ปมร้าย หัวใจเสน่หา
รัชต์ วิศวกรหนุ่มออกตามหาความจริงเกี่ยวกับการตายของ ดวงดาว น้องสาวที่ตำรวจลงความเห็นว่าเธอฆ่าตัวตาย แต่อยู่ๆเขาก็ได้พบกับรักแรกอีกครั้งเธอเป็นคนช่วยเขาตามหาความจริง แต่ความจริงที่ว่ากลับทำให้เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว!!
Tags: ปมร้ายหัวใจเสน่หา
ตอน: ตอนที่ 13 ความพยายามกับความอดทน..แตกต่างกันหรือเปล่า
รัชต์ออกจากโรงพยาบาลแล้วเขากลับไปอยู่ที่คอนโดของตัวเอง พ่อเข้ามาดูแลในสองวันแรกก่อนจะเดินทางกลับเชียงใหม่เพราะที่ร้านไม่มีใครคอยดูแลให้ รัชต์เองก็ไม่อยากรบกวนพ่อซักเท่าไหร่หรือแม้แต่แม่ของเขาเอง ชายหนุ่มยืนมองออกไปนอกหน้าต่างสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่นาน คำพูดของปานใจยังก้องอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา..เขาเป็นคนทำให้กีรติไม่ได้เรียนต่อ..แล้วนายตำรวจที่ช่วยกีรติเป็นใคร..ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตกีรติที่มันผิดเพี้ยนไปส่วนหนึ่งก็เพราะเขาแต่ถึงอย่างนั้น..เธอก็ยังช่วยเขา..คงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะเรียกร้องให้เธอรักเขาอยู่อย่างนี้เหมือนคนไร้สติ..เขาต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อช่วยกีรติ..เสียงเคาะประตูทำให้ต้องหันไปมองพร้อมกับเดินไปดูที่ประตูเขาเปิดประตูก็เห็นนัทยืนยิ้มจืด ๆ ให้ในมือถือถุงเครื่องดื่มมาด้วย
“ช่วงนี้แกไปหาฉันไม่ได้ฉันก็เลยมาหาแกแทน”รัชต์ยิ้มกับคำพูดของเพื่อน เมื่อนัทเข้ามาในห้องเขาจัดแจงเตรียมอุปกรณ์ด้วยตัวเองเพราะคุ้นเคยกับห้องนี้อยู่แล้ว นัทเหลือบเห็นฝุ่นอยู่ที่โต๊ะก็แปลกใจ
“แกไม่ได้กลับมาที่นี่เลยเหรอวะ”
“อืม..”
“เฮ่อ..ฉันอยากถามแกจริง ๆ วะ..แกตามหาความจริงของดาวเพื่ออะไร..ขอโทษนะที่พูดอย่างนี้แต่ว่า..ถึงจะรู้ความจริงแต่ดาวก็ไม่กลับคืนมา..เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้หรอกนะรัชต์”พอพูดถึงประโยคนี้เขาแวบคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยพูดประโยคนี้เช่นกัน
“ใช่..ตอนแรกฉันก็แค้นใจ..แล้วตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนมากว่าเดิม..อาจจะเป็นเพราะเรื่องของกีด้วย..ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี..ไม่รู้อะไรเลย”เขาไม่ได้โกรธที่เพื่อนถามอย่างนั้นเลยซักนิด เพราะรู้ดีถึงความห่วงใยของนัท
“นี่แกคงไม่ได้มาเพราะเป็นห่วงฉันอย่างเดียวมั้ง..”รัชต์ถามเพื่อนอย่างรู้ทัน
“อืม...มันเซ็งๆ”นัทตอบพร้อมกับยื่นเครื่องดื่มให้เพื่อน
“เพราะอะไรทำให้เซ็งละ..”
“ไม่รู้สิ..อ้อ..ฉันมีเรื่องจะเล่าให้แกฟังด้วย..แต่แกอย่าฆ่าฉันนะเว้ย..สัญญามาก่อนว่าจะไม่โกรธฉัน”รัชต์จ้องเพื่อนหนุ่มที่ถามอย่างนั้น..
“อะไรวะทำไมต้องโกรธ..เรื่องอะไรเนี่ย”
“สัญญาก่อนสิวะ”นัทรบเร้าสีหน้าหวั่นวิตก รัชต์ถอนหายใจยาวก่อนจะพยักหน้าแบบขอไปที
“คือ..คือว่า..พ่อกับลุงเอกจะหาผู้หญิงมาให้ฉันแต่งงานด้วย”รัชต์ทำตาโตเมื่อได้ยินอย่าง แล้วทำไมเขาต้องโกรธเพื่อนด้วย?
“แล้วไง..ทำไมฉันต้องโกรธด้วยละ”
“คือ..ผู้หญิงคนนั้น..เป็นลูกสาวขอลุงเอก..ฉันได้ยินมาว่าเป็นลูกนอกสมรสน่ะ..เอ่อ..ผู้หญิงคนนั้น..คือ”
“คืออะไร?”
“กีรติ..”รัชต์วางแก้วลงสุดแรงน้ำในแก้วกระจายเต็มมือสีหน้าเคร่งเครียดขรึม นัทมองหน้าเพื่อนสีหน้าเกร็ง ๆกลัวเพื่อนจะโกรธ
“อ่า....เพื่อน..ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะรัชต์..พ่อแม่เป็นคนจัดการหมด..คือ..ฉันพยายามจะปฏิเสธอยู่ไม่ต้องห่วงนะ”
“ช่างมันเถอะ”
“หา?”คำตอบของรัชต์ทำให้นัทงง ที่จริงรัชต์ต้องโวยวายกว่านี้แต่วันนี้กลับไม่ใช่
“เพราะอะไร..”
“ฉันจะพยายาม..ทำให้ทุกคนในครอบครัวกี..ยอมรับฉันให้ได้”สีหน้ารัชต์ตั้งใจจนนัทซึ้งใจ
“ฉันจะช่วยนายเอง..นายรักกีจริง ๆ..ฉันเชื่อว่านายกับกีต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกนัท..ที่ผ่านมาฉันมีแต่ทำให้คนอื่นช่วย..แต่ฉันไม่เคยช่วยตัวเองเลย..”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิวะ..ทุกคนเต็มใจที่จะช่วยนายนะ”
“แต่ว่า...”
“เอาเถอะฉันจะช่วยจริง ๆ ..เอ้า..ดื่ม..”นัทคะยั้นคะยอเพื่อน รัชต์มองเพื่อนสนิทด้วยสายตาจับผิด
“แกเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”
“เปล่าอะไรวะ..ทำไมถึงได้ชวนดื่มได้ทั้ง ๆที่ผ่านมา..ฉันต่างหากที่เป็นคนบังคับแกไป”รัชต์ตั้งข้อสังเกต นัทส่ายหน้ายืนยันว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ
“นายรู้ไหม..ความพยายามกับความอดทนมันแตกต่างกันยังไง..”
“หมายความว่ายังไงละ”นัทถามเพื่อนคืน
“ฉันอยากให้นายหาคำตอบมาเอง..อย่าถามฉันเลยเพราะที่ผ่านมา..ฉันใช้ความพยายาม..มากกว่าความอดทน..แต่บางคนใช้ความอดทนโดยที่ไม่เคยพยายาม..”รัชต์พูดก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“อย่าปรัชญามาก..ฉันไม่เข้าใจวะ..”รัชต์หัวเราะ เขาตั้งใจที่จะพยายามอีกครั้งและจะไม่ยอมให้ตัวเขาไปทำร้ายกีรติอีกครั้ง ที่ผ่านมาเธอทำเพื่อเขามามากพอแล้ว...
กีรติเดินออกมาจากหอพักเธอเอารูปของซีไปให้เจ้าของร้านข้าวในหอพักดูและยืนยันว่าใช่คนที่เคยมารับดาวหรือเปล่า แต่คำตอบนั้นกลับทำให้เธอสติแตก..ไม่ใช่ซี...แต่เมื่อเดินออกมาถึงรถก็เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนรอเธออยู่แล้ว
“ลุงจ่า..”กีรติเอ่ยชื่อนั้นน้ำเสียงแปลกใจ ชายแก่พยักหน้าส่งยิ้มให้เหมือนที่เคยทำทุกครั้ง
“ลุงมีเรื่องอยากคุยด้วย..”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“คดีของดวงดาว”คำตอบนั้นทำให้กีรตินิ่งไป
“งั้นไปคุยที่อื่น..”กีรติพูดขึ้นพร้อมกับขั้นรถพาลุงจ่าไปที่ร้านอาหารไม่ไกลนัก สีหน้าของลุงทำให้กีรติรู้สึกหวาดหวั่นกับเรื่องที่จะได้ยิน เมื่อได้กาแฟวางบนโต๊ะ
“ลุง..อยากให้กีเลิกสืบคดีนี้เสีย..มันไม่ดีต่อกีเอง”
“เพราะมันเกี่ยวกับนายตำรวจอย่างนั้นเหรอคะ..ใครกันแน่ที่ทำเรื่องนี้คะลุง”กีรติถามสีหน้าเป็นกังวลที่สุด เธอไม่เคยรู้สึกกลัวอย่างนี้มาก่อน..กลัวคำตอบนั้นจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด
“หลังจากวันนั้นลุงก็ไปสืบเรื่องนี้ดูมันทำให้ลุงรู้ความจริง..ลุงรู้ว่ากีทำตามหน้าที่..แต่ถ้ามันเลี่ยงได้ก็น่าจะเลี่ยง.....”กีรติถอนหายใจยาว
“ลุงก็เหมือนพ่อคนหนึ่งของกีนะคะ...ที่กีต้องมาเป็นตำรวจลุงก็คงจะรู้ดี..กีเจ็บปวดกับอดีตมากแค่ไหนลุงก็น่าจะรู้เหมือนกัน..และตอนนี้ไม่ว่าคำตอบที่ลุงจะตอบมันจะทำให้กีรู้สึกเจ็บปวดก็คงไม่เท่ากับที่กีต้องใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดหรอกคะ” ใบหน้าที่มาริ้วรอยนั้นเหมือนกันเจ็บปวดเหลือเกินภาพของเด็กสาวตรงหน้ากับรอยเลือดยังทำให้เขาไม่กล้าที่จะจับปืนอีก ทั้ง ๆที่เขาเป็นคนสอนให้เธอลั่นไก สอนให้เธอรู้จักความจริงของชีวิต
“ที่ลุงจะพูดก็เพราะให้กีตัดสินใจเอง..ว่าจะทำยังไงต่อไป..แต่ลุงขอร้องได้ไหม..อย่าทำเรื่องนี้เลย..ไม่อย่างนั้นจะมีศพต่อไป..อย่าให้เขาทำบาปอีกเลย”เสียงนั้นสั่นเครือ..ทำให้กีรติสะท้อนใจตาที่ฝ้าฟางนั้นเหมือนมีน้ำมาคลอไว้..คนที่ทำให้ลุงเธอร้องไห้ได้มีแค่คนเดียวเท่านั้นเอง...คนเดียว...จ่าธวัชชัยมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดหัวใจไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..จะต้องช่วยให้คนที่เขารักที่สุดพ้นผิดให้ได้..
กีรติขับรถมาเรื่อย ๆจนถึงหน้าคอนโดของรัชต์เธอมองตึกนั้นแววตาเศร้า..เธอสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่ความสับสนแต่เธอยังเจ็บปวดกับมันเหลือเกิน..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอเดินขึ้นมาที่ห้องพักของรัชต์กดกริ่งหน้าห้องไม่นานก็มีเสียงเปิดประตู ชายหนุ่มยืนนิ่งไปเมื่อเห็นว่าเป็นกีรติ
“กี..”น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาอยู่ในลำคอด้วยซ้ำ
“ขอโทษที่มาหากลางดึก..”กีรติพูดน้ำเสียงไร้เรี่ยวแรงเต็มที รัชต์ยิ้มให้ทำให้หญิงสาวรู้สึกอยากร้องไห้
“เข้ามาก่อนสิ..”เขาบอกพร้อมกับดึงแขนเธอเข้าไปในห้อง กีรติมองห้องที่กว้างขวางดูเป็นระเบียบเรียบร้อยนั้นแล้วก็สะท้อนใจเขาทนอยู่ในห้องเล็ก ๆของน้องสาวตั้งนานเพื่อตามหาความจริงแต่ถ้าเขารู้..เขาจะเกลียดเธอหรือเปล่า..
“รู้ไหม..ฉันรอเธออยู่เสมอตั้งแต่อยู่โรงพยาบาล..มีบางอย่างที่ฉันคิดได้..”รัชต์พูดพร้อมกับเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่มมาให้
“...ฉันรักนาย…”ประโยคนั้นทำให้รัชต์ชะงักแก้วน้ำที่ถืออยู่แทบหลุดมือ เขาตระหนกมองหน้าหญิงสาว..เธอพูดประโยคนั้นจริง ๆหรือ..
“อะไรนะ?”
“ฉันพูดว่า..ฉันรักนายนะรัชต์..เจ็ดปีที่แล้วนายอยากรู้ใช่ไหมว่าฉันจะตอบว่าอะไร..ฉันจะตอบนายว่าฉันรักนาย..แม้แต่ตอนนี้..ฉันก็รัก..ฉันขอโทษ..ฉันขอโทษ..”กีรติพูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับทรุดตัวลงขุกเข่าร้องไห้รัชต์วางแก้วงน้ำลงเดินเข้ามาโอบกอดเธอไว้
“ฉันรู้แล้ว..ไม่เป็นไรนะ..แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว..”รัชต์ยิ้มมีความสุขที่สุด
“ไม่เป็นไรนะ..ฉันจะจัดการเรื่องของเราเอง..เธอไม่ต้องห่วงฉันรู้แล้วว่าเรื่องมันเป็นยังไง”กีรติร้องไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธออยากร้อง...สิ่งที่เธอขอโทษเขาไม่ใช่เรื่องที่รัชต์เข้าใจ..
“สิ่งเดียวที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉันก็คือเธอนะกีรติ..ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้เธอหายไปโดยไม่มีฉันแน่ ๆ ..ฉันจะอยู่ข้าง ๆเธอตลอดไป..ฉันรักเธอนะ..”คำว่ารักยิ่งทำให้กีรติเจ็บปวด
“ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงอย่างนั้นหรือเปล่า..”
“ใช่..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดไป”รัชต์พูดน้ำเสียงหนักแน่น แขนของหญิงสาวโอบกอดแน่นขึ้นเหมือนกับจะขอการยืนยันว่าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ...กีรติหลับตาลง..เธอไม่อยากคิดถึงวันข้างหน้าเลยด้วยซ้ำ..ไม่รู้ว่าอะไรที่จะชดใช้เขาได้หมด..แม้แต่ชีวิตของเธอเองก็อาจจะไม่สามารถชดใช้ได้..
“แค่เธอรักฉันก็พอแล้ว..ฉันไม่ต้องการอะไรนอกจากนี้แล้ว”คำพูดนั้นทำให้รัชต์ก้มลงมองตาหญิงสาว เขาพยายามเข้าใจสิ่งที่เธอพูด
“มีอะไรหรือเปล่า..”
“ไม่มีอะไรฉันแค่..อยากพูดในสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดก็เท่านั้นเอง”คราบน้ำตาบนใบหน้าของกีรติทำให้รัชต์เอื้อมมือมาเช็ดมันออกไป ใบหน้าของเขาค่อย ๆก้มลงมาใกล้ริมฝีปากหนานั้นบรรจงประทับลงบนกลีบปากสีชมพูของหญิงสาว เหมือนกับสิ่งที่รอคอยมาแสนนานได้เดินทางมาถึงจุดหมายรัชต์รู้สึกได้ถึงความต้องการที่เกิดขึ้น เขารักเธอมาตลอดไม่มีวันไหนที่จะลืมเธอได้..พอถึงวันนี้เหมือนกับเดินทางมาถึงจุดหมายที่ฝันมาแสนนาน..กีรติจูบตอบท่าทางเขินอายเพราะความไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อนทำให้เขาอมยิ้ม
“ฉันจะหยุดแค่นี้..โอเคไหม..”น้ำเสียงนั้นเหมือนกับควบคุมตัวเองอย่างมาก กีรติส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นขยับตัวจูบเบา ๆที่ปากอีกฝ่ายนั่นทำให้รัชต์แปลกใจ..หมายความว่ายังไง...?
“ฉันจะค้างที่นี่”เสียงเบาแต่ชัดเจนในความรู้สึกของรัชต์ เขานิ่งมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกใจ ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในตัวทำให้เขาห้ามตัวเองไม่อยู่ก้มลงจูบแก้มเธออีกครั้ง รัชต์รวบตัวหญิงสาวไว้อุ้มเธอเข้าไปที่ห้องนอน กีรติมองใบหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขานอนหลับสนิทจากเสียงลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เธอเอื้อมมือไปลูบใบหน้านั้นเบา ๆ..
“ฉันขอโทษนะ..ฉันทำให้นายได้แค่นี้..”กีรติพยายามที่จะฝืนกลั้นเสียงสะอื้นไว้ในอก จากนี้ไป..เขาจะเกลียดเธอ..แค่นั้น..มันก็เจ็บปวดมากที่สุดแล้ว..แค่นี้เธอก็ตายทั้งเป็นแล้ว..ถ้าเลือกได้..เธอเลือกอยู่ในคุกเสียยังจะดีกว่า..ดีกว่าการอยู่โดยที่ไม่มีใคร...รัชต์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเขาควานหาร่างนุ่มที่อยู่ข้างกายแต่ก็ไม่เจอมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเขาสะดุ้งลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องความรู้สึกกลัวผุดขึ้นมาในหัวใจ..กลัว..เขากลัวว่าเธอจะหนีเขาไปอีกครั้ง..กีรติอยู่ในอยู่ในห้องครัวเธอง่วนกับการทำอาหารอยู่แค่เห็นเธอเขาก็ถอนหายใจยาวด้วยความรู้สึกโล่งอกเขาเดินตรงไปสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลังทำให้เธอหันมามอง
“กำลังทำข้าวต้ม....ทำเสร็จฉันจะไปทำงานแล้วเดี๋ยวสาย..”กีรติบอกพร้อมกับปิดฝาหม้อ
“งั้นรอแป๊บ..ฉันไปส่งที่ทำงาน”รัชต์พูดพร้อมกับรีบผละออกไป กีรติยิ้มกับท่าทางรีบร้อนของเขา หลังจากกินข้าวต้มเสร็จรัชต์ก็ขับรถพาหญิงสาวไปส่งที่สถานีตำรวจที่เธอประจำอยู่ รัชต์เดินตามไปส่งถึงห้องทำให้กีรติรู้สึกแปลก ๆ
“กลับไปได้แล้วมั้ง..”หญิงสาวไล่ทันทีที่ถึงห้อง
“อะไรกัน..ไล่กันจังเลย”รัชต์บ่น
“เมื่อไหร่นายจะกลับไปทำงานเนี่ย..”เธอเปลี่ยนเรื่อง รัชต์ยักไหล่
“ก็..คงเป็นต้นเดือนหน้านี้แหละ..แต่ก่อนที่จะไปฉันต้องจัดการเรื่องของเราเสียก่อน..”คำพูดนั้นทำให้กีรติชะงัก
“ไม่เป็นไร..ยังไม่ต้องรีบร้อนก็ได้”
“ไม่ได้นะ..ฉันจริงจังนะกี..”กีรติได้แต่ยิ้มเธอไม่พูดอะไรอีก รัชต์ออกไปหาเพื่อนที่ทำงานหลังจากส่งเธอเรียบร้อยและไม่มีเรื่องที่ต้องคุยกันอีก กีรติพยายามติดต่อสุดเขตแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้หลังจากวันที่เขาบอกว่าจะออกไปสืบเรื่องของซีก็ไม่เห็นเขาอีกเลย น่าแปลกที่สุดเขตไม่ยอมติดต่อกลับมาเลยหรือแม้แต่การเปิดโทรศัพท์ ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำอย่างเร่งด่วนที่สุดก็คือ..หาหลักฐานมัดตัวคนร้ายตัวจริง..!!
นัทยืนรอเอลินอยู่หน้าบริษัทของเธอตั้งแต่เช้าไม่นานเอลินก็เดินทางมาถึงเธอเปิดท้ายรถให้เขาเก็บกระเป๋าไว้ในนั้น ทีมที่เดินทางไปด้วยมีช่างภาพอีกหนึ่งคนตามไปด้วย ชื่อ ตั้ม ซึ่งคงเป็นรุ่นน้องของทั้งคู่
“คุณเดินทางอย่างน้อยบ่อย ๆ เหรอ”นัทถามเมื่อเริ่มเดินทาง เอลินพยักหน้าโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขาเลย
“พี่นัททำงานที่บริษัทนี้นานหรือยังครับ”ตั้งเป็นฝ่ายถามเพราะเห็นว่าเอลินขับรถและไม่ยอมคุยกับแขกผู้ร่วมเดินทางด้วยซักเท่าไหร่
“ตั้งแต่เรียนจบครับ..แล้วตั้มละ”
“เพิ่งเข้ามาเมื่อต้นปีนี้เอง..เป็นรุ่นน้องพี่ลินเขา..แต่ว่าเรื่องฮ็อตในหมู่สาว ๆ ไม่แพ้พี่ลินหรอกนะจะบอกให้”ตั้มยักคิ้วให้ทำให้นัทหัวเราะออกมาได้ ที่เขาหัวเราะไม่ใช่เรื่องเสน่ห์ของใครแต่เพราะความเข้าใจผิดของตั้มมากกว่า..เอลินไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสียหน่อย..เธอเป็นผู้หญิง..ไม่นานเสียงตั้มก็หายไปแต่มีเสียงโกรนดังขึ้นมาแทน พอสมองว่านัทพยายามคิดเรื่องที่รัชต์ถามอยู่..คิดเท่าไหร่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี..
“คุณรู้ไหมว่า..ความพยายามกับความอดทนมันต่างกันยังไง”นัทหันมาถามเอลินเมื่อเห็นว่าในรถเงียบมากเกินไป
“ความพยายามคือสิ่งที่เราตั้งใจและไม่มีทางที่จะล้มเลิกมันไปง่ายๆ..แต่ความอดทนคือสิ่งที่เราต้องทนอยู่กับมัน..อาจจะเลิกเมื่อไหร่ก็ได้..ถามทำไม..”
“ผมก็ถามไปงั้น..เพราะมีคนถามผมมาอีกทอดหนึ่ง”นัทพูดพร้อมกับหันไปมองนอกกระจกรถ ความหมายของรัชต์คือให้เขาพยายามกว่านี้..อย่าอดทน..
“เรื่องเมื่อวาน..ผมขอโทษนะที่พูดอย่างนั้นไป..”
“ช่างมันเถอะ..ขี้เกียจถือให้เมื่อย..ฉันไม่ได้เจ็บปวดอะไรนักหรอกกับคำพูดที่ไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องขอโทษอยู่ดี..ที่ไปว่าคุณ..เราอาจจะเริ่มต้นกันไม่ดี..แต่ต่อไปเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม”คำพูดนั้นทำให้เอลินงง
“เริ่มต้นกันใหม่?”เธอทวนคำพูดอีกครั้งสีหน้างง ๆ
“ก็..คุณกับผม..เรามาเริ่มคบกันใหม่..เป็นเพื่อนกันอีกครั้งได้ไหมอาจจะเป็นเพราะเรื่องของกีทำให้เราไม่เข้าใจกัน..ผมรู้ว่าคุณเองก็ต้องช่วยเพื่อนไม่ต่างจากผมนักหรอก..”
“ฉันว่า..เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันอย่างนี้น่ะดีแล้ว..”คำปฏิเสธนั้นทำให้นัทไม่เข้าใจ ทำไมเอลินถึงได้ไม่ยอมรับไมตรีจากเขาเลยหลังจากวันนั้นหรือว่ายังไม่หายโกรธ..
“ผมไม่เข้าใจคุณโกรธอะไรนักหนา..ผมสิควรจะโกรธที่คุณโกหกผมเรื่องกี..หรือว่า..ไม่อยากอยู่ใกล้ผมเพราะ..เด็กนั่น..น้องของกี..คุณชอบมันหรือไง”นัทโมโหมากเพราะจริง ๆต้องเป็นเขามากกว่าที่ต้องโกรธเธอ เอลินเหลือบตามามองชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ
“แล้วแต่จะคิด..ฉันเบื่อผู้ชายงี่เง่าเท่านั้นเอง..”นัทก็เลยหันหน้าออกนอกหน้าต่างเปิดกระจกปล่อยให้ลมพัดเข้ามาในรถดับอารมณ์ร้อนบางอย่างที่เกิดขึ้น
กีรติเดินออกไปข้างนอกแต่เสียงรอยเท้าของใครบางคนเดินตามหลังเธอมาทำให้ต้องหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่เจอใครจนเมื่อถึงมุมตึก กีรติโดนมือของใครบางคนดึงเข้าไปในนั้น เธอตั้งกาดต่อสู้แต่เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายก็ทำให้เธอหยุดชะงัก
“สุดเขต...”เขาพยักหน้ารับ
“ผมขอโทษที่ทำให้ตกใจ..แต่ว่ามันจำเป็นจริง ๆ ตอนนี้ผมถูกตาม..เพราะเรื่องหมวดซี..ความหวังของผมอยู่ที่สารวัตรแล้วนะครับ..สารวัตรคงรู้แล้วใช่ไหมครับว่า..ปัญหานั้นคืออะไร..”สุดเขตถามหยั่งเชิงเจ้านาย กีรติพยักหน้า
“..ผมสืบจนรู้สถานที่ที่คาดว่าเป็นที่ฆาตกรรมดวงดาวแล้วครับ ผมสอบถามคนดูแลโรงยิมบอกว่าเห็นดวงดาวก่อนที่จะฆ่าตัวตายวันหนึ่งเธอมาดูแลความสะอาดของชมรมแต่ก็ไม่ได้สังเกตว่าเธอกลับบ้านไปตอนไหน..พอผมเข้าไปที่ตึกห้องชมรมนั่นก็มีคนตามผมทันที..ชีวิตผม..ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของสารวัตรแล้วนะครับ”
“วางใจได้...ฉัน..จะช่วยนายเอง”
“ครับ..ผมเชื่อสารวัตร..นี่คือหลักฐานที่ผมหาได้..อีกส่วนหนึ่งน่าจะอยู่ที่..เอ่อ..บ้านสารวัตร..”กีรติรับถุงกระดาษสีน้ำตาลนั้นมา
“ขอบใจนะ..ช่วงนี้นายไปที่นี่นะ..บอกลุงเจ้าของบ้านว่าฉันส่งนายมา..อยู่ที่นั่นนายจะปลอดภัย”กีรติเขียนที่อยู่ใส่กระดาษยื่นให้กับสุดเขตซึ่งเป็นบ้านลับที่เธอเช่าไว้ตั้งแต่ต้นปีเพื่อเก็บตัว
“ขอบคุณครับ..เอ่อ..เรื่องของหมวดซี..เขาเป็นเด็กกำพร้าแต่ว่ามีผู้ปกครองที่คอยส่งเสียค่าเล่าเรียนให้ตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วครับ..คือ พล.ต.ท.เอกพล สุวัจนาภรณ์” แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวดกับการเอ่ยชื่อนี้ทุกครั้ง...ทุกครั้งที่เธอต้องคิดว่า...พ่อ..อาจจะเป็น..ฆาตกร..
ณิชนิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2554, 17:41:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2554, 17:41:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 2129
| << ตอนที่ 12 ความโหดร้ายของความจริง | ตอนที่ 20 สายลมแห่งความหวังดี จบจ้า >> |
lovemuay 18 ก.ค. 2554, 20:03:32 น.
นางเอกน่าสงสารอีกแระ แต่พระเอกต้องแยกออกสิ พ่อกะลูกยังไงก็คนละคนกัน
ปล. ไปอุดหนุนหลงกลิ่นจันทร์มาแล้วนะคะ สนุกมากเลย พระเอกเดาถูกตั้งแต่แรก แต่คนร้ายนิสิ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนใกล้ตัวขนาดนั้น ^^
นางเอกน่าสงสารอีกแระ แต่พระเอกต้องแยกออกสิ พ่อกะลูกยังไงก็คนละคนกัน
ปล. ไปอุดหนุนหลงกลิ่นจันทร์มาแล้วนะคะ สนุกมากเลย พระเอกเดาถูกตั้งแต่แรก แต่คนร้ายนิสิ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนใกล้ตัวขนาดนั้น ^^
ณิชนิตา 20 ก.ค. 2554, 10:35:37 น.
ขอบคุณค่ะ ^^ชอบคนวิจารณ์ค่ะจะได้ปรับปรุง
ขอบคุณค่ะ ^^ชอบคนวิจารณ์ค่ะจะได้ปรับปรุง
