เมียเก็บ e-book
หล่อนคือหนามยอกยอกน้องสาวที่สมควรกำจัดให้พ้นทาง แต่กลับย้อนมาทิ่มแทงใจเขาให้ปวดร้าว แสนชิงชัง แต่กลับหลงใหลในวังวนเสน่หนา ใต้คำครหาหยามเหยียด...กืนน้ำใต้ศอกเพื่อนสนิท!
**หมายเหตุ**
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกา ทิตภากร ปัจจุบันเนื้อหาได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูร์ของเนือเรื่อง
(เปิดให้อ่านบางส่วนเท่านั้น!!)
**หมายเหตุ**
งานเขียนนี้เคยตีพิมพ์ในนามปากกา ทิตภากร ปัจจุบันเนื้อหาได้รับการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อความสมบูร์ของเนือเรื่อง
(เปิดให้อ่านบางส่วนเท่านั้น!!)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่1
เมียเก็บ
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
นังร่าน...แกเอาผัวฉันไปกกที่ไหน!
“ไร้สาระ...”
รสามองข้อความด่ากราดอย่างสาดเสียเทเสียที่ส่งผ่านเข้ามาทางโทรศัพท์มือถือแล้วแค่นยิ้มเสมือนหนึ่งชาชินเสียแล้ว ครั้นหย่อนเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋าก็คว้าแก้วบรั่นดีมาดื่ม ไม่อยากใส่ใจกับข้อความนั้น แต่วูบหนึ่งของความคิดก็อดที่จะนึกถึงคุณกวีขึ้นมาไม่ได้
นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของโรงแรมชื่อดังผู้นี้ทำให้ชีวิตของรสาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เริ่มจากการพาตัวเข้ามาใกล้ชิด ทาบทามหล่อนให้มาทำงานในตำแหน่งรีเซฟชั่น ทันทีที่เรียนจบ หลังจากนั้นก็เทียวไล้เทียวขื่อ ขับรถมารับมาส่ง บางครั้งก็พาไปทานข้าวกันสองต่อสองและเรียกหาอยู่บ่อยครั้ง ล่าสุด...เขายกคอนโดฯ สุดหรูให้หล่อน ซึ่งนั่นก็ทำให้ใครต่อใครพากันซุบซิบนินทาไปต่างๆ นานาและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...
หล่อนเป็นอีหนูของเขา!
ไม่นานนัก...ความสัมพันธ์ลับๆ ที่ไม่อาจเปิดเผยของทั้งสองก็กลายเป็นข่าวลือหนาหู จากปากต่อปากที่พูดกันไปเรื่อยเปื่อยในกลุ่มพนักงาน เรื่องดังกล่าวก็หลุดเข้าหูคุณระรินภรรยาของคุณกวีในวันหนึ่ง และนับตั้งแต่นั้นมารสาก็อยู่ไม่เป็นสุขอีกเลย เพราะภรรยาสุดที่รักของเขาตามล้างตามเช็ดด้วยกฎเหล็ก...
ผัวข้าใครอย่าแตะ!
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คุณระรินมาราวีรสาที่ทำงาน แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาด่ากราดให้อับอาย หากแต่พาเพื่อนมารุมทำร้าย แม้คุณกวีจะเคยขอร้องรสาให้ยอมลงให้ภรรยาเขา แต่เรื่องอย่างนี้ใครจะยอมได้ รสาเองก็มีมือมีเท้า ถ้าหล่อนเจ็บ...อีกฝ่ายก็ต้องเจ็บกว่า เพราะคนอย่างรสาไม่ยอมเจ็บตัวฟรีๆ ซึ่งหลังจากเกิดเรื่องขึ้นไม่นาน คุณกวีก็เรียกหล่อนเข้าพบ...
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปมีเรื่องกับระริน จะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง...เธอถึงจะเข้าใจ!”
กวีเอ่ยเสียงเครียด พลางตวัดสายตามองคนนั่งทำท่าไม่ยี่หระหน้าโต๊ะทำงาน สีหน้าแววตาของเขาสะท้อนความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แม้เวลานี้เขาจะโกรธรสา นึกเอือมระอาที่ก่อเรื่องไม่หยุดหย่อน อันเป็นสาเหตุให้เขากับภรรยาต้องมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง ถึงกระนั้นก็พยายามระงับอารมณ์ ไม่อยากตำหนิติเตียนด้วยถ้อยคำรุนแรงให้เจ็บช้ำน้ำใจ
“แต่คุณระรินกับเพื่อนเป็นฝ่ายมาหาเรื่องฉันก่อน”
“แล้วเธอเดินหนีไม่เป็นหรือไง”
“ทำไมฉันต้องหนี ฉันก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน ตบมาก็ตบกลับ ใครจะยอมเจ็บตัวฝ่ายเดียว” น้ำเสียงของรสาแข็งกระด้างพอๆ กับสายตา เรื่องอื่นพอพูดกันได้ แต่สำหรับเรื่องนี้...ได้แหลกกันไปข้าง!
“เอาเถอะ...ฉันไม่อยากพูดมาก ไหนๆ เรื่องก็จบไปแล้ว คราวหน้าก็ยอมๆ เขาหน่อยก็แล้วกัน เธอก็รู้นี่นาว่าระรินเป็นเมียฉัน เธอควรจะให้เกียรติ ไม่ใช่ไปสู้รบปรบมือกับเขา เรื่องระหว่างเราจะได้ไม่มีปัญหา”
“คำก็ปัญหา สองคำก็ปัญหา ถ้าคุณรู้ว่าจะมีปัญหาแล้วมายุ่งกับฉันทำไม!”
รสาคิดมาถึงตรงนี้ก็พ่นลมหายใจออกมา พลางสลัดเรื่องวุ่นๆ ระหว่างวันออกจากหัวแล้วยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม หล่อนไม่ได้น้อยใจที่คุณกวีรักและให้เกียรติภรรยามากกว่า ไม่เคยคาดหวังเสียด้วยซ้ำว่าเขาต้องรู้สึกเช่นนั้น เพียงแต่นึกน้อยใจที่คนผิดไม่ถูกตำหนิ ซ้ำเขายังบอกให้หล่อนยอมศิโรราบ ทั้งที่แม่เมียสุดที่รักของเขาเป็นฝ่ายมาหาเรื่องหล่อนก่อน
“เจียมตัวเสียบ้างสิรสา เธอเป็นใคร...แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร จะไปสู้อะไรกับคนที่นอนร่วมเตียงกันอยู่ทุกวัน!” รสาแค่นยิ้ม นึกสังเวชตัวเอง ครั้นปรือตาที่กรึ่มไปด้วยแอลกอฮอล์ขึ้นมองก็พบว่าเต็มเดือนเพื่อนสาวเดินกลับจากฟลอร์กว้างมาหยุดยืนตรงหน้า
“ไม่ออกไปสนุกหน่อยเหรอรสา นั่งดื่มอย่างเดียว เดี๋ยวก็เมาแย่หรอก”
“ไม่ใช่เมาแย่ แต่เมาแล้วต่างหาก”
“แล้วใครใช้ให้ดื่มเข้าไปขนาดนั้นละยะแม่คุณ ไป...กลับกันดีกว่า ลุกไหวไหมเนี่ย” เต็มเดือนรุดเข้าประคอง แต่คนนั่งคอพับคออ่อนกลับผลักหล่อนออกห่าง ซ้ำยังทำมือทำไม้ประกอบท่าทางว่ายังไหว
“สบายมาก...”
“สบายบ้าอะไร เมาแอ๋หมดสภาพอย่างนี้...นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะออกไปเอารถแล้วจะกลับเข้ามารับ“ เต็มเดือนส่ายหน้าอย่างนึกระอาแล้วก้าวออกจากโต๊ะ เมื่อเห็นแม่เพื่อนสาวตัวดีที่ทำปากเก่งเมื่อครู่ฟุบหน้าหลับกับท่อนแขนของตัวเอง
คล้อยหลังเต็มเดือน รสาก็เกิดอาการท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาจนต้องลุกพรวดพราดไปโค่งคออาเจียนในห้องน้ำ ครั้นล้างหน้าล้างตาเรียกสติเสร็จสรรพก็กลับออกมาคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นคล้องแขน ตั้งใจจะออกไปยืนรอเต็มเดือนที่หน้าผับ ทว่าระหว่างทางหล่อนเดินสะดุดขาตัวเองล้มลงไปนั่งจับกบ
“โธ่เอ๊ย! ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ” รสาบ่นกระปอดกระแปด พลางทรุดตัวลงเก็บเครื่องสำอางและข้าวของกระจุกกระจิกที่เทกระจาดออกจากกระเป๋ากลิ้งไปคนละทิศละทาง ในจังหวะนั้นเองเสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนก็ดังขึ้น พร้อมกับแท่งลิปสติกที่ยื่นมาตรงหน้า
“ให้ผมช่วยนะครับ”
รสาชะงักมือที่กำลังง่วนเก็บของใส่กระเป๋าพลางช้อนตาขึ้นมอง ก็พบว่าชายหนุ่มในชุดลำลองสบายๆ ทรุดตัวลงนั่งชันเข่าส่งยิ้มกระชากใจมาให้ แม้ผู้ชายคนนี้จะมีบุคลิกดิบเถื่อนอยู่ในตัว แต่ใบหน้าหล่อเหลาแลคมคายอันเป็นเสน่ห์ของเขาก็ทำให้สาวๆ หัวใจกระตุกได้ไม่ยาก
“ขอบคุณค่ะ...”
รสาพึมพำเสียงเบาราวกับเพ้อ นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา ราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งมนต์สะกด หล่อนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หนุ่มหล่อเร้าใจคนนั้นรวบรวมข้าวของที่ตกเกลื่อนกราดมาส่งคืนให้
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ...” รสารับข้าวของกระจุกกระจิกจากมือเขามาใส่กระเป๋าได้ก็ลุกขึ้นยืน อารามรีบร้อนขาดความระมัดระวังผนวกกับความเขินอาย อีกทั้งยังมึนเมา หล่อนก็เลยเซซวนคล้ายจะทรงตัวไม่อยู่ ครั้นอีกฝ่ายเห็นดังนั้นก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษรุดเข้าประคองอย่างมีน้ำใจ
“ไหวไหมครับเนี่ย ให้ผมเรียกแท็กซี่ให้ไหม”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉันมากับเพื่อน” รสาเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างสุภาพ ถึงกระนั้นใบหน้าที่แดงก่ำด้วยดีกรีก็ร้อนผ่าวไปหมด จนต้องหลุบสายตาลงต่ำมองสไตล์การแต่งตัวของเขา
ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของผู้ชายคนนี้จะเป็นสินค้าแบรนด์เนม แต่ทุกชิ้นก็เรียบง่ายเหมาะสำหรับใช้งานมากกว่าจะสวมใส่เป็นเครื่องประดับเพื่อบ่งบอกฐานะ นั่นบอกให้รู้ว่าเขาเป็นคนติดดิน ไม่ยึดติดความหรูหรา ซึ่งแตกต่างจากคุณกวีลิบลับ รายนั้น...ช่างเลือกและติดจะเจ้าสำอาง รักความสะอาดเป็นที่หนึ่ง เรื่องเสื้อผ้าหน้าผมนั้นไม่ต้องพูดถึง...แลเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“แน่ใจนะครับว่าคุณโอเค”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันคงต้องไปแล้ว” รสายิ้มให้ตามมารยาทแล้วเดินไปขึ้นรถเต็มเดือนที่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบ
ฝ่ายตฤณนั้นได้แต่ยืนส่งสายตามองไล่หลังสาวสวยในชุดเดรสสั้นที่ก้าวขึ้นรถไป ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หากแต่นึกสังเวชเสียมากว่า ในสายตาเขา..ผู้หญิงดื่มเหล้าเที่ยวผับชอบท่องราตรีอยู่เป็นนิจจัดว่าเป็นผู้หญิงรักสนุก ลากขึ้นเตียงง่ายและพร้อมจะเปลื้องผ้าได้ทุกเมื่อ เคยได้ยินมาว่าบางคนมีเซ็กซ์กับผู้ชายไปทั่วเพื่อสะสมแต้มเอาไว้คุยอวดกันในกลุ่ม แน่นอนว่าเขายังไม่อยากเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นของพวกหล่อน
ประพันธ์โดย...กันต์ระพี
นังร่าน...แกเอาผัวฉันไปกกที่ไหน!
“ไร้สาระ...”
รสามองข้อความด่ากราดอย่างสาดเสียเทเสียที่ส่งผ่านเข้ามาทางโทรศัพท์มือถือแล้วแค่นยิ้มเสมือนหนึ่งชาชินเสียแล้ว ครั้นหย่อนเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋าก็คว้าแก้วบรั่นดีมาดื่ม ไม่อยากใส่ใจกับข้อความนั้น แต่วูบหนึ่งของความคิดก็อดที่จะนึกถึงคุณกวีขึ้นมาไม่ได้
นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของโรงแรมชื่อดังผู้นี้ทำให้ชีวิตของรสาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เริ่มจากการพาตัวเข้ามาใกล้ชิด ทาบทามหล่อนให้มาทำงานในตำแหน่งรีเซฟชั่น ทันทีที่เรียนจบ หลังจากนั้นก็เทียวไล้เทียวขื่อ ขับรถมารับมาส่ง บางครั้งก็พาไปทานข้าวกันสองต่อสองและเรียกหาอยู่บ่อยครั้ง ล่าสุด...เขายกคอนโดฯ สุดหรูให้หล่อน ซึ่งนั่นก็ทำให้ใครต่อใครพากันซุบซิบนินทาไปต่างๆ นานาและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...
หล่อนเป็นอีหนูของเขา!
ไม่นานนัก...ความสัมพันธ์ลับๆ ที่ไม่อาจเปิดเผยของทั้งสองก็กลายเป็นข่าวลือหนาหู จากปากต่อปากที่พูดกันไปเรื่อยเปื่อยในกลุ่มพนักงาน เรื่องดังกล่าวก็หลุดเข้าหูคุณระรินภรรยาของคุณกวีในวันหนึ่ง และนับตั้งแต่นั้นมารสาก็อยู่ไม่เป็นสุขอีกเลย เพราะภรรยาสุดที่รักของเขาตามล้างตามเช็ดด้วยกฎเหล็ก...
ผัวข้าใครอย่าแตะ!
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่คุณระรินมาราวีรสาที่ทำงาน แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาด่ากราดให้อับอาย หากแต่พาเพื่อนมารุมทำร้าย แม้คุณกวีจะเคยขอร้องรสาให้ยอมลงให้ภรรยาเขา แต่เรื่องอย่างนี้ใครจะยอมได้ รสาเองก็มีมือมีเท้า ถ้าหล่อนเจ็บ...อีกฝ่ายก็ต้องเจ็บกว่า เพราะคนอย่างรสาไม่ยอมเจ็บตัวฟรีๆ ซึ่งหลังจากเกิดเรื่องขึ้นไม่นาน คุณกวีก็เรียกหล่อนเข้าพบ...
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปมีเรื่องกับระริน จะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง...เธอถึงจะเข้าใจ!”
กวีเอ่ยเสียงเครียด พลางตวัดสายตามองคนนั่งทำท่าไม่ยี่หระหน้าโต๊ะทำงาน สีหน้าแววตาของเขาสะท้อนความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แม้เวลานี้เขาจะโกรธรสา นึกเอือมระอาที่ก่อเรื่องไม่หยุดหย่อน อันเป็นสาเหตุให้เขากับภรรยาต้องมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง ถึงกระนั้นก็พยายามระงับอารมณ์ ไม่อยากตำหนิติเตียนด้วยถ้อยคำรุนแรงให้เจ็บช้ำน้ำใจ
“แต่คุณระรินกับเพื่อนเป็นฝ่ายมาหาเรื่องฉันก่อน”
“แล้วเธอเดินหนีไม่เป็นหรือไง”
“ทำไมฉันต้องหนี ฉันก็มีมือมีเท้าเหมือนกัน ตบมาก็ตบกลับ ใครจะยอมเจ็บตัวฝ่ายเดียว” น้ำเสียงของรสาแข็งกระด้างพอๆ กับสายตา เรื่องอื่นพอพูดกันได้ แต่สำหรับเรื่องนี้...ได้แหลกกันไปข้าง!
“เอาเถอะ...ฉันไม่อยากพูดมาก ไหนๆ เรื่องก็จบไปแล้ว คราวหน้าก็ยอมๆ เขาหน่อยก็แล้วกัน เธอก็รู้นี่นาว่าระรินเป็นเมียฉัน เธอควรจะให้เกียรติ ไม่ใช่ไปสู้รบปรบมือกับเขา เรื่องระหว่างเราจะได้ไม่มีปัญหา”
“คำก็ปัญหา สองคำก็ปัญหา ถ้าคุณรู้ว่าจะมีปัญหาแล้วมายุ่งกับฉันทำไม!”
รสาคิดมาถึงตรงนี้ก็พ่นลมหายใจออกมา พลางสลัดเรื่องวุ่นๆ ระหว่างวันออกจากหัวแล้วยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่ม หล่อนไม่ได้น้อยใจที่คุณกวีรักและให้เกียรติภรรยามากกว่า ไม่เคยคาดหวังเสียด้วยซ้ำว่าเขาต้องรู้สึกเช่นนั้น เพียงแต่นึกน้อยใจที่คนผิดไม่ถูกตำหนิ ซ้ำเขายังบอกให้หล่อนยอมศิโรราบ ทั้งที่แม่เมียสุดที่รักของเขาเป็นฝ่ายมาหาเรื่องหล่อนก่อน
“เจียมตัวเสียบ้างสิรสา เธอเป็นใคร...แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร จะไปสู้อะไรกับคนที่นอนร่วมเตียงกันอยู่ทุกวัน!” รสาแค่นยิ้ม นึกสังเวชตัวเอง ครั้นปรือตาที่กรึ่มไปด้วยแอลกอฮอล์ขึ้นมองก็พบว่าเต็มเดือนเพื่อนสาวเดินกลับจากฟลอร์กว้างมาหยุดยืนตรงหน้า
“ไม่ออกไปสนุกหน่อยเหรอรสา นั่งดื่มอย่างเดียว เดี๋ยวก็เมาแย่หรอก”
“ไม่ใช่เมาแย่ แต่เมาแล้วต่างหาก”
“แล้วใครใช้ให้ดื่มเข้าไปขนาดนั้นละยะแม่คุณ ไป...กลับกันดีกว่า ลุกไหวไหมเนี่ย” เต็มเดือนรุดเข้าประคอง แต่คนนั่งคอพับคออ่อนกลับผลักหล่อนออกห่าง ซ้ำยังทำมือทำไม้ประกอบท่าทางว่ายังไหว
“สบายมาก...”
“สบายบ้าอะไร เมาแอ๋หมดสภาพอย่างนี้...นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะออกไปเอารถแล้วจะกลับเข้ามารับ“ เต็มเดือนส่ายหน้าอย่างนึกระอาแล้วก้าวออกจากโต๊ะ เมื่อเห็นแม่เพื่อนสาวตัวดีที่ทำปากเก่งเมื่อครู่ฟุบหน้าหลับกับท่อนแขนของตัวเอง
คล้อยหลังเต็มเดือน รสาก็เกิดอาการท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาจนต้องลุกพรวดพราดไปโค่งคออาเจียนในห้องน้ำ ครั้นล้างหน้าล้างตาเรียกสติเสร็จสรรพก็กลับออกมาคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นคล้องแขน ตั้งใจจะออกไปยืนรอเต็มเดือนที่หน้าผับ ทว่าระหว่างทางหล่อนเดินสะดุดขาตัวเองล้มลงไปนั่งจับกบ
“โธ่เอ๊ย! ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ” รสาบ่นกระปอดกระแปด พลางทรุดตัวลงเก็บเครื่องสำอางและข้าวของกระจุกกระจิกที่เทกระจาดออกจากกระเป๋ากลิ้งไปคนละทิศละทาง ในจังหวะนั้นเองเสียงทุ้มนุ่มของใครบางคนก็ดังขึ้น พร้อมกับแท่งลิปสติกที่ยื่นมาตรงหน้า
“ให้ผมช่วยนะครับ”
รสาชะงักมือที่กำลังง่วนเก็บของใส่กระเป๋าพลางช้อนตาขึ้นมอง ก็พบว่าชายหนุ่มในชุดลำลองสบายๆ ทรุดตัวลงนั่งชันเข่าส่งยิ้มกระชากใจมาให้ แม้ผู้ชายคนนี้จะมีบุคลิกดิบเถื่อนอยู่ในตัว แต่ใบหน้าหล่อเหลาแลคมคายอันเป็นเสน่ห์ของเขาก็ทำให้สาวๆ หัวใจกระตุกได้ไม่ยาก
“ขอบคุณค่ะ...”
รสาพึมพำเสียงเบาราวกับเพ้อ นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา ราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งมนต์สะกด หล่อนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หนุ่มหล่อเร้าใจคนนั้นรวบรวมข้าวของที่ตกเกลื่อนกราดมาส่งคืนให้
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ...” รสารับข้าวของกระจุกกระจิกจากมือเขามาใส่กระเป๋าได้ก็ลุกขึ้นยืน อารามรีบร้อนขาดความระมัดระวังผนวกกับความเขินอาย อีกทั้งยังมึนเมา หล่อนก็เลยเซซวนคล้ายจะทรงตัวไม่อยู่ ครั้นอีกฝ่ายเห็นดังนั้นก็แสดงความเป็นสุภาพบุรุษรุดเข้าประคองอย่างมีน้ำใจ
“ไหวไหมครับเนี่ย ให้ผมเรียกแท็กซี่ให้ไหม”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ พอดีฉันมากับเพื่อน” รสาเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างสุภาพ ถึงกระนั้นใบหน้าที่แดงก่ำด้วยดีกรีก็ร้อนผ่าวไปหมด จนต้องหลุบสายตาลงต่ำมองสไตล์การแต่งตัวของเขา
ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของผู้ชายคนนี้จะเป็นสินค้าแบรนด์เนม แต่ทุกชิ้นก็เรียบง่ายเหมาะสำหรับใช้งานมากกว่าจะสวมใส่เป็นเครื่องประดับเพื่อบ่งบอกฐานะ นั่นบอกให้รู้ว่าเขาเป็นคนติดดิน ไม่ยึดติดความหรูหรา ซึ่งแตกต่างจากคุณกวีลิบลับ รายนั้น...ช่างเลือกและติดจะเจ้าสำอาง รักความสะอาดเป็นที่หนึ่ง เรื่องเสื้อผ้าหน้าผมนั้นไม่ต้องพูดถึง...แลเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“แน่ใจนะครับว่าคุณโอเค”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันคงต้องไปแล้ว” รสายิ้มให้ตามมารยาทแล้วเดินไปขึ้นรถเต็มเดือนที่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดเทียบ
ฝ่ายตฤณนั้นได้แต่ยืนส่งสายตามองไล่หลังสาวสวยในชุดเดรสสั้นที่ก้าวขึ้นรถไป ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หากแต่นึกสังเวชเสียมากว่า ในสายตาเขา..ผู้หญิงดื่มเหล้าเที่ยวผับชอบท่องราตรีอยู่เป็นนิจจัดว่าเป็นผู้หญิงรักสนุก ลากขึ้นเตียงง่ายและพร้อมจะเปลื้องผ้าได้ทุกเมื่อ เคยได้ยินมาว่าบางคนมีเซ็กซ์กับผู้ชายไปทั่วเพื่อสะสมแต้มเอาไว้คุยอวดกันในกลุ่ม แน่นอนว่าเขายังไม่อยากเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นของพวกหล่อน
กันต์ระพี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ม.ค. 2558, 09:48:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 ม.ค. 2558, 09:48:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1486
| ตอนที่ 2 >> |