Honey Star...เลื่อมลายดอกรัก [สนพ.แจ่มใส]
Tags: เนตรนภัส, แป้งร่ำ, โรแมนติก, Oh! My Honey, สริต, ต้นกล้า, แป้งร่ำ
ตอน: ตอนที่ 1.1
...๑.๑...
หลังฝ่ารถติดจนสามารถนำรถกระป๋องรุ่นเดอะเนื่องจากอยู่ร่วมกันมานานมากกว่าสิบปีเข้าจอดตรงลานจอดรถ โยนกระเป๋าไว้บนโซฟาห้องนั่งเล่นแล้วแป้งร่ำก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในครัว คว้าน้ำได้ก็รินยกดื่มอักๆ ดับกระหาย หลังจากต้องปากแห้งมาสักพักเนื่องจากน้ำเปล่าไม่แช่เย็นในรถไม่สามารถดับความต้องการของตนได้ ก็คงเหมือนกับอีกหลายคนที่ดื่มน้ำไม่เย็นเท่าไรก็ไม่อิ่มนั่นแหละ
ตอนเดินกลับมายังห้องนั่งเล่น หญิงสาวไม่ลืมหยิบสับปะรดหั่นเป็นชิ้นยาว ซึ่งซื้อมาจากตลาดนัดแถวหมู่บ้านเมื่อหลายวันก่อนจากกระปุกติดมือมาอีกชิ้นเพื่อรองท้อง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเต็มแรงราวกับร่างที่เคยหยัดยืนได้อยู่นั้นไร้กระดูกสันหลัง ปากก็ยังเคี้ยวผลไม้ชิ้นสุดท้ายในปากเรื่อยๆ หยิบรีโมตเปิดเครื่องรับโทรทัศน์ในห้อง
เปล่า...เธอไม่มีรายการโปรดหรือติดละครจนต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านเพราะพลาดไม่ได้เลยสักตอน แต่เธอทำเช่นนั้นเพียงแค่ต้องการเสียงเป็นเพื่อน พอให้บรรยากาศในบ้านไม่เงียบเกินไปนัก
ศีรษะที่เคยทิ้งติดพนักโซฟายกขึ้นช้าๆ สายตากวาดไปรอบกายอย่างเหงาหงอย ภาพความทรงจำเก่าก่อนผุดพรายเหมือนตาน้ำ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะดังอยู่ใกล้หูเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นในวินาทีนี้เอง
ตั้งแต่จำความได้เธอก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ถึงไม่ได้ใหญ่โตกว้างขวางหรือสวยงามอย่างที่เคยเห็นตามหน้าจอโทรทัศน์หรือนิตยสาร เป็นเพียงบ้านหลังเล็กแถบชานเมืองของครอบครัวฐานะปานกลาง ทว่าก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
มีพ่อ แม่ ลูก และยายอยู่พร้อมหน้า เรียกได้ว่าเต็มไปด้วยความสุข จนกระทั่งมีหนึ่งคนจากไป หลังจากนั้นความสุขที่เคยมีมากล้นจนใครๆ ต่างอิจฉาก็ค่อยจางหายไปทีละนิด พร้อมกับการจากไปของคนที่เธอรักทีละคน ถึงแม้คนสุดท้ายไม่ได้จากตาย ทว่าความรู้สึกของเธอตอนนี้ก็ไม่ต่าง
แม่คือคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่เธอคิดว่ายังมีอยู่จวบจนกระทั่งวันนี้
คิดถึงตรงนี้แป้งร่ำก็อดถอนใจอีกครั้งไม่ได้ เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายยังฉายชัดราวใครมากดบันทึกแล้วเอามาฉายซ้ำให้ดู...
