“นายกันต์ตะวัน มาแล้วก็รีบๆ เข้ามาสิ”
“ขอบคุณครับ”
ซันเดินเข้ามาในห้อง และก่อนที่เขาจะก้าวผ่านหน้าเธอไป ใบหน้าหล่อเหลาก็ยิ้มที่มุมปากบางๆ มาให้
หลังจากหมดชั่วโมงเรียน ซันก็ตกเป็นกลุ่มเป้าหมายของเพื่อนทั้งห้องในทันที
“ซัน ทำไมถึงตัดผมทรงนี้วะ !”
เชนเปิดประเด็นถามในสิ่งที่สงสัยขึ้นมาเป็นคนแรก เพราะซันที่เคยไว้ผมรองทรงแบบเด็กมัธยมปลายทั่วไป ในวันนี้กลับมาปรากฎตัวขึ้นด้วยทรงผมใหม่ที่เรียกว่า “สกินเฮด”
“ทำไม ทรงนี้เป็นยังไงบ้าง ?”
ซันไม่ตอบคำถาม แต่เอ่ยถามกลับแทน
“หล่อเทพมากอะ เดี๋ยวเราไปตัดมั่งดีกว่า”
“เฮ้ยย ว่าไงนะ !”
ซันร้องเสียงหลงอย่างตกใจ
“อะไรวะ เราบอกว่าเราจะไปตัดมั่ง”
“ไม่ใช่ นายบอกว่าเราหล่ออย่างงั้นเหรอ ?”
“เออ ก็นายมันหล่อนี่หว่า จะตัดผมทรงไหนมันก็หล่อ ยิ่งทรงนี้นะ เราบอกตรงๆ โคตรหล่ออะ”
“บ้าเอ๊ย !”
ซันสบถเบาๆ อย่างหงุดหงิด
“อารมณ์เสียอะไรวะ เราชมนายนะ ไม่ได้ด่า”
เชนมองหน้าเพื่อนอย่างข้องใจ
“ก็จะตัดให้มันทุเรศ”
ซันพูดพึมพำเบาๆ ราวเพียงบ่นกับตัวเอง แต่เธอซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้า สามารถได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจนที่สุด เชนยกมือขึ้นแตะสัมผัสหน้าผากซัน ก่อนจะบ่นเปรยๆ อย่างไม่เข้าใจ
“นายบ้าเปล่าเนี่ย อยากจะทุเรศเนี่ยนะ !”
“เออ”
“ทำไมวะ เหตุผล ?”
เชนถามและมองหน้าเพื่อนรักอย่างตั้งใจรอฟังคำตอบ
“ก็แค่อยากพิสูจน์ให้รู้ว่าพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง อยากทำให้สบายใจขึ้น อยากให้รู้สึกดีต่อกันสักนิด อยากให้รู้ว่าจริงใจและจริงจัง”
น้ำเสียงนุ่มนวลพูดออกมา
“ขอเพียงแค่ให้หันมามองกันบ้าง”
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
เธอบอกกับแจนที่นั่งอยู่คู่กัน ก่อนจะรีบลุกยืนและเดินพรวดพราดออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ด้วยหัวใจที่เต้นแรงระรัวอย่างผิดจังหวะ
ไม่จริง เขาไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อเธอ เขาไม่ได้ทำแบบนี้เพราะคำพูดของเธอ และเขาไม่ได้ตั้งใจจะสื่อสารทุกอย่างให้เธอได้รับรู้
ไม่ใช่ มันไม่ใช่เรื่องจริง !
ช่วงบ่ายอาจารย์ปล่อยให้พวกเราทั้งหมดไปที่ห้องของชมรมต่างๆ เพื่อไปเยี่ยมชมและคิดตัดสินใจว่าจะตกลงเข้าชมรมไหน ซึ่งเป็นกิจกรรมบังคับที่ทุกคนต้องทำ เธอกับกลุ่มเพื่อน เดินเข้าเดินออกชมรมนั้นชมรมนี้ไปจนทั่วเหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆ แต่ก็ยังไม่สามารถคิดตัดสินใจได้ว่าตัวเองชอบและอยากทำอะไรกันแน่
“ทราย”
เธอละสายตาจากเครื่องดนตรีที่มีนักเรียนหลายคนกำลังลองเล่นอยู่ และหันมามองแจน
“ที่ซันพูดในห้อง หมายถึงทรายหรือเปล่า ?”
แจนเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย เพราะสังเกตจากคำตอบของซันที่ราวกับต้องการเปรยให้ใครบางคนได้ฟัง รวมทั้งปฏิกิริยาของเธอที่มีหลังจากนั้น
“ไม่ใช่หรอก”
“อย่าโกหกนะ”
นิวพูดเสริม และมองเพื่อนอย่างรอคำตอบ
“ทรายไม่เคยโกหก นิวกับแจนก็รู้นี่”
“ใช่ เรารู้ และเราก็หวังว่าทรายจะไม่โกหกตัวเองด้วยนะ”
“ทรายไม่ได้โกหกตัวเองและไม่ได้โกหกใครทั้งนั้น แต่ทรายไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับเขา”
หน้าหวานเบือนหนีไปทางอื่น ภายในหัวใจสับสนไปหมดอย่างไม่มีคำตอบใดๆ
“ทราย”
นิวจับมือเธอไปกอบกุมไว้อย่างให้กำลังใจ
“ทรายเป็นคนดี เป็นคนจริงใจ นั่นทำให้พวกเรารักและเป็นเพื่อนกับทรายมาจนถึงทุกวันนี้ และบางที อาจจะมีคนมองเห็นความดีของทรายเหมือนกับที่พวกเรามองเห็นก็ได้นะ”
นิวเอ่ยชมเพื่อนรักด้วยความจริงจัง ตั้งแต่ตลอดเวลา 3 ปี ที่รู้จักกันมา ก็ได้พบเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ เป็นลูกที่ดี ไม่เคยสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจ เป็นคนเรียนเก่ง เป็นที่รักของคุณครูเพราะความเรียบร้อยและมีความประพฤติที่ดี เป็นที่ชื่นชมจากกิจกรรมต่างๆ ของทางโรงเรียนที่เธอมักจะเข้าร่วมอยู่เสมอ
ทรายเป็นคนที่มีความจริงใจที่สุด มีน้ำใจให้กับผู้อื่นอย่างเปี่ยมล้น จนเป็นที่รักของเพื่อนทั้งในห้องและต่างห้อง แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยพูด แต่เมื่อเสียงหวานพูดเอื้อนเอ่ยออกมา ก็จะเต็มไปด้วยเนื้อหา สาระ ประโยชน์ และความหวังดีทั้งนั้น แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยยิ้ม แต่เมื่อใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา ก็สามารถทำให้ทุกคนหลงรักได้อย่างง่ายดาย จากรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์นี้
“ถ้าแน่ใจ หรือว่ามีปัญหาอะไรก็บอกพวกเรานะ อย่าลืมว่าเราเป็นเพื่อนกัน”
เธอหันกลับมามองนิวและแจนอย่างซาบซึ้งจากสิ่งที่ได้ยิน
“ขอบใจนะ”
เสียงใสเอ่ยบอกและยิ้มให้อย่างจริงใจ
“ทราย !”
เสียงที่ไม่คุ้นหูขานเรียกชื่อเธอ ทำให้ต้องหันกลับไปมอง
“อ้าว พีท มีอะไรเหรอ ?”
เป็นแจน ที่เอ่ยทักผู้ชายที่เดินเข้ามา
“ซันฝากมาบอกว่ามันจะรอที่ห้องสมุด มีเรื่องจะคุยด้วย”
ปลายประโยค พีทหันมามองเธอ เธอพยักหน้าเบาๆ รับรู้ที่เขาพูด และเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับห้องสมุด
“ทราย ซันมันรออยู่ที่ห้องสมุดนะ”
พีทเดินมาขวางทางและบอกอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเขาพูดไม่รู้เรื่องหรือเธอฟังไม่เข้าใจกันแน่
“ไม่ไป”
เธอตอบเสียงเรียบ หน้านิ่งสนิท และกำลังจะก้าวเดิน
“ซันมันบอกว่าทรายคงไม่ชอบ ถ้ามันมายืนคุยกับทรายตรงนี้ให้เป็นจุดเด่น มันก็เลยอยากให้ไปคุยกันในที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน แต่ถ้าทรายไม่ไป มันก็จะเป็นคนเรียกทรายเอง”
เธอเงยมองหน้าพีท ก่อนจะมองตามสายตาของเขาที่พยักเพยิดไปทางทิศหนึ่ง
“บ้าที่สุด”
เธอบ่นอุบอิบ เมื่อมองเห็นร่างสูงยืนกอดอกพิงตัวอยู่กับระเบียงชั้น 3
“ทรายรู้ดีใช่มั๊ยว่าซันมันจะกล้าทำ หรือไม่กล้าทำ”
พีทพูดทิ้งท้ายไว้ และเดินจากไปอย่างไม่ได้รอฟังคำตอบ
เธอเดินขึ้นมาบนชั้น 3 ของห้องสมุด และมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่อย่างสบายอารมณ์ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
“มีอะไร ?”
เธอถามทันทีที่เดินมาถึง
“ผมทรงนี้เป็นยังไงบ้าง ?”
“ไม่รู้”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยตอบ และเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ไม่ชอบเหรอ ?”
หน้าหวานหันกลับมามอง และเอ่ยตอบเสียงแข็ง
“ใช่ ไม่ชอบ”
“อืม ถ้างั้นก็รอให้ยาวก่อนนะ แล้วเดี๋ยวจะไว้ทรงอื่น คราวหน้าทรายเลือกเองเลยนะ จะได้ถูกใจ”
“พอซะที !”
เธอมองสบสายตาคู่คมอย่างแน่วแน่ และพูดอย่างจริงจัง
“หยุดทุกอย่างที่นายกำลังทำซะ”
“ซันจะทำผมแบบที่ทรายชอบ เพื่อให้ทรายพอใจ ซันจะไม่หว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงคนอื่น เพื่อให้ทรายรู้ว่าเป็นคนสำคัญที่สุด ซันจะไม่ทำอะไรให้ตัวเองดูดีในสายตาใครอีก ทรายจะได้ไม่ต้องมาคอยหวาดระแวง ซันจะไปรับไปส่งทรายเหมือนเดิม ไม่ใช่ว่าซันไม่มีสมอง แต่สมองของซันมันบอกว่าเป็นห่วงทราย ซันจะอยู่ใกล้ๆ ทราย เพราะว่าซันอยากจะคอยดูแลทราย ซันจะทำตามเสียงหัวใจของตัวเอง แม้ว่าหัวใจของซันจะยกให้ทรายไปแล้ว แต่ทรายก็ห้ามมันไม่ได้หรอก ทรายบังคับหัวใจของซันให้เลิกชอบทรายไม่ได้หรอก”
ซันพูดจบแล้วก็หันหลังเตรียมจะเดินจากไป โดยปล่อยเธอไว้เหมือนเมื่อวาน
“เดี๋ยวก่อน !”
ร่างสูงหันกลับมาเมื่อเธอเอ่ยเรียก
“เอ่อ ทำไม ทำไมนายถึงชอบเรา ?”
เธอถามออกไปและก็นึกอยากจะตบปากตัวเอง ที่กล้าพูดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ จนทำให้ต้องมารับรู้และมาได้ยินได้ฟังคำตอบจากเขา
“ไม่มีเหตุผล หัวใจมันบอกว่าชอบ ก็คือชอบ”
นั่นสินะ บางครั้งความรู้สึกก็มักจะอยู่เหนือเหตุผลใดๆ รวมทั้งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหัวใจ
โดยเฉพาะเรื่องของ “ความรัก” ที่ไม่อาจเอาเหตุผลใดๆ มาอธิบาย และไม่มีใครที่จะสามารถบังคับ “หัวใจ” ได้ แม้แต่ตัวเรา ซึ่งเป็นเจ้าของหัวใจของตัวเอง
Sun and Sand
ศศิธาราริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ย. 2557, 22:12:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ย. 2557, 22:12:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1005
| << 3 ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง กับผู้ชายที่พรั่งพร้อม |
แว่นใส 27 ก.ย. 2557, 13:37:02 น.
รับรักสักที่เถอะนะ
รับรักสักที่เถอะนะ
