ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 1
คุณเคยมีเพื่อนสนิทมั้ย ?
เพื่อน... ที่มักมีความทรงจำเดียวกับคุณเสมอ
เพื่อน... ที่พร้อมจะไปกับคุณในทุกๆที่ รับฟังในทุกๆเรื่อง และเข้าใจซึ่งกันและกัน มากกว่าที่คุณเข้าใจตัวคุณเองเสียอีก
ผมมีเพื่อนแบบนั้นอยู่คนนึง
เธอชื่อ จริงใจ
ผมเคยคิดเสมอว่า … ถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกัน เราสองคนจะเป็นยังไง ... ระยะห่างของเราจะน้อยลงกว่านี้มั้ย ... จิตใจของผมจะเจ็บปวดเหมือนตอนนี้รึเปล่า … ภาพความทรงจำในวัยเด็กย้อนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วคำถามเดิมก็กลับมา ถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกัน อะไรอะไรมันจะดีกว่าที่เป็นอยู่นี้มั้ย …
“วิน … วิน……..ไอ้วิน!!!!” เสียงเธอตะโกนกรอกหูผมหลังจากที่ผมเหม่อมองหน้าเธอไปสักพัก
“เป็นอะไรวะ? มองหน้าฉันทำไม?”
“เปล่า..” ผมปด .. แม้เธอจะนั่งอยู่ข้างผม ใกล้เพียงเท่านี้ แต่ใจผมกลับรู้สึกเหินห่าง เธอไปไกลเกินกว่าผมจะห้ามไว้ได้
"ฉันเซ็นเสร็จ แล้ว แกก็รีบๆเซ็นให้เสร็จ จะได้รีบไปกัน"
ด้านหน้าของผม คือเอกสารขอการหย่าร้าง ด้านล่าง มีลายเซ็นของจริงใจปรากฏอยู่แล้ว เหลือเพียงแต่ลายเซ็นของผมที่ยังว่างเปล่า ไม่มีประโยชน์ที่จะยื้อ ผมค่อยๆจรดปากกาลงไป ไม่กี่นาทีต่อมา ด้านล่างเอกสาร ก็มีลายเซ็นทั้งของเราสองคนครบ
"เฮ้ออออ... เสร็จสักที" เธอบ่นเบาๆ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เมื่อธุระระหว่างเธอกับผมเสร็จสิ้น
"ฉันต้องเข้าบริษัทต่อ แกละไปไหน?"
เธอบอกห้วนๆอย่างเป็นกันเองพร้อมตวัดคำถามใส่ แต่ผมยังคงนิ่ง สมองยังคงมึนงง เพราะ เมื่อห้านาทีก่อน ผมและเธอยังคงสถานะเป็นสามีภรรยากัน แต่ตอนนี้ สถานะเหล่านั้นกลับกลายเป็นอดีตไปเรียบร้อยแล้ว
"...วิน!!!!" เธอกระทุ้งเอาคำถามอีกรอบเพราะเห็นผมเงียบ
"ไปทำวีซ่า..." ผมตอบอย่างเสียไม่ได้ แต่เสียงก็แหบพร่าเต็มที
"อ่อ... สรุปแกตัดสินใจไปใช่มั้ย?" เธอถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นอย่างมาก
"ดีจังเลยน้าาา ฉันอยากไปอยู่เมืองนอกบ้างจัง"
ดี? … ถ้าผมฟังไม่ผิด เธอพูดออกมาว่าดี .... ทั้งๆที่เราต้องเลิกกัน แต่เธอก็ยังบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ยินดีสุดๆ
ดีจังเลย ... งั้นเหรอ?
"ดูแกไม่รู้สึกอะไรเลยนะ..." ผมถามเธอทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรถาม สุดท้ายแล้ว คนที่ต้องน้ำตาตกใน ก็คงจะต้องเป็นผม ที่ดันสะเออะไปถามเธอเอง
"รู้สึกอะไรอะ?"
ผมเงียบ ... คำตอบ สั้นๆ เบาๆ แต่ก็เจ็บลึก
"ต้องไปจริงๆแล้ววะ ลามาแค่ครึ่งเช้า" จริงใจกล่าวตัดบททันทีเมื่อมองเข็มในนาฬิกา เธอดื่มน้ำบนโต๊ะอย่างลวกๆ แล้วรีบลุกเตรียมจะเดินจากไป
"อืมม" ผมตอบคำถามในลำคออย่างเสียไม่ได้ หัวสมองตอนนี้ ตื้อไปหมด
"วิน ..." เธอหยุด พร้อมหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเหมือนจะไม่มีอะไร แต่เขาฟังออก มันเจือปนความเศร้าเอาไว้อยู่
"โชคดีนะ...." แต่ละคำถูกเอ่ยมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ มันคือคำอวยพร แต่สำหรับผม... มันคือคำบอกลามากกว่า
" ...แกคือเพื่อนที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม"
...
"ฉันอยากเห็นแกมีความสุข"
...
'ฉันก็อยากเห็นแกมีความสุข' ตามความเป็นจริงผมควรจะตอบกลับไปแบบนั้น แต่ผมก็ยังเงียบ
คำว่าเพื่อนมันจุกอยู่ที่อก มันพูดไม่ออก ผมพยักหน้ารับ ไม่โวยวาย ไม่ร้องไห้ แต่สายตาก็ส่งออกมาอย่างอ้อนวอนว่า หยุดเถอะ พอได้แล้ว อย่าพูดอะไรอีกเลย
"ไปนะ แล้วเจอกัน" เธอส่งรอยยิ้มบางๆมาให้พร้อมบอกลา ผมพยักหน้ารับรู้ทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่
"อีกอย่าง...รับโทรศัพท์ฉันด้วย ถ้าไม่รับ ฉันจะไปจิกถึงหน้าบ้านเลย" เธอทิ้งคำสั่งเฉียบขาดเหมือนเดิมก่อนเดินจากไปจริงๆ
ใช่... ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมไม่รับโทรศัพท์ของจริงใจเลย ... เอาจริงๆก็คือ ผมไม่รับโทรศัพท์ของใครหน้าไหนทั้งนั้น เพราะผมกำลังอกหัก ... อกหักจากภรรยาคนเดียวของผม … อกหักจากเพื่อนที่สนิทที่สุด
...อกหักจากรักครั้งแรก...
ผมรู้สึกเศร้ากับคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอนะ ... เพราะนั่นหมายถึงว่าเธอทำใจได้ที่จะกลับไปเป็นสถานะเพื่อนอย่างเดิม เธอพร้อมแล้วที่จะกลับไปเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด แม้ว่าผมจะรู้ดีว่าสุดท้าย เธอจะต้องขึ้นไปร้องไห้บนรถคนเดียวอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง แต่คำพูดเหล่านั้นมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอพร้อมจะปล่อยผมไป
เห็นก็จะมีแต่ผมคนเดียวนี่แหละ... ที่ไม่อยากไป
เป็นอย่างนี้เสมอ เธอมักเดินนำหน้าผมไปก้าวหนึ่งเสมอ
แค่นี้แหละความสัมพันธ์ของผมกับเธอ ยาวนาน แน่นแฟ้น เหมือนจะก้าวหน้า แต่ก็ไม่เคยไปได้ไกลอย่างที่หวังไว้
เมื่อย้อนกลับมาพบความจริงข้อนี้ มันก็ทำให้ผมอดถามตัวเองอีกรอบไม่ได้
‘ถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกัน ถ้าเราไม่ได้สนิท ถ้าเราไม่ได้รู้จัก … ทุกทุกอย่างมันจะดีกว่านี้มั้ย?’
‘ระยะห่างของเธอกับผมนั้น จะใกล้กันมากกว่านี้บ้างรึเปล่า?’
เพราะในตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่ามัน ห่าง …. ห่างไกลกันเหลือเกิน
เพื่อน... ที่มักมีความทรงจำเดียวกับคุณเสมอ
เพื่อน... ที่พร้อมจะไปกับคุณในทุกๆที่ รับฟังในทุกๆเรื่อง และเข้าใจซึ่งกันและกัน มากกว่าที่คุณเข้าใจตัวคุณเองเสียอีก
ผมมีเพื่อนแบบนั้นอยู่คนนึง
เธอชื่อ จริงใจ
ผมเคยคิดเสมอว่า … ถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกัน เราสองคนจะเป็นยังไง ... ระยะห่างของเราจะน้อยลงกว่านี้มั้ย ... จิตใจของผมจะเจ็บปวดเหมือนตอนนี้รึเปล่า … ภาพความทรงจำในวัยเด็กย้อนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วคำถามเดิมก็กลับมา ถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกัน อะไรอะไรมันจะดีกว่าที่เป็นอยู่นี้มั้ย …
“วิน … วิน……..ไอ้วิน!!!!” เสียงเธอตะโกนกรอกหูผมหลังจากที่ผมเหม่อมองหน้าเธอไปสักพัก
“เป็นอะไรวะ? มองหน้าฉันทำไม?”
“เปล่า..” ผมปด .. แม้เธอจะนั่งอยู่ข้างผม ใกล้เพียงเท่านี้ แต่ใจผมกลับรู้สึกเหินห่าง เธอไปไกลเกินกว่าผมจะห้ามไว้ได้
"ฉันเซ็นเสร็จ แล้ว แกก็รีบๆเซ็นให้เสร็จ จะได้รีบไปกัน"
ด้านหน้าของผม คือเอกสารขอการหย่าร้าง ด้านล่าง มีลายเซ็นของจริงใจปรากฏอยู่แล้ว เหลือเพียงแต่ลายเซ็นของผมที่ยังว่างเปล่า ไม่มีประโยชน์ที่จะยื้อ ผมค่อยๆจรดปากกาลงไป ไม่กี่นาทีต่อมา ด้านล่างเอกสาร ก็มีลายเซ็นทั้งของเราสองคนครบ
"เฮ้ออออ... เสร็จสักที" เธอบ่นเบาๆ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว เมื่อธุระระหว่างเธอกับผมเสร็จสิ้น
"ฉันต้องเข้าบริษัทต่อ แกละไปไหน?"
เธอบอกห้วนๆอย่างเป็นกันเองพร้อมตวัดคำถามใส่ แต่ผมยังคงนิ่ง สมองยังคงมึนงง เพราะ เมื่อห้านาทีก่อน ผมและเธอยังคงสถานะเป็นสามีภรรยากัน แต่ตอนนี้ สถานะเหล่านั้นกลับกลายเป็นอดีตไปเรียบร้อยแล้ว
"...วิน!!!!" เธอกระทุ้งเอาคำถามอีกรอบเพราะเห็นผมเงียบ
"ไปทำวีซ่า..." ผมตอบอย่างเสียไม่ได้ แต่เสียงก็แหบพร่าเต็มที
"อ่อ... สรุปแกตัดสินใจไปใช่มั้ย?" เธอถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นอย่างมาก
"ดีจังเลยน้าาา ฉันอยากไปอยู่เมืองนอกบ้างจัง"
ดี? … ถ้าผมฟังไม่ผิด เธอพูดออกมาว่าดี .... ทั้งๆที่เราต้องเลิกกัน แต่เธอก็ยังบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ยินดีสุดๆ
ดีจังเลย ... งั้นเหรอ?
"ดูแกไม่รู้สึกอะไรเลยนะ..." ผมถามเธอทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรถาม สุดท้ายแล้ว คนที่ต้องน้ำตาตกใน ก็คงจะต้องเป็นผม ที่ดันสะเออะไปถามเธอเอง
"รู้สึกอะไรอะ?"
ผมเงียบ ... คำตอบ สั้นๆ เบาๆ แต่ก็เจ็บลึก
"ต้องไปจริงๆแล้ววะ ลามาแค่ครึ่งเช้า" จริงใจกล่าวตัดบททันทีเมื่อมองเข็มในนาฬิกา เธอดื่มน้ำบนโต๊ะอย่างลวกๆ แล้วรีบลุกเตรียมจะเดินจากไป
"อืมม" ผมตอบคำถามในลำคออย่างเสียไม่ได้ หัวสมองตอนนี้ ตื้อไปหมด
"วิน ..." เธอหยุด พร้อมหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเหมือนจะไม่มีอะไร แต่เขาฟังออก มันเจือปนความเศร้าเอาไว้อยู่
"โชคดีนะ...." แต่ละคำถูกเอ่ยมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ มันคือคำอวยพร แต่สำหรับผม... มันคือคำบอกลามากกว่า
" ...แกคือเพื่อนที่ดีที่สุด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม"
...
"ฉันอยากเห็นแกมีความสุข"
...
'ฉันก็อยากเห็นแกมีความสุข' ตามความเป็นจริงผมควรจะตอบกลับไปแบบนั้น แต่ผมก็ยังเงียบ
คำว่าเพื่อนมันจุกอยู่ที่อก มันพูดไม่ออก ผมพยักหน้ารับ ไม่โวยวาย ไม่ร้องไห้ แต่สายตาก็ส่งออกมาอย่างอ้อนวอนว่า หยุดเถอะ พอได้แล้ว อย่าพูดอะไรอีกเลย
"ไปนะ แล้วเจอกัน" เธอส่งรอยยิ้มบางๆมาให้พร้อมบอกลา ผมพยักหน้ารับรู้ทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่
"อีกอย่าง...รับโทรศัพท์ฉันด้วย ถ้าไม่รับ ฉันจะไปจิกถึงหน้าบ้านเลย" เธอทิ้งคำสั่งเฉียบขาดเหมือนเดิมก่อนเดินจากไปจริงๆ
ใช่... ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมไม่รับโทรศัพท์ของจริงใจเลย ... เอาจริงๆก็คือ ผมไม่รับโทรศัพท์ของใครหน้าไหนทั้งนั้น เพราะผมกำลังอกหัก ... อกหักจากภรรยาคนเดียวของผม … อกหักจากเพื่อนที่สนิทที่สุด
...อกหักจากรักครั้งแรก...
ผมรู้สึกเศร้ากับคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอนะ ... เพราะนั่นหมายถึงว่าเธอทำใจได้ที่จะกลับไปเป็นสถานะเพื่อนอย่างเดิม เธอพร้อมแล้วที่จะกลับไปเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด แม้ว่าผมจะรู้ดีว่าสุดท้าย เธอจะต้องขึ้นไปร้องไห้บนรถคนเดียวอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง แต่คำพูดเหล่านั้นมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอพร้อมจะปล่อยผมไป
เห็นก็จะมีแต่ผมคนเดียวนี่แหละ... ที่ไม่อยากไป
เป็นอย่างนี้เสมอ เธอมักเดินนำหน้าผมไปก้าวหนึ่งเสมอ
แค่นี้แหละความสัมพันธ์ของผมกับเธอ ยาวนาน แน่นแฟ้น เหมือนจะก้าวหน้า แต่ก็ไม่เคยไปได้ไกลอย่างที่หวังไว้
เมื่อย้อนกลับมาพบความจริงข้อนี้ มันก็ทำให้ผมอดถามตัวเองอีกรอบไม่ได้
‘ถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกัน ถ้าเราไม่ได้สนิท ถ้าเราไม่ได้รู้จัก … ทุกทุกอย่างมันจะดีกว่านี้มั้ย?’
‘ระยะห่างของเธอกับผมนั้น จะใกล้กันมากกว่านี้บ้างรึเปล่า?’
เพราะในตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่ามัน ห่าง …. ห่างไกลกันเหลือเกิน
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ธ.ค. 2557, 16:03:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ม.ค. 2558, 22:51:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1247
| ตอนที่ 2 >> |