เชือกผูกตาย
หลังจากที่ขวัญนภาไปเกาหลีเพียงห้าวัน วิทยาแฟนของเธอได้รับอุบัติเหตุตกบันได เข้าห้องไอซียูไปหนึ่งสัปดาห์ แพทย์ตรวจพบว่าร่างกายไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด แต่เขาได้รับความสั่นสะเทือนทางสมองทำให้ความจำเสื่อม อาจเป็นเพราะความเครียดกับบางอย่างที่ทำให้เขาอยากจะลืมมัน ทางญาติของวิทยาก็แจ้งให้ขวัญนภาทราบ เธอรู้ดีว่าความเครียดของวิทยาคืออะไร มันเป็นเรื่องในอดีตว่าเขาเคยมีปากเสียงกับนักเลงกลุ่มหนึ่ง และเธอจะถูกดักทำร้ายเป็นประจำ เขาจึงดูแลเธอแทบไม่คราดสายตา แต่เมื่อเธอไปต่างประเทศทำให้เขาเป็นห่วงหนักขึ้นอย่างแน่นอน ประกอบกับเรื่องที่เขาตกบันไดด้วยยิ่งแล้วใหญ่ เธอไม่อยากให้วิทยาต้องเป็นห่วงเธออีกต่อไป เธอจึงเลือกที่จะไม่กลับไป และบอกญาติๆของเขาว่าอย่าบอกเขาเรื่องเกี่ยวกับเธอ และมันก็เป็นโอกาสดีของวิชาดา เธอแอบหลงรักวิทยามานานแล้ว แต่วิทยาไม่เคยเหลียวมองเธอเลย เธอจึงไปปรนบัติวิทยาอย่างดี หวังว่าเขาจะมีใจให้ แต่เปล่าเลย เขามองเธอแค่ฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น แม้ว่าจะมีความสะดวกสบายแค่ไหนแต่ในใจเขารู้สึกเหงา หลังจากที่แพทย์ให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว คุณสายใจแม่ของวิทยาได้ส่งวิทยาไปเกาหลีเพื่อหวังว่าเขาจะเจอกับขวัญนภา และแล้วพรหมลิขิตให้ทั้งสองพบกันอีกครั้งเพราะทั้งสองคนเรียนที่มหา'ลัยเดียวกัน ขวัญนภาจำวิทยาได้เธอพยายามเดินหนีแต่วิทยาก็คงตามเธอเหมือนได้พบกับสิ่งที่หามานาน สุดท้ายขวัญนภาทำให้วิทยาจำทุกอย่างได้อีกครั้ง ทั้งคู่จึงกลับมาเป็นแฟนกันอีกครั้ง เหมือนกับเชือกผูกตายที่ไม่มีวันแก้ได้
Tags: รัก ความจำ
ตอน: บทนำ
ร่างเล็กของใครคนหนึ่งที่มีอายุราวๆยี่สิบต้นๆ ผมสีน้ำตาล ปล่อยยาวมาถึงหลัง ตาสีมรกตปนน้ำทะเล ผิวขาวธรรมชาติแต่เปล่งประกายเหมือนมีออร่าในตัว ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ยาวถึงเข่า รองเท้าผ้าใบสีดำ เดินตรงมาที่โซฟาในห้องโถงขนาดใหญ่ของคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นบ้านของคนมีฐานะ เมื่อเธอเดินมาถึงโซฟาตัวนั้นเธอก็นั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆที่หันหน้าเข้าหา ที่โซฟาอีกฝั่งนั้นมีชายหนุ่มอายุราวๆไม่สามสิบต้นๆก็ยี่สิบปลายๆ ผมสั้นสีดำสนิท ตาสีน้ำตาลเข้ม ผิวขาว ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงขายาวสีดำอีกหนึ่งตัว
"วิทยา พรุ่งนี้ขวัญต้องไปเกาหลีแล้ว เดี๋ยวกลับมาฉันจะซื้อของมาฝากนะ แค่เดือนเดียว ไม่ต้องเป็นห่วงขวัญนะ"ขวัญนภาเอ่ยปากคุยกับแฟนหนุ่มของเธอ
"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง อย่าลืมสิ ว่าไอพวกนั้นอาจจะไปดักทำร้ายเธอตอนที่ฉันไม่อยู่ก็ได้"วิทยากล่าวพร้อมเอามือกุมศีรษะ
"ที่เกาหลีเนี่ยนะ! ขวัญว่าวิทยาขี้กังวลเกินไปแล้ว พวกมันก็แค่โจรที่ไม่ค่อยต่างอะไรจากขอทานหรอกนะ"
"โอเค ฉันจะพยายามไม่คิดมากละกัน"วิทยาคลายกังวลลงบ้าง
"ดีมากจ้ะ"ขวัญนภายิ้มให้อย่างสดใส
"ฉันอยากมีความสุขตลอดเวลาเหมือนขวัญจังเลยนะ"
"แหม ฉันเชื่อว่านายทำได้ แต่ก่อนอื่น ยิ้มให้ขวัญชื่นใจหน่อย ไม่งั้นขวัญอาจจะไม่มีความสุขก็ได้น้าา ถ้าวิทยามาทำหน้าอมทุกข์แบบนี้"
"โห! ยากน่าดูเลยให้ยิ้มเวลาฉันเครียดเนี่ยนะ"
"วิทยาไม่อยากให้ขวัญมีความสุขหรอคะ"ขวัญนภาพูดอย่างตัดพ้อ แต่สายตาเต็มไปด้วยความหวังว่าเขาจะยิ้ม
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะขวัญ อะ ยิ้มก็ยิ้ม"เขาค่อยๆฉีกปีกยิ้ม ถ้าสาวๆคนอื่นมาเห็นคงจะเคลิ้มน่าดูแต่...
"ยิ้มของวิทยาไม่ค่อยมีสีสันเลยนะ"
"ปกติฉันก็ยิ้มแบบนี้นะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวถ้าขวัญกลับมาแล้ววิทยาต้องไปรับขวัญที่สนามบินนะ และต้องยิ้มสวยๆให้ขวัญด้วยแบบนี้น่ะ เข้าใจมั้ย"เธอยิ้มให้วิทยา ในรอยยิ้มนั่นเต็มไปด้วยสีสัน ความสดใส
"โอเค ฉันจะพยายาม"
"ไม่ วิทยาต้องทำให้ได้ สัญญากับขวัญนะ"เธอยกนิ้วก้อยขึ้นมา
"อืม ฉันสัญญา"เขายกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของขวัญ
"สัญญาแล้วนะ"
"ถึงฉันทำไม่ได้เธอก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดี"เขาพูดกวนๆ
"โทษที ฉันเปิดระบบบันทึกเสียงไว้น่ะ"เธอหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าให้เขาดู
"ร้ายไม่เบานี่ วันหลังฉันต้องระวังตัวหน่อยซะแล้วล่ะ"
"นี่ก็ห้าทุ่มแล้ว ฉันไปนอนก่อนนะ"เธอออกปากลา
"ฝันดีล่ะ"
"เช่นกัน"และเธอก็เดินจากไปที่ห้องนอนของเธอ
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อวิทยาทำงานเสร็จแล้ว ก็เดินไปห้องนอนของตน และนอนนต้อนรับวันใหม่ วันที่ขวัญนภาจากเขาไป
"วิทยา พรุ่งนี้ขวัญต้องไปเกาหลีแล้ว เดี๋ยวกลับมาฉันจะซื้อของมาฝากนะ แค่เดือนเดียว ไม่ต้องเป็นห่วงขวัญนะ"ขวัญนภาเอ่ยปากคุยกับแฟนหนุ่มของเธอ
