ห่างไกลเหลือเกิน
ภาคภูมิและจริงใจ สองเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
จะเป็นอย่างไร เมื่อจริงใจอยากได้เพื่อนรักของเธอกลับคืน
พบกับความรักของคนสองคนที่แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนไกลออกไปทุกที
ห่างไกลเหลือเกิน
Tags: เพื่อนสนิท เพื่อนรัก รัก
ตอน: ตอนที่ 2
คุณเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ย? ... แบบที่มันเหมือนมีอะไร มาบีบรัดหัวใจของคุณให้แน่นขึ้น แน่นขึ้น จนมันรู้สึกว่ามันชา อึดอัด คล้ายคนหายใจไม่ออก
ใช่... จริงใจเคยมีอาการนี้บ่อยๆ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เด่นชัดเท่าครั้งนี้มาก่อน
เธอบอกลาวิน หรือภาคภูมิ เพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอออกมาอย่างรวดเร็ว แต่แนบเนียน ทว่าทันทีที่เธอก้าวขึ้นรถ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อดทนมานาน ก็ดูเหมือนจะพังลงอย่างรวดเร็ว เธอไม่สามารถปั้นหน้ายิ้ม เสแสร้งว่ามีความสุข หรือหัวเราะได้เหมือนอย่างที่ตั้งใจมา
ใช่ ...เธอกำลังร้องให้...
ทุกอย่างมันจบลงแล้ว
เธอกับภาคภูมิ ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันอีกต่อไป นับจากวันนี้ไป เธอและเขา จะถอยหลังความสัมพันธ์กลับไปเป็น เพื่อนสนิท อีกครั้ง น่าแปลกใจ ... ทั้งๆที่เธอ เป็นคนยื่นใบหย่าให้เขาเองกับมือ แต่เธอกลับเสียใจเหมือนคนทีโดนควักหัวใจออกมา
จะให้ใครเห็นความอ่อนแอนี้ไม่ได้ทั้งนั้น ...
จะให้ใครเห็นความอ่อนแอนี้ไม่ได้ทั้งนั้น ...
จะให้ใครเห็นความอ่อนแอนี้ไม่ได้ทั้งนั้น ...
เธอตั้งสติบอกตัวเองอย่างรวดเร็ว พร้อมปาดน้ำตา แล้วรีบขับรถออกไปราวกับเกรงกลัวว่าใครจะจับได้ กลัวว่าความพยายามที่ทนมาทั้งหมดในวันนี้จะต้องสูญเปล่า
ในเมื่อเธอเป็นคนตัดสินใจเองว่าเธอจะหย่ากับภาคภูมิ ดังนั้นเธอจะถอยหลังกลับไม่ได้อีก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"หย่ากันเถอะวิน"
จริงใจพูดกับภาคภูมิในค่ำคืนหนึ่งที่อากาศค่อนข้างสดใส ใบหน้าเธอไม่ทุกข์ไม่ร้อน ออกจะสบายๆ มีแต่คนฟังเท่านั้นแหละที่หน้านิ่งไป
"ล้อเล่นอะไรของแกเนี่ย?"
ดูเหมือนว่าภาคภูมิจะไม่ได้เตรียมใจมาก่อน เพราะเมื่อตอนเย็น เขายังไปกินข้าว ซื้อของ สวีทกันสองต่อสองตามภาษาสามีภรรยาที่รักกันอยู่เลย แล้วคำว่าหย่า หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวได้อย่างไร?
"ไม่ได้ล้อเล่น ฉันพูดจริง" เธอย้ำ ทำเอาคนนั่งฟังถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ภาคภูมิเงียบ ไม่ถาม ไม่ตอบ ไม่แสดงความคิดเห็นใดใดทั้งสิ้น … สถานการณ์ตอนนี้น่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะคาดเดาได้
"ฉันว่า... เราสองคนแต่งงานกันเร็วเกินไปวะ" เธอเอ่ยขึ้น พร้อมๆกับหันไปสนใจที่โทรทัศน์ต่ออย่างเชื่องช้า
"ยังไง?" วินถามกลับทันที เขาอยากรู้เหตุผล เหตุใดจริงใจถึงยกเรื่อง ‘หย่า’ ขึ้นมาพูดในเวลานี้
"แกคิดดูดิ ฉันกับแกก็พึ่งจะยี่บสาม ยี่บสี่ เองนะตอนนี้"
"แล้ว..?"
"ก็บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความรัก แต่มันอาจจะเป็นแค่ความเคยชิน" เธอกล่าวขึ้นอีก
ภาคภูมินิ่งไป...เหมือนโดนสาป
"เราอาจจะเป็นเพื่อนที่รักกันมากเกินไป จนเข้าใจผิดคิดว่ามันคือความรัก ทำให้ตัดสินใจเร็วเกินไป"
ภาคภูมิยังนิ่ง
"ฉันเลยคิดว่า เราน่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกันดีกว่า"
ไมมีคำพูดใดใดออกมาจากปากวินอีกแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนโดนทุบแรงๆด้วยคำว่า ‘เพื่อนรัก’ ‘เข้าใจผิด’ ‘คิดว่า’ และอีกมากมายหลายคำที่สมองตอนนี้ไม่อาจประมวลผลได้
"ฉันได้ข่าวว่าพี่เทพชวนแกไปทำงานที่ร้านอาหารในนิวยอร์ก"
ภาคภูมิหันหน้าไปหาจริงใจอย่างรวดเร็ว เธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร มันเป็นเรื่องที่เขาสบถสาบานไว้ในใจ ว่าจะไม่ให้เธอรู้เด็ดขาด
"ทำไมแกไม่บอกฉัน?" เธอยังคงถามอย่างสบายๆ แต่คนฟังยังคงร้อนรน
จริงใจใช้หมัดฮุคเด็ด ที่ทำให้วินอาจถึงตาย หรือไม่ก็สาหัส... เธอทำให้เขาเข้าใจ ว่าความยุ่งยากเหล่านี้เกิดจากสาเหตุอะไร
"ไอ้นนท์มาบอกอะไร" เขานึกถึงเพื่อนตัวดี ที่รู้ความลับเรื่องนี้ทันที มันเอาอะไรมาคาบข่าวบอกเธออีก ต้องเป็นมันแน่ๆ
"ไอนนท์ไม่ได้บอกอะไร" เธอตอบนิ่งๆ แล้วยังคงกดรีโมตดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ทุกข์ร้อน ต่างกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นอย่างมาก
"แล้วแกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?" เขายังคงถามอย่างเซ้าซี้
"ทำไม? ... มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่ควรรู้งั้นเหรอ?" เธอตวัดสายตาดุดันมาบอกให้รู้ ว่าตอนนี้เธอโกรธ โกรธเขามาก ที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้ เธอควรเป็นคนแรกที่รู้สิ
"ฉันไม่หย่า ... ต่อให้แกหย่ากับฉัน ฉันก็ไม่ไป ฉันปฏิเสธพี่เทพเขาไปแล้ว" เขาพูดทันที เขาไม่มีทางหย่ากับจริงใจเพียงเพราะเรื่องนี้แน่ๆ ใช่... มันเป็นเรื่องจริง ที่เขาเคยมีความฝันที่อยากจะไปเป็นเชฟ สร้างเนื้อสร้างตัวที่อเมริกา
แต่ไม่ใช่ตอนนี้!!! ตอนที่เขาแต่งงานมีใครอีกคนอยู่ร่วมชีวิตด้วยกันแล้วแน่ๆ
"เรื่องของแก เพราะถึงแกไม่ไป ฉันก็จะหย่าอยู่ดี ถ้าไม่ยอม ก็เตรียมหาทนายได้เลย"
เธอตอบ เสียงเฉียบขาดเหมือนเดิม … เป็นอย่างนี้เสมอ สิ่งที่เธอคิด สิ่งที่เธอตัดสินใจ น้อยคนนักที่จะเปลี่ยน
แม้แต่เขาเอง ก็เป็นเรื่องยาก
"อย่าทำอย่างนี้จริงใจ .. อย่าทำอย่างนี้ ฉันรู้จักแกดี เกินกว่าที่จะแกจะรู้จักตัวเองด้วยซ้ำ"
เขาห้ามจริงใจ เพราะเขารู้ จริงใจกำลังร้องไห้
ภายใต้ใบหน้าที่เอาจริงเอาจังนั้น จริงใจกำลังร้องไห้อยู่ เธอไม่อยากให้เขาไป
"แกแน่ใจ... ว่าแกรู้จักฉันดี?" ...ตาเธอลุกวาวเหมือนกับประท้วง
"เอาจริงๆป่ะ? สิ่งที่ทำใหฉันอยากเลิกกับแก มันไม่ใช่เพราะพี่เทพ หรือนิวยอร์กอะไรนั่นหรอกรู้มั้ย? ... แต่มันเป็นเพราะแก!!! แกที่รู้จักฉันดีเนี่ยแหละ ตัวแกอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน เพื่อน!! ที่มาทำรู้นั่นรู้นี่ รู้ดีไปหมดทุกอย่าง .. จะบอกไว้ตรงนี้เลยนะ แกไม่ได้รู้จักฉันดีไปหมดทุกอย่างหรอก ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ดังนั้นเลิกทำเป็นว่า แกรู้ดีทุกอย่างเหอะ!!!"
ภาคภูมินิ่งเหมือนโดนสาปรอบสอง
จริงใจถอนหายใจเล็กๆ เมื่อเห็นเขาหยุดนิ่งกับทุกสิ่งทุกอย่าง คำพูดของจริงใจก้องดังอยู่ในหู รับรู้ แต่ไม่สามารถโต้ตอบได้ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงพูดต่อไปอย่างแผ่วเบา
"ฉันอยากได้เพื่อนของฉันคืน เพื่อนที่ไม่งี่เง่า ไม่วุ่นวาย ไม่วอแว ไม่จุกจิกน่ารำคาญ!!! ฉันอยากได้เพื่อนที่เข้าใจ เข้าใจฉันจริงๆ และแกก็คือเพื่อนคนนั้น แกเข้าใจฉันใช่มั้ย?" เธอลดเสียงลง
"ดังนั้น... เราเลิกกันเหอะ"
คำพูดของจริงใจตอนนี้ ก็เหมือนกับลูกระเบิดที่ในตอนแรกที่มีพลังทำลายล้างมหาศาล แต่มีควันบางบางในตอนจบ หลังสร้างบาดแผลลึกให้คนฟัง ความรุนแรงก็ค่อยๆลดลง เหลือแต่ความเจ็บปวดที่มากขึ้น ซึ่งนั่นก็เพียงพอที่ทำให้เขาเจ็บปวดปางตาย
"เลิกกันเหอะ" เธอย้ำอีกครั้ง
ภาคภูมิได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้น เพราะเขาไม่รู้จะทำยังไง จริงๆเรื่องนี้ถูกตัดสินใจไปตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้ว เขาตั้งใจเด็ดขาด ว่าจะไม่ไปนิวยอร์กตามคำชวนของพี่เทพ พี่ที่สนิท เพราะเขารู้ ให้ตายยังไง จริงใจก็ไม่ลาออกจากงานเพื่อไปอยู่กับเขาแน่นอน ครอบครัวเธออยู่ที่นี่ อนาคตเธออยู่ที่นี่ เธอไม่มีทางทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปไหนแน่ เขารู้จักเธอดี และเขาเลือกจริงใจ เขาเลือกเธอ เพราะเขาอยากที่จะอยู่กับเธอมากกว่าอะไรทั้งหมด
... แต่ดูเหมือนวันนี้ จริงใจจะเลือกให้เขา โดยที่ไม่ถามเขาสักคำ ว่าเขาอยากเลือกความฝัน หรือเลือกเธอกันแน่
"ฉันถามแกจริงๆเหอะ" ในที่สุด ภาคภูมิก็พูด หลังจากที่เขานิ่งมานาน
"แก ... รักฉันบ้างรึเปล่า?" นี่เป็นสิ่งแรกที่เขาอยากจะถาม เธอเคยรักเขาจริงๆบ้างมั้ย ไม่มีคำตอบใดใดออกมาจากจริงใจ เธอไม่หลบตา ทว่าดวงตากลับเอ่อล้นด้วยน้ำใส
รักสิ .. เป็นคำตอบที่เขาได้รับ แค่มองตา เขาก็รู้แล้วว่าจริงใจคิดอะไร แต่นี่มันเกินรับไหวจริงๆ
"แกคงไม่ได้รักฉันเลยสินะ" เขาตอบคำถามอย่างประชดประชัน
"..."
"เพราะถ้าแกรัก แกคงไม่ปล่อยฉันไปง่ายๆแบบนี้"
ภาคภูมิ ถามเองตอบเอง เพราะรู้สึกอัดอั้นสะเทือนใจกับการกระทำของจริงใจเป็นอย่างมาก คนรักกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอ เธอสามารถปล่อยเขาไปได้ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ เธอโอเคกับการที่เราทั้งสองจะกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วมาทักทาย เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดแบบเดิม อย่างนั้นหรือ?
และนี่คือสาเหตุที่ทำให้ภาคภูมิไม่บอกเรื่องการทำงานร้านอาหารที่นิวยอร์กให้จริงใจฟัง เขารู้ดี จริงใจจะต้องปล่อยเขาไปแน่นอน มันเป็นโอกาสที่ดี ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะปฏิเสธ นอกจากเหตุผลข้อเดียว นั่นก็คือ จริงใจ หากต้องไปตามล่าหาความฝันให้ไกลเพียงใด ถ้าที่นั่นไม่มีจริงใจมันก็คงไม่มีความหมาย และดูเหมือนว่าจริงใจจะตระหนักถึงเหตุผลข้อนี้ดีที่สุด จุดอ่อนเดียวที่ภาคภูมิมี ก็คือเธอ
เธอจึงเลือก ที่จะกำจัดตัวเองเสียตั้งแต่วันนี้
โดยที่ไม่ถามความสมัครใจของภาคภูมิเลยสักคำ
"ถ้าแกอยากได้เพื่อนแกคืน ฉันก็จะคืนให้" ภาคภูมิเอ่ยในที่สุด ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะยื้อตอนนี้ จริงใจตัดสินใจไปแล้ว เขารู้จักผู้หญิงคนนี้ดี ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนใจเธอได้ ต่อให้เขาลงไปนอนชักดิ้นชักงอ เธอก็คงไม่เปลี่ยนใจ
จริงใจเงียบสนิทเมื่อได้รับคำตอบ เอาจริงๆเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายดายอย่างนี้เหมือนกัน
"แต่ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าแกจะได้เพื่อนแกคนเดิมรึเปล่า.." วินย้ำ
"นัดมา แล้วเอาใบหย่ามาให้เซ็นละกัน ฉันจะไปนอนบ้านสวนสักพัก"
เขาทิ้งท้าย แล้วคว้ากระเป๋ากับกุญแจรถออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมปิดประตูดังปัง
เหลือทิ้งไว้ก็แต่จริงใจคนเดียวท่ียังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ เธอกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย
ตอนนี้บนใบหน้าของเธอ เต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้เหนื่อย
เธอ ทำมันจนได้ ....
ทำร้ายทั้งภาคภูมิ ทำร้ายทั้งตัวเอง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สภาพจริงใจในวันนั้น ก็ ไม่ต่างอะไรจากวันนี้เท่าไหร่ คือ บาดเจ็บ และบอบช้ำ เป็นการทำร้ายตัวเองที่งี่เง่าและปัญญาอ่อนที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้
มีคนบอกว่า ความรักคือการเสียสละ คงไม่มีใครรู้ซึ้งไปกว่าจริงใจในตอนนี้ได้อีกแล้ว
เพียงแต่คำว่าเสียสละของจริงใจ ...
มันต่างจากคำว่ายัดเยียดของภาคภูมิเพียงนิดเดียว
ใช่... จริงใจเคยมีอาการนี้บ่อยๆ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เด่นชัดเท่าครั้งนี้มาก่อน
เธอบอกลาวิน หรือภาคภูมิ เพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอออกมาอย่างรวดเร็ว แต่แนบเนียน ทว่าทันทีที่เธอก้าวขึ้นรถ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อดทนมานาน ก็ดูเหมือนจะพังลงอย่างรวดเร็ว เธอไม่สามารถปั้นหน้ายิ้ม เสแสร้งว่ามีความสุข หรือหัวเราะได้เหมือนอย่างที่ตั้งใจมา
ใช่ ...เธอกำลังร้องให้...
ทุกอย่างมันจบลงแล้ว
เธอกับภาคภูมิ ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันอีกต่อไป นับจากวันนี้ไป เธอและเขา จะถอยหลังความสัมพันธ์กลับไปเป็น เพื่อนสนิท อีกครั้ง น่าแปลกใจ ... ทั้งๆที่เธอ เป็นคนยื่นใบหย่าให้เขาเองกับมือ แต่เธอกลับเสียใจเหมือนคนทีโดนควักหัวใจออกมา
จะให้ใครเห็นความอ่อนแอนี้ไม่ได้ทั้งนั้น ...
จะให้ใครเห็นความอ่อนแอนี้ไม่ได้ทั้งนั้น ...
จะให้ใครเห็นความอ่อนแอนี้ไม่ได้ทั้งนั้น ...
เธอตั้งสติบอกตัวเองอย่างรวดเร็ว พร้อมปาดน้ำตา แล้วรีบขับรถออกไปราวกับเกรงกลัวว่าใครจะจับได้ กลัวว่าความพยายามที่ทนมาทั้งหมดในวันนี้จะต้องสูญเปล่า
ในเมื่อเธอเป็นคนตัดสินใจเองว่าเธอจะหย่ากับภาคภูมิ ดังนั้นเธอจะถอยหลังกลับไม่ได้อีก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"หย่ากันเถอะวิน"
จริงใจพูดกับภาคภูมิในค่ำคืนหนึ่งที่อากาศค่อนข้างสดใส ใบหน้าเธอไม่ทุกข์ไม่ร้อน ออกจะสบายๆ มีแต่คนฟังเท่านั้นแหละที่หน้านิ่งไป
"ล้อเล่นอะไรของแกเนี่ย?"
ดูเหมือนว่าภาคภูมิจะไม่ได้เตรียมใจมาก่อน เพราะเมื่อตอนเย็น เขายังไปกินข้าว ซื้อของ สวีทกันสองต่อสองตามภาษาสามีภรรยาที่รักกันอยู่เลย แล้วคำว่าหย่า หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวได้อย่างไร?
"ไม่ได้ล้อเล่น ฉันพูดจริง" เธอย้ำ ทำเอาคนนั่งฟังถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ภาคภูมิเงียบ ไม่ถาม ไม่ตอบ ไม่แสดงความคิดเห็นใดใดทั้งสิ้น … สถานการณ์ตอนนี้น่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะคาดเดาได้
"ฉันว่า... เราสองคนแต่งงานกันเร็วเกินไปวะ" เธอเอ่ยขึ้น พร้อมๆกับหันไปสนใจที่โทรทัศน์ต่ออย่างเชื่องช้า
"ยังไง?" วินถามกลับทันที เขาอยากรู้เหตุผล เหตุใดจริงใจถึงยกเรื่อง ‘หย่า’ ขึ้นมาพูดในเวลานี้
"แกคิดดูดิ ฉันกับแกก็พึ่งจะยี่บสาม ยี่บสี่ เองนะตอนนี้"
"แล้ว..?"
"ก็บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความรัก แต่มันอาจจะเป็นแค่ความเคยชิน" เธอกล่าวขึ้นอีก
ภาคภูมินิ่งไป...เหมือนโดนสาป
"เราอาจจะเป็นเพื่อนที่รักกันมากเกินไป จนเข้าใจผิดคิดว่ามันคือความรัก ทำให้ตัดสินใจเร็วเกินไป"
ภาคภูมิยังนิ่ง
"ฉันเลยคิดว่า เราน่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกันดีกว่า"
ไมมีคำพูดใดใดออกมาจากปากวินอีกแล้ว ตอนนี้เขาเหมือนโดนทุบแรงๆด้วยคำว่า ‘เพื่อนรัก’ ‘เข้าใจผิด’ ‘คิดว่า’ และอีกมากมายหลายคำที่สมองตอนนี้ไม่อาจประมวลผลได้
"ฉันได้ข่าวว่าพี่เทพชวนแกไปทำงานที่ร้านอาหารในนิวยอร์ก"
ภาคภูมิหันหน้าไปหาจริงใจอย่างรวดเร็ว เธอรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร มันเป็นเรื่องที่เขาสบถสาบานไว้ในใจ ว่าจะไม่ให้เธอรู้เด็ดขาด
"ทำไมแกไม่บอกฉัน?" เธอยังคงถามอย่างสบายๆ แต่คนฟังยังคงร้อนรน
จริงใจใช้หมัดฮุคเด็ด ที่ทำให้วินอาจถึงตาย หรือไม่ก็สาหัส... เธอทำให้เขาเข้าใจ ว่าความยุ่งยากเหล่านี้เกิดจากสาเหตุอะไร
"ไอ้นนท์มาบอกอะไร" เขานึกถึงเพื่อนตัวดี ที่รู้ความลับเรื่องนี้ทันที มันเอาอะไรมาคาบข่าวบอกเธออีก ต้องเป็นมันแน่ๆ
"ไอนนท์ไม่ได้บอกอะไร" เธอตอบนิ่งๆ แล้วยังคงกดรีโมตดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆอย่างไม่ใส่ใจ ไม่ทุกข์ร้อน ต่างกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นอย่างมาก
"แล้วแกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?" เขายังคงถามอย่างเซ้าซี้
"ทำไม? ... มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่ควรรู้งั้นเหรอ?" เธอตวัดสายตาดุดันมาบอกให้รู้ ว่าตอนนี้เธอโกรธ โกรธเขามาก ที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เธอรู้ เธอควรเป็นคนแรกที่รู้สิ
"ฉันไม่หย่า ... ต่อให้แกหย่ากับฉัน ฉันก็ไม่ไป ฉันปฏิเสธพี่เทพเขาไปแล้ว" เขาพูดทันที เขาไม่มีทางหย่ากับจริงใจเพียงเพราะเรื่องนี้แน่ๆ ใช่... มันเป็นเรื่องจริง ที่เขาเคยมีความฝันที่อยากจะไปเป็นเชฟ สร้างเนื้อสร้างตัวที่อเมริกา
แต่ไม่ใช่ตอนนี้!!! ตอนที่เขาแต่งงานมีใครอีกคนอยู่ร่วมชีวิตด้วยกันแล้วแน่ๆ
"เรื่องของแก เพราะถึงแกไม่ไป ฉันก็จะหย่าอยู่ดี ถ้าไม่ยอม ก็เตรียมหาทนายได้เลย"
เธอตอบ เสียงเฉียบขาดเหมือนเดิม … เป็นอย่างนี้เสมอ สิ่งที่เธอคิด สิ่งที่เธอตัดสินใจ น้อยคนนักที่จะเปลี่ยน
แม้แต่เขาเอง ก็เป็นเรื่องยาก
"อย่าทำอย่างนี้จริงใจ .. อย่าทำอย่างนี้ ฉันรู้จักแกดี เกินกว่าที่จะแกจะรู้จักตัวเองด้วยซ้ำ"
เขาห้ามจริงใจ เพราะเขารู้ จริงใจกำลังร้องไห้
ภายใต้ใบหน้าที่เอาจริงเอาจังนั้น จริงใจกำลังร้องไห้อยู่ เธอไม่อยากให้เขาไป
"แกแน่ใจ... ว่าแกรู้จักฉันดี?" ...ตาเธอลุกวาวเหมือนกับประท้วง
"เอาจริงๆป่ะ? สิ่งที่ทำใหฉันอยากเลิกกับแก มันไม่ใช่เพราะพี่เทพ หรือนิวยอร์กอะไรนั่นหรอกรู้มั้ย? ... แต่มันเป็นเพราะแก!!! แกที่รู้จักฉันดีเนี่ยแหละ ตัวแกอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน เพื่อน!! ที่มาทำรู้นั่นรู้นี่ รู้ดีไปหมดทุกอย่าง .. จะบอกไว้ตรงนี้เลยนะ แกไม่ได้รู้จักฉันดีไปหมดทุกอย่างหรอก ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ดังนั้นเลิกทำเป็นว่า แกรู้ดีทุกอย่างเหอะ!!!"
ภาคภูมินิ่งเหมือนโดนสาปรอบสอง
จริงใจถอนหายใจเล็กๆ เมื่อเห็นเขาหยุดนิ่งกับทุกสิ่งทุกอย่าง คำพูดของจริงใจก้องดังอยู่ในหู รับรู้ แต่ไม่สามารถโต้ตอบได้ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงพูดต่อไปอย่างแผ่วเบา
"ฉันอยากได้เพื่อนของฉันคืน เพื่อนที่ไม่งี่เง่า ไม่วุ่นวาย ไม่วอแว ไม่จุกจิกน่ารำคาญ!!! ฉันอยากได้เพื่อนที่เข้าใจ เข้าใจฉันจริงๆ และแกก็คือเพื่อนคนนั้น แกเข้าใจฉันใช่มั้ย?" เธอลดเสียงลง
"ดังนั้น... เราเลิกกันเหอะ"
คำพูดของจริงใจตอนนี้ ก็เหมือนกับลูกระเบิดที่ในตอนแรกที่มีพลังทำลายล้างมหาศาล แต่มีควันบางบางในตอนจบ หลังสร้างบาดแผลลึกให้คนฟัง ความรุนแรงก็ค่อยๆลดลง เหลือแต่ความเจ็บปวดที่มากขึ้น ซึ่งนั่นก็เพียงพอที่ทำให้เขาเจ็บปวดปางตาย
"เลิกกันเหอะ" เธอย้ำอีกครั้ง
ภาคภูมิได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้น เพราะเขาไม่รู้จะทำยังไง จริงๆเรื่องนี้ถูกตัดสินใจไปตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้ว เขาตั้งใจเด็ดขาด ว่าจะไม่ไปนิวยอร์กตามคำชวนของพี่เทพ พี่ที่สนิท เพราะเขารู้ ให้ตายยังไง จริงใจก็ไม่ลาออกจากงานเพื่อไปอยู่กับเขาแน่นอน ครอบครัวเธออยู่ที่นี่ อนาคตเธออยู่ที่นี่ เธอไม่มีทางทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปไหนแน่ เขารู้จักเธอดี และเขาเลือกจริงใจ เขาเลือกเธอ เพราะเขาอยากที่จะอยู่กับเธอมากกว่าอะไรทั้งหมด
... แต่ดูเหมือนวันนี้ จริงใจจะเลือกให้เขา โดยที่ไม่ถามเขาสักคำ ว่าเขาอยากเลือกความฝัน หรือเลือกเธอกันแน่
"ฉันถามแกจริงๆเหอะ" ในที่สุด ภาคภูมิก็พูด หลังจากที่เขานิ่งมานาน
"แก ... รักฉันบ้างรึเปล่า?" นี่เป็นสิ่งแรกที่เขาอยากจะถาม เธอเคยรักเขาจริงๆบ้างมั้ย ไม่มีคำตอบใดใดออกมาจากจริงใจ เธอไม่หลบตา ทว่าดวงตากลับเอ่อล้นด้วยน้ำใส
รักสิ .. เป็นคำตอบที่เขาได้รับ แค่มองตา เขาก็รู้แล้วว่าจริงใจคิดอะไร แต่นี่มันเกินรับไหวจริงๆ
"แกคงไม่ได้รักฉันเลยสินะ" เขาตอบคำถามอย่างประชดประชัน
"..."
"เพราะถ้าแกรัก แกคงไม่ปล่อยฉันไปง่ายๆแบบนี้"
ภาคภูมิ ถามเองตอบเอง เพราะรู้สึกอัดอั้นสะเทือนใจกับการกระทำของจริงใจเป็นอย่างมาก คนรักกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอ เธอสามารถปล่อยเขาไปได้ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ เธอโอเคกับการที่เราทั้งสองจะกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วมาทักทาย เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดแบบเดิม อย่างนั้นหรือ?
และนี่คือสาเหตุที่ทำให้ภาคภูมิไม่บอกเรื่องการทำงานร้านอาหารที่นิวยอร์กให้จริงใจฟัง เขารู้ดี จริงใจจะต้องปล่อยเขาไปแน่นอน มันเป็นโอกาสที่ดี ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะปฏิเสธ นอกจากเหตุผลข้อเดียว นั่นก็คือ จริงใจ หากต้องไปตามล่าหาความฝันให้ไกลเพียงใด ถ้าที่นั่นไม่มีจริงใจมันก็คงไม่มีความหมาย และดูเหมือนว่าจริงใจจะตระหนักถึงเหตุผลข้อนี้ดีที่สุด จุดอ่อนเดียวที่ภาคภูมิมี ก็คือเธอ
เธอจึงเลือก ที่จะกำจัดตัวเองเสียตั้งแต่วันนี้
โดยที่ไม่ถามความสมัครใจของภาคภูมิเลยสักคำ
"ถ้าแกอยากได้เพื่อนแกคืน ฉันก็จะคืนให้" ภาคภูมิเอ่ยในที่สุด ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะยื้อตอนนี้ จริงใจตัดสินใจไปแล้ว เขารู้จักผู้หญิงคนนี้ดี ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนใจเธอได้ ต่อให้เขาลงไปนอนชักดิ้นชักงอ เธอก็คงไม่เปลี่ยนใจ
จริงใจเงียบสนิทเมื่อได้รับคำตอบ เอาจริงๆเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายดายอย่างนี้เหมือนกัน
"แต่ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าแกจะได้เพื่อนแกคนเดิมรึเปล่า.." วินย้ำ
"นัดมา แล้วเอาใบหย่ามาให้เซ็นละกัน ฉันจะไปนอนบ้านสวนสักพัก"
เขาทิ้งท้าย แล้วคว้ากระเป๋ากับกุญแจรถออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมปิดประตูดังปัง
เหลือทิ้งไว้ก็แต่จริงใจคนเดียวท่ียังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ เธอกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย
ตอนนี้บนใบหน้าของเธอ เต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้เหนื่อย
เธอ ทำมันจนได้ ....
ทำร้ายทั้งภาคภูมิ ทำร้ายทั้งตัวเอง
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
สภาพจริงใจในวันนั้น ก็ ไม่ต่างอะไรจากวันนี้เท่าไหร่ คือ บาดเจ็บ และบอบช้ำ เป็นการทำร้ายตัวเองที่งี่เง่าและปัญญาอ่อนที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้
มีคนบอกว่า ความรักคือการเสียสละ คงไม่มีใครรู้ซึ้งไปกว่าจริงใจในตอนนี้ได้อีกแล้ว
เพียงแต่คำว่าเสียสละของจริงใจ ...
มันต่างจากคำว่ายัดเยียดของภาคภูมิเพียงนิดเดียว
แว่นกระดาษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ธ.ค. 2557, 11:37:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.พ. 2558, 22:23:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 1264
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |
