กำราบรักจอมเผด็จการ
'กฎของเราคือห้ามรัก' ชัคไม่คิดว่าจะพาอันนามาสู่อันตราย ร่วมมือกันเพื่อหาคนร้ายคือทางออกเดียวที่เธอจะออกไปจากวังวนของมาเฟียอย่างเขาได้
Tags: ความรัก อดีต ซาบซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 7 ครึ่งหลัง
อันนาเดินเร็วๆ ตามนาวินไปยังห้อง vip ที่โทรจองไว้แล้วซึ่งทำให้ไม่ต้องมาลุ้นตัวโก่งว่าจะเจอชัคนั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เมื่อมองออกไปเธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยกมือแล้วเดินออกไปรับ แต่รถที่บอกโลโก้ของช่องซึ่งจอดก่อนหน้านี้นี่สิทำให้การทานอาหารมื้อนี้น่ากังวลไม่น้อย
ลิลลามองทางเข้าร้านอยู่หลายครั้งจนกระทั่งเห็นชัคมาแล้วนั่นล่ะถึงได้ยิ้มออกพร้อมกับเดินไปหา นานแล้วที่เขาไม่รับนัดของเธอ จนตอนนี้อารตีตายไปแล้ว ความห่างเหินระหว่างเธอกับเขากลับยังคงอยู่ ทั้งๆ ก่อนมีใครเข้ามาทั้งสองบ้านวางแผนไว้ว่าควรมีข่าวดี
“ทางนี้ค่ะพี่ชัค”
แขนยาวถูกกอดไว้หลวมๆ ร่างสูงเดินตามมาแล้วนั่งลงยกมือไหว้แม่ของลิลลา โดยมีชาญเดินมามาห่างๆ แล้วหาโต๊ะให้กับตัวเอง ภารดีมองลูกชายของเพื่อนรักพลางยกมือรับไหว้
“ดีใจจังค่ะที่พี่ชัคยอมมาตามนัด คราวก่อนไปหาถึง blue moon ก็คลาดกัน นี่ถ้าไม่อ้างชื่อคุณแม่ พี่ชัคคงไม่ยอมออกมาจากโต๊ะทำงานแน่ๆ เลยใช่ไหมคะ” ลิลลาแกล้งต่อว่าไม่จริงจังอะไร
“พี่ก็มาแล้วไงล่ะ คุณน้าสบายดีนะครับ”
“สบายดีจ้า วันก่อนพบคุณชรันยังคุยกันตั้งหลายเรื่อง” ภารดีจงใจพูดไว้แค่นั้น
ชัคเลิกคิ้วทำหน้าเฉย “หรือครับ สั่งอาหารเลยไหมครับนี่มันก็เที่ยงกว่าแล้ว มื้อนี้ผมขอเป็นเจ้ามือให้คุณน้ากับน้องลิลนะครับ”
“พี่ชัคใจดีจังเลยค่ะ”
ภารดีสังเกตชัคอยู่เงียบๆ ลิลลากลายเป็นคนที่ทำให้วงอาหารรื่นรมย์กว่าเคย ผู้ชายคนเดียวพูดบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก ชาญมองแล้วโล่งอก กินข้าวคนเดียวสบายใจกว่าตรงนั้นเยอะเชียว
อันนามองไปที่โต๊ะของชัคบ่อยครั้ง เขาไม่เห็นจะเหมือนคนอกหักตรอมใจตรงไหน ที่นักข่าวเขียนไว้คงไม่ตรงกับความเป็นจริงเท่าไหร่ แต่ลิลลานี่สิ ถ้าเลี่ยงไม่เจอได้ล่ะดีที่สุด ไม่อยากทะเลาะกันอีก ว่าแต่คราวก่อนที่ผับยัยนี่หรือเปล่าที่ทำให้เธอหลับยาว
“มีอะไรหรือเปล่าน้ำ ทำไมรีบจัง เหลือเวลาอีกตั้ง 15 นาที วินบึ่งไปส่งน้ำทันเข้างานอยู่แล้ว”
“เผื่อไว้น่ะ วินอิ่มแล้วใช่ไหม ถ้างั้นเราไปกันดีกว่า”
นาวินเรียกพนักงานมาคิดเงินแล้วรีบเดินเร็วๆ ตามอันนาไป น่าแปลกที่เธอเดินออกด้านข้างของร้านแทนที่จะเดินผ่านทางเดินตรงกลางที่เร็วกว่า ลิลลาเห็นหลังไวๆ แต่มองตามไม่ทัน ชัคเห็นเช่นกัน ถ้าจำไม่ได้ผิดผู้ชายหล่อสูงคนนั้นเป็นว่าที่พรีเซนเตอร์เครื่องดื่มที่วางตัวคู่กับลิลลานั่นเอง สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันยังไง
พริมมาเป็นคนเปิดประเด็นร้อนของเจ้านายในเช้าของวันต่อมา หนังสือพิมพ์หน้าสังคมกางหราที่โต๊ะตัวยาวในห้องแคนทีน อันนานั่งฟังโดยมีโอวันตินกับปาท่องโก๋เป็นอาหารเช้า
“ว่าแล้วเชียวสุดท้ายนางซินในบริษัทก็อดกันเป็นแถว”
“อะไรหรือพี่พริม” เสียงจากสาวฝ่ายบัญชีที่มานั่งเล่นดูแลแฟนซึ่งก็คือพิธานนั่นเอง
“ข่าวซุบซิบน่ะ บอสของพวกเราดังใหญ่แล้ว ดูสิ ซ้ายก็ว่าที่คู่หมั้น ขวาก็ว่าที่แม่ยายดีไซเนอร์ดังระดับประเทศ ทำไมไม่มีเจ้าชายหล่อๆ เลิศๆ กระเด็นมาทางนี้บ้างก็ไม่รู้เนอะ”
หนังสือพิมพ์กลายเป็นของน่าสนใจของสาวๆ ในออฟฟิศทันใด อันนามองดูไม่เข้าไปร่วมวงเพราะเห็นมากับตาตัวเองแล้ว เสียงอ่านข่าวแว่วมา ถึงจะไม่สนใจอย่างไรก็ต้องได้ยินอยู่ดี
‘ลิลลานี่เองที่สมานแผลใจของ CEO แบรนด์ดังจนหัวใจหายดี แว่วๆ ว่ากลางปีหน้าคงได้ยินเสียงระฆังวิวาห์ แต่ก่อนหน้านั้นงานหมั้นคงมาถึงในอีกไม่กี่เดือน’
“เหมาะสมกันดีนะคะ ไม่ยักรู้ว่าบอสของพี่พริมรู้จักดาราด้วย” อีกสาวที่อกหักบอกเสียงเซ็งๆ
พริมมาหัวเราะลั่นห้อง “ก็ต้องรู้จักบ้างแหละ งบโฆษณาของ Prime ปีๆ นึงนี่เป็นร้อยล้าน พวกดารา นางแบบ เดินไปชั้น 10 กันบ่อยๆ วันไหนว่างลองแวะไปดูสิ สวยหล่อกันทั้งนั้น”
อันนาเก็บถุงใส่ปาท่องโก๋ทิ้งลงถังขยะแล้วขยับไปล้างแก้ว คำพูดของพริมมายังก้องอยู่ในหัว ชั้น 10 น่าจะเปิดเป็นบริษัทโฆษณาที่มาเช่าตึกนี้ ต่อไปเธอคงต้องระวังแล้วสิ ถ้าไม่อยากไปจ๊ะเอ๋เพื่อนเก่าให้มีเรื่องกันอีก
ก่อนเที่ยงของวันศุกร์ พิธานเรียกอันนาไปคุยงานที่ห้องประชุมเล็ก งานเข้าเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว รูปแบบของบรรจุภัณฑ์ออกแบบเสร็จแล้ว แต่ยังอยู่ในระหว่างการพิจารณา จึงต้องออกแบบภาพประกอบเอาไว้ก่อน พิธานเกิดไปชอบใจรองเท้านารีพันธุ์หนึ่งเข้า แต่อยากได้รูปถ่ายไม่ใช่เสิร์ชหาจากอินเตอร์เน็ตจะได้ไม่ไปซ้ำกับใคร แต่เขาไปเองไม่ได้ ผู้ช่วยก็ต้องทำแทนน่ะสิ งานนี้ไม่ยาก เพียงแต่ต้องเดินทางไปถึงแหล่งเท่านั้นเอง
“พี่ฝากด้วยนะน้ำ ได้ภาพแล้วส่งไฟล์มาให้พี่ด่วนเลย ก่อนวันเสาร์ตอนเย็น พี่จะได้มีเวลาทำส่วนที่เหลือแล้วเอาเข้าประชุมเช้าวันจันทร์ ถ้าวันนี้ไม่ต้องไปงานศพญาติของแฟนคงไปเองแล้วล่ะ ขอโทษที่รบกวนจริงๆ นะ”
คิ้วเรียวสวยแกล้งขมวดใส่ “คิดมากแก่เร็วน่าพี่พิธ”
พิธานหัวเราะชอบใจคลายกังวลไปได้มาก “ขอบใจมากเลย พี่บอกพี่เมธแล้ว ถ้าเดินทางตอนนี้ก็น่าจะไปถึงไม่กิน 3 โมง ส่วนค่าเดินทางเดี๋ยวพี่เบิกให้วันจันทร์แล้วกัน เอาเงินพี่สำรองจ่ายไปก่อน”
“งั้นน้ำไปแล้วนะคะ เดี๋ยวทำงานไม่ทัน”
อันนาเก็บของใส่กระเป๋า กล้องและเมมโมรี่การ์ดพิธานเบิกมาให้แล้ว เธอนั่งรถแท็กซี่ไปต่อรถตู้อีกต่อ โทรศัพท์ที่ยังใหม่เอี่ยมถูกปิดเครื่องแล้วขอให้แท็กซี่ขับเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ให้คนตามสับสน จนแน่ใจว่าไม่ถูกคนของชัคตามมาอีกก็ตรงดิ่งไปคิวรถตู้
อิสระเล็กๆ น้อยๆ ช่างสวยงามเบิกบานใจ วิวสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนจากตึกรามสูงๆ บังทิวทัศน์เป็นบ้านชั้นเดียวที่รายล้อมด้วยธรรมชาติมากขึ้น ความเงียบทำให้อันนาหลับไปจนเกือบชั่วโมงก็ตื่นเมื่อคนขับรถตะโกนบอกว่าถึงปลายทางของคิวรถของชลบุรีแล้ว
อันนาลงมายืดเส้นยืดสายแก้เมื่อยก่อนจะนั่งรถทัวร์อีกต่อ ผ่านไปอีกชั่วโมงรถก็จอดให้ลงตรงป้ายที่บอกทางเข้าไร่ที่เป็นไม้เซาะร่องไว้ แต่คงผ่านฝนผ่านแดดมานานจนอ่านไม่ค่อยเป็นคำเท่าไหร่ หญิงสาวเดินเข้าไร่ผ่านป้อมเล็กๆ ที่มีคนเฝ้าบอกจุดประสงค์ของการมา รอเพียงครู่เดียว ชายวัยน่าจะ 40 ปีปลายๆ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ แถวนั้นก็เดินมาหา อันนายกมือไหว้แล้วยิ้มนำก่อนถามให้แน่ใจ
“สวัสดีค่ะ ที่นี่ไร่ของคุณบูรชัยใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ ลุงเป็นเจ้าของไร่ นายพิธโทรมาบอกไว้แล้วนะ ถ้าจะขึ้นไปบนเขาคงต้องรีบสักหน่อย ฝนตั้งเค้ามาแล้ว ถ้าลมแรงอาจจะพัดเลยไป แต่ก็ไม่แน่ ฝนอาจตกก็ได้”
ท้องฟ้าสดใสแดดเปรี้ยงขนาดนี้จะมีฝนตกได้ยังไง อันนาไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ไม่อยากขัด
“ถ้างั้นขอขึ้นไปเลยดีกว่านะคะคุณลุง”
“นั่งรถกอล์ฟไปก็แล้วกัน เดี๋ยวลุงให้คนงานไปส่ง เสร็จงานแล้วใช้โทรศัพท์ที่บ้านพักโทรมาหาลุงแล้วกันนะ ลุงจะขึ้นไปรับ”
ลุงบูรชัยเจ้าของไร่กดวอร์เรียกคนงาน รอไม่ถึงนาทีรถกอล์ฟก็แล่นมาจอดตรงหน้า อันนายกมือไหว้ขอบคุณก่อนขึ้นไปนั่งแล้วแลกเบอร์กัน ใช้เวลานิดเดียวรถกอล์ฟก็พาขึ้นไปยังเขาที่เห็นอยู่ไม่ไกล
รถกอล์ฟมาจอดตรงทางขึ้นที่กล้วยไม้ถูกนำมาเพาะเลี้ยงในโรงเรือนขนาดไม่ใหญ่นัก คนงานบอกว่าหากเดินไปอีกนิดจะมีน้ำตก ถ้าทำงานเสร็จแล้วยังพอมีเวลาเหลือเธอคงแวะถ่ายรูป ลมพัดแรงและเริ่มมีเมฆมารวมกันเป็นก้อนใหญ่ที่ปลายขอบฟ้า เบื้องล่างเป็นสีเขียวผสมสีม่วงจุดเล็กๆ ขององุ่น อันนาหยิบกล้องขึ้นมาแล้วถ่ายภาพวิวด้านล่างเป็นที่ระลึกก่อนเดินไปหาต้นรองเท้านารี
การประชุมติดพันมาตั้งแต่บ่ายจบลงในเวลาค่ำ ชาญใจร้อนแต่ยังรอจนกระทั่งเห็นนายออกมาจากห้อง เขาเดินมาหาและรอจนพนักงานคนอื่นๆ ไปกันแล้ว ชัคเห็นสีหน้าของบอดี้การ์ดคู่ใจก็พอเดาได้ว่า...มีเรื่อง จึงเดินเร็วๆ ไปในลิฟต์ พอเหลือกันแค่สองคนก็ยังไม่พูดมาอีก อดรนไม่ไหวก็ต้องถามเสียเอง
“มีอะไรชาญ รีบพูดมาเลย ผมรู้ถ้าไม่สำคัญคุณไม่รอจนถึงตอนนี้หรอก”
ชาญยิ้มแห้งๆ เพราะนายเดาถูก
“คุณอันนาขาดการติดต่อไปครับ เธอจงใจไม่ให้ตาม ครั้งสุดท้ายที่พบเธอออกจากกรุงเทพฯ ไปแล้วครับ”
“ช่างไม่เชื่อฟังกันบ้างเลยจริงๆ”
ชัคเดินนำไปที่รถพร้อมๆ กับโทรหาใครบางคน รถแล่นออกมาสู่ถนนมุ่งหน้าสู่ขาออกจากกรุงเทพฯ บ่ายหน้าไปทางชลบุรีตามเบาะแสสุดท้าย อันตรายจากคนนอกคงไม่มี แต่อันนาต่างหากที่ไม่ให้ความร่วมมือ คราวนี้หากพบตัวจะถูกลงโทษยังไง บอกความจริงไปเสียไม่ดีกว่าหรือ
อันนาถ่ายภาพรองเท้านารีขาวสตูล ซึ่งหายาก แต่ไม่ต้องไปไกลถึงสตูล รายละเอียดต่างๆ ของกลีบดอก เกสรด้าน โคนกลีบ ไม่นานก็เสร็จงาน ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่งโมง เธอเดินต่อไปตามเสียงน้ำตกเพราะอ่านมาว่าตรงซอกหินก็จะมีรองเท้านารีเช่นกัน ไม่ผิดจากที่หวัง แม้จะต้องปีนไปตามชะง่อนหิน แต่ก็คุ้ม
จนบ่ายแก่กลายเป็นเย็นย่ำก็เดินออกมาใช้โทรศัพท์ที่เรือนพักโทรหาลุงบูร ติด...แต่ไม่มีใครรับสาย เธอโทรอยู่หลายครั้งแต่ก็เหมือนเดิมจึงเดินออกมาตรงทางลงมองระยะทางที่เห็นบ้านลิบๆ แล้วยิ่งต้องรีบเพราะฟ้าครึ้มมากแล้ว แต่เดินไปไม่กี่ก้าว ฝนก็ตกลงมาพร้อมๆ กับฟ้าร้องกระหน่ำ
อันนาเปลี่ยนใจวิ่งกลับไปหลบฝนที่เรือนกระจก ลมพัดแรงจนต้นไม้ใหญ่กิ่งไหวโยก ฟ้าแลบเห็นเป็นสายยาว เธอพาตัวเองเข้าไปด้านในมากขึ้น เริ่มกลัวทั้งความมืด เสียงฟ้าและลมที่แรง
ครื้นนนน...เปรี้ยงงง
“กรี๊ด?!?”
เสียงกระจกแตกตกลงเบื้องล่าง กิ่งไม้หักปลิวลงมาหล่นทับร่างของอันนาจนล้มและขยับไม่ได้ แขนชาเจ็บหนักอึ้ง น้ำฝนกำลังพรูลงมาใส่ร่าง ความกลัวจู่โจม หญิงสาวตะโกนเรียกให้ใครสักคนได้ยิน ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและลมที่แรงจนไม่ถึงนาทีร่างก็เปียกปอนหนาวสั่น
อันนา...อันนา...อันนาได้ยินไหม?
แสงไฟส่องเข้ามาแม้ว่าฝนยังคงตกกระหน่ำไม่หยุด อากาศเย็นจนหนาวสะท้าน อันนาพยายามส่งเสียงร้องให้ได้ยิน ทว่ากลับพ่ายแพ้ธรรมชาติที่คำรามลั่นไปทั่วท้องฟ้า กิ่งไม้หนักอึ้งถูกเลื่อนออกไปจากตัว แต่ยังทับอยู่ที่ขาทำให้ออกไปไม่ได้
เธอคว้ากิ่งไม้ใกล้มือมาตีกระถางจนแตกเสียงดังไม่น้อย ลำแสงไฟเบี่ยงมาทางนี้แล้วส่องใส่หน้า เธอส่งเสียงสมองมึนชาเช่นเดียวกับใบหน้าที่ฝนตกใส่จนเย็นเฉียบ
“เจอตัวแล้วครับ”
เสียงวิ่งกรูเข้ามาใกล้ อันนานอนมองหายใจเหนื่อยๆ มือบางควานหากล้องในถุงกันน้ำ แต่ไม่พบ พยายามลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ถนัดจนกระทั่งใครบางคนเข้ามาช่วยแล้วให้พิงไหล่พัก
“อันนาได้ยินไหม ลืมตาสิ”
หญิงสาวฝืนลืมตา ใบหน้าของใครสักคนพร่ามัว มือบางยื่นไปสัมผัสแก้ม เบ้ปากราวกับพบฝันอันร้ายกาจ
“น้ำฝนคงไม่ทำให้เมาแล้วเห็นว่าเป็นคุณใช่ไหม”
“ใช่ ลงจากเขากันดีกว่า คุณหนาวจนตัวสั่นแล้ว ทนหน่อยนะ เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ”
เสื้อกันฝนคลุมร่างที่สั่นเทา อ้อมแขนแข็งแรงประคองกอดให้ไออุ่นอย่างทะนุถนอมอ่อนโยน ร่มคันใหญ่ช่วยบังฝน ร่างเพรียวถูกอุ้มมาแนบอก
อันนาพยักหน้าความหนาวยังโบยตีตามร่างกาย “เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับคุณ”
“คุณนี่เกิดเรื่องได้ทุกที่จริงๆ”
ไม่มีเสียงเถียงกลับมาเมื่ออันนาหลับตานิ่งไปแล้วด้วยความเพลียและเจ็บแขนจนชาร่างกายต้องการพัก ชัคเดินไปยังรถที่ขับมา ชาญเปิดประตูให้แล้วช่วยขับรถพาคนสลบไสลไปโรงพยาบาล คนงานที่มาช่วยกันพากันแยกย้ายกันกลับบ้าน ฝนยังคงตกไม่หยุด การกลับกรุงเทพฯ จึงทอดเวลายาวนานออกไป
แล้วจะมา up ต่อถึงตอนที่ 15 นะคะ มีจำหน่ายในรูปแบบหนังสือและ e-book แล้วค่ะ
ลิลลามองทางเข้าร้านอยู่หลายครั้งจนกระทั่งเห็นชัคมาแล้วนั่นล่ะถึงได้ยิ้มออกพร้อมกับเดินไปหา นานแล้วที่เขาไม่รับนัดของเธอ จนตอนนี้อารตีตายไปแล้ว ความห่างเหินระหว่างเธอกับเขากลับยังคงอยู่ ทั้งๆ ก่อนมีใครเข้ามาทั้งสองบ้านวางแผนไว้ว่าควรมีข่าวดี
“ทางนี้ค่ะพี่ชัค”
แขนยาวถูกกอดไว้หลวมๆ ร่างสูงเดินตามมาแล้วนั่งลงยกมือไหว้แม่ของลิลลา โดยมีชาญเดินมามาห่างๆ แล้วหาโต๊ะให้กับตัวเอง ภารดีมองลูกชายของเพื่อนรักพลางยกมือรับไหว้
“ดีใจจังค่ะที่พี่ชัคยอมมาตามนัด คราวก่อนไปหาถึง blue moon ก็คลาดกัน นี่ถ้าไม่อ้างชื่อคุณแม่ พี่ชัคคงไม่ยอมออกมาจากโต๊ะทำงานแน่ๆ เลยใช่ไหมคะ” ลิลลาแกล้งต่อว่าไม่จริงจังอะไร
“พี่ก็มาแล้วไงล่ะ คุณน้าสบายดีนะครับ”
“สบายดีจ้า วันก่อนพบคุณชรันยังคุยกันตั้งหลายเรื่อง” ภารดีจงใจพูดไว้แค่นั้น
ชัคเลิกคิ้วทำหน้าเฉย “หรือครับ สั่งอาหารเลยไหมครับนี่มันก็เที่ยงกว่าแล้ว มื้อนี้ผมขอเป็นเจ้ามือให้คุณน้ากับน้องลิลนะครับ”
“พี่ชัคใจดีจังเลยค่ะ”
ภารดีสังเกตชัคอยู่เงียบๆ ลิลลากลายเป็นคนที่ทำให้วงอาหารรื่นรมย์กว่าเคย ผู้ชายคนเดียวพูดบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก ชาญมองแล้วโล่งอก กินข้าวคนเดียวสบายใจกว่าตรงนั้นเยอะเชียว
อันนามองไปที่โต๊ะของชัคบ่อยครั้ง เขาไม่เห็นจะเหมือนคนอกหักตรอมใจตรงไหน ที่นักข่าวเขียนไว้คงไม่ตรงกับความเป็นจริงเท่าไหร่ แต่ลิลลานี่สิ ถ้าเลี่ยงไม่เจอได้ล่ะดีที่สุด ไม่อยากทะเลาะกันอีก ว่าแต่คราวก่อนที่ผับยัยนี่หรือเปล่าที่ทำให้เธอหลับยาว
“มีอะไรหรือเปล่าน้ำ ทำไมรีบจัง เหลือเวลาอีกตั้ง 15 นาที วินบึ่งไปส่งน้ำทันเข้างานอยู่แล้ว”
“เผื่อไว้น่ะ วินอิ่มแล้วใช่ไหม ถ้างั้นเราไปกันดีกว่า”
นาวินเรียกพนักงานมาคิดเงินแล้วรีบเดินเร็วๆ ตามอันนาไป น่าแปลกที่เธอเดินออกด้านข้างของร้านแทนที่จะเดินผ่านทางเดินตรงกลางที่เร็วกว่า ลิลลาเห็นหลังไวๆ แต่มองตามไม่ทัน ชัคเห็นเช่นกัน ถ้าจำไม่ได้ผิดผู้ชายหล่อสูงคนนั้นเป็นว่าที่พรีเซนเตอร์เครื่องดื่มที่วางตัวคู่กับลิลลานั่นเอง สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันยังไง
พริมมาเป็นคนเปิดประเด็นร้อนของเจ้านายในเช้าของวันต่อมา หนังสือพิมพ์หน้าสังคมกางหราที่โต๊ะตัวยาวในห้องแคนทีน อันนานั่งฟังโดยมีโอวันตินกับปาท่องโก๋เป็นอาหารเช้า
“ว่าแล้วเชียวสุดท้ายนางซินในบริษัทก็อดกันเป็นแถว”
“อะไรหรือพี่พริม” เสียงจากสาวฝ่ายบัญชีที่มานั่งเล่นดูแลแฟนซึ่งก็คือพิธานนั่นเอง
“ข่าวซุบซิบน่ะ บอสของพวกเราดังใหญ่แล้ว ดูสิ ซ้ายก็ว่าที่คู่หมั้น ขวาก็ว่าที่แม่ยายดีไซเนอร์ดังระดับประเทศ ทำไมไม่มีเจ้าชายหล่อๆ เลิศๆ กระเด็นมาทางนี้บ้างก็ไม่รู้เนอะ”
หนังสือพิมพ์กลายเป็นของน่าสนใจของสาวๆ ในออฟฟิศทันใด อันนามองดูไม่เข้าไปร่วมวงเพราะเห็นมากับตาตัวเองแล้ว เสียงอ่านข่าวแว่วมา ถึงจะไม่สนใจอย่างไรก็ต้องได้ยินอยู่ดี
‘ลิลลานี่เองที่สมานแผลใจของ CEO แบรนด์ดังจนหัวใจหายดี แว่วๆ ว่ากลางปีหน้าคงได้ยินเสียงระฆังวิวาห์ แต่ก่อนหน้านั้นงานหมั้นคงมาถึงในอีกไม่กี่เดือน’
“เหมาะสมกันดีนะคะ ไม่ยักรู้ว่าบอสของพี่พริมรู้จักดาราด้วย” อีกสาวที่อกหักบอกเสียงเซ็งๆ
พริมมาหัวเราะลั่นห้อง “ก็ต้องรู้จักบ้างแหละ งบโฆษณาของ Prime ปีๆ นึงนี่เป็นร้อยล้าน พวกดารา นางแบบ เดินไปชั้น 10 กันบ่อยๆ วันไหนว่างลองแวะไปดูสิ สวยหล่อกันทั้งนั้น”
อันนาเก็บถุงใส่ปาท่องโก๋ทิ้งลงถังขยะแล้วขยับไปล้างแก้ว คำพูดของพริมมายังก้องอยู่ในหัว ชั้น 10 น่าจะเปิดเป็นบริษัทโฆษณาที่มาเช่าตึกนี้ ต่อไปเธอคงต้องระวังแล้วสิ ถ้าไม่อยากไปจ๊ะเอ๋เพื่อนเก่าให้มีเรื่องกันอีก
ก่อนเที่ยงของวันศุกร์ พิธานเรียกอันนาไปคุยงานที่ห้องประชุมเล็ก งานเข้าเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว รูปแบบของบรรจุภัณฑ์ออกแบบเสร็จแล้ว แต่ยังอยู่ในระหว่างการพิจารณา จึงต้องออกแบบภาพประกอบเอาไว้ก่อน พิธานเกิดไปชอบใจรองเท้านารีพันธุ์หนึ่งเข้า แต่อยากได้รูปถ่ายไม่ใช่เสิร์ชหาจากอินเตอร์เน็ตจะได้ไม่ไปซ้ำกับใคร แต่เขาไปเองไม่ได้ ผู้ช่วยก็ต้องทำแทนน่ะสิ งานนี้ไม่ยาก เพียงแต่ต้องเดินทางไปถึงแหล่งเท่านั้นเอง
“พี่ฝากด้วยนะน้ำ ได้ภาพแล้วส่งไฟล์มาให้พี่ด่วนเลย ก่อนวันเสาร์ตอนเย็น พี่จะได้มีเวลาทำส่วนที่เหลือแล้วเอาเข้าประชุมเช้าวันจันทร์ ถ้าวันนี้ไม่ต้องไปงานศพญาติของแฟนคงไปเองแล้วล่ะ ขอโทษที่รบกวนจริงๆ นะ”
คิ้วเรียวสวยแกล้งขมวดใส่ “คิดมากแก่เร็วน่าพี่พิธ”
พิธานหัวเราะชอบใจคลายกังวลไปได้มาก “ขอบใจมากเลย พี่บอกพี่เมธแล้ว ถ้าเดินทางตอนนี้ก็น่าจะไปถึงไม่กิน 3 โมง ส่วนค่าเดินทางเดี๋ยวพี่เบิกให้วันจันทร์แล้วกัน เอาเงินพี่สำรองจ่ายไปก่อน”
“งั้นน้ำไปแล้วนะคะ เดี๋ยวทำงานไม่ทัน”
อันนาเก็บของใส่กระเป๋า กล้องและเมมโมรี่การ์ดพิธานเบิกมาให้แล้ว เธอนั่งรถแท็กซี่ไปต่อรถตู้อีกต่อ โทรศัพท์ที่ยังใหม่เอี่ยมถูกปิดเครื่องแล้วขอให้แท็กซี่ขับเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ให้คนตามสับสน จนแน่ใจว่าไม่ถูกคนของชัคตามมาอีกก็ตรงดิ่งไปคิวรถตู้
อิสระเล็กๆ น้อยๆ ช่างสวยงามเบิกบานใจ วิวสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนจากตึกรามสูงๆ บังทิวทัศน์เป็นบ้านชั้นเดียวที่รายล้อมด้วยธรรมชาติมากขึ้น ความเงียบทำให้อันนาหลับไปจนเกือบชั่วโมงก็ตื่นเมื่อคนขับรถตะโกนบอกว่าถึงปลายทางของคิวรถของชลบุรีแล้ว
อันนาลงมายืดเส้นยืดสายแก้เมื่อยก่อนจะนั่งรถทัวร์อีกต่อ ผ่านไปอีกชั่วโมงรถก็จอดให้ลงตรงป้ายที่บอกทางเข้าไร่ที่เป็นไม้เซาะร่องไว้ แต่คงผ่านฝนผ่านแดดมานานจนอ่านไม่ค่อยเป็นคำเท่าไหร่ หญิงสาวเดินเข้าไร่ผ่านป้อมเล็กๆ ที่มีคนเฝ้าบอกจุดประสงค์ของการมา รอเพียงครู่เดียว ชายวัยน่าจะ 40 ปีปลายๆ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ แถวนั้นก็เดินมาหา อันนายกมือไหว้แล้วยิ้มนำก่อนถามให้แน่ใจ
“สวัสดีค่ะ ที่นี่ไร่ของคุณบูรชัยใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ ลุงเป็นเจ้าของไร่ นายพิธโทรมาบอกไว้แล้วนะ ถ้าจะขึ้นไปบนเขาคงต้องรีบสักหน่อย ฝนตั้งเค้ามาแล้ว ถ้าลมแรงอาจจะพัดเลยไป แต่ก็ไม่แน่ ฝนอาจตกก็ได้”
ท้องฟ้าสดใสแดดเปรี้ยงขนาดนี้จะมีฝนตกได้ยังไง อันนาไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่ไม่อยากขัด
“ถ้างั้นขอขึ้นไปเลยดีกว่านะคะคุณลุง”
“นั่งรถกอล์ฟไปก็แล้วกัน เดี๋ยวลุงให้คนงานไปส่ง เสร็จงานแล้วใช้โทรศัพท์ที่บ้านพักโทรมาหาลุงแล้วกันนะ ลุงจะขึ้นไปรับ”
ลุงบูรชัยเจ้าของไร่กดวอร์เรียกคนงาน รอไม่ถึงนาทีรถกอล์ฟก็แล่นมาจอดตรงหน้า อันนายกมือไหว้ขอบคุณก่อนขึ้นไปนั่งแล้วแลกเบอร์กัน ใช้เวลานิดเดียวรถกอล์ฟก็พาขึ้นไปยังเขาที่เห็นอยู่ไม่ไกล
รถกอล์ฟมาจอดตรงทางขึ้นที่กล้วยไม้ถูกนำมาเพาะเลี้ยงในโรงเรือนขนาดไม่ใหญ่นัก คนงานบอกว่าหากเดินไปอีกนิดจะมีน้ำตก ถ้าทำงานเสร็จแล้วยังพอมีเวลาเหลือเธอคงแวะถ่ายรูป ลมพัดแรงและเริ่มมีเมฆมารวมกันเป็นก้อนใหญ่ที่ปลายขอบฟ้า เบื้องล่างเป็นสีเขียวผสมสีม่วงจุดเล็กๆ ขององุ่น อันนาหยิบกล้องขึ้นมาแล้วถ่ายภาพวิวด้านล่างเป็นที่ระลึกก่อนเดินไปหาต้นรองเท้านารี
การประชุมติดพันมาตั้งแต่บ่ายจบลงในเวลาค่ำ ชาญใจร้อนแต่ยังรอจนกระทั่งเห็นนายออกมาจากห้อง เขาเดินมาหาและรอจนพนักงานคนอื่นๆ ไปกันแล้ว ชัคเห็นสีหน้าของบอดี้การ์ดคู่ใจก็พอเดาได้ว่า...มีเรื่อง จึงเดินเร็วๆ ไปในลิฟต์ พอเหลือกันแค่สองคนก็ยังไม่พูดมาอีก อดรนไม่ไหวก็ต้องถามเสียเอง
“มีอะไรชาญ รีบพูดมาเลย ผมรู้ถ้าไม่สำคัญคุณไม่รอจนถึงตอนนี้หรอก”
ชาญยิ้มแห้งๆ เพราะนายเดาถูก
“คุณอันนาขาดการติดต่อไปครับ เธอจงใจไม่ให้ตาม ครั้งสุดท้ายที่พบเธอออกจากกรุงเทพฯ ไปแล้วครับ”
“ช่างไม่เชื่อฟังกันบ้างเลยจริงๆ”
ชัคเดินนำไปที่รถพร้อมๆ กับโทรหาใครบางคน รถแล่นออกมาสู่ถนนมุ่งหน้าสู่ขาออกจากกรุงเทพฯ บ่ายหน้าไปทางชลบุรีตามเบาะแสสุดท้าย อันตรายจากคนนอกคงไม่มี แต่อันนาต่างหากที่ไม่ให้ความร่วมมือ คราวนี้หากพบตัวจะถูกลงโทษยังไง บอกความจริงไปเสียไม่ดีกว่าหรือ
อันนาถ่ายภาพรองเท้านารีขาวสตูล ซึ่งหายาก แต่ไม่ต้องไปไกลถึงสตูล รายละเอียดต่างๆ ของกลีบดอก เกสรด้าน โคนกลีบ ไม่นานก็เสร็จงาน ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่งโมง เธอเดินต่อไปตามเสียงน้ำตกเพราะอ่านมาว่าตรงซอกหินก็จะมีรองเท้านารีเช่นกัน ไม่ผิดจากที่หวัง แม้จะต้องปีนไปตามชะง่อนหิน แต่ก็คุ้ม
จนบ่ายแก่กลายเป็นเย็นย่ำก็เดินออกมาใช้โทรศัพท์ที่เรือนพักโทรหาลุงบูร ติด...แต่ไม่มีใครรับสาย เธอโทรอยู่หลายครั้งแต่ก็เหมือนเดิมจึงเดินออกมาตรงทางลงมองระยะทางที่เห็นบ้านลิบๆ แล้วยิ่งต้องรีบเพราะฟ้าครึ้มมากแล้ว แต่เดินไปไม่กี่ก้าว ฝนก็ตกลงมาพร้อมๆ กับฟ้าร้องกระหน่ำ
อันนาเปลี่ยนใจวิ่งกลับไปหลบฝนที่เรือนกระจก ลมพัดแรงจนต้นไม้ใหญ่กิ่งไหวโยก ฟ้าแลบเห็นเป็นสายยาว เธอพาตัวเองเข้าไปด้านในมากขึ้น เริ่มกลัวทั้งความมืด เสียงฟ้าและลมที่แรง
ครื้นนนน...เปรี้ยงงง
“กรี๊ด?!?”
เสียงกระจกแตกตกลงเบื้องล่าง กิ่งไม้หักปลิวลงมาหล่นทับร่างของอันนาจนล้มและขยับไม่ได้ แขนชาเจ็บหนักอึ้ง น้ำฝนกำลังพรูลงมาใส่ร่าง ความกลัวจู่โจม หญิงสาวตะโกนเรียกให้ใครสักคนได้ยิน ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและลมที่แรงจนไม่ถึงนาทีร่างก็เปียกปอนหนาวสั่น
อันนา...อันนา...อันนาได้ยินไหม?
แสงไฟส่องเข้ามาแม้ว่าฝนยังคงตกกระหน่ำไม่หยุด อากาศเย็นจนหนาวสะท้าน อันนาพยายามส่งเสียงร้องให้ได้ยิน ทว่ากลับพ่ายแพ้ธรรมชาติที่คำรามลั่นไปทั่วท้องฟ้า กิ่งไม้หนักอึ้งถูกเลื่อนออกไปจากตัว แต่ยังทับอยู่ที่ขาทำให้ออกไปไม่ได้
เธอคว้ากิ่งไม้ใกล้มือมาตีกระถางจนแตกเสียงดังไม่น้อย ลำแสงไฟเบี่ยงมาทางนี้แล้วส่องใส่หน้า เธอส่งเสียงสมองมึนชาเช่นเดียวกับใบหน้าที่ฝนตกใส่จนเย็นเฉียบ
“เจอตัวแล้วครับ”
เสียงวิ่งกรูเข้ามาใกล้ อันนานอนมองหายใจเหนื่อยๆ มือบางควานหากล้องในถุงกันน้ำ แต่ไม่พบ พยายามลุกขึ้นนั่งแต่ไม่ถนัดจนกระทั่งใครบางคนเข้ามาช่วยแล้วให้พิงไหล่พัก
“อันนาได้ยินไหม ลืมตาสิ”
หญิงสาวฝืนลืมตา ใบหน้าของใครสักคนพร่ามัว มือบางยื่นไปสัมผัสแก้ม เบ้ปากราวกับพบฝันอันร้ายกาจ
“น้ำฝนคงไม่ทำให้เมาแล้วเห็นว่าเป็นคุณใช่ไหม”
“ใช่ ลงจากเขากันดีกว่า คุณหนาวจนตัวสั่นแล้ว ทนหน่อยนะ เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ”
เสื้อกันฝนคลุมร่างที่สั่นเทา อ้อมแขนแข็งแรงประคองกอดให้ไออุ่นอย่างทะนุถนอมอ่อนโยน ร่มคันใหญ่ช่วยบังฝน ร่างเพรียวถูกอุ้มมาแนบอก
อันนาพยักหน้าความหนาวยังโบยตีตามร่างกาย “เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับคุณ”
“คุณนี่เกิดเรื่องได้ทุกที่จริงๆ”
ไม่มีเสียงเถียงกลับมาเมื่ออันนาหลับตานิ่งไปแล้วด้วยความเพลียและเจ็บแขนจนชาร่างกายต้องการพัก ชัคเดินไปยังรถที่ขับมา ชาญเปิดประตูให้แล้วช่วยขับรถพาคนสลบไสลไปโรงพยาบาล คนงานที่มาช่วยกันพากันแยกย้ายกันกลับบ้าน ฝนยังคงตกไม่หยุด การกลับกรุงเทพฯ จึงทอดเวลายาวนานออกไป
แล้วจะมา up ต่อถึงตอนที่ 15 นะคะ มีจำหน่ายในรูปแบบหนังสือและ e-book แล้วค่ะ
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 มิ.ย. 2558, 11:22:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 มิ.ย. 2558, 11:22:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1224
| << ตอนที่ 7 ครึ่งแรก | ตอนที่ 8 ครึ่งแรก >> |
แว่นใส 20 มิ.ย. 2558, 14:36:30 น.
เป็นเรื่องได้ตลอดเวลา
เป็นเรื่องได้ตลอดเวลา