พระจันทร์ซ่อนรัก
เธอแอบใช้มือเล็กๆบังไม่ให้เขาเห็นแล้วเขียนข้อความนั้นลงไป “ขอให้ผู้ชายคนนั้น เป็นคุณ...พัตต์”
รุ้งพรายลงท้าย ประโยคด้วยตัวอักษรโต ๆ ซึ่งไม่ต่างจากหัวใจที่ตอนนี้มันพองฟูคับอกแล้ว!
............
เล่ห์ร้ายหรือมนตราใดๆ ก็ไม่อาจซ่อนใจเขาและเธอ
รุ้งพรายลงท้าย ประโยคด้วยตัวอักษรโต ๆ ซึ่งไม่ต่างจากหัวใจที่ตอนนี้มันพองฟูคับอกแล้ว!
............
เล่ห์ร้ายหรือมนตราใดๆ ก็ไม่อาจซ่อนใจเขาและเธอ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
บทนำ
เด็กหญิงรุ้งพรายมองเหม่อไปนอกหน้าต่างเธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นับแต่กลุ่มเมฆผืนใหญ่เคลื่อนทับจันทร์เจ้าขา กระนั้นก็ยังไม่ละความพยายามตั้งจิตอธิษฐานต่อไป ถึงแม้หลายคืนที่ผ่านมาจะมองเห็นดวงจันทร์เพียงครึ่งเสี้ยวก็ตาม
อันที่จริงวันนี้รุ้งพรายได้รับบาดเจ็บจากการเล่นแผลง ๆ จนปวดระบมไปทั้งตัว แต่เพราะจิตใจเข้มแข็ง และเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น เธอจึงอดตาหลับขับตานอนรอคอยให้เวลาสำคัญมาถึงเร็วไว เด็กหญิงมองไปที่เฝือกสีขาวตุ่นซึ่งห่อหุ้มแขนเล็ก ๆ ไว้ ครั้นเห็นเข้าก็นึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ็บตัวไม่พอยังทำให้พ่อเสียใจอีก ซ้ำร้ายพ่อก็เอาแต่โทษตัวเองว่าดูแลรุ้งพรายได้ไม่ดีเท่าแม่ที่ทิ้งไป พอได้ยินอย่างนี้หัวใจดวงน้อยก็ร้าวไหว...
ร่างเล็กถอนสะอื้นจนตัวโยน จริงอยู่เมื่อเช้าอาจเล่นซนไปนิด แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อเธอทนความเหงาไม่ไหว ยิ่งต้องเล่นคนเดียวไร้เพื่อน ๆ ความคิดความอ่านของเธอจึงแปลกกว่าเด็กวัยไล่เลี่ยกันอยู่มาก และหลังจากปีนขึ้นไปบนมะม่วงได้ไม่ทันไร จู่ ๆ เธอก็อุตริกระโดดลอยลงมา รุ้งพรายคะเนเอาว่าว่าวกระดาษแสนสวยซึ่งประดิษฐ์ให้มีรูปร่างคล้ายปีกนกคงช่วยให้บินได้จริง ๆ ทว่าพอพุ่งลงลงมาเท่านั้นแหละ เธอก็โม่งพื้นนอนชักดิ้นชักงอร้องโอดโอย ก่อนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลตามระเบียบ ท้ายที่สุดก็เธอได้ใส่เฝือกเป็นรางวัลชิ้นใหญ่ ซึ่งมอบให้แก่เด็กหญิงช่างฝันเป็นตุ เป็นตะ จนได้เรื่อง!
ดึกแล้วแต่รุ้งพรายยังไม่เห็นแม้แต่เงาของสิ่งที่รอคอย เด็กหญิงดูข่าวจากโทรทัศน์ว่าคืนนี้จะมีปรากฏการณ์ฝนดาวตก ครั้นรอนานเข้าความตื่นเต้นที่มีก็ถดถอย รุ้งพรายบ่นงึมงำอยู่พักใหญ่ กระทั่งหางตามองเห็นแสงสว่างลุกวาบบนผืนฟ้ากว้าง ด้วยความดีใจเธอจึงส่งเสียงกรี๊ดสั้น ๆ เด็กหญิงจดจ้องลำแสงสว่างซึ่งพาดผ่านท้องฟ้าไม่วางตา
“นะ นั่น...ฝนดาวตก!” นัยน์ตาดำขลับเกิดประกายสดใส ฝนดาวตกเกิดขึ้นตรงหน้าแล้ว!
รุ้งพรายกลั้นลมหายใจ แล้วนึกถึงคำอธิษฐานที่ท่องจำเอาไว้ คำพูดพวกนั้น เธอหยิบยืมจากหนังสือเล่มโปรด‘โรงสีมหัศจรรย์’ ซึ่งตัวเอกได้อธิษฐานต่อจันทร์เจ้าตามคำบอกของนางฟ้าแม่ทูนหัว ในเรื่อง
เด็กชายผู้โดดเดี่ยวได้ขอพรให้สรรพสิ่งในโรงสีมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ เพราะอยากมีเพื่อนเล่นคลายเหงายามค่ำคืน และการที่เขาเป็นเด็กดี กตัญญูต่อบุพการี ให้ความช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน สิ่งที่ขอจึงสัมฤทธิ์ผล โดยมีเงื่อนไขอยู่ว่าหลังจากดวงอาทิตย์ตกดิน สิ่งต่าง ๆ จึงจะสามารถเคลื่อนไหวและพูดคุยได้ และพอถึงรุ่งเช้าวันใหม่ทุกอย่างจะกลับคืนดังเดิม รวมทั้งความทรงจำระหว่างเด็กน้อยกับทุกสรรพสิ่งก็จะเลือนหายไปด้วย!
รุ้งพรายใจเต้นตึกตัก ในยามที่แหงนมองท้องฟ้า เด็กหญิงกลั้นลมหายใจ ตอนนี้โลกคล้ายของเธอคล้ายจะหยุดหมุน เธอตั้งจิตสงบนิ่ง แล้วเอ่ยข้อความนั้นในใจ...‘ ขอให้พี่ชายสุดหล่อ(องค์รักษ์ประจำตัวหนู)... อยู่เป็นเพื่อนกันตลอดไป ’
ครั้นอธิษฐานจบ เธอก็คิดถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องมาเป็นเด็กหญิงข้างหน้าต่างเฝ้ามองดวงจันทร์ในทุกค่ำคืน ดวงหน้านวลใสมีสีแดงระเรื่อแต่งแต้ม เด็กหญิงขัดเขินเมื่อคิดถึงพี่ชายในฝันคนที่เธอสมอ้างให้เป็น ‘องค์รักษ์ประจำตัว’ เนิ่นนานแล้วที่เขาหลบหน้าไป แล้วหากคืนนี้ได้เจอกันอีกครั้ง ย่อมยืนยันได้ว่าเธอไม่ใช่เด็กที่ชอบพูดปดเหมือนใคร ๆ พยายามปรักปรำให้เป็น
จวบจนผ่านไปค่อนคืนเด็กหญิงก็ยังไม่ง่วง เธอเลยหาวิธีเฉพาะตัวช่วยให้หลับง่ายขึ้น รุ้งพรายคว้าผ้าห่มสีลูกกวาดมาคลุมร่างไว้หลวม ๆ เพื่อช่วยขับไล่ความหนาวจากสายลมที่พัดเข้ามาในห้อง แสงจากโคมไฟกระทบดวงหน้านวลซึ่งเผยรอยยิ้มสุขใจ หลังจากขยับตัวอย่างลำบากเพราะเฝือกที่แขน เธอก็หยิบหนังสือเล่มโปรดมาไว้กับตัวได้สำเร็จ
เด็กหญิงอ่านข้อความในหน้ากระดาษอย่างสนุกสนาน เธอเลียนเสียงเป็นตัวละครตัวแล้วตัวเล่าด้วยน้ำเสียงสูงต่ำดังกังวาน เรื่องราวต่าง ๆ โลดแล่นในหัวจวบจนสะเทือนใจคำว่า ‘เด็กเลี้ยงแกะ’ ในหน้าหนังสือซึ่งตัวเอกถูกว่าร้ายพอดี ห้วงนั้นใจดวงน้อยร้าวไหว ขอบตาผะผ่าวร้อน ไม่นานน้ำตาเจ้ากรรมก็หยดแหมะลงตรงหน้ากระดาษพอดิบพอดี
หลายเดือนก่อนคำว่า ‘เด็กเลี้ยงแกะ’ ส่งผลให้จิตใจบอบช้ำ เธอถูกเพื่อนในโรงเรียนพูดให้อับอาย เกิดเป็นปมฝังใจ ‘รุ้งพรายเด็กเลี้ยงแกะกิ้ว ๆ คนหน้าไม่อาย’ ที่ต้องเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ต้นเรื่องก็มาจากองค์รักษ์ในฝันของเธอ..
เธอนำเรื่องของเขาไปเล่าให้คนอื่นฟัง เด็กหญิงยอมรับว่าแต่งเติมไปบ้าง แต่มันก็มีเค้าโครงจากสิ่งซึ่งเห็นในฝันเกินครึ่ง แทนที่คนอื่นจะเชื่อ กลับเห็นเป็นเรื่องขบขัน หาว่าพูดจาเหลวไหล ปั้นน้ำเป็นตัว เจออย่างนี้เข้ารุ้งพรายเลยมองหน้าเพื่อนไม่ติด พอถูกล้อหนัก ๆ เธอก็เริ่มเก็บตัวและหลบอยู่ในมุมเล็ก ๆ เพียงลำพัง
เด็กหญิงปล่อยความคิดวิ่งวนเนิ่นนาน กระทั่งผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า และด้วยแรงอธิษฐานจากจิตใจบริสุทธิ์ เธอจึงได้พบพี่ชายผู้เป็นองค์รักษ์ (ประจำตัว) กลุ่มหมอกสีเทาจาง ๆ โอบคลุมห้องนอนอย่างรวดเร็ว ตามด้วยความเย็นชื้น เสียงเพลงประหลาดขับขานในท่วงทำนองซึ่งทำให้รู้ถึงการมาเยือนของเพื่อนในฝัน พร้อมกลิ่นหวานละมุนซึ่งล่องลอยในชั้นบรรยากาศ
เงาตะคุ่ม ๆ ผุดขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง แล้วเคลื่อนไปยังปลายเตียง ก่อนจะลอยสูงเหนือร่างเด็กหญิงซึ่งขดตัวใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เธอมองสิ่งที่เผยตัวตรงหน้าด้วยความพิศวง ตัวเขาคล้ายเรืองแสงได้ ผิวก็ขาวผุดผาด ระยิบระยิบด้วยแสงสีทอง และผมที่ยาวสลวยนั้นช่วยปกปิดแผงอกหนาซึ่งเปล่าเปลือย ส่วนด้านล่างเขาสวมผ้าสีขาวสะอาดตาที่พลิ้วไหวไปตามสายลม
พี่ชายมองเธอด้วยดวงตาซึ่งมีประกายแววรุ่งโรจน์ ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มละมุน แสนโอนโยน เสมือนการปลอบประโลมให้เด็กหญิงคลายความทุกข์ใจ แล้วเพียงอึดใจต่อมาเขาก็ทำท่าประหนึ่งร่ายมนต์วิเศษ ...วาบนั้นสัมผัสเร้นลับโอบคลุมร่างเล็กเอาไว้ เด็กหญิงใจหายใจคว่ำรู้สึกกลัวอย่างไรไม่รู้ ด้วยจู่ ๆ ก็เหมือนได้รับพลังชีวิตถ่ายโอนมาสู่ร่าง!
ทว่าพอหันมองไปพี่ชายอีกครั้ง รุ้งพรายเห็นความผิดปกติฉายชัด ดวงหน้างามนั้นกลับบิดเบี้ยว นี่หมายความว่า บาดแผลของเธอถูกถ่ายโอนไปอยู่ที่เขาแล้วใช่ไหม ?! ภาพในฝันนั้นเหมือนจริงจนน่าขนลุก แขนข้างขวาของเธอหายเป็นปกติราวกับมีปาฏิหาริย์ รุ้งพรายจำจดได้ว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นเช่นนี้หลายครั้งหลายครา เป็นไปได้ไหมว่าพี่ชายมีมนตราช่วยปัดเป่าให้ตัวเธอหายเจ็บป่วยได้ ดังนั้นไม่ว่าจะเล่นซนและได้แผลเล็กใหญ่สักเพียงใด แค่เธออธิษฐานให้เจอเขาในฝัน พอตื่นเช้าวันใหม่ความเจ็บปวดที่มีก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง
ทว่าบาดแผลของรุ้งพรายครั้งนี้ ได้สร้างความเจ็บปวดให้พี่ชายไม่น้อย ร่างงามซึ่งเคยมีแสงมลังเมลืองพลันเกิดเงาดำซ้อนทับ แล้วจากความตื่นเต้นดีใจที่ได้พบเขาจึงเปลี่ยนเป็นความหวาดผวาแทน ชั่วพริบตาร่างนั้นพลันแปรเปลี่ยน มันชวนให้พรั่นพรึงที่สุด ด้วยเหนือบั้นเอวเขามีสิ่งประหลาดโผล่ออกมาโบกสะบัดอย่างแรง!
‘หางปลา...มีหางปลาอยู่ข้างหลัง...เงือก!’ ภาพสุดท้ายก่อนสะดุ้งตื่น รุ้งพรายเห็นร่างสีเขียวอมฟ้าขนาดยักษ์ ซึ่งมีหางปลายืนประจันหน้าเธอ ดวงตาดำขลับเบิกขยาย เหงื่อโทรมกาย หัวใจเด็กหญิงเต้นแรงเป็นเจ้าเข้า เมื่อครู่รุ้งพรายฝันถึงพี่ชายซึ่งมีดวงหน้างดงาม ผมยาวสลวย นุ่งผ้าสีขาวสะอาดตาลอยอยู่ในอากาศก่อนจะกลายร่างเป็นปีศาจซึ่งมีหางเป็นปลา!
แน่แล้ว! พี่ชายผู้เป็นองค์รักษ์ในฝัน สามารถแปลงกายเป็นปีศาจเงือกจอมพลังได้ !
เด็กหญิงผุดลุกจากเตียงแล้วก้าวเดินทันที ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ร้องเสียงหลง บนแผ่นกระดานไม้มีน้ำพรมดวงใหญ่น้อย กระจายโดยทั่ว เธอกระโดดเป็นจิงโจ้หลบผิวน้ำเย็นชื้น จนไปถึงหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ เด็กหญิงกวาดตามองไปตรงแสงสว่าง ซึ่งลอดผ่านผ้าม่านเข้าในห้องนอน
ห้วงนั้นเหมือนมีมนต์สะกดให้ตกอยู่ในภวังค์ แสงวิบวับสะท้อนมาจากกรอบหน้าต่างไม้ ดึงดูดให้ก้าวไปหาของฝากจากพี่ชายในฝัน รุ้งพรายชั่งใจอยู่ประเดี๋ยว สูดลมหายใจลึกเรียกความกล้าให้ตน ก่อนจะเอื้อมมือออกไปช้า ๆ แล้วหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาเพ่งพิศ ตอนแรกนึกว่าเป็นชิ้นส่วนจากดาวตาวตก ทว่าพอมองให้ดีกลับเป็นเกล็ดปลาสีสวยซึ่งชวนให้พิศวงยิ่งนัก นิ้วเรียวสัมผัสเกล็ดปลาสีลึกลับด้วยความตื่นตาตื่นใจ ความรู้สึกร้อนวาบถ่ายโอนมาสู่ร่างพร้อมกับมนตราจากดินแดนปริศนา ยามนั้นริมฝีปากสีชมพูโค้งขึ้น เด็กหญิงยิ้มพรายเปี่ยมสุข
นับจากนี้ เกล็ดปลาลึกลับซึ่งกำลังสะท้อนแสงจันทร์ จะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ให้ทุกคนรู้ว่า เธอไม่ใช่เด็กเลี้ยงแกะอีกต่อไป!
เด็กหญิงรุ้งพรายมองเหม่อไปนอกหน้าต่างเธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นับแต่กลุ่มเมฆผืนใหญ่เคลื่อนทับจันทร์เจ้าขา กระนั้นก็ยังไม่ละความพยายามตั้งจิตอธิษฐานต่อไป ถึงแม้หลายคืนที่ผ่านมาจะมองเห็นดวงจันทร์เพียงครึ่งเสี้ยวก็ตาม
อันที่จริงวันนี้รุ้งพรายได้รับบาดเจ็บจากการเล่นแผลง ๆ จนปวดระบมไปทั้งตัว แต่เพราะจิตใจเข้มแข็ง และเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น เธอจึงอดตาหลับขับตานอนรอคอยให้เวลาสำคัญมาถึงเร็วไว เด็กหญิงมองไปที่เฝือกสีขาวตุ่นซึ่งห่อหุ้มแขนเล็ก ๆ ไว้ ครั้นเห็นเข้าก็นึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เจ็บตัวไม่พอยังทำให้พ่อเสียใจอีก ซ้ำร้ายพ่อก็เอาแต่โทษตัวเองว่าดูแลรุ้งพรายได้ไม่ดีเท่าแม่ที่ทิ้งไป พอได้ยินอย่างนี้หัวใจดวงน้อยก็ร้าวไหว...
ร่างเล็กถอนสะอื้นจนตัวโยน จริงอยู่เมื่อเช้าอาจเล่นซนไปนิด แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อเธอทนความเหงาไม่ไหว ยิ่งต้องเล่นคนเดียวไร้เพื่อน ๆ ความคิดความอ่านของเธอจึงแปลกกว่าเด็กวัยไล่เลี่ยกันอยู่มาก และหลังจากปีนขึ้นไปบนมะม่วงได้ไม่ทันไร จู่ ๆ เธอก็อุตริกระโดดลอยลงมา รุ้งพรายคะเนเอาว่าว่าวกระดาษแสนสวยซึ่งประดิษฐ์ให้มีรูปร่างคล้ายปีกนกคงช่วยให้บินได้จริง ๆ ทว่าพอพุ่งลงลงมาเท่านั้นแหละ เธอก็โม่งพื้นนอนชักดิ้นชักงอร้องโอดโอย ก่อนถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลตามระเบียบ ท้ายที่สุดก็เธอได้ใส่เฝือกเป็นรางวัลชิ้นใหญ่ ซึ่งมอบให้แก่เด็กหญิงช่างฝันเป็นตุ เป็นตะ จนได้เรื่อง!
ดึกแล้วแต่รุ้งพรายยังไม่เห็นแม้แต่เงาของสิ่งที่รอคอย เด็กหญิงดูข่าวจากโทรทัศน์ว่าคืนนี้จะมีปรากฏการณ์ฝนดาวตก ครั้นรอนานเข้าความตื่นเต้นที่มีก็ถดถอย รุ้งพรายบ่นงึมงำอยู่พักใหญ่ กระทั่งหางตามองเห็นแสงสว่างลุกวาบบนผืนฟ้ากว้าง ด้วยความดีใจเธอจึงส่งเสียงกรี๊ดสั้น ๆ เด็กหญิงจดจ้องลำแสงสว่างซึ่งพาดผ่านท้องฟ้าไม่วางตา
“นะ นั่น...ฝนดาวตก!” นัยน์ตาดำขลับเกิดประกายสดใส ฝนดาวตกเกิดขึ้นตรงหน้าแล้ว!
รุ้งพรายกลั้นลมหายใจ แล้วนึกถึงคำอธิษฐานที่ท่องจำเอาไว้ คำพูดพวกนั้น เธอหยิบยืมจากหนังสือเล่มโปรด‘โรงสีมหัศจรรย์’ ซึ่งตัวเอกได้อธิษฐานต่อจันทร์เจ้าตามคำบอกของนางฟ้าแม่ทูนหัว ในเรื่อง
เด็กชายผู้โดดเดี่ยวได้ขอพรให้สรรพสิ่งในโรงสีมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ เพราะอยากมีเพื่อนเล่นคลายเหงายามค่ำคืน และการที่เขาเป็นเด็กดี กตัญญูต่อบุพการี ให้ความช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน สิ่งที่ขอจึงสัมฤทธิ์ผล โดยมีเงื่อนไขอยู่ว่าหลังจากดวงอาทิตย์ตกดิน สิ่งต่าง ๆ จึงจะสามารถเคลื่อนไหวและพูดคุยได้ และพอถึงรุ่งเช้าวันใหม่ทุกอย่างจะกลับคืนดังเดิม รวมทั้งความทรงจำระหว่างเด็กน้อยกับทุกสรรพสิ่งก็จะเลือนหายไปด้วย!
รุ้งพรายใจเต้นตึกตัก ในยามที่แหงนมองท้องฟ้า เด็กหญิงกลั้นลมหายใจ ตอนนี้โลกคล้ายของเธอคล้ายจะหยุดหมุน เธอตั้งจิตสงบนิ่ง แล้วเอ่ยข้อความนั้นในใจ...‘ ขอให้พี่ชายสุดหล่อ(องค์รักษ์ประจำตัวหนู)... อยู่เป็นเพื่อนกันตลอดไป ’
ครั้นอธิษฐานจบ เธอก็คิดถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องมาเป็นเด็กหญิงข้างหน้าต่างเฝ้ามองดวงจันทร์ในทุกค่ำคืน ดวงหน้านวลใสมีสีแดงระเรื่อแต่งแต้ม เด็กหญิงขัดเขินเมื่อคิดถึงพี่ชายในฝันคนที่เธอสมอ้างให้เป็น ‘องค์รักษ์ประจำตัว’ เนิ่นนานแล้วที่เขาหลบหน้าไป แล้วหากคืนนี้ได้เจอกันอีกครั้ง ย่อมยืนยันได้ว่าเธอไม่ใช่เด็กที่ชอบพูดปดเหมือนใคร ๆ พยายามปรักปรำให้เป็น
จวบจนผ่านไปค่อนคืนเด็กหญิงก็ยังไม่ง่วง เธอเลยหาวิธีเฉพาะตัวช่วยให้หลับง่ายขึ้น รุ้งพรายคว้าผ้าห่มสีลูกกวาดมาคลุมร่างไว้หลวม ๆ เพื่อช่วยขับไล่ความหนาวจากสายลมที่พัดเข้ามาในห้อง แสงจากโคมไฟกระทบดวงหน้านวลซึ่งเผยรอยยิ้มสุขใจ หลังจากขยับตัวอย่างลำบากเพราะเฝือกที่แขน เธอก็หยิบหนังสือเล่มโปรดมาไว้กับตัวได้สำเร็จ
เด็กหญิงอ่านข้อความในหน้ากระดาษอย่างสนุกสนาน เธอเลียนเสียงเป็นตัวละครตัวแล้วตัวเล่าด้วยน้ำเสียงสูงต่ำดังกังวาน เรื่องราวต่าง ๆ โลดแล่นในหัวจวบจนสะเทือนใจคำว่า ‘เด็กเลี้ยงแกะ’ ในหน้าหนังสือซึ่งตัวเอกถูกว่าร้ายพอดี ห้วงนั้นใจดวงน้อยร้าวไหว ขอบตาผะผ่าวร้อน ไม่นานน้ำตาเจ้ากรรมก็หยดแหมะลงตรงหน้ากระดาษพอดิบพอดี
หลายเดือนก่อนคำว่า ‘เด็กเลี้ยงแกะ’ ส่งผลให้จิตใจบอบช้ำ เธอถูกเพื่อนในโรงเรียนพูดให้อับอาย เกิดเป็นปมฝังใจ ‘รุ้งพรายเด็กเลี้ยงแกะกิ้ว ๆ คนหน้าไม่อาย’ ที่ต้องเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ต้นเรื่องก็มาจากองค์รักษ์ในฝันของเธอ..
เธอนำเรื่องของเขาไปเล่าให้คนอื่นฟัง เด็กหญิงยอมรับว่าแต่งเติมไปบ้าง แต่มันก็มีเค้าโครงจากสิ่งซึ่งเห็นในฝันเกินครึ่ง แทนที่คนอื่นจะเชื่อ กลับเห็นเป็นเรื่องขบขัน หาว่าพูดจาเหลวไหล ปั้นน้ำเป็นตัว เจออย่างนี้เข้ารุ้งพรายเลยมองหน้าเพื่อนไม่ติด พอถูกล้อหนัก ๆ เธอก็เริ่มเก็บตัวและหลบอยู่ในมุมเล็ก ๆ เพียงลำพัง
เด็กหญิงปล่อยความคิดวิ่งวนเนิ่นนาน กระทั่งผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า และด้วยแรงอธิษฐานจากจิตใจบริสุทธิ์ เธอจึงได้พบพี่ชายผู้เป็นองค์รักษ์ (ประจำตัว) กลุ่มหมอกสีเทาจาง ๆ โอบคลุมห้องนอนอย่างรวดเร็ว ตามด้วยความเย็นชื้น เสียงเพลงประหลาดขับขานในท่วงทำนองซึ่งทำให้รู้ถึงการมาเยือนของเพื่อนในฝัน พร้อมกลิ่นหวานละมุนซึ่งล่องลอยในชั้นบรรยากาศ
เงาตะคุ่ม ๆ ผุดขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง แล้วเคลื่อนไปยังปลายเตียง ก่อนจะลอยสูงเหนือร่างเด็กหญิงซึ่งขดตัวใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เธอมองสิ่งที่เผยตัวตรงหน้าด้วยความพิศวง ตัวเขาคล้ายเรืองแสงได้ ผิวก็ขาวผุดผาด ระยิบระยิบด้วยแสงสีทอง และผมที่ยาวสลวยนั้นช่วยปกปิดแผงอกหนาซึ่งเปล่าเปลือย ส่วนด้านล่างเขาสวมผ้าสีขาวสะอาดตาที่พลิ้วไหวไปตามสายลม
พี่ชายมองเธอด้วยดวงตาซึ่งมีประกายแววรุ่งโรจน์ ริมฝีปากบางโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มละมุน แสนโอนโยน เสมือนการปลอบประโลมให้เด็กหญิงคลายความทุกข์ใจ แล้วเพียงอึดใจต่อมาเขาก็ทำท่าประหนึ่งร่ายมนต์วิเศษ ...วาบนั้นสัมผัสเร้นลับโอบคลุมร่างเล็กเอาไว้ เด็กหญิงใจหายใจคว่ำรู้สึกกลัวอย่างไรไม่รู้ ด้วยจู่ ๆ ก็เหมือนได้รับพลังชีวิตถ่ายโอนมาสู่ร่าง!
ทว่าพอหันมองไปพี่ชายอีกครั้ง รุ้งพรายเห็นความผิดปกติฉายชัด ดวงหน้างามนั้นกลับบิดเบี้ยว นี่หมายความว่า บาดแผลของเธอถูกถ่ายโอนไปอยู่ที่เขาแล้วใช่ไหม ?! ภาพในฝันนั้นเหมือนจริงจนน่าขนลุก แขนข้างขวาของเธอหายเป็นปกติราวกับมีปาฏิหาริย์ รุ้งพรายจำจดได้ว่าเหตุการณ์เกิดขึ้นเช่นนี้หลายครั้งหลายครา เป็นไปได้ไหมว่าพี่ชายมีมนตราช่วยปัดเป่าให้ตัวเธอหายเจ็บป่วยได้ ดังนั้นไม่ว่าจะเล่นซนและได้แผลเล็กใหญ่สักเพียงใด แค่เธออธิษฐานให้เจอเขาในฝัน พอตื่นเช้าวันใหม่ความเจ็บปวดที่มีก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง
ทว่าบาดแผลของรุ้งพรายครั้งนี้ ได้สร้างความเจ็บปวดให้พี่ชายไม่น้อย ร่างงามซึ่งเคยมีแสงมลังเมลืองพลันเกิดเงาดำซ้อนทับ แล้วจากความตื่นเต้นดีใจที่ได้พบเขาจึงเปลี่ยนเป็นความหวาดผวาแทน ชั่วพริบตาร่างนั้นพลันแปรเปลี่ยน มันชวนให้พรั่นพรึงที่สุด ด้วยเหนือบั้นเอวเขามีสิ่งประหลาดโผล่ออกมาโบกสะบัดอย่างแรง!
‘หางปลา...มีหางปลาอยู่ข้างหลัง...เงือก!’ ภาพสุดท้ายก่อนสะดุ้งตื่น รุ้งพรายเห็นร่างสีเขียวอมฟ้าขนาดยักษ์ ซึ่งมีหางปลายืนประจันหน้าเธอ ดวงตาดำขลับเบิกขยาย เหงื่อโทรมกาย หัวใจเด็กหญิงเต้นแรงเป็นเจ้าเข้า เมื่อครู่รุ้งพรายฝันถึงพี่ชายซึ่งมีดวงหน้างดงาม ผมยาวสลวย นุ่งผ้าสีขาวสะอาดตาลอยอยู่ในอากาศก่อนจะกลายร่างเป็นปีศาจซึ่งมีหางเป็นปลา!
แน่แล้ว! พี่ชายผู้เป็นองค์รักษ์ในฝัน สามารถแปลงกายเป็นปีศาจเงือกจอมพลังได้ !
เด็กหญิงผุดลุกจากเตียงแล้วก้าวเดินทันที ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ร้องเสียงหลง บนแผ่นกระดานไม้มีน้ำพรมดวงใหญ่น้อย กระจายโดยทั่ว เธอกระโดดเป็นจิงโจ้หลบผิวน้ำเย็นชื้น จนไปถึงหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ เด็กหญิงกวาดตามองไปตรงแสงสว่าง ซึ่งลอดผ่านผ้าม่านเข้าในห้องนอน
ห้วงนั้นเหมือนมีมนต์สะกดให้ตกอยู่ในภวังค์ แสงวิบวับสะท้อนมาจากกรอบหน้าต่างไม้ ดึงดูดให้ก้าวไปหาของฝากจากพี่ชายในฝัน รุ้งพรายชั่งใจอยู่ประเดี๋ยว สูดลมหายใจลึกเรียกความกล้าให้ตน ก่อนจะเอื้อมมือออกไปช้า ๆ แล้วหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาเพ่งพิศ ตอนแรกนึกว่าเป็นชิ้นส่วนจากดาวตาวตก ทว่าพอมองให้ดีกลับเป็นเกล็ดปลาสีสวยซึ่งชวนให้พิศวงยิ่งนัก นิ้วเรียวสัมผัสเกล็ดปลาสีลึกลับด้วยความตื่นตาตื่นใจ ความรู้สึกร้อนวาบถ่ายโอนมาสู่ร่างพร้อมกับมนตราจากดินแดนปริศนา ยามนั้นริมฝีปากสีชมพูโค้งขึ้น เด็กหญิงยิ้มพรายเปี่ยมสุข
นับจากนี้ เกล็ดปลาลึกลับซึ่งกำลังสะท้อนแสงจันทร์ จะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ให้ทุกคนรู้ว่า เธอไม่ใช่เด็กเลี้ยงแกะอีกต่อไป!
เขมปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.ค. 2554, 09:12:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.ค. 2554, 09:14:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1811
| บทที่ ๑ >> |
เขมปัณณ์ 10 ก.ค. 2554, 09:15:29 น.
สวัสดีครับ เรื่องนี้ เกลาใหม่ทั้งหมด ครับ มีทั้งหมด 25 บท ผมจะทยอยลงให้จบภายใน หนึ่งเดือน ขอคำแนะนำด้วยนะครับ
สวัสดีครับ เรื่องนี้ เกลาใหม่ทั้งหมด ครับ มีทั้งหมด 25 บท ผมจะทยอยลงให้จบภายใน หนึ่งเดือน ขอคำแนะนำด้วยนะครับ
ลิลลี่สีเลือด 10 ก.ค. 2554, 09:25:09 น.
เป็นกำลังใจให้นะคะ กับงานดีดีชิ้นนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ กับงานดีดีชิ้นนี้
ปูสีน้ำเงิน 10 ก.ค. 2554, 14:46:27 น.
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
คิมหันตุ์ 10 ก.ค. 2554, 23:57:13 น.
เอ๊ะๆ....มาแล้วๆ.....เหมือนหายไปนานนะจ๊ะ
เอ๊ะๆ....มาแล้วๆ.....เหมือนหายไปนานนะจ๊ะ
เขมปัณณ์ 11 ก.ค. 2554, 18:11:37 น.
ขอบคุณ น้อ งหนี่ , คุณ ปูสีน้ำเงิน , คุณ คิมหันตุ ติดตามกันจนจบนะครับ
ขอบคุณ น้อ งหนี่ , คุณ ปูสีน้ำเงิน , คุณ คิมหันตุ ติดตามกันจนจบนะครับ