'วาลาดา' ตื่นขึ้นมาพร้อมกับการรับรู้ว่าตัวเองมีสามีมีลูกแล้ว
ที่สำคัญ สามีของเธอคือเพื่อนในวัยเยาว์ที่ห่างเหินกันไป
หลายปีแล้ว เธอไม่ได้มีใจให้เขา เขาเองก็เกลียดเธอ

เหนือสิ่งอื่นใด เขาคือสามีของเพื่อนรักของเธอ


คำว่า "แย่งสามีเพื่อน"
กู่ก้องอยู่ในหัวและทำให้หัวใจของหญิงสาวแหลกสลาย...

เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปมีอะไรกับเขาตอนไหนจนมีลูก
กับเขาได้...แต่ลูกที่มีหน้าตาผสมผสานระหว่างเธอกับเขา
อย่างลงตัวทำให้เธอดื้นไม่หลุดกับหลักฐานการกระทำ
ของตัวเอง...

ความจริงดังกล่าว...ส่งให้ดาวดวงใหม่ที่ควรจรัสแสงแรงกล้า
อยู่บนฟากฟ้ากลับถูกกระชากลงมาให้แปดเปื้อนกลิ่นคาวคละคลุ้ง
ด้วยน้ำมือของใครบางคนที่คอยชักใยอยู่เบื้องหลังเงาดำนั้น
หญิงสาวก็สุดจะคาดเดาได้...

หญิงสาวที่ควรมีความสุขไปบนหนทางอันดีงาม เส้นทางของดาว
กลับถูกดึงรั้งเข้ามาสู่เส้นทางของมาร...เมื่อถูกความมืดมน
ดุจเมฆดำเข้าครอบงำฝังจิตใจ...เปลี่ยนผู้หญิงที่เคยแสนดี
กลายเป็นผู้หญิงร้ายกาจ...นั่นคือเธอที่กำลังถูกใครๆ
กล่าวขานอย่างไม่มีจบสิ้น...


ทางเดียวที่จะรอดพ้นไปได้ นั่นก็คือ เธอต้องต่อสู้กับมันให้ชนะ ต่อสู้กับเงามารที่คอยตามรังควานชีวิตเธอทั้งชีวิตให้ย่อยยับ

โดยไม่รู้เลยสักนิดว่า...เงามารที่เธอเห็นนั้นมีใครซ่อนอยู่
หลังเงานั่น...รอ...รอวัน...เพื่ออะไรบางอย่าง...

รอคอยและเฝ้าดูอยู่ข้างหลังอย่างอดทน...
ชักใยซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างพิถึพิถัน...และล้ำลึก...
วางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รอบคอบและรัดกุม

ช่างเป็นการรอคอยอันแสนยาวนาน รอให้เธอมีความสุขที่สุด
ประสบความสำเร็จที่สุด พอได้จังหวะเหมาะจึงเข้าโจมตี...
จนวาลาดาคาดไม่ถึงว่าจะมีใครอดทนรอคอยเพื่อจองเวรเธอ
ได้นานถึงเพียงนี้...ช่างเป็นการทุ่มเทที่น่ากลัวเหลือเกิน...

เธอรู้...รู้ว่าสิ่งที่สำคัญ...คือเธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือ
หลังจากโดนโจมตีจนย่อยยับอับปางนี้ต่อไปอย่างไร...
นั่นคือ...สิ่งที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่...

และอีกอย่างที่เธอจะต้องทำคือ...หาคนที่ซ่อนอยู่หลังเงานั้น
ให้เจอ! และถามให้รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของมันคืออะไร


และ...

หวังเพียงว่า...เธอจะไม่ถูกมันครอบงำได้อีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...เธอจะได้พบกับแสงสว่างในชีวิตอีกครั้ง...
หวังเพียงว่า...ผู้ที่เธอได้ทำร้ายเอาไว้โดยไม่รู้ตัวจะให้อภัย
หวังเพียงว่า...เขาจะเข้าใจ เชื่อใจ อภัย และรักเธอ
หวังเพียงว่า...ยอดดวงใจซึ่งคือลูกน้อยจะปลอดภัย ไร้มลทิน






...ขอเพียงได้อยู่ดูแลคุ้มภายคุ้มใจคนที่รักตลอดไป...


