เกมร้ายทาสหัวใจซาตาน
ลินิน กำลังจะแต่งงานกับ วิทวัส ชายหนุ่มคนรักของเธอขณะที่ความฝันเธอกำลังจะเป็นจริงผู้ชายที่ชื่อ วาริช ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้พร้อมค้อนที่ทำให้หัวใจแตกสลายเรื่องราวจะเป็นยังไงโปรดติดตาม
Tags: ความรัก ความแค้น
ตอน: เธอคือทาสรัก
คุยกันนิ๊ดนึงนะจ๊ะ!!ตอนนี้ติดเรทนะใครไม่ชอบอย่าอ่านนะจ๊ะเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน!!
★☆★☆★☆
เช้าวันที่สดใสกว่าทุกวันได้เริ่มขึ้น
"ลินินลูกเสร็จหรือยัง" อนงค์เรียกลูกสาว
"เสร็จยิ่งกว่าเสร็จอีกค่ะแม่ต่าย" ลินินสาวน้อยวัย22ยืนมองกระจกพร้อมชุดแต่งงานสีขาว
"โห!!!สวยมากเลยลูกแม่" ต่ายหรืออนงค์ยิ้ม
"สวยเหมือนแม่ตายไงคะ" ลินินโผกอดแม่
"จร้า!!ลงไปเถอะลูก" แม่ต่ายยิ้ม
"แม่ลงไปก่อนนะคะขอลินินใส่แหวนก่อน"
"จร้า!รีบลงมานะ" แม่ต่ายลูบหัวลูกสาวก่อนจะเดินยิ้มลงมาลินินยิ้มสักพักก็เดินตามออกมาลินินกดลิฟต์สักพักลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับผู้ชายใส่สูทสีดำร่างสูงโปร่งผิวขาวใส่แว่นสีดำปากสีลูกพีชเขายิ้มมุมปากลินินเลิกคิ้ว(อีตานี้บ้าไปแล้วอยู่ในโรงแรมยังจะใส่แว่นอีก)ลินินรู้สึกไม่ดีจึงหันซ้ายจะลงบันไดแต่ก็มีมือหนึ่งจับมือเธอไว้
"คุณจะทำอะไร" ลินินพยายามสะบัดมือออกแต่เขากลับรวมตัวเธอ
"สวยจริงๆลูกสาวเมียน้อยเนี่ย" เสียงทุ้มที่แสนเย็นชาพูดขึ้น
"พูดอะไร!!!ปล่อยนะ!!!!" ลินินดิ้นเขาส่ายหน้าก่อนจะเอานิ้วกดท้ายทายลินินแล้วทุกอย่างก็เงียบสนิท............
"โหย!!เมื่อยชะมัด" ลินินรู้สึกตัวเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอน
"ที่นี่ที่ไหน" ลินินขมวดคิ้วก่อนจะนึกย้อนเหตุการณ์
"ใช่!!!ไอ้ชุดดำนั้นจับฉันมา" ลินินกัดฟัน
"ตื่นแล้วเหรอ" ชายต้นเหตุเดินเข้ามา
"นายเป็นใครจับฉันมาทำไมฉัน..แย่แล้ว!!!พี่วิทงานแต่งฉัน"
"คงเสียดายสินะที่จับผู้ชายรวยๆไม่ได้" เขามองเธออย่างเหยีดหยัน
"นายพูดอะไรของนาย" ลินินมองเขา
"บอกเอาบุญก็ได้ผัวเอ้ย!!สามีใหม่แม่เธอเขาคืออาของฉันถ้าย้อนไปสัก3ปีที่แล้วเธอไม่สงสัยหรอว่าจู่ๆแม่เธอก็รวยขึ้นมาแต่ก็อย่างว่าแหละหลอกอาฉันให้รักหัวปักหัวปำพอสูบเงินไปหมดก็ทิ้งทำให้อาของฉันต้องฆ่าตัวตาย"ลินินงงกับสิ่งที่เขาพูด
"นายคงจับมาผิดคนแล้วล่ะ!!แม่ฉันเขาถูกล็อตเตอรี่ตั้งหาก"
"เธอนี่มันช่างใสซื่อจริงๆเอ๊ะ!!แต่ฉันว่าไหมนะเพราะผู้หญิงดีๆเขาไม่แย่งสามีของคนอื่นหรอก"
"นายกล่าวหาแม่ฉันไม่พอยังจะกล่าวหาพี่วิทอีกหรอ"
"นายวิทวัส อิทธิพล ผู้ชายที่ทำน้องสาวฉันท้องเธอคิดว่าฉันจะโกหกเหรอ" พูดถึงตรงนี้สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนไปลินินเธอลุกขึ้นก่อนจะเดินมาเขา
"ฉันเสียใจจริงๆพี่วิททำสิ่งที่เลวร้ายมาก" ลินินพูดเขามองเธองงๆ
"แต่มันเรื่องอะไรของฉันละ!!!" พูดจบลินินก็หอบกระโปรงวิ่งลงมาจากห้องพอมาถึงประตูผู้ชายใส่สูทสีดำประมาณ10กว่าคนก็ตรงมาดักหน้า
"หนีฉันไม่พ้นหรอกลินิน" เขาเดินลงมา
"ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นายมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวฉันและมีสิทธิ์อะไรมาทำลายงานแต่งฉันป่านนี้พี่วิทคงแจ้งตำรวจแล้ว"
"ตำรวจงั้นหรอหึ!!ฉัน วาริช วิริยะสิทธราชมาเฟียใหญ่ที่แม้แต่ตำรวจยังกลัวเธอคิดว่าใครจะมาจับฉัน"วาริชส่ายหน้าลินินนึกถึงพ่อที่ถูกมาเฟียฆ่าตายเธอมีอคติกับมาเฟียมากเธอมองเขา
"มาเฟียเหรอ!!!นึกจะทำอะไรก็ทำหรือไงหรือว่าอยากหาสามีที่ดีพร้อมอย่างพี่วิทถึงขนาดจับฉันมาเพราะหวังจะให้พี่วิทเป็นสามีน้องนายบางทีน้องนายอาจจะพลาดท่าท้องกับคนอื่นแล้วโบ้ยว่าพี่วิทเป็นพ่อของเด็กก็ได้!!!" ลินินจ้องหน้าเขาวาริชกำมือแน่น
"อย่าปากดีลินิน!!น้องฉันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ก็คงเหมือนพี่สินะ" วาริชกระชากแขนเธอเข้ามา
"อย่ามาทำรู้นิสัยคนอื่นดีหน่อยเลยดูตัวเองเถอะจะเป็นเมียฉันยังไม่รู้ตัวอีก"
"ฉันไม่มีวันเป็นเมียพวกมาเฟียเลวๆแบบนายหรอกไม่มีวัน!!!!" ลินินตะโกนวาริชกระชากมือเธอขึ้นมาที่ห้องนอนก่อนจะเหวี่ยงเธอลงเตียง
"จองหอง!!!มาดูสิว่าแม่เธอกับไอ้วิทถ้ารู้ว่าลูกและคนรักของพวกมันเป็นเมียฉันพวกมันจะว่ายังไง" วาริชขึ้นค่อมลินินก่อนจะจูบและไซร้คอเธอ
"ปล่อยฉันนะ!!!ช่วยด้วย" ลินินร้องแต่ก็ไม่มีประโยชน์
"ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกนะทั้งอาและน้องฉัน...ฉันมีพวกเขาอยู่แค่2คนในเมื่อพวกเธอทำร้ายคนที่ฉันรักฉันก็จะทำให้พวกมันเจ็บยิ่งกว่าฉันหลายร้อยเท่า!!!"
"แล้วทำไมน้องนายไม่ตายไปเลยละ" ลินินโกรธมากวาริชเองก็โกรธเขากระชากชุดแต่งงานเธอออกจนเห็นบราลูกไม้สีขาว
"แม้แต่ชุดชั้นในยังสวยเลยเธอคงมีเสน่ห์เหมือนแม่สินะเอาสิ!!ทำให้ฉันรักหัวปักหัวปำเหมือนที่แม่เธอทำกับอาฉัน" วาริชไซร้คอลินิน
เธอดิ้นแต่ก็ถูกตรึงติดไว้กับที่นอน
"อ๊ะ......นาย.....ปล่อยฉันนะ" ลินินพยายามห้ามแต่เสียงก็ออกมาแผ่วเบาวาริชถอดเสื้อเขาออกก่อนจะปลดบราเธอและบรรจงจูบหน้าอกของเธออีกมือก็เคล้นคลึงทรวงอก
"อย่า....ปล่อยนะ" ลินินน้ำตาไหล่วาริชผละออกก่อนจะถอดเกงเกงและแทรกตัวขึ้นมาทับลินินก่อนจะค่อยๆขยับเข้าทีละนิด
"โอ้ย!!!!!เจ็บ......ฉัน.....เจ็บ" ลินินจิกแผ่นหลังเขาวาริชลุกขึ้น
"เจ็บหรือ???อย่าบอกนะว่าไอ้วิทมันเก็บรักษาความบริสุทธิ์ของเธอไว้...ดี!!!ถ้ามันรู้มันคงคลั่งตาย" วาริชจูบลินินก่อนจะค่อยเริ่มใหม่
"ปล่อย....ฉัน.....อ๊ะ....เจ็บ" ลินินร้อง
"ก็อย่าเกร็งสิมัน....จะ...ได้ไม่เจ็บ" วาริชเริ่มก่อนจะขยับลินินเริ่มคลายเจ็บเธอผลักไหล่เขาแต่ก็ไม่มีผลจนในที่สุด
"อ๊ะ......อ๊า......." ทั้งสองร้องพร้อมกันวาริชถอนตัวออกก่อนจะพยุงตัวลุกใส่เสื้อคลุมแล้วเดินออกมา
"ฮือๆ......." ลินินร้องไห้สิ่งที่สำคัญในชีวิตของเธอกลับต้องมาพังทลายเพราะเกมบ้าๆของคนที่เธอไม่เคยทำความแค้นให้เขาวาริชแอบอยู่ข้างกำแพงเขาก้มหน้า
"ฉันเสียใจลินินแต่นี่มันแค่เริ่มต้น" วาริชก้มหน้าทั้งสองถูกกั้นเพียงกำแพงชั้นเดียวหัวใจของทั้งสองต่างก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
★☆★☆★☆
เช้าวันที่สดใสกว่าทุกวันได้เริ่มขึ้น
"ลินินลูกเสร็จหรือยัง" อนงค์เรียกลูกสาว
"เสร็จยิ่งกว่าเสร็จอีกค่ะแม่ต่าย" ลินินสาวน้อยวัย22ยืนมองกระจกพร้อมชุดแต่งงานสีขาว
"โห!!!สวยมากเลยลูกแม่" ต่ายหรืออนงค์ยิ้ม
"สวยเหมือนแม่ตายไงคะ" ลินินโผกอดแม่
"จร้า!!ลงไปเถอะลูก" แม่ต่ายยิ้ม
"แม่ลงไปก่อนนะคะขอลินินใส่แหวนก่อน"
"จร้า!รีบลงมานะ" แม่ต่ายลูบหัวลูกสาวก่อนจะเดินยิ้มลงมาลินินยิ้มสักพักก็เดินตามออกมาลินินกดลิฟต์สักพักลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับผู้ชายใส่สูทสีดำร่างสูงโปร่งผิวขาวใส่แว่นสีดำปากสีลูกพีชเขายิ้มมุมปากลินินเลิกคิ้ว(อีตานี้บ้าไปแล้วอยู่ในโรงแรมยังจะใส่แว่นอีก)ลินินรู้สึกไม่ดีจึงหันซ้ายจะลงบันไดแต่ก็มีมือหนึ่งจับมือเธอไว้
"คุณจะทำอะไร" ลินินพยายามสะบัดมือออกแต่เขากลับรวมตัวเธอ
"สวยจริงๆลูกสาวเมียน้อยเนี่ย" เสียงทุ้มที่แสนเย็นชาพูดขึ้น
"พูดอะไร!!!ปล่อยนะ!!!!" ลินินดิ้นเขาส่ายหน้าก่อนจะเอานิ้วกดท้ายทายลินินแล้วทุกอย่างก็เงียบสนิท............
"โหย!!เมื่อยชะมัด" ลินินรู้สึกตัวเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอน
"ที่นี่ที่ไหน" ลินินขมวดคิ้วก่อนจะนึกย้อนเหตุการณ์
"ใช่!!!ไอ้ชุดดำนั้นจับฉันมา" ลินินกัดฟัน
"ตื่นแล้วเหรอ" ชายต้นเหตุเดินเข้ามา
"นายเป็นใครจับฉันมาทำไมฉัน..แย่แล้ว!!!พี่วิทงานแต่งฉัน"
"คงเสียดายสินะที่จับผู้ชายรวยๆไม่ได้" เขามองเธออย่างเหยีดหยัน
"นายพูดอะไรของนาย" ลินินมองเขา
"บอกเอาบุญก็ได้ผัวเอ้ย!!สามีใหม่แม่เธอเขาคืออาของฉันถ้าย้อนไปสัก3ปีที่แล้วเธอไม่สงสัยหรอว่าจู่ๆแม่เธอก็รวยขึ้นมาแต่ก็อย่างว่าแหละหลอกอาฉันให้รักหัวปักหัวปำพอสูบเงินไปหมดก็ทิ้งทำให้อาของฉันต้องฆ่าตัวตาย"ลินินงงกับสิ่งที่เขาพูด
"นายคงจับมาผิดคนแล้วล่ะ!!แม่ฉันเขาถูกล็อตเตอรี่ตั้งหาก"
"เธอนี่มันช่างใสซื่อจริงๆเอ๊ะ!!แต่ฉันว่าไหมนะเพราะผู้หญิงดีๆเขาไม่แย่งสามีของคนอื่นหรอก"
"นายกล่าวหาแม่ฉันไม่พอยังจะกล่าวหาพี่วิทอีกหรอ"
"นายวิทวัส อิทธิพล ผู้ชายที่ทำน้องสาวฉันท้องเธอคิดว่าฉันจะโกหกเหรอ" พูดถึงตรงนี้สีหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนไปลินินเธอลุกขึ้นก่อนจะเดินมาเขา
"ฉันเสียใจจริงๆพี่วิททำสิ่งที่เลวร้ายมาก" ลินินพูดเขามองเธองงๆ
"แต่มันเรื่องอะไรของฉันละ!!!" พูดจบลินินก็หอบกระโปรงวิ่งลงมาจากห้องพอมาถึงประตูผู้ชายใส่สูทสีดำประมาณ10กว่าคนก็ตรงมาดักหน้า
"หนีฉันไม่พ้นหรอกลินิน" เขาเดินลงมา
"ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นายมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวฉันและมีสิทธิ์อะไรมาทำลายงานแต่งฉันป่านนี้พี่วิทคงแจ้งตำรวจแล้ว"
"ตำรวจงั้นหรอหึ!!ฉัน วาริช วิริยะสิทธราชมาเฟียใหญ่ที่แม้แต่ตำรวจยังกลัวเธอคิดว่าใครจะมาจับฉัน"วาริชส่ายหน้าลินินนึกถึงพ่อที่ถูกมาเฟียฆ่าตายเธอมีอคติกับมาเฟียมากเธอมองเขา
"มาเฟียเหรอ!!!นึกจะทำอะไรก็ทำหรือไงหรือว่าอยากหาสามีที่ดีพร้อมอย่างพี่วิทถึงขนาดจับฉันมาเพราะหวังจะให้พี่วิทเป็นสามีน้องนายบางทีน้องนายอาจจะพลาดท่าท้องกับคนอื่นแล้วโบ้ยว่าพี่วิทเป็นพ่อของเด็กก็ได้!!!" ลินินจ้องหน้าเขาวาริชกำมือแน่น
"อย่าปากดีลินิน!!น้องฉันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ก็คงเหมือนพี่สินะ" วาริชกระชากแขนเธอเข้ามา
"อย่ามาทำรู้นิสัยคนอื่นดีหน่อยเลยดูตัวเองเถอะจะเป็นเมียฉันยังไม่รู้ตัวอีก"
"ฉันไม่มีวันเป็นเมียพวกมาเฟียเลวๆแบบนายหรอกไม่มีวัน!!!!" ลินินตะโกนวาริชกระชากมือเธอขึ้นมาที่ห้องนอนก่อนจะเหวี่ยงเธอลงเตียง
"จองหอง!!!มาดูสิว่าแม่เธอกับไอ้วิทถ้ารู้ว่าลูกและคนรักของพวกมันเป็นเมียฉันพวกมันจะว่ายังไง" วาริชขึ้นค่อมลินินก่อนจะจูบและไซร้คอเธอ
"ปล่อยฉันนะ!!!ช่วยด้วย" ลินินร้องแต่ก็ไม่มีประโยชน์
"ฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกนะทั้งอาและน้องฉัน...ฉันมีพวกเขาอยู่แค่2คนในเมื่อพวกเธอทำร้ายคนที่ฉันรักฉันก็จะทำให้พวกมันเจ็บยิ่งกว่าฉันหลายร้อยเท่า!!!"
"แล้วทำไมน้องนายไม่ตายไปเลยละ" ลินินโกรธมากวาริชเองก็โกรธเขากระชากชุดแต่งงานเธอออกจนเห็นบราลูกไม้สีขาว
"แม้แต่ชุดชั้นในยังสวยเลยเธอคงมีเสน่ห์เหมือนแม่สินะเอาสิ!!ทำให้ฉันรักหัวปักหัวปำเหมือนที่แม่เธอทำกับอาฉัน" วาริชไซร้คอลินิน
เธอดิ้นแต่ก็ถูกตรึงติดไว้กับที่นอน
"อ๊ะ......นาย.....ปล่อยฉันนะ" ลินินพยายามห้ามแต่เสียงก็ออกมาแผ่วเบาวาริชถอดเสื้อเขาออกก่อนจะปลดบราเธอและบรรจงจูบหน้าอกของเธออีกมือก็เคล้นคลึงทรวงอก
"อย่า....ปล่อยนะ" ลินินน้ำตาไหล่วาริชผละออกก่อนจะถอดเกงเกงและแทรกตัวขึ้นมาทับลินินก่อนจะค่อยๆขยับเข้าทีละนิด
"โอ้ย!!!!!เจ็บ......ฉัน.....เจ็บ" ลินินจิกแผ่นหลังเขาวาริชลุกขึ้น
"เจ็บหรือ???อย่าบอกนะว่าไอ้วิทมันเก็บรักษาความบริสุทธิ์ของเธอไว้...ดี!!!ถ้ามันรู้มันคงคลั่งตาย" วาริชจูบลินินก่อนจะค่อยเริ่มใหม่
"ปล่อย....ฉัน.....อ๊ะ....เจ็บ" ลินินร้อง
"ก็อย่าเกร็งสิมัน....จะ...ได้ไม่เจ็บ" วาริชเริ่มก่อนจะขยับลินินเริ่มคลายเจ็บเธอผลักไหล่เขาแต่ก็ไม่มีผลจนในที่สุด
"อ๊ะ......อ๊า......." ทั้งสองร้องพร้อมกันวาริชถอนตัวออกก่อนจะพยุงตัวลุกใส่เสื้อคลุมแล้วเดินออกมา
"ฮือๆ......." ลินินร้องไห้สิ่งที่สำคัญในชีวิตของเธอกลับต้องมาพังทลายเพราะเกมบ้าๆของคนที่เธอไม่เคยทำความแค้นให้เขาวาริชแอบอยู่ข้างกำแพงเขาก้มหน้า
"ฉันเสียใจลินินแต่นี่มันแค่เริ่มต้น" วาริชก้มหน้าทั้งสองถูกกั้นเพียงกำแพงชั้นเดียวหัวใจของทั้งสองต่างก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
เวลาที่ผ่านเลยไป เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.พ. 2558, 20:38:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.พ. 2558, 20:38:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 940
| แค้นเสน่ห์หา >> |