"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง อย่าลืมสิ ว่าไอพวกนั้นอาจจะไปดักทำร้ายเธอตอนที่ฉันไม่อยู่ก็ได้"วิทยากล่าวพร้อมเอามือกุมศีรษะ
"ที่เกาหลีเนี่ยนะ! ขวัญว่าวิทยาขี้กังวลเกินไปแล้ว พวกมันก็แค่โจรที่ไม่ค่อยต่างอะไรจากขอทานหรอกนะ"
"โอเค ฉันจะพยายามไม่คิดมากละกัน"วิทยาคลายกังวลลงบ้าง
"ดีมากจ้ะ"ขวัญนภายิ้มให้อย่างสดใส
"ฉันอยากมีความสุขตลอดเวลาเหมือนขวัญจังเลยนะ"
"แหม ฉันเชื่อว่านายทำได้ แต่ก่อนอื่น ยิ้มให้ขวัญชื่นใจหน่อย ไม่งั้นขวัญอาจจะไม่มีความสุขก็ได้น้าา ถ้าวิทยามาทำหน้าอมทุกข์แบบนี้"
"โห! ยากน่าดูเลยให้ยิ้มเวลาฉันเครียดเนี่ยนะ"
"วิทยาไม่อยากให้ขวัญมีความสุขหรอคะ"ขวัญนภาพูดอย่างตัดพ้อ แต่สายตาเต็มไปด้วยความหวังว่าเขาจะยิ้ม
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะขวัญ อะ ยิ้มก็ยิ้ม"เขาค่อยๆฉีกปีกยิ้ม ถ้าสาวๆคนอื่นมาเห็นคงจะเคลิ้มน่าดูแต่...
"ยิ้มของวิทยาไม่ค่อยมีสีสันเลยนะ"
"ปกติฉันก็ยิ้มแบบนี้นะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวถ้าขวัญกลับมาแล้ววิทยาต้องไปรับขวัญที่สนามบินนะ และต้องยิ้มสวยๆให้ขวัญด้วยแบบนี้น่ะ เข้าใจมั้ย"เธอยิ้มให้วิทยา ในรอยยิ้มนั่นเต็มไปด้วยสีสัน ความสดใส
"โอเค ฉันจะพยายาม"
"ไม่ วิทยาต้องทำให้ได้ สัญญากับขวัญนะ"เธอยกนิ้วก้อยขึ้นมา
"อืม ฉันสัญญา"เขายกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของขวัญ
"สัญญาแล้วนะ"
"ถึงฉันทำไม่ได้เธอก็ไม่มีหลักฐานอยู่ดี"เขาพูดกวนๆ
"โทษที ฉันเปิดระบบบันทึกเสียงไว้น่ะ"เธอหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าให้เขาดู
"ร้ายไม่เบานี่ วันหลังฉันต้องระวังตัวหน่อยซะแล้วล่ะ"
"นี่ก็ห้าทุ่มแล้ว ฉันไปนอนก่อนนะ"เธอออกปากลา
"ฝันดีล่ะ"
"เช่นกัน"และเธอก็เดินจากไปที่ห้องนอนของเธอ
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อวิทยาทำงานเสร็จแล้ว ก็เดินไปห้องนอนของตน และนอนนต้อนรับวันใหม่ วันที่ขวัญนภาจากเขาไป
เมโลล่า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ต.ค. 2557, 16:54:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ต.ค. 2557, 16:54:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 834
| บทที่ 1 วันแห่งการพลัดพราก >> |
yimyum 1 ต.ค. 2557, 19:12:33 น.
รันรันแต่งดีนิเรื่องนี้อะ (ขออนุญาตเรียกชื่อในนี้นะ)
แหมๆๆๆ ขวัญนภานี่ร้ายไม่เบานะเนี่ย
รันรันแต่งดีนิเรื่องนี้อะ (ขออนุญาตเรียกชื่อในนี้นะ)
แหมๆๆๆ ขวัญนภานี่ร้ายไม่เบานะเนี่ย