จุมพิตนิทรา
"หากได้พบเธอแค่เพียงในฝัน ฉันก็ปรารถนาจะหลับใหลไปชั่วกาล"
นราภัทร วิศวกรคอมพิวเตอร์สาวมั่นที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยเชื่อเรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติ
แต่หลังจากไปไหว้พระตรีมูรติ เธอก็ได้พบกับคนที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอ
"เขา" ทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธอหัวเราะ ทำให้เธอมีความสุขได้
แต่ "เขา" อยู่แต่ในความฝันของเธอเท่านั้น
นราภัทรแค่ฝันไป? หรือ เขาคือเนื้อคู่ที่สวรรค์ประทานลงในให้?
นราภัทร วิศวกรคอมพิวเตอร์สาวมั่นที่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยเชื่อเรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติ
แต่หลังจากไปไหว้พระตรีมูรติ เธอก็ได้พบกับคนที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอ
"เขา" ทำให้เธอยิ้ม ทำให้เธอหัวเราะ ทำให้เธอมีความสุขได้
แต่ "เขา" อยู่แต่ในความฝันของเธอเท่านั้น
นราภัทรแค่ฝันไป? หรือ เขาคือเนื้อคู่ที่สวรรค์ประทานลงในให้?
Tags: โรแมนติก,ดราม่า,ความฝัน,รักในฝัน
ตอน: บทนำ
บทนำ
ท่ามกลางความมืดมิด หญิงสาวคนหนึ่งพยายามขยับเขยื้อนร่างกาย แต่ไม่อาจทำได้ คล้ายกับว่าเธอถูกขังอยู่ในร่างกายที่เหมือนไม้ตายซากต้นหนึ่ง มันจะไม่ทรมานหากว่าเธอปราศจากความรู้สึกไปเลย ทว่าเธอยังรับรู้ได้เพียงแต่เคลื่อนไหวไม่ได้ แม้แต่จะลืมตาขึ้นมองว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ยังทำไม่ได้…ทำอะไรไม่ได้เลย
โลกทั้งใบคือความมืด ความสิ้นหวัง และความทุกข์ทรมานไม่รู้จบ
‘มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว ไม่นะ’
นราภัทรรู้ดีว่านี่คือความฝัน เพราะเธอเคยฝันเช่นนี้หลายครั้งแล้ว เธอจึงอยากลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อไม่ให้ต้องเจอกับความเจ็บปวดและความเศร้าเหลือคณนา แม้ว่าจะเคยดิ้นรนมานักต่อนัก และรับรู้ว่าความพยายามของตัวเองสูญเปล่าเพียงใด ทว่านราภัทรก็ยังพยายามจะดิ้นรนเพื่อให้หลุดไปจากที่ตรงนี้ต่อไป กระทั่งเหนื่อยล้า อ่อนแรง ทว่าสิ่งที่พบก็ยังคงมีแต่ความมืดมิดอันธการ ราวกับว่าเธอไม่อาจหลุดพ้นคุกแห่งนี้ไปได้ชั่วนิจนิรันดร์
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว อาจจะเพียงแค่ 10 นาทีครึ่งชั่วโมง แต่ในความรู้สึกของเธอเหมือนผ่านไปชั่วกัปชั่วกัลป์
แล้วเสียงเสียงหนึ่งก็บังเกิดขึ้นราวกับแสงสว่างที่สาดส่องลงมา หญิงสาวรู้สึกได้ว่าตัวตนในร่างกายที่ใช้การไม่ได้นี้สั่นสะท้าน
หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ คล้ายกับผืนดินที่แห้งแล้งได้รับฝนทิพย์อันชุ่มฉ่ำ เสียงของ ‘เขา’ ทำให้โลกที่มืดมิดของเธอกลายเป็นทุ่งหญ้าฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สดใส
มีเสียงเปิดและปิดประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าเขาจะเดินไปซ้ายมือเธอเพื่อเปิดม่านออกก่อน เขามักบอกเสมอว่าแสงแดดดีต่อสุขภาพ และเธอไม่ควรอยู่ในห้องมืดทึม
‘เขา’ มาหาเธอเหมือนเคย นราภัทรรู้ดีว่าถ้ามีเขาอยู่ เธอจะไม่ต้องอยู่ตามลำพังในโลกนี้อีกต่อไป ...จะมีเขาอยู่ข้างกายเธอ และเปลี่ยนโลกทั้งใบของเธอให้งดงาม
“ที่รัก คุณอยากฟังเพลงอะไร หือ” เสียงของเขายังคงนุ่มทุ้มและแสนอ่อนโยน
หญิงสาวไม่สามารถตอบเขาได้ เธอแค่เพียงรับรู้สัมผัสและได้ยินเสียงของเขาเท่านั้น
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบผมเธอเบาๆ ช้าๆ สัมผัสที่อุ่นและนุ่มบังเกิดขึ้นที่หน้าผากของเธอ นราภัทรคาดเดาว่ามันคงเป็นริมฝีปากของเขาเอง ตัวเธอสะท้านน้อยๆ อีกครา ทว่ามันก็เป็นแค่ความรู้สึกของเธอเท่านั้น
“นอนนานแบบนี้ไม่ดีนะครับ รีบตื่นๆ ขึ้นมาคุยกับผมได้แล้ว” ชายหนุ่มพูดเสียงค่อยคล้ายเปรยกับตัวเอง และกระแสเสียงนั้นไม่อาจปกปิดความโศกเศร้าของเขาได้
หญิงสาวร่ำร้องอยู่ในใจ เธอเองก็อยากลืมตาขึ้นดูหน้าเขาเหลือเกิน แต่เธอทำไม่ได้ เธอทำไม่ได้!
ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดอยู่ที่วงหน้า แม้เธอจะพยายามเค้นเสียงแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจหลุดจากลำคอไปได้...เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะขยับตัวของเธอให้ลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนอิริยาบถนอนมาเป็นนั่งโดยเอาหลังพิงหมอนไว้
“เอาเป็นเพลงโปรดของคุณแล้วกัน ผมไม่ได้เล่นเพลงนี้มานานแล้ว ถ้าชอบก็ตื่นมาให้รางวัลผมบ้างนะ ที่รัก” เขาเดินห่างออกไป ไม่นานเสียงดนตรีคลาสสิกแสนหวานก็ดังขึ้น
ทั้งที่บทเพลงนี้มีท่วงทำนองอันไพเราะอ่อนหวาน แต่หญิงสาวกลับพบว่าหัวใจตัวเองปวดหนึบเหมือนถูกใครบางคนบีบเอาไว้ ยังไม่ทันจบเพลง เสียงเปียโนก็หยุดลงก่อนจะกลายเป็นเสียงสูดลมหายใจเข้าช้าๆ คล้ายกับการสะกดกลั้นความรู้สึกตัวเองเอาไว้ ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าที่ก้าวเร็วๆ ตรงมาหาเธอ
วงแขนอบอุ่นอ้าออกโอบรัดร่างของเธอไว้อย่างแนบแน่น
“ตื่นเถอะ ผมขอร้อง ได้โปรดตื่นขึ้นมาคุยกับผมอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมาพบผมเถอะ ที่รัก ได้โปรด อย่าแกล้งกันแบบนี้เลย” เขาพูดเสียงสั่น ติดขัด ทั้งโศกเศร้าและสิ้นหวังจนเจียนจะคลุ้มคลั่ง
สองมืออุ่นนั้นประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ ก่อนริมฝีปากของเธอจะสัมผัสได้ถึงเรียวปากอันอ่อนนุ่มของเขา ที่ทาบทับลงมาอย่างแผ่วเบาเหมือนแค่ปัดไล้ ทว่าริมฝีปากของเขาสั่นระริกและมีรสของ...น้ำตา
“ถ้าคุณไม่ตื่น ผมจะจูบคุณทุกวันจนกว่าคุณจะตื่นขึ้นมา” เสียงเขาแสนพร่า อ่อนล้า และสิ้นหวัง
ตัวตนภายในของหญิงสาวร้องไห้ออกมา ร่ำร้องปานจะขาดใจอยู่ตรงนี้
‘ฉันก็อยากตื่น อยากลืมตาขึ้นดูหน้าคุณ อยากพบคุณ อยากพูดกับคุณ’
หัวใจของนราภัทรเหมือนถูกกรีดเป็นริ้วๆ เมื่อความต้องการของเธอไม่อาจเป็นจริง มันอาบไปด้วยความโศกเศร้า เพราะเธอรู้ดีว่าจะไม่มีวันตื่นลืมตาขึ้นมาพบเขาได้ แม้ว่าเขาจะจูบเธอไปอีกนานเพียงใดก็ตาม
“ที่รัก ผมอยากพบคุณ อยากพูดคุยกับคุณ...” หญิงสาวได้ยินคำพูดในตอนท้ายของเขาไม่ชัดเจนนัก เพราะเสียงของเขาเบาราวเสียงกระซิบ และคล้ายกับว่าตัวเธอได้ลอยห่างไกลออกมา หลุดออกมาจากร่างที่เป็นเหมือนคุกมืดนั่น
ตัวเธอเบาลงและเหมือนลอยไปกับลม ทว่าหัวใจอยากจะกลับไปยังที่เดิม ไปหาเขาคนนั้น...ผู้ชายผู้ทำให้โลกของเธอสดใส มีชีวิตชีวา
‘ฉันก็อยากพบคุณ อยากพบที่สุด อยากเจอคุณ...’
เธอเปล่งเสียงร้องออกมา ทว่าเป็นแค่เสียงที่ดังกึกก้องในใจของเธอเท่านั้น ความปรารถนาดุจว่าวที่สายป่านขาด ล่องลอยไร้จุดหมาย และไม่อาจส่งถึงเขา คนที่เธอปรารถนาจะลืมตาขึ้นเพื่อมองทุกวินาที ทุกลมหายใจ
น่าเสียดายที่นราภัทรไม่อาจฝืนแรงดึงดูดนี้ไปได้
โลกของเธอกลับกลายเป็นแสงสว่างจ้าจนแสบตา และปราศจากความรู้สึกทุกประการ...
แสงแดดยามสายส่องมายังเตียงนอนพอดิบพอดี หญิงสาวลืมตาขึ้น หยดน้ำใสๆ ไหลจากหางตาลงต้องหมอน
นราภัทรกะพริบตาปริบๆ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ตั้งแต่เด็กเธอก็ฝันแบบนี้มาหลายครั้งหลายหนแล้ว ตอนแรกๆ ยังไม่ชัดเจนเท่าไร แต่พักหลังมานี้ความรู้สึกนั้นเหมือนจริงมากๆ หนำซ้ำเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วความโศกเศร้าของคนในฝันยังเกาะติดความรู้สึกเธอราวกับผิวหนังอีกชั้นหนึ่ง
หรือว่าเธอควรไปหาจิตแพทย์ดี
ขณะคิดอยู่ว่าจะจัดสรรเวลาอย่างไรให้มีเวลาว่างได้นั้น ก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาบนฝาผนัง แล้วดวงตาก็เบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่า วันนี้เธอจะต้องไปเข้าเวรดูระบบในตอนเช้า และตอนนี้เธอสายแล้ว!!
นราภัทรรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วก้าวพรวดๆ เข้าห้องน้ำไป ลืมเรื่องความฝันแปลกประหลาดไปโดยสิ้นเชิง
……………………………………..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด --- ในที่สุดก็ได้ลงนิยายเรื่องใหม่เสียที -------
ไม่รู้ว่าจะมีใครหลงเข้ามาอ่านงานข้าพเจ้ามั่งแต่...
กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องทุกท่านนะค้า
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยยยยยยยย
รักนะ จุ๊บๆ
เรื่องจุมพิตนิทรา เขียนจบแล้ว จะออกกับ สนพ. มายดรีม ค่ะ
ส่วนกำหนดออก (น่าจะ) ปลายเดือนธันวา หรือไม่ก็ มกราคมมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่หวังว่าจะเป็นเดือนธันวาคมนี้แหละค่ะ (คนเราต้องมีความหวังเนอะ)
ดังนั้น เรื่องนี้จะลงเป็นตัวอย่างให้อ่าน ประมาณ 12 ตอนค่ะ (จากทั้งหมด 24 ตอน)
ไม่ได้ลงจนจบน่ะนะคะ TTATT
ยังไงถ้าใครผ่านมาก็ขอกำลังใจคอมเมนท์นิดนึงน้า
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า
ท่ามกลางความมืดมิด หญิงสาวคนหนึ่งพยายามขยับเขยื้อนร่างกาย แต่ไม่อาจทำได้ คล้ายกับว่าเธอถูกขังอยู่ในร่างกายที่เหมือนไม้ตายซากต้นหนึ่ง มันจะไม่ทรมานหากว่าเธอปราศจากความรู้สึกไปเลย ทว่าเธอยังรับรู้ได้เพียงแต่เคลื่อนไหวไม่ได้ แม้แต่จะลืมตาขึ้นมองว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ยังทำไม่ได้…ทำอะไรไม่ได้เลย
โลกทั้งใบคือความมืด ความสิ้นหวัง และความทุกข์ทรมานไม่รู้จบ
‘มาอยู่ที่นี่อีกแล้ว ไม่นะ’
นราภัทรรู้ดีว่านี่คือความฝัน เพราะเธอเคยฝันเช่นนี้หลายครั้งแล้ว เธอจึงอยากลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อไม่ให้ต้องเจอกับความเจ็บปวดและความเศร้าเหลือคณนา แม้ว่าจะเคยดิ้นรนมานักต่อนัก และรับรู้ว่าความพยายามของตัวเองสูญเปล่าเพียงใด ทว่านราภัทรก็ยังพยายามจะดิ้นรนเพื่อให้หลุดไปจากที่ตรงนี้ต่อไป กระทั่งเหนื่อยล้า อ่อนแรง ทว่าสิ่งที่พบก็ยังคงมีแต่ความมืดมิดอันธการ ราวกับว่าเธอไม่อาจหลุดพ้นคุกแห่งนี้ไปได้ชั่วนิจนิรันดร์
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว อาจจะเพียงแค่ 10 นาทีครึ่งชั่วโมง แต่ในความรู้สึกของเธอเหมือนผ่านไปชั่วกัปชั่วกัลป์
แล้วเสียงเสียงหนึ่งก็บังเกิดขึ้นราวกับแสงสว่างที่สาดส่องลงมา หญิงสาวรู้สึกได้ว่าตัวตนในร่างกายที่ใช้การไม่ได้นี้สั่นสะท้าน
หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ คล้ายกับผืนดินที่แห้งแล้งได้รับฝนทิพย์อันชุ่มฉ่ำ เสียงของ ‘เขา’ ทำให้โลกที่มืดมิดของเธอกลายเป็นทุ่งหญ้าฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สดใส
มีเสียงเปิดและปิดประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าเขาจะเดินไปซ้ายมือเธอเพื่อเปิดม่านออกก่อน เขามักบอกเสมอว่าแสงแดดดีต่อสุขภาพ และเธอไม่ควรอยู่ในห้องมืดทึม
‘เขา’ มาหาเธอเหมือนเคย นราภัทรรู้ดีว่าถ้ามีเขาอยู่ เธอจะไม่ต้องอยู่ตามลำพังในโลกนี้อีกต่อไป ...จะมีเขาอยู่ข้างกายเธอ และเปลี่ยนโลกทั้งใบของเธอให้งดงาม
“ที่รัก คุณอยากฟังเพลงอะไร หือ” เสียงของเขายังคงนุ่มทุ้มและแสนอ่อนโยน
หญิงสาวไม่สามารถตอบเขาได้ เธอแค่เพียงรับรู้สัมผัสและได้ยินเสียงของเขาเท่านั้น
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบผมเธอเบาๆ ช้าๆ สัมผัสที่อุ่นและนุ่มบังเกิดขึ้นที่หน้าผากของเธอ นราภัทรคาดเดาว่ามันคงเป็นริมฝีปากของเขาเอง ตัวเธอสะท้านน้อยๆ อีกครา ทว่ามันก็เป็นแค่ความรู้สึกของเธอเท่านั้น
“นอนนานแบบนี้ไม่ดีนะครับ รีบตื่นๆ ขึ้นมาคุยกับผมได้แล้ว” ชายหนุ่มพูดเสียงค่อยคล้ายเปรยกับตัวเอง และกระแสเสียงนั้นไม่อาจปกปิดความโศกเศร้าของเขาได้
หญิงสาวร่ำร้องอยู่ในใจ เธอเองก็อยากลืมตาขึ้นดูหน้าเขาเหลือเกิน แต่เธอทำไม่ได้ เธอทำไม่ได้!
ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดอยู่ที่วงหน้า แม้เธอจะพยายามเค้นเสียงแค่ไหนแต่ก็ไม่อาจหลุดจากลำคอไปได้...เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะขยับตัวของเธอให้ลุกขึ้นจากเตียง เปลี่ยนอิริยาบถนอนมาเป็นนั่งโดยเอาหลังพิงหมอนไว้
“เอาเป็นเพลงโปรดของคุณแล้วกัน ผมไม่ได้เล่นเพลงนี้มานานแล้ว ถ้าชอบก็ตื่นมาให้รางวัลผมบ้างนะ ที่รัก” เขาเดินห่างออกไป ไม่นานเสียงดนตรีคลาสสิกแสนหวานก็ดังขึ้น
ทั้งที่บทเพลงนี้มีท่วงทำนองอันไพเราะอ่อนหวาน แต่หญิงสาวกลับพบว่าหัวใจตัวเองปวดหนึบเหมือนถูกใครบางคนบีบเอาไว้ ยังไม่ทันจบเพลง เสียงเปียโนก็หยุดลงก่อนจะกลายเป็นเสียงสูดลมหายใจเข้าช้าๆ คล้ายกับการสะกดกลั้นความรู้สึกตัวเองเอาไว้ ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าที่ก้าวเร็วๆ ตรงมาหาเธอ
วงแขนอบอุ่นอ้าออกโอบรัดร่างของเธอไว้อย่างแนบแน่น
“ตื่นเถอะ ผมขอร้อง ได้โปรดตื่นขึ้นมาคุยกับผมอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมาพบผมเถอะ ที่รัก ได้โปรด อย่าแกล้งกันแบบนี้เลย” เขาพูดเสียงสั่น ติดขัด ทั้งโศกเศร้าและสิ้นหวังจนเจียนจะคลุ้มคลั่ง
สองมืออุ่นนั้นประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ ก่อนริมฝีปากของเธอจะสัมผัสได้ถึงเรียวปากอันอ่อนนุ่มของเขา ที่ทาบทับลงมาอย่างแผ่วเบาเหมือนแค่ปัดไล้ ทว่าริมฝีปากของเขาสั่นระริกและมีรสของ...น้ำตา
“ถ้าคุณไม่ตื่น ผมจะจูบคุณทุกวันจนกว่าคุณจะตื่นขึ้นมา” เสียงเขาแสนพร่า อ่อนล้า และสิ้นหวัง
ตัวตนภายในของหญิงสาวร้องไห้ออกมา ร่ำร้องปานจะขาดใจอยู่ตรงนี้
‘ฉันก็อยากตื่น อยากลืมตาขึ้นดูหน้าคุณ อยากพบคุณ อยากพูดกับคุณ’
หัวใจของนราภัทรเหมือนถูกกรีดเป็นริ้วๆ เมื่อความต้องการของเธอไม่อาจเป็นจริง มันอาบไปด้วยความโศกเศร้า เพราะเธอรู้ดีว่าจะไม่มีวันตื่นลืมตาขึ้นมาพบเขาได้ แม้ว่าเขาจะจูบเธอไปอีกนานเพียงใดก็ตาม
“ที่รัก ผมอยากพบคุณ อยากพูดคุยกับคุณ...” หญิงสาวได้ยินคำพูดในตอนท้ายของเขาไม่ชัดเจนนัก เพราะเสียงของเขาเบาราวเสียงกระซิบ และคล้ายกับว่าตัวเธอได้ลอยห่างไกลออกมา หลุดออกมาจากร่างที่เป็นเหมือนคุกมืดนั่น
ตัวเธอเบาลงและเหมือนลอยไปกับลม ทว่าหัวใจอยากจะกลับไปยังที่เดิม ไปหาเขาคนนั้น...ผู้ชายผู้ทำให้โลกของเธอสดใส มีชีวิตชีวา
‘ฉันก็อยากพบคุณ อยากพบที่สุด อยากเจอคุณ...’
เธอเปล่งเสียงร้องออกมา ทว่าเป็นแค่เสียงที่ดังกึกก้องในใจของเธอเท่านั้น ความปรารถนาดุจว่าวที่สายป่านขาด ล่องลอยไร้จุดหมาย และไม่อาจส่งถึงเขา คนที่เธอปรารถนาจะลืมตาขึ้นเพื่อมองทุกวินาที ทุกลมหายใจ
น่าเสียดายที่นราภัทรไม่อาจฝืนแรงดึงดูดนี้ไปได้
โลกของเธอกลับกลายเป็นแสงสว่างจ้าจนแสบตา และปราศจากความรู้สึกทุกประการ...
แสงแดดยามสายส่องมายังเตียงนอนพอดิบพอดี หญิงสาวลืมตาขึ้น หยดน้ำใสๆ ไหลจากหางตาลงต้องหมอน
นราภัทรกะพริบตาปริบๆ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ตั้งแต่เด็กเธอก็ฝันแบบนี้มาหลายครั้งหลายหนแล้ว ตอนแรกๆ ยังไม่ชัดเจนเท่าไร แต่พักหลังมานี้ความรู้สึกนั้นเหมือนจริงมากๆ หนำซ้ำเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วความโศกเศร้าของคนในฝันยังเกาะติดความรู้สึกเธอราวกับผิวหนังอีกชั้นหนึ่ง
หรือว่าเธอควรไปหาจิตแพทย์ดี
ขณะคิดอยู่ว่าจะจัดสรรเวลาอย่างไรให้มีเวลาว่างได้นั้น ก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาบนฝาผนัง แล้วดวงตาก็เบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่า วันนี้เธอจะต้องไปเข้าเวรดูระบบในตอนเช้า และตอนนี้เธอสายแล้ว!!
นราภัทรรีบลุกขึ้นจากเตียง แล้วก้าวพรวดๆ เข้าห้องน้ำไป ลืมเรื่องความฝันแปลกประหลาดไปโดยสิ้นเชิง
……………………………………..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด --- ในที่สุดก็ได้ลงนิยายเรื่องใหม่เสียที -------
ไม่รู้ว่าจะมีใครหลงเข้ามาอ่านงานข้าพเจ้ามั่งแต่...
กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องทุกท่านนะค้า
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยยยยยยยย
รักนะ จุ๊บๆ
เรื่องจุมพิตนิทรา เขียนจบแล้ว จะออกกับ สนพ. มายดรีม ค่ะ
ส่วนกำหนดออก (น่าจะ) ปลายเดือนธันวา หรือไม่ก็ มกราคมมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่หวังว่าจะเป็นเดือนธันวาคมนี้แหละค่ะ (คนเราต้องมีความหวังเนอะ)
ดังนั้น เรื่องนี้จะลงเป็นตัวอย่างให้อ่าน ประมาณ 12 ตอนค่ะ (จากทั้งหมด 24 ตอน)
ไม่ได้ลงจนจบน่ะนะคะ TTATT
ยังไงถ้าใครผ่านมาก็ขอกำลังใจคอมเมนท์นิดนึงน้า
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่า
ท้องฟ้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ธ.ค. 2557, 04:23:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ธ.ค. 2557, 04:23:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 1235
| บทที่ 1 >> |
