ดาวล้อมมุก
เพราะสูญเสียพ่อแม่ไปจากอุบัติเหตุ ทำให้ดาวรดาดูแลน้องสาวอย่างกับไข่ในหิน บางครั้งเธอคงลืมไปว่าคนเราอาจดูแลกันได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องหัวใจ ดาวรดาจะทำอย่างไรเมื่อรักครั้งแรกของน้องสาวเกิดขึ้นกับชายหนุ่มต้องห้าม!!!
Tags: gagayear, ดาว, มุก, นิยายรัก,
ตอน: บทนำ
- บทนำ –
‘เปรี้ยง!’
เสียงฟ้าคำรามลั่นหลังส่องประกายเป็นสายวิ่งสู่ดิน แทนที่พรุ่งนี้จะเป็นวันแห่งความสุขกับความสำเร็จในการศึกษา แต่ดาวรดากลับได้รับข่าวร้ายกลางดึกจากโรงพยาบาล ในใจได้แต่ภาวนาอย่าให้มีอะไรร้ายแรงอย่างที่กลัว
“พี่คะช่วยขับเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ” เธอเอ่ยปากบอกคนขับแท็กซี่เมื่อความเร็วของรถวิ่งช้ากว่าใจ
“ฝนตกถนนมันลื่น เร็วกว่านี้ไม่ได้อันตราย” อีกฝ่ายบอกพร้อมมองคนสั่งผ่านกระจก มือที่กำกันแน่นกับท่าทางนั่งไม่ติดของคนในกระจกทำให้เขาเร่งความเร็วขึ้นอีกนิด
คำตอบของคนขับแท็กซี่ทำให้เธออยากเกิดเป็นนกเสียจริงๆ ริมฝีปากบางเฉียบขมิบขมุบเหมือนท่องอะไรอยู่ตลอดเวลา ดวงหน้าขาวใสแฝงรอยกังวล คิ้วเรียวมนคอยแต่จะวิ่งเข้าหากันร่ำไป ดวงตาเรียวคล้ายตาเหยี่ยวนั้นแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้มาอย่างหนักแต่เปล่าเลย เธอข่มกลืนหยดน้ำตาลงไปในอก ไม่อยากตีตนไปก่อนไข้ด้วยหวังว่าผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองและน้องสาวต้องปลอดภัย
หลังจากนั่งกระวนกระวายต่อมาอีกพักใหญ่รถจึงเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าตึกฉุกเฉินของโรงพยาบาลชานเมือง เธอจ่ายเงินแล้วโดดพรวดลงจากรถโดยไม่สนใจเงินทอนอีกยี่สิบกว่าบาท ท่าทางเล่อล่ากับรองเท้าแตะคนละแบบคนละสีที่หญิงสาวสวมมาทำให้ผู้คนหันมองตลอดทาง
“ฉันเป็นลูกสาวของคุณมนตรีกับคุณดารณีที่โรงพยาบาลโทรไปแจ้งว่าประสบอุบัติเหตุค่ะ” น้ำเสียงสั่นเครือปนหอบบอกกับพยาบาลที่เดินสวนมา
“เชิญทางนี้ค่ะ” พยาบาลสาวบอกก่อนออกเดินนำหน้าไป พลางเหลือบมองรองเท้าแตะข้างหนึ่งสีเขียว ข้างหนึ่งสีเหลืองอย่างขำไม่ออก
เมื่อเดินตามนางพยาบาลมาถึงหน้าห้องๆ หนึ่ง คนเดินนำเดินลิ่วไปหาเจ้าหน้าที่ซึ่งนั่งอยู่หน้าห้องก่อนจะบอกให้ชายคนนั้นพาหญิงสาวที่เดินตามมาเข้าไปด้านใน
หลังจากเจ้าหน้าที่เปิดผ้าคลุมสีขาวออกเผยให้เห็นใบหน้าซีดเซียวเขียวช้ำของร่างไร้วิญญาณ ดาวรดายืนช็อคอยู่อึดใจ ก่อนจะโผเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อด้วยลมหายใจติดขัดเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ
“พ่อ...พ่อคะ” หญิงสาวมีแรงเพียงดันเสียงแผ่ว ๆ ออกมาแค่นั้น จำต้องปล่อยให้ตัวเองซุกหน้าสะอื้นอยู่กับอกที่ไร้เสียงหัวใจเต้นด้วยยอมรับในโชคชะตาที่ถูกกำหนดมาแล้ว แต่เธอตกอยู่ในสภาพนี้ไม่นานเสียงพยาบาลคนเดิมก็ดังขึ้น
“คุณคะรีบไปดูอาการคุณดารณีก่อนเถอะค่ะ”
สิ้นเสียงพยาบาล หญิงสาวผละจากร่างพ่ออย่างอาลัย รีบเดินแกมวิ่งพร้อมกับอาการสะอื้นตามคนชุดขาวไปยังห้องไอซียู
ดาวรดารับรู้จากแพทย์ว่าต้องเสียแม่ไปอีกคน หญิงสาวในชุดปลอดเชื้อสีเขียวจูงมือเด็กหญิงในชุดแบบเดียวกันเดินตรงไปยังเตียงคนไข้ แต่ละก้าวยาวนานเกินบรรยาย เหมือนเข็มนาฬิกาเดินช้ากว่าปกติ
เจ้าหน้าที่ของหน่วยกู้ชีพบอกกับเธอว่า พบรถคว่ำอยู่บริเวณไหล่ทาง ซึ่งน่าจะเสียหลักเนื่องจากหักหลบรถที่ฝ่าไฟแดง ตอนรื้อซากรถพ่อและแม่กอดน้องสาวของเธอไว้แน่น อาจเป็นเพราะต้องการใช้ร่างกายของตนเองเป็นเกราะกำบังนั่นทำให้น้องสาวของเธอรอดมาได้อย่างปาฏิหารย์
“ดาว...ดาว...” เสียงผู้เป็นแม่เพ้อเรียกชื่อเธอเป็นระยะ หญิงสาวตรงไปคว้ามือที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางนั้นมากุมไว้แน่น
“แม่คะ ดาวอยู่นี่ค่ะ” ผู้เป็นแม่ค่อย ๆ ลืมตาและหันมามองตามเสียง
“มุกล่ะ มุกเป็นยังไงบ้าง”
“มุกไม่เป็นไรค่ะแม่ น้องอยู่กับดาวแล้วค่ะ” เธอบอกพร้อมจับมือน้องสาวที่ยืนสะอื้นส่งให้ผู้เป็นแม่ และกุมมือทั้งสองนั้นไว้อีกที
“ดาว...ดูแลน้องดี ๆ นะลูก แม่จะไปอยู่กับพ่อ”
“ค่ะ...แม่”
“มุก...อย่าดื้อนะลูก เป็นเด็กดี...เชื่อฟังพี่ดาวด้วย” ดารณีสูดลมหายใจเฮือกสุดท้ายก่อนจะพูดต่อ “แม่ต้องไปแล้ว พ่อเค้ามารับแม่แล้ว”
ดาวรดามองยิ้มสุดท้ายของผู้เป็นแม่และเก็บภาพนั้นไว้ในใจ ก่อนจะหันมากอดน้องสาวที่ยืนสะอื้นจนตัวโยนมาไว้แนบอก ทั้งสองกอดกันแน่นราวกับต่างฝ่ายต่างเป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่ตนเองเหลืออยู่บนโลกนี้
.....................โปรดติดตามตอนต่อไป............................
‘เปรี้ยง!’
เสียงฟ้าคำรามลั่นหลังส่องประกายเป็นสายวิ่งสู่ดิน แทนที่พรุ่งนี้จะเป็นวันแห่งความสุขกับความสำเร็จในการศึกษา แต่ดาวรดากลับได้รับข่าวร้ายกลางดึกจากโรงพยาบาล ในใจได้แต่ภาวนาอย่าให้มีอะไรร้ายแรงอย่างที่กลัว
“พี่คะช่วยขับเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ” เธอเอ่ยปากบอกคนขับแท็กซี่เมื่อความเร็วของรถวิ่งช้ากว่าใจ
“ฝนตกถนนมันลื่น เร็วกว่านี้ไม่ได้อันตราย” อีกฝ่ายบอกพร้อมมองคนสั่งผ่านกระจก มือที่กำกันแน่นกับท่าทางนั่งไม่ติดของคนในกระจกทำให้เขาเร่งความเร็วขึ้นอีกนิด
คำตอบของคนขับแท็กซี่ทำให้เธออยากเกิดเป็นนกเสียจริงๆ ริมฝีปากบางเฉียบขมิบขมุบเหมือนท่องอะไรอยู่ตลอดเวลา ดวงหน้าขาวใสแฝงรอยกังวล คิ้วเรียวมนคอยแต่จะวิ่งเข้าหากันร่ำไป ดวงตาเรียวคล้ายตาเหยี่ยวนั้นแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้มาอย่างหนักแต่เปล่าเลย เธอข่มกลืนหยดน้ำตาลงไปในอก ไม่อยากตีตนไปก่อนไข้ด้วยหวังว่าผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองและน้องสาวต้องปลอดภัย
หลังจากนั่งกระวนกระวายต่อมาอีกพักใหญ่รถจึงเลี้ยวเข้าไปจอดหน้าตึกฉุกเฉินของโรงพยาบาลชานเมือง เธอจ่ายเงินแล้วโดดพรวดลงจากรถโดยไม่สนใจเงินทอนอีกยี่สิบกว่าบาท ท่าทางเล่อล่ากับรองเท้าแตะคนละแบบคนละสีที่หญิงสาวสวมมาทำให้ผู้คนหันมองตลอดทาง
“ฉันเป็นลูกสาวของคุณมนตรีกับคุณดารณีที่โรงพยาบาลโทรไปแจ้งว่าประสบอุบัติเหตุค่ะ” น้ำเสียงสั่นเครือปนหอบบอกกับพยาบาลที่เดินสวนมา
“เชิญทางนี้ค่ะ” พยาบาลสาวบอกก่อนออกเดินนำหน้าไป พลางเหลือบมองรองเท้าแตะข้างหนึ่งสีเขียว ข้างหนึ่งสีเหลืองอย่างขำไม่ออก
เมื่อเดินตามนางพยาบาลมาถึงหน้าห้องๆ หนึ่ง คนเดินนำเดินลิ่วไปหาเจ้าหน้าที่ซึ่งนั่งอยู่หน้าห้องก่อนจะบอกให้ชายคนนั้นพาหญิงสาวที่เดินตามมาเข้าไปด้านใน
หลังจากเจ้าหน้าที่เปิดผ้าคลุมสีขาวออกเผยให้เห็นใบหน้าซีดเซียวเขียวช้ำของร่างไร้วิญญาณ ดาวรดายืนช็อคอยู่อึดใจ ก่อนจะโผเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อด้วยลมหายใจติดขัดเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ
“พ่อ...พ่อคะ” หญิงสาวมีแรงเพียงดันเสียงแผ่ว ๆ ออกมาแค่นั้น จำต้องปล่อยให้ตัวเองซุกหน้าสะอื้นอยู่กับอกที่ไร้เสียงหัวใจเต้นด้วยยอมรับในโชคชะตาที่ถูกกำหนดมาแล้ว แต่เธอตกอยู่ในสภาพนี้ไม่นานเสียงพยาบาลคนเดิมก็ดังขึ้น
“คุณคะรีบไปดูอาการคุณดารณีก่อนเถอะค่ะ”
สิ้นเสียงพยาบาล หญิงสาวผละจากร่างพ่ออย่างอาลัย รีบเดินแกมวิ่งพร้อมกับอาการสะอื้นตามคนชุดขาวไปยังห้องไอซียู
ดาวรดารับรู้จากแพทย์ว่าต้องเสียแม่ไปอีกคน หญิงสาวในชุดปลอดเชื้อสีเขียวจูงมือเด็กหญิงในชุดแบบเดียวกันเดินตรงไปยังเตียงคนไข้ แต่ละก้าวยาวนานเกินบรรยาย เหมือนเข็มนาฬิกาเดินช้ากว่าปกติ
เจ้าหน้าที่ของหน่วยกู้ชีพบอกกับเธอว่า พบรถคว่ำอยู่บริเวณไหล่ทาง ซึ่งน่าจะเสียหลักเนื่องจากหักหลบรถที่ฝ่าไฟแดง ตอนรื้อซากรถพ่อและแม่กอดน้องสาวของเธอไว้แน่น อาจเป็นเพราะต้องการใช้ร่างกายของตนเองเป็นเกราะกำบังนั่นทำให้น้องสาวของเธอรอดมาได้อย่างปาฏิหารย์
“ดาว...ดาว...” เสียงผู้เป็นแม่เพ้อเรียกชื่อเธอเป็นระยะ หญิงสาวตรงไปคว้ามือที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางนั้นมากุมไว้แน่น
“แม่คะ ดาวอยู่นี่ค่ะ” ผู้เป็นแม่ค่อย ๆ ลืมตาและหันมามองตามเสียง
“มุกล่ะ มุกเป็นยังไงบ้าง”
“มุกไม่เป็นไรค่ะแม่ น้องอยู่กับดาวแล้วค่ะ” เธอบอกพร้อมจับมือน้องสาวที่ยืนสะอื้นส่งให้ผู้เป็นแม่ และกุมมือทั้งสองนั้นไว้อีกที
“ดาว...ดูแลน้องดี ๆ นะลูก แม่จะไปอยู่กับพ่อ”
“ค่ะ...แม่”
“มุก...อย่าดื้อนะลูก เป็นเด็กดี...เชื่อฟังพี่ดาวด้วย” ดารณีสูดลมหายใจเฮือกสุดท้ายก่อนจะพูดต่อ “แม่ต้องไปแล้ว พ่อเค้ามารับแม่แล้ว”
ดาวรดามองยิ้มสุดท้ายของผู้เป็นแม่และเก็บภาพนั้นไว้ในใจ ก่อนจะหันมากอดน้องสาวที่ยืนสะอื้นจนตัวโยนมาไว้แนบอก ทั้งสองกอดกันแน่นราวกับต่างฝ่ายต่างเป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่ตนเองเหลืออยู่บนโลกนี้
.....................โปรดติดตามตอนต่อไป............................
กากะเยีย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มี.ค. 2558, 08:32:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มี.ค. 2558, 08:32:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 992
| ตอนที่ 1 >> |
