สามีฉันเป็นผี
ในชีวิตของผู้หญิงทุกคนคงอยากจะแต่งงานกับคนที่ตัวเองรักได้เห็นเขายืนหน้าประตูรอรับคุณไปเป็นเจ้าสาวแต่สำหรับฉันผู้ชายคนนั้นกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะสิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉันไม่ใช่คนแต่เป็นผี
Tags: ผี คน รักแท้
ตอน: รักแท้จริง(ตอนจบ)
ทุกอย่างเงียบสงัดไปในพริบตาก่อนที่เสียงจะค่อยๆดังเข้ามาในหูมัทนียะหญิงสาวลืมตาอย่างช้าๆท่ามกลางหมอและพยาบาลที่ห้อมล้อมเตียงเธออยู่
"พิท...." มัทนียะเรียกอย่างแผ่วเบาก่อนหมอจะออกไปและป้าใจก็เข้ามา
"บุญคุ้มครองจริงๆคุณมัท" ป้าใจลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
"ป้า...นี่มัทอยู่ที่ไหน" มัทนียะเอ่ยถาม
"โรงพยาบาลค่ะ...คุณมัทรู้ไหมว่าคุณมัทโชคดีแค่ไหนนี่ถ้าศพคุณพิทไม่บังไว้เสาเตียงคงหล่นมาทับคุณมัทตายไปแล้ว" ป้าใจพูดก่อนจะพยุงมัทนียะขึ้น
"ป้าใจคะ...ป้ารักพิทมากไหม" มัทนียะมองหน้าป้าใจ
"รักสิคะรักมาก" ป้าใจตอบยิ้มๆ
"ป้าคะถ้า...มัทจะบอกว่าพิทตายเพราะมัทละคะ" มัทนียะร้องไห้ออกมาป้าใจกอดเธอไว้
"คุณมัท!ช่างเถอะค่ะถ้าคุณพิทมาเห็นคุณมัทร้องไห้จะไม่ชอบใจนะ" ป้าใจกอดเธอสักพักมัทนียะก็แต่งตัวกลับบ้านพอไปถึงก็เจอพ่อพิทยายืนดูสภาพบ้านที่ไหม้จนเหลือแต่ซาก
"ตำรวจสรุปว่าไฟฟ้าลัดวงจร" พ่อของพิทยาพูดขึ้นมัทนียะเดินไปยืนข้างๆเขา
"มัทขอโทษ" มัทนียะเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้า
"ช่างเถอะฉันมีเงินเป็นร้อยล้านซื้อใหม่ก็ได้...แต่คงไม่ซื้อ" พ่อของพิทยาพูดยิ้มๆแต่ในตาเศร้าหมอง
"ทำไมละคะ" มัทนียะถามอย่างสงสัย
"อั๊วจะกลับไปอยู่เมืองจีน" มัทนียะมองพ่อของพิทยาเขาหยิบซองขาวขึ้นมาซองนึงยื่นให้เธอ
"ศพพิทยาถูกเผาไปแล้วลื้อเองก็ควรกลับไปมีชีวิตของลื้อ" ป๊าพูดพลางมองไปที่เทียนเขายืนมองมัทนียะกลับพ่อของพิทยา
"แต่หนู..," มัทนียะจะคร้านแต่พ่อของพิทยาเอาซองนั้นใส่มือเธอ
"ถือว่าสัญญาของเราจบสิ้นแล้วนะ...อั๊วดีใจที่มีลื้อมาเป็นลูกสะใภ้ถึงแม้จะไม่นาน" พ่อของพิทยายิ้ม
"หนูตั้งหากที่ต้องขอบคุณ" ทั้งสองมองให้กันยิ้มๆพอมัทนียะส่งพ่อของพิทยาเสร็จก็เดินมาหาเทียนที่รออยู่
"มัททำไมไม่บอกเทียน" เทียนพูดขึ้น
"จะบอกยังไงเทียนหายไปไม่ติดต่อตั้ง2ปี" มัทนียะพูดขึ้นเขาเงียบก่อนจะจับมือเธอ
"เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ" เทียนจับมือเธอด้วยสายตามุ่งมั่น
"เทียน...เราเป็นเพื่อนกันเถอะ" มัทนียะพูดขึ้น
"ทำไมละมัท" เทียนทำหน้าสงสัย
"ก็...มัทคิดว่ามัทรักพิท" เทียนมองหน้าเธองงๆ
"แต่มันเป็นแค่ความฝันนะมัทเขาตายไปนานแล้ว"
"ถ้ามันเป็นความฝัน...มัทไม่ตื่นได้ไหม"มัทนียะน้ำตาคลอเบ้า
"เทียนไม่เข้าใจ" เทียนพูดมองเธอด้วยสายตาตัดเพ้อ
"เรื่องนี้...มีเพียงเราสองคนที่รู้" มัทนียะเอ่ยเทียนรู้ว่าอีกคนคงไม่ใช่เขาแต่เป็นผีตนนั้นผีที่ชื่อพิทยามัทนียะจับแหวนหมั้นของเธอก่อนจะเดินหนีเทียนออกมา
3ปีต่อมา
มัทนียะทิ้งเงินส่วนหนึ่งไว้ให้พ่อกลับแม่เลี้ยงของเธอส่วนเงินที่เหลือเธอเอามาซื้อบ้านอยู่แถวชานเมืองแล้วปลูกดอกไม้ขาย
"มัทเป็นไงบ้าง"ปุ้ยเดินมาทักทายมัทนียะ
"ปุ้ย!!ฉันดีใจจังเลยที่เจอแก"มัทนียะกับปุ้ยเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงเวลากลับ
"เอ้อนี้!ฉันถามจริงๆเหอะแกจะไม่กับไปคบกับเทียนหรอเดี๋ยวนี้เขาเนื้อหอมเชียวนะ" ปุ้ยถามมัทนียะทำปากเบ้
"ไม่อะ"มัทนียะตอบ
"ทำไมอะ" ปุ้ยทำหน้างงๆ
"ฉันมีสามีแล้ว" มัทนียะตอบยิ้มๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าปุ้ยยังไม่รู้เรื่องนี้
"ไหนอะ...ไม่เห็นมีเลย" ปุ้ยชะเง้อคอมองหา
"จะเห็นได้ไงก็....สามีฉันเป็นผี" มัทนียะพูดพร้อมยักคิ้วก่อนจะผลักปุ้ยขึ้นรถไป
"พิทยังรอมัทอยู่รึเปล่า" มัทนียะพูดพร้อมมองแหวนหมั้นกาลเวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆจนผ่านไปถึง30ปีมัทนียะแก่ลงเรื่อยๆตามกาลเวลา
"ป้ามัทมีอะไรหรือคะ" แก้วหลานสาวป้าใจถาม
"ป้าคิดว่าจะยกทุกอย่างให้แก้วไหนๆป้าใจก็เสียไปแล้วอีกไม่นานป้าก็คง...ตามไปหาเขา" มัทนียะพูดด้วยเสียงราบเรียบถึงจะไม่รู้แต่แก้วก็เอ่ยถาม
"ป้าแน่ใจหรอว่าเขารอป้าอยู่" แก้วทำหน้าไร้เดียงสา
"อืม..มากๆเลยแหละ" มัทนียะตอบคืนนี้ทุกอย่างเงียบสงัดมัทนียะดึงผ้าออกจากกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงมันเป็นรูปวาดของเธอกับพิทยาตอนแต่งงาน
"พิทรอมัทอยู่รึเปล่า"มัทนียะมองรูปก่อนจะน้ำตาคลอเบ้า
"วันนี้แล้วสินะ" มัทนียะนอนลงก่อนจะหลับตาเช้าต่อมามัทนียะหลับจนไม่ตื่นหมอสรุปว่าเธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราโดยไม่มีใครทราบสาเหตุ
"โธ่มัททำไมแกถึงเป็นแบบนี้"ปุ้ยร้องไห้เทียนเดินมาโอบไหล่เธอ
"ฉันคิดว่ามัทคงเจอคนที่เขารอมานานแล้วล่ะ"ปุ้ยกอดเทียนร้องไห้แต่ใครจะรู้ในอีกมุมหนึ่งมีหญิงสาวเดินอยู่ในคฤหาสน์โดยสวมชุดเจ้าสาว
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย" หญิงสาวพึมพำก่อนประตูด้านหลังเธอจะเปิดออกพร้อมกับคนๆนึงที่ยืนใส่ชุดเจ้าบ่าวอยู่เธอหันหลังกลับไปมอง
"รอนานแล้วนะนึกว่าจะลืมไปแล้ว" เขาพูดกับเธอ
"ใครบอกล่ะ....ฉันมาแล้วนะ" มัทนียะน้ำตาคลอเบ้ามองพิทยาหรือสามีของเธอเขายื่นมือมา
"ฉันจะปกป้องเธอเอง" เขาพูด
"ขอบคุณนะ" ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะจับมือกันอย่างไม่วันปล่อยตลอดไปเรื่องนี้มีเพียงเขาสองคนที่รู้ดีกว่าคนอื่นประตูปิดลงราวกับว่าไม่เชิญใครเข้ามาแล้วรักที่แปลกประหลาดกับผูกมัดหัวใจของเขาทั้งคู่ไว้ตราบชั่วนิจนิรันดร์
ป.ล.ขณะอ่านลองมองดีๆสิว่ามีบางสิ่งนั่งข้างๆคุณหรือเปล่าบางทีมันอาจจะเป็นรักแท้ที่มองไม่เห็นของคุณก็ได้หึ หึ หึ
- จบบริบูรณ์-
"พิท...." มัทนียะเรียกอย่างแผ่วเบาก่อนหมอจะออกไปและป้าใจก็เข้ามา
"บุญคุ้มครองจริงๆคุณมัท" ป้าใจลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
"ป้า...นี่มัทอยู่ที่ไหน" มัทนียะเอ่ยถาม
"โรงพยาบาลค่ะ...คุณมัทรู้ไหมว่าคุณมัทโชคดีแค่ไหนนี่ถ้าศพคุณพิทไม่บังไว้เสาเตียงคงหล่นมาทับคุณมัทตายไปแล้ว" ป้าใจพูดก่อนจะพยุงมัทนียะขึ้น
"ป้าใจคะ...ป้ารักพิทมากไหม" มัทนียะมองหน้าป้าใจ
"รักสิคะรักมาก" ป้าใจตอบยิ้มๆ
"ป้าคะถ้า...มัทจะบอกว่าพิทตายเพราะมัทละคะ" มัทนียะร้องไห้ออกมาป้าใจกอดเธอไว้
"คุณมัท!ช่างเถอะค่ะถ้าคุณพิทมาเห็นคุณมัทร้องไห้จะไม่ชอบใจนะ" ป้าใจกอดเธอสักพักมัทนียะก็แต่งตัวกลับบ้านพอไปถึงก็เจอพ่อพิทยายืนดูสภาพบ้านที่ไหม้จนเหลือแต่ซาก
"ตำรวจสรุปว่าไฟฟ้าลัดวงจร" พ่อของพิทยาพูดขึ้นมัทนียะเดินไปยืนข้างๆเขา
"มัทขอโทษ" มัทนียะเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้า
"ช่างเถอะฉันมีเงินเป็นร้อยล้านซื้อใหม่ก็ได้...แต่คงไม่ซื้อ" พ่อของพิทยาพูดยิ้มๆแต่ในตาเศร้าหมอง
"ทำไมละคะ" มัทนียะถามอย่างสงสัย
"อั๊วจะกลับไปอยู่เมืองจีน" มัทนียะมองพ่อของพิทยาเขาหยิบซองขาวขึ้นมาซองนึงยื่นให้เธอ
"ศพพิทยาถูกเผาไปแล้วลื้อเองก็ควรกลับไปมีชีวิตของลื้อ" ป๊าพูดพลางมองไปที่เทียนเขายืนมองมัทนียะกลับพ่อของพิทยา
"แต่หนู..," มัทนียะจะคร้านแต่พ่อของพิทยาเอาซองนั้นใส่มือเธอ
"ถือว่าสัญญาของเราจบสิ้นแล้วนะ...อั๊วดีใจที่มีลื้อมาเป็นลูกสะใภ้ถึงแม้จะไม่นาน" พ่อของพิทยายิ้ม
"หนูตั้งหากที่ต้องขอบคุณ" ทั้งสองมองให้กันยิ้มๆพอมัทนียะส่งพ่อของพิทยาเสร็จก็เดินมาหาเทียนที่รออยู่
"มัททำไมไม่บอกเทียน" เทียนพูดขึ้น
"จะบอกยังไงเทียนหายไปไม่ติดต่อตั้ง2ปี" มัทนียะพูดขึ้นเขาเงียบก่อนจะจับมือเธอ
"เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ" เทียนจับมือเธอด้วยสายตามุ่งมั่น
"เทียน...เราเป็นเพื่อนกันเถอะ" มัทนียะพูดขึ้น
"ทำไมละมัท" เทียนทำหน้าสงสัย
"ก็...มัทคิดว่ามัทรักพิท" เทียนมองหน้าเธองงๆ
"แต่มันเป็นแค่ความฝันนะมัทเขาตายไปนานแล้ว"
"ถ้ามันเป็นความฝัน...มัทไม่ตื่นได้ไหม"มัทนียะน้ำตาคลอเบ้า
"เทียนไม่เข้าใจ" เทียนพูดมองเธอด้วยสายตาตัดเพ้อ
"เรื่องนี้...มีเพียงเราสองคนที่รู้" มัทนียะเอ่ยเทียนรู้ว่าอีกคนคงไม่ใช่เขาแต่เป็นผีตนนั้นผีที่ชื่อพิทยามัทนียะจับแหวนหมั้นของเธอก่อนจะเดินหนีเทียนออกมา
3ปีต่อมา
มัทนียะทิ้งเงินส่วนหนึ่งไว้ให้พ่อกลับแม่เลี้ยงของเธอส่วนเงินที่เหลือเธอเอามาซื้อบ้านอยู่แถวชานเมืองแล้วปลูกดอกไม้ขาย
"มัทเป็นไงบ้าง"ปุ้ยเดินมาทักทายมัทนียะ
"ปุ้ย!!ฉันดีใจจังเลยที่เจอแก"มัทนียะกับปุ้ยเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงเวลากลับ
"เอ้อนี้!ฉันถามจริงๆเหอะแกจะไม่กับไปคบกับเทียนหรอเดี๋ยวนี้เขาเนื้อหอมเชียวนะ" ปุ้ยถามมัทนียะทำปากเบ้
"ไม่อะ"มัทนียะตอบ
"ทำไมอะ" ปุ้ยทำหน้างงๆ
"ฉันมีสามีแล้ว" มัทนียะตอบยิ้มๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าปุ้ยยังไม่รู้เรื่องนี้
"ไหนอะ...ไม่เห็นมีเลย" ปุ้ยชะเง้อคอมองหา
"จะเห็นได้ไงก็....สามีฉันเป็นผี" มัทนียะพูดพร้อมยักคิ้วก่อนจะผลักปุ้ยขึ้นรถไป
"พิทยังรอมัทอยู่รึเปล่า" มัทนียะพูดพร้อมมองแหวนหมั้นกาลเวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆจนผ่านไปถึง30ปีมัทนียะแก่ลงเรื่อยๆตามกาลเวลา
"ป้ามัทมีอะไรหรือคะ" แก้วหลานสาวป้าใจถาม
"ป้าคิดว่าจะยกทุกอย่างให้แก้วไหนๆป้าใจก็เสียไปแล้วอีกไม่นานป้าก็คง...ตามไปหาเขา" มัทนียะพูดด้วยเสียงราบเรียบถึงจะไม่รู้แต่แก้วก็เอ่ยถาม
"ป้าแน่ใจหรอว่าเขารอป้าอยู่" แก้วทำหน้าไร้เดียงสา
"อืม..มากๆเลยแหละ" มัทนียะตอบคืนนี้ทุกอย่างเงียบสงัดมัทนียะดึงผ้าออกจากกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงมันเป็นรูปวาดของเธอกับพิทยาตอนแต่งงาน
"พิทรอมัทอยู่รึเปล่า"มัทนียะมองรูปก่อนจะน้ำตาคลอเบ้า
"วันนี้แล้วสินะ" มัทนียะนอนลงก่อนจะหลับตาเช้าต่อมามัทนียะหลับจนไม่ตื่นหมอสรุปว่าเธอกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราโดยไม่มีใครทราบสาเหตุ
"โธ่มัททำไมแกถึงเป็นแบบนี้"ปุ้ยร้องไห้เทียนเดินมาโอบไหล่เธอ
"ฉันคิดว่ามัทคงเจอคนที่เขารอมานานแล้วล่ะ"ปุ้ยกอดเทียนร้องไห้แต่ใครจะรู้ในอีกมุมหนึ่งมีหญิงสาวเดินอยู่ในคฤหาสน์โดยสวมชุดเจ้าสาว
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย" หญิงสาวพึมพำก่อนประตูด้านหลังเธอจะเปิดออกพร้อมกับคนๆนึงที่ยืนใส่ชุดเจ้าบ่าวอยู่เธอหันหลังกลับไปมอง
"รอนานแล้วนะนึกว่าจะลืมไปแล้ว" เขาพูดกับเธอ
"ใครบอกล่ะ....ฉันมาแล้วนะ" มัทนียะน้ำตาคลอเบ้ามองพิทยาหรือสามีของเธอเขายื่นมือมา
"ฉันจะปกป้องเธอเอง" เขาพูด
"ขอบคุณนะ" ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะจับมือกันอย่างไม่วันปล่อยตลอดไปเรื่องนี้มีเพียงเขาสองคนที่รู้ดีกว่าคนอื่นประตูปิดลงราวกับว่าไม่เชิญใครเข้ามาแล้วรักที่แปลกประหลาดกับผูกมัดหัวใจของเขาทั้งคู่ไว้ตราบชั่วนิจนิรันดร์
ป.ล.ขณะอ่านลองมองดีๆสิว่ามีบางสิ่งนั่งข้างๆคุณหรือเปล่าบางทีมันอาจจะเป็นรักแท้ที่มองไม่เห็นของคุณก็ได้หึ หึ หึ
- จบบริบูรณ์-
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2557, 14:28:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ย. 2557, 07:00:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1422
| << ความว่างเปล่า |
สายลมที่พัดวน 6 พ.ย. 2557, 14:44:18 น.
ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะอาจผิดพลาดไปบ้างก็ขออภัยและขอบคุณทุกคนที่เข้ามาชมนะคะสำหรับมือใหม่อย่างสายลมที่พัดวนก็ขอรอไอเดียดีๆเพื่อมาเขียนอีกนะคะยังไงก็อย่าลืมกันนะไม่งั้นจะปลุกผีพิทยากับมัทนียะไปหลอกจริงๆด้วยยังไงก็ขอบคุณนะคะบั๊บบาย~หึ หึง หึ
ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะอาจผิดพลาดไปบ้างก็ขออภัยและขอบคุณทุกคนที่เข้ามาชมนะคะสำหรับมือใหม่อย่างสายลมที่พัดวนก็ขอรอไอเดียดีๆเพื่อมาเขียนอีกนะคะยังไงก็อย่าลืมกันนะไม่งั้นจะปลุกผีพิทยากับมัทนียะไปหลอกจริงๆด้วยยังไงก็ขอบคุณนะคะบั๊บบาย~หึ หึง หึ
konhin 6 พ.ย. 2557, 22:02:36 น.
จบได้แปลกดีค่ะ สู้ๆ
จบได้แปลกดีค่ะ สู้ๆ
คิมหันตุ์ 8 พ.ย. 2557, 00:53:11 น.
จบแล้ว ถ้าอ่านไม่คิดอะไรมากก็พล็อตแปลกดีค่ะ ชอบๆ
จบแล้ว ถ้าอ่านไม่คิดอะไรมากก็พล็อตแปลกดีค่ะ ชอบๆ