รักอมตะของนางพญางูขาว
"เซฮัน" นางพญางูขาวอาศัยอยู่กับแม่และยายในป่ามรกตเซฮันแอบหนีมาเที่ยวงานฉลองครบรอบ20ปีของซูยอนองค์ชายรัชทยาทที่จะขึ้นครองอาณาจักรต่อไปเมื่อเขาและเธอพบกันก็เกิดความรักจนเมื่อมีกลุ่มนักฆ่ามาบุกฆ่าแม่และยายของเธอเซฮันที่เกือบโดนฆ่าก็ถูกส่งมายังกรุงโซลในปี2014เรื่องราวของนางพญางูขาวจะเป็นยังไงติดตามชมนะจ๊ะ
Tags: ปีศาจงู องค์ชาย ความรัก ข้ามเวลา
ตอน: บทอมตะที่1
ภายในป่าใหญ่นกโผบินและบึงน้ำขนาดใหญ่ที่ตอนนี้พุ่งกระจายจนน้ำพรมทั่วทั้งป่า
"อย่างนี้สิเซฮันหลานยายต้องแบบนี้" จินจูนางพญางูเขียวตรบมือเดินมาหาหลานสาว
"ยายจ๋า..เซฮันเก่งอย่างนี้พอจะไปเมืองมนุษย์ได้ไหมจ๊ะ" เซฮันทำหน้าอ้อนยาย
"ลูกจะไปยุ่งกับพวกเขาทำไมเราอยู่ของเราก็ดีแล้ว" หลินนางพญางูสีแดงแย้งลูกของตน
"แต่แม่คะ..." เซฮันจะแย้งแต่ผู้เป็นแม่ตัดบทเดินหนีไปเซฮันเดินหน้าเศร้าก่อนจะเปลี่ยนจากเดินเป็นเลี้อยตั้งแต่หัวถึงคอเธอเป็นคนแต่พอถึงหน้าอกเธอก็เปลี่ยนเป็นหางงูสีขาว
"ฉันอยากไปเที่ยวจัง" เธอตวัดหางไปมาบนต้นไม้ใหญ่ก่อนจะเอี้อมมือไปจับหนูที่วิ่งอยู่ใกล้ๆ
"เซฮันเจ้าบำเพ็ญมา1000ปีก็บำเพ็ญต่อไปเหอะอย่าสนใจพวกมนุษย์เลย...นี่!ไปงานที่พวกเราจัดดีกว่า"หนูน้อยออกความคิดเห็น
"ไม่เอาอะ..ไปทีไรก็มีแต่เต่าแมวกระต่ายหมาจิ้งจอกน่าเบื่อ!" เซฮันมองไปบนฟ้าทั้งที่เวลาเย็นแต่ก็มีคนจุดพลุแล้ว
"ไม่เท่ห์เลยดูฉันนี้!!" เธอตวัดมือจนไฟเกิดเป็นรูปมังกรบนท้องฟ้าผู้คนต่างตะลึงกันทั่วหน้า
"ฉันจะไปแล้วเจ้าก็ต้องช่วย" เซฮันยิ้มมุมปากก่อนจะกลับร่างเป็นคนลงมาจากต้นไม้
"ย่ะ!!" เซฮันเสกให้หนูมีรูปร่างเหมือนตนเจ้าหนูรีบก้มลงต่อหน้า
"อย่าทำแบบนี้สิถ้าท่านน้าหลินจับได้ฆ่าโดนกินแน่" เซฮันจับเจ้าหนูลุกขึ้นก่อนจะเป่าลมจนเจ้าหนูหลับแล้วอุ้มไปไว้ในห้อง
"มีเวลา3ชั่วโมงต้องรีบละ" เซฮันพูดพร้อมเดินเพลียๆออกมา
"แม่...เซฮันเหนื่อยจังขอนอนสักพักนะอย่าให้ใครกวนละ" หลินทำหน้างงๆกับท่าทีลูกสาว
"แล้วแต่...แม่จะไม่ไปปลุกละกัน" หลินหันมานั่งบำเพ็ญต่อเซฮันยิ้มก่อนจะเดินเอี่อยๆแต่พอพ้นสายตาก็เลี้อยอย่างรวดเร็วเมื่อไปถึงเธอก็ตลึงกับโคมไฟนับ100ดวงที่เหล่าบริวารปล่อยมาจากในวังแต่เข้าไม่ได้เพราะมีกำแพงกั้นอยู่
"ไม่มีอะไรกั้นนางพญางูอย่างเซฮันได้หรอก" เธอลอยขึ้นไปนั่งบนกำแพงที่ติดชายป่าเลยไม่มีใครเห็น
"ทำไรน่ะขโมยหรอ" เสียงผู้ชายคนนึงตะโกนบอกเธอจากข้างล่าง
"เปล่านะ!"เธอตะโกนบอกก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้เปลี่ยนหางใต้กระโปรงให้เป็นขาโชคดีที่เขายังไม่เห็นเธอรีบเปลี่ยนเป็นขาแต่ทันใดนั้นมันตวัดไปมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นขาเธอทรงตัวไม่ดีจนล้มลงทิ่มกับพื้น
"โอ๊ย!!!" เธอร้องเขาหัวเราะก่อนจะช่วยพยุงเธอ
"เป็นสาวเป็นแส้หัดปีนกำแพงเดี๋ยวก็มีลูกยากหรอก" เซฮันทำงงๆ
"ลูกคืออะไรใช่งูตัวเล็กๆป่ะ" เซฮันถาม
"ลูกก็คือเด็กจะเป็นงูได้ไง" เขาตอบก่อนจะหน้าแดงนี้เขากำลังคุยเรื่องลูกกับคนที่ไม่รู้จักหรือนี่
"เป็นอะไรหน้าแดงเชียว" เธอเอานิ้วจิ้มแก้มเขา
"เปล่าอากาศเย็น" เขาแถน้ำขุ่นๆ
"เฮ้ย!!ได้เวลาแล้วไปก่อนนะอย่าปีนกำแพงอีกละ"เขาวิ่งไปเซฮันทำหน้างงๆเธอเดินไปเรื่อยพร้อมกับใช้พลังจิ๊กขนมชาวบ้านมากิน(ห้ามลอกเลียนแบบนะจ๊ะ)
"เร็วเข้าๆๆอาหมิงแต่งตัวสวยๆขบวนองค์ชายจะมาแล้ว"เจ้าของร้านน้ำชาบอกลูกสาวเซฮันเดินตามชาวบ้านไปจนเห็นทุกคนนั่งคุกเข่าแต่เธอกับยืน
"อยากยืนก็ไปยืนข้างหลังโน่นเสียมารยาท!" หญิงสาวคนหนึ่งหันมาบ่นเธอเซฮันเบ้ปากเดินถอยมา
"องค์ชายมาแล้ว!!!"เสียงสาวๆตะโกนก่อนขบวนองค์ชายจะเคลื่อนตัวมาเซฮันพยายามมองผ่านผ้าม่านที่ปิดไว้เป็นจังหวะเดียวกับที่คนในนั้นเปิดมาองค์ชายยิ้มให้เธอเซฮันนึกขึ้นได้ว่าเขาคือคนที่เธอคุยด้วยตรงกำแพงก็ยิ้มตอบเขาไป
"อย่างนี้สิเซฮันหลานยายต้องแบบนี้" จินจูนางพญางูเขียวตรบมือเดินมาหาหลานสาว
"ยายจ๋า..เซฮันเก่งอย่างนี้พอจะไปเมืองมนุษย์ได้ไหมจ๊ะ" เซฮันทำหน้าอ้อนยาย
"ลูกจะไปยุ่งกับพวกเขาทำไมเราอยู่ของเราก็ดีแล้ว" หลินนางพญางูสีแดงแย้งลูกของตน
"แต่แม่คะ..." เซฮันจะแย้งแต่ผู้เป็นแม่ตัดบทเดินหนีไปเซฮันเดินหน้าเศร้าก่อนจะเปลี่ยนจากเดินเป็นเลี้อยตั้งแต่หัวถึงคอเธอเป็นคนแต่พอถึงหน้าอกเธอก็เปลี่ยนเป็นหางงูสีขาว
"ฉันอยากไปเที่ยวจัง" เธอตวัดหางไปมาบนต้นไม้ใหญ่ก่อนจะเอี้อมมือไปจับหนูที่วิ่งอยู่ใกล้ๆ
"เซฮันเจ้าบำเพ็ญมา1000ปีก็บำเพ็ญต่อไปเหอะอย่าสนใจพวกมนุษย์เลย...นี่!ไปงานที่พวกเราจัดดีกว่า"หนูน้อยออกความคิดเห็น
"ไม่เอาอะ..ไปทีไรก็มีแต่เต่าแมวกระต่ายหมาจิ้งจอกน่าเบื่อ!" เซฮันมองไปบนฟ้าทั้งที่เวลาเย็นแต่ก็มีคนจุดพลุแล้ว
"ไม่เท่ห์เลยดูฉันนี้!!" เธอตวัดมือจนไฟเกิดเป็นรูปมังกรบนท้องฟ้าผู้คนต่างตะลึงกันทั่วหน้า
"ฉันจะไปแล้วเจ้าก็ต้องช่วย" เซฮันยิ้มมุมปากก่อนจะกลับร่างเป็นคนลงมาจากต้นไม้
"ย่ะ!!" เซฮันเสกให้หนูมีรูปร่างเหมือนตนเจ้าหนูรีบก้มลงต่อหน้า
"อย่าทำแบบนี้สิถ้าท่านน้าหลินจับได้ฆ่าโดนกินแน่" เซฮันจับเจ้าหนูลุกขึ้นก่อนจะเป่าลมจนเจ้าหนูหลับแล้วอุ้มไปไว้ในห้อง
"มีเวลา3ชั่วโมงต้องรีบละ" เซฮันพูดพร้อมเดินเพลียๆออกมา
"แม่...เซฮันเหนื่อยจังขอนอนสักพักนะอย่าให้ใครกวนละ" หลินทำหน้างงๆกับท่าทีลูกสาว
"แล้วแต่...แม่จะไม่ไปปลุกละกัน" หลินหันมานั่งบำเพ็ญต่อเซฮันยิ้มก่อนจะเดินเอี่อยๆแต่พอพ้นสายตาก็เลี้อยอย่างรวดเร็วเมื่อไปถึงเธอก็ตลึงกับโคมไฟนับ100ดวงที่เหล่าบริวารปล่อยมาจากในวังแต่เข้าไม่ได้เพราะมีกำแพงกั้นอยู่
"ไม่มีอะไรกั้นนางพญางูอย่างเซฮันได้หรอก" เธอลอยขึ้นไปนั่งบนกำแพงที่ติดชายป่าเลยไม่มีใครเห็น
"ทำไรน่ะขโมยหรอ" เสียงผู้ชายคนนึงตะโกนบอกเธอจากข้างล่าง
"เปล่านะ!"เธอตะโกนบอกก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้เปลี่ยนหางใต้กระโปรงให้เป็นขาโชคดีที่เขายังไม่เห็นเธอรีบเปลี่ยนเป็นขาแต่ทันใดนั้นมันตวัดไปมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นขาเธอทรงตัวไม่ดีจนล้มลงทิ่มกับพื้น
"โอ๊ย!!!" เธอร้องเขาหัวเราะก่อนจะช่วยพยุงเธอ
"เป็นสาวเป็นแส้หัดปีนกำแพงเดี๋ยวก็มีลูกยากหรอก" เซฮันทำงงๆ
"ลูกคืออะไรใช่งูตัวเล็กๆป่ะ" เซฮันถาม
"ลูกก็คือเด็กจะเป็นงูได้ไง" เขาตอบก่อนจะหน้าแดงนี้เขากำลังคุยเรื่องลูกกับคนที่ไม่รู้จักหรือนี่
"เป็นอะไรหน้าแดงเชียว" เธอเอานิ้วจิ้มแก้มเขา
"เปล่าอากาศเย็น" เขาแถน้ำขุ่นๆ
"เฮ้ย!!ได้เวลาแล้วไปก่อนนะอย่าปีนกำแพงอีกละ"เขาวิ่งไปเซฮันทำหน้างงๆเธอเดินไปเรื่อยพร้อมกับใช้พลังจิ๊กขนมชาวบ้านมากิน(ห้ามลอกเลียนแบบนะจ๊ะ)
"เร็วเข้าๆๆอาหมิงแต่งตัวสวยๆขบวนองค์ชายจะมาแล้ว"เจ้าของร้านน้ำชาบอกลูกสาวเซฮันเดินตามชาวบ้านไปจนเห็นทุกคนนั่งคุกเข่าแต่เธอกับยืน
"อยากยืนก็ไปยืนข้างหลังโน่นเสียมารยาท!" หญิงสาวคนหนึ่งหันมาบ่นเธอเซฮันเบ้ปากเดินถอยมา
"องค์ชายมาแล้ว!!!"เสียงสาวๆตะโกนก่อนขบวนองค์ชายจะเคลื่อนตัวมาเซฮันพยายามมองผ่านผ้าม่านที่ปิดไว้เป็นจังหวะเดียวกับที่คนในนั้นเปิดมาองค์ชายยิ้มให้เธอเซฮันนึกขึ้นได้ว่าเขาคือคนที่เธอคุยด้วยตรงกำแพงก็ยิ้มตอบเขาไป
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 พ.ย. 2557, 18:54:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 พ.ย. 2557, 22:39:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 843
| บทอมตะที่2 >> |