...ขอเพียงคนที่เธอรักปลอดภัย เข้าใจ ให้อภัย
และรักเธอเท่านั้น....

นาดีมมองซองการ์ดสีชมพูที่ดูซีดจางราวกับผ่านกาลเวลามานานในมือของตน
มีคนยื่นมันให้เธอ ตอนที่เธอเดินเลือกซื้อของอยู่ในห้าง…

เธอจึงเดินหาที่นั่ง จ้องแล้วจ้องอีก ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอรู้สึกไม่กล้าเปิดมันขึ้นมาดู…
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเปิดซองดังกล่าว แล้วก็พบการ์ดที่เหมือนจะคุ้นตา
คลับคล้ายคลับคลา หากเมื่อเปิดอ้าดู มือเรียวสวยได้รูปก็ถึงกับสั่น…

ทำไมเธอจะจำลายมือตัวเองไม่ได้…และไม่เคยลืม
การ์ดท่ีเธอตั้งใจเขียนความในใจมอบให้วารินทร์เมื่อสิบกว่าปี
ก่อนไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ฝรั่งเศส

…มันคือความลับในใจของเธอ…ที่เธอเผลอทำมันหล่นหาย…

ตอนนั้นกระวนกระวายใจยิ่งนักว่ามันจะไปตกอยู่ในที่ที่ไม่ควรตก…
แต่สุดท้ายก็ตัดกังวลทิ้งเสีย…และแอบดีใจลึกๆในภายหลังที่เธอไม่ได้มอบมันใ
ห้วารินทร์ในวันนั้น…

เพราะวารินทร์ก็คือวารินทร์ที่ยังรักมั่นอยู่กับวาลาดา
สุดท้ายเมื่อหมดสิทธิ์ในตัววาลาดาอย่างสิ้นเชิงแล้ว…
เขาก็ยังไปหันไปหาผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่เธออยู่ดี…เขาไม่เคยแคร์เธอ ไม่เคยมีใจให้เธอ

เขาจงใจหนีเธอ!

นาดีมอ่านทวนข้อความในนั้นที่ต่อให้ผ่านวันเวลามานานแค่ไหน
เธอก็ไม่เคยลืมความในใจของเธอที่มีต่อเขา…ไม่เคยลบมันหรือลบเขาไปจากใจได้เลย…

‘แด่…รินทร์…

ดีมรักรินทร์…รักมานานแล้ว…รักมาตั้งแต่ประถม...และจะรักรินทร์ตลอดไป…
จะรอคอยแต่รินทร์…คอยนับวันให้เราได้กลับมาเจอกัน…

หากวันนี้เขาคนนั้นทำรินทร์ผิดหวัง ขอให้รินทร์จำไว้ว่า…ดีมตั้งใจจะดูแลปลอบใจรินทร์
ยังรอรินทร์ไม่ห่าง...จะรอคอยแต่รินทร์เสมอ…รักรินทร์…รักคงมั่น…

จะเฝ้ารอวันพบรินทร์...รอวันเรามีกัน...

…แล้วเวลาจะทำให้รินทร์เข้าใจว่าใครรักรินทร์…

จาก…นาดีม (คนที่รักรินทร์)’


หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้อ่านทบทวนความรู้สึกในวันวาน
เธออินกับความรักมากมายขนาดนี้เลยหรือนี่…

ช่างน่าขันนาดีมในวันวานยิ่งนักที่ช่างเดียงสาในเรื่องความรักซะเหลือเกิน…
แถมยังมองว่ามันคือที่สุดในชีวิต

ทั้งๆที่ในวันนี้…เธอไร้ซึ่งมัน ไร้ซึ่งความรัก ไม่มีใครสักคนท่ีรักจริง
หากเธอก็ยังหายใจอยู่ได้ ยังอยู่ดี…

ขาดเขา ใจเธอก็ยังไม่ได้ขาด…

แต่เมื่อเธอไม่ได้ ไม่สมหวัง ก็อย่าหวังว่าจะมีคนสมหวังในกลเกมแห่งความรักนี้!


แต่พอได้เพ่งมองอักษรที่ร้อยเรียงซึ่งเป็นส่วนเกินในการ์ดใบนั้นตรงด้านล่างสุด
ลายมือที่เธอไม่เคยลืมเช่นกัน…

ลายมือเดียวกันกับลายมือในพินัยกรรมของซุลก๊อตไนท์…

นั่นทำเอานาดีมถึงกับใจสั่นสะท้าน หน้าเปลี่ยนสีราวกับกระดาษสีขาวไร้สีสัน
มือที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นจนแทบทำการ์ดใบนั้นร่วงหล่น

ตัวอักษรเหล่านั้นสั่นคลอนความมั่นใจของเธอก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง…

‘เธอยังเล่นละครไม่จบ…ช่วยแสดงบทบาทตอนความรักพัง
แล้วลงมือยอมเซ็นใบหย่าให้ฉันหน่อยสิ…เพราะเธอคงไม่ต้องการให้ศาลบังคับหย่า’

แม้ไม่มีชื่อคนเขียนถ้อยความเหล่านั้นปรากฏ
หากนาดีมรู้ดีว่าใครเขียนมันขึ้นมา…ลายมือมันลอกเลียนกันไม่ได้ง่ายๆ
และนี่มันปากกาแท้ๆ ไม่ได้มีการก๊อปปี้มาแปะ เจ้าของลายมือนี้ยังมีชีวิตอยู่

…ซุลก๊อตไนท์ยังไม่ตาย! เขาไม่เคยตาย!

“ก๊อต…ก๊อต…ก๊อต” นาดีมกัดฟันเรียกชื่อนั้นลอดไรฟันด้วยแววตาเคียดแค้นสุดจิต…
เขากำลังจะบังคับให้เธอหย่าให้เขาอย่างนั้นหรือ…

ไม่มีทาง!

นาดีมเหยียดปากด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม…

“รู้จักดีมน้อยไปแล้วก๊อต…มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกที่รัก…”

คนอย่างเธอไม่ยอมจนมุม…จะราวีไม่เลิกแน่ๆ…
อย่าหวังว่าจะหาความสุขสงบบนแผ่นดินนี้ได้…อย่าหวัง…

พลังแห่งไฟแค้น แรงพยาบาท จิตอาฆาตผสมผสานดวงตาแห่งจิตริษยา
ร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนเมื่อนึกรู้แล้วว่าวาลาดาหายไปไหนตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา…

ความอิจฉาริษยาก่อให้เกิดสิ่งหนึ่งคือ ‘ดวงตาแห่งจิตริษยา’
เป็นแววตาที่มีคุณลักษณะพิเศษ เนื่องจากมันได้ส่งรังสีที่เป็นอากาศธาตุ
ซึ่งมันจะส่งผลต่อวัตถุ

เมื่อดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยจิตริษยาของนาดีมจ้องมองไปยังการ์ดที่อยู่ในมือ
รังสีริษยาอันรุนแรงรุมร้อนพุ่งไปยังที่มาแห่งเหตุ…

ก็ปรากฏเปลวเพลิงลุกไหม้เผาผลาญการ์ดในมือให้ลุกก่อนจะปล่อยมันให้ร่วงลงสู่พื้น
มองมันจนกระทั่งมันกลายเป็นผุยผง…

ด้วยเพลิงภายในที่ร้อนระอุทำให้นาดีมมั่นใจเป็นหนักหนา
ว่ามารร้ายได้หลุดจากโซ่ที่ล่ามมันเอาไว้แล้ว

…มันรู้ มันสัมผัสจิตแห่งไฟริษยาของเธอได้…

ใช่แล้ว…เดือนรอมะฎอนได้สิ้นสุดลงไปแล้ว…

แล้วเธอจะไล่ล่าตามหาคนพวกนั้นให้เจอ…ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด แห่งหนตำบลใด
เธอจะต้องเจอ…และคราวนี้จะไม่มีคำว่า ‘พลาด’ อีกแล้ว

“ซุลก๊อตไนท์ นุฮา วารินทร์ วาลาดา อานิต้า นังบัว
ฉันจะเผาพวกแกให้เหมือนกับการ์ดใบนี้ให้สิ้นซาก!”

นาดีมเอ่ยลอดไรฟันออกมาด้วยความเคียดแค้น เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองโดนคนพวกนี้
ทำอะไรเอาไว้บ้างก่อนหน้านี้…หลังจากที่ได้ทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด
ในระยะหลังจากที่บ้านซุลก๊อตไนท์โดนเพลิงไหม้

“ก๊อต…ก๊อต…ก๊อต” ซุลก๊อตไนท์ดูเหมือนจะเป็นเป้าหมายแห่งไฟแค้นครั้งนี้
เป็นนัมเบอร์วันที่นาดีมหมายมั่นปั้นมือที่จะจัดการทำลายเป็นรายแรก!

“เรามาสู้กันสักตั้งก๊อต…อยากให้เล่นละครให้ดูนักใช่มั้ย…
งั้นรอดูฉากสำคัญได้เลยก๊อต…”



และเมื่อลุกจากที่นั่งเดินไปยังร้านรวงในห้างดัง ผ่านหน้าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่
ที่ตอนนี้กำลังมีการถ่ายทอดสดของคนดังที่ตายแล้วฟื้นคืนชีพ

ในภาพข่าวเป็นภาพบรรยากาศงานแต่งสุดอลังการณ์ของบ่าวสาว
ที่กำลังเข้าสู่พิธีสมรสตามหลักศาสนา

นาดีมยืนมองภาพนั้นนิ่ง ยิ่งเมื่อเสร็จสิ้นพิธีแล้ว ภาพข่าวก็ตัดไปยัง
เจ้าบ่าวในชุดสีขาวอย่างเจ้าชายอาหรับ หน้าตาหลอเหลาราวกับเทวทูต
กำลังโอบประคองร่างของเจ้าสาวในชุดเจ้าสาวขาวบริสุทธิ์ที่ถูกตัดออกมา
อย่างประณีตสวยงามราวกับชุดเจ้าหญิง

แต่เพราะความสง่างามที่ซ่อนอยู่ในหน้าตาและบุคลิกของเธอผู้นั้นตลอดมา
ทำให้นาดีมเห็นภาพ 'ราชินีครองเมือง' ที่ใครๆต่างยกย่องมาแต่ไหนแต่ไร…

ซ้ำยังเป็นราชินีที่กำลังตั้งครรภ์ได้หลายเดือนแล้วนั้นช่างเป็นภาพบาดตาบาดใจ
บาดจิตบาดทรวงของคนที่เพิ่งสูญเสียลูกไป…

แทบไม่ต้องมีใครบอกก็รู้ว่านังวามันท้องกับใคร ถ้าไม่ใช่คนที่กำลังโอบประคองมัน
อยู่ในจอตอนนี้…

ภาพรอยยิ้มของบุคคลทั้งสองทิ่มแทงใจนาดีมยิ่งนัก

หญิงสาวยืนนิ่งสงบ ซ่อนแววตาแห่งจิตริษยาเอาไว้ท่ามกลางหมู่ชน
ที่มาดูภาพนั้นและต่างวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนาๆ มีบางคนหันมาทางเธอ
มองเธอด้วยแววตาประหลาด ยิ่งบทสัมภาษณ์สดของซุลก๊อตไนท์
หลังจากทำพิธีเสร็จสิ้นแล้วเดินออกมาด้านนอกแล้วนั้น

ยิ่งทำให้แววตาประหลาดจากผู้คนกลายเป็นความกังขาแฝงความเคลือบแคลงสงสัย
ระคนชิงชังต่อเธอขึ้นมา…

“สามปีกับการแต่งงานสี่ครั้ง นับว่าไม่น้อยเลยครับสำหรับชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง…”

ซุลก๊อตไนท์เกริ่นนำพร้อมเสียงหัวเราะน้อยๆอย่างไม่อายที่ตนแต่งงานมาแล้ว
ถึงสี่ครั้งในรอบสามปี...

ก่อนจะหันไปทางวาลาดาที่เขากุมมืออยู่ไม่ห่างพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้เธอ

“แต่ครั้งนี้…ผมอยากมอบของขวัญให้กับแม่ของลูกผม…กับหญิงสาว
ที่ผมรักมาตลอด…รักโดยไม่รู้ตัว…แม้การแต่งงานครั้งอื่นๆจะเป็น
ภาคบังคับให้ต้องแต่ง…เป็นการแต่งงานเพื่ออะไรบางอย่าง…

หากผมยืนยันได้ครับ…ว่าการแต่งงานครั้งนี้…ผมแต่งเพราะความรักโดยแท้…
แต่งเพราะอยากมอบวันดีๆให้กับผู้หญิงที่ผมรักและรักผมจากใจจริง…”

แล้วเขาก็หยุดไปนิดนึง ก่อนจะยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย

“ผมค้นพบมานับครั้งไม่ถ้วนว่าในตัววาลาดานั้นมีความอ่อนโยน
ไม่ถือโทษ มีการให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า และนี่คือเสน่ห์ของเธอที่ร้อยรัดหัวใจผม
ให้อยากอยู่คู่กับเธอไปจนสิ้นลมหายใจ…

เมื่อก่อนผมไม่เคยถามใจตัวเอง…แต่เมื่อลองค้นหาดู…ผมจึงค้นเจอว่าลึกลงไปที่มี
ที่ถูกซ่อนไว้คือรักเธอ…ผมรักเธอ…จะถามตัวเองกี่ครั้งก็ได้พบว่าคำตอบนั้นคือ รักเธอ

และไม่เคยจะแน่ใจเท่านี้มาก่อน...เธอคือความรัก”

แล้วเจ้าบ่าวก็หันไปทางเจ้าสาว สบตาเธอแล้วบอกว่า

“วาลาดาคือที่สุดของหัวใจผมครับ…” เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วพื้นที่นั้น…

“แล้วคุณนาดีมล่ะคะ…” เสียงนักข่าวสัมภาษณ์ต่อทันทีทันใด
เมื่อเสียงปรบมือเงียบลง ซุลก๊อตไนท์จับตามาที่หน้าจอราวกับต้องการ
จะส่งสารไปยังอีกคนด้วยแววตานิ่งลึกยากจะหยั่งถึงความนึกคิดที่แท้จริง

“ผมเลือกที่จะอยู่กับคนที่ผมรัก...และเลือกที่จะเคียงข้างกับคนที่รักผมครับ…
และผู้หญิงที่รักผมจริงก็มีแค่วาลาดา…นาดีมเขาชอบกินไก่ย่าง…
ซึ่งผมและคนในครอบครัวเราไม่ใช่ไก่ครับ…ไฟทำอะไรพวกเราไม่ได้…
นอกจากจะย้อนกลับไปทำลายคนที่จุดมันขึ้นมาเท่านั้น…”

คำตอบที่ซ่อนนัยยะเอาไว้นั้นทำเอาคนฟังถึงกับตีความไปต่างๆนาๆ…

หากรอยยิ้มของซุลก๊อตไนท์ที่เธอได้เห็นผ่านหน้าจอ มันคือ คำท้า!

เพราะถ้อยคำนั้นแหล่ะ ที่ทำให้คนโดยรอบตัวเธอตอนนี้มองเธอผิดแผก
ไปจากที่เคยมอง…สายตาเหยียดหยัน ประณาม และคำครหาถูกกระซิบกระซาบ
นาดีมจึงมิอาจทนยืนอยู่ ณ ที่ตรงนั้นได้อีกต่อไป…

เธอจึงรีบชิ่งหนีออกมา โดยไม่ทันได้ดูบทสัมภาษณ์สดของคนดังอีกคน
ซึ่งเป็นที่จับตามองอยู่ในสังคมขณะนี้ไม่แพ้ซุลก๊อตไนท์…

คนที่กำลังให้สัมภาษณ์ในสิ่งที่เพียงพอที่จะทำให้นาดีมสิ้นไร้ความนับถือ
และชื่นชมบูชาจากผู้คนในสังคมไปได้ในบัดดล…

ทำให้ทุกก้าวที่เธอเดินผ่านไปมีแต่ผู้คนที่รู้จักเธอมองเธอแล้วหันกลับไปซุบซิบนินทากัน…
นาดีมรีบสาวเท้าพยายามเดินหลบเลี่ยงผู้คนหลบหน้าหลบตาไปยังพาหนะของตน
ที่โรงรถก่อนจะเบิ่งรถไปยังฐานบัญชาการลับของผู้เป็นบิดาทันทีทันใด…

และพบว่าทุกคนก็รอเธออยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้วโดยมิได้นัดหมาย…
มีการประชุมปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด เป็นเวลานานหลายชั่วโมง
จนได้ข้อสรุปอันเป็นที่น่าพอใจ…

ทำให้นาดีมที่กลุ้มใจก่อนหน้านี้ถึงกับฉุดรอยยิ้มร้าย เมื่องานนี้…
คนที่ส่งคำท้ามา ต้องได้หงายหลังอย่างไม่ต้องสงสัย…

“แกต้องแสดงให้สุดฝีมือนะนังดีม…อย่าให้ฉันต้องผิดหวัง…” คนเป็นแม่เอ่ยขึ้น…

“แม่ก็เช่นกัน…”

“คุณหญิงวรลักษณ์ซะอย่าง…ไม่มีบทไหนที่ฉันจะแสดงไม่ได้…ไม่มี…
เพราะชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละครในจอนั่นอีก…”

น้ำเสียงนั้นยังคงความมั่นอกมั่นใจ…แววตาส่องประกายแห่งความเหี้ยมโหดเอาไว้ไม่มิด

น้อยคนในสังคมจะหยั่งรู้…หญิงกลางวัยผู้นี้ล่ะคือ…ฆาตกรต่อเนื่อง!

อีกทั้งยังได้ถ่ายทอดเลือดฆาตกรไปสู่ทายาทจากหยดต่อหยด…เข้มข้นยิ่งกว่าน้ำ…
จนน่าจะได้รับรางวัล ‘ฆาตกรต่อเนื่องดีเด่นแห่งชาติ'






..................โปรดติดตามตอนต่อไป...................


เอามาให้เท่านี้ก่อนนะคะ...พอดีเต่าติดธุระด่วน...เลยเอาที่เขียนไว้มาลง
ให้อ่านกันไปพลางๆระหว่างนี้...เสร็จธุระเรียบร้อยแล้วเต่าจะซอยเท้ามาปั่นต่อ
ที่เหลือให้กันค่ะ...^^




ก๊อตประกาศสงครามกับเหล่ามารแว้วววววววว...

ถึงเต่าจะไม่ใช่ไก่...แต่ก็ยังไม่อยากให้ใครเผาเต่าน้าาาาาาา....ฮ่าาาาาา

ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามนะคะ
ขอบคุณทุกๆไลค์ที่กดให้เต่า
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ที่เป็นแรงใจ
ขอบคุณนักอ่านเงาค่ะ ^^





.........ตอบเมนท์จ่ะ.............


1.คุณแว่นใส...โดยธรรมชาติแล้ววายังคลอดไม่ได้ค่ะ
ท้องแค่ 7 เดือนเองค่ะ อิอิ ส่วนเรื่องคลอดก่อนกำหนดไม่แน่ใจอ่ะ...เหอๆ

2.คุณPampam...ช่ายยยค่ะช่ายยย...แต่งงานกันแบบไม่ปกติกันสักคน
ก๊อตกับวา แต่งเพราะแผนมาร รินทร์กับต้าแต่งเพราะโดนมารรังควาน
พี่นุกับบัวแต่งเพราะมารหาเรื่องเหมือนกัน...ซึ่งรวมๆก็คือ แต่งเพราะมาร ฮ่าๆๆ
โยถึงบอกว่าเรื่องนี้เหมาะกับชื่อ เงามาร เพราะมันเป็นเงาที่แอบแฝงไปใน
ทุกๆอนูของเรื่องราวในเรื่องนี้...สาเหตุหลายๆอย่างมาจากมารท้ังน้านนนนนน...อิอิ
ส่วนการ์ด...ร่อนแล้วค่ะร่อนแล้ว...เหอๆ

3.คุณkonhin...ถ้ารอให้คลอด...ก็ต้องรอไปอีกสองเดือน ก๊อตรอให้ถึง
วันนั้นไม่ได้ค่ะ...อิอิ...มันมีเหตุผลว่าทำไมถึงรอมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วอ่ะจ่ะ...^^

4.คุณnapt...คบเป็นภรรยาจะเป็นยังไง ต้องรอให้พี่นุแกแสดงให้ดูค่ะ อิอิ

5.คุณyapapaya...โยก็คิดว่าไม่น่าจะมีใครอยากเลียนแบบพี่นุแล้ว เหอๆ

6.คุณcoonX3...นั่นคือปัญหาใหญ่ของมารค่ะ ตอนนี้มารกำลังเจอตอขนาด
มหึมา...เหมือนนั่งเรือไปเจอกับภูเขาน้ำแข็ง...จะล่มเหมือนเรือไททานิครึเปล่า
ต้องมาลุ้นกันค่ะ...เหอๆ แต่เท่าที่เขาปรึกษาหารือกัน มันคงยังไม่ล้มง่ายๆ อิอิ

7.คุณตุ๊งแช่...วะฮ่าๆๆๆ อ่านความเห็นรอบนี้แล้วมีฮาค่ะ...อิอิอิ

มันสุดยอดจริงๆอ่ะ...เต่าเองก็ใกล้สุดยอด(ต้นตาล) ละ อิอิ
ไม่ใช่พ่อนาดีมค่ะ ไม่ช่ายยยยยยยย...เหอๆ

ว่าแต่ให้ก๊อตเป็นพ่อมดเลยหรือ แหม...น่าสงสารนะฉายานี้...ฮ่าๆๆ
ส่วนพี่นุดูจะฉายาน่าฟังที่สุดเลยอ่ะ...มีการลำเอียงรักสามหนุ่มไม่เท่ากันเกิดขึึ้น

งั้นเต่าขอเปลี่ยนแปลงแก้ไขให้สามหนุ่มดูดีขึ้นมานิดนึงน้าาาาา

เอาเป็นแบบนี้แล้วกานนนน...เพราะภาพลักษณ์คือสิ่งสำคัญ อิอิ

พ่อเทพบุตร ----> นุฮา ให้เป็น....พ่อเทพบุตรไต่ถัง

พ่อมด --------> ก๊อต ให้เป็น...พ่อมดผู้ไม่ตาย

จอมโจร ------> วารินทร์ ให้เป็น...จอมโจรขโมยซีน

ส่วนสามสาว ถ้ายังคิดไม่ออกโยคิดต่อยอดให้น้าาาาา
ถ้าเป็นสามสาวพาวเวอร์พัพ...ก็

วา ----> พาวเวอร์พับ(ฟิน)ชื่อนกนะเนี่ย บินได้ไกลจริงๆ

ต้า ----> พาวเวอร์พับ(ผ้า) เรียบร้อยเหมือนผ้าพับค้างปี

บัว ----> พาวเวอร์พับ (พิชซ่าาาาา) ซ่าาาาาจนหยดสุดท้าย

หรือถ้าเป็นโหมดของกินก็...แบบพัฟแท้ ไม่ใช่แค่กะหรี่พัฟละก็...

วา ----> พาวเวอร์พัฟฟี่พาย (เต่าชอบกินพายอ่ะ)

ต้า ----> พาวเวอร์พัฟไข่ (ไข่คือยอดอาหารชูกำลัง)

บัว ----> พาวเวอร์พัฟพัฟ (พัฟเดียวไม่เคยพอ)

55555555

น่ากินทั้ง 3 พัฟเลยเนอะ...เหอๆ...สามหนุ่มเขาเลยเลือกพัฟที่เขาอยากกินไง...
เหอๆ





.....ขอให้สุขภาพแข็งแรงกันถ้วนหน้านะคะ.......

"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 3023

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery