ภรรยาเพียงนาม
ภรรยาเพียงนาม โดย...ธัญปัณณ์
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
เป็นเรื่องสุดท้ายของหนุ่มๆ ตระกูลเศรษฐินาธรนะคะ
นำแสดงโดย คุณใหญ่ โคแก่มาดขรึม และ ใบบัว สาวน้อยจอมดื้อ!
‘พิชาภพ เศรษฐินาธร’ มหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ จำต้องรับ ‘ณัฐชาดา’ สาวน้อยหน้าหวานเข้ามาใช้นามสกุลเดียวกันด้วยบุญคุณที่พ่อของเธอเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ แรกนั้นจะให้อยู่ในสถานะ ‘ภรรยาเพียงนาม’ แต่ความดื้อดึงปนน่ารักในการเอาตัวรอดของเธอ ทำให้หนุ่มใหญ่นึกอยากเอาชนะ แม่กวางน้อยไร้เดียงสาน่ะหรือ...จะรอดพ้นราชสีห์หนุ่มเจ้าป่าอย่างเขา
และสิ่งที่เขาสังหรณ์ใจแต่แรก จึงจดทะเบียนสมรสกับเธอเสียก็เกิดขึ้นจริง เมื่อหญิงสาวถูกหลอกขาย แต่เขานี่แหละที่จะซื้อเธอด้วยความรักอย่างเต็มใจ!
ตัวอย่างจ้าาาาาา
“คุณใหญ่ปล่อยนะ!”
สาวน้อยร้องลั่นเมื่อเขาตวัดคว้าเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะกดเธอลงกับเตียงนอนแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาหาเสียใกล้ ท่าทางล่อแหลมมากเหลือเกิน
“เด็กโกหก!”
“คุณใหญ่ไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่ไหนก็ต้องกลัวเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น”
“เรื่องแบบไหน”
“ก็เรื่องเซ็กซ์”
“ใครบอกเธอว่าฉันจะทำแบบนั้น”
“ก็คนนอนเตียงเดียวกันก็ต้องคิดเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“คราวหน้าอย่ามาทำอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม” พิชาภพเลี่ยงที่จะตอบว่าเขาคิดเรื่องพวกนั้นกับเธอหรือเปล่าเพราะยังไม่แน่ใจตัวเองนัก จะว่าคิดก็ใช่ จะว่าไมได้คิดก็ใช่
“ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว
“ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาพราวระยับเมื่อจับจ้องที่ริมฝีปากซึ่งเผยอน้อยๆ ในขณะนี้
“ลงโทษ?”
“ถ้าใบบัวดื้อ ฉันจะจูบ!”
“จะ...จูบ!” สาวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่! ดังนั้นอย่าดื้อหรือทำให้ฉันไม่พอใจอีก”
“ค่ะ ใบบัวจะไม่ดื้อแล้ว” สาวน้อยรีบรนตอบจนลิ้นแทบพันกัน “คุณใหญ่คะ ครั้งนี้ยกเว้นใช่ไหม”
“ถ้ายกเว้น ใบบัวจะเข็ดหลาบไหม”
“ใบบัวยังไม่แปรงฟันด้วยนะ”
***********
Tags: โคแก่หญ้าอ่อน
ตอน: บทที่ 6 หาทางหนีจาก 1
บทที่ 6
ณัฐชาดาเดินอุ้มหนูบิ๊กวนไปเวียนมาภายในห้องนอนหลายสิบรอบจนเริ่มจะเวียนศีรษะก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าเธอจะทำอย่างที่คิดเอาไว้ดีหรือไม่ ที่สำคัญคือเธอยังไม่ได้ขออนุญาตพิชาภพ แต่ถ้าขอคิดหรือว่าเขาจะให้ทำแบบนั้น หากไม่ทำ เธอก็ต้องทนอยู่ในสภาพเหมือนคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้ต่อไปอีกนานเท่าไรก็ไม่รู้
แม้พิชาภพจะบอกว่าเต็มใจดูแลเธอ แต่ณัฐชาดากลับคิดต่าง หญิงสาวไม่อยากเป็นภาระด้วยการเกาะเขากินตลอดไป เธอจะต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ เมื่อพร้อมเธอก็จะไปใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ไม่รบกวนเขาอีก
“เอายังไงดีล่ะหนูบิ๊ก กลัวคุณใหญ่โกรธจังเลย”
“เมี้ยวๆ” หนูบิ๊กตอบพลางช้อนตาขึ้นมองเจ้าของมัน เหมือนจะฟังรู้เรื่อง
“แต่ถ้าคุณใหญ่ไม่รู้ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหม”
สาวน้อยยิ้มสดใส ตาเป็นประกายเมื่อหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ได้ เธอต้องแอบทำงานโดยที่พิชาภพไม่รู้เรื่อง คิดดังนั้น หญิงสาวจึงวางหนูบิ๊กลง ซึ่งมันไม่ได้วิ่งไปไหนยังคลอเคลียอยู่กับขาเรียวสวย มือบางกดโทรศัพท์หาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว คาดว่าเพื่อนน่าจะช่วยเธอได้
“ฮัลโหล นีใช่ไหม”
นีรนาเป็นเพื่อนของเธอสมัยเรียนมัธยม ซึ่งสนิทกันมากแต่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วเพราะหลังจากที่เรียนจบ เธอก็เรียนต่อมหาวิทยาลัยที่สงขลา ส่วนนีรนาคล้ายว่าจะทำงานเลย เหตุนี้ณัฐชาดาจึงคิดว่านีรนาน่าจะช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้ได้
“ใบบัวเหรอ ดีใจจังที่เธอโทรมา ไมได้เจอกันตั้งนาน” น้ำเสียงปลายสายตื่นเต้นยินดีมาก
“ขอโทษที่ไม่ได้โทรหาเลย”
“ไม่เป็นไร คนเราก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวต้องทำเยอะแยะกันทั้งนั้นแหละ ว่าแต่เป็นไงบ้าง”
“สบายดี เธอล่ะ”
“สบายดีเหมือนกัน”
“แล้วตอนนี้นีทำงานอะไร ที่ไหนเหรอ” ณัฐชาดาเริ่มเข้าเรื่องหลังทักทายเพื่อนให้หายคิดถึงแล้ว
“ตอนนี้ทำงานร้านกาแฟ ใบบัวล่ะ เรียนจบแล้วใช่ไหม”
“อื้ม แต่ยังไม่ได้ทำงานเลย”
“แล้วคิดว่าจะทำอะไรล่ะ” หญิงสาวถามอย่างสนใจ
“ยังไม่อยากทำงานประจำแบบจริงๆจังๆ หรอกแต่อยากขายของ” อันที่จริง ณัฐชาดาสามารถทำงานประจำหาเงินได้มากกว่าการขายของ แต่นั่นจะทำให้เธอไม่มีเวลาดูแลพิชาภพเหมือนอย่างที่เคยทำ และที่สำคัญกลัวเขาจะไม่อนุญาตให้ไปทำด้วย
“อ้าว! ทำไมล่ะ ขายของได้เงินน้อยจะตาย ฉันเคยทำแล้ว” นีรนาไม่เห็นด้วย
“แต่ฉันอยากลองทำน่ะ ขายของแฮนด์เมดไง ตอนนี้ฉันทำไว้หลายอย่างเลยนะ ทั้งสร้อย พวงกุญแจ และเข็มขัด สวยๆ ทั้งนั้นเลย ต้องขายได้แน่นอน” หญิงสาวเอ่ยอย่างมีความหวัง
“ตอนนี้ยังทำอยู่อีกเหรอ ท่าทางใบบัวจะชอบจริง ๆ นะเนี่ย”
“ใช่ เลยอยากรบกวนให้นีช่วยใบบัว”
“ช่วยยังไงหรือ”
“นีพอมีสถานที่ไหม” นี่แหละคือสิ่งสำคัญที่เธออยากให้นีรนาช่วยเหลือ พื้นที่ขายสำคัญมากที่สุด
“สถานที่เหรอ พอมีทำเลอยู่นะ”
“จริงหรือ นีช่วยติดต่อให้เราหน่อยได้ไหม ใบบัวอยากเอาของไปวางขาย” หญิงสาวรีบบอกอย่างกระตือรือร้น
“ใบบัวจะขายยังไงคนเดียว ไปทำงานอย่างอื่นดีกว่า” อย่างไรนีรนาก็ไม่เห็นด้วย
“ใบบัวอยากลองดู”
“ถ้าใบบัวแน่ใจเดี๋ยวฉันจะติดต่อให้ แล้วจะบอกอีกทีนะใบบัว”
“ขอบใจมากเลยนะ ว่าแต่นานไหม”
“ไม่นานเกินรอ”
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในห้องนอนหวังใจว่าจะพบภรรยาสาวกับหนูบิ๊กรออยู่เช่นทุกวัน แต่กลับไม่เจอ หัวใจห่อเหี่ยวลงอย่างน่าประหลาดใจ เขาระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มวางกระเป๋าเอกสารลงแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบ ‘ร้านของของ’ ในห้องนอนตัวเอง
“อะไร...” เขารำพึงถามตัวเอง ขณะจับจ้องผ้ากำมะหยี่สีแดงที่วางราบอยู่ข้างเตียงนอนฝั่งของณัฐชาดา บนผืนผ้าขนาดใหญ่พอสมควรมีสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ข้อเท้า แหวน พวงกุญแจ เข็มขัดที่ประดิษฐ์จากหินสีบ้าง จากลูกปัดบ้าง ดูอาร์ตผสมน่ารักได้อย่างลงตัว
“นี่จริงจังอย่างกับจะทำไปขายเลยหรือ”
ชายหนุ่มไม่คิดว่าณัฐชาดาจะทำของไว้เยอะแยะเช่นนี้ เขาแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เธอคงจะไม่รู้จะทำอะไรเลยทำเอาไว้หลายๆ อันเผื่อแจกคนโน้นคนนี้ นี่เขาเห็นรดาก็สวมสร้อยข้อมือของเธอ ชลชญาน์เองก็มีสร้อยคอเก๋ๆ ส่วนพิชาทยุตม์กับพิริยะได้พวงกุญแจเหมือนๆ กับที่วางบนผ้า
เขาเผยยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เมื่อพินิจพวงกุญแจต่างๆ แล้วไม่พบว่ามีชิ้นไหนเหมือนอย่างที่ณัฐชาดาทำให้เขา แสดงว่าชิ้นนั้นต้องพิเศษมากเป็นแน่
ชายหนุ่มหวนนึกถึงวันนั้น เช้าวันที่เขาจะไปทำงาน เมื่อคว้ากุญแจรถยนต์ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบพวงกุญแจหินเทอร์ควอยซ์หัวใจสีฟ้า ผสมผสานกับลูกปัดและเปลือกหอยมุกห้อยอยู่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ หญิงสาวทำตามที่บอกว่าจะให้ก็ให้จริงๆ แต่แสบนักที่ไม่ยอมเอามาให้กับตัว แต่แอบมาแขวนอย่างนี้ก็เซอร์ไพร์สดีเหมือนกันนะ
มือหนาล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูอีกครั้ง รู้สึกสุขล้นในอกทีเดียวเมื่อรับรู้ได้ว่าหญิงสาวใส่ใจเขาทุกรายละเอียด เธอคงไปถามในสักคนในบ้านว่าเขาเกิดราศีอะไร แล้วใช้เทอร์ควอยซ์มาประดิษฐ์พวงกุญแจให้เพื่อเป็นสิริมงคล
“ใบบัว...ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะรู้สึกอะไรแบบนี้”
ณัฐชาดาเดินอุ้มหนูบิ๊กวนไปเวียนมาภายในห้องนอนหลายสิบรอบจนเริ่มจะเวียนศีรษะก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าเธอจะทำอย่างที่คิดเอาไว้ดีหรือไม่ ที่สำคัญคือเธอยังไม่ได้ขออนุญาตพิชาภพ แต่ถ้าขอคิดหรือว่าเขาจะให้ทำแบบนั้น หากไม่ทำ เธอก็ต้องทนอยู่ในสภาพเหมือนคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้ต่อไปอีกนานเท่าไรก็ไม่รู้
แม้พิชาภพจะบอกว่าเต็มใจดูแลเธอ แต่ณัฐชาดากลับคิดต่าง หญิงสาวไม่อยากเป็นภาระด้วยการเกาะเขากินตลอดไป เธอจะต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ เมื่อพร้อมเธอก็จะไปใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ไม่รบกวนเขาอีก
“เอายังไงดีล่ะหนูบิ๊ก กลัวคุณใหญ่โกรธจังเลย”
“เมี้ยวๆ” หนูบิ๊กตอบพลางช้อนตาขึ้นมองเจ้าของมัน เหมือนจะฟังรู้เรื่อง
“แต่ถ้าคุณใหญ่ไม่รู้ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหม”
สาวน้อยยิ้มสดใส ตาเป็นประกายเมื่อหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ได้ เธอต้องแอบทำงานโดยที่พิชาภพไม่รู้เรื่อง คิดดังนั้น หญิงสาวจึงวางหนูบิ๊กลง ซึ่งมันไม่ได้วิ่งไปไหนยังคลอเคลียอยู่กับขาเรียวสวย มือบางกดโทรศัพท์หาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว คาดว่าเพื่อนน่าจะช่วยเธอได้
“ฮัลโหล นีใช่ไหม”
นีรนาเป็นเพื่อนของเธอสมัยเรียนมัธยม ซึ่งสนิทกันมากแต่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วเพราะหลังจากที่เรียนจบ เธอก็เรียนต่อมหาวิทยาลัยที่สงขลา ส่วนนีรนาคล้ายว่าจะทำงานเลย เหตุนี้ณัฐชาดาจึงคิดว่านีรนาน่าจะช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้ได้
“ใบบัวเหรอ ดีใจจังที่เธอโทรมา ไมได้เจอกันตั้งนาน” น้ำเสียงปลายสายตื่นเต้นยินดีมาก
“ขอโทษที่ไม่ได้โทรหาเลย”
“ไม่เป็นไร คนเราก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวต้องทำเยอะแยะกันทั้งนั้นแหละ ว่าแต่เป็นไงบ้าง”
“สบายดี เธอล่ะ”
“สบายดีเหมือนกัน”
“แล้วตอนนี้นีทำงานอะไร ที่ไหนเหรอ” ณัฐชาดาเริ่มเข้าเรื่องหลังทักทายเพื่อนให้หายคิดถึงแล้ว
“ตอนนี้ทำงานร้านกาแฟ ใบบัวล่ะ เรียนจบแล้วใช่ไหม”
“อื้ม แต่ยังไม่ได้ทำงานเลย”
“แล้วคิดว่าจะทำอะไรล่ะ” หญิงสาวถามอย่างสนใจ
“ยังไม่อยากทำงานประจำแบบจริงๆจังๆ หรอกแต่อยากขายของ” อันที่จริง ณัฐชาดาสามารถทำงานประจำหาเงินได้มากกว่าการขายของ แต่นั่นจะทำให้เธอไม่มีเวลาดูแลพิชาภพเหมือนอย่างที่เคยทำ และที่สำคัญกลัวเขาจะไม่อนุญาตให้ไปทำด้วย
“อ้าว! ทำไมล่ะ ขายของได้เงินน้อยจะตาย ฉันเคยทำแล้ว” นีรนาไม่เห็นด้วย
“แต่ฉันอยากลองทำน่ะ ขายของแฮนด์เมดไง ตอนนี้ฉันทำไว้หลายอย่างเลยนะ ทั้งสร้อย พวงกุญแจ และเข็มขัด สวยๆ ทั้งนั้นเลย ต้องขายได้แน่นอน” หญิงสาวเอ่ยอย่างมีความหวัง
“ตอนนี้ยังทำอยู่อีกเหรอ ท่าทางใบบัวจะชอบจริง ๆ นะเนี่ย”
“ใช่ เลยอยากรบกวนให้นีช่วยใบบัว”
“ช่วยยังไงหรือ”
“นีพอมีสถานที่ไหม” นี่แหละคือสิ่งสำคัญที่เธออยากให้นีรนาช่วยเหลือ พื้นที่ขายสำคัญมากที่สุด
“สถานที่เหรอ พอมีทำเลอยู่นะ”
“จริงหรือ นีช่วยติดต่อให้เราหน่อยได้ไหม ใบบัวอยากเอาของไปวางขาย” หญิงสาวรีบบอกอย่างกระตือรือร้น
“ใบบัวจะขายยังไงคนเดียว ไปทำงานอย่างอื่นดีกว่า” อย่างไรนีรนาก็ไม่เห็นด้วย
“ใบบัวอยากลองดู”
“ถ้าใบบัวแน่ใจเดี๋ยวฉันจะติดต่อให้ แล้วจะบอกอีกทีนะใบบัว”
“ขอบใจมากเลยนะ ว่าแต่นานไหม”
“ไม่นานเกินรอ”
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในห้องนอนหวังใจว่าจะพบภรรยาสาวกับหนูบิ๊กรออยู่เช่นทุกวัน แต่กลับไม่เจอ หัวใจห่อเหี่ยวลงอย่างน่าประหลาดใจ เขาระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มวางกระเป๋าเอกสารลงแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบ ‘ร้านของของ’ ในห้องนอนตัวเอง
“อะไร...” เขารำพึงถามตัวเอง ขณะจับจ้องผ้ากำมะหยี่สีแดงที่วางราบอยู่ข้างเตียงนอนฝั่งของณัฐชาดา บนผืนผ้าขนาดใหญ่พอสมควรมีสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ข้อเท้า แหวน พวงกุญแจ เข็มขัดที่ประดิษฐ์จากหินสีบ้าง จากลูกปัดบ้าง ดูอาร์ตผสมน่ารักได้อย่างลงตัว
“นี่จริงจังอย่างกับจะทำไปขายเลยหรือ”
ชายหนุ่มไม่คิดว่าณัฐชาดาจะทำของไว้เยอะแยะเช่นนี้ เขาแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เธอคงจะไม่รู้จะทำอะไรเลยทำเอาไว้หลายๆ อันเผื่อแจกคนโน้นคนนี้ นี่เขาเห็นรดาก็สวมสร้อยข้อมือของเธอ ชลชญาน์เองก็มีสร้อยคอเก๋ๆ ส่วนพิชาทยุตม์กับพิริยะได้พวงกุญแจเหมือนๆ กับที่วางบนผ้า
เขาเผยยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เมื่อพินิจพวงกุญแจต่างๆ แล้วไม่พบว่ามีชิ้นไหนเหมือนอย่างที่ณัฐชาดาทำให้เขา แสดงว่าชิ้นนั้นต้องพิเศษมากเป็นแน่
ชายหนุ่มหวนนึกถึงวันนั้น เช้าวันที่เขาจะไปทำงาน เมื่อคว้ากุญแจรถยนต์ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบพวงกุญแจหินเทอร์ควอยซ์หัวใจสีฟ้า ผสมผสานกับลูกปัดและเปลือกหอยมุกห้อยอยู่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ หญิงสาวทำตามที่บอกว่าจะให้ก็ให้จริงๆ แต่แสบนักที่ไม่ยอมเอามาให้กับตัว แต่แอบมาแขวนอย่างนี้ก็เซอร์ไพร์สดีเหมือนกันนะ
มือหนาล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูอีกครั้ง รู้สึกสุขล้นในอกทีเดียวเมื่อรับรู้ได้ว่าหญิงสาวใส่ใจเขาทุกรายละเอียด เธอคงไปถามในสักคนในบ้านว่าเขาเกิดราศีอะไร แล้วใช้เทอร์ควอยซ์มาประดิษฐ์พวงกุญแจให้เพื่อเป็นสิริมงคล
“ใบบัว...ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะรู้สึกอะไรแบบนี้”
จรดปลายรุ้ง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ม.ค. 2558, 20:35:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ม.ค. 2558, 20:35:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1914
| << บทที่ 5 เรื่องยุ่งยาก 2 | บทที่ 6 หาทางหนีจาก 2 >> |
แว่นใส 5 ม.ค. 2558, 23:14:15 น.
ดักทางให้ถูกนะคุณใหญ่
ดักทางให้ถูกนะคุณใหญ่
konhin 5 ม.ค. 2558, 23:18:54 น.
แหมมมม จะหนีทำไม ไม่รักคุณใหญ่ซักนิดเหรอ??
แหมมมม จะหนีทำไม ไม่รักคุณใหญ่ซักนิดเหรอ??
agentaja 7 ม.ค. 2558, 23:17:22 น.
ตกหลุมรักสาวน้อยแว้ว
ตกหลุมรักสาวน้อยแว้ว
ผักหวาน 11 ก.พ. 2558, 20:55:20 น.
เต็มเปาเลยคุณใหญ่
เต็มเปาเลยคุณใหญ่
