...พระจันทร์ขี้เหงาเคลื่อนคล้อยลอยข้ามสะพานดาวไป
ไม่มีใครเป็นเพื่อนเลยบนทางช้างเผือก
เธอที่ได้พบยังอีกฝ่ังของสะพานดาวนั้น
ช่างคล้ายคลึงกันกับดวงดาวท่ีหายไปจากอีกกาแลกซี่หนึ่ง...

แสงที่ทอประกายจนคล้ายจะเลือนหายไป
หากพอเอื้อมมือไปหมายจะไขว่คว้า
กลับได้มาเพียงความว่างเปล่า

ชื่อของดาวที่สว่างไสวกว่าใครนั้น
มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้...

ทว่า...ดาวดวงนี้ไม่ใช่เธอ...
หากเป็นความฝันในวันวานของผมเอง

แสงที่ไม่อาจเอื้อมถึง...แต่ก็ไม่มีวันหายไปไหน...
อยู่ใกล้จนอยากชิดใกล้ แต่ไม่มีวันสัมผัสถึง...

ฝนซึ่งนำพาฤดูหนาวมา...
ยังคงโปรยปรายไม่ยอมหยุด
ซ่อนผมไว้จนมิดชิด

มือที่คอยสัมผัสผมเรื่อยมานั้นช่างอ่อนโยน
และเต็มไปด้วยความมั่นใจ ไว้วางใจและเข้มแข็ง...

จะดีสักแค่ไหนถ้าได้บอกออกไป...ว่า "รักเธอ"
แค่เพียงสักครั้ง...

แต่น่าเศร้าใจนัก...
ที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำว่า "รัก" ออกไปให้เธอได้รับรู้...


แต่ผมก็ยังคงยิ้มได้ และจะไม่ไปไหน...
ผมเลือกแล้วที่จะ　'รอคอย'

มีเพียงความอบอุ่นของเธอเท่านั้นที่ปกป้องผม
จากความหนาวเย็น...

ไม่ว่าในยามสุข หรือในยามเศร้า
ไม่ว่าในวันฝนพรำ หรือในวันท้องฟ้าสดใส
ผมยังคงรำลึกถึงเธอเสมอ...รอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอ
ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของผม

ด้วยความรักและความคิดถึงจนล้นใจของผมที่มีถึงเธอ
จึงหลั่งไหลออกมาเป็นหยาดน้ำตา
ด้วยใจปรารถนาที่จะได้พบกันอีกครั้ง...พบกันอีกสักครั้ง

หัวใจผมยังคงเปี่ยมไปด้วยความหวัง...
รอคอยวันที่เรา...จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...

ณ บนฟ้านั่น จันทร์ยังคงเคียงดาว...
เหมือนเราที่จะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป...

...พระจันทร์ขี้เหงาเคลื่อนคล้อยลอยข้ามสะพานดาวไป
ไม่มีใครเป็นเพื่อนเลยบนทางช้างเผือก
เธอที่ได้พบยังอีกฝ่ังของสะพานดาวนั้น
ช่างคล้ายคลึงกันกับดวงดาวท่ีหายไปจากอีกกาแลกซี่หนึ่ง...

แสงที่ทอประกายจนคล้ายจะเลือนหายไป
หากพอเอื้อมมือไปหมายจะไขว่คว้า
กลับได้มาเพียงความว่างเปล่า

ชื่อของดาวที่สว่างไสวกว่าใครนั้น
มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้...

ทว่า...ดาวดวงนี้ไม่ใช่เธอ...
หากเป็นความฝันในวันวานของผมเอง

แสงที่ไม่อาจเอื้อมถึง...แต่ก็ไม่มีวันหายไปไหน...
อยู่ใกล้จนอยากชิดใกล้ แต่ไม่มีวันสัมผัสถึง...

ฝนซึ่งนำพาฤดูหนาวมา...
ยังคงโปรยปรายไม่ยอมหยุด
ซ่อนผมไว้จนมิดชิด

มือที่คอยสัมผัสผมเรื่อยมานั้นช่างอ่อนโยน
และเต็มไปด้วยความมั่นใจ ไว้วางใจและเข้มแข็ง...

จะดีสักแค่ไหนถ้าได้บอกออกไป...ว่า "รักเธอ"
แค่เพียงสักครั้ง...

แต่น่าเศร้าใจนัก...
ที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำว่า "รัก" ออกไปให้เธอได้รับรู้...


แต่ผมก็ยังคงยิ้มได้ และจะไม่ไปไหน...
ผมเลือกแล้วที่จะ　'รอคอย'

มีเพียงความอบอุ่นของเธอเท่านั้นที่ปกป้องผม
จากความหนาวเย็น...

ไม่ว่าในยามสุข หรือในยามเศร้า
ไม่ว่าในวันฝนพรำ หรือในวันท้องฟ้าสดใส
ผมยังคงรำลึกถึงเธอเสมอ...รอยยิ้มพิมพ์ใจของเธอ
ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของผม

ด้วยความรักและความคิดถึงจนล้นใจของผมที่มีถึงเธอ
จึงหลั่งไหลออกมาเป็นหยาดน้ำตา
ด้วยใจปรารถนาที่จะได้พบกันอีกครั้ง...พบกันอีกสักครั้ง

หัวใจผมยังคงเปี่ยมไปด้วยความหวัง...
รอคอยวันที่เรา...จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง...

ณ บนฟ้านั่น จันทร์ยังคงเคียงดาว...
เหมือนเราที่จะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป...

....................................................


ณ ประเทศเดบารีอัน กษัตริย์กอฟฟารี บิน นะญาซีย์ อัลฟารุก
ได้กลับคืนสู่ความเมตตาของอัลลอฮฺด้วยโรคชรา ยังผลให้องค์รัชทายาทลำดับที่หนึ่ง
ซึ่งก็คือ 'เชคอัลวา บิน กอฟฟารี อัลฟารุก' ผู้เป็นม่ายมาหลายปี
ขึ้นดำรงตำแหน่งกษัตริย์ซึ่งเป็นประมุขหรือผู้นำสูงสุดคนปัจจุบันนับแต่บัดนี้ไป…

โดยมีการแต่งตั้ง 'ศุภิกา ชลันธนาบริรักษ์ภักดีกุล' ขึ้นเป็นองค์ราชินี…

สร้างกระแสเสียงทั้งในด้านบวกและด้านลบแก่ประชาชนทั่วทั้งประเทศ
เนื่องจากองค์ราชินีผู้นี้หาได้มีเชื้อสายของชาวเดบาเรียนแม้แต่เพียงเสี้ยวเดียว…

ซ้ำยังเพิ่งได้เข้าสู่พิธีนิกะห์ (สมรส)และเพิ่งจะมีการเฉลิมฉลองงาน
'วะลีมาตุนนิกะห์' (การจัดงานเลี้ยงหลังสมรส) ระหว่างเชคอัลวา กับ ศุภิกา
ซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นไปก่อนหน้าที่กษัตริย์กอฟฟารีจะกลับคืนสู่ความเมตตา
ของอัลลอฮฺแค่เพียงสามวันเท่านั้น!

ยังความเศร้าโศกเสียใจให้แก่ผสกนิกรทั่วสารทิศที่ทั้งเคารพรักกษัตริย์ผู้มีเมตตาธรรม
และใช้บทบัญญัตจากพระผู้เป็นเจ้าปกครองประเทศมาตลอด
ด้วยความโปร่งใส ซื่อสัตย์ ไว้วางใจได้ กล้าหาญ เข้มแข็ง เสียสละ ใจบุญ
และมีจิตเมตตาจนสิ้นอายุขัย…

ซึ่งต่างจากเชคอัลวา บุตรชายคนโต ที่นอกจากร่างกายจะอ่อนแอแล้ว
จิตใจก็หาได้แตกต่างกันไม่…

ทำให้ประชาชีหวั่นใจว่าเดบารีอันในการนำของเชคอัลวาจะยังคงความเสถียรภาพ
ได้อย่างสมัยที่กษัตริย์กอฟฟารีปกครองหรือไม่…

“ฝนอยากให้คุณมั่นใจ…เพราะเบื้องหลังของผู้ชายที่แข็งแกร่งก็คือภรรยาที่ดี…
ฝนจะเป็นภรรยาที่ดีของคุณค่ะอัลวา…”

ศุภิกาเอ่ยกับผู้เป็นสามีด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

สุขใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าสุขที่ได้ครองบัลลังก์ทองคู่กับกษัตริย์แห่งเดบารีอัน
ประเทศที่กำลังกลายเป็นประเทศที่ร่ำรวยติดอันดับต้นๆของโลก…

แม้จะไม่ได้สุขสมใจในทุกสิ่งอย่าง หากนี่คือหนทางที่เธอจะได้ก้าวต่อไปเพื่อเหยียบฝัน…
ฝันของเธอ!

ด้วยความอดทนและด้วยใจทระนง…วันนี้ที่เธอรอคอยก็มาถึง…

วันที่เธอได้ยืนอยู่เหนือศัตรู…ที่ต่อให้ตายไปแล้วหากก็ยังมีอิทธิพลปกคลุมหัวใจ
ของผู้คนที่นี่อยู่…โดยเฉพาะคนๆนั้น…ที่เธอไม่มีวันได้ครอบครองหัวใจได้เลย…

ต่อไปนี้…คือนาทีของเธอ คือเวลาของเธอ

…เธอจะกลบทุกๆรัศมีนั้นให้มอดไหม้ลงให้ได้ด้วยสองมือนี้…

...ทรายสีทองแห่งท้องทะเลทรายที่ว่าร้อนแรงก็ย่อมต้องพ่ายแพ้ให้แก่เพลิงริษยา…

“ขอบคุณ…ที่คุณยอมรับผมและลูกชายของผมได้…”

บุตรชายซึ่งมีปัญหาด้านพัฒนาการทางสมองท่ีทำให้ไม่อาจปกครองประเทศนี้
ในอนาคตได้ของเขา...ที่สร้างความผิดหวังให้แก่เขายิ่งนัก!

“ไม่มีใครกล้าปฏิเสธเชคอัลวาผู้เป็นองค์รัชทายาทลำดับท่ีหนึ่งแห่งราชวงศ์อัลฟารุก
ผู้ยิ่งใหญ่ได้หรอกค่ะ…และตอนนี้คุณก็คือ...กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเดบารีอัน...
ไม่มีใครในปฐพีนี้จะยิ่งใหญ่ไปกว่าคุณอีกแล้วค่ะ...คุณคือที่สุดของบุรุษ
แห่งดินแดนนี้....”

ยิ่งได้รับคำชื่นชมและยกย่องจากภรรยา กษัตริย์อัลวาก็ถึงกับเปิดยิ้มกว้าง
อย่างผู้ที่มีความสุขยิ่งนัก

…แม้เขาจะเก่งสู้น้องชายไม่ได้ในหลายๆด้าน หากวาสนาที่ได้เกิดมาก่อน
ทำให้เขาได้รับสิ่งดีๆก่อนน้องเสมอ…

และเขาจะใช้โอกาสนี้สร้างประเทศในแบบของเขา…
แน่นอนว่ามันอาจจะขัดแย้งกับความคิดเดิมๆของผู้เป็นบิดารวมไปถึงน้องชาย
และหลานชายอย่างกอมารุน...ตัวเต็งของผู้นำในรุ่นถัดไป...

แต่มันก็คือสิ่งที่เขาฝันและจินตนาการภาพมาตลอด

เดบารีอันต้องมีตึกรามบ้านช่องที่สูงที่สุดในโลก…ต้องเป็นที่สุดของโลก…ในทุกๆด้าน!

โดยเฉพาะด้านวัตถุ…เราต้องไม่แพ้ประเทศใดในโลก
จะน้อยหน้าประเทศอื่นๆที่มีการแข่งขันกันอย่างดุเดือดได้อย่างไร

…และสตรีต้องได้รับการปลดปล่อยมากกว่านี้…
ให้เหมือนๆกับสตรีในประเทศมหาอำนาจ

กฎหมายอิสลามบางตัวต้องเอาออกไปจากกฎที่ใช้ปกครองประเทศนี้เสียที…
เพื่อเพิ่มสีสันให้กับผืนแผ่นดินนี้ เพื่อปลดปล่อยมนุษย์ออกจากที่ขัง...

…สตรีคือดอกไม้งาม…ถ้าซ่อนตัวเอาไว้ให้ชายเดียวได้เชยชม
โลกย่อมต้องอับเฉา ไร้สีสันอันงดงามเป็นแน่แท้…

“คุณรู้มาตลอดมิใช่หรือฝน…ว่าผมแอบรักคุณมานานแล้ว…
ถึงได้ยอมเป็นม่ายเพื่อรอคุณ…ขอบคุณที่เห็นใจผม…”

พูดพลางรั้งร่างระหงในวัยสี่สิบปลายๆเข้ามาสวมกอดเอาไว้ด้วยจิตสิเน่หา

มือเรียวบางอย่างคนที่ไม่เคยตรากตรำทำงานหนักใดๆลูบไล้ไปบนแผ่นหลังของผู้เป็นสามี
อย่างเอาอกเอาใจ…ใบหน้าซบกับอกนั่นที่แม้จะไม่ได้แข็งแกร่งและหน้าท้องมีส่วนเกิน
จนดูท้วมๆและไม่น่ามอง อีกศีรษะที่ล้านไปแล้วครึ่งใบ…

หากรสหอมหวานแห่งเกียรติยศที่ได้รับผ่านทางบุรุษผู้นี้
ก็สามารถทำให้เธอมองข้ามความไม่น่าพิสมัยนี้ไปได้โดยไม่ยากเย็นเลย…

“ฝนเองก็แอบมีใจให้คุณอยู่เช่นกันค่ะ…แต่ไม่กล้า…เกรงผู้คนท่ีนี่จะไม่ยอมรับฝน…
เพราะฝนก็แค่…สาวจากต่างแดน…”

เจ้าของอ้อมกอดส่ายหน้าไหวๆ มือก็ลูบโลมไปตามลำแขนที่ยังเต่งตึง
อย่างคนที่ดูแลบำรุงร่างกายมาอย่างดีไปด้วยความเพลิดเพลินใจ และพึงใจยิ่งนัก

หญิงใดหรือจะสู้หญิงที่เราหมายปองมาตลอดตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม...
ยิ่งในยามนี้ที่เธอเดินเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขาแล้ว...สุขสมใจกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

ทุกอย่างตอนนี้ช่างสุขสมบูรณ์...สุขจนล้นใจ...

“อีกหน่อยพวกเขาก็จะยอมรับคุณเหมือนที่ผมยอมรับได้…
เพราะคุณมีทั้งความงดงามจากภายนอกและภายใน…รอแค่ให้เวลาพิสูจน์เท่านั้น
พวกเขาก็จะเห็นอย่างที่ผมเห็น ได้สัมผัสอย่างที่ผมได้สัมผัส…”

ใบหน้าอวบและร่วงโรยไปตามวัยโน้มลงชิดใกล้ใบหน้างามบนเรือนร่างระหง
ที่น่าพิสมัยเรื่อยๆ…ดั่งน้ำมันกับไฟที่ใกล้กันก็ย่อมจะไหม้ลามร้อนแรง…
ก่อนจะโหมกระพือ…ไม่ต่างจากแมลงเม่าที่กำลังบินเข้ากองไฟ…
ยอมตาย เพื่อขอให้ได้เข้าใกล้แสงไฟที่ส่องแสงท้าทายชวนลิ้มลอง…

แม้นตาย…ก็ไม่เสียดายวิญญาณ…



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ทางด้านกอมารุนที่ยังคงอาลัยอาวรณ์ให้กับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของผู้เป็นปู่แล้ว
เขายังต้องคอยรับมือกับอารมณ์อันผันผวนของโซเฟียที่นับวันจะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ…

เมื่อก่อนเธอที่แสนอ่อนหวาน คนที่มอบแต่สิ่งดีๆ ถ้อยคำอันนุ่มนวล
แววตาอ่อนโยนให้เขา และท่าทางออดอ้อนเอาใจได้ตายไปนับต้ังแต่วันที่ได้รู้ว่า
นัจมุนได้จากลาโลกนี้ไปแล้วตลอดกาล…

นั่นทำให้เขารู้ว่า…ที่ผ่านมา…ที่โซเฟียเอาใจเขาสารพัดก็เพื่อต้องการเอาชนะนัจมุน…
อยากเห็นนัจมุนพ่ายแพ้หมดรูป…อยากให้เขาเลือกเธอและสลัดนัจมุนทิ้งก็แค่นั้นเอง…

เธอไม่ได้ทำเพราะอยากจะทำมันด้วยใจจริง…
เพราะเมื่อสิ้นไร้คู่แข่ง เธอก็กลับมาใช้กริยาดุจเดิมยามเมื่อยังเยาว์…หาได้เปลี่ยนแปลง
อย่างที่เขาหวังไว้ลึกๆไม่...ไม่เลย...

เขายังจำเด็กหญิงโซเฟียที่แสนจะเอาแต่ใจที่เขาแสนจะเข็ดขยาดไม่อยากเฉียดใกล้…
คนที่วันๆอยู่แต่หน้ากระจก…ไม่มีหยิบจับสิ่งใด ได้แต่ใช้นิ้วชี้เป็นอยู่อย่างเดียว…

อาจจะทำอาหารได้บ้างเพราะโดนบังคับให้ทำ หากรสชาติก็หาได้อร่อย
เท่ากับครูผู้สอนไม่…นั่นเพราะขาดการใส่ใจ

แม้แต่เรื่องเรียน…เธอก็เลือกที่จะเรียนรู้เรื่องการแต่งหน้า แต่งเนื้อแต่งตัว
ไม่เคยแม้แต่จะใส่ใจเรียนวิชากฎหมายหรือวิชาการเมืองการปกครองที่จำเป็นต้องเรียน
และต้องนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะนิติศาสตร์อิสลาม เธอบ่ายหน้าหนี
มาตลอด…เอาแต่บ่นว่า มันน่าปวดหัว…แล้วก็เดินนวยนาดหายเข้าห้องนอนไปทุกครา…

ส่วนสิ่งที่เธอมักทำเป็นกิจวัตรประจำคือ นอนเอกเขนก…กับทำเรื่องอันไร้สาระไปวันๆ
และเรียกใช้ให้คนมาคอยปรนนิบัติพัดวี...

โดยเฉพาะการออกไปจับจ่ายใช้สอย คือสิ่งที่เธอถนัดที่สุด…

แม้กระทั่งตอนนี้ที่เธอเปลี่ยนสถานะมาเป็นแม่คนแล้ว เธอก็ไม่เคยทิ้งสิ่งเดิมๆ
ไม่เคยคิดจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงใดๆเพื่อการก้าวสู่การเป็นแม่ท่ีดี

“ลูกคุณคุณก็ต้องช่วยโซเฟียดูแลบ้างสิคะ…โซเฟียก็ไม่ได้มีเวลาเหมือนกัน…
ต้องร่วมงานและออกสื่อประชาสัมพันธ์โครงการต่างๆ ไหนจะออกงานต้อนรับ
แขกบ้านแขกเมืองอีก...”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะที่ลูกชายทั้งสองในวัยสองขวบกำลังนั่งเล่น
ในแบบต่างฝ่ายต่างเล่นราวกับไม่สนใจโลกหรือสิ่งรอบข้างเลย

“คุณก็รู้ว่าผมต้องเดินทางไกลอยู่บ่อยๆ…ไม่มีเวลาได้ใกล้ชิดเขาเท่ากับคุณ…
ต่อให้มีคนมากมายที่พร้อมจะทำหน้าที่ดูแลลูกๆแทนคุณ แต่การจะให้คนอื่นดูแล
มันไม่สู้เราที่เป็นพ่อแม่ของเขาดูแลเอง…เราจะได้รู้ว่าลูกมีพัฒนาการเป็นอย่างไร
ลูกเป็นคนยังไง และอะไรที่เราพอจะช่วยเหลือเขาได้บ้าง...



การอยู่กับเขา ใกล้ชิดเขา ทำให้เราได้ทำความรู้จักเขา และช่วยให้เขา
ได้ทำความสนิทสนมกับเรา...เป็นการสร้างความรักความผูกพันธ์..."

ชายหนุ่มลอบถอนใจอย่างหนักหน่วงให้กับสภาพครอบครัวของตัวเอง
โดยเฉพาะ 'ชีวิตคู่' ที่ไม่ใช่ 'ชีวิตคี่' ของเขากับโซเฟียหลังจากสิ้นนัจมุน
ที่ถูกมองว่าเป็นตัวปัญหาในชีวิตคู่ระหว่างเขากับโซเฟียมาตลอด...

และทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีตัวปัญหาอย่างนัจมุน...ไม่มีใครมาคอยแย่งเขา
หรืออะไรที่เขามีที่เขาครอบครองอยู่ไปจากเธออย่างที่เธอเคยอ้อนวอนขอเขาแล้วแท้ๆ

แต่ทุกอย่างแทนที่จะดีขึ้นกลับแย่ลงเรื่อยๆ...มันเพราะอะไร???

...เพราะเขามันไม่ดี มันมีไม่พอ หรือเพราะเธอไม่เคยพอกันแน่...

"ผมไม่ได้แต่งงานกับคุณเพื่อให้คุณออกงานสังคมพวกนั้นเลย…
ผมอยากให้คุณอยู่กับบ้าน เป็นแม่บ้าน…และเป็นแม่ช่วยดูแล
และให้ความอบอุ่นแก่ลูกๆของเรานะโซเฟีย…

คุณอยากใช้สอยอะไรอย่างไร ผมจะไม่ว่าเลย…ขอแค่คุณจะมีเวลาให้ลูกๆของเราบ้าง…
ส่วนผมแม้จะอยากทำทุกอย่างให้ลูกด้วยตัวเองมากแค่ไหน
แต่ภาระมากมายหลายอย่างของผมมันปัดไปให้คนอื่นทำแทนไม่ได้...”

กอมารุนที่เหนื่อยแสนเหนื่อยกับงานการมากมายที่แบกรับมาตลอดถึงกับฟิวส์ขาด…
เมื่อรับรู้จากคนสนิทว่าภรรยาคนสวยไม่แม้แต่จะเจียดเวลาอันมากมายให้ลูกน้อยเลย

นับตั้งแต่วันที่หมอวินิจฉัยออกมาว่า ลูกชายฝาแฝดของเขาเป็นออทิสติก!
เธอก็มีท่าทีที่เปล่ียนไป...ราวกับคนละคน...

ในขณะที่เขาเพิ่มทั้งความรักและความสงสารแต่โซเฟียที่เฝ้ากกกอดลูก
ราวกับงูหวงไข่ ไปไหนไปด้วยกันตลอดกลับตีตัวออกห่างไม่อยากเข้าใกล้ลูกเสียอย่างนั้น…

กอมารุนหันไปทางลูกชายทั้งสองก่อนจะเดินเข้าไปหา เรียกชื่อลูกน้อย

“อะซัด ฟะฮัด มาหาปาปาสิลูก…” ลูกน้อยจะเรียกเขาว่า ‘ปาปา’
เรียกมารดาว่า ‘มามา’

และเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากบิดา เด็กน้อยทั้งสองก็เหมือนหลุดออกมาจากโลกส่วนตัว
ลุกขึ้นจากสิ่งที่ตนกำลังสนใจ แล้วโผเข้าโถมใส่ร่างของบิดาด้วยรอยยิ้มสดใส…

“ปาปา…ปาปา…” กอมารุนยิ้มรับลูกน้อยพร้อมกับกอดทั้งสองเอาไว้
หอมแก้มทั้งสองอย่างรักใคร่และสงสารยิ่งนัก…

“ลูกสองขวบแล้ว แต่ยังพูดไม่ได้เลย…พูดได้แค่ปาปา มามา แล้วก็พูดอะไรก็ไม่รู้…
สอนเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักจดจักจำ…ทำอะไรก็เชื่องช้า ไม่ได้ดั่งใจเลย...
โซเฟียทำใจไม่ได้…ที่ใครๆก็หาว่าลูกเราปัญญาอ่อนเหมือนเชคนัสรุดดีน…
ทั้งๆที่เขาไม่ควรจะเป็นเลย ตอนคลอดใหม่ๆคุณหมอยังบอกว่าปกติดี…
แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้…”

“ไม่ว่าเขาจะเป็นอะไร…แต่เขาก็เป็นลูกของเรานะโซเฟีย…ยังไงเขาก็คือลูก…”

“ลูกหรือคะ…ฮึ…” หญิงสาวหันหลังให้ทั้งพ่อของลูกและลูกๆทันที
ก่อนจะยกมือกอดอก พ่นลมหายใจออกมา

“ถ้าโตมาแล้วเหมือนเชคนัสรุดดีนล่ะก็…เราจะทำยังไง…โรคนี้มันรักษาหายเสียที่ไหนกัน
แล้วโซเฟียก็มีลูกให้คุณไม่ได้แล้วนะคะ…มันอันตรายเกินไปถ้าจะมีลูกอีก…”

หญิงสาวรู้สึกอัดอั้นกับความรู้สึกผิดหวังที่ซ่อนตัวอยู่ลึกๆนับตั้งแต่ตอนท่ีลูกอายุขวบกว่าๆ
แล้วพัฒนาของเขาแตกต่างไปจากเด็กๆทั่วไปจนต้องสงสัยว่าเขาจะเป็นออทิสติก

แล้วมันก็เป็นจริงดังข้อสันนิษฐาน…

ลูกชายฝาแฝดที่เธอวาดหวังไว้เพื่อเป็นบันไดไปสู่ความยิ่งใหญ่
ทำหัวใจเธอแทบสลาย…ดับสิ้น…

ยิ่งได้รู้มาว่ามดลูกเธอไม่แข็งแรงพอจะตั้งครรภ์ได้อีก
หากจะฝืนก็อาจจะส่งผลร้ายต่อชีวิตของเธอได้…

นั่นยิ่งทำให้ความหวังของเธอริบหรี่ลงเรื่อยๆ…หวั่นเกรงอยู่ลึกๆว่าผู้เป็นสามี
จะหาภรรยาคนใหม่มาทำหน้าที่ผลิตทายาทให้แก่ราชวงศ์อัลฟารุก
ทายาทที่เพียบพร้อมสมบูรณ์ทั้งกายและใจ…ไม่เหมือนลูกชายฝาแฝดของเธอ…

และถ้าวันนั้นมาถึง วิมานของเธอต้องล่มสลายลงแน่ๆ…

ยิ่งตอนนี้ผู้คนในประเทศเริ่มปรับตัวเข้าสู่การมีองค์ราชินีที่มาจากต่างเผ่าพันธุ์อยู่พอดี…
เธอก็ยิ่งหวาดหวั่น…

“ถ้าคุณทิ้งโซเฟียไปหาภรรยาคนอื่น…โซเฟียจะหอบลูกไปไม่ให้คุณได้เห็นหน้าอีกเลย…
คอยดูนะคะ…”

นั่นคือสิ่งที่เธอนำมาต่อกรกับเขา

กอมารุนลอบถอนใจด้วยความเหนื่อยหน่ายกับชีวิตที่ผ่านไปในแต่ละวัน

เพราะตั้งแต่สูญเสียนัจมุนไป เขาก็ไม่เคยคิดจะหาใครมาเป็นภรรยาอีก
เพราะเท่าที่มีอยู่แค่หนึ่งก็สร้างความปวดหัวและปวดใจมากพออยู่แล้ว
เขาไม่อยากเจ็บปวดใจไปมากกว่านี้อีก

…เพราะยังไงๆก็ไม่มีใครดีแสนดีได้เท่ากับนัจมุนอีกแล้ว
…แม้จะได้รู้ในวันที่สาย แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ รู้เกี่ยวกับผู้หญิงเพิ่มขึ้น…

เพราะไม่ว่าจะมองไปทางน้าสาวที่ผันตัวมาเป็นป้าสะใภ้ของเขาอย่างเต็มตัว
หรือหันมาทางโซเฟียภรรยาของเขา…

หรือแม้แต่จะมองไปรอบๆ ก็หาใครที่เป็นได้ดั่งนัจมันไม่…

ผู้หญิงรอบกายเขาต่างรักของนอกกาย รักความสุขสบาย รักอำนาจของผู้เป็นสามี…
รักชื่อเสียงและหน้าตาในสังคมยิ่งกว่ารักในตัวตนของสามีและลูกๆเสียอีก…

“เลิกคิดถึงหน้าที่อื่นๆเถอะโซเฟีย…เพราะแค่หน้าที่แม่ของคุณ คุณยังบกพร่อง…
คุณยังให้ความรักเขาได้ไม่มากพอ…แล้วคุณจะมอบความรักให้กับประชาชน
ในแผ่นดินนี้ได้ยังไง…ผมอยากรู้…”

โซเฟียเม้มปากแน่นด้วยความคับแค้นใจที่โดนตำหนิ…

“ประชาชนบนแผ่นดินนี้ต่างก็ประสบปัญหาในชีวิตมากมาย...มากกว่าลูกของเราอีก…
ถ้าคุณยังบ่ายหน้าหนีลูก…คุณจะแบกรับปัญหาของประชาชนเอาไว้ได้ยังไง…

แค่เวลาและความสุขสบายคุณก็ยังเสียสละให้ลูกไม่ได้ แล้วเลือดเนื้อ…ชีวิตของคุณ…
คุณจะเสียสละเพื่อชาติ เพื่อแผ่นดินได้ยังไง!”

กอมารุนเอ่ยออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจกับพฤติกรรมของภรรยา
ที่ไม่แม้แต่จะใส่ใจเรื่องภายในบ้าน…หันหลังให้ลูกแล้วติดปีกบินไปหาความสุขข้างนอก…
หาความสุขสบายใส่ตัวไปวันๆ ไม่ต่างจากเด็กหญิงโซเฟียในวัยเยาว์เลย…

กี่ปีๆ โซเฟียก็ไม่ยอมโตตามตัว…วุฒิภาวะของเธอไม่ต่างจากเด็กวัยรุ่น
ทั้งๆที่ตอนนี้อายุเธอสามสิบกว่าๆแล้วด้วยซ้ำ…

“ใช่สิ…ตอนนี้โซเฟียทำอะไรก็ไม่เข้าตา ไม่ถูกใจคุณสักอย่าง
เพราะโซเฟียมีลูกที่สมบูรณ์พร้อมให้คุณไม่ได้แล้วใช่มั้ย คุณถึงทำเหมือนโซเฟีย
ไร้ค่าแบบนี้…ตำหนิกันแรงๆแบบนี้ ทั้งๆที่คุณไม่เคยพูดและแสดงกิริยาแบบนี้
กับโซเฟียมาก่อนเลย…”

หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ใหลลงมา เปลี่ยนความอีดอัดใจมาเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจแทน

ทำเอากอมารุนถึงกับลอบถอนใจอย่างเหนื่อยล้า…อ่อนแรง…

แทนที่เขาจะได้กลับมานอนพักผ่อนเอาแรงเพื่อลุกขึ้นสู้กับปัญหาต่างๆในวันรุ่งขึ้น
กลับต้องมานั่งฟังเธอโอดครวญแทน…ซ้ำยังต้องคอยเฝ้าสังเกตอาการของลูกอีก…
เพราะลูกสื่อสารแบบคนทั่วไปไม่ได้ จึงจำเป็นต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด…

เด็กในวัยนี้ย่อมต้องการความรักความอบอุ่นจากบิดามารดา
และเป็นวัยแห่งการพัฒนาในหลายๆด้าน...เขาไม่อยากพลาด หากก็ไม่อาจ
ทำได้เต็มที่เพราะมีหน้าที่อื่นๆให้ต้องทำจนล้นมือ

แต่พอคิดจะฝากความหวังไว้กับโซเฟีย เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า

ยิ่งโซเฟียที่มักจะแก้ปัญหาด้วยน้ำตาและใช้น้ำตาอย่างสิ้นเปลืองด้วยแล้ว
เขายิ่งเหนื่อยยิ่งกว่าแบกภูเขาสองลูกเอาไว้บนมือเสียอีก…

เขาอยากคุยกันด้วยเหตุและผล แต่ทุกครั้งก็ต้องจบลงแบบนี้...
จบด้วยน้ำตาและแรงอารมณ์ของเธอที่เชี่ยวกราก...

“แล้วหวังว่าคุณจะเลิกคิดถึงผู้หญิงคนนั้นสักที…นี่กี่ปีเข้าไปแล้ว…
หรือว่าคุณรักนัจมุน…ถึงได้ทำดีกับคนที่ผู้หญิงคนนั้นรัก…ดูแลและให้แต่สิ่งดีๆ
กับคนที่นัจมุนรัก…มันหมายความว่าไงคะกอมารุน…

เพราะโซเฟียบกพร่อง หรือเป็นเพราะคุณไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนดีกว่านัจมุนกันแน่”

“นัจมุนเป็นสตรีที่ประเสริฐ…”

นั่นคือคำตอบของกอมารุนที่แม้จะสั้นๆ แต่มันกลับทำให้คนที่หัวใจร้อนรุ่ม
ไปด้วยไฟถึงกับอยู่ไม่ติด ต้องหันมาหาเรื่องทะเลาะและมีปากเสียงกับเขาอีกจนได้

“คุณคิดถึงนัจมุน ก็เลยทำดีและมอบสิ่งดีๆให้กับน้องของเขา…
ทำราวกับว่าเด็กคนนั้นเป็นน้องชายในสายเลือดของคุณ…”

“จริงๆแล้วหมอกเป็น…เพราะเขาคือสายเลือดของก้องกิดากร…
เขามีเลือดของคุณตาของผมเหมือนที่ผมมี…

และที่สำคัญ…ถ้าคุณอยากจะฟังนัก ผมก็จะบอกว่า...ผม-คิด-ถึง-นัจมุน
อย่างที่คุณคาดเดาเอาไว้จริงๆนั่นแหล่ะ…ยังคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ…”

พูดจบกอมารุนก็อุ้มลูกทั้งสองขึ้น…แม้ลูกจะตัวโตและหนักอยู่ไม่น้อย
แต่ก็ไม่มากเกินความสามารถที่เขาผู้เป็นพ่อจะแบกรับไหว…

และเพราะไม่อยากให้ลูกอยู่ท่ามกลางพายุอารมณ์ระหว่างเขากับโซเฟียอีกต่อไป

“หยุดนะกอมารุน…โซเฟียบอกให้หยุด…”

หญิงสาวเรียกร่างสูงใหญ่ที่เดินอาดๆออกไปจากห้องส่วนตัวด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวทีเดียว

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความผิดหวังที่กัดกร่อนจิตใจมาร่วมครึ่งปี
และอีกส่วนหนึ่งคือความกังวลต่ออนาคต ทำให้หญิงสาวแทบอยู่ไม่สุข
จิตใจไม่สงบร่มเย็นและสดใสเบิกบานอย่างที่ผ่านๆมา

…ความเครียดและความกังวลพัดพรากความสดใสออกไปจากหัวใจของหญิงสาว
ทีละเล็กทีละน้อยโดยที่เจ้าของหัวใจหาได้รู้ตัวไม่

…และยากยิ่งนักที่จะมีใครอยากอยู่ใกล้…แม้แต่ลูกน้อยก็ยังหวาดกลัวที่จะเข้าหา…







.............โปรดติดตามตอนต่อไป......................


รีบเอาชีวิตเฮียก้อกับครอบครัวและบรรดาญาติๆของเฮียมาอัพเดตกันค่ะ...อิอิ

ใครสงสัยเรื่องอะไร...โดยเฉพาะเรื่องนั้น...รอติดตามตอนหน้ากันนะคะ ^^


อันนี้แค่โปรยปรายลงมาเฉยๆค่ะ ยังไม่สาดใส่น้า...
ยิ่งหน้าฝนแบบนี้ อย่าลืมติดเส้ือกันฝนก่อนออกจากบ้านด้วยนะคะ
เพราะร่มอย่างเดียวอาจจะทานแรงลมไม่ไหว...