'วาลาดา' ตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีลูกแล้ว
ที่สำคัญ สามีของเธอคือเพื่อนในวัยเยาว์ที่ห่างเหินกันไป
หลายปีแล้ว เธอไม่ได้มีใจให้เขา เขาเองก็เกลียดเธอ

เหนือสิ่งอื่นใด เขาคือสามีของเพื่อนรักของเธอ


คำว่า "แย่งสามีเพื่อน"
กู่ก้องอยู่ในหัวและทำให้หัวใจของหญิงสาวแหลกสลาย...

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับเขาตอนไหนจนมีลูก
กับเขาได้...แต่ลูกที่มีหน้าตาผสมผสานระหว่างเธอกับเขา
อย่างลงตัวทำให้เธอดื้นไม่หลุดกับหลักฐานการกระทำ
ของตัวเอง...

ความจริงดังกล่าว...ส่งให้ดาวดวงใหม่ที่ควรจรัสแสงแรงกล้า
อยู่บนฟากฟ้ากลับถูกกระชากลงมาให้แปดเปื้อนกลิ่นคาวคละคลุ้ง
ด้วยน้ำมือของใครบางคนที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังเงาดำนั้น
หญิงสาวก็สุดจะคาดเดาได้...

หญิงสาวที่ควรมีความสุขไปบนหนทางอันดีงาม เส้นทางของดาว
กลับถูกดึงรั้งเข้ามาสู่เส้นทางของมาร...เมื่อถูกความมืดมน
ดุจเมฆดำเข้าครอบงำฝังจิตใจ...เปลี่ยนผู้หญิงที่เคยแสนดี
กลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจ...นั่นคือเธอที่กำลังถูกใครๆ
กล่าวขานอย่างไม่มีจบสิ้น...


ทางเดียวที่จะรอดพ้นไปได้ นั่นก็คือ เธอต้องต่อสู้กับมันให้ชนะ ต่อสู้กับเงามารที่คอยตามรังควานชีวิตเธอทั้งชีวิตให้ย่อยยับ

โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า...เงามารที่เธอเห็นนั้นมีใครซ่อนอยู่
หลังเงานั่น...รอ...รอวัน...เพื่ออะไรบางอย่าง...

รอคอยและเฝ้าดูอยู่ข้างหลังอย่างอดทน...
ชักใยซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างพิถึพิถัน...และล้ำลึก...
วางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รอบคอบและรัดกุม

ช่างเป็นการรอคอยอันแสนยาวนาน รอให้เธอมีความสุขที่สุด
ประสบความสำเร็จที่สุด พอได้จังหวะเหมาะจึงเข้าโจมตี...
จนวาลาดาคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอดทนรอคอยเพื่อจองเวรเธอ
ได้นานถึงเพียงนี้...ช่างเป็นการทุ่มเทที่น่ากลัวเหลือเกิน...

เธอรู้...รู้ว่าสิ่งที่สำคัญ...คือเธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือ
หลังจากโดนโจมตีจนย่อยยับอับปางนี้ต่อไปอย่างไร...
นั่นคือ...สิ่งที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่...

และอีกอย่างที่เธอจะต้องทำคือ...หาคนที่ซ่อนอยู่หลังเงานั้น
ให้เจอ! และถามให้รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของมันคืออะไร


และ...

หวังเพียงว่า...เธอจะไม่ถูกมันครอบงำได้อีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...เธอจะได้พบกับแสงสว่างในชีวิตอีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...ผู้ที่เธอได้ทำร้ายเอาไว้โดยไม่รู้ตัวจะให้อภัย
หวังเพียงว่า...เขาจะเข้าใจ เชื่อใจ อภัย และรักเธอ
หวังเพียงว่า...ยอดดวงใจซึ่งคือลูกน้อยจะปลอดภัย ไร้มลทิน






...ขอเพียงได้อยู่ดูแลคุ้มภายคุ้มใจคนที่รักตลอดไป...


...ขอเพียงคนที่เธอรักปลอดภัย เข้าใจ ให้อภัย
และรักเธอเท่านั้น....

ตั้งแต่ได้ทนายส่วนตัวมาให้มารดา ทุกๆเช้าก่อนออกไปทำงาน
เขาจะต้องเดินสวนทางกับหญิงสาวทุกครั้ง

เพราะที่ทำงานของเธอคือบ้านของเขา ที่ที่มารดาของเขาทำงาน…

นุฮาเผลอมองรถบิ๊กไบค์คันโตที่ดูจะเหมือนคู่ใจคู่กายของเธอ
เห็นแล้วขัดตาไม่น้อยกับผู้หญิงร่างเปรียวกับรถที่ทั้งโตทั้งหนัก

มันก็ดูเท่ดีอยู่หรอก แต่เขาไม่ชอบเห็นเธอนั่งบนรถคันนั้น

…มันอันตรายและเสี่ยงกว่ารถยนต์อยู่หลายเท่า…

และดูเหมือนคนที่ชอบสวมชุดสีเขียวเข้มเหมือนสีเสื้อทหารพรานจะรู้ตัวว่าเขาไม่พอใจ
เธอเลยไม่เคยทักทายเขาด้วยคำพูด นอกจากก้มหน้าให้นิดนึง
แล้วเดินตรงแน่วเข้าบ้านเขาไป…

นุฮามองไปที่รถบิ๊กไบค์คันนั้นแล้วอยากจะเตะให้มันล้มลงไปนอนหมดหล่อ
จูบพื้นคอนกรีตในโรงรถบ้านเขาเสียให้สิ้นเรื่องไป…

แม้จะไม่ใช่คนพาล แต่เขาชักมีอารมณ์อยากทำลายข้าวของขึ้นมาครั้งแรก
ในชีวิตก็กับมันนั่นแหล่ะ…

และวันนี้น้องชายของเธอจะเดินทางกลับเกาะหลีเป๊ะ
จึงโทรมาขอให้เขาช่วยไปส่งที่สนามบินให้หน่อย…

ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นพี่ชายให้น้องชายของเธอไปแล้ว…
เพราะระหว่างที่อยู่ที่กรุงเทพฯ แทนที่จามาลจะไปขลุกอยู่กับพ่ีสาวหรือผู้เป็นลุง
เปล่าเลย เจ้าหนุ่มนั่นกลับมาขลุกอยู่ที่บริษัทเขา พอเขากลับบ้านก็ขอตามไปด้วย
เลยได้ละศีลอดตอนมื้อค่ำด้วยกันโดยมีคนเป็นพี่นั่งร่วมด้วยทุกวัน…
ก่อนจะซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่สาวกลับบ้านไปพร้อมกันทุกที…

เขาไม่ชอบเห็นเธอทำตัวเหมือนแวนท์เกิร์ลและมีสก๊อยบอยนั่งซ้อนท้ายเลยให้ตายสิ…
มันดูขัดตาอย่างไรชอบกล…

ถ้าเป็นน้องนุ่งเขาจะสั่งสอนให้รู้ว่าอะไรที่ผู้หญิงควรทำและไม่ควรทำ…
หวังว่าเธอคงให้น้องชายซ้อนท้ายได้คนเดียวนะ…เพราะถ้าเป็นชายอื่น
เขาจะต้องสั่งสอนเธอเพิ่มเรื่องความเป็นหญิงสาวในกรอบของอิสลามเสียใหม่



“ขอบคุณนะครับพี่นุที่อุตส่าห์มาส่ง…ผมไม่อยากกวนลุงพอๆกับ
ไม่อยากนั่งรถพี่บัวมาเลย…นั่งทีไรผมเสียทรงหมดหล่อทุกที…”

จามาลยิ้มส่งให้นุฮาที่ขับรถไปรับเขาถึงที่บ้านของผู้เป็นลุงแล้วพามาส่งที่สนามบิน

“ยังไงก็…ดูแลตัวเองด้วย…ว่างเมื่อไหร่ อย่าลืมแวะมาอีกนะ…
ถ้าพี่ว่างๆจะพาไปเที่ยว…” จามาลพยักหน้ารับก่อนจะมองหาใครบางคน
พร้อมกับเปรยเสียงเบาๆว่า

“ทำไมยังไม่มาอีก…”

“ใครล่ะ…” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ชะเง้อคอยาวจึงอดถามไม่ได้

“พี่บัวน่ะสิครับ…บอกว่าจะซิ่งมาให้ทัน…แต่ป่านนี้แล้วยังไม่โผล่หน้ามาเลย…”

พูดไม่ทันขาดคำก็เห็นพี่สาวเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาหาเขาพอดี
รูปร่างและท่าทางแบบนั้นไปเดินอยู่ตรงไหนก็เป็นที่เตะตากันทั้งนั้น…
ยิ่งไม่ได้ปลอมตัวมายิ่งเด่น…แล้วคนที่เกิดตามหลังมาติดๆอย่างเขา
จะหาไม่เจอได้อย่างไร

“โทษทีจามาล…รถมีปัญหานิดหน่อย…”

“ปัญหาไรพี่…”

“ของไม่ได้ใช้นานๆพอเอามาขับมันก็ต้องมีหาเรื่องเกเรเป็นธรรมดา…
ว่าแต่นี่ใกล้จะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วนี่…” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปใกล้น้องชาย
วางมือลงบนบ่่าของน้อง

“ฝากแม่ด้วยนะ…”

“โห…คนของพี่มีออกขนาดนั้น…ไม่มีใครกล้าหรอก…”

“ไม่แน่…พวกมันไม่ธรรมดา…ยังไงไปไหนก็ขอให้ระวังตัวด้วย
แล้วที่พี่สอนให้ปลอมตัวและพรางตัวน่ะ อุปกรณ์อยู่ในกระเป๋าพร้อมแล้วใช่มั้ย…”

“ไม่มีพลาด…” คนเป็นน้องยิ้มกว้าง

“ลงจากเครื่องก็รีบแปลงโฉมทันทีเลยนะ…เปลี่ยนสถานที่ทุกครั้ง
ก็แปลงโฉมทุกครั้ง…เพราะพวกนี้มันจมูกไว…” ไม่วายเตือนน้องชายอย่างห่วงใย

“อย่าห่วงผมเลยพี่ ผมเอาตัวรอดได้ พี่เองนั่นแหล่ะที่ต้องห่วงตัวเอง
ไปตีรังแตนเข้าแบบนั้นมันคงไม่คิดจะปล่อยพี่ไปโดยไม่ทำอะไรง่ายๆแน่…
ขอพระเจ้าคุ้มครองพี่นะ…” ไม่วายอวยพรให้พี่สาวก่อนจะหันไปทางนุฮา

“ผมฝากพี่บัวด้วยนะครับพี่นุ…”
คนเป็นพี่ได้ยินเช่นนั้นก็ต่อว่าใส่น้องชายเสียงขุ่นทีเดียว

“จะบ้ารึไง…ไปพูดอะไรแบบนั้น…พี่ดูแลตัวเองได้…” นุฮาไม่เอ่ยคำใด
นอกจากฉุดยิ้มที่มุมปากเพียงนิด

“ยังไงพี่ก็ยังเป็นผู้หญิงที่ต้องการการดูแลจากผู้ชายอยู่ดีนั่นแหล่ะน่า
อย่ามาทำเป็นเข้มแข็งหน่อยเลย…ปีกหักกลับมาครั้งนั้นผมยังจำสภาพพี่ได้ดีอยู่นะ…
ขอบอกว่า…ผู้หญิงสุดๆ…”

“ก็พี่เป็นผู้หญิงนี่ ไม่ได้บอกว่าเป็นผู้ชายสักหน่อย…แต่ก็ไม่ได้ต้องการ
การพึ่งพาจากผู้ชายอีกแล้ว…นอกจากยอดพ่อครัวขมูขีของพี่…
แล้วว่างๆจะกลับไปกินข้าวฟรีนะ…” ‘ยอดพ่อครัวขมูขี’ ได้แต่ส่ายหน้าไหวๆ

ไม่เข้าใจอารมณ์พี่สาวจริงๆว่าจะเล่นตัวไปทำไม
ผู้ชายดีๆอยู่ใกล้ๆให้คว้ากลับทำไม่สนใจ…

“ผู้ชายไม่ได้มีแค่คนเดียวในโลกนะพี่บัว…เจอที่ไม่ดีมาเลิกไปแล้วหาเอาใหม่สิ…
คนที่ดีกว่านั้นพันเท่ายังมีนะพี่…หรือพี่จะอยู่รอฟังคำขอโทษจากคนพรรค์นั้น…
มันไม่ตามมาขอโทษพี่ถึงที่นี่หรอก เลิกเสียเวลากับคนๆนั้นสักทีเถอะน่า…
ปล่อยมันไป โยนลงบ่อขี้ไปเลย” คนเป็นพี่ยิ้มเย็นเมื่อเจอประโยคนี้จากน้องชาย

“แค่คนเดียวก็มากพอแล้วล่ะจามาล…” คนเป็นน้องถึงกับลอบถอนใจ
หันไปยิ้มให้นุฮาที่ยืนเงียบ สีหน้าเรียบสนิท

“ที่ผมห่วงก็เพราะว่าเจ๊แกเป็นแบบนี้แหล่ะพี่นุ…” นุฮาพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจ
ชายหนุ่มจึงวางมือลงบนบ่าของน้องชายอะสุเซน่า

“ผู้ชายหลายคนมักลืมง่าย แปรผกผันกับผู้หญิงมากมายที่ลืมยากน่ะ...
นายก็ต้องปล่อยเขาไป ถ้าเขาเต็มใจจะจมปลักอยู่อย่างนั้น…
เขาพอใจจะขึ้นมาเมื่อไหร่เดี๋ยวก็หาทางปีนขึ้นมาจากปลักได้เองแหล่ะน่า”

ไม่วายเหลือบไปมองหญิงสาวนิดนึงแล้วยิ้มส่งให้คนที่ได้เวลา
ต้องเข้าไปยังห้องผู้โดยสารแล้ว

“ประกาศเรียกแล้วนี่…ไปเถอะ…อย่าห่วงทางนี้เลย…”

แล้วนุฮาก็ก้มลงกระซิบข้างหูว่า

“พี่จัดการได้…” คนฟังยิ้มกริ่มก่อนจะหันไปทางพี่สาว

“ผมไปนะพี่บัว…”

“โชคดี แล้วอย่าลืมที่พี่เตือน…” คนเป็นน้องยิ้มกว้างให้พี่สาว
ก่อนจะเดินเข้าไปยังด้านใน โบกไม้โบกมือให้ทั้งสอง…

เมื่อลับร่างของน้องชายแล้ว หญิงสาวก็รีบจ้ำอ้าวเดินออกไปยังที่ที่รถของเธอ
จอดอยู่ทันที นุฮาเดินตามไปติดๆ ก่อนจะเรียกเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนสิบัว…” หญิงสาวที่ยังนึกฉุนกับประโยคของเขาเมื่อครู่
เดินอาดๆไม่หยุดยั้ง…ทั้งเร็วทั้งคล่องแคล้ว แทรกผ่านผู้คนอย่างชำนิชำนาญ
ทำเอาคนที่ขายาวกว่าถึงกับต้องออกวิ่งจนวิ่งมาทันตรงประตูทางออกจากตัวอาคาร

ก่อนจะมาดักหน้าเธอเอาไว้ทำเอาคนที่ตั้งหน้าเดินลูกเดียวไม่สนใจอะไร
ถึงกับเบรกกะทันไม่ทัน เกือบชนเข้ากับแผงอกของคนที่ขึ้นมาดักหน้าเธอ
ดวงตาหญิงสาวจึงวาวโรจน์ขณะจ้องมองเขา

“มายังไง…อย่าบอกนะว่าขี่ไอ้บิ๊กไบค์นั่นมาน่ะ…”

นั่นคือคำพูดของเขาที่ออกไปทางดูหมิ่นพาหนะคู่ใจของเธอ
หลายครั้งแล้วที่เธอเห็นสายตาไม่เป็นมิตรของเขายามจ้องมองรถของเธอ…

“ใช่แล้วจะทำไม…” น้ำเสียงที่ปกติก็ไม่ได้จะหวานสักเท่าไหร่แล้ว
ยามนี้ยิ่งห้วนเข้าไปอีกเมื่ออารมณ์ภายในกำลังคุกรุ่น

เรื่องอะไรเขาต้องมาวิพากษ์วิจารณ์ตัวเธอ ความคิดและความรู้สึกเธอด้วย…
เขาไม่ใช่คนในครอบครัวหรือคนสนิทที่จะมาทำแบบนั้นได้
โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวของเธอ เขาไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย…

“ผมไม่ชอบเห็นทนายความของแม่ผมขี่เจ้านั่น…มันดูไม่สุภาพ…”
คนฟังถึงกับกระตุกมุมปาก

“คุณคงลืมดูข่าวที่ผู้นำระดับประเทศขี่มอเตอร์ไซค์ไปประชุมเลยสินะ…
ถึงได้มาดูถูกพาหนะของฉัน…”

“ผมไม่ได้ดูถูก…แต่ไม่ชอบให้คุณขี่มัน…”

“มันสิทธิ์ของฉัน…ฉันรับจ้างทำงานให้คุณนะ ไม่ได้เป็นทาส…
และฉันก็อ่านสัญญาจ้างเรียบร้อยแล้ว…ซึ่งไม่มีข้อไหนห้ามให้ฉัน
ขี่มอเตอร์ไซค์หรือห้ามนั่งรถนั่นรถนี่ไปทำงาน” หญิงสาวสวนกลับ

“ดังนั้น…ฉันจะนั่งรถอะไรไปทำงานมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของนายจ้าง
และที่สำคัญ…ฉันจำได้ว่า…นายจ้างของฉันมีคนเดียวก็คือแม่คุณ…ไม่ใช่คุณ…”

เจอเข้าอย่างนี้ คนที่ปกติอารมณ์ดี อารมณ์เย็นเป็นน้ำใสในลำธารบนยอดเขา
ถึงกับเริ่มขุ่น หน้าเริ่มขึ้นสี…จ้องคนพูดนิ่งทีเดียว…

ประดุจดั่งสัญญาณเตือนว่าน้ำป่ากำลังไหลบ่าทะลักเข้ามาในอีกไม่ช้านี้
ทว่า คนที่กำลังเล่นน้ำในลำธารอย่างมีสนุกหารับรู้ไม่

“มีใครเคยสั่งสอนคุณบ้างไหมว่าการอวดดี แสดงกริยาวาจาผยองพองขนแบบนี้…
มันทำให้ดูไม่น่ารักเลย…” หญิงสาวเม้มปากสนิท

ไม่ใช่แค่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวอย่างเดียว เขายังบังอาจมาสั่งสอนเธอในที่สาธารณะด้วย
แม้ตรงที่ยืนอยู่ห่างจากผู้คนมา แต่เธอก็ไม่ชอบ ศักดิ์ศรีเธอมี…
และไม่คิดจะให้ใครมาย่ำยีเล่นๆโดยไม่จำเป็น…

ตอนนี้เธอไม่ได้แสดงบทบาทของเด็กบัว แต่เธอเป็นเธอ เป็นตัวของเธอเอง…
ไม่มีหน้ากากอะไรต้องมาปิดตัวตน…

“มีสิ…แม่ฉันไง…แม่สอนฉันมาตั้งแต่เด็กแล้ว…ว่าควรทำตัวยังไงให้คนรักคนเอ็นดู…
แต่ฉันก็เลือกนะ…ฉันเป็นคนเลือกปฏิบัติ…”

นุฮามองคนตรงหน้าที่แสนอวดดีนิ่งทีเดียว ลอบถอนใจเบาๆ ข่มอารมณ์เอาไว้
ท่องไว้ว่าเขากำลังถือศีลอด…ทะเลาะกับคนตรงหน้าก็ไม่ได้อะไรดีขึ้นมา

“โอเค…งั้นถามหน่อยว่า…ผมไปทำอะไร…ตอนไหน…คุณถึงดูจะทำเหมือนผม
เป็นศัตรูคู่แค้น…เพราะเท่าที่จำได้…ผมแน่ใจว่าไม่ได้ไปเหยียบตาปลาคุณเลยนะ…”

โยนมดแดงสองรังมารุมกัดเธอเนี่ยนะ นั่่นมันยิ่งกว่าเหยียบตาปลากันซะอีก

หญิงสาวอยากจะตะโกนใส่หน้าเขาออกไปแบบนั้นเสียจริงๆ…
แต่ให้ตาย เธอยังไม่อยากอารมณ์เสียเพราะคนๆเดียวที่พยายามทำตัวล้ำเส้น…
คิดจะล่วงล้ำอธิปไตยกัน

ตั้งแต่เปลี่ยนตำแหน่งจากทนายความบริษัทที่เธอสมัครไปมาเป็นทนายส่วนตัวเขา…
และเธอก็ยอมเพราะมันหยวนกันได้อยู่แล้ว

แต่ดูจะยังไม่จบ อยู่ๆเขานึกอยากจะโยนเธอไปทำงานให้แม่เขา
เขาก็ส่งทอดเธอไปได้อย่างหน้าตาเฉย ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นเจ้าชีวิต
ที่จะส่ังใครไปรบและไปตายตอนไหนก็ได้ตามแต่ที่เขาต้องการ

พอเธอขอโบกมือลา เขาก็ยังหาเรื่องเดินทางไปกดดันแม่เธอให้มากดดันเธอ
ให้มาทำงานให้เขาอีกโดยอ้างว่าเป็นความประสงค์ของแม่เขาซึ่งเป็นรุ่นพี่
ที่แม่เธอเคารพนับถือหนักหนา…จะให้เธอขัดแม่ทั้งๆที่แม่อยากให้เธอจับงาน
ที่ไม่ต้องสมบุกสมบันอย่างงานทนายความแทนงานตำรวจอยู่ใจจะขาดได้อย่างไรไหว…

แล้วเขายังมายุ่งเกี่ยวกับน้องชายคนเดียวของเธออีก
พูดจาล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอ แล้วมาดูถูกความเป็นเธอ
ดูถูกเจ้ารถคู่ใจของเธออย่างออกนอกหน้า

ทั้งหมดทั้งมวลนี้น่ะ มันยิ่งกว่าเหยียบตาปลากันเสียอีก…

“คุณควรจะจำไว้ว่ามดแดงคือคู่อริของฉัน…ถ้าคุณคิดจะอยู่ฝั่งเดียวกันกับมันล่ะก็…
คุณก็ไม่ได้แตกต่างไปจากคู่อริของฉันเช่นกัน…”

นุฮาแทบอยากจะหลุดหัวเราะออกมาแล้ว ถ้าไม่ได้เห็นสีหน้าท่าทาง
ของคนตรงหน้าที่ดูจริงจัง ไม่ได้พูดเล่นแต่อย่างใด

“หรือถ้าคุณคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก…งั้นฉันจับคุณไปตรึงไว้แล้วให้
มดแดงสองรังรุมกัดคุณบ้าง…คุณจะว่ายังไงล่ะคุณนุฮา…”

รอยมดแดงกัดมันยังไม่หายเลยด้วยซ้ำ ขนาดผ่านมาหลายวันแล้วอย่างนี้…
ดีนะที่วันนั้นมันไม่ฉี่รดดวงตาเธออย่างทุกทีด้วย ไม่งั้นคงได้แสบตากันละ…

“ผมขอโทษแล้วไง…จะให้ขอโทษอีกกี่ครั้งก็ได้…”

“ฉันไม่ให้อภัย…เพราะสิ่งที่คุณทำกับฉันน่ะมันหลายเรื่อง…”

“งั้นบอกมาสิ…ว่ามีเรื่องไหน…ผมจะได้ขอโทษมันให้หมดทุกเรื่อง…
จะให้เหมารวมเลยก็ได้…แต่ผมก็อยากรู้นะว่าผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจไปบ้าง…
อะไรที่รู้ว่าผิดผมยินดีรับผิดชอบต่อความผิดนั้น…” หญิงสาวลอบถอนใจ…

“ช่างเถอะ…ฉันคงต้องขอตัวก่อน…นัดแม่คุณไว้…เดี๋ยวท่านจะรอ”

หญิงสาวก้มมองนาฬิกาก็เห็นว่าเลยเวลาบ่ายโมงมาแล้ว
เธอควรจะต้องรีบไปจากตรงนี้เสียที…

นุฮาจึงจำต้องปล่อยไปก่อน ไม่อยากจะไปเซ้าซี้อะไรกับเธอตอนนี้นัก
เพราะเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่




อะสุเซน่าขับรถออกมาได้สักพักรถก็ติดไฟแดง เธอจึงซอกแซกไปยังช่องว่าง
เพื่อไปยังด้านหน้าสุด ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซค์สามคัน
กำลังประกบซ้ายขวาและด้านหลังของรถยนต์ยี่ห้อหรูที่มีไม่กี่คันในประเทศนี้

และเธอรู้ว่าใครเป็นคนขับมัน!

เพราะส่วนหนึ่งของสัญชาตญาณของตำรวจคือ การจดจ้องและจดจำป้ายทะเบียนรถ
ท่ีตัวเองนั่งและขับตามหลังกับสัญญาณเตือนภัยที่มักจะเกิดขึ้นเสมอ
เมื่อเจอฝ่ายตรงข้าม…ยิ่งรูปพรรณสันฐานไม่น่าไว้ใจแบบนั้น ยิ่งเตะตาเธอยิ่งนัก…

เพราะมันไม่น่าจะใช่มอเตอร์ไซค์เด็กแว้นท์ทั่วไปแน่ๆ…

หญิงสาวจึงไม่ลังเลที่จะขี่ตามรถคันนั้นไปเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว…
และรู้แน่ว่าเจ้าของรถคันหรูน่าจะรู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกติดตามจึงขับรถขึ้นสะพาน
ออกนอกเส้นทางที่เขาควรจะไป…

หญิงสาวขี่ขึ้นสะพานตามไปอย่างไม่หวั่นเกรงแม้จะมีกฎว่าห้ามรถสองล้อ
ขึ้นบนสะพานแห่งนี้ก็ตาม

เพราะดูไปแล้ว ชีวิตคนๆนั้นมันสำคัญกว่ากฎพวกนี้เสียแล้ว…

เมื่อขี่ออกมาในที่ที่การจราจรเริ่มเบาบางลงซึ่งเขาไม่ควรขับออกมาเลย
มันจะกลายเป็นเป้าโจมตีเอาได้ง่ายๆ…

และเธอก็พบว่าพวกนั้นกำลังยกปืนขึ้นส่องหมายจะพุ่งเป้าไปที่ล้อรถคันนั้น…
หญิงสาวดึงปืนที่เธอพกอยู่ตลอดเวลายกเว้นตอนเข้าไปในสนามบินเท่านั้นขึ้นมา
ส่องไปที่ล้อรถของพวกมอเตอร์ไซค์นั่นด้วย…

ไม่ง่ายที่จะจัดการ…แต่เธอก็เจาะยางของมันได้ก่อนที่มันจะเจาะยางของรถคันหน้าได้…
หรืออาจจะพร้อมๆกัน เพราะรถยนต์คันหรูอยู่ๆก็เกิดเสียหลัก
เข้าไปเบียดอยู่ตรงริมฟุตบาท ส่วนรถมอเตอร์ไซค์หนึ่งคันเสียหลักไปนอนอยู่บนฟุตบาท
ส่วนคนสองคนที่นั่งมากระเด็นพุ่งตัวลงไปนอนวัดพื้นอยู่บนฟุตบาท
ห่างออกไปจากตัวรถราวๆสามเมตร และคงไม่เป็นอะไรมากเนื่องจากพวกมัน
เซฟตัวเองมาเป็นอย่างดี ทั้งหมวกกันน๊อกทั้งชุดทั้งปลอก…

และเพียงไม่นานคนในรถคันหรูก็ยิงสวนตอบโต้ออกมาเมื่อรถจอดนิ่งไปแล้ว
เพราะไปต่อไม่ได้…

หญิงสาวรีบส่งสัญญาณให้เจ้าของรถรู้ตัวด้วยการเป่านกหวีดที่พกอยู่ในกระเป๋าเสื้อ
ตรงหน้าอกเป็นเสียงนกหวีดของตำรวจจราจรเพื่อเรียกสายตาคนทั้งหมด
ให้หันมามองพร้อมการหยุดการปะทะกันไปชั่วขณะ

และคนที่เป่านกหวีดก็ใช้เสี้ยววินาทีนั้นขี่รถเข้าไปประชิดตัวมือปืน
ในระยะพอเหมาะพอเจาะพร้อมกับประคองตัวตวัดถีบกลางอากาศ
ไปที่ตัวคนขี่จนรถคันนั้นเซเสียหลักลงไปนอนข้างทาง…ร่วงไปอีกหนึ่งคัน…

แล้วขี่รถวนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับใช้เท้าตวัดเตะกลางอากาศ
และใช้ความเร็วในการเกี่ยวรัดต้นคอคนที่นั่งขี่มอเตอร์ไซค์อีกคัน
ในขณะที่มือทั้งสองของเธอยังกุมแฮนด์รถของตัวเองเอาไว้อย่างเหนียวแน่น
พร้อมการทรงตัวได้ดีบนรถคันโตด้วยชั้นเชิงของศิลปะการต่อสู้
บวกกับกายกรรมผาดโผดที่พร่ำฝึกปรือมานานปี
ก่อนจะสอยทั้งคนทั้งรถให้ร่วงลงไปพร้อมกัน…

ส่วนคนในรถก็ยิงสวนกลับผู้ร้ายที่เหลือที่เพิ่งร่วงไปก่อนหน้านี้…
ทำให้ร่วงไปอีกสองด้วยลูกตะกั่ว…

หญิงสาวจึงใช้จังหวะที่พวกมันกำลังเสียหลักส่งสัญญาณให้เขาขึ้นรถ
ไปกับเธอพร้อมกับโยนหมวกกันน๊อกไปให้…

ชายหนุ่มเจ้าของรถเก๋งคันหรูรับหมวกมาสวมทันทีแล้วรีบกระโดดขึ้นรถ
พร้อมตวัดแขนโอบรอบเอวบางเอาไว้แน่นเมื่อรถออกตัวพุ่งไปข้างหน้า
ด้วยความเร็วสูงก่อนจะขี่แบบฉวัดเฉวียน หลบรถเก๋ง หลบรถปิ๊คอัพเพื่อหนีการไล่ล่า
จากแก๊งมอเตอร์ไซค์ที่เหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นอีกตามตัว

คราวนี้หญิงสาวเลือกออกนอกเมือง…เพราะมั่นใจในศักยภาพของรถ
พอๆกับฝีมือการขี่ของตัวเองว่าไม่น้อยหน้าคนพวกนั้น…

อีกทั้งหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุที่จะก่อความเสียหายแก่คนอื่นอีกมากมาย
บนทางสัญจรอันคับคั่งในเมืองกรุง…

หญิงสาวขี่รถราวกับเธอเป็นหนึ่งเดียวกับมัน เมื่อถนนเริ่มโล่ง
หญิงสาวนักบิดก็เร่งความเร็วเกือบ ‘หมดปลอก’ หรือ ‘หมดไมล์’
เรียกได้ว่าเข็มหน้าปัดวิ่งหูดับตับไหม้จนคนซ้อนท้ายถึงกับหูลู่ไปกับลมเป็นแน่
ถ้าไม่มีหมวกกันน็อกครอบศีรษะเอาไว้...จนต้องก้มตัวราบลงเพื่อลดแรงเสียดทาน
ราวกับทุกสรรพสิ่งในโลกหยุดการเคลื่อนไหว มีเพียงเขาและเธอ
ที่ก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน

...ถ้าเธอบอกว่ากำลังขี่รถเหาะพาเขาไปทัวร์ดวงจันทร์เขาก็เชื่อ...

เพราะแทบมองไม่เห็นอะไรข้างทางเนื่องจากไม่มีโอกาสได้มอง…
และถึงมองก็คงจับภาพมันไม่ทันอยู่ดี...ซ้ำยังไม่ได้ยินเสียงใดๆ
นอกจากเสียงเครื่องยนต์ของรถคันท่ีกำลังนั่งอยู่กับเสียงลมหวีดหวิว…

และเขาสามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าคนขี่สามารถควบคุมรถได้
ในสถานการณ์คับขันเป็นอย่างดี…

ที่สำคัญ…ฝีมือระดับเทพเลยทีเดียว โดยเมื่อตอนเจอทางโค้ง
เธอเทโค้งชนิดที่เข่าแทบติดพื้นอย่างนักแข่งในสนามแข่งรถ
อย่างที่พวกเด็กแวนท์มักเรียกท่านี้กันว่าท่า ‘เข่าเช็ด’

ซึ่งคนที่จะทำแบบนี้ได้แล้วปลอดภัยต้องมีความชำนาญสูง
เข้าใจรถเข้าใจพื้นถนนและเข้าใจเส้นทาง สามารถพาทั้งรถทั้งคนให้
ผ่านพ้นอุปสรรคต่างๆไปได้อย่างปลอดภัย…

เขาจึงสรุปสั้นๆง่ายๆว่าเธอไม่ใช่แค่ ‘ขี่ได้’ แต่เธอ ‘ขี่เป็น’




นุฮายืนพิงต้นไม้ตรงริมทางที่เป็นพื้นที่ของอดีตกรุงเก่า
ที่แตกพ่ายไปแล้วเม่ือหลายร้อยปีก่อน สายตาทอดมองดูหญิงสาว
ที่กำลังก้มๆมองๆตรวจตรารถคู่ใจของตนเองอยู่…

ถ้าเธอเกิดในสมัยกรุงศรีอยุธยาเขาคงจะจินตนาการให้เธอนั่งอยู่บนหลังม้า
แล้วใช้อาวุธฟาดฟันศัตรูคู่อริผู้รุกรานได้ไม่ยากเลย…

เพราะไอ้ท่่าดูรถของเธอตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างจากท่าสำรวจดูม้าศึกที่เขาเห็น
ในหนังย้อนยุคสักเท่่าไหร่…

“มันมีชื่อมั้ย…” เสียงเขาถามเมื่อเห็นว่าเธอกำลังหยิบถุงเครื่องมือ
และอะไหล่บางชิ้นออกมา…

“สลาตัน…” นั่นคือคำตอบสั้นๆของคนที่กำลังใช้เครื่องมือในถุงนั้นออกมา
เพื่อเปลี่ยนอะไหล่…

ชุดของเธอตอนนี้ดูแตกต่างจากที่เขาเห็นในสนามบินไปบ้างตรงที่มีการ์ดป้องกัน
ถุงมือและรองเท้าสำหรับเซฟตัวเองขณะขี่เจ้าบิ๊กไบค์คันนี้

“มันป่วยเป็นไรมากมั้ย…” หญิงสาวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนถามขณะตอบว่า

“ต้องเปลี่ยนสายคันเร่ง…หัวเทียนก็เหมือนจะมีปัญหา…”
แล้วก็พึมพำเบาๆราวกับพูดกับตัวเองว่า

“เพิ่งซ่อมไปเมื่อก่อนเที่ยงแท้ๆ ทำไมเกเรแบบนี้…ดีนะที่หนีพวกนั้นมาได้แล้ว…
ไม่งั้นสลาตันก็สลาตันเถอะ…ได้เป็นถลาตนลงไปกองอยู่ในโกดังซากรถ
ที่ไหนสักแห่งแน่ๆ…”

ว่าพลางก็ลูบไล้ไปบนมันราวกับลูบหลังม้าเพื่อปลอบขวัญมันก็ไม่ปาน…

นุฮาสังเกตว่ารถของเธอมีการทำสีแปลกตา ไม่ค่อยมีของแต่งรถมากมาย
ดูสวย สปอร์ต ดุดัน น่าเกรงขาม ยามแผดเสียงคำรามดุดันยิ่งนัก

เมื่อก่อนตอนมองจากระยะไกลๆ เขามองว่ามันหล่อ เท่
แต่พอมาเห็นจะๆแบบนี้ มันกลับไม่ใช่ เพราะแม้จะดูดุดันหากแฝงความหวาน
อันทรงเสน่ห์เอาไว้ นับว่าเธอเข้าใจเลือกรถได้เหมาะกับตัวเอง…
แม้ชื่อจะไม่หวานเหมือนตัวรถก็ตาม…

“ทำไมถึงชื่อนี้…”

“ตอนเด็กๆฉันเคยดูละครเรื่องนึง…ชื่อสายฟ้าสลาตัน…
พระเอกเป็นฮีโร่ในใจฉัน ชื่อโมน เขารักในรถมอเตอร์ไซค์…
ขับรถสมองกลที่พูดได้ เหาะได้ ชื่อสายฟ้า…เพื่อปราบปรามคนที่ทำไม่ดี…
พวกเหล่าร้าย...พวกมารทั้งหลาย...รายละเอียดของเรื่องฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว
แต่ฉันก็ติดเรื่องนี้มากๆเลยนะตอนนั้น…จนคิดฝันอยากนั่งมอ’ไซค์เหาะได้บ้าง…
อยากมีอัศวินสมองกลมอเตอร์ไซค์ที่พูดได้เหาะได้อย่างสายฟ้าบ้าง”

“ก็แล้วทำไมไม่ตั้งชื่อว่าสายฟ้าซะเลยล่ะ…มันตัวเขียวๆเหมือนรถคุณไม่ใช่หรือ…”

คราวนี้คนที่กำลังจดๆจ้องๆซ่อมรถอยู่ถึงกับชะงักมือ
แล้วหันมามองคนที่ยืนพิงต้นไม้อย่างอึ้งไปเลยทีเดียว

“ผมก็ติดนะเรื่องนี้น่ะ…ดูทุกเย็นวันจันทร์ถึงวันศุกร์เลยแหล่ะ…”

เหมือนได้เจอคอเดียวกัน หญิงสาวเลยพูดเพลิน ลืมความบาดหมางในใจ
ก่อนหน้านี้ไปชั่วคราว เล่าเท้าความถึงเรื่องราวเกี่ยวกับละครเรื่องที่ตนประทับใจ
ในวัยเด็กขึ้นมา ก่อนจะจบที่ว่า

“ทำไมไม่สายฟ้า…”

“เพราะว่าชื่อนี้มันเยอะมากแล้วค่ะ…ทั้งชื่อคน ชื่อม้า ชื่อรถและชื่ออะไรต่อมิอะไร…
ฉันเลยเอาแค่สลาตันมาก็พอ…แต่จามาลชอบเรียกมันว่า นางฟ้าสลาตัน…
บอกว่ามันมีความหวานน่ารักและความดุดันอยู่ในตัว”

นุฮาชักเห็นด้วยกับชื่อนี้…จามาลเข้าใจเรียกช่ือเจ้ารถคันนี้ได้สมตัว

“แต่ฉันว่า…สร้อยฟ้าสลาตันอะไรเทือนี้น่าจะเข้าท่ากว่า…
แบบว่านางฟ้ามันฟังดูเวอร์ๆไปนิด…”

“แต่ผมว่า…นางฟ้าสลาตันน่ะเหมาะแล้ว…”

“คุณเริ่มชอบมันขึ้นมาแล้วสิ…” คนที่กำลังซ่อมรถอยู่ถามไป
โดยไม่ได้มองดูสีหน้าคนโดนถามสักนิด จึงไม่เห็นรอยยิ้มของเขา
ขณะมองนางฟ้าสลาตันของเธอ…

“ถ้าบอกว่าชอบ…จะให้ขับพาเธอกลับบ้านม้ัยล่ะ…” คราวนี้เจ้าของรถ
ถึงกับหันมามองเขาอีกรอบ

“เรื่องอะไรฉันต้องเอาชีวิตไปแขวนไว้กับคุณ…รถบิ๊กไบค์ ถ้าขี่ไม่เป็นเนี่ย…
ตายกับตายนะคุณ…”

และในยามไปไหนมาไหนเธอจึงต้องพกพวกถุงเครื่องมือ
และอะไหล่ติดมาด้วยเผื่อใช้ในยามคับขัันเช่นนี้ ที่สำคัญ ต้องหัดซ่อมมันให้เป็นด้วย
เพราะถ้ามันเกิดเกเรกลางทางขึ้นมา ไม่มีศูนย์ซ่อมใกล้ๆเลย
เจ้าของมันนั่นแหล่ะที่ต้องลำบากเข็นมัน และมันเบาเสียเมื่อไหร่กัน…

“ก็แล้วใครว่าผมขี่ไม่เป็นล่ะ…” เขาต่อให้อย่างยิ้มๆ
หากเจ้าของรถหายอมไม่

“ฉันไม่เคยซ้อนท้ายใคร…ฉันไม่มั่นใจใครพอจะซ้อนท้ายด้วย…”

เธอไม่ได้โกหกเลย…เพราะว่าเธอไม่เคยมั่นใจที่จะนั่งซ้อนท้ายใคร
หรืออีกนัยคือมักจะประหม่าถ้าต้องนั่งซ้อนท้าย…เพราะชินกับการนั่ง
บังคับแฮนด์รถมาตลอด

และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ถ้าต้องนั่งซ้อนท้ายรถที่ผู้ชายขี่
หน้าอกเธอก็ต้องไปสัมผัสกับแผ่นหลังเขา เธอไม่ยอมหรอก

มอเตอร์ไซค์คันเล็กที่มีที่นั่งตอนท้ายเยอะๆนั้นก็พอว่าไปอย่าง…
แต่บิ๊กไบค์เนี่ย ดูแล้วไม่มีทางที่เธอจะนั่งตรงแน่วเพื่อไม่ให้หน้าอก
ไปสัมผัสกับคนขี่มันได้แน่ๆ…

และงานนี้เธอยอมให้เขากอดเอวดีกว่าจะยอมให้หน้าอกเป็นภูเขา
ที่ซ่อนตัวอยู่ในร่มผ้าของตัวเองไปแนบกับแผ่นหลังของเขาเด็ดขาด

“ขอบอกเลยนะ…ฉันไม่เคยให้ใครมานั่งซ้อนท้ายฉันแบบนี้นอกจากจามาล…
และฉันก็…ไม่คิดจะไปนั่งซ้อนท้ายใครด้วย…”

“แม้แต่แฟนเก่า?” นุฮาเลิกคิ้วสูงขณะถาม ไม่วายยิ้มที่มุมปากหมายจะยั่วอีกฝ่าย

“แน่นอน…”

“นั่นอาจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เขาทิ้งคุณไปก็ได้นะ…”

และเหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังใช้คำศัพท์ท่ีแรงไป เพราะคนฟังเริ่มมีสีหน้าแดงก่ำ
ขึ้นมาทันทีที่เขาพูดจบ

“และการที่คุณพูดถึงเขาในสถานการณ์เช่นนี้…นั่นก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉัน
ทิ้งคุณไว้ที่นี่ก็ได้นะ...”

คนที่เหมือนจะซ่อมรถเสร็จแล้วตวัดขายาวๆขึ้นคร่อมรถคู่ใจทันที
ทำเอานุฮาถึงกับสะดุ้ง

“เฮ้ย…นี่จะทิ้งกันเลยรึไง…” หญิงสาวหันมาส่งยิ้มหวานพร้อมยักคิ้วให้
ปิดหมวกกันน็อก แล้วสตาร์ทรถบิดคันเร่งออกไปทันที
โดยที่อีกคนก้าวไปหาไม่ทัน

ชายหนุ่มหัวเราะฮึๆเมื่อเห็นรถคันนั้นเกือบจะลับตาไป…
เพราะเพียงไม่นานรถเก๋งก็เข้ามาเทียบตรงหน้าเขาทันเวลาพอดิบพอดี…

“นายลงมานั่ง เดี๋ยวฉันขับเอง…” นุฮาบอกคนขับรถให้มานั่งตรงตำแหน่งคนนั่ง
ส่วนเขาก็ขึ้นไปนั่งยังฝั่งคนขับ แล้วออกรถแบบเหยียบเต็มพิกัด
เพื่อตามรถของหญิงสาวไปให้ทัน…

ก่อนจะทันเธอจนได้เมื่อคนที่ขี่บิ๊กไบค์เหมือนจะชะลอความเร็วลง
นุฮาเลื่อนกระจกรถยนต์ลง โบกไม้โบกมือให้กับเธอพร้อมส่งยิ้มกว้าง

“แล้วเจอกันตรงเส้นชัยนะนางฟ้าสลาตัน…”

เท่านั้นแหล่ะ คนที่เหมือนโดนรถยนต์สี่ล้อท้าทายก็ถึงกับออกตัวบิดคันเร่งทันที
…รถสองชนิดผลัดกันแซงอยู่ตลอดจนกระทั่งถึงเส้นชัย
ซึ่งก็คือบ้านของนุฮาที่หญิงสาวต้องไปหามารดาของเขาตามนัดอย่างมิต้องสงสัย

เพียงแต่นัดนั้นมันถูกเลื่อนออกไปเป็นตอนหัวค่ำ
ตอนที่เขาและเธอโทรไปแจ้งอุบัติเหตุให้ท่านทราบ…

และเพราะยอมอ่อยให้ หญิงสาวจึงขี่รถปาดหน้ารถของเขาเข้าบ้านไปก่อนได้สำเร็จ

…กลายเป็นเดอะวินเนอร์

โชคดีที่การจราจรไม่ได้หนาแน่นจนรถสี่ล้ออย่างเขาต้องเสียหน้าให้รถสองล้อ
จนยับเยินเกินไป...

และเป็นโชคดีตรงที่ที่เธอไปหยุดจอดรถเพื่อซ่อมรถนั้น
อยู่ไม่ไกลจากโรงทอผ้าของตระกูลวรรัศมิ์สกุล เขาถึงโทรให้คนท่ีนั่นขับรถมารับ
ได้ไม่ยาก…และแทบไม่ต้องใช้เวลานานนัก…

และเมื่อก้าวเข้าไปในบ้านพร้อมกับหญิงสาว เขาก็พบกับมารดาที่ก้าวเข้ามาหา
ด้วยสีหน้าท่าทางไม่สู้จะดีนัก จนเขาต้องถามออกไปว่า



"มีอะไรรึเปล่าครับแม่..."



"ยัยคุณหญิงวรลักษณ์อะไรนั่นน่ะสิดันไปให้สัมภาษณ์พวกนักข่าวว่า...
นุกับนาดีมตกลงปลงใจจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้...
แม่ฟังแล้วแทบลมจับ...มันเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาล่ะตานุ...ถึงมาไม้นี้กับเรา"

นุฮาลอบถอนใจกับศึกหนักที่กำลังจะโถมเข้าใส่...
นับว่าพายุลูกนี้มีกำลังลมที่ยากจะหยั่งถึง...
แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องรีบหาที่กำบัง...

อดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงใครคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ในเงาไม่ยอมออกมา...

อย่าให้เจอนะ!




...............โปรดติดตามตอนต่อไป..................


พี่นุกำลังจะติดกับดักหลุมพรางแล้ว...ฮ่าาาาาาา


ตอนแรกตั้งใจจะให้เป็น ภารกิจลับ ภารกิจล้วง 2
แต่พอเขียนบรรยายฉากบู๊ คนต่อคน มอไซค์ต่อมอไซค์แล้วมันส์ในอารมณ์
ปรากฎว่าด้นไปด้นมาจำนวนหน้ามันดูไม่น้อยเลย...ฮ่าๆๆๆ
ทั้งๆที่ตั้งใจจะบรรยายแค่ไม่กี่บรรทัดนะเนี่ย...เหอๆๆ...

ตามระเบียบค่ะ...นางฟ้าสลาตันมาก่อน ภารกิจลับ ภารกิจล้วง2 จนได้...
เอาเป็นว่า ตอนหน้ามาดูว่าใครจะโดนล้วง....ฮ่าาาาาา


ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามนะคะ ขอบคุณไลค์ที่ช่วยกดให้กัน
ขอบคุณสำหรับการพูดคุยเสวนากันให้บรรยากาศร่มรื่นขึึ้น ชื่นบานขึ้น
ขอบคุณมากๆนะคะ.... ^o^




.....ตอบเมนท์ค่ะ........


1.คุณcoonX3...วาเจอน้องวาว่าไปถึงกับใจสว่างไปเลยค่ะ
นับว่าตาก๊อตเข้าใจหาตัวยามาเร่งปฏิกิริยาให้วาได้ทันเวลา...อิอิอิ
ส่วนเรื่องวางแผนแต่งงานก่อนหย่ากับนาดีมหรืออะไรยังไง...
หลังพี่นุโดนจัดหนักแล้วค่ะ...ถึงจะก้าวไปถึงแผนนั้นได้...ฮ่าาาาา
ปล.น่าจะเรียกว่าแผนเหนือเมฆคลุมเงามารอะไรประมาณนี้ก็ได้นะคะ...^^


2.คุณRdoubleC...นั่นน่ะสิ...ก๊อตจะจัดงานแต่งที่ไหนกันรอบนี้
ลองๆนับทวนดูดีๆสิคะว่า ในกี่ปีก๊อตแต่งงานไปแล้วกี่รอบ...เหอๆ
ถ้าวาอายผู้คน คนที่ต้องอายยิ่งกว่าน่าจะเป็นตาก๊อตค่ะ...อิอิ


3.คุณร้อยวจี...มาค่ะมา และก็มาให้กันติดๆด้วยน้าาาา...อิอิ
ตามคำขอเลยจ่ะ...ตอนนี้ก๊อตจะทำไงต่อโยนั้นคงต้องเปลี่ยนมาถามว่า
พี่นุจะเอาไงต่อ...เพราะแผนก๊อตขึ้นอยู่กับการตัดสินของพี่นุเหมือนกัน...อิอิ
นับว่าต้องเชื่อใจและมั่นใจและที่สำคัญต้องรู้ใจกันค่ะ ถึงจะรอดพ้นเงื้อมมือมาร...


4.คุณyapapaya...โยว่าถึงไม่ร่อนการ์ดนาดีมก็น่าจะได้ร่อนไปหาถึงที่ค่ะ
เขามีเรดาห์นี่นา...แต่ไม่แน่ว่าว่าถ้ามีการ์ดร่อนไปหาจริงๆ
การ์ดที่ร่อนไปหาอาจทำให้นาดีมนั่งไม่ติดจนต้องรีบเซ็นใบหย่าทันทีเลยก็ได้....ฮ่าาา


5.คุณแว่นใส....อ่า...พ่อของนาดีมก็ไม่ธรรมดาค่ะ...แต่มารแท้ๆแน่ๆ
ตอนนี้มีสองแม่ลูกแล้ว น้าเล็กกับพ่อนาดีมยังคลุมเครือ...อิอิ

6.คุณคนเหงา...ไม่แน่ใจว่าเรื่องดีๆหรือเรื่องร้ายๆน่ะสิคะ...อิอิ
หรืออาจจะเป็นทั้งสองเรื่อง...ฮ่าาาาา

7.คุณkonhin...ถ้าก๊อตพูดแบบนั้น ย่อมแสดงว่าต้องมีวิธีที่จะทำให้นาดีม
รีบหย่าให้ทันทีทันใดเลยล่ะค่ะ...ฮ่าาาาา...

แต่โยอ่านคอมเม้นท์ของคุณkonhin แล้วแอบฮานะคะ...อ่านไปยิ้มไป
จิ้นตามไปด้วย...เรื่องพี่นุเนี่ย...จะว่ารู้ทันก๊อตหมดคงไม่ใช่ค่ะ
ประมาณว่า คาดคะเนเดาทางเอาน่ะค่ะ...อิอิ

เรื่องเอาคืนเนี่ย...โยขออุ๊บอิ๊บไว้ก่อนนะคะ...เพราะก๊อตทำอะไรไว้กับชาวบ้าน
เขาไว้เยอะทีเดียว...ไม่ใช่แค่พี่นุหรอกค่ะ มีคนโดนหางเลขไปหลายคนอยู่...อิอิ
โดนมัดมือชกอาจจะยังน้อยไป ไม่สมน้ำสมเนื้อก็ได้นาาาา...ฮ่าาาา
ปล.วาได้น้องวาว่ามาช่วยเป็นยาหยอดตาให้ค่ะ สว่างโร่ทีเดียว...


8.คุณPampam...ตาก๊อตมีแผนตลอดค่ะ...งานแต่งก็ย่อมต้องเป็นแผนอีกชัวร์
แต่เป็นแผนอะไรต้องมาดูกัน...อย่างน้อยก็น่าจะมีคนนึงละที่น่าจะรู้ทันแผนการก๊อต...


9.คุณnapt...วาเองก็เพลียสมองขอไปนอนเหมือนกันนา...
เป็นเมียก๊อตต้องอดทนค่ะ นั่นคือสโลแกนของหญิงวาเค้า...ฮ่าาาาาา
พี่นุงานเข้าหนักค่ะ แต่ท่ีหนักกว่าน่าจะเป็นบัว...เหอๆ


10.คุณคิมหันตุ์...แผนการที่ว่ารัดกุมจะกุมสถานการณ์จริงอยู่หรือไม่
ต้องมาดูกันค่ะ...แต่ที่แน่ๆในงานแต่งคงต้องมีการเตรียมรถพยาบาลไร
เอาไว้ให้พร้อม...เพื่อบริการทำคลอดให้เจ้าสาวตลอด 24 ชั่วโมง...ฮ่่าาาา
ปล.ตอนแรกโยว่าจะพิมพ์ชื่อ คิมหายแทนคิมหันตุ์แล้วค่ะ...
เพราะเห็นหายไป...โยแอบนึกว่าหายไปประกวดเทพีสงกรานต์ซะแล้วซี...ฮี่ๆๆๆ
ว่าจะอยู่รอขอแบ่งรางวัลและสายสะพายอยู่ค่ะ...ฮ่าๆๆๆ
(เค้าล้อเล่นนะ แต่ถ้าได้รางวัลมาจริงๆ ก็อยากได้ส่วนแบ่งอยู่) ^o^


11.คุณพัชรี....สุขสันต์วันสงกรานต์หรือปีใหม่ไทยเช่นกันค่ะ...
ดีใจที่ได้เห็นชื่อคุณพัชรีในเรื่องนี้อีกครั้งค่ะ...เราขาดการติดต่อกันไปนานเลย...อิอิ
ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจดีๆที่มีให้โยและติดตามผลงานโยมาเรื่อยๆ...
จะพยายามสู้ต่อไปค่ะ...ยังไงอย่าลืมแวะมาพูดคุยทักทาย ส่งกำลังใจให้โยอีกน้าาาา
(ว่าแต่ตอนนี้อยู่ตรงมุมไหนของโลกกลมๆใบนี้คะ...
ส่วนเต่าโยนั้นกลับมาอยู่เมืองไทยหลายปีแล้ว) อิอิ


12.คุณตุ๊งแช่...แผนการนาดีมชิมิ(เพราะใช้คำว่าเธอ) ซึ่งคงไม่ใช่ก๊อต...ฮ่าาาาา
เอ๊ะ...หรือเธอที่ว่าจะเป็นเต่า เหอๆ...
จริงๆนอกจากจะใช้ยากับวา ใช้มารมาครอบงำ นาดีมยังใช้อย่างอื่นอีกด้วย
ไว้ค่อยมาเฉลย...อิอิ...แบบว่าชีร้ายยยยยย...เนื่องจากความทรงจำของมนุษย์เรานั้น
โดยทางทฤษฎีแล้วมันถูกบันทึกลงบนเซลล์ ดังนั้น เรื่องการจะทำให้คนๆนึง
สูญเสียความทรงจำบางส่วนที่เราต้องการให้หายสาบสูญไป นับว่าเป็นเรื่องยาก
เพราะเอาเข้าจริงๆ ไม่มีใครล่วงรู้ว่าความทรงจำในแต่ละส่วนถูกบันทึกไว้ตรงไหนบ้าง
ในเซลล์สมองนั้นก็ส่วนหนึ่ง แต่ก็มีผู้เชี่ยวชาญยอมรับว่า ตรงส่วนอื่นนอกจากสมองก็มี
การเก็บบันทึกเอาไว้ด้วย(อ่า...อย่างหัวใจเรานี่แน่นอน...)
โยเลยนำเกร็ดอะไรตรงนี้มาลงในเรื่องนี้อีกนิดหน่อยถึงปานกลาง...
เอาให้นักอ่านงงเล่น...ฮ่าาาาาาา...แต่จริงๆแล้วเรื่องความทรงจำ
ของมนุษย์เนี่ยมันเป็นเรื่องซับซ้อน ที่มีคนมากมายอยากค้นคว้าวิจัยกันแบบสุดๆ...
เพราะในทางปฏิบัติแล้ว แม้จะไม่สามารถทำให้สูญเสียความทรงจำได้
แต่ก็สามารถทำให้ลบเลือนได้...เรื่องนี้...วากับบัว คือหนูทดลอง...ฮ่าาาาาา
(บางสิ่งที่อยากจำเรากลับลืม บางสิ่งท่ีอยากลืมเรากลับจำ...) มาเป็นเพลงอีกแล้ว
อิอิอิ เพราะยิ่งพยามที่จะลืมก็จะยิ่งจำ ยิ่งพยายามอยากจะจำมันก็ยิ่งอยากที่จะจำ
นี่เลย...โจทย์ของก๊อตกับพี่นุ...อิอิอิ



........ขอให้สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้านะคะ....
....ช่วงหน้าร้อนเช่นนี้ระวังเรื่องท้องไส้ด้วยนะจ๊ะ....

"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 3084

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery