เชือกผูกตาย
หลังจากที่ขวัญนภาไปเกาหลีเพียงห้าวัน วิทยาแฟนของเธอได้รับอุบัติเหตุตกบันได เข้าห้องไอซียูไปหนึ่งสัปดาห์ แพทย์ตรวจพบว่าร่างกายไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด แต่เขาได้รับความสั่นสะเทือนทางสมองทำให้ความจำเสื่อม อาจเป็นเพราะความเครียดกับบางอย่างที่ทำให้เขาอยากจะลืมมัน ทางญาติของวิทยาก็แจ้งให้ขวัญนภาทราบ เธอรู้ดีว่าความเครียดของวิทยาคืออะไร มันเป็นเรื่องในอดีตว่าเขาเคยมีปากเสียงกับนักเลงกลุ่มหนึ่ง และเธอจะถูกดักทำร้ายเป็นประจำ เขาจึงดูแลเธอแทบไม่คราดสายตา แต่เมื่อเธอไปต่างประเทศทำให้เขาเป็นห่วงหนักขึ้นอย่างแน่นอน ประกอบกับเรื่องที่เขาตกบันไดด้วยยิ่งแล้วใหญ่ เธอไม่อยากให้วิทยาต้องเป็นห่วงเธออีกต่อไป เธอจึงเลือกที่จะไม่กลับไป และบอกญาติๆของเขาว่าอย่าบอกเขาเรื่องเกี่ยวกับเธอ และมันก็เป็นโอกาสดีของวิชาดา เธอแอบหลงรักวิทยามานานแล้ว แต่วิทยาไม่เคยเหลียวมองเธอเลย เธอจึงไปปรนบัติวิทยาอย่างดี หวังว่าเขาจะมีใจให้ แต่เปล่าเลย เขามองเธอแค่ฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น แม้ว่าจะมีความสะดวกสบายแค่ไหนแต่ในใจเขารู้สึกเหงา หลังจากที่แพทย์ให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว คุณสายใจแม่ของวิทยาได้ส่งวิทยาไปเกาหลีเพื่อหวังว่าเขาจะเจอกับขวัญนภา และแล้วพรหมลิขิตให้ทั้งสองพบกันอีกครั้งเพราะทั้งสองคนเรียนที่มหา'ลัยเดียวกัน ขวัญนภาจำวิทยาได้เธอพยายามเดินหนีแต่วิทยาก็คงตามเธอเหมือนได้พบกับสิ่งที่หามานาน สุดท้ายขวัญนภาทำให้วิทยาจำทุกอย่างได้อีกครั้ง ทั้งคู่จึงกลับมาเป็นแฟนกันอีกครั้ง เหมือนกับเชือกผูกตายที่ไม่มีวันแก้ได้
Tags: รัก ความจำ
ตอน: บทที่ 2 อุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด
"วิทยาอยู่ไหนน่ะ อย่าทิ้งขวัญไปนะ"ขวัญวิ่งร้องไห้กลางสายฝน
"ขวัญ ฉันอยู่นี่ไง ไม่เห็นหรอ"วิทยาพยายามวิ่งไปหาเธอแต่ทว่า...
"วิทยา อย่าทิ้งขวัญไปนะ"ว่าแล้วขวัญก็เข่าอ่อน และล้มลงหมดสติกับพื้นไป
"ขวัญ!!!!!!"วิทยาสะดุ้งตื่น และตะโกนออกมา สังเกตดีๆ เขาร้องไห้!?"ฝัน...อีกแล้วงั้นหรอ นี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้วสินะที่ขวัญ...ไปเกาหลี อีกแค่ยี่สิบห้าวันเท่านั้น"เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที
จ๊อก~~ จ๊อก~~
"ไม่น่าให้ท้องว่างเลย หาอะไรกินดีกว่า"วิทยาเดินออกจากห้อง และเดินตรงไปที่บันได แต่ว่า... เขาเดินผ่านห้องของขวัญนภาซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบันไดพอดี เมื่อเขาเอาหูแนบกับประตู เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง...
กุก กัก กุก กัก โครม!!
'นะ...นี่มันเสียงอะไรกันน่ะ'ด้วยความตกใจวิทยาจึงถอยออกมาจากประตูอย่างรวดเร็วโดยไม่เห็นว่า...
โครม!!! ปึ้ก!!! เขาตกบันไดโดยที่เขาไม่รู้ตัวหัวของเขากระแทกพื้นหินอ่อนอย่างแรง จนเขาหมดสติไป
ปึ้ง!! "เกิดอะไรขึ้นน่ะ...วิทยาลูก!!!"คุณสายใจเมื่อได้ยินเสียงโครมครามก็วิ่งออกมาดูปรากฏว่า...เธอเห็นวิทยานอนจมอยู่ในกองเลือดในชุดนอนสีครีมเปลือกไข่ที่ขวัญนภาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เธอจึงรีบวิ่งไปกอดลูกชาย พร้อมเอานิ้วอังตรงจมูก เขายังหายใจ เธอจึงโล่งอก และสั่งให้พี่คูน โทรหาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในละแวกนี้ ส่วนคุณสายใจต้องแต่งตัวใหม่เพราะเสื้อผ้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดของลูกชาย
เมื่อรถพยาบาลมาถึง วิทยาก็ถูกนำตัวขึ้นรถทันทีและคุณสายใจก็ขึ้นไปด้วย นางพยาบาลรีบนำเครื่องช่วยหายใจครอบปากและจมูกของวิทยาทันที คุณสายใจซึ่งนั่งมาด้วยก็กอดลูกชายมาตลอดทาง และร้องไห้เพราะกลัวว่าลูกของเธอจะเป็นอะไรรึเปล่า
เมื่อถึงโรงพยาบาลตอนนั้นเวลาประมาณตีสองครึ่ง นางพยาบาลประมาณสองสามคนลากเตียงที่วิทยานอนอยู่ไปที่ห้องตรวจฉุกเฉินทันที ส่วนคุณสายใจก็ได้แต่นั่งภาวนาอยู่ข้างนอก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
พลั่ก! แพทย์คนหนึ่งเดินออกมาเพื่อรายงานผลตรวจ
"หมอคะ ลูกดิฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ"คุณสายใจวิ่งปรี่เข้าไปหาแพทย์คนนั้นทันที
"อยู่ในสภาวะปลอดภัยแล้วครับ แต่สมองได้รับความกระทบกระเทือนมาก อาจส่งผลต่อความจำได้นะครับ"แพทย์ตอบตามผลตรวจที่เพิ่งออกมาสดๆร้อนๆ
"หมายถึงความจำเสื่อมหรอคะ"คุณสายใจ ใจแทบตกลงไปที่ตาตุ่ม เมื่อได้ยินว่าลูกชายคนเดียวของเธอต้องความจำเสื่อม
"ใช่ครับ แต่ไม่ได้หายไปตลอดทั้งชีวิตนะครับ หายไปเพียงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น"
"กี่ปีคะ"
"สี่ปีครับ"แพทย์ตอบตามตรง
"สี่ปีงั้นหรอคะ"เธอทวนคำตอบอีกที
"ไม่ทราบว่าสี่ปีที่แล้ว มีอะไรมาแทรกใรชีวิตของคุณวิทยาหรือเปล่าครับ เพราะผู้ป่วยเคสนี้จะเป็นเฉพาะคนที่เครียดกับอะไรมากๆและอยากลืมมันไปแค่ช่วงเวลาหนึ่ง"
"ขวัญนภา!"นั่นคือคำตอบจากคุณสายใจ เพราะเมื่อสี่ปีที่แล้ววิทยาได้เริ่มรู้จักขวัญนภาในฐานะลูกของลูกหนี้ และเกิดชอบเลยตกลงคบกัน และได้หมั้นกันเมื่อสองปีที่ผ่านมา และตกลงจะแต่งงานกันเมื่อขวัญกลับมาจากเกาหลี แต่ความคิดนั้นคงต้องพังทลาย เมื่อวิทยามาความจำเสื่อมกลางคันอย่างนี้ ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือขวัญนภา เพราะเมื่อก่อนวิทยาเป็นคนที่เย็นชามาก และเมื่อทั้งสองคนเจอกันครั้งแรกก็เกือบจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว เธอตัดสินใจ บอกเรื่องนี้ให้ขวัญนภาทราบทางอีเมลล์ และเธอก็ไม่รอช้า รีบหยิบมือถือในกระเป๋ามาส่งอีเมลล์ถึงขวัญนภา ความว่า 'ขวัญ เมื่อคืนนี้วิทยาตกบันได ความจำหายไปเป็นเวลาสี่ปี พูดง่ายๆคือ ความจำเรื่องของขวัญหายไปหมดเลย แม่อยากให้ขวัญกลับมาได้ไหม อ้อ! และอีกเรื่องนึงหมอบอกว่า วิทยาเครียดบางอย่างความจำตึงหายไปแค่สี่ปี บางทีเขาอาจจะเครียดเรื่องขวัญก็ได้นะ รีบๆกลับมาล่ะ' ส่งไปเวลาตีสามครึ่งของประเทศไทยซึ่งตรงกับเวลาเจ็ดโมงครี่งของเกาหลี
เมื่อขวัญได้รับเมลล์มาเธออ่านก็อดที่จะใจหายวาบไม่ได้ แต่เธอก็กลั้นใจไม่ร้องไห้ และส่งกลับไปว่า 'ไม่ค่ะ ถ้าหนูเป็นเหตุให้วิทยาความจำเสื่อมเพราะเครียดเรื่องของหนู หนูจะไม่กลับไปให้เขาเห็นหน้าอีก' เมื่อส่งเสร็จเธอก็บล๊อกอีเมลล์คุณสายใจทันที เพื่อไม่ให้คุณสายใจส่งอีเมลล์มาเซ้าซี้ให้เธอกลับ
"วิทยา...นายทิ้งฉันไม่ได้ งั้นฉันจะเป็นฝ่ายทิ้งนายแทน"เธอบ่นอุบอิบ และนำแว่นดำมาสวมหน้าและเดินต่อไปยังมหา'ลัยที่เธอเรียน เพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตา...
"ขวัญ ฉันอยู่นี่ไง ไม่เห็นหรอ"วิทยาพยายามวิ่งไปหาเธอแต่ทว่า...
"วิทยา อย่าทิ้งขวัญไปนะ"ว่าแล้วขวัญก็เข่าอ่อน และล้มลงหมดสติกับพื้นไป
"ขวัญ!!!!!!"วิทยาสะดุ้งตื่น และตะโกนออกมา สังเกตดีๆ เขาร้องไห้!?"ฝัน...อีกแล้วงั้นหรอ นี่ก็ผ่านไปห้าวันแล้วสินะที่ขวัญ...ไปเกาหลี อีกแค่ยี่สิบห้าวันเท่านั้น"เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที
จ๊อก~~ จ๊อก~~
"ไม่น่าให้ท้องว่างเลย หาอะไรกินดีกว่า"วิทยาเดินออกจากห้อง และเดินตรงไปที่บันได แต่ว่า... เขาเดินผ่านห้องของขวัญนภาซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบันไดพอดี เมื่อเขาเอาหูแนบกับประตู เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง...
กุก กัก กุก กัก โครม!!
'นะ...นี่มันเสียงอะไรกันน่ะ'ด้วยความตกใจวิทยาจึงถอยออกมาจากประตูอย่างรวดเร็วโดยไม่เห็นว่า...
โครม!!! ปึ้ก!!! เขาตกบันไดโดยที่เขาไม่รู้ตัวหัวของเขากระแทกพื้นหินอ่อนอย่างแรง จนเขาหมดสติไป
ปึ้ง!! "เกิดอะไรขึ้นน่ะ...วิทยาลูก!!!"คุณสายใจเมื่อได้ยินเสียงโครมครามก็วิ่งออกมาดูปรากฏว่า...เธอเห็นวิทยานอนจมอยู่ในกองเลือดในชุดนอนสีครีมเปลือกไข่ที่ขวัญนภาซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เธอจึงรีบวิ่งไปกอดลูกชาย พร้อมเอานิ้วอังตรงจมูก เขายังหายใจ เธอจึงโล่งอก และสั่งให้พี่คูน โทรหาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในละแวกนี้ ส่วนคุณสายใจต้องแต่งตัวใหม่เพราะเสื้อผ้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดของลูกชาย
เมื่อรถพยาบาลมาถึง วิทยาก็ถูกนำตัวขึ้นรถทันทีและคุณสายใจก็ขึ้นไปด้วย นางพยาบาลรีบนำเครื่องช่วยหายใจครอบปากและจมูกของวิทยาทันที คุณสายใจซึ่งนั่งมาด้วยก็กอดลูกชายมาตลอดทาง และร้องไห้เพราะกลัวว่าลูกของเธอจะเป็นอะไรรึเปล่า
เมื่อถึงโรงพยาบาลตอนนั้นเวลาประมาณตีสองครึ่ง นางพยาบาลประมาณสองสามคนลากเตียงที่วิทยานอนอยู่ไปที่ห้องตรวจฉุกเฉินทันที ส่วนคุณสายใจก็ได้แต่นั่งภาวนาอยู่ข้างนอก
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
พลั่ก! แพทย์คนหนึ่งเดินออกมาเพื่อรายงานผลตรวจ
"หมอคะ ลูกดิฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ"คุณสายใจวิ่งปรี่เข้าไปหาแพทย์คนนั้นทันที
"อยู่ในสภาวะปลอดภัยแล้วครับ แต่สมองได้รับความกระทบกระเทือนมาก อาจส่งผลต่อความจำได้นะครับ"แพทย์ตอบตามผลตรวจที่เพิ่งออกมาสดๆร้อนๆ
"หมายถึงความจำเสื่อมหรอคะ"คุณสายใจ ใจแทบตกลงไปที่ตาตุ่ม เมื่อได้ยินว่าลูกชายคนเดียวของเธอต้องความจำเสื่อม
"ใช่ครับ แต่ไม่ได้หายไปตลอดทั้งชีวิตนะครับ หายไปเพียงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น"
"กี่ปีคะ"
"สี่ปีครับ"แพทย์ตอบตามตรง
"สี่ปีงั้นหรอคะ"เธอทวนคำตอบอีกที
"ไม่ทราบว่าสี่ปีที่แล้ว มีอะไรมาแทรกใรชีวิตของคุณวิทยาหรือเปล่าครับ เพราะผู้ป่วยเคสนี้จะเป็นเฉพาะคนที่เครียดกับอะไรมากๆและอยากลืมมันไปแค่ช่วงเวลาหนึ่ง"
"ขวัญนภา!"นั่นคือคำตอบจากคุณสายใจ เพราะเมื่อสี่ปีที่แล้ววิทยาได้เริ่มรู้จักขวัญนภาในฐานะลูกของลูกหนี้ และเกิดชอบเลยตกลงคบกัน และได้หมั้นกันเมื่อสองปีที่ผ่านมา และตกลงจะแต่งงานกันเมื่อขวัญกลับมาจากเกาหลี แต่ความคิดนั้นคงต้องพังทลาย เมื่อวิทยามาความจำเสื่อมกลางคันอย่างนี้ ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือขวัญนภา เพราะเมื่อก่อนวิทยาเป็นคนที่เย็นชามาก และเมื่อทั้งสองคนเจอกันครั้งแรกก็เกือบจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว เธอตัดสินใจ บอกเรื่องนี้ให้ขวัญนภาทราบทางอีเมลล์ และเธอก็ไม่รอช้า รีบหยิบมือถือในกระเป๋ามาส่งอีเมลล์ถึงขวัญนภา ความว่า 'ขวัญ เมื่อคืนนี้วิทยาตกบันได ความจำหายไปเป็นเวลาสี่ปี พูดง่ายๆคือ ความจำเรื่องของขวัญหายไปหมดเลย แม่อยากให้ขวัญกลับมาได้ไหม อ้อ! และอีกเรื่องนึงหมอบอกว่า วิทยาเครียดบางอย่างความจำตึงหายไปแค่สี่ปี บางทีเขาอาจจะเครียดเรื่องขวัญก็ได้นะ รีบๆกลับมาล่ะ' ส่งไปเวลาตีสามครึ่งของประเทศไทยซึ่งตรงกับเวลาเจ็ดโมงครี่งของเกาหลี
เมื่อขวัญได้รับเมลล์มาเธออ่านก็อดที่จะใจหายวาบไม่ได้ แต่เธอก็กลั้นใจไม่ร้องไห้ และส่งกลับไปว่า 'ไม่ค่ะ ถ้าหนูเป็นเหตุให้วิทยาความจำเสื่อมเพราะเครียดเรื่องของหนู หนูจะไม่กลับไปให้เขาเห็นหน้าอีก' เมื่อส่งเสร็จเธอก็บล๊อกอีเมลล์คุณสายใจทันที เพื่อไม่ให้คุณสายใจส่งอีเมลล์มาเซ้าซี้ให้เธอกลับ
"วิทยา...นายทิ้งฉันไม่ได้ งั้นฉันจะเป็นฝ่ายทิ้งนายแทน"เธอบ่นอุบอิบ และนำแว่นดำมาสวมหน้าและเดินต่อไปยังมหา'ลัยที่เธอเรียน เพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตา...
เมโลล่า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ต.ค. 2557, 06:07:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ต.ค. 2557, 06:07:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 787
| << บทที่ 1 วันแห่งการพลัดพราก |
yimyum 3 ต.ค. 2557, 06:47:45 น.
อ้าว ซะงั้น
อ้าว ซะงั้น
เมโลล่า 3 ต.ค. 2557, 09:29:24 น.
หักมุมไง =w=
หักมุมไง =w=
คิเรดะ 6 ต.ค. 2557, 13:03:59 น.
ขวัญนภา เธอเข้มแข็งเกินไปแล้วนะ
ขวัญนภา เธอเข้มแข็งเกินไปแล้วนะ