กำราบรักจอมเผด็จการ
'กฎของเราคือห้ามรัก' ชัคไม่คิดว่าจะพาอันนามาสู่อันตราย ร่วมมือกันเพื่อหาคนร้ายคือทางออกเดียวที่เธอจะออกไปจากวังวนของมาเฟียอย่างเขาได้
Tags: ความรัก อดีต ซาบซึ้ง
ตอน: บทนำ
บทนำ
“ทำไมยังไม่นอน ดึกแล้วไม่ใช่หรือไง”
หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอกเหวี่ยงค้อนจากตาให้คนทำเสียใจมาตลอดบ่าย แล้วตอนนี้จะยังไงต่อล่ะ หิวเลือดเลยมากินแถวๆ นี้หรือไง
ร่างสูงเดินมาชิดแล้วไม่พูดพร่ำตวัดช้อนร่างเพรียวขึ้นมากอดแนบอก อันนาไม่ทันรับมือพอรู้ตัวอีกทีร่างก็ถูกอุ้มไปแล้ว เขานึกจะทำอะไรก็ทำได้หรือไง
“จะทำอะไรอีกล่ะคุณ เป็นแฟนหลอกๆ ไม่ต้องมาอุ้ม ไม่เห็นจะต้องมาคุยกันดีๆ ต่างคนต่างรอเวลาให้จับคนร้ายได้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
ตอนนี้คงเรียกว่าทะเลาะได้สินะ เถียงเอาเป็นเอาตายแบบนี้คงดีกว่านิ่งเงียบจนเหมือนคุยกับไม้กระดาน แต่ถ้าเธอไม่ดิ้นคงดีไม่น้อย
“อย่าดื้อ แล้วก็อย่าดิ้น ไม่งั้นผมเหวี่ยงคุณลงพื้น แค่จะพาไปนอน”
อันนาหยุดดิ้นมองมาตาเขียวปั๊ด ชัคอยากแก้คำพูดก็ไม่ทันแล้ว
“อย่ามาคิดลึก”
“บ้าอำนาจ โหดเหี้ยม ใจร้าย คนป่าเถื่อน” อันนาพึมพำโมโห
“ได้ยินนะ ผมเติบโตมากับพ่อ บางความรู้สึกที่ผู้หญิงต้องการผมไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก”
แล้วเธอต้องตามมาเข้าใจเขาฝ่ายเดียวหรือไง ร่างสูงก้าวขึ้นบนไดไป อันนาเริ่มหาทางหนีทีไล่ แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาใช้สายตาสั่งให้เปิดประตู อยากมาด้วยกันเสียที่ไหน สุดท้ายชัคได้แต่เหล่ใส่แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องเองจนได้
ร่างในอ้อมแขนวางลงอย่างทะนุถนอมไม่ใช่โยนด้วยความโมโหลงบนเตียง ความโกรธและน้อยใจของอันนาลดลงฮวบ เราควรคุยกันดีๆ กันเสียทีใช่ไหม ชัคถอยออกไปนั่งสตูลหน้าเตียง หันมองไปคนละทาง
“ทำไมคุณต้องโกรธด้วยที่ฉันไปสุสาน ถ้าเป็นเพราะนั่นเป็นสถานที่ของคุณกับคุณอารตี ฉันขอโทษ เจตนาของฉันก็แค่อยากไปเยี่ยมพ่อแล้วตรงนั้นก็อยู่ใกล้ๆ กัน ซื้อดอกไปฝากก็น่าจะดีไม่ใช่หรือคะ ฉันไม่ได้จะหักหลังคุณสักหน่อย”
เสียงถอนใจยาวทำให้ความมั่นใจหายไป ผู้ชายปากแข็งต้องทำยังไงถึงจะออกจากเปลือกที่หุ้มห่อตัวตนไว้
“ผม...ห่วงคุณ”
เงียบงันราวกับอันนาถูกสตั๊นด้วยคำพูดเพียง 3 คำ เหมือนถูกทิ้งไว้กลางทะเลทราย แต่เพียงวินาทีต่อมาอยู่กลางพายุหิมะ ก่อนจะมารับลมเบาๆ อากาศเย็นสบายชายทะเล คนห่วงแล้วดุกันแบบนั้นหรือ
“แล้ว...ทำไมไม่บอกดีๆ ล่ะคุณ”
ร่างสูงลุกขึ้นมาแล้วนั่งกับพื้นมองอันนาที่ระดับสายตาเดียวกัน รู้สึกผิดและเสียใจ สิ่งนี้น้อยครั้งที่เขาจะกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดให้คนฟังได้เข้าใจ
“ผมไม่ชอบแสดงความรู้สึกว่าห่วงใคร เพราะหลายครั้งมันทำให้เจ็บในภายหลัง”
สายตาคมมองลึกราวกับอยากค้นให้ถึงหัวใจของอันนา
“อย่าทำให้ผมรัก ผมจะได้แน่ใจต่อให้วันหนึ่งผมรักคุณมันก็จะไม่มีอะไรมากไปกว่าความว่างเปล่า ถ้าผมแน่ใจพอที่จะรับความเจ็บปวดเป็นครั้งที่สาม ผมจะกอดคุณไว้แล้วบอกไม่ให้คุณจากไปเอง”
ราวกับมีน้ำหวานหล่อเลี้ยงใจแล้วกลายเป็นความขมปร่าแผดเผาทุกเส้นทางที่สิ่งนี้ผ่านทะลวงไป อันนาฝืนยิ้มรู้สึกเศร้าเพื่อตัวเองและเขา ชัคเจ็บปวดจากการถูกหักหลังมาแล้วสองครั้ง อารตีและใครที่ทำหรือ
“ฉันสัญญาค่ะว่ามันจะไม่เกิดขึ้น”
ชัคยิ้มฝืนพอๆ กัน ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วใช่ไหม ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเปิดใจกับใครขนาดนี้มาก่อน กับอารตีก็แค่เรื่องของร่างกายและความรักที่ผิดพลาดเท่านั้น ร่างสูงลุกขึ้นไปนั่งลงโซฟาตรงข้ามกับเตียงนอน
“นอนได้แล้ว ผมจะรอจนกว่าคุณหลับแล้วค่อยกลับ ไม่ต้องกังวลว่าจะทำอะไร ถ้าทำคงทำไปนานแล้ว”
“ถึงไล่ก็ยังไม่กลับใช่ไหมคะ” ก็แค่ลองถามดู เผื่อเขาโกรธแล้วไปก่อนที่เธอจะหลับ
ชายหนุ่มพยักหน้าสายตายังคงมองทุกอิริยาบถที่อันนาทำ เธอนอนลงหันหลังให้แต่สายตาของเขายังตามมาแม้ยามหลับ คงมีแค่ตุ๊กตาเท่านั้นที่จะไม่รู้สึกรู้สา
“ไปนั่งไกลๆ หน่อยได้ไหม ฉันจะได้หลับอย่างสบายใจ”
สั่งแล้วใช่ว่าจะกล้าหันมอง แต่เสียงเดินเบาๆ ทำให้เบาใจว่าเขาคงยอมตามใจบ้าง อันนาแกล้งทำเป็นหายใจสม่ำเสมอเหมือนหลับรอให้เขาไป ทว่าความง่วงทำให้หลับจริงๆ ชัคทำตามสัญญาไหมสุดที่จะรู้ได้ คืนนั้นอาจเป็นคนแรกที่ความฝันไม่ย่างกราย หากชัคเป็นหนังสือสักเล่ม คงมีเนื้อหาที่อ่านเข้าใจยาก แต่เมื่อเข้าใจแล้วคงลืมไม่ง่ายเลย
แล้วจะมา up ต่อนะคะ
“ทำไมยังไม่นอน ดึกแล้วไม่ใช่หรือไง”
หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอกเหวี่ยงค้อนจากตาให้คนทำเสียใจมาตลอดบ่าย แล้วตอนนี้จะยังไงต่อล่ะ หิวเลือดเลยมากินแถวๆ นี้หรือไง
ร่างสูงเดินมาชิดแล้วไม่พูดพร่ำตวัดช้อนร่างเพรียวขึ้นมากอดแนบอก อันนาไม่ทันรับมือพอรู้ตัวอีกทีร่างก็ถูกอุ้มไปแล้ว เขานึกจะทำอะไรก็ทำได้หรือไง
“จะทำอะไรอีกล่ะคุณ เป็นแฟนหลอกๆ ไม่ต้องมาอุ้ม ไม่เห็นจะต้องมาคุยกันดีๆ ต่างคนต่างรอเวลาให้จับคนร้ายได้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
ตอนนี้คงเรียกว่าทะเลาะได้สินะ เถียงเอาเป็นเอาตายแบบนี้คงดีกว่านิ่งเงียบจนเหมือนคุยกับไม้กระดาน แต่ถ้าเธอไม่ดิ้นคงดีไม่น้อย
“อย่าดื้อ แล้วก็อย่าดิ้น ไม่งั้นผมเหวี่ยงคุณลงพื้น แค่จะพาไปนอน”
อันนาหยุดดิ้นมองมาตาเขียวปั๊ด ชัคอยากแก้คำพูดก็ไม่ทันแล้ว
“อย่ามาคิดลึก”
“บ้าอำนาจ โหดเหี้ยม ใจร้าย คนป่าเถื่อน” อันนาพึมพำโมโห
“ได้ยินนะ ผมเติบโตมากับพ่อ บางความรู้สึกที่ผู้หญิงต้องการผมไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก”
แล้วเธอต้องตามมาเข้าใจเขาฝ่ายเดียวหรือไง ร่างสูงก้าวขึ้นบนไดไป อันนาเริ่มหาทางหนีทีไล่ แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาใช้สายตาสั่งให้เปิดประตู อยากมาด้วยกันเสียที่ไหน สุดท้ายชัคได้แต่เหล่ใส่แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องเองจนได้
ร่างในอ้อมแขนวางลงอย่างทะนุถนอมไม่ใช่โยนด้วยความโมโหลงบนเตียง ความโกรธและน้อยใจของอันนาลดลงฮวบ เราควรคุยกันดีๆ กันเสียทีใช่ไหม ชัคถอยออกไปนั่งสตูลหน้าเตียง หันมองไปคนละทาง
“ทำไมคุณต้องโกรธด้วยที่ฉันไปสุสาน ถ้าเป็นเพราะนั่นเป็นสถานที่ของคุณกับคุณอารตี ฉันขอโทษ เจตนาของฉันก็แค่อยากไปเยี่ยมพ่อแล้วตรงนั้นก็อยู่ใกล้ๆ กัน ซื้อดอกไปฝากก็น่าจะดีไม่ใช่หรือคะ ฉันไม่ได้จะหักหลังคุณสักหน่อย”
เสียงถอนใจยาวทำให้ความมั่นใจหายไป ผู้ชายปากแข็งต้องทำยังไงถึงจะออกจากเปลือกที่หุ้มห่อตัวตนไว้
“ผม...ห่วงคุณ”
เงียบงันราวกับอันนาถูกสตั๊นด้วยคำพูดเพียง 3 คำ เหมือนถูกทิ้งไว้กลางทะเลทราย แต่เพียงวินาทีต่อมาอยู่กลางพายุหิมะ ก่อนจะมารับลมเบาๆ อากาศเย็นสบายชายทะเล คนห่วงแล้วดุกันแบบนั้นหรือ
“แล้ว...ทำไมไม่บอกดีๆ ล่ะคุณ”
ร่างสูงลุกขึ้นมาแล้วนั่งกับพื้นมองอันนาที่ระดับสายตาเดียวกัน รู้สึกผิดและเสียใจ สิ่งนี้น้อยครั้งที่เขาจะกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดให้คนฟังได้เข้าใจ
“ผมไม่ชอบแสดงความรู้สึกว่าห่วงใคร เพราะหลายครั้งมันทำให้เจ็บในภายหลัง”
สายตาคมมองลึกราวกับอยากค้นให้ถึงหัวใจของอันนา
“อย่าทำให้ผมรัก ผมจะได้แน่ใจต่อให้วันหนึ่งผมรักคุณมันก็จะไม่มีอะไรมากไปกว่าความว่างเปล่า ถ้าผมแน่ใจพอที่จะรับความเจ็บปวดเป็นครั้งที่สาม ผมจะกอดคุณไว้แล้วบอกไม่ให้คุณจากไปเอง”
ราวกับมีน้ำหวานหล่อเลี้ยงใจแล้วกลายเป็นความขมปร่าแผดเผาทุกเส้นทางที่สิ่งนี้ผ่านทะลวงไป อันนาฝืนยิ้มรู้สึกเศร้าเพื่อตัวเองและเขา ชัคเจ็บปวดจากการถูกหักหลังมาแล้วสองครั้ง อารตีและใครที่ทำหรือ
“ฉันสัญญาค่ะว่ามันจะไม่เกิดขึ้น”
ชัคยิ้มฝืนพอๆ กัน ตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วใช่ไหม ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเปิดใจกับใครขนาดนี้มาก่อน กับอารตีก็แค่เรื่องของร่างกายและความรักที่ผิดพลาดเท่านั้น ร่างสูงลุกขึ้นไปนั่งลงโซฟาตรงข้ามกับเตียงนอน
“นอนได้แล้ว ผมจะรอจนกว่าคุณหลับแล้วค่อยกลับ ไม่ต้องกังวลว่าจะทำอะไร ถ้าทำคงทำไปนานแล้ว”
“ถึงไล่ก็ยังไม่กลับใช่ไหมคะ” ก็แค่ลองถามดู เผื่อเขาโกรธแล้วไปก่อนที่เธอจะหลับ
ชายหนุ่มพยักหน้าสายตายังคงมองทุกอิริยาบถที่อันนาทำ เธอนอนลงหันหลังให้แต่สายตาของเขายังตามมาแม้ยามหลับ คงมีแค่ตุ๊กตาเท่านั้นที่จะไม่รู้สึกรู้สา
“ไปนั่งไกลๆ หน่อยได้ไหม ฉันจะได้หลับอย่างสบายใจ”
สั่งแล้วใช่ว่าจะกล้าหันมอง แต่เสียงเดินเบาๆ ทำให้เบาใจว่าเขาคงยอมตามใจบ้าง อันนาแกล้งทำเป็นหายใจสม่ำเสมอเหมือนหลับรอให้เขาไป ทว่าความง่วงทำให้หลับจริงๆ ชัคทำตามสัญญาไหมสุดที่จะรู้ได้ คืนนั้นอาจเป็นคนแรกที่ความฝันไม่ย่างกราย หากชัคเป็นหนังสือสักเล่ม คงมีเนื้อหาที่อ่านเข้าใจยาก แต่เมื่อเข้าใจแล้วคงลืมไม่ง่ายเลย
แล้วจะมา up ต่อนะคะ
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2558, 09:34:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2558, 09:34:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1419
| ตอนที่ 1 ครึ่งแรก >> |
แว่นใส 2 มิ.ย. 2558, 08:21:06 น.
บทนำเนี่ยไปครึ่งเรื่องเลยนะ
บทนำเนี่ยไปครึ่งเรื่องเลยนะ