บำเรอรัก เพลิงสวาท NC18++
เพียงแค่เห็นเธอครั้งแรก โดมินิคก็บอกกับตัวเองว่าเขาจะต้องได้สาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่ผู้นี้มาเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาให้ได้ในระยะเวลาที่เขาทำงานอยู่ไทย เขาพยายามหาวิธีเพื่อจะได้เธอมา แต่เหมือนสวรรค์เข้าข้างเทพบุตรอย่างเขาเสมอ เมื่อแม่เลี้ยงของเธอติดหนี้การพนันที่คาสิโนของเขาในจำนวนไม่น้อย อย่างไรเสียงานนี้เขาต้องได้ร่างบางของสาวสวยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ดาวยั่วมาแนบอกไว้นอนกอดข้างกายอย่างแน่นอน...
โดมินิค แคโรว์เวล
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงผู้หยิ่งยโส
เลือดผสม อิตาล-รัสเซีย วัย 32ปี
นิต้า ฉัตรทรัตย
สาวสวยสุดเซ็กซี่ วัย 26ปี ที่ไม่ได้มีดีแค่ความสวย
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ปล.หากยังพบคำผิด คำตก ก็ติชมเข้ามากันได้เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ทักทายกันได้
Tags: คมน์
ตอน: บทที่4.........30%
เมื่อโดมินิคคุยงานกับอีธานมือซ้ายคนสนิทผ่านทางโทรศัพท์เสร็จ จึงกลับเข้ามาในห้องก็พบว่าหญิงสาวได้เข้าไปอาบน้ำ โดมินิคยิ้มระบายออกมาคิดสนุกเขากำลังจะเข้าไปอาบน้ำกับเธอ แต่เขาก็ต้องผิดหวังเมื่อประตูห้องน้ำถูกล็อกอย่างดี ทำให้เขาหมดสิทธิ์จะเข้าไปในห้องน้ำได้ ได้ยินเพียงเสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงพื้นเท่านั้น
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“ต้าเปิดประตู” โดมินิคเคาะประตูให้หญิงสาวเปิดให้ตน
ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงจากด้านในเงียบไม่ยอมเปิดประตูให้เขา โดมินิคเคาะเรียกต่อไป
“ต้าเปิดประตูห้องน้ำเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นผมจะพังมันเข้าไปนะ” เขาขู่ขึ้นมา
“ฉันขออาบน้ำก่อนไม่ได้หรือไง!”
ปึง!!
นิต้าเปิดประตูออกพร้อมกับตะคอกใส่หน้าคมหนุ่มลูกครึ่งอย่างแรง และปิดประตูลงอย่างรวดเร็วจนโดมินิคเองก็ยังไม่ทันจะตั้งตัวบานประตูห้องน้ำก็กระแทบปิดลงต่อหน้า ถ้าหากเขาไม่ยืนห่างออกจากประตูหน่อย มีหวังว่าไอ้บานประตูได้กระแทกใบหน้าคมดุของเขาจนดั้งคมสูงของเขาได้หักกันก็งานนี้
“ร้ายนักนะนังตัวดี คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าปิดประตูใส่หน้าฉัน” โดมินิคยืนคำรามเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะกลับไปที่เตียงสภาพก็ไม่ต่างจากสนามรบสักเท่าไหร่ ผ้าปูที่เคยเรียบตรึงตอนนี้ยับยู่ยี่ไปหมดที่สำคัญมีรอยหยดสีแดงบนปูผ้า โดมินิคหันไปเห็นนิ่ง จิตใต้สำนึกพาให้เขารู้สึกเหมือนกับมีอะไรมาบีบที่หัวใจ เขาจะแคร์เธอทำไมก็แค่คิดผิดว่าเธอเคยผ่านใครต่อใครมาซึ่งมันไม่ใช่ความจริง เขาเองก็ผ่านผู้หญิงมามากมาย ก็แค่สาวบริสุทธิ์คนหนึ่งเท่านั้นคนอย่างโดมินิคไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมีค่าอยู่แล้ว
+++++++++++++++++++++++++
“คุณแอลซ่าครับบอสไม่อยู่จริงๆ ครับ” ไมค์รับหน้าที่ต้อนรักแขกโดมินิค รีบร้อนไม่ให้สาวผมบรอนซ์ทองทางตาก็ทรงโตผิวขาวสูง รูปร่างน่าตาก็บอกได้ชัดว่าเจ้าหล่อนไม่ใช่คนไทยอย่างแน่นอนและภาษามี่ใช้ก็ไม่ใช่ภาษาอังกฤษแต่กำลังสนทนาอย่างฟัดฟันด้วยภาษาอิตาลี
“เขาไปไหน ฉันมาขอพบตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมปานนี้เขายังไม่มาอีก” แอลซ่าวีนใส่บอดี้การ์ดหนุ่ม
“บอสไปทำงานต่างจังหวัดจริงๆ ครับ” ไมค์ปฏิเสธเสียงเรียบ
“ที่ไหน!” เสียงแหลมตะหวาดออกมาใส่ไมค์ โดยไม่ให้ความเคารพทั้งๆ ที่ไมค์ก็เป็นเพื่อนสนิทโดมินิค
“อันนี้ผมบอกคุณแอลซ่าไม่ได้หรอก เจ้านายไม่ได้สั่งให้ผมบอกคุณ” ใครจะไปบอกว่าเพื่อนรักของเขาไปที่ไหน ขืนบอกไปมีหวังยัยนางแบบนี่ได้ตามไป บอสสุดหล่อเขาไม่ได้ทำงานกันพอดี อีกอย่างถ้าเห็นว่าโดมินิคอยู่กับนิต้า รับรองได้ว่ายัยแอลซ่าได้แหกอกนิต้าอย่างแน่นอน ที่ไม่อยากให้แอลซ่าตามไปเพราะกลัวว่าไปอาระวาดใส่ผู้หญิงคนใหม่ของบอส แล้วเกิดโดมินิคโกรธสงสัยแม่นางแบบแอลซ่าได้อายุสั้นแน่นอน
“แต่ฉันเป็นแฟนโดมินิค”
“ตอนไหน! ” ไมค์ถามออกไมมาด้วยเสียงแข็ง ทำหน้างงๆ ที่แอลซ่าบอกว่าเป็นแฟนโดมินิค เท่าที่จำได้เขาก็รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับโดมินิค เพื่อนรักเขาไม่เคยมีแฟนตั้งแต่ไหนแต่ไหร่ ถ้าคู่ควงสิอันนี้ไมค์ไม่เถียง
“แล้วแกมายุ่งอะไรกับเรื่องเจ้านายย่ะ!!” แอลซ่าเริ่มโหโมขึ้นมาเมื่อใช้วิธีหลอกไมค์ไม่สำเร็จ
“อ้าว! ก็จะไม่ยุ่งได้ไงก็คนที่คุณอยากเจอพบมันคือเจ้านายของผมและมันก็เป็นเพื่อนรักผมด้วย คุณต่างหากที่ต้องกลับไป จะมาเสียเวลากับคนที่เขาเห็นตัวเองเป็นเพียงคู่ควงทำไมฟ่ะ”
ไมค์ตอกกลับอย่างเหลืออดกับความไม่มีจักมารยาทของแอลซ่าแม่นางแบบสุดเซ็กซี่ สำหรับทุกคนที่เห็นเธอในจอทีวีหรือปกนิตยสารดังแอลซ่าเสมือนนางฟ้าเซ็กซี่ แต่สำหรับไมค์แล้ว แอลซ่าเหมือนนางมารและพอเห็นการแต่งตัวของเธอแล้วไมค์ก็คิดว่าเขาต้องเซ็กเสื่อม
“กรี๊ดด ไอ้บ้า แกมันว่าฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” แอลซ่ากรี๊ดเสียงดังไม่อายใคร แต่จริงๆ ก็ไม่มีใครให้อายเพราะชั้นนี้มีเพียงพนักงานตำแหน่งสูงๆ ไม่กี่คนที่ได้นั่งทำงานในชั้นผู้บริหาร
“คุณกลับไปเถอะคุณแอลซ่า ก่อนที่ผมจะโทร.เรียก รปภ.มันลากตัวคุณออกไป”
“ถ้าโดมินิครู้เขาจะต้องไล่แกออกไปแน่” หญิงสาวไม่หยุด
“ไล่ออก!...ไม่ทราบว่าบอสจะไล่ผมออกในข้อหาอะไรครับคุณแอลซ่า” น้ำเสียงไมค์เหมือนจะขำอะไรคำพูดแอลซ่ามากกว่ากลัว “กลับไปได้แล้ว ผมไม่ได้มีเวลาว่างมาคุยกับคุณทั้งวันหรอกนะ ผมมีงานที่ต้องทำ...เยอะ!!” คำสุดท้ายไมค์จงใจจะเน้นคำหนักให้หญิงสาวได้รู้ว่าเขาไม่ใช่พวกว่างงานเหมือนเธอ
“อ๊าย! วันนี้ฉันกลับก็ได้ย่ะ” แอลซ่าบอกด้วยน้ำเสียงเครียดแค้น ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังลิฟต์ของผู้บริหาร เธอไม่ยอมใช่ลิฟต์ของพนักงานเด็ดขาด คิดว่าตัวเธอกับนักงานปลายแถวต่างกัน
ไมค์มองตามร่างสูงในชุดเกาะอกสีแดงเพลิงเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงกับพื้นจนเกิดเสียงดัง พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา เขาระอากับผู้หญิงแต่ละคนของโดมินิคเสียจริง ส่วนมากแล้วหากไม่ใช่พวกดาราดัง นางแบบสุดเซ็กซี่ก็จะเป็นพวกเศรษฐีไฮโซที่แวะเวียนกันเข้ามาตลอด แต่ผู้หญิงทุกคนก็ไม่เคยมีค่ากับโดมินิคมากไปกว่าคู่นอน
+++++++++++++++++++
เสียงรถยนต์ที่วิ่งเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้าน ทำให้สองพ่อลูกที่กำลังนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วย อาหารหลากหลายอย่างราคาแพง สั่งให้ลูกน้องไปดูว่าใครที่มาหาในเวลาเย็นเช่นนี้ เพราะวันนี้ไม่ได้นัดแขกคนใดมาคุยธุรกิจที่บ้าน
มือหนาของพ่อเลี้ยงปองพลวางช้อนลงที่จานข้าวทันที เมื่อเห็นว่าลูกน้องมือดีเดินถ้อยหลังเข้ามาในห้องอาหาร มือทั้งสองยกขึ้นเหนือศีรษะ บุคคลที่มาเยือนได้ถือปืนจ่อที่หน้าลูกน้องพร้อมที่จะระเบิดกระสุนใส่ได้ทุกวินาที
“แกเป็นใคร กล้าดียังไงเอาปืนมาจ่อหัวลูกน้องในบ้านของฉัน” พ่อเลี้ยงปองพลถามด้วยเสียงไม่พอใจที่มีคนกล้าล้วงคอได้ถึงขนาดนี้ ใครที่มันไม่รู้จักอิทธิพลของพ่อเลี้ยงปองพลกล้าบุกมาแบบนี้เท่ากับคิดฆ่าตัวตาย
“โอ๊ย!!” ชายใส่สูทสีดำผู้มาใหม่ใช้ท้ายปืนตีท้ายทอยของลูกน้องพ่อเลี้ยงสลบลงไปคาที เมื่อปองศักดิ์ขยับจะสู้ปลายกระบอกปืนก็หันไปจ่อศีรษะอย่างรวดเร็ว
“หยุดนิ่งๆ อย่าคิดสู้ให้เจ็บตัวเลย ยอมไปกับเราดีกว่ามิสเตอร์ปองศักดิ์”
“เฮ้ย พวกมึงจะเอาลูกกูไปไหน” คนเป็นพ่อร้อนขึ้นมาเมื่อคนมาใหม่บอกความประสงค์ออกมา
“คุณไม่ต้องรู้ ยอมไปพบบอสกับเราจะดีกว่า”
“บอสของพวกมึงคือใครว่ะ ไม่รู้จักกูพ่อเลี้ยงปองพลผู้ทรงอิทธิพลในจังหวังนี่”
“บอสของเราคือ คุณโดมินิค แคโรว์เวล คราวนี้ชัดไหม” ชายอีกคนตอบคำถามแทนเพื่อน
“คุณโดมินิค ละ...แล้วคุณโดมินิคต้องการพบลูกชายฉันทำไม” แค่พูดชื่อของบอสชายสูทดำเหล่านี้ พ่อเลี้ยงก็ถึงกับกลืนน้ำลายลำบากแล้ว
“ใช่ ต้องการพบฉันแล้วทำไมไม่มาหาฉันที่บ้าน แล้วส่งพวกแกเอาปืนมาจ่อคุมให้ฉันไปแบบนี้เหรอ” ปอลศักดิ์พูดพร้อมสะบัดตัวให้หลุดจากการจับกุมของบอดี้การ์ดชุดดำแต่ไม่เป็นผล
“พวกฉันไม่ทราบ บอสแค่มีคำสั่งให้เอาตัวคุณไปพบ อยากรู้ไปถามบอสเอง”
“ฉันไม่ให้ลูกชายฉันไปไหนทั้งนั้น บอกคุณโดมินิคด้วยว่าถ้าอยากคุยก็มาพบเองและฉันไม่พอใจกับการกระทำไม่มีมารยาทของเขาที่เชิญแขกไปพบด้วยการเอาปืนมาจ่อหัวแบบนี้” เจ้าบ้านปฏิเสธเสียงแข็ง
“อย่ามีปัญหากับบอสเลยดีกว่านะครับ ขอเตือนถ้ายังอยากทำธุรกิจกับบอสอยู่อย่าขัดใจบอสเลย” บอดี้การ์ดเอียงในหน้าหล่อเข้าใกล้กระซิบบอกปองพลเบาๆ
“ผมไม่ไปนะพ่อ” ปองศักดิ์เห็นท่าไม่ดีจึงโวยวาย หันไปขอความช่วยเหลือจากบิดา
“ก็ได้ ฉันยอมให้ลูกชายฉันไปพบคุณโดมินิคแต่พวกแกต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรลูกกู”
“ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดจะกล้าทำไมล่ะ เชิญ!!”
“ไม่ต้องกลัว คนของเราไปด้วยลูก” พ่อเลี้ยงบอกลูกชายพร้อมกับวางมือบนไหล่ตีเบาๆ สองสามที่อย่างให้กำลังใจ
“เสียใจด้วยนะครับ บอสสั่งให้มีแค่คุณปองศักดิ์ไปพบคนเดียวเท่านั้น”
สีหน้าสองพ่อลูกต่างก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อเสียรู้ให้ไอ้พวกบอดี้การ์ดชุดดำนี้เสียแล้ว คนที่กำลังจะร้องไห้คือปองศักดิ์เสียมากกว่าโดนคุมตัวไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ จะขยับตัวก็ไม่ได้มีปืนหลายกระบอกจ่ออยู่ทุกทาง เมื่อมาถึงบ้านกลางป่าซึ่งเป็นสถานที่ที่ปองศักดิ์ไม่รู้เลยว่าอยู่จุดใดของเชียงราย ด้วยความมืดจึงทำให้ยากต่อการมองเห็นสิ่งรอบตัว ปองศักดิ์ถูกคุมตัวเข้าไปในบ้านไม้ซึ่งคนที่เอาปืนจ่อปองศักดิ์มาตลอดก็ปล่อยไว้ตามลำพังในโถงบ้าน
“มีอะไรจะคุยกับฉัน” เมื่อถูกปล่อยตัวปองศักดิ์ก็ถามด้วยเสียงไม่เบานัก
“กล้าดียังไงมาวางยาผู้หญิงของฉัน” หนุ่มเลือดผสมขยับไม่กี่ก้าวก็เข้าไปจับคอปองศักดิ์จิกนิ้วลงไปกดให้อีกฝ่ายหายใจไม่ออก ต้องดิ้นรนให้หลุดจากมือที่เป็นเหมือนครีบเหล็ก
“ปะ...ปล่อยฉัน ฉันไม่รู้เรื่อง” คนผิดยังไม่ยอมรับ
“เลว...มึงมันเลวที่สุด ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยยังคิดวางยา อย่างมึงต้องเจอกันกู”
ผลับ!! ร่างสูงโปร่งของปองศักดิ์ถูกเหวี่ยงลงพื้นตามมาด้วยเท้าหนักกระทืบเข้าทุกส่วนของร่างกายจนพอใจ และร่างหนาหนุ่มเลือดผสมตามมาลงนั่งคร่อมสาดกำปั้นใส่หน้าอีกฝ่ายโดยที่ไม่ให้ตั้งรับอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นมันกล้ามากที่วางยานิต้าผู้หญิงของแคโรว์เวล ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงของแคโรว์เวลที่ตีตราจองไว้แล้ว ใครก็ตามมันกล้าลูบคมจะต้องได้รับการลงโทษอย่างหนัก ให้มันรู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร ความโกรธฉายออกมาทางดวงตาวาวโรจน์ ด้วยรูปร่างที่สูงหนากว่าชายไทยอย่างปองศักดิ์มีหรือจะสู้ชายชาตินักรบโรมัน ผู้ซึ่งถูกฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กได้
ผลัวะ!! ผลัวะ!! ผลัวะ!! ทั้งหมัดทั้งกำปั้นของโดมินิคปะแคนเข้าใส่ไม่ยั้ง จนอีกฝ่ายร้องขอให้หยุดทนเจ็บอีกต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
“อย่า อย่าทำฉันเลย ฉันยอมแล้ว อย่า” ปองศักดิ์ร้องห้าม ซึ่งบัดนี้หน้าอันหล่อเหล่าสาวดอยกรี๊ดเต็มไปด้วยเลือดยับเยินคงต้องเย็บไปหลายเข้ม
“บอส พอก่อนครับเดี๋ยวมันตายก่อนได้สนุก” ลูกน้องอีกคนเตือนสติเจ้านายเหนือหัว เพราะเวลาที่โดมินิคโกรธหรือลงโทษคนผิดหากคนนั้นไม่ตายก็คงจะพิการ การลงโทษปองศักดิ์ด้วยกันซ้อมระบายอารมณ์เช่นนี้ถือว่าเป็นการลงโทษแบบเบาและธรรมดาที่สุดหรับโดมินิค เขามีวิธีการลงโทษคนผิดอย่างโหดเหี้ยมมากกว่านี้ตามวิธีของโดมินิคในเวอร์ชั่นที่ไม่มีใครเหมือนและไม่มีใครคาดถึงด้วย
“เอามาเข้าไปในห้อง!!” ผู้เป็นนายสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเข้ม “ให้มันได้สนุกให้พอ” ประโยคหลังพูดเหมือนต้องการสะใจ ลูกน้องก็เข้าไปพยุงร่างสูงของชายไทยที่นอนหมดท่าอยู่บนพื้นบ้านหามปีกยืนขึ้น
“มะ...ไม่แกจะขังฉันไว้เหรอ ไม่มีทาง! พ่อฉันต้องตามมาเอาเรื่องพวกแกแน่ถ้าไม่เห็นฉันกลับบ้าน” ปองศักดิ์โวยวายใช้อำนาจพ่อเลี้ยงมาขู่ คิดหรือว่าแค่พ่อเลี้ยงคนอย่างโดมินิคจะกลัว
“ฮึ ฮึ แกได้กลับไปแน่ไอ้ลูกหมา...แต่ก่อนแกกลับฉันก็มีอะไรที่อยากจะให้แกได้เล่นสนุกด้วย รับรองว่าแกได้สนุกถึงพริกถึงขิง จนแกไม่อยากมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไปเลยทีเดียว” โดมินิคพูดด้วยเสียงเย็น
“เอามาเข้าไปให้ เจสิก้า วาเลน ปีรัสในห้องได้แล้ว”
แค่พูดถึงชื่อก็รู้แล้วว่าไอ้พวกที่รออยู่ในห้องนั้นคือตัวอะไร ปองศักดิ์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาแทบอยากจะเป็นลม พยายามขัดขืนสองบอดี้การ์ดปีกหามตนให้เดินเข้าห้อง เรียกได้ว่าสองบอดี้การ์ดร่างยักษ์ของโดมินิคโยนตนเข้าไปในห้องแล้วล็อกจากข้างนอกขังตนไว้ดีกว่า
“มาแล้วเหรอค่ะ คนหล่อขา” เสียงห้าวอย่างดับจริตเป็นผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง ปองศักดิ์หันไปมองก็เห็นผู้ชายฝรั่งสามคนที่แต่งหน้าแต่งตัวที่บอกได้ชัดว่าสามคนนี้คือพวกรักร่วมเพศ
“ไม่นะ! อย่าเข้ามา! เปิดประตูให้กู เปิดสิโว้ย!!” ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายหันไปทุบประตูที่ปิดตายเหมือนจะพังออกไป
“จะไปไหนล่ะค่ะสุดหล่อขา เรามาสนุกด้วยกันสามคนก่อนดีกว่าเนอะ”
“ใช่ค่ะ หล่อๆ แบบนี้เราชอบ พวกเราถอดกางเกงมัน” ทั้งสามสหายเดินเข้ามาหาปองศักดิ์อย่างไม่รีรออะไรอกต่อไป ไม่สนใจคำว่าด่าทอของอีกฝ่ายและการพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด ยิ่งทำให้สามชายหัวใจรักชายด้วยกันชอบใจ
“ปล่อยกู! ปล่อยไอ้พวกบ้า! มึงทำกับกูแบบนี้ไม่ได้! อย่าให้กูออกไปได้กูจะสั่งเก็บพวกมึงให้หมด”
เสียงรอดออกมาจากในห้องสารพัดเสียงที่ดังสุดคงจะเป็นเสียงตะโกนของปองศักดิ์ที่ไม่รู้ว่าต้องเจออะไรในนั้นบ้าง เหล้าบรรดาน้องลูกโดมินิคแต่ละคนแค่คิดก็เสี่ยวแล้วกับสามสหายรักรวมเพศ ความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายอีกอย่างหนึ่งคือการเสียตัวให้ไม้ป่าเดียวกันข่มขืน สามรุมหนึ่งคงไม่ต้องจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฟังแค่เสียงก็พอจะเดาภาพออกอยู่
“อย่าปล่อยมันออกมา ไม่ว่ามันจะร้องขอยังไงก็อย่าปล่อย ถ้าใครปล่อยมันออกมาก่อนเวลาที่ฉันสั่ง ได้กินกระสุนเป็นข้าวแน่”
“ครับบอส” ลูกน้องทุกคนรับคำสั่งอย่างพร้อมเพียงกัน
จากหลังนั้นโดมินิคก็เดินออกจากบ้านไปด้วยแววตาและรอยยิ้มโหดที่มุมปาก เมื่อไรที่ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากเช่นนี้พร้อมกับสายตาอันน่ากลัว มันจะต้องมีเรื่องราวอันโหดร้ายเกิดขึ้นแน่นอน
++++++++++++++++++++++++
อัพช้าขอโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆ ขอบคุณที่ติดตามงานของคมน์นะครับ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“ต้าเปิดประตู” โดมินิคเคาะประตูให้หญิงสาวเปิดให้ตน
ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงจากด้านในเงียบไม่ยอมเปิดประตูให้เขา โดมินิคเคาะเรียกต่อไป
“ต้าเปิดประตูห้องน้ำเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นผมจะพังมันเข้าไปนะ” เขาขู่ขึ้นมา
“ฉันขออาบน้ำก่อนไม่ได้หรือไง!”
ปึง!!
นิต้าเปิดประตูออกพร้อมกับตะคอกใส่หน้าคมหนุ่มลูกครึ่งอย่างแรง และปิดประตูลงอย่างรวดเร็วจนโดมินิคเองก็ยังไม่ทันจะตั้งตัวบานประตูห้องน้ำก็กระแทบปิดลงต่อหน้า ถ้าหากเขาไม่ยืนห่างออกจากประตูหน่อย มีหวังว่าไอ้บานประตูได้กระแทกใบหน้าคมดุของเขาจนดั้งคมสูงของเขาได้หักกันก็งานนี้
“ร้ายนักนะนังตัวดี คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าปิดประตูใส่หน้าฉัน” โดมินิคยืนคำรามเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะกลับไปที่เตียงสภาพก็ไม่ต่างจากสนามรบสักเท่าไหร่ ผ้าปูที่เคยเรียบตรึงตอนนี้ยับยู่ยี่ไปหมดที่สำคัญมีรอยหยดสีแดงบนปูผ้า โดมินิคหันไปเห็นนิ่ง จิตใต้สำนึกพาให้เขารู้สึกเหมือนกับมีอะไรมาบีบที่หัวใจ เขาจะแคร์เธอทำไมก็แค่คิดผิดว่าเธอเคยผ่านใครต่อใครมาซึ่งมันไม่ใช่ความจริง เขาเองก็ผ่านผู้หญิงมามากมาย ก็แค่สาวบริสุทธิ์คนหนึ่งเท่านั้นคนอย่างโดมินิคไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมีค่าอยู่แล้ว
+++++++++++++++++++++++++
“คุณแอลซ่าครับบอสไม่อยู่จริงๆ ครับ” ไมค์รับหน้าที่ต้อนรักแขกโดมินิค รีบร้อนไม่ให้สาวผมบรอนซ์ทองทางตาก็ทรงโตผิวขาวสูง รูปร่างน่าตาก็บอกได้ชัดว่าเจ้าหล่อนไม่ใช่คนไทยอย่างแน่นอนและภาษามี่ใช้ก็ไม่ใช่ภาษาอังกฤษแต่กำลังสนทนาอย่างฟัดฟันด้วยภาษาอิตาลี
“เขาไปไหน ฉันมาขอพบตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมปานนี้เขายังไม่มาอีก” แอลซ่าวีนใส่บอดี้การ์ดหนุ่ม
“บอสไปทำงานต่างจังหวัดจริงๆ ครับ” ไมค์ปฏิเสธเสียงเรียบ
“ที่ไหน!” เสียงแหลมตะหวาดออกมาใส่ไมค์ โดยไม่ให้ความเคารพทั้งๆ ที่ไมค์ก็เป็นเพื่อนสนิทโดมินิค
“อันนี้ผมบอกคุณแอลซ่าไม่ได้หรอก เจ้านายไม่ได้สั่งให้ผมบอกคุณ” ใครจะไปบอกว่าเพื่อนรักของเขาไปที่ไหน ขืนบอกไปมีหวังยัยนางแบบนี่ได้ตามไป บอสสุดหล่อเขาไม่ได้ทำงานกันพอดี อีกอย่างถ้าเห็นว่าโดมินิคอยู่กับนิต้า รับรองได้ว่ายัยแอลซ่าได้แหกอกนิต้าอย่างแน่นอน ที่ไม่อยากให้แอลซ่าตามไปเพราะกลัวว่าไปอาระวาดใส่ผู้หญิงคนใหม่ของบอส แล้วเกิดโดมินิคโกรธสงสัยแม่นางแบบแอลซ่าได้อายุสั้นแน่นอน
“แต่ฉันเป็นแฟนโดมินิค”
“ตอนไหน! ” ไมค์ถามออกไมมาด้วยเสียงแข็ง ทำหน้างงๆ ที่แอลซ่าบอกว่าเป็นแฟนโดมินิค เท่าที่จำได้เขาก็รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับโดมินิค เพื่อนรักเขาไม่เคยมีแฟนตั้งแต่ไหนแต่ไหร่ ถ้าคู่ควงสิอันนี้ไมค์ไม่เถียง
“แล้วแกมายุ่งอะไรกับเรื่องเจ้านายย่ะ!!” แอลซ่าเริ่มโหโมขึ้นมาเมื่อใช้วิธีหลอกไมค์ไม่สำเร็จ
“อ้าว! ก็จะไม่ยุ่งได้ไงก็คนที่คุณอยากเจอพบมันคือเจ้านายของผมและมันก็เป็นเพื่อนรักผมด้วย คุณต่างหากที่ต้องกลับไป จะมาเสียเวลากับคนที่เขาเห็นตัวเองเป็นเพียงคู่ควงทำไมฟ่ะ”
ไมค์ตอกกลับอย่างเหลืออดกับความไม่มีจักมารยาทของแอลซ่าแม่นางแบบสุดเซ็กซี่ สำหรับทุกคนที่เห็นเธอในจอทีวีหรือปกนิตยสารดังแอลซ่าเสมือนนางฟ้าเซ็กซี่ แต่สำหรับไมค์แล้ว แอลซ่าเหมือนนางมารและพอเห็นการแต่งตัวของเธอแล้วไมค์ก็คิดว่าเขาต้องเซ็กเสื่อม
“กรี๊ดด ไอ้บ้า แกมันว่าฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” แอลซ่ากรี๊ดเสียงดังไม่อายใคร แต่จริงๆ ก็ไม่มีใครให้อายเพราะชั้นนี้มีเพียงพนักงานตำแหน่งสูงๆ ไม่กี่คนที่ได้นั่งทำงานในชั้นผู้บริหาร
“คุณกลับไปเถอะคุณแอลซ่า ก่อนที่ผมจะโทร.เรียก รปภ.มันลากตัวคุณออกไป”
“ถ้าโดมินิครู้เขาจะต้องไล่แกออกไปแน่” หญิงสาวไม่หยุด
“ไล่ออก!...ไม่ทราบว่าบอสจะไล่ผมออกในข้อหาอะไรครับคุณแอลซ่า” น้ำเสียงไมค์เหมือนจะขำอะไรคำพูดแอลซ่ามากกว่ากลัว “กลับไปได้แล้ว ผมไม่ได้มีเวลาว่างมาคุยกับคุณทั้งวันหรอกนะ ผมมีงานที่ต้องทำ...เยอะ!!” คำสุดท้ายไมค์จงใจจะเน้นคำหนักให้หญิงสาวได้รู้ว่าเขาไม่ใช่พวกว่างงานเหมือนเธอ
“อ๊าย! วันนี้ฉันกลับก็ได้ย่ะ” แอลซ่าบอกด้วยน้ำเสียงเครียดแค้น ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังลิฟต์ของผู้บริหาร เธอไม่ยอมใช่ลิฟต์ของพนักงานเด็ดขาด คิดว่าตัวเธอกับนักงานปลายแถวต่างกัน
ไมค์มองตามร่างสูงในชุดเกาะอกสีแดงเพลิงเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงกับพื้นจนเกิดเสียงดัง พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา เขาระอากับผู้หญิงแต่ละคนของโดมินิคเสียจริง ส่วนมากแล้วหากไม่ใช่พวกดาราดัง นางแบบสุดเซ็กซี่ก็จะเป็นพวกเศรษฐีไฮโซที่แวะเวียนกันเข้ามาตลอด แต่ผู้หญิงทุกคนก็ไม่เคยมีค่ากับโดมินิคมากไปกว่าคู่นอน
+++++++++++++++++++
เสียงรถยนต์ที่วิ่งเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้าน ทำให้สองพ่อลูกที่กำลังนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วย อาหารหลากหลายอย่างราคาแพง สั่งให้ลูกน้องไปดูว่าใครที่มาหาในเวลาเย็นเช่นนี้ เพราะวันนี้ไม่ได้นัดแขกคนใดมาคุยธุรกิจที่บ้าน
มือหนาของพ่อเลี้ยงปองพลวางช้อนลงที่จานข้าวทันที เมื่อเห็นว่าลูกน้องมือดีเดินถ้อยหลังเข้ามาในห้องอาหาร มือทั้งสองยกขึ้นเหนือศีรษะ บุคคลที่มาเยือนได้ถือปืนจ่อที่หน้าลูกน้องพร้อมที่จะระเบิดกระสุนใส่ได้ทุกวินาที
“แกเป็นใคร กล้าดียังไงเอาปืนมาจ่อหัวลูกน้องในบ้านของฉัน” พ่อเลี้ยงปองพลถามด้วยเสียงไม่พอใจที่มีคนกล้าล้วงคอได้ถึงขนาดนี้ ใครที่มันไม่รู้จักอิทธิพลของพ่อเลี้ยงปองพลกล้าบุกมาแบบนี้เท่ากับคิดฆ่าตัวตาย
“โอ๊ย!!” ชายใส่สูทสีดำผู้มาใหม่ใช้ท้ายปืนตีท้ายทอยของลูกน้องพ่อเลี้ยงสลบลงไปคาที เมื่อปองศักดิ์ขยับจะสู้ปลายกระบอกปืนก็หันไปจ่อศีรษะอย่างรวดเร็ว
“หยุดนิ่งๆ อย่าคิดสู้ให้เจ็บตัวเลย ยอมไปกับเราดีกว่ามิสเตอร์ปองศักดิ์”
“เฮ้ย พวกมึงจะเอาลูกกูไปไหน” คนเป็นพ่อร้อนขึ้นมาเมื่อคนมาใหม่บอกความประสงค์ออกมา
“คุณไม่ต้องรู้ ยอมไปพบบอสกับเราจะดีกว่า”
“บอสของพวกมึงคือใครว่ะ ไม่รู้จักกูพ่อเลี้ยงปองพลผู้ทรงอิทธิพลในจังหวังนี่”
“บอสของเราคือ คุณโดมินิค แคโรว์เวล คราวนี้ชัดไหม” ชายอีกคนตอบคำถามแทนเพื่อน
“คุณโดมินิค ละ...แล้วคุณโดมินิคต้องการพบลูกชายฉันทำไม” แค่พูดชื่อของบอสชายสูทดำเหล่านี้ พ่อเลี้ยงก็ถึงกับกลืนน้ำลายลำบากแล้ว
“ใช่ ต้องการพบฉันแล้วทำไมไม่มาหาฉันที่บ้าน แล้วส่งพวกแกเอาปืนมาจ่อคุมให้ฉันไปแบบนี้เหรอ” ปอลศักดิ์พูดพร้อมสะบัดตัวให้หลุดจากการจับกุมของบอดี้การ์ดชุดดำแต่ไม่เป็นผล
“พวกฉันไม่ทราบ บอสแค่มีคำสั่งให้เอาตัวคุณไปพบ อยากรู้ไปถามบอสเอง”
“ฉันไม่ให้ลูกชายฉันไปไหนทั้งนั้น บอกคุณโดมินิคด้วยว่าถ้าอยากคุยก็มาพบเองและฉันไม่พอใจกับการกระทำไม่มีมารยาทของเขาที่เชิญแขกไปพบด้วยการเอาปืนมาจ่อหัวแบบนี้” เจ้าบ้านปฏิเสธเสียงแข็ง
“อย่ามีปัญหากับบอสเลยดีกว่านะครับ ขอเตือนถ้ายังอยากทำธุรกิจกับบอสอยู่อย่าขัดใจบอสเลย” บอดี้การ์ดเอียงในหน้าหล่อเข้าใกล้กระซิบบอกปองพลเบาๆ
“ผมไม่ไปนะพ่อ” ปองศักดิ์เห็นท่าไม่ดีจึงโวยวาย หันไปขอความช่วยเหลือจากบิดา
“ก็ได้ ฉันยอมให้ลูกชายฉันไปพบคุณโดมินิคแต่พวกแกต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรลูกกู”
“ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดจะกล้าทำไมล่ะ เชิญ!!”
“ไม่ต้องกลัว คนของเราไปด้วยลูก” พ่อเลี้ยงบอกลูกชายพร้อมกับวางมือบนไหล่ตีเบาๆ สองสามที่อย่างให้กำลังใจ
“เสียใจด้วยนะครับ บอสสั่งให้มีแค่คุณปองศักดิ์ไปพบคนเดียวเท่านั้น”
สีหน้าสองพ่อลูกต่างก็ตกใจไม่แพ้กันเมื่อเสียรู้ให้ไอ้พวกบอดี้การ์ดชุดดำนี้เสียแล้ว คนที่กำลังจะร้องไห้คือปองศักดิ์เสียมากกว่าโดนคุมตัวไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ จะขยับตัวก็ไม่ได้มีปืนหลายกระบอกจ่ออยู่ทุกทาง เมื่อมาถึงบ้านกลางป่าซึ่งเป็นสถานที่ที่ปองศักดิ์ไม่รู้เลยว่าอยู่จุดใดของเชียงราย ด้วยความมืดจึงทำให้ยากต่อการมองเห็นสิ่งรอบตัว ปองศักดิ์ถูกคุมตัวเข้าไปในบ้านไม้ซึ่งคนที่เอาปืนจ่อปองศักดิ์มาตลอดก็ปล่อยไว้ตามลำพังในโถงบ้าน
“มีอะไรจะคุยกับฉัน” เมื่อถูกปล่อยตัวปองศักดิ์ก็ถามด้วยเสียงไม่เบานัก
“กล้าดียังไงมาวางยาผู้หญิงของฉัน” หนุ่มเลือดผสมขยับไม่กี่ก้าวก็เข้าไปจับคอปองศักดิ์จิกนิ้วลงไปกดให้อีกฝ่ายหายใจไม่ออก ต้องดิ้นรนให้หลุดจากมือที่เป็นเหมือนครีบเหล็ก
“ปะ...ปล่อยฉัน ฉันไม่รู้เรื่อง” คนผิดยังไม่ยอมรับ
“เลว...มึงมันเลวที่สุด ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยยังคิดวางยา อย่างมึงต้องเจอกันกู”
ผลับ!! ร่างสูงโปร่งของปองศักดิ์ถูกเหวี่ยงลงพื้นตามมาด้วยเท้าหนักกระทืบเข้าทุกส่วนของร่างกายจนพอใจ และร่างหนาหนุ่มเลือดผสมตามมาลงนั่งคร่อมสาดกำปั้นใส่หน้าอีกฝ่ายโดยที่ไม่ให้ตั้งรับอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นมันกล้ามากที่วางยานิต้าผู้หญิงของแคโรว์เวล ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงของแคโรว์เวลที่ตีตราจองไว้แล้ว ใครก็ตามมันกล้าลูบคมจะต้องได้รับการลงโทษอย่างหนัก ให้มันรู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร ความโกรธฉายออกมาทางดวงตาวาวโรจน์ ด้วยรูปร่างที่สูงหนากว่าชายไทยอย่างปองศักดิ์มีหรือจะสู้ชายชาตินักรบโรมัน ผู้ซึ่งถูกฝึกฝนวิชาการต่อสู้มาตั้งแต่เด็กได้
ผลัวะ!! ผลัวะ!! ผลัวะ!! ทั้งหมัดทั้งกำปั้นของโดมินิคปะแคนเข้าใส่ไม่ยั้ง จนอีกฝ่ายร้องขอให้หยุดทนเจ็บอีกต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
“อย่า อย่าทำฉันเลย ฉันยอมแล้ว อย่า” ปองศักดิ์ร้องห้าม ซึ่งบัดนี้หน้าอันหล่อเหล่าสาวดอยกรี๊ดเต็มไปด้วยเลือดยับเยินคงต้องเย็บไปหลายเข้ม
“บอส พอก่อนครับเดี๋ยวมันตายก่อนได้สนุก” ลูกน้องอีกคนเตือนสติเจ้านายเหนือหัว เพราะเวลาที่โดมินิคโกรธหรือลงโทษคนผิดหากคนนั้นไม่ตายก็คงจะพิการ การลงโทษปองศักดิ์ด้วยกันซ้อมระบายอารมณ์เช่นนี้ถือว่าเป็นการลงโทษแบบเบาและธรรมดาที่สุดหรับโดมินิค เขามีวิธีการลงโทษคนผิดอย่างโหดเหี้ยมมากกว่านี้ตามวิธีของโดมินิคในเวอร์ชั่นที่ไม่มีใครเหมือนและไม่มีใครคาดถึงด้วย
“เอามาเข้าไปในห้อง!!” ผู้เป็นนายสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเข้ม “ให้มันได้สนุกให้พอ” ประโยคหลังพูดเหมือนต้องการสะใจ ลูกน้องก็เข้าไปพยุงร่างสูงของชายไทยที่นอนหมดท่าอยู่บนพื้นบ้านหามปีกยืนขึ้น
“มะ...ไม่แกจะขังฉันไว้เหรอ ไม่มีทาง! พ่อฉันต้องตามมาเอาเรื่องพวกแกแน่ถ้าไม่เห็นฉันกลับบ้าน” ปองศักดิ์โวยวายใช้อำนาจพ่อเลี้ยงมาขู่ คิดหรือว่าแค่พ่อเลี้ยงคนอย่างโดมินิคจะกลัว
“ฮึ ฮึ แกได้กลับไปแน่ไอ้ลูกหมา...แต่ก่อนแกกลับฉันก็มีอะไรที่อยากจะให้แกได้เล่นสนุกด้วย รับรองว่าแกได้สนุกถึงพริกถึงขิง จนแกไม่อยากมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไปเลยทีเดียว” โดมินิคพูดด้วยเสียงเย็น
“เอามาเข้าไปให้ เจสิก้า วาเลน ปีรัสในห้องได้แล้ว”
แค่พูดถึงชื่อก็รู้แล้วว่าไอ้พวกที่รออยู่ในห้องนั้นคือตัวอะไร ปองศักดิ์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาแทบอยากจะเป็นลม พยายามขัดขืนสองบอดี้การ์ดปีกหามตนให้เดินเข้าห้อง เรียกได้ว่าสองบอดี้การ์ดร่างยักษ์ของโดมินิคโยนตนเข้าไปในห้องแล้วล็อกจากข้างนอกขังตนไว้ดีกว่า
“มาแล้วเหรอค่ะ คนหล่อขา” เสียงห้าวอย่างดับจริตเป็นผู้หญิงดังมาจากด้านหลัง ปองศักดิ์หันไปมองก็เห็นผู้ชายฝรั่งสามคนที่แต่งหน้าแต่งตัวที่บอกได้ชัดว่าสามคนนี้คือพวกรักร่วมเพศ
“ไม่นะ! อย่าเข้ามา! เปิดประตูให้กู เปิดสิโว้ย!!” ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายหันไปทุบประตูที่ปิดตายเหมือนจะพังออกไป
“จะไปไหนล่ะค่ะสุดหล่อขา เรามาสนุกด้วยกันสามคนก่อนดีกว่าเนอะ”
“ใช่ค่ะ หล่อๆ แบบนี้เราชอบ พวกเราถอดกางเกงมัน” ทั้งสามสหายเดินเข้ามาหาปองศักดิ์อย่างไม่รีรออะไรอกต่อไป ไม่สนใจคำว่าด่าทอของอีกฝ่ายและการพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด ยิ่งทำให้สามชายหัวใจรักชายด้วยกันชอบใจ
“ปล่อยกู! ปล่อยไอ้พวกบ้า! มึงทำกับกูแบบนี้ไม่ได้! อย่าให้กูออกไปได้กูจะสั่งเก็บพวกมึงให้หมด”
เสียงรอดออกมาจากในห้องสารพัดเสียงที่ดังสุดคงจะเป็นเสียงตะโกนของปองศักดิ์ที่ไม่รู้ว่าต้องเจออะไรในนั้นบ้าง เหล้าบรรดาน้องลูกโดมินิคแต่ละคนแค่คิดก็เสี่ยวแล้วกับสามสหายรักรวมเพศ ความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายอีกอย่างหนึ่งคือการเสียตัวให้ไม้ป่าเดียวกันข่มขืน สามรุมหนึ่งคงไม่ต้องจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฟังแค่เสียงก็พอจะเดาภาพออกอยู่
“อย่าปล่อยมันออกมา ไม่ว่ามันจะร้องขอยังไงก็อย่าปล่อย ถ้าใครปล่อยมันออกมาก่อนเวลาที่ฉันสั่ง ได้กินกระสุนเป็นข้าวแน่”
“ครับบอส” ลูกน้องทุกคนรับคำสั่งอย่างพร้อมเพียงกัน
จากหลังนั้นโดมินิคก็เดินออกจากบ้านไปด้วยแววตาและรอยยิ้มโหดที่มุมปาก เมื่อไรที่ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากเช่นนี้พร้อมกับสายตาอันน่ากลัว มันจะต้องมีเรื่องราวอันโหดร้ายเกิดขึ้นแน่นอน
++++++++++++++++++++++++
อัพช้าขอโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆ ขอบคุณที่ติดตามงานของคมน์นะครับ
คมน์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ต.ค. 2557, 18:48:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ต.ค. 2557, 18:48:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1009
| << บทที่3.........100% |