‘แม่พูดว่าไงนะคะ’ หลังได้ยินประโยคก่อนหน้า ในหูของแป้งร่ำเหมือนมีเสียงวี้ดๆ หึ่งๆ ดังขึ้น ทว่าความหวังริบหรี่ในใจก็ทำให้เธอหยิบมาหลอกตัวเอง
บางทีเสียงจอแจภายในห้างสรรพสินค้าอาจทำให้เธอหูเพี้ยน
‘แกได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันว่าจะขายบ้าน’
‘บ้านสามีแม่นะเหรอ’ แป้งร่ำถามอย่างมีความหวัง ทั้งๆ ที่ใจนึกหวั่น สีหน้าแน่วแน่ของมารดาบอกชัดว่าไม่ใช่ และประโยคต่อมาก็เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี
‘แกรู้ว่าฉันหมายถึงหลังไหน’
อาการเข่าอ่อนเป็นอย่างไรแป้งร่ำรู้ซึ้งในทันที นี่ขนาดนั่งอยู่บนเก้าอี้ยังรู้สึกหวิวจนเกือบวูบ ถ้าหากยืนอยู่เชื่อได้เลยว่าเธอคงได้ลงไปนั่งกองกับพื้นแน่ หญิงสาวมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าคนเป็นแม่จะทำกันได้ขนาดนี้
นี่ท่านยังเห็นเธอเป็นลูกอยู่หรือเปล่า
‘แต่นั่นมันบ้านของหนู’ หญิงสาวเถียง เธอแน่ใจว่าพยายามเค้นเสียงให้เข้มที่สุดแล้ว ทว่ากลับฟังอ่อนเบาราวเสียงกระซิบ
‘มันเป็นของฉัน’
‘แต่หนูกับยายหาเงินผ่อนมาตลอด แม่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้’
‘ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อบ้านหลังนั้นเป็นชื่อของฉัน ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรกับมันก็ได้ แกก็รู้ดี’
คนถูกทวงสิทธิ์กัดริมฝีปากฉับเพื่อสะกดอารมณ์บางอย่างซึ่งแล่นขึ้นมาจุกตรงคอหอย
ใช่ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบ้านหลังนั้นยังไม่ถูกโอนกรรมสิทธิ์เป็นของเธอโดยชอบธรรม ซ้ำยังติดจำนองอยู่กับธนาคารและที่สำคัญคือชื่อเจ้าของบ้านไม่ใช่เธอ เช่นเดียวกับชื่อผู้จดจำนองยังเป็นชื่อแม่ นั่นหมายความว่าท่านมีสิทธิ์ขายบ้านหลังนั้นโดยชอบธรรม กระนั้น...
‘แต่มันเป็นของหนู แม่บอกแล้วว่าจะยกให้หนู ถ้าหนูผ่อนหมด’ แป้งร่ำทวงถามถึงสิ่งที่เคยตกลงกันไว้เมื่อครั้งเธอเรียนจบเริ่มมีรายได้เป็นของตัวเอง นอกจากเงินค่าขายขนมที่ยายทำส่งร้านมาตลอด
‘ฉันเปลี่ยนใจแล้ว’
‘แม่!’
ราวกับถูกใครตบมากลางแผ่นหลังหนักๆ ทำให้จุกจนพูดไม่ออก จึงได้แต่ส่งสายตาตัดพ้อไปให้คนซึ่งมองมาอย่างเป็นต่อ ไร้แววสงสารแม้เพียงนิด นานทีเดียวกว่าแป้งร่ำจะหาคำพูดของตนเองเจอ
‘นี่แม่ยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่หรือเปล่า’
‘แล้วแกล่ะ ยังคิดว่าฉันเป็นแม่อยู่เหรอ เคยคิดไปหาฉันบ้างไหม’
‘ก็หนูทำงาน’
‘อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าหุ้นส่วนอย่างแกจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจ แล้วกิจการผ้าพันคออะไรนั่น หน้าร้านก็ไม่มี แกทำบัญชีนะไม่ใช่พนักงานขายหรือแพ็กของ มันเยอะถึงขนาดเดือนเดือนนึงไม่มีวันว่างเลยหรือไง... แกมีเวลา ฉันแน่ใจ วันนี้ถ้าฉันไม่บังคับแกจริงๆ แกคงบ่ายเบี่ยงเหมือนทุกครั้ง’
คนโดนรู้ทันนิ่งไปอีกคำรบ ไม่ผิดหรอก เธอไม่อยากเจอหน้าท่านจริงๆ นั่นละ หากเลี่ยงหรือบ่ายเบี่ยงได้ก็จะทำทุกครั้ง ยกเว้นสุดวิสัยเท่านั้น
ตั้งแต่ท่านแต่งงานใหม่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่ไม่ค่อยดีนัก จะว่าเหมือนละครน้ำเน่า พ่อเลี้ยงมีปัญหากับลูกเลี้ยงหรือพี่ชายลูกติดก็ไม่เชิง เอาเข้าจริงเธอเจอหน้าครอบครัวใหม่ของแม่เรียกได้ว่านับครั้งได้ เมื่อโดนบังคับให้ไปรับประทานอาหารเชื่อมความสัมพันธ์นั่นแหละ ฝ่ายนั้นก็พูดจาและปฏิบัติกับเธออย่างดี ทว่าตะกอนบางอย่างในใจทำให้เธอไม่สามารถทำตัวสนิทสนมกับฝ่ายนั้นได้อย่างสนิทใจ จึงทำให้เธอต้องหาเหตุผลมาเลี่ยงทุกครั้งและหากตัดได้เธอก็อยากตัด
คุณยายเตือนสติเธอเสมอ ถึงจะโกรธหรือไม่ชอบการกระทำของแม่มากเพียงใด ทว่าเธอปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นคือแม่ เหตุผลนี้เพียงตัวเดียวทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ในวันนี้ แล้วดูสิ่งที่ท่านทำกับเธอสิ...
ราวกับไม่ใช่ลูกอย่างไรอย่างนั้น
ความเงียบปกคลุมไปทั่วโต๊ะซึ่งผู้หญิงสองคนนั่งประจันหน้ากันอยู่ ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดด้วยกันทั้งคู่ กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟไม่อาจสร้างความรื่นรมย์ให้คนทั้งสองได้เลย
จริงอยู่ถึงแม้บ้านหลังนี้ถูกขายทอดตลาดแล้วนำเงินไปคืนธนาคาร ก็ไม่ถึงขนาดทำให้เธอไร้ที่ซุกหัวนอน แต่สาเหตุที่เธออยากรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้ เพราะมันคือบ้านของ ‘พ่อ’ บ้านที่ทุกบาททุกสตางค์ก่อนหน้านี้เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของท่าน ถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่เธอไม่อยากคิดเลยว่าท่านจะเสียใจมากแค่ไหนหากรู้ว่าต้องสูญเสียมันไปโดยน้ำมือของคนที่ท่านรักตราบจนลมหายใจสุดท้าย
แป้งร่ำเห็นประกายแน่วแน่ในสีหน้าของมารดา ท่านตัดสินใจมาอย่างดีและคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ แน่ ตอนนี้หากเธอยังดื้อแพ่ง ใช้ความแรงเข้าสู้ก็คงไม่มีทางทำให้ท่านเปลี่ยนใจได้ บางทีหากท่านยังเห็นเธอเป็นลูกอยู่เธอยังหวัง...
ไม่ถึงขนาดให้ท่านเปลี่ยนใจยกบ้านให้ อย่างน้อยถ้าสามารถประวิงเวลาออกไปอีกนิด ต้องยอมรับว่ามันเร็วเกินไปจนคิดอะไรไม่ออก เธออยากได้เวลาเพื่อคิดหาทาง บางทีพรุ่งนี้เธออาจถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง มีเงินมาขอซื้อบ้านหลังนี้จากแม่ก็ได้ ใครจะไปรู้
‘ไม่ขายไม่ได้เหรอแม่’
‘แกมีเหตุผลอะไรดีพอที่ฉันต้องเก็บบ้านหลังนี้ไว้หรือเปล่า’
‘สามีใหม่แม่ก็ออกมีฐานะ แม่ไม่ได้เดือดร้อนเงินนี่คะ’
‘ก็จริง’
ท่าทางเหมือนเห็นด้วยทำให้แป้งร่ำใจมา อย่างน้อยมารดาก็รับฟังเหตุผลของเธอ ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นใบหน้ารูปไข่ที่ดีขึ้นเล็กน้อยก็ออกอาการซีดอีกครั้ง
‘แต่เปลี่ยนจากอสังหาฯ เป็นเงินสดก็ดีเหมือนกัน สภาพคล่องมันต่างกันเยอะ’
‘แม่พูดอย่างกับตอนนี้สามีแม่ร้อนเงินงั้นแหละ’ แป้งร่ำอดไม่อยู่จริงๆ จึงเผลอประชดออกไป
‘ใครจะไปรู้ เกิดวันนึงฉันร้อนเงินขึ้นมา การมีเงินเย็นๆ รออยู่ในธนาคารย่อมดีกว่าอสังหาฯ อยู่แล้ว แกเรียนมาด้านนี้ น่าจะรู้ดีนี่’
คนเรียนมาด้านนี้ถึงกับหุบปากฉับ ไม่เห็นจำเป็นต้องย้ำให้เธอรู้สึกมากขนาดนี้ก็ได้ แค่แม่พูดใส่หน้าว่าจะขายบ้านของพ่อ ใจเธอก็หน่วงหนึบพออยู่แล้ว
‘แกไม่มีเหตุผลดีกว่านี้แล้วใช่ไหม ถ้างั้นก็ตามนี้นะ’
ชัดเจนแล้วว่ามารดาคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ กระนั้นแป้งร่ำก็พยายามขุดหาข้ออ้างอะไรก็ตามเพื่อให้ท่านเปลี่ยนใจ
‘แต่มันยังติดจำนองอยู่นะคะ จะขายได้ยังไง’
เธอเห็นสายตามองมาคล้ายกำลังเยาะว่า...เธอนี่ช่างเป็นกบน้อยในกะลา ไม่รู้ความเป็นไปในโลกภายนอกเสียเลย
‘เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ทางธนาคารเจ้าหนี้ของแม่เขาจัดการได้ หวังว่าคราวนี้แกคงไม่มีปัญหาอะไรนะ หรือถ้ามีก็พูดออกมา จะได้ไม่ต้องเหนื่อยด่าฉันในใจ’
‘หนู’
‘หรือแกจะเถียง’
พอถูกดักคอ แป้งร่ำถึงกับนิ่งไป แม้ไม่ถึงขนาด ‘ด่า’ แต่เธอกับมารดาในแง่ร้ายจริง
‘มันเป็นบ้านของพ่อนะ แม่ขายได้ลงเลยเหรอ’
ไม่รู้เพราะเสียงเศร้าๆ หรือชื่อของบิดากันแน่ที่ทำให้มารดามีท่าทางอ่อนลง เธอได้ยินมาดาถอนหายใจหนักๆ
‘นี่แกคงคิดว่าฉันเป็นแม่ที่ใจร้ายมากใช่ไหม ฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นหรอก เพราะถ้าขายบ้านแล้ว แกไปอยู่กับฉันก็ได้’
ไปอยู่กับครอบครัวใหม่แม่นะหรือ...
‘ไม่เอาหรอก’
‘ฉันก็คิดเอาไว้แล้ว เอาเถอะ...ฉันให้เวลาแกสามเดือน ถ้าภายในสามเดือนนี้แกสามารถหาเงินมาโปะหนี้บ้านได้หมด ฉันจะล้มเลิกความคิดที่จะขายบ้านหลังนั้นแล้วกัน’
--------------------------------------------------
หลังฝ่ารถติดจนสามารถนำรถกระป๋องรุ่นเดอะเนื่องจากอยู่ร่วมกันมานานมากกว่าสิบปีเข้าจอดตรงลานจอดรถ โยนกระเป๋าไว้บนโซฟาห้องนั่งเล่นแล้วแป้งร่ำก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในครัว คว้าน้ำได้ก็รินยกดื่มอักๆ ดับกระหาย หลังจากต้องปากแห้งมาสักพักเนื่องจากน้ำเปล่าไม่แช่เย็นในรถไม่สามารถดับความต้องการของตนได้ ก็คงเหมือนกับอีกหลายคนที่ดื่มน้ำไม่เย็นเท่าไรก็ไม่อิ่มนั่นแหละ
ตอนเดินกลับมายังห้องนั่งเล่น หญิงสาวไม่ลืมหยิบสับปะรดหั่นเป็นชิ้นยาว ซึ่งซื้อมาจากตลาดนัดแถวหมู่บ้านเมื่อหลายวันก่อนจากกระปุกติดมือมาอีกชิ้นเพื่อรองท้อง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเต็มแรงราวกับร่างที่เคยหยัดยืนได้อยู่นั้นไร้กระดูกสันหลัง ปากก็ยังเคี้ยวผลไม้ชิ้นสุดท้ายในปากเรื่อยๆ หยิบรีโมตเปิดเครื่องรับโทรทัศน์ในห้อง
เปล่า...เธอไม่มีรายการโปรดหรือติดละครจนต้องรีบบึ่งรถกลับบ้านเพราะพลาดไม่ได้เลยสักตอน แต่เธอทำเช่นนั้นเพียงแค่ต้องการเสียงเป็นเพื่อน พอให้บรรยากาศในบ้านไม่เงียบเกินไปนัก
ศีรษะที่เคยทิ้งติดพนักโซฟายกขึ้นช้าๆ สายตากวาดไปรอบกายอย่างเหงาหงอย ภาพความทรงจำเก่าก่อนผุดพรายเหมือนตาน้ำ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะดังอยู่ใกล้หูเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นในวินาทีนี้เอง
ตั้งแต่จำความได้เธอก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ถึงไม่ได้ใหญ่โตกว้างขวางหรือสวยงามอย่างที่เคยเห็นตามหน้าจอโทรทัศน์หรือนิตยสาร เป็นเพียงบ้านหลังเล็กแถบชานเมืองของครอบครัวฐานะปานกลาง ทว่าก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
มีพ่อ แม่ ลูก และยายอยู่พร้อมหน้า เรียกได้ว่าเต็มไปด้วยความสุข จนกระทั่งมีหนึ่งคนจากไป หลังจากนั้นความสุขที่เคยมีมากล้นจนใครๆ ต่างอิจฉาก็ค่อยจางหายไปทีละนิด พร้อมกับการจากไปของคนที่เธอรักทีละคน ถึงแม้คนสุดท้ายไม่ได้จากตาย ทว่าความรู้สึกของเธอตอนนี้ก็ไม่ต่าง
แม่คือคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่เธอคิดว่ายังมีอยู่จวบจนกระทั่งวันนี้
คิดถึงตรงนี้แป้งร่ำก็อดถอนใจอีกครั้งไม่ได้ เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายยังฉายชัดราวใครมากดบันทึกแล้วเอามาฉายซ้ำให้ดู...
‘แม่พูดว่าไงนะคะ’ หลังได้ยินประโยคก่อนหน้า ในหูของแป้งร่ำเหมือนมีเสียงวี้ดๆ หึ่งๆ ดังขึ้น ทว่าความหวังริบหรี่ในใจก็ทำให้เธอหยิบมาหลอกตัวเอง
บางทีเสียงจอแจภายในห้างสรรพสินค้าอาจทำให้เธอหูเพี้ยน
‘แกได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันว่าจะขายบ้าน’
‘บ้านสามีแม่นะเหรอ’ แป้งร่ำถามอย่างมีความหวัง ทั้งๆ ที่ใจนึกหวั่น สีหน้าแน่วแน่ของมารดาบอกชัดว่าไม่ใช่ และประโยคต่อมาก็เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี
‘แกรู้ว่าฉันหมายถึงหลังไหน’
อาการเข่าอ่อนเป็นอย่างไรแป้งร่ำรู้ซึ้งในทันที นี่ขนาดนั่งอยู่บนเก้าอี้ยังรู้สึกหวิวจนเกือบวูบ ถ้าหากยืนอยู่เชื่อได้เลยว่าเธอคงได้ลงไปนั่งกองกับพื้นแน่ หญิงสาวมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าคนเป็นแม่จะทำกันได้ขนาดนี้
นี่ท่านยังเห็นเธอเป็นลูกอยู่หรือเปล่า
‘แต่นั่นมันบ้านของหนู’ หญิงสาวเถียง เธอแน่ใจว่าพยายามเค้นเสียงให้เข้มที่สุดแล้ว ทว่ากลับฟังอ่อนเบาราวเสียงกระซิบ
‘มันเป็นของฉัน’
‘แต่หนูกับยายหาเงินผ่อนมาตลอด แม่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้’
‘ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อบ้านหลังนั้นเป็นชื่อของฉัน ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรกับมันก็ได้ แกก็รู้ดี’
คนถูกทวงสิทธิ์กัดริมฝีปากฉับเพื่อสะกดอารมณ์บางอย่างซึ่งแล่นขึ้นมาจุกตรงคอหอย
ใช่ เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบ้านหลังนั้นยังไม่ถูกโอนกรรมสิทธิ์เป็นของเธอโดยชอบธรรม ซ้ำยังติดจำนองอยู่กับธนาคารและที่สำคัญคือชื่อเจ้าของบ้านไม่ใช่เธอ เช่นเดียวกับชื่อผู้จดจำนองยังเป็นชื่อแม่ นั่นหมายความว่าท่านมีสิทธิ์ขายบ้านหลังนั้นโดยชอบธรรม กระนั้น...
‘แต่มันเป็นของหนู แม่บอกแล้วว่าจะยกให้หนู ถ้าหนูผ่อนหมด’ แป้งร่ำทวงถามถึงสิ่งที่เคยตกลงกันไว้เมื่อครั้งเธอเรียนจบเริ่มมีรายได้เป็นของตัวเอง นอกจากเงินค่าขายขนมที่ยายทำส่งร้านมาตลอด
‘ฉันเปลี่ยนใจแล้ว’
‘แม่!’
ราวกับถูกใครตบมากลางแผ่นหลังหนักๆ ทำให้จุกจนพูดไม่ออก จึงได้แต่ส่งสายตาตัดพ้อไปให้คนซึ่งมองมาอย่างเป็นต่อ ไร้แววสงสารแม้เพียงนิด นานทีเดียวกว่าแป้งร่ำจะหาคำพูดของตนเองเจอ
‘นี่แม่ยังเห็นหนูเป็นลูกอยู่หรือเปล่า’
‘แล้วแกล่ะ ยังคิดว่าฉันเป็นแม่อยู่เหรอ เคยคิดไปหาฉันบ้างไหม’
‘ก็หนูทำงาน’
‘อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าหุ้นส่วนอย่างแกจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจ แล้วกิจการผ้าพันคออะไรนั่น หน้าร้านก็ไม่มี แกทำบัญชีนะไม่ใช่พนักงานขายหรือแพ็กของ มันเยอะถึงขนาดเดือนเดือนนึงไม่มีวันว่างเลยหรือไง... แกมีเวลา ฉันแน่ใจ วันนี้ถ้าฉันไม่บังคับแกจริงๆ แกคงบ่ายเบี่ยงเหมือนทุกครั้ง’
คนโดนรู้ทันนิ่งไปอีกคำรบ ไม่ผิดหรอก เธอไม่อยากเจอหน้าท่านจริงๆ นั่นละ หากเลี่ยงหรือบ่ายเบี่ยงได้ก็จะทำทุกครั้ง ยกเว้นสุดวิสัยเท่านั้น
ตั้งแต่ท่านแต่งงานใหม่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่ไม่ค่อยดีนัก จะว่าเหมือนละครน้ำเน่า พ่อเลี้ยงมีปัญหากับลูกเลี้ยงหรือพี่ชายลูกติดก็ไม่เชิง เอาเข้าจริงเธอเจอหน้าครอบครัวใหม่ของแม่เรียกได้ว่านับครั้งได้ เมื่อโดนบังคับให้ไปรับประทานอาหารเชื่อมความสัมพันธ์นั่นแหละ ฝ่ายนั้นก็พูดจาและปฏิบัติกับเธออย่างดี ทว่าตะกอนบางอย่างในใจทำให้เธอไม่สามารถทำตัวสนิทสนมกับฝ่ายนั้นได้อย่างสนิทใจ จึงทำให้เธอต้องหาเหตุผลมาเลี่ยงทุกครั้งและหากตัดได้เธอก็อยากตัด
คุณยายเตือนสติเธอเสมอ ถึงจะโกรธหรือไม่ชอบการกระทำของแม่มากเพียงใด ทว่าเธอปฏิเสธไม่ได้ว่านั่นคือแม่ เหตุผลนี้เพียงตัวเดียวทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ในวันนี้ แล้วดูสิ่งที่ท่านทำกับเธอสิ...
ราวกับไม่ใช่ลูกอย่างไรอย่างนั้น
ความเงียบปกคลุมไปทั่วโต๊ะซึ่งผู้หญิงสองคนนั่งประจันหน้ากันอยู่ ต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดด้วยกันทั้งคู่ กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟไม่อาจสร้างความรื่นรมย์ให้คนทั้งสองได้เลย
จริงอยู่ถึงแม้บ้านหลังนี้ถูกขายทอดตลาดแล้วนำเงินไปคืนธนาคาร ก็ไม่ถึงขนาดทำให้เธอไร้ที่ซุกหัวนอน แต่สาเหตุที่เธออยากรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้ เพราะมันคือบ้านของ ‘พ่อ’ บ้านที่ทุกบาททุกสตางค์ก่อนหน้านี้เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของท่าน ถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่เธอไม่อยากคิดเลยว่าท่านจะเสียใจมากแค่ไหนหากรู้ว่าต้องสูญเสียมันไปโดยน้ำมือของคนที่ท่านรักตราบจนลมหายใจสุดท้าย
แป้งร่ำเห็นประกายแน่วแน่ในสีหน้าของมารดา ท่านตัดสินใจมาอย่างดีและคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ แน่ ตอนนี้หากเธอยังดื้อแพ่ง ใช้ความแรงเข้าสู้ก็คงไม่มีทางทำให้ท่านเปลี่ยนใจได้ บางทีหากท่านยังเห็นเธอเป็นลูกอยู่เธอยังหวัง...
ไม่ถึงขนาดให้ท่านเปลี่ยนใจยกบ้านให้ อย่างน้อยถ้าสามารถประวิงเวลาออกไปอีกนิด ต้องยอมรับว่ามันเร็วเกินไปจนคิดอะไรไม่ออก เธออยากได้เวลาเพื่อคิดหาทาง บางทีพรุ่งนี้เธออาจถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง มีเงินมาขอซื้อบ้านหลังนี้จากแม่ก็ได้ ใครจะไปรู้
‘ไม่ขายไม่ได้เหรอแม่’
‘แกมีเหตุผลอะไรดีพอที่ฉันต้องเก็บบ้านหลังนี้ไว้หรือเปล่า’
‘สามีใหม่แม่ก็ออกมีฐานะ แม่ไม่ได้เดือดร้อนเงินนี่คะ’
‘ก็จริง’
ท่าทางเหมือนเห็นด้วยทำให้แป้งร่ำใจมา อย่างน้อยมารดาก็รับฟังเหตุผลของเธอ ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นใบหน้ารูปไข่ที่ดีขึ้นเล็กน้อยก็ออกอาการซีดอีกครั้ง
‘แต่เปลี่ยนจากอสังหาฯ เป็นเงินสดก็ดีเหมือนกัน สภาพคล่องมันต่างกันเยอะ’
‘แม่พูดอย่างกับตอนนี้สามีแม่ร้อนเงินงั้นแหละ’ แป้งร่ำอดไม่อยู่จริงๆ จึงเผลอประชดออกไป
‘ใครจะไปรู้ เกิดวันนึงฉันร้อนเงินขึ้นมา การมีเงินเย็นๆ รออยู่ในธนาคารย่อมดีกว่าอสังหาฯ อยู่แล้ว แกเรียนมาด้านนี้ น่าจะรู้ดีนี่’
คนเรียนมาด้านนี้ถึงกับหุบปากฉับ ไม่เห็นจำเป็นต้องย้ำให้เธอรู้สึกมากขนาดนี้ก็ได้ แค่แม่พูดใส่หน้าว่าจะขายบ้านของพ่อ ใจเธอก็หน่วงหนึบพออยู่แล้ว
‘แกไม่มีเหตุผลดีกว่านี้แล้วใช่ไหม ถ้างั้นก็ตามนี้นะ’
ชัดเจนแล้วว่ามารดาคงไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ กระนั้นแป้งร่ำก็พยายามขุดหาข้ออ้างอะไรก็ตามเพื่อให้ท่านเปลี่ยนใจ
‘แต่มันยังติดจำนองอยู่นะคะ จะขายได้ยังไง’
เธอเห็นสายตามองมาคล้ายกำลังเยาะว่า...เธอนี่ช่างเป็นกบน้อยในกะลา ไม่รู้ความเป็นไปในโลกภายนอกเสียเลย
‘เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ทางธนาคารเจ้าหนี้ของแม่เขาจัดการได้ หวังว่าคราวนี้แกคงไม่มีปัญหาอะไรนะ หรือถ้ามีก็พูดออกมา จะได้ไม่ต้องเหนื่อยด่าฉันในใจ’
‘หนู’
‘หรือแกจะเถียง’
พอถูกดักคอ แป้งร่ำถึงกับนิ่งไป แม้ไม่ถึงขนาด ‘ด่า’ แต่เธอกับมารดาในแง่ร้ายจริง
‘มันเป็นบ้านของพ่อนะ แม่ขายได้ลงเลยเหรอ’
ไม่รู้เพราะเสียงเศร้าๆ หรือชื่อของบิดากันแน่ที่ทำให้มารดามีท่าทางอ่อนลง เธอได้ยินมาดาถอนหายใจหนักๆ
‘นี่แกคงคิดว่าฉันเป็นแม่ที่ใจร้ายมากใช่ไหม ฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นหรอก เพราะถ้าขายบ้านแล้ว แกไปอยู่กับฉันก็ได้’
ไปอยู่กับครอบครัวใหม่แม่นะหรือ...
‘ไม่เอาหรอก’
‘ฉันก็คิดเอาไว้แล้ว เอาเถอะ...ฉันให้เวลาแกสามเดือน ถ้าภายในสามเดือนนี้แกสามารถหาเงินมาโปะหนี้บ้านได้หมด ฉันจะล้มเลิกความคิดที่จะขายบ้านหลังนั้นแล้วกัน’
--------------------------------------------------
เนตรนภัส เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2557, 16:02:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2557, 16:02:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 2316
| << บทนำ | ตอนที่ 1.2 >> |
เนตรนภัส 6 พ.ย. 2557, 16:05:31 น.
สวัสดีค่ะ เอาตอนที่ 1 ครึ่งแรกมาให้อ่านกันแล้วคร้าบบบบ อ่านอย่างมีความสุขนะคะ แล้วเนตรนภัสฝากข่าวนิดนึงค่ะ
ตอนนี้เนตรนภัสเอานิยายเรื่องแรกที่เขียนมาลงให้อ่านกันอีกครั้งแล้วค่ะ แต่รบกวนอ่านที่เว็บเด็กดีนะคะ เห็นว่ามี app. ให้อ่านสะดวกเชียว ก็เลยลงที่นี่ที่เดียวค่ะ เว็บตัวเองก็ไม่ได้ลง แหะแหะ ใครสนใจเข้าไปติดตามที่ http://my.dek-d.com/naitnapas/writer/view.php?id=1253146 เลยค่ะ ลงทุกวันอังคารและศุกร์ สลับกับเรื่องใหม่ เลื่อมลายดอกรักจ้า
น้องยิ้ม
ขอบคุณแทนต้องต้นด้วยจ้า ฮิฮิ
คุณ nasa
อันนี้ต้องอ่านต่อๆ ไปค่ะ พ่อแน่เชียว ฮิ
สวัสดีค่ะ เอาตอนที่ 1 ครึ่งแรกมาให้อ่านกันแล้วคร้าบบบบ อ่านอย่างมีความสุขนะคะ แล้วเนตรนภัสฝากข่าวนิดนึงค่ะ
ตอนนี้เนตรนภัสเอานิยายเรื่องแรกที่เขียนมาลงให้อ่านกันอีกครั้งแล้วค่ะ แต่รบกวนอ่านที่เว็บเด็กดีนะคะ เห็นว่ามี app. ให้อ่านสะดวกเชียว ก็เลยลงที่นี่ที่เดียวค่ะ เว็บตัวเองก็ไม่ได้ลง แหะแหะ ใครสนใจเข้าไปติดตามที่ http://my.dek-d.com/naitnapas/writer/view.php?id=1253146 เลยค่ะ ลงทุกวันอังคารและศุกร์ สลับกับเรื่องใหม่ เลื่อมลายดอกรักจ้า
น้องยิ้ม
ขอบคุณแทนต้องต้นด้วยจ้า ฮิฮิ
คุณ nasa
อันนี้ต้องอ่านต่อๆ ไปค่ะ พ่อแน่เชียว ฮิ
yimyum 6 พ.ย. 2557, 19:20:06 น.
อ๊ายย ไม่น่าเชื่อพี่เนตร(1.อยากเรียกงี้พี่จอยคงไม่ว่านะคะ 2.ย่อเอาๆ) จำหนูได้ด้วยยย ><
อ๊ายย ไม่น่าเชื่อพี่เนตร(1.อยากเรียกงี้พี่จอยคงไม่ว่านะคะ 2.ย่อเอาๆ) จำหนูได้ด้วยยย ><
yimyum 6 พ.ย. 2557, 19:25:41 น.
แป้งสู้ๆ ^^
แป้งสู้ๆ ^^
goldensun 7 พ.ย. 2557, 17:47:09 น.
ทำไมแม่ทำกับแป้งอย่างนั้นล่ะคะ หรือจะบีบให้แป้งไปอยู่ด้วย
ทำไมแม่ทำกับแป้งอย่างนั้นล่ะคะ หรือจะบีบให้แป้งไปอยู่ด้วย
นักอ่านเหนียวหนึบ 20 พ.ย. 2557, 21:43:24 น.
จิงๆ แล้ว แม่อยากให้แป้งไปอยู่ด้วยยยชะม้าา
จิงๆ แล้ว แม่อยากให้แป้งไปอยู่ด้วยยยชะม้าา