Mystery Magician. เวทย์รัก พิทักษ์โลก
นาดาเระ นักเดินทางจากต่างเมือง ได้เข้ามาในเมืองนากะเมืองแห่งการค้า ซึ่งพบกับภารกิจต่างๆ ที่ต้องสะสาง และมีเพื่อนร่วมงานชื่อ คาสึโตะ การต่อสู้ ความมันส์ ติดตามได้ในเรื่องนะคะ ^_^
Tags: แฟนตาซี เลิฟเลิฟ ผจญภัย
ตอน: บทที่ 1 เด็กน้อยผู้หลงทาง
ณ ป่าทากายามะ
ฉันต่อสู้อยู่กับปิศาจที่รู้จักกันในนาม สุกุยะ มีรูปร่างไม่แน่นอน เพราะมันจะแปลงร่างเป็นสิ่งต่างๆจึงไม่สาารถรู้ร่างจริงๆของมันได้
"ฮึก!"ฉันถูกอะไรบางอย่างแทงเข้าที่หลังและสลบไปเพราะเสียเลือดไปมาก
"หึ ถือว่าฉันยังไว้ชีวิตแกนะ แกไปพัฒนาฝีมือก่อน แล้วค่อยมาเจอกันใหม่"สุกุยะในร่างหญิงสาวนักดาบ เอาดาบชี้หน้าฉันและเดินหายไปในความมืด
ณ เมืองนากะ เทศกาลนิกะ
ทุกคนดูครึกครื้นกับเทศกาลนี้มาก ดูจากภายนอกก็ไม่ต่างอะไรกับงานวัดในป่าเลยแต่ที่พิเศษกว่างานวัดทั่วๆไปคือมีการประกวดของหายาก ซึ่งส่วนใหญ่ผู้ที่ส่งเข้าประกวดคือ นักรบระดับ S ของเมือง
"กรี๊ดดด ดูนั่นสิ นั่นคาสึโตะนี่ ปีนี้จะมีของหายากอะไรมาประกวดนะ"
"อะไรก็ได้แหละแก ยังไงฉันก็เลือกเขาอยู่ดีแหละ"
"ว้ายๆ เขามองมาทางนี้ด้วย คนอะไรไม่รู้หล่อมากๆเลย ฉันจะละลาย"
"เขาเดินมาทางนี้ด้วยแหละ คนอะไรไม่รู้เดินยังหล่อเลย"
"นี่พวกเธอน่ะ จะมองฉันอีกนานมั้ย"รู้สึกว่าเจ้าตัวเพิ่งจะรู้ตัวว่ามองเขาด้วยสายตาอย่างไรก็ต่อเมื่อ เขาเดินมาอยู่ตรงหน้าพวกเธอ
"ขะ..ขอโทษค่ะ"และพวกเธอก็วิ่งออกไป
"แฮ่ก แฮ่ก"ฉันที่เพิ่งฟื้นจากการสลบ ไปหนึ่งวันเต็ม แต่แผลยังคงไม่ฟื้น ทำไมมันแสบอย่างนี้นะ ฉันรีบหยิบไอเทมน้ำฟื้นฟูมาทาทันที แต่มันมีข้อเสียคือ กำลังของร่างกายจะน้อยลง ฉันจึงเดินไปได้ไม่ไกลมากและล้มลงสลบอีกครั้ง
"เฮ้ย! มีเด็กผู้หญิงนอนสลบอยู่ตรงนี้ พวกนายรีบมาช่วยเธอไปที่เมืองก่อน เรื่องล่ามอนสเตอร์ไว้ทีหลัง"มีคนมาพบฉันพอดี จะเรียกว่าฉันโชคดีหรือโชคร้ายดีนะ เพราะพวกเขาเป็นผู้ชายหมดเลยนี่นา
"อ้าวฟื้นแล้วหรอ โล่งอกไปทีนะ"คนที่ฉันกำลังขี่หลังของเขาอยู่
"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันไว้ ฉันว่าฉันเดินเองดีกว่านะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ร่างกายเธอยังไม่อำนวยน่ะ"
"เอาล่ะ ในที่สุดเราก็ถึงเมืองแล้ว"คนที่ดูอาวุโสสุดพูดออกมา
"แต่ว่าเสื้อผ้าฉัน..."เมื่อฉันมองไปที่เสื้อผ้าตอนนี้มันดูไม่ได้เลยล่ะ
"จริงสิ งั้นฉันจะพาเธอเดินดูเสื้อผ้าก่อนละกันนะ"
"อะ..อืม"ที่จริงฉันมีเสื้อผ้าอยู่แล้วแต่มันเป็นเสื้อผ้าชั้นดีของนักเวทย์ระดับสูง แต่ก็ไม่อยากให้เป็นที่สะดุดตาสักเท่าไหร่ ซื้อใหม่ละกัน
"เธอมีเงินมั้ยล่ะ"
"มีสิ นายแค่พาฉันดู เดี๋ยวฉันซื้อเอง"
"เรียกนายเลยหรอ เห็นแบบนี้ฉันยี่สิบแล้วนะ"
"งะ..งั้นหรอคะ ขอโทษค่ะ..พี่.."
"คาสึโตะ มิคาระ คาสึโตะ"
"อะ..ค่ะ ฉันชื่อ นาดาเระ สึกึมิ นาดาเระ อายุสิบสาม ค่ะ"
"ว่าแต่เธอชอบเสื้อแบบไหนล่ะ"
"พี่คาสึโตะคิดว่าหนูเหมาะกับแบบไหนล่ะคะ"
"เรียกว่าคาสึโตะก็พอแล้ว และแทนตัวเธอว่าฉันเถอะฟังแล้วขนลุก และก็ฉันว่าเธอเหมาะกับแบบนี้นะ"เขาชี้ไปที่ชุดเอี๊ยมกระโปรงโดยเสื้อข้างในสีขาวเอี๊ยมสีฟ้ากับรองเท้าหนังหุ้มส้นสีดำที่ต้องใส่คู่กับถุงเท้า
"ว้าว! น่ารักจังเลย เหมาะกับฉันจริงๆหรอคะ"
"จริงสิ ถ้าเธอถักเปียก้างปลาสองข้างจะดูเหมาะมากๆเลยล่ะ"
"แค่สระผมและก็มัดก็พอแล้ว"
"งั้นเดี๋ยวซื้อชุดเสร็จแล้วไปร้านทำผมมั้ย"
"ดีเหมือนกันนะ"
"ชุดนี้ราคารวมทั้งหมด 52,000 meso แหนะ เธอมีเงินพอหรอ"
"พอสิ คาสึโตะออกไปรอข้างนอกก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวจ่ายเงินเสร็จ จะตามออกไป"และฉันก็ผลักหลังคาสึโตะออกไปนอกร้าน
"โอเค โอเค"และเขาก็เดินไปที่นอกร้าน
หวังว่าภาพลักษณ์ของฉันตอนนี้คงไม่เหมือนคนบ้าหรอกนะ
"ลุงคะ เอาชุดนี้ค่ะ"ฉันเรียกคนขาย
'หน้าอย่างนี้จะมีปัญญาจ่ายเหรอ'คนขายคิด
"50,000 meso นี่ฉันเห็นเธอดูหน้าตาไม่มีปัญญาจ่ายเงินนะเนี่ยถึงลดให้"
"อย่าดูถูกกันนะคะ"ว่าแล้วไงรู้งี้ให้คาสึโตะจ่ายให้ก็ดี"นี่ค่ะ 52,000 meso ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องลดนะคะ"
"ขอบคุณที่ใช้บริการคร้าบบบ"เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยแฮะ
ฉันยังไม่เปลี่ยนชุด แต่เก็บไว้ก่อน และเดินออกมา
"อ้าว ทำไมยังไม่ใส่ชุดล่ะ"
"ก็ฉันยังมอมแมมอยู่เลย ไหนจะไปร้านทำผมอีก"
"เธอมีน้ำยาทำความสะอาดมั้ยล่ะ"
"มีสิ กำลังจะใช้เนี่ย"ว่าแล้วฉันก็กดใช้น้ำยาทำความสะอาดรอยเปื้อนทั้งหมดก็หายไปทันทีแต่ผมก็ยังยุ่งอยู่ดีแหละ
"งั้นเราไปร้านทำผมกันเถอะ"
"โอ้ว!!"
เมื่อมาถึงร้านทำผมฉันสั่งสระผมและมัดส่วนคาสึโตะไหนๆก็มาแล้วเลยเซ็ตผมทรงใหม่ซะเลยน่ะ
"ของน้องผู้หญิง 3,000 meso น้องผู้ชาย 8,000 meso"
"นี่ครับ"คาสึโตะชิงจ่ายตัดหน้าฉันเป็นเงินจำนวน 11,000 meso
"คาสึโตะจ่ายตัดหน้าฉันทำไม"
"อยากจ่าย"และเขาก็เดินออกไป
"ตอบง่ายนะยะ"ฉันตะโกนไล่หลังไป
"ว่าแต่เธอน่ะจะพักที่ไหนล่ะ พักที่บ้านฉันไหม"
"ไม่ดีมั้ง คาสึโตะเป็นผู้ชายนะ นาดาเระเป็นผู้หญิง"
"ฉันมีน้องสาวน่ะเธอจะอยู่ห้องเดียวกับน้องฉันก็ได้"
"ฉันไม่อยากรบกวนน่ะ"
"ไม่เป็นไร ห้องน้องฉันมีสองเตียงสองตู้เพราะเคยมีคนมาอยู่น่ะ"
"งั้นก็ขอบคุณนะ"
"ระหว่างนี้เราเดินดูอะไรเล่นในงานก่อนละกัน เห็นว่ามีประกวดของหายากน่ะ อีกสองชั่วโมงแหนะ ฉันกะจะเอาไปประกวดด้วยน่ะ"
"จริงหรอ"
"อืม ฉันจะเอาเขี้ยวมังกรมรกตนี่แหละไปประกวด"
"ว้าว! ได้ยินมาว่ามันหายากมากๆเลยนี่นา"
"แล้วเธอล่ะจะประกวดมั้ย"
"ฉันขอค้นดูที่ห้องพักก่อนละกันนะ"
"อืม งั้นฉันจะพาเธอไปบ้านฉันละกัน"
"อะ..อื้ม"
และเขาก็พาฉันไปที่บ้านของเขาโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนจับตาดูอยู่
"เขี้ยวมังกรมรกตรึ น่าสนใจดีนี่นา"หญิงสาวผมสีม่วง ตาสีชมพู ได้แอบฟังอยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งโดยตลอด
"แต่คาสึโตะนั้นฝีมืออยู่ในระดับ S เลยนะครับ ท่านซีเปียร์"
"นั่นสินะ งั้นจัดการยัยเด็กสาวนั่นแทนละกัน หึๆๆ ฮ่าๆๆๆ"
ณ บ้านของคาสึโตะ
"บ้านของคาสึโตะก็ใหญ่ใช่เล่นนะเนี่ย"ฉันมาหยุดหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่เป็นแถวๆ ไปเรื่อยๆ
"ยัยบ้า นี่เขาเรียกว่าห้องแถวหรืออพาตเมนท์ เธอไม่รู้จักรึไง"
"อ้าว ไหนคาสึโตะบอกว่าเป็นบ้านไง"ฉันคาดโทษเขา
"บ้านฉันอยู่ข้างหลังต่างหากล่ะ"เขาชี้ไปหลังอพาตเมนท์"
"อื้อๆ"และฉันก็เดินเข้าไป
"หยุดอย่าเพิ่งเหยียบนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ ฉันเมื่อยนะตาบ้า"
"ตรงนั้นมันมีหลุมพลางอยู่น่ะ เดี๋ยวฉันพาเดินหลบละกัน"
"ฮะ! หลุม"
"อือ หลุม เอาไว้ดักพวกแฟนคลับน่ะ"เขาพูดได้น่าหมั่นไส้ที่สุดในโลกเลย
"แฟนคลับ?...มันคืออะไรหรอ"
"โธ่เอ้ย! เธอนี่เด็กจริงๆเลยนะ"และเขาก็ลูบหัวฉัน
"ฉันก็เด็กอยู่แล้วนี่ สิบสามเอง"
"เออ จริง"เขาเงิบไปสักพัก "งั้นเธอก็ไปที่ห้องเธอก่อนละกัน เดี๋ยวฉันต้องรีบไปงานประกวดแล้วล่ะ"
"อื้ม ขอให้ชนะนะ"คาสึโตะออกไปแล้ว น้องสาวของเขาไม่อยู่ ฉันรีบแต่งตัวใหม่ใส่ชุดนักเวทย์ที่อยู่ในกระเป๋าและใส่ผ้าคลุมทับอีกชั้น และรีบวิ่งไปที่ลานประกวดทันทีเมื่อถึงลานประกวด
"ยังสมัครทันใช่ไหมคะ"
"ค่ะ ช่วยกรอกใบนี้ด้วยนะคะ"เมื่อเอกสารถึงมือฉัน นี่มันใบกรอกประวัติชัดๆเลยนะ
"ชื่อนี่ต้องชื่อจริงไหมคะ"
"ไม่จำเป็นค่ะ แต่อย่างอท่นขอความเป็นจริงค่ะ แต่ถ้าใช้ชื่อจริงได้จะดีมากๆเลยค่ะ"
ไม่จำเป็นอย่างนั้นหรอ หลังจากนั้นฉันก็ไม่พูดอะไรอีกรีบกรอกเอกสาร และส่งให้เจ้าพนักงาน ความว่า
'ชื่อ โอริกิ ซาซามะ อายุ 13 ปี วันเดือนปีเกิด 21/07/01สีที่ชอบ สีดำ ..... ของหายากที่นำมาประกวด นกฟินิกซ์สีรุ้ง ประเภท สัตว์เลี้ยง หายาก ระดับ SS พบที่ ถ้ำสึสิยาม่า ป่าทาโกะ'
"ช่วยไปนั่งรอตรงที่ที่จัดเตรียมไว้ด้วยนะคะ คุณได้หมายเลขแปดสิบ"
ฉันเดินไปที่ที่เขาจัดเตรียมไว้ มองไปรอบๆ คาสึโตะ นั่งอยู่ข้างหน้าฉันพอดี
'เขาจะรู้มั้ยนะ'ฉันนั่งเกร็งตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ความลับว่าฉันเป็นนักเวทย์ระดับ SS หรือดูจากเลเวลแล้ว ฉัน เลเวล 189 ส่วนคาสึโตะเลเวล 83 เท่านั้น แต่คนที่จะดูเลเวลคนอื่นได้นั้นต้องเลเวลเกิน 180 ซะก่อน ถือว่าเป็นโชคดีของฉันที่ในเมืองนี้ยังไม่มีใครเลเวลเกิน 100 เลยยกเว้นแม่ทัพวากิตะ ที่นั่งข้างๆฉันเนี่ยเลเวล 106
"เอาล่ะค่ะ ตอนนี้เราได้ปิดรับสมัครแล้ว เรามาเริ่มกันเลยนะคะ"เสียงโฆษกประกาศดังก้องเมือง ที่ตอนนี้ดูจากท้องฟ้าน่าจะประมาณหนึ่งทุ่มได้นะ
"นี่ๆเธอดูหมายเลขแปดสิบสิ ตัวเล็กดีเนอะ อย่างกับเด็กเลย ฮ่าๆๆ"
"ดูนั่นสิเด็กรึไงตัวนิดเดียวเอง ดูท่าทางจะเด็กผู้หญิงด้วยนะเนี่ย"
เสียงวิจารณ์ของผู้คนดังมากระทบหูของฉัน ฉันไม่โกรธหรอก ฉันก็เด็กจริงๆนั่นแหละ แต่ดูเหมือนว่าคาสึโตะจะได้ยินนะ หันมาหาฉันควับเลย
"เธอชื่ออะไรหรอ"เขาถามฉัน
เอ่อ ฉันเขียนชื่อไว้ว่าอะไรหว่าลืมแล้วง่า อ๋อ นึกออกแล้ว
"โอริกิ ซาซามะ ค่ะ"ฉันตอบไปโดยไม่รู้ว่าถูกมั้ยที่ตอบไปอย่างนั้น
"ผมชื่อ มิคาระ คาสึโตะ"เขาแนะนำตัวบ้าง"อายุยี่สิบ"
"ฉะ..ฉัน อายุสิบสาม"
"สะ..สิบสาม มิน่าทำไมตัวเล็กจังนะ"
"อ้าว! ผิดอีก"
"ไม่ๆ ว่าแต่ซาซามะ น่ะ เพิ่งมาประกวดครั้งแรกหรอ"
"อืม นี่แหละครั้งแรกเลย"
และคาสึโตะก็หันหลังกลับไปเมื่อใกล้ถึงคิวที่เขาต้องออกไปแล้ว
"ต่อไปคือ คุณมิคาระ คาสึโตะ ค่ะ ของหายากคือ เขี้ยวมังกรมรกตค่ะ"
คาสึโตะเดินไปที่ลาน สายตาของเขาเหมือนหาอะไรสักอย่างอยู่ เมื่อตรวจสอบด้วยพลังเวทย์แล้วเขา... หาฉันอยู่
"หะ..หาฉันงั้นหรอ"อยู่ๆฉันก็พูดโพล่งออกไปทำให้คนข้างๆหันมามอง
"หาอะไรหรอ"แม่ทัพวากิตะหันมาถาม
"ปะ..เปล่าค่ะ ฉันแค่พูดไปลอยๆน่ะค่ะ"และเขาก็หันกลับไป ไม่รอช้าฉันรีบร่ายเวทย์แยกร่างให้ไปปรากฏตรงผู้ชม โดยใส่ชุดกระโปรงเอี๊ยมสีฟ้า และตัวฉันก็เบียดผู้คนมาที่หน้าลาน และโบกมือให้คาสึโตะ เขามองมาและโบกมือกลับ
"นั่นไง ยัยเด็กนั่นปรากฏตัวแล้ว เดี๋ยวแกไปหลอกให้มันออกมานะ และจับใส่ถุงไว้"ซีเปียร์มองผ่านกล้องส่องทางไกลมาและสั่งลูกสมุนไว้
"ขอรับ"ลูกสมุนรับคำสั่งอย่างขันแข็งและเดินมาที่ตัวฉันที่อยู่ตรงหน้าลานและบอกว่า"น้องผู้หญิงคนนั้นน่ะ มานี่หน่อยสิ"
"ฉะ..ฉันหรอคะ"ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีคนมาเรียก
"ใช่เธอนั่นแหละ"
ร่างของฉันเดินออกไปตามผู้ชายคนนั้นไปในป่าทากายามะ
"จัดการ!!"มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นและฉันก็ถูกของแข็งตีที่ศีรษะและก็สลบไป
ร่างจริงของฉันอีกด้านรู้เรื่องทั้งหมดเมื่อ การประกวดเสร็จเรียบร้อยพอดีรอแค่ผลที่จะประกาศอาทิตย์หน้าก็แยกย้ายออกมา คาสึโตะเดินออกมาก็มีลูกธนูเฉี่ยวหน้าไปที่ปักที่เสา เหมือนจะมีจดหมายเขียนอะไรบางอย่างไว้และเขาก็รีบวิ่งไปที่ป่าทากายามะทันที ฉันซึ่งไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันเป็นใครเลยรีบรวมร่างโดยไปรวมกับร่างที่สลบอยู่ทำให้ร่างนั้นฟื้นขึ้นมา มีแผลที่ศีรษะแต่มันไม่ทำให้ฉันเจ็บปวดอย่างตอนแรก แต่ที่ต้องรู้คือ ตอนนี้ฉันถูกจับมัดมือไว้กับเก้าอี้
ที่สถานที่หนึ่ง
"ฟื้นแล้วหรอจ้ะ แม่หนูน้อย"หญิงสาวผมสีม่วง ตาสีชมพูพูดกับฉัน
"คะ..คุณเป็นใครหรอคะ"ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีคนหน้าตาไม่น่าไว้ใจอยู่ตรงหน้า
"ฉันน่ะหรอ ซีเปียร์ หัวหน้าแก๊งค์โจรไงล่ะ รออีกสักพักเถอะนะ เดี๋ยวคาสึโตะก็จะมาช่วยเธอแล้วล่ะ"
"คุณอย่าทำอะไรเขานะ"
"แหมๆ ห่วงกันขนาดนี้ ฉันก็แค่ต้องการเขี้ยวมังกรมรกตนั่นเท่านั้นเอง...โอ๊ะโอ รู้สึกว่าคาสึโตะจะมาถึงแล้วสินะ หึๆ"
ฉันไม่พูดอะไรแค่ตั้งสติ และมองที่ซีเปียร์เธอเป็นแค่โจรกระจอกๆนี่แหละ เลเวล 39 เท่านั่น แบบนี้ก็สบายๆเลยสินะ
"ไหนล่ะ เขี้ยวมังกรมรกต หรืออยากให้ฉันฆ่ายัยนี่"ซีเปียร์ลุกขึ้นและเอามีดมาจ่อที่คอฉัน
"นี่เอาไป และส่งตัวนาดาเระมาให้ฉัน"
อะ..อะไรกัน คาสึโตะกลัวที่ฉันจะตาย เลยส่งเขี้ยวมังกรมรกตให้ยัยซีเปียร์นั่นน่ะหรอ อย่านะ อย่าเด็ดขาดเลย
"อย่านะ คาสึโตะ"ฉันตะโกนบอกเขา"เรารู้จักกันแค่วันเดียวไม่สิไม่ถึงวันด้วยซ้ำแต่คาสึโตะยอมสละของหายากขนาดนั้นเพื่อชีวิตฉันไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่อยากเป็นหนี้ใคร ยัยนี้ฉันจะจัดการมันเอง"
"เธอน่ะไม่ไหวหรอกนะ"
"ฉันไหว แล้วแกล่ะ จะรับคำท้าหนูน้อยคนนี้มั้ย"ฉันหันไปพูดกับคนที่เอามีดจ่อคอฉันอยู่
"เหอะ อย่าฝืนเลยยังไงเธอก็แพ้ฉันอยู่แล้ว"
"อย่ามาดูถูกฉันนะ"คราวนี้ฉันโกรธจริงเล่นเอากระชากเชือกที่มัดอยู่ขาดเลย และเอามือมาจับมือของซีเปียร์ที่ถือมืดไว้"หรือว่ากลัวจนไม่กล้ารับคำท้าเด็ก"
"ได้ ฉันรับคำท้า นี่ฉันเห็นแก่ศักดิ์ศรีนะ"
"จัดไปสิ แต่..เธอมีอาวุธอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่แฟร์นะ"
"จริงสิ อะเอามีดนี่ไป"ซีเปียร์โยนมีดมาให้ฉัน
"คาสึโตะ จังหวะนี้แหบะพาฉันหนีเร็ว"ฉันเดินไปใกล้ๆและสั่งเขา
"อะ..อืม"ว่าแล้วคาสึโตะก็อุ้มฉันและวิ่งออกไป"ฉันคิดว่าเธอจะสู้กับซีเปียร์จริงๆซะอีก"
"โห ถ้าสู้มีหวังเละเป็นโจ้ก"ฉันหมายถึงซีเปียร์นะ
"นั่นสิ"และเขาก็วิ่งจนถึงเขตเมือง และวางฉันลง
ฝ่ายซีเปียร์
"หนอย! ยัยเด็กเจ้าเล่ห์ ร้ายนักใช่มั้ย นี่ๆๆๆ" ซีเปียร์กำลังระบายอารมณ์ใส่ตุ๊กตากระต่ายโดยต่อยมันจนพอใจ สงสารคุณกระต่ายจังเลยเนอะ
ฉันต่อสู้อยู่กับปิศาจที่รู้จักกันในนาม สุกุยะ มีรูปร่างไม่แน่นอน เพราะมันจะแปลงร่างเป็นสิ่งต่างๆจึงไม่สาารถรู้ร่างจริงๆของมันได้
"ฮึก!"ฉันถูกอะไรบางอย่างแทงเข้าที่หลังและสลบไปเพราะเสียเลือดไปมาก
"หึ ถือว่าฉันยังไว้ชีวิตแกนะ แกไปพัฒนาฝีมือก่อน แล้วค่อยมาเจอกันใหม่"สุกุยะในร่างหญิงสาวนักดาบ เอาดาบชี้หน้าฉันและเดินหายไปในความมืด
ณ เมืองนากะ เทศกาลนิกะ
ทุกคนดูครึกครื้นกับเทศกาลนี้มาก ดูจากภายนอกก็ไม่ต่างอะไรกับงานวัดในป่าเลยแต่ที่พิเศษกว่างานวัดทั่วๆไปคือมีการประกวดของหายาก ซึ่งส่วนใหญ่ผู้ที่ส่งเข้าประกวดคือ นักรบระดับ S ของเมือง
"กรี๊ดดด ดูนั่นสิ นั่นคาสึโตะนี่ ปีนี้จะมีของหายากอะไรมาประกวดนะ"
"อะไรก็ได้แหละแก ยังไงฉันก็เลือกเขาอยู่ดีแหละ"
"ว้ายๆ เขามองมาทางนี้ด้วย คนอะไรไม่รู้หล่อมากๆเลย ฉันจะละลาย"
"เขาเดินมาทางนี้ด้วยแหละ คนอะไรไม่รู้เดินยังหล่อเลย"
"นี่พวกเธอน่ะ จะมองฉันอีกนานมั้ย"รู้สึกว่าเจ้าตัวเพิ่งจะรู้ตัวว่ามองเขาด้วยสายตาอย่างไรก็ต่อเมื่อ เขาเดินมาอยู่ตรงหน้าพวกเธอ
"ขะ..ขอโทษค่ะ"และพวกเธอก็วิ่งออกไป
"แฮ่ก แฮ่ก"ฉันที่เพิ่งฟื้นจากการสลบ ไปหนึ่งวันเต็ม แต่แผลยังคงไม่ฟื้น ทำไมมันแสบอย่างนี้นะ ฉันรีบหยิบไอเทมน้ำฟื้นฟูมาทาทันที แต่มันมีข้อเสียคือ กำลังของร่างกายจะน้อยลง ฉันจึงเดินไปได้ไม่ไกลมากและล้มลงสลบอีกครั้ง
"เฮ้ย! มีเด็กผู้หญิงนอนสลบอยู่ตรงนี้ พวกนายรีบมาช่วยเธอไปที่เมืองก่อน เรื่องล่ามอนสเตอร์ไว้ทีหลัง"มีคนมาพบฉันพอดี จะเรียกว่าฉันโชคดีหรือโชคร้ายดีนะ เพราะพวกเขาเป็นผู้ชายหมดเลยนี่นา
"อ้าวฟื้นแล้วหรอ โล่งอกไปทีนะ"คนที่ฉันกำลังขี่หลังของเขาอยู่
"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันไว้ ฉันว่าฉันเดินเองดีกว่านะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ร่างกายเธอยังไม่อำนวยน่ะ"
"เอาล่ะ ในที่สุดเราก็ถึงเมืองแล้ว"คนที่ดูอาวุโสสุดพูดออกมา
"แต่ว่าเสื้อผ้าฉัน..."เมื่อฉันมองไปที่เสื้อผ้าตอนนี้มันดูไม่ได้เลยล่ะ
"จริงสิ งั้นฉันจะพาเธอเดินดูเสื้อผ้าก่อนละกันนะ"
"อะ..อืม"ที่จริงฉันมีเสื้อผ้าอยู่แล้วแต่มันเป็นเสื้อผ้าชั้นดีของนักเวทย์ระดับสูง แต่ก็ไม่อยากให้เป็นที่สะดุดตาสักเท่าไหร่ ซื้อใหม่ละกัน
"เธอมีเงินมั้ยล่ะ"
"มีสิ นายแค่พาฉันดู เดี๋ยวฉันซื้อเอง"
"เรียกนายเลยหรอ เห็นแบบนี้ฉันยี่สิบแล้วนะ"
"งะ..งั้นหรอคะ ขอโทษค่ะ..พี่.."
"คาสึโตะ มิคาระ คาสึโตะ"
"อะ..ค่ะ ฉันชื่อ นาดาเระ สึกึมิ นาดาเระ อายุสิบสาม ค่ะ"
"ว่าแต่เธอชอบเสื้อแบบไหนล่ะ"
"พี่คาสึโตะคิดว่าหนูเหมาะกับแบบไหนล่ะคะ"
"เรียกว่าคาสึโตะก็พอแล้ว และแทนตัวเธอว่าฉันเถอะฟังแล้วขนลุก และก็ฉันว่าเธอเหมาะกับแบบนี้นะ"เขาชี้ไปที่ชุดเอี๊ยมกระโปรงโดยเสื้อข้างในสีขาวเอี๊ยมสีฟ้ากับรองเท้าหนังหุ้มส้นสีดำที่ต้องใส่คู่กับถุงเท้า
"ว้าว! น่ารักจังเลย เหมาะกับฉันจริงๆหรอคะ"
"จริงสิ ถ้าเธอถักเปียก้างปลาสองข้างจะดูเหมาะมากๆเลยล่ะ"
"แค่สระผมและก็มัดก็พอแล้ว"
"งั้นเดี๋ยวซื้อชุดเสร็จแล้วไปร้านทำผมมั้ย"
"ดีเหมือนกันนะ"
"ชุดนี้ราคารวมทั้งหมด 52,000 meso แหนะ เธอมีเงินพอหรอ"
"พอสิ คาสึโตะออกไปรอข้างนอกก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวจ่ายเงินเสร็จ จะตามออกไป"และฉันก็ผลักหลังคาสึโตะออกไปนอกร้าน
"โอเค โอเค"และเขาก็เดินไปที่นอกร้าน
หวังว่าภาพลักษณ์ของฉันตอนนี้คงไม่เหมือนคนบ้าหรอกนะ
"ลุงคะ เอาชุดนี้ค่ะ"ฉันเรียกคนขาย
'หน้าอย่างนี้จะมีปัญญาจ่ายเหรอ'คนขายคิด
"50,000 meso นี่ฉันเห็นเธอดูหน้าตาไม่มีปัญญาจ่ายเงินนะเนี่ยถึงลดให้"
"อย่าดูถูกกันนะคะ"ว่าแล้วไงรู้งี้ให้คาสึโตะจ่ายให้ก็ดี"นี่ค่ะ 52,000 meso ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องลดนะคะ"
"ขอบคุณที่ใช้บริการคร้าบบบ"เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยแฮะ
ฉันยังไม่เปลี่ยนชุด แต่เก็บไว้ก่อน และเดินออกมา
"อ้าว ทำไมยังไม่ใส่ชุดล่ะ"
"ก็ฉันยังมอมแมมอยู่เลย ไหนจะไปร้านทำผมอีก"
"เธอมีน้ำยาทำความสะอาดมั้ยล่ะ"
"มีสิ กำลังจะใช้เนี่ย"ว่าแล้วฉันก็กดใช้น้ำยาทำความสะอาดรอยเปื้อนทั้งหมดก็หายไปทันทีแต่ผมก็ยังยุ่งอยู่ดีแหละ
"งั้นเราไปร้านทำผมกันเถอะ"
"โอ้ว!!"
เมื่อมาถึงร้านทำผมฉันสั่งสระผมและมัดส่วนคาสึโตะไหนๆก็มาแล้วเลยเซ็ตผมทรงใหม่ซะเลยน่ะ
"ของน้องผู้หญิง 3,000 meso น้องผู้ชาย 8,000 meso"
"นี่ครับ"คาสึโตะชิงจ่ายตัดหน้าฉันเป็นเงินจำนวน 11,000 meso
"คาสึโตะจ่ายตัดหน้าฉันทำไม"
"อยากจ่าย"และเขาก็เดินออกไป
"ตอบง่ายนะยะ"ฉันตะโกนไล่หลังไป
"ว่าแต่เธอน่ะจะพักที่ไหนล่ะ พักที่บ้านฉันไหม"
"ไม่ดีมั้ง คาสึโตะเป็นผู้ชายนะ นาดาเระเป็นผู้หญิง"
"ฉันมีน้องสาวน่ะเธอจะอยู่ห้องเดียวกับน้องฉันก็ได้"
"ฉันไม่อยากรบกวนน่ะ"
"ไม่เป็นไร ห้องน้องฉันมีสองเตียงสองตู้เพราะเคยมีคนมาอยู่น่ะ"
"งั้นก็ขอบคุณนะ"
"ระหว่างนี้เราเดินดูอะไรเล่นในงานก่อนละกัน เห็นว่ามีประกวดของหายากน่ะ อีกสองชั่วโมงแหนะ ฉันกะจะเอาไปประกวดด้วยน่ะ"
"จริงหรอ"
"อืม ฉันจะเอาเขี้ยวมังกรมรกตนี่แหละไปประกวด"
"ว้าว! ได้ยินมาว่ามันหายากมากๆเลยนี่นา"
"แล้วเธอล่ะจะประกวดมั้ย"
"ฉันขอค้นดูที่ห้องพักก่อนละกันนะ"
"อืม งั้นฉันจะพาเธอไปบ้านฉันละกัน"
"อะ..อื้ม"
และเขาก็พาฉันไปที่บ้านของเขาโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนจับตาดูอยู่
"เขี้ยวมังกรมรกตรึ น่าสนใจดีนี่นา"หญิงสาวผมสีม่วง ตาสีชมพู ได้แอบฟังอยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งโดยตลอด
"แต่คาสึโตะนั้นฝีมืออยู่ในระดับ S เลยนะครับ ท่านซีเปียร์"
"นั่นสินะ งั้นจัดการยัยเด็กสาวนั่นแทนละกัน หึๆๆ ฮ่าๆๆๆ"
ณ บ้านของคาสึโตะ
"บ้านของคาสึโตะก็ใหญ่ใช่เล่นนะเนี่ย"ฉันมาหยุดหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่เป็นแถวๆ ไปเรื่อยๆ
"ยัยบ้า นี่เขาเรียกว่าห้องแถวหรืออพาตเมนท์ เธอไม่รู้จักรึไง"
"อ้าว ไหนคาสึโตะบอกว่าเป็นบ้านไง"ฉันคาดโทษเขา
"บ้านฉันอยู่ข้างหลังต่างหากล่ะ"เขาชี้ไปหลังอพาตเมนท์"
"อื้อๆ"และฉันก็เดินเข้าไป
"หยุดอย่าเพิ่งเหยียบนะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ ฉันเมื่อยนะตาบ้า"
"ตรงนั้นมันมีหลุมพลางอยู่น่ะ เดี๋ยวฉันพาเดินหลบละกัน"
"ฮะ! หลุม"
"อือ หลุม เอาไว้ดักพวกแฟนคลับน่ะ"เขาพูดได้น่าหมั่นไส้ที่สุดในโลกเลย
"แฟนคลับ?...มันคืออะไรหรอ"
"โธ่เอ้ย! เธอนี่เด็กจริงๆเลยนะ"และเขาก็ลูบหัวฉัน
"ฉันก็เด็กอยู่แล้วนี่ สิบสามเอง"
"เออ จริง"เขาเงิบไปสักพัก "งั้นเธอก็ไปที่ห้องเธอก่อนละกัน เดี๋ยวฉันต้องรีบไปงานประกวดแล้วล่ะ"
"อื้ม ขอให้ชนะนะ"คาสึโตะออกไปแล้ว น้องสาวของเขาไม่อยู่ ฉันรีบแต่งตัวใหม่ใส่ชุดนักเวทย์ที่อยู่ในกระเป๋าและใส่ผ้าคลุมทับอีกชั้น และรีบวิ่งไปที่ลานประกวดทันทีเมื่อถึงลานประกวด
"ยังสมัครทันใช่ไหมคะ"
"ค่ะ ช่วยกรอกใบนี้ด้วยนะคะ"เมื่อเอกสารถึงมือฉัน นี่มันใบกรอกประวัติชัดๆเลยนะ
"ชื่อนี่ต้องชื่อจริงไหมคะ"
"ไม่จำเป็นค่ะ แต่อย่างอท่นขอความเป็นจริงค่ะ แต่ถ้าใช้ชื่อจริงได้จะดีมากๆเลยค่ะ"
ไม่จำเป็นอย่างนั้นหรอ หลังจากนั้นฉันก็ไม่พูดอะไรอีกรีบกรอกเอกสาร และส่งให้เจ้าพนักงาน ความว่า
'ชื่อ โอริกิ ซาซามะ อายุ 13 ปี วันเดือนปีเกิด 21/07/01สีที่ชอบ สีดำ ..... ของหายากที่นำมาประกวด นกฟินิกซ์สีรุ้ง ประเภท สัตว์เลี้ยง หายาก ระดับ SS พบที่ ถ้ำสึสิยาม่า ป่าทาโกะ'
"ช่วยไปนั่งรอตรงที่ที่จัดเตรียมไว้ด้วยนะคะ คุณได้หมายเลขแปดสิบ"
ฉันเดินไปที่ที่เขาจัดเตรียมไว้ มองไปรอบๆ คาสึโตะ นั่งอยู่ข้างหน้าฉันพอดี
'เขาจะรู้มั้ยนะ'ฉันนั่งเกร็งตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ความลับว่าฉันเป็นนักเวทย์ระดับ SS หรือดูจากเลเวลแล้ว ฉัน เลเวล 189 ส่วนคาสึโตะเลเวล 83 เท่านั้น แต่คนที่จะดูเลเวลคนอื่นได้นั้นต้องเลเวลเกิน 180 ซะก่อน ถือว่าเป็นโชคดีของฉันที่ในเมืองนี้ยังไม่มีใครเลเวลเกิน 100 เลยยกเว้นแม่ทัพวากิตะ ที่นั่งข้างๆฉันเนี่ยเลเวล 106
"เอาล่ะค่ะ ตอนนี้เราได้ปิดรับสมัครแล้ว เรามาเริ่มกันเลยนะคะ"เสียงโฆษกประกาศดังก้องเมือง ที่ตอนนี้ดูจากท้องฟ้าน่าจะประมาณหนึ่งทุ่มได้นะ
"นี่ๆเธอดูหมายเลขแปดสิบสิ ตัวเล็กดีเนอะ อย่างกับเด็กเลย ฮ่าๆๆ"
"ดูนั่นสิเด็กรึไงตัวนิดเดียวเอง ดูท่าทางจะเด็กผู้หญิงด้วยนะเนี่ย"
เสียงวิจารณ์ของผู้คนดังมากระทบหูของฉัน ฉันไม่โกรธหรอก ฉันก็เด็กจริงๆนั่นแหละ แต่ดูเหมือนว่าคาสึโตะจะได้ยินนะ หันมาหาฉันควับเลย
"เธอชื่ออะไรหรอ"เขาถามฉัน
เอ่อ ฉันเขียนชื่อไว้ว่าอะไรหว่าลืมแล้วง่า อ๋อ นึกออกแล้ว
"โอริกิ ซาซามะ ค่ะ"ฉันตอบไปโดยไม่รู้ว่าถูกมั้ยที่ตอบไปอย่างนั้น
"ผมชื่อ มิคาระ คาสึโตะ"เขาแนะนำตัวบ้าง"อายุยี่สิบ"
"ฉะ..ฉัน อายุสิบสาม"
"สะ..สิบสาม มิน่าทำไมตัวเล็กจังนะ"
"อ้าว! ผิดอีก"
"ไม่ๆ ว่าแต่ซาซามะ น่ะ เพิ่งมาประกวดครั้งแรกหรอ"
"อืม นี่แหละครั้งแรกเลย"
และคาสึโตะก็หันหลังกลับไปเมื่อใกล้ถึงคิวที่เขาต้องออกไปแล้ว
"ต่อไปคือ คุณมิคาระ คาสึโตะ ค่ะ ของหายากคือ เขี้ยวมังกรมรกตค่ะ"
คาสึโตะเดินไปที่ลาน สายตาของเขาเหมือนหาอะไรสักอย่างอยู่ เมื่อตรวจสอบด้วยพลังเวทย์แล้วเขา... หาฉันอยู่
"หะ..หาฉันงั้นหรอ"อยู่ๆฉันก็พูดโพล่งออกไปทำให้คนข้างๆหันมามอง
"หาอะไรหรอ"แม่ทัพวากิตะหันมาถาม
"ปะ..เปล่าค่ะ ฉันแค่พูดไปลอยๆน่ะค่ะ"และเขาก็หันกลับไป ไม่รอช้าฉันรีบร่ายเวทย์แยกร่างให้ไปปรากฏตรงผู้ชม โดยใส่ชุดกระโปรงเอี๊ยมสีฟ้า และตัวฉันก็เบียดผู้คนมาที่หน้าลาน และโบกมือให้คาสึโตะ เขามองมาและโบกมือกลับ
"นั่นไง ยัยเด็กนั่นปรากฏตัวแล้ว เดี๋ยวแกไปหลอกให้มันออกมานะ และจับใส่ถุงไว้"ซีเปียร์มองผ่านกล้องส่องทางไกลมาและสั่งลูกสมุนไว้
"ขอรับ"ลูกสมุนรับคำสั่งอย่างขันแข็งและเดินมาที่ตัวฉันที่อยู่ตรงหน้าลานและบอกว่า"น้องผู้หญิงคนนั้นน่ะ มานี่หน่อยสิ"
"ฉะ..ฉันหรอคะ"ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีคนมาเรียก
"ใช่เธอนั่นแหละ"
ร่างของฉันเดินออกไปตามผู้ชายคนนั้นไปในป่าทากายามะ
"จัดการ!!"มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นและฉันก็ถูกของแข็งตีที่ศีรษะและก็สลบไป
ร่างจริงของฉันอีกด้านรู้เรื่องทั้งหมดเมื่อ การประกวดเสร็จเรียบร้อยพอดีรอแค่ผลที่จะประกาศอาทิตย์หน้าก็แยกย้ายออกมา คาสึโตะเดินออกมาก็มีลูกธนูเฉี่ยวหน้าไปที่ปักที่เสา เหมือนจะมีจดหมายเขียนอะไรบางอย่างไว้และเขาก็รีบวิ่งไปที่ป่าทากายามะทันที ฉันซึ่งไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันเป็นใครเลยรีบรวมร่างโดยไปรวมกับร่างที่สลบอยู่ทำให้ร่างนั้นฟื้นขึ้นมา มีแผลที่ศีรษะแต่มันไม่ทำให้ฉันเจ็บปวดอย่างตอนแรก แต่ที่ต้องรู้คือ ตอนนี้ฉันถูกจับมัดมือไว้กับเก้าอี้
ที่สถานที่หนึ่ง
"ฟื้นแล้วหรอจ้ะ แม่หนูน้อย"หญิงสาวผมสีม่วง ตาสีชมพูพูดกับฉัน
"คะ..คุณเป็นใครหรอคะ"ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีคนหน้าตาไม่น่าไว้ใจอยู่ตรงหน้า
"ฉันน่ะหรอ ซีเปียร์ หัวหน้าแก๊งค์โจรไงล่ะ รออีกสักพักเถอะนะ เดี๋ยวคาสึโตะก็จะมาช่วยเธอแล้วล่ะ"
"คุณอย่าทำอะไรเขานะ"
"แหมๆ ห่วงกันขนาดนี้ ฉันก็แค่ต้องการเขี้ยวมังกรมรกตนั่นเท่านั้นเอง...โอ๊ะโอ รู้สึกว่าคาสึโตะจะมาถึงแล้วสินะ หึๆ"
ฉันไม่พูดอะไรแค่ตั้งสติ และมองที่ซีเปียร์เธอเป็นแค่โจรกระจอกๆนี่แหละ เลเวล 39 เท่านั่น แบบนี้ก็สบายๆเลยสินะ
"ไหนล่ะ เขี้ยวมังกรมรกต หรืออยากให้ฉันฆ่ายัยนี่"ซีเปียร์ลุกขึ้นและเอามีดมาจ่อที่คอฉัน
"นี่เอาไป และส่งตัวนาดาเระมาให้ฉัน"
อะ..อะไรกัน คาสึโตะกลัวที่ฉันจะตาย เลยส่งเขี้ยวมังกรมรกตให้ยัยซีเปียร์นั่นน่ะหรอ อย่านะ อย่าเด็ดขาดเลย
"อย่านะ คาสึโตะ"ฉันตะโกนบอกเขา"เรารู้จักกันแค่วันเดียวไม่สิไม่ถึงวันด้วยซ้ำแต่คาสึโตะยอมสละของหายากขนาดนั้นเพื่อชีวิตฉันไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่อยากเป็นหนี้ใคร ยัยนี้ฉันจะจัดการมันเอง"
"เธอน่ะไม่ไหวหรอกนะ"
"ฉันไหว แล้วแกล่ะ จะรับคำท้าหนูน้อยคนนี้มั้ย"ฉันหันไปพูดกับคนที่เอามีดจ่อคอฉันอยู่
"เหอะ อย่าฝืนเลยยังไงเธอก็แพ้ฉันอยู่แล้ว"
"อย่ามาดูถูกฉันนะ"คราวนี้ฉันโกรธจริงเล่นเอากระชากเชือกที่มัดอยู่ขาดเลย และเอามือมาจับมือของซีเปียร์ที่ถือมืดไว้"หรือว่ากลัวจนไม่กล้ารับคำท้าเด็ก"
"ได้ ฉันรับคำท้า นี่ฉันเห็นแก่ศักดิ์ศรีนะ"
"จัดไปสิ แต่..เธอมีอาวุธอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่แฟร์นะ"
"จริงสิ อะเอามีดนี่ไป"ซีเปียร์โยนมีดมาให้ฉัน
"คาสึโตะ จังหวะนี้แหบะพาฉันหนีเร็ว"ฉันเดินไปใกล้ๆและสั่งเขา
"อะ..อืม"ว่าแล้วคาสึโตะก็อุ้มฉันและวิ่งออกไป"ฉันคิดว่าเธอจะสู้กับซีเปียร์จริงๆซะอีก"
"โห ถ้าสู้มีหวังเละเป็นโจ้ก"ฉันหมายถึงซีเปียร์นะ
"นั่นสิ"และเขาก็วิ่งจนถึงเขตเมือง และวางฉันลง
ฝ่ายซีเปียร์
"หนอย! ยัยเด็กเจ้าเล่ห์ ร้ายนักใช่มั้ย นี่ๆๆๆ" ซีเปียร์กำลังระบายอารมณ์ใส่ตุ๊กตากระต่ายโดยต่อยมันจนพอใจ สงสารคุณกระต่ายจังเลยเนอะ
คิเรดะ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ต.ค. 2557, 13:57:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ต.ค. 2557, 13:51:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 882
| บทที่ 2 การดวลครั้งแรก >> |
yimyum 6 ต.ค. 2557, 21:45:47 น.
เปลี่ยน นามปากกาอีกและ -_-
เปลี่ยน นามปากกาอีกและ -_-
คิเรดะ 7 ต.ค. 2557, 10:35:12 น.
รู้อีกว่าเป็นเรา
รู้อีกว่าเป็นเรา
yimyum 7 ต.ค. 2557, 10:42:25 น.
เก่งไง 555 ล้อเล่น
เก่งไง 555 ล้อเล่น