ความลับ(รัก)ของหัวใจ
เมื่อสาวสวยนามว่าอันนา ได้บังเอิญซุ่มซ่ามชนเข้ากับหนุ่มหล่อดีกรีเดือนมหาวิทยาลัย จนทำให้เสื้อราคาเฉียดหมื่นของเขาต้องเปื้อน มีทางเดียวที่จะชดใช้ได้นั่นก็คือ ยอมมาเป็นแฟนปลอมๆของเขา เรื่องราวจะเป็นยังไงต้องติดตามค่ะ ^^
Tags: #ไอ้ตัวเล็ก#
ตอน: จุดเริ่มต้นของความรัก
ในวันที่ฝนพรำ มีคู่รักหนึ่งคู่เดินจับจูงมือกันฝ่าสายฝนที่หนาวเหน็บ หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแม้ว่าฝนจะตก อากาศจะหนาว เธอไม่ได้เอะใจหรือสังเกตใบหน้ากังวลของแฟนหนุ่มเลย
“ แฟร์ ”
เสียงของชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
“อะไรเหรอคะ ตะวัน”
เธอตอบรับด้วยเสียงที่ร่าเริง
“คือ …”
“คะ”
“คือ...เราเลิกกันเถอะ”
“ทะ... ทำไมล่ะตะวัน แฟร์ทำอะไรผิดหรอคะ”
เธอถามเขาด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา
“ไม่เลย แฟร์ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมผิดเอง ผมมีคนอื่น”
“ คุณมีคนอื่น... ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ”
“ ผมเจอเธอเมื่อ 3 เดือนก่อน และผมก็ชอบเธอมาก เพราะฉะนั้นเราเลิกกันเถอะ ”
ชายหนุ่มพูดอย่างตัดเยื้อใยและเดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น โดยไม่หันกลับไปมองเธออีกเลย
พรึ่บ!
“ ชิ! ผู้ชายเฮงซวย ผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันหมด ”
“ อะไรของแกวะอันนา นั่นมันก็แค่หนังสือเองนะเว้ย ”
“ นั่นแหละแก ฉันละเกลียดผู้ชายเจ้าชู้จริงๆ เห็นแล้วมันน่ากระโดดตบ ”
“ โอ๊ย ก็แกเป็นซะอย่างเงี่ย หนุ่มๆเขาถึงไม่กล้ามาจีบ ยัยผู้หญิงอันธพาล ”
ฉันไม่สนใจคำพูดของเพื่อนตัวแสบ แล้วหันกลับไปหยิบหนังสือใส่ลงกระเป๋า ชิ!!! ยัยเพียวไม่รู้อะไรซะแล้ว ว่าผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันทุกคน สาธุ ขอให้แกโดนผู้ชายหักอกสักทีเถอะ ถึงเวลานั้นฉันจะยืนหัวเราะเยาะแกเลยคอยดูเถอะ ฉันได้แต่แอบแช่งมันในใจ ขื่นพูดออกไปมีหวังฉันได้โดนมันฆ่าตายกลางโรงอาหารแน่ๆ
“อันนาแกไม่ไปเรียนเหรอ”
“ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย ขอหาอะไรอีกนิดนะ”
ฉันทำคอยืดคอยาวมองหาร้านอาหารต่อไป ที่จะได้ลงมือจัดการยัดมันเข้าสู่กระเพาะน้อยๆของฉัน
“แกดูนาฬิกาหน่อยก็ดีนะ”
ยัยเพียวทำเสียงเนือยๆ
O_O
1:00 P.M.
ตายแล้วๆๆ ฉันมีเรียนตอนบ่ายโมงลืมดูเวลาไปซะสนิทเลย
“แกมันก็เป็นแบบนี้ทุกที ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ”
ยัยเพียวยังคงไม่เลิกบ่นฉัน
“ฉันไปก่อนนะแก ตอนเย็นเจอกัน ”
สวัสดีค่ะทุกคน แม้ตอนนี้จะไม่เหมาะแก่การที่จะแนะนำตัว แต่ฉันชื่ออันนาคะ และที่ฉันคุยอยู่ด้วยนั้นคือเพื่อนสาวคนสวยของฉันเอง เธอชื่อเพียวค่ะ แต่สวยไม่เท่าฉันหรอกนะคะ เพราะฉันคือนางเอง หุหุหุ ^^ หลังจากบอกลาเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของฉันแล้ว ฉันก็ใช่เกียร์หมาวิ่งมาที่ตึกคณะทันที โอ๊ย ทำไมวันนี้ตึกคณะมันไกลจัง วิ่งจนขาขวิดแล้วนะ
โครมมม!
“โอ๊ย ใครกล้าบังอาจมาขวางทางหมา เอ๊ยขวางคนสวยอย่างฉันเนี่ย คนกำลังรีบไม่เห็นหรือไงฟะ”
ฉันโวยวายเมื่อชนเข้ากับอะไรบางสิ่งอย่างจัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและสำรวจร่างกายตัวเองว่ามีส่วนไหนกระเด็นหายไปบ้าง
“ยัยบ้าตาบอดหรือไง วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลยยัยโง่เอ๊ย”
ชายร่างสูงโวยวายไม่แพ้กัน
“นายว่าใครตาบอดนะฟะ ”
“นี่ตาบอดยังไม่พอ หูยังหนวกอีกเหรอ ”
“มันจะมากไปแล้วนะ ชนฉันยังไม่พอยังมาด่ากันอีกหรออีตาบ้า ”
“ใครกันแน่ที่ชน เธอดูเสื้อของฉันก่อน เปื้อนขนาดนี้ แล้วนี่ฉันจะเข้าเรียนยัง...”
ฟิ้ววว
“เฮ้ๆ นี่ยัยบ้า จะหนีไปไหน เธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลยนะ ”
เขาพูดยังไม่ทันจบประโยค ฉันก็ใส่เกียร์หมา30ตัว วิ่งขึ้นมาที่ห้องเรียน ขื่นอยู่ตรงนั้นนานๆมีหวังฉันต้องซื้อเสื้อตัวใหม่ให้อีตาบ้านั่นแน่ๆ ทำไงได้ล่ะช่วงนี้ฉันจนแบบสุดขีด - - (ไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวเสียตังค์ อิอิ + +)
“คราวหน้าถ้าฉันเจอเธอ จะเอาคืนให้เจ็บแสบเลยคอยดู ยัยบ้า”
ชายหนุ่มร่างสูงได้แต่ยืนหัวเสียอยู่ตรงนั้น
แอ๊ดดด
“ยัยอันนา นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมไม่รู้จักดูเวลา เพื่อนเขาเริ่มเรียนไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอมาสายฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิเข้าเรียนในวันนี้ ไปยืนสำนึกผิดหน้าห้อง”
O_o
เพียงแค่ฉันเปิดประตูเข้ามายังไม่ได้อ้าปากอธิบายอะไร อาจารย์นกขุนทองเสียงใสก็เปล่งเสียงพิฆาต สวดและให้พรฉันไปหนึ่งจบ ฉันได้แต่ยืนอ้างปากค้าง คนอะไรพูดจนลิงหลับสมแล้วที่ได้ฉายา เสียงพิฆาต
“ค่ะ”
ฉันตอบไปด้วยเสียงเนือยๆ เดินคอตกออกไปจากห้องเรียนไป
นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันเนี่ยยย O_O
โปรดติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นติชมเป็นกำลังให้ด้วยนะคะ
“ แฟร์ ”
เสียงของชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
“อะไรเหรอคะ ตะวัน”
เธอตอบรับด้วยเสียงที่ร่าเริง
“คือ …”
“คะ”
“คือ...เราเลิกกันเถอะ”
“ทะ... ทำไมล่ะตะวัน แฟร์ทำอะไรผิดหรอคะ”
เธอถามเขาด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา
“ไม่เลย แฟร์ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมผิดเอง ผมมีคนอื่น”
“ คุณมีคนอื่น... ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ”
“ ผมเจอเธอเมื่อ 3 เดือนก่อน และผมก็ชอบเธอมาก เพราะฉะนั้นเราเลิกกันเถอะ ”
ชายหนุ่มพูดอย่างตัดเยื้อใยและเดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น โดยไม่หันกลับไปมองเธออีกเลย
พรึ่บ!
“ ชิ! ผู้ชายเฮงซวย ผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันหมด ”
“ อะไรของแกวะอันนา นั่นมันก็แค่หนังสือเองนะเว้ย ”
“ นั่นแหละแก ฉันละเกลียดผู้ชายเจ้าชู้จริงๆ เห็นแล้วมันน่ากระโดดตบ ”
“ โอ๊ย ก็แกเป็นซะอย่างเงี่ย หนุ่มๆเขาถึงไม่กล้ามาจีบ ยัยผู้หญิงอันธพาล ”
ฉันไม่สนใจคำพูดของเพื่อนตัวแสบ แล้วหันกลับไปหยิบหนังสือใส่ลงกระเป๋า ชิ!!! ยัยเพียวไม่รู้อะไรซะแล้ว ว่าผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันทุกคน สาธุ ขอให้แกโดนผู้ชายหักอกสักทีเถอะ ถึงเวลานั้นฉันจะยืนหัวเราะเยาะแกเลยคอยดูเถอะ ฉันได้แต่แอบแช่งมันในใจ ขื่นพูดออกไปมีหวังฉันได้โดนมันฆ่าตายกลางโรงอาหารแน่ๆ
“อันนาแกไม่ไปเรียนเหรอ”
“ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย ขอหาอะไรอีกนิดนะ”
ฉันทำคอยืดคอยาวมองหาร้านอาหารต่อไป ที่จะได้ลงมือจัดการยัดมันเข้าสู่กระเพาะน้อยๆของฉัน
“แกดูนาฬิกาหน่อยก็ดีนะ”
ยัยเพียวทำเสียงเนือยๆ
O_O
1:00 P.M.
ตายแล้วๆๆ ฉันมีเรียนตอนบ่ายโมงลืมดูเวลาไปซะสนิทเลย
“แกมันก็เป็นแบบนี้ทุกที ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ”
ยัยเพียวยังคงไม่เลิกบ่นฉัน
“ฉันไปก่อนนะแก ตอนเย็นเจอกัน ”
สวัสดีค่ะทุกคน แม้ตอนนี้จะไม่เหมาะแก่การที่จะแนะนำตัว แต่ฉันชื่ออันนาคะ และที่ฉันคุยอยู่ด้วยนั้นคือเพื่อนสาวคนสวยของฉันเอง เธอชื่อเพียวค่ะ แต่สวยไม่เท่าฉันหรอกนะคะ เพราะฉันคือนางเอง หุหุหุ ^^ หลังจากบอกลาเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของฉันแล้ว ฉันก็ใช่เกียร์หมาวิ่งมาที่ตึกคณะทันที โอ๊ย ทำไมวันนี้ตึกคณะมันไกลจัง วิ่งจนขาขวิดแล้วนะ
โครมมม!
“โอ๊ย ใครกล้าบังอาจมาขวางทางหมา เอ๊ยขวางคนสวยอย่างฉันเนี่ย คนกำลังรีบไม่เห็นหรือไงฟะ”
ฉันโวยวายเมื่อชนเข้ากับอะไรบางสิ่งอย่างจัง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและสำรวจร่างกายตัวเองว่ามีส่วนไหนกระเด็นหายไปบ้าง
“ยัยบ้าตาบอดหรือไง วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลยยัยโง่เอ๊ย”
ชายร่างสูงโวยวายไม่แพ้กัน
“นายว่าใครตาบอดนะฟะ ”
“นี่ตาบอดยังไม่พอ หูยังหนวกอีกเหรอ ”
“มันจะมากไปแล้วนะ ชนฉันยังไม่พอยังมาด่ากันอีกหรออีตาบ้า ”
“ใครกันแน่ที่ชน เธอดูเสื้อของฉันก่อน เปื้อนขนาดนี้ แล้วนี่ฉันจะเข้าเรียนยัง...”
ฟิ้ววว
“เฮ้ๆ นี่ยัยบ้า จะหนีไปไหน เธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลยนะ ”
เขาพูดยังไม่ทันจบประโยค ฉันก็ใส่เกียร์หมา30ตัว วิ่งขึ้นมาที่ห้องเรียน ขื่นอยู่ตรงนั้นนานๆมีหวังฉันต้องซื้อเสื้อตัวใหม่ให้อีตาบ้านั่นแน่ๆ ทำไงได้ล่ะช่วงนี้ฉันจนแบบสุดขีด - - (ไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวเสียตังค์ อิอิ + +)
“คราวหน้าถ้าฉันเจอเธอ จะเอาคืนให้เจ็บแสบเลยคอยดู ยัยบ้า”
ชายหนุ่มร่างสูงได้แต่ยืนหัวเสียอยู่ตรงนั้น
แอ๊ดดด
“ยัยอันนา นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมไม่รู้จักดูเวลา เพื่อนเขาเริ่มเรียนไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอมาสายฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิเข้าเรียนในวันนี้ ไปยืนสำนึกผิดหน้าห้อง”
O_o
เพียงแค่ฉันเปิดประตูเข้ามายังไม่ได้อ้าปากอธิบายอะไร อาจารย์นกขุนทองเสียงใสก็เปล่งเสียงพิฆาต สวดและให้พรฉันไปหนึ่งจบ ฉันได้แต่ยืนอ้างปากค้าง คนอะไรพูดจนลิงหลับสมแล้วที่ได้ฉายา เสียงพิฆาต
“ค่ะ”
ฉันตอบไปด้วยเสียงเนือยๆ เดินคอตกออกไปจากห้องเรียนไป
นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันเนี่ยยย O_O
โปรดติดตามตอนต่อไป
คอมเม้นติชมเป็นกำลังให้ด้วยนะคะ
ไอ้ตัวเล็ก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 พ.ค. 2558, 23:46:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 พ.ค. 2558, 19:40:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 842
| จูบแรก >> |