รักอมตะของนางพญางูขาว
"เซฮัน" นางพญางูขาวอาศัยอยู่กับแม่และยายในป่ามรกตเซฮันแอบหนีมาเที่ยวงานฉลองครบรอบ20ปีของซูยอนองค์ชายรัชทยาทที่จะขึ้นครองอาณาจักรต่อไปเมื่อเขาและเธอพบกันก็เกิดความรักจนเมื่อมีกลุ่มนักฆ่ามาบุกฆ่าแม่และยายของเธอเซฮันที่เกือบโดนฆ่าก็ถูกส่งมายังกรุงโซลในปี2014เรื่องราวของนางพญางูขาวจะเป็นยังไงติดตามชมนะจ๊ะ
Tags: ปีศาจงู องค์ชาย ความรัก ข้ามเวลา
ตอน: บทอมตะที่2
ขบวนเคลื่อนผ่านไปเซฮันหุบยิ้มก่อนจะมองไปที่เรือที่ลอยอยู่กลางแม่น้ำโดยมีหญิงสาวหลายคนนั่งอยู่
"ปีศาจค้างคาว!" เซฮันเดินตรงไปที่เรือ
"พวกเธอสวยจัง...คนที่อยู่ข้างในก็คงสวย"เซฮันพูดยิ้มพวกหญิงสาวต่างยิ้มมุมปาก
"ในนั้นคือนายหญิงของเรา...นายหญิงจะพบแต่สาวที่ยังบริสุทธิ์เท่านั้น" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ย
"งั้นก็ข้านี่แหละ!" เซฮันตอบพวกนั้นยิ้มก่อนจะหลีกทางให้เซฮันก้าวเข้าไปในความมืดก่อนจะเห็นเงาดำนั่งอยู่
"เจ้ายังบริสุทธิ์อยู่หรอ" เงาดำนั้นเอ่ย
"ใช่!"เซฮันตอบเสียงห้วน
"ดีมาก!ข้าขอนะ" เงาดำนั้นกระโจนออกมาเซฮันหลบทัน
"เจ้าเป็นใคร!!!" หญิงสาวที่มีปีกกับหูที่ยาวถาม
"คิดว่าใคร" เซฮันอ้าปากเผยให้เห็นเขี้ยวงูกับลิ้นที่แลบออกมาดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นดวงตางูค้างคาวสาวตกใจผละหนี
"กลับออกไปซะอย่ามายุ่ง" เซฮันทำปากเบ้
"ถ้าเจ้าไม่ฆ่าคนข้าจะไม่ยุ่งกลับไปบำเพ็ญให้ถึงพันปีก่อนไปแล้วค่อยมาสั่ง!!" ค้างคาวสาวโกรธมากพุ่งตรงมากัดเซฮัน
"ดูสิระหว่างงูขาวพันปีอย่างข้ากับค้างคาวร้อยปีแบบเจ้าใครจะชนะ!!"ทั้งสองต่อสู้กันเหล่าสมุนค้างคาวรีบเข้ามาช่วยเจ้านายเซฮันล่อพวกมันออกมานอกชายป่าเหล่าค้างคาวรุมกัดเซฮันเธอปัดป้องก่อนจะเปลี่ยนตัวเองเป็นงูขาวขนาดใหญ่พวกมันต่างตกใจจะบินหนีแต่เซฮันใช้หางพันตัวเจ้านายมันลงมาได้
"ปล่อยข้าเถอะ!!ข้ากลัวแล้ว"ค้างคาวสาวอ้อนวอนเซฮัน
"กี่ชีวิตที่จบไปเพราะเจ้า..แต่เอาเถอะเห็นแก่ที่เป็นปีศาจเหมือนกันข้าจะปล่อยเจ้าไป" เซฮันคลายตัวค้างคาวได้โอกาสกัดเข้าที่ลำตัวเธอเซฮันจึงใช้หางดึงปีกมันจนฉีกขาดมันร้องก่อนเซฮันจะปล่อยมันบินไปแบบทุลักทุเลเซฮันกลับร่างเป็นมนุษย์
"โอ๊ย!!เจ็บชะมัด" เซฮันลูบแขนที่เลือดออกเธอกลั้นหายใจแผลค่อยๆจางไปจนเหมือนปรกติ
"นี่เธอ!!"องค์ชายเดินมาสะกิดหลังเซฮันที่นั่งอยู่ริมน้ำ
"เจ้า..องค์ชาย" เซฮันกระเถิบให้เขานั่งด้วย
"เงียบๆดิเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าข้าอุตส่าห์หนีมา"เซฮันยักคิ้วก่อนมองออกไปนอกแม่น้ำ
"ว่าแต่ยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยเธอชื่อ..
"เซฮัน!!!"เซฮันตอบกลับทันที
"เซฮันชื่อเพราะนะส่วนเธอก็เรียกฉันว่าซูยอนพอนะห้ามเรียกองค์ชายเด็ดขาด!!"ซูยอนยิ้มให้เซฮันพวกเขาต่างมองดูผลุที่จุดอย่างมีความสุขซูยอนมองเธอยิ้มรอยยิ้มเซฮันทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเขาก้มหน้าลง
"ว่าแต่บ้านเธออยู่ไหน"ซูยอนถาม
"บ้าน...แย่แล้ว!!!"เซฮันพึ่งนึกได้เธอรีบลุกทันที
"เดี๋ยวจะไปไหนอะ" ซูยอนคว้ามือเธอไว้
"ฉันต้องรีบกลับไว้เจอกันใหม่นะ" เซฮันยิ้มให้เขา
"สัญญานะ!" ซูยอนทวนคำ
"สัญญา!" เซฮันยิ้มก่อนจะวิ่งหนีเข้าป่าไป
"ปีศาจค้างคาว!" เซฮันเดินตรงไปที่เรือ
"พวกเธอสวยจัง...คนที่อยู่ข้างในก็คงสวย"เซฮันพูดยิ้มพวกหญิงสาวต่างยิ้มมุมปาก
"ในนั้นคือนายหญิงของเรา...นายหญิงจะพบแต่สาวที่ยังบริสุทธิ์เท่านั้น" หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ย
"งั้นก็ข้านี่แหละ!" เซฮันตอบพวกนั้นยิ้มก่อนจะหลีกทางให้เซฮันก้าวเข้าไปในความมืดก่อนจะเห็นเงาดำนั่งอยู่
"เจ้ายังบริสุทธิ์อยู่หรอ" เงาดำนั้นเอ่ย
"ใช่!"เซฮันตอบเสียงห้วน
"ดีมาก!ข้าขอนะ" เงาดำนั้นกระโจนออกมาเซฮันหลบทัน
"เจ้าเป็นใคร!!!" หญิงสาวที่มีปีกกับหูที่ยาวถาม
"คิดว่าใคร" เซฮันอ้าปากเผยให้เห็นเขี้ยวงูกับลิ้นที่แลบออกมาดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นดวงตางูค้างคาวสาวตกใจผละหนี
"กลับออกไปซะอย่ามายุ่ง" เซฮันทำปากเบ้
"ถ้าเจ้าไม่ฆ่าคนข้าจะไม่ยุ่งกลับไปบำเพ็ญให้ถึงพันปีก่อนไปแล้วค่อยมาสั่ง!!" ค้างคาวสาวโกรธมากพุ่งตรงมากัดเซฮัน
"ดูสิระหว่างงูขาวพันปีอย่างข้ากับค้างคาวร้อยปีแบบเจ้าใครจะชนะ!!"ทั้งสองต่อสู้กันเหล่าสมุนค้างคาวรีบเข้ามาช่วยเจ้านายเซฮันล่อพวกมันออกมานอกชายป่าเหล่าค้างคาวรุมกัดเซฮันเธอปัดป้องก่อนจะเปลี่ยนตัวเองเป็นงูขาวขนาดใหญ่พวกมันต่างตกใจจะบินหนีแต่เซฮันใช้หางพันตัวเจ้านายมันลงมาได้
"ปล่อยข้าเถอะ!!ข้ากลัวแล้ว"ค้างคาวสาวอ้อนวอนเซฮัน
"กี่ชีวิตที่จบไปเพราะเจ้า..แต่เอาเถอะเห็นแก่ที่เป็นปีศาจเหมือนกันข้าจะปล่อยเจ้าไป" เซฮันคลายตัวค้างคาวได้โอกาสกัดเข้าที่ลำตัวเธอเซฮันจึงใช้หางดึงปีกมันจนฉีกขาดมันร้องก่อนเซฮันจะปล่อยมันบินไปแบบทุลักทุเลเซฮันกลับร่างเป็นมนุษย์
"โอ๊ย!!เจ็บชะมัด" เซฮันลูบแขนที่เลือดออกเธอกลั้นหายใจแผลค่อยๆจางไปจนเหมือนปรกติ
"นี่เธอ!!"องค์ชายเดินมาสะกิดหลังเซฮันที่นั่งอยู่ริมน้ำ
"เจ้า..องค์ชาย" เซฮันกระเถิบให้เขานั่งด้วย
"เงียบๆดิเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าข้าอุตส่าห์หนีมา"เซฮันยักคิ้วก่อนมองออกไปนอกแม่น้ำ
"ว่าแต่ยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยเธอชื่อ..
"เซฮัน!!!"เซฮันตอบกลับทันที
"เซฮันชื่อเพราะนะส่วนเธอก็เรียกฉันว่าซูยอนพอนะห้ามเรียกองค์ชายเด็ดขาด!!"ซูยอนยิ้มให้เซฮันพวกเขาต่างมองดูผลุที่จุดอย่างมีความสุขซูยอนมองเธอยิ้มรอยยิ้มเซฮันทำให้ใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเขาก้มหน้าลง
"ว่าแต่บ้านเธออยู่ไหน"ซูยอนถาม
"บ้าน...แย่แล้ว!!!"เซฮันพึ่งนึกได้เธอรีบลุกทันที
"เดี๋ยวจะไปไหนอะ" ซูยอนคว้ามือเธอไว้
"ฉันต้องรีบกลับไว้เจอกันใหม่นะ" เซฮันยิ้มให้เขา
"สัญญานะ!" ซูยอนทวนคำ
"สัญญา!" เซฮันยิ้มก่อนจะวิ่งหนีเข้าป่าไป
สายลมที่พัดวน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ย. 2557, 20:40:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ย. 2557, 20:46:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 966
| << บทอมตะที่1 | บทอมตะที่3 >> |