“รักแรกพบ” (Love at first sight) เกิดขึ้นเมื่อเราได้เห็นหน้าค่าตากันเป็นครั้งแรกแล้วเกิดความรู้สึกประทับใจ อาจจะเป็นผลมาจากรูปร่างหน้าตา การแสดงกริยาท่าทางต่างๆ หรือแม้เป็นเพียงความรู้สึกที่เราก็ไม่สามารถบอกได้เช่นกันว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเรียกว่าอะไร แต่ความรู้สึกต่างๆเหล่านี้จะพัฒนาไปเป็นรักแท้หรือเป็นเพียงความเสน่หาชั่วคราวหรือไม่นั้น ก็คงต้องใช้ ’เวลา’ เป็นเครื่องพิสูจน์ เฉกเช่นเดียวกับ”เขา”และ”เธอ”

“ลุงนพขา จอดรถให้พวกเราลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ” ภัทรากรเอ่ยบอกลุงนพผู้ทำหน้าที่ขับรถมาส่งเธอและเด็กๆในละแวกบ้านมายังโรงเรียน หลังจากต้องทนกับการจราจรในช่วงเจ็ดโมงเช้าที่แสนจะติดขัดเพราะบริเวณโรงเรียนของเธอนั้นประกอบไปด้วยโรงเรียนประถมและมัธยมที่มี่ชื่อเสียงระดับจังหวัดอยู่หลายโรง
ภัทรากรสะพายกระเป๋าเป้ที่มีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดเดินข้ามสะพานลอยเพื่อไปยังอีกฟากหนึ่งของถนนซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนของเธอ
นี่ก็ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วกับการเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ของเธอ ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงตัวดีสำหรับเธอ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว ก็คือเรื่องของพี่กานต์ รุ่นพี่ ม.หก ที่เธอดันไปโชว์เปิ่นใส่เขาตั้งแต่วันปฐมนิเทศ


วันปฐมนิเทศ

“เฮ้ย!! พีช ทางนี้ๆ” นีรนาถตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองเธอเป็นตาเดียว แต่คนอย่างหนูนุ่นมีหรือจะแคร์
“หวัดดี หนูนุ่น ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้แกจะมาถึงเร็วกว่าเพื่อน แล้วที่หลังแกไม่ต้องตะโกนเรียกแล้วนะ ฉันอาย ” ภัทรากรบอกเพื่อนในขณะที่ตนยังหอบเพราะการวิ่งมาหาเพื่อน
“หวัดดีพีช เรามาถึงสักพักแล้ว พอดีวันนี้พ่อเราเข้าเวรเช้านะ เราก็เลยออกมาพร้อมพ่อ” นีรนาถบอกเหตุผลที่ตนเองมาถึงโรงเรียนแต่เช้ากับเพื่อน เพราะถ้าเป็นเมื่อสมัยเมื่อก่อนนะหรือ หึหึ สายตลอด ก็พ่อเธอนะซิให้นั่งรถโดยสารประจำทางมาโรงเรียน กว่าจะมีผ่านมาแต่ละคัน เธอรอจนรากงอก และมันก็คงจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานจนกว่าเธอจะจบชั้น ม.หก
“แล้วยัยฝันหล่ะ มาถึงหรือยัง?” ภัทรากรถามถึงเพื่อนสนิทอีกคนของเธอ
“ยังไม่เห็นเลยแก เฮ่ย!! นั่นไงๆ เดินเข้าประตูมาแล้ว”
“ฝันๆ ทางนี้ๆ” นีรนาถตะโกนเรียกชื่อเพื่อนจนคนรอบข้างหันมามองเธออีกครั้ง
“หนูนุ่น! แกไม่ต้องตะโกนก็ได้มั้ง ฉันไม่อยากเด่นตั้งแต่วันปฐมนิเทศน่ะ”ภัทรากรกระซิบบอกเพื่อนในขณะที่อยากจะเอาหน้ามุดลงดินให้หายอาย
“หวัดดีหนูนุ่น หวัดดีพีช หาเรื่องให้เกิดแต่เช้าเลยนะยัยหนูนุ่น!” พาฝันทักทายเพื่อนด้วยอาการเช่นเดียวกับภัทรากร คือ อาย!!! อายซะจนอยากจะทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อนแล้วเดินผ่านไปเฉยๆ
“หวัดดีฝัน” ภัทรากรและนีรนาถเอ่ยทักเพื่อนพร้อมกัน
“ใกล้ถึงเวลาเข้าหอประชุมแล้วแก รีบไปกันเถอะ” ภัทรากรชวนเพื่อนเข้าหอประชุมในขณะที่สายตายังไม่ละจากนาฬิกาเรือนสวย ที่ได้รับจากบิดาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว

“น้องคับๆ ลงทะเบียนทางนี้คับ ” รณภัทร หรือ ไอ่ภัทร ของเพื่อนๆในห้องม.หกทับสอง และ พี่ภัทร ของน้องๆในโรงเรียน กำลังทำหน้าที่เป็นรุ่นพี่ที่ดีอย่างแข็งขัน โดยอาสาเป็นคนรับลงทะเบียนเข้าปฐมนิเทศของนักเรียนสายชั้น ม.สี่
“ไอ่คุณภัทรครับ อาจารย์สุพรรณีให้มาตามมึงไปพบครับ” กานตภณ หรือ ไอ่กานต์ ของเพื่อนๆในห้อง พี่กานต์ของน้องๆในโรงเรียนและพี่กานต์สุดหล่อของนักเรียนหญิงในโรงเรียนและต่างโรงเรียน ได้ถ่ายทอดคำสั่งที่ได้รับจากอาจารย์สุพรรณีซึ่งเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองของโรงเรียนแก่รณภัทรซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา
“ไปพบเรื่องอะไรหว่ะไอ่คุณกานต์” รณภัทรเอ่ยถามและแสดงสีหน้าสงสัยไปยังกานตภณซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา
“พอดีกูต้องไปกล่าวต้อนรับน้องๆม.สี่ แทนไอ่ประธานนักเรียนหว่ะ ก็ไอ่ประธานตัวดีมันดันเจ็บคอเอาวันนี้ รองประธานอย่างกูก็ต้องทำหน้าที่แทนมัน งานในส่วนของกูเลยไม่มีคนทำ กูก็เลยเสนอชื่อมึงไป”
“ไอ่*** งานเข้าจนได้กูอุตส่าอาสารับหน้าที่รับลงทะเบียนแล้ว มึงดูซิเหลือน้องยังไม่ลงทะเบียนอีกเยอะเลย ”
“เออๆ เดี๋ยวระหว่างที่มึงไปพบอาจารย์ กูจะทำหน้าที่แทนมึงเอง มึงอ่ะรีบๆไปเลย”
“เออ มึงก็ทำดีๆนะมึง อย่าให้เสียชื่อมาถึงกู”
“ถุย! ไอ่*** รีบๆไปเลย”
“น้องคับ น้องคับ แถวนี้ก็ได้คับ ลงทะเบียน....” กานตภณเอ่ยออกไปยังไม่ทันจบประโยค แถวที่เขาทำหน้าที่รับลงทะเบียนก็เต็มไปด้วยนักเรียนหญิงชั้น ม.สี่ ที่มีอาการดีอกดีใจกับการปรากฏตัวของเขา
“เฮ่ย!! แก พี่กานต์!!! หล่อมาก หล่อเหนือคำบรรยาย” นีรนาถพูดขึ้นพร้อมชี้นิ้วไปยังเป้าหมายทันทีที่เก้ามาถึงบริเวณรับลงทะเบียน ทำให้ภัทรากรและพาฝันต้องหันมองตามที่เพื่อนชี้
“จริงด้วยอ่ะแก ตัวจริงหล่อกว่ารูปที่เห็นในเฟสบุ๊คอีกอ่ะ” พาฝันพูดออกไปในขณะที่ตัวก็บิดไปบิดมาด้วยความเขินอายที่ได้พบกับสุดหล่อในดวงใจ
“เว่อร์!! พวกแกสองคนท่าจะอาการหนัก นี่!!ยัยฝันหยุดบิดไปบิดมาได้แล้ว ทำอย่างกะพี่เค้ามาขอแต่งงาน” ภัทรากรเอ่ยประชดเพื่อนด้วยท่าทางเอือมระอากับอาการคลั่งคนหล่อของเพื่อน แต่เพื่อนสนิททั้งสองกลับไม่สนใจกับคำพูดของเธอแล้วยังดึงมือเธอให้เดินแกมวิ่งเพื่อให้ไปเข้าแถวลงทะเบียนในแถวที่พี่กานต์ประจำอยู่ พอเธอยื้อตัวจะไม่ไป เพื่อนทั้งสองคนก็เล่นขู่ว่าจะเลิกคบถ้าเธอไม่ไปเข้าแถวด้วยกัน

เมื่อถึงคิวของกลุ่มพวกเธอหนูนุ่นได้ลงทะเบียนเป็นคนแรก ต่อมาก็เป็นคิวของฝัน ทั้งสองคนออกอาการตื่นเต้นและเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่กานต์ กว่าที่สองคนจะลงทะเบียนเสร็จแถวอื่นก็ไม่มีคนเหลืออยู่แล้ว และคนสุดท้ายที่ลงทะเบียนก็คือ ภัทรากรนั่นเอง
“สวัสดีครับ อยู่ห้องไหนคับน้อง” กานตภณเอ่ยถามเด็กนักเรียนหญิง ชั้น ม.สี่ หน้าตาน่ารัก ที่รอลงทะเบียนกับเขาเป็นคนสุดท้าย
“ห้องหนึ่งค่ะ” ภัทรากรตอบรุ่นพี่ด้วยเสียงกระตือรื้อร้น เพราะเธออยากเข้าไปนั่งในหอประชุมกับเพื่อนเร็วๆ
“ชื่ออะไรคับ”
“พีชค่ะ”
“พี่หมายถึงชื่อจริงเรานะ”
“อ่อ! ภัทรากรค่ะ” ภัทรากรรู้สึกอายเป็นอย่างมากที่ตัวเองดันบอกชื่อเล่นกับเขา ทั้งๆที่พี่เค้าถามชื่อจริงเธอ ไม่รู้ป่านนี้หน้าเธอจะแดงขนาดไหน มันคงจะแดงมากๆแน่เลย ก็พี่เค้าเล่นจ้องหน้าเธอแล้วยังอมยิ้มน้อยๆอีก
“เรียบร้อยแล้วคับ น้องพีช!!” กานตภณเรียกชื่อเล่นเธอแล้วยิ้มให้อย่างที่เขาไม่เคยทำมันกับใครมาก่อน
“ขอบคุณค่ะ” ภัทรากรเอ่ยขอบคุณเขาโดยที่ใบหน้าของเธอยังคงแดงเพราะความเขินอาย ‘เอ๊ะ!! เมื่อกี้พี่เค้าเรียกชื่อเล่นเรา แล้วยังยิ้มให้อีก พี่เค้าต้องขำเราแน่ๆเลย โอ๊ย!!ภัทรากรอาย โชว์เปิ่นแต่เช้า’

นับตั้งแต่วันปฐมนิเทศจนถึงวันนี้ เวลาเจอหน้ากานตภณ ภัทรากรจะพยายามรีบหลบหน้าเขา หนีได้เป็นหนี หลบได้ต้องหลบ ซึ่งทุกครั้งที่เธอเจอเขาโดยบังเอิญ เธอมักจะไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะเวลามองหน้าเขาทีไร เธอมักจะพบกับสายตาของเขาที่มองมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว สายตาเขาและเธอจึงสบกันอยู่ร่ำไป เธอเพิ่งรู้ว่าเขาฮอตมากๆก็ตอนวันไหว้ครูที่ผ่านมา ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร สั่งให้นักเรียนทำอะไรระหว่างประกอบพิธี นักรียนหญิงและนักเรียนชายใจหญิงทุกคนก็ดูเหมือนจะคล้อยตามเขาเหมือนโดนมนตร์สะกด โดยเฉพาะแม่เพื่อนสนิททั้งสองของเธอ อาการหนักสุดๆ พอทำพิธีเสร็จก็วิ่งแจ้นไปขอพี่เค้าถ่ายรูป แล้วมานั่งเพ้อเป็นอาทิตย์

ระติ

จำนวนการเข้าชม : 776

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery