ห้าแสน!...

ถ้าเธอเป็นลูกสาวมหาเศรษฐีเงินจำนวนนี้อาจพูดได้ว่า ‘แค่’ ห้าแสน หาไม่ยาก อาจออดอ้อนออเซาะพ่อหรือแม่เข้าหน่อย ตัวเลขจำนวนนี้ก็จะปรากฏในหน้าสมุดบัญชีเงินฝากได้ไม่ยาก แต่สำหรับมนุษย์เดินดิน กินข้าวแกงธรรมดา เรียกได้มากจนเป็นมหาศาล บางคนตลอดทั้งชีวิตก็แทบไม่มีโอกาสได้สัมผัสความรู้สึกมีเงินกว่าครึ่งล้านอยู่ในกระเป๋า...

และเธอเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น

ก่อนหน้า...ภาระหนี้สินเรื่องบ้านไม่ใช่ปัญหา เนื่องจากทุกวันนี้เธอมีรายได้เลี้ยงตัวในระดับที่เรียกได้ว่าถ้าไม่ฟุ่มเฟือยก็มีเงินเหลือเก็บในแต่ละเดือนพอสมควร อาจมากกว่าคนในวัยเดียวกันกลุ่มหนึ่งเลยด้วยซ้ำ และหากบริหารจัดการดีๆ เธอเชื่อว่าสามารถนำเงินไปโปะเพื่อปิดบัญชีเงินกู้นี้ได้ภายในห้าปีด้วยซ้ำ ทว่าเรื่องกลับไม่ง่ายขนาดนั้น

เธอควรรู้ว่าชีวิตคนเราไม่มีอะไรง่ายดาย ไม่ว่าใครก็ล้วนแต่มีปัญหาทั้งนั้น ต่อให้คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทองก็เถอะ เพียงแต่คงไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงินทองเหมือนที่เธอกำลังประสบอยู่

แต่ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธออยากคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดมาก จะได้มีเงินไปปิดบัญชีเงินกู้กับธนาคารได้ภายใน ๓ เดือน ทันตามกำหนดที่ตกลงกับแม่ไว้

คิดถึงตรงนี้ใบหน้ารูปไข่ก็ออกอากาศบิดเบ้ รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกคำรบ หลังเคยออกอาการอย่างนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่ตอนนั้นเธอต้องพยายามอย่างหนักที่จะไม่แสดงอาการออกไปให้คนมองได้ลำพองใจว่าเธอไม่มีทางทำได้ตามเงื่อนไขที่ตกลงกันได้แน่ ต่างจากเวลานี้ที่เธออยากทำอะไรก็ได้

เสียงถอนหายใจดัง ทว่าคงไม่มีใครได้ยินหรือไม่เสียงโฆษณาในหน้าจอสี่เหลี่ยมที่กำลังฉายอยู่บนรถไฟฟ้า เสียงประกาศคงกลบหมด อีกอย่างคนก็ให้ความสนใจกับตนเองและสมาร์ทโฟนมากกว่าสิ่งแวดล้อมรอบข้าง ทำให้หน้าตาเหมือนคนคิดไม่ตกของผู้หญิงคนหนึ่งไม่สามารถเรียกร้องความสนใจให้หันมองได้

แป้งร่ำคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะหากเธอได้รับความเห็นใจ เป็นห่วงเป็นใยจากคนซึ่งไม่เคยรู้จักกันมาก่อนในเวลานี้ ก็ไม่รู้ว่าหัวใจของเธอจะยังคงรวมเป็นก้อนอยู่ได้หรือเปล่า บางทีมันอาจแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่ต่างจากตุ๊กตาแก้วยามตกต้องพื้นแข็ง

ก็ในเมื่อคนที่ควรให้ความรัก ความเห็นใจ รวมไปถึงความห่วงใยกับเธอ กลับไม่เคยนึกถึงหรือแสดงให้เธอเห็นเลยสักนิด ซ้ำร้าย...มือคู่นั้นกลับเป็นฝ่ายผลักเธอไปยืนอยู่ตรงปากเหวอย่างไร้ความปรานี

นี่เธอควรทำอย่างไรดี...

แป้งร่ำจมจ่อมอยู่กับความคิดของตนเอง กระทั่งแรงกระแทกตรงเข่าดึงเธอออกจากภวังค์ ใบหน้าที่เคยก้มต่ำไม่สนใจสิ่งรอบข้างถูกดึงขึ้นสูงอีกครั้ง ทำให้ได้สติว่าตนกำลังโดยสารรถไฟฟ้าในเวลาเย็น ซึ่งตอนนี้ก็ถึงสถานีเชื่อมต่อระหว่างรถไฟฟ้าสองสาย จึงมีคนจำนวนมากกรูเข้ามาและหนึ่งในนั้นคงเป็นต้นเหตุของแรงกระแทกตรงหัวเข่าเมื่อสักครู่นี้

หญิงสาวขยับนั่งตัวตรง หดขาให้ชิดเก้าอี้มากขึ้นอีกนิด แม้แน่ใจว่าก่อนหน้าไม่ได้ยืดขาเกะกะก็ตาม แรงกระแทกเมื่อครู่คงเกิดจากผู้โดยสารรีบเข้ามาในขบวนรถก็เลยเผลอชนเข่าเธอเข้าให้ การเปิดพื้นที่ให้ผู้โดยสารท่านอื่นเดินเข้ามาสะดวกขึ้นส่วนหนึ่งก็เพื่อตัวเองด้วย เธอไม่อยากเสี่ยงถูกส้นสูงแหลมของสาวๆ เหยียบลงมาบนหลังเท้า

เธอเคยมีประสบการณ์แบบนั้นครั้งหนึ่ง ครั้งเดียวก็รู้สึกว่าเกินพอเพราะมันเจ็บจนน้ำตาเล็ด พูดไม่ออก เดินกะเผลกไปหลายวัน

พร้อมเสียงสัญญาณเตือนปิดประตู ความชุลมุนเมื่อครู่ก็เริ่มสงบลง หลายคนมีหลักยึดเป็นเสาสูง ใครสูงหน่อยก็เลื่อนไปจับห่วงช่วยพยุงตัว รวมไปถึงเกาะขากางเกงใครสักคนไว้แน่น...

เอ๊ะ...ขากางเกงงั้นหรือ?

ความแปลกใจของแป้งร่ำมีอยู่เพียงเสี้ยววินาทีเมื่อสบเข้ากับดวงตากลมใสแป๋ว ไร้เดียงสาของเด็กชายคนหนึ่ง ร่างกายก็ดีดตัวจากเก้าอี้โดยอัตโนมัติ

“หนุ่มน้อย มานั่งนี่มะ” เธอเบี่ยงตัวไปด้านข้างเพื่อเปิดทางให้เด็กน้อย รวมไปถึงใช้ร่างกายบังใครก็ตามที่ไร้น้ำใจ หมายแทรกเข้ามาแย่งเก้าอี้เด็กอย่างหน้าด้าน ยืดแขนจนสุดเพื่อจับราวด้านบนเอาไว้เพราะทั้งห่วงและเสาต้นอื่นถูกยึดเอาไว้หมดแล้ว

แป้งร่ำเห็นเด็กน้อยมีท่าทางลังเล ทั้งๆ ที่แขนเล็กนั้นต้องรัดท่อนขาของผู้ปกครองเอาไว้แน่นกว่าเดิมตอนรถเคลื่อนมาถึงจุดที่เป็นโค้ง ซึ่งหากทรงตัวไม่ดีคงล้มหน้าคว่ำเอาได้ง่ายๆ เพราะขนาดเธอยังตัวโยนแล้วเด็กสูงแค่นิดเดียวจะเหลือหรือ

แหม...ทำเก่ง

แป้งร่ำซ่อนยิ้ม

“ไม่นั่งเหรอ ถ้าไม่นั่งพี่เสียใจนะ”

ใบหน้าเท่างบน้ำอ้อยยังมีท่าทางลังเล กระนั้นก็ไม่สามารถปิดบังความอยากนั่งเอาไว้ไม่ได้ คงติดที่ไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองละมั้ง เพราะเธอเห็นเด็กชายเงยขึ้นมองสบกับเจ้าของท่อนขาซึ่งเดาว่าคงเป็นบิดาอีกครั้ง

คนพ่อก็นี่กระไร รถไฟฟ้าแน่นขนาดนี้แทนที่จะอุ้มเด็กเอาไว้จะได้ไม่โดนเบียด กลับปล่อยให้เกาะขาเสียอย่างนั้น ไหนขอดูหน้าหน่อยซิ

สายตาที่เคยหยุดไว้แค่ใบหน้าของเด็กชายเลื่อนตามท่อนขาภายใต้กางเกงยีนสีเข้มขึ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสบเข้ากับนัยน์ตาคม ขนาดมีแว่นใสคั่นอยู่แต่ก็ปิดความอ่อนโยนที่ส่งออกมาไว้ไม่มิด

เธอแน่ใจ ความอ่อนโยนนั้นไม่ได้ส่งมาให้ตัวเอง เพราะมันพุ่งตรงไปยังเด็กน้อยเบื้องล่าง กระนั้น...ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกเหมือนใจกระตุก จนต้องเสก้มลงต่ำ ทว่าหูก็ยังได้ยินเสียง

“ต้นนั่งได้ครับ”

แป้งร่ำเห็นเด็กชายยิ้มร่า ปล่อยมือแล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ราวกับรออยู่ก่อนแล้ว ขณะเดียวกันเสียงคนเป็นพ่อดังขึ้นอีกครั้ง แม้ฟังนุ่มนวลทว่าก็เฉียบขาด

“อย่าลืมขอบคุณพี่เขานะครับ”

“คร้าบ” เด็กชายรับคำคนเป็นพ่อเสียงทะเล้น “ขอบคุณครับพี่สาว”

แป้งร่ำยิ้มให้เด็กที่ยกมือขึ้นไหว้เธอขณะเอ่ย เผื่อแผ่ให้คนเป็นพ่ออีกคน จึงเป็นโอกาสที่ทำให้เธอได้มองหน้าเขาชัดๆ เป็นครั้งแรกหลังจากเจอรอยยิ้มอบอุ่นเข้าไปเมื่อครู่

ใบหน้าหลังกรอบแว่นดูคุ้นตา ทว่าเธอนึกไม่ออกว่าเคยเห็นเขามาก่อนหรือเปล่า บางทีอาจเคยสวนกันบนรถไฟฟ้ามาก่อนก็เป็นได้

รอยยิ้มขอบคุณที่ส่งมาให้ทำให้หญิงสาวนิ่งไปนิดเมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น อ่อนหวาน เธอรู้ดีว่าไม่มีอะไรพิเศษมากกว่าแค่ตอบแทนน้ำใจที่มีต่อลูกชายของเขา แต่ก็ห้ามใจไม่ให้กระตุกไม่ได้

เธอรู้แล้วว่าเด็กชายตาสวยเหมือนใคร...ตกทอดมาจากคนเป็นพ่อนี่เอง

หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอมองเขานานไปหน่อย จนกระทั้งเห็นคิ้วเข้มเลิกขึ้นคล้ายกับถามว่ามีอะไรนั่นละจึงรู้สึกตัว แป้งร่ำทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งๆ ที่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ แกล้งหันมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าเธอสนใจเขาอยู่ไม่น้อย

เหมือนฟ้าไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้ทำอย่างใจ เมื่อรถที่แล่นด้วยความเร็วสูงประกอบเข้ากับการต้องยืดตัวจนสุดแขนกว่าจะสามารถจับราวเอาไว้แน่น ทำให้ฐานไม่มั่นคงนัก เพียงรถกระตุกนิดเดียวก่อนแล่นเข้าเทียบสถานี ก็ทำให้หญิงสาวถึงกับเซ เสียการทรงตัวจนเกือบหน้าคะมำ ดีแต่ว่าจิกเท้าเอาไว้มั่น ไม่เช่นนั้นคงได้ลงไปกองกับพื้นให้ได้อาย

แป้งร่ำเป่าปากด้วยความโล่งอกเมื่อรถจอดสนิท ขยับตัวเข้าไปด้านในอีกนิดเมื่อเห็นฝูงชนมากมายพยายามดันเข้ามาข้างใน เธอเข้าใจว่าใครๆ ก็อยากกลับบ้าน จึงพยายามขยับเท่าพื้นที่รอบกายจะเอื้ออำนวย ทำให้เธอเข้าไปใกล้หนุ่มที่เพียงยิ้มก็ทำให้ใจกระตุกชนิดไหล่ชนท่อนแขนของเขา

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เบียดเสียดจนแขนเกยกันกับใครต่อใครบนรถไฟฟ้า วันที่เธอใช้บริการรถไฟฟ้าในชั่วโมงเร่งด่วนภายในก็แน่นเป็นปลากระป๋องอย่างนี้แหละ แต่ไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกแปลกอย่างนี้มาก่อน

เขามีลูกแล้วยายแป้ง คิดอะไรเนี่ย

หญิงสาวเตือนสติตัวเองเสียงอื้ออึงอยู่ในใจ พร้อมกันนั้นก็กระชับมือซึ่งกำราวสูงเหนือศีรษะเอาไว้แน่นเพื่อเป็นหลักยึด ซึ่งตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าเพื่อพยุงกายไม่ให้ล้ม หรือเพื่อยึดไม่ให้หัวใจไขว้เขวไปกับสัมผัสใกล้ชิดซึ่งกำลังเผชิญอยู่กันแน่

ในขณะกำลังพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อสะกดระดับการเต้นของหัวใจไม่ให้เร็วเกินไปจนเป็นอันตรายกับตนเอง สัมผัสเบาๆ ตรงมือทำให้เหลือบมองตามสัญชาตญาณ ใจที่เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติเริ่มเต้นรัวอีกรอบ

“จับตรงนี้ดีกว่าครับ น่าจะดีราว”

ท่าทางอ่อนโยน ไม่จาบจ้วงหรือแสดงให้เห็นว่าต้องการล่วงเกินของชายหนุ่ม กว่าแป้งร่ำจะรู้ตัว มือของเธอก็เปลี่ยนมาจับอยู่ตรงห่วงซึ่งห้อยลงมาจากราวเหนือศีรษะอีกทีโดยการชักนำของชายหนุ่มเสียแล้ว

“แล้วคุณล่ะคะ” แป้งร่ำเห็นเขายิ้มสวยให้ขณะตอบ

“ผมจับราวด้านบนได้ครับ ไม่มีปัญหา”

“อ้อ...” หญิงสาวได้แต่ทำเสียงรับรู้ในลำคอ ก่อนกระชับห่วงแน่นขึ้นอีกนิด ก่อนนึกได้ว่ายังไม่ได้ขอบคุณเขา จึงเอ่ยขึ้นเสียงเบา มั่นใจว่าอยู่ใกล้กันขนาดนี้เขาต้องได้ยินชัดเจนแน่

“ครับ”

แป้งร่ำยิ้มให้เขาอีกครั้ง แล้วหมุนตัวหันหน้าไปอีกทาง ด้วยแน่ใจว่าตอนนี้ เธอไม่อาจห้ามริมฝีปากของตัวเองไม่ให้ยิ้มได้เลย

น่า...ถึงมีลูกแล้วก็ขอกรี๊ดในใจแค่แป๊บเดียว ลงจากรถไฟฟ้าเมื่อไรต่างคนต่างไป ก็แค่เพื่อนร่วมทางที่บังเอิญได้เจอกันเท่านั้นเอง



----------------------------------------------


สวัสดีค่ะ ห่างหายจากการลงนิยายไปนานเลย ช่วงปีที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นเยอะมาก ทั้งตั้งตัวได้และไม่ได้ เลยต้องไปจัดการกับทุกสิ่งอย่าง

ตอนนี้โอกาสเหมาะแล้ว เลยเอานิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านกันค่ะ เป็นเรื่องของแป้งร่ำ

นางคือใคร? นางคือเพื่อนของพารินจากเรื่อง Honey Pie สัญญารักร้าย นั่นเองค่ะ

ไปอ่านเรื่องของเธอกัน เรื่องนี้ช่วงแรกจะมาทุกจันทร์และพฤหัสก่อนนะคะ ถ้ามีต้นฉบับเยอะแล้วจะมาลงให้อ่านถี่กว่านี้ค่ะ ^^

เนตรนภัส

จำนวนการเข้าชม : 2694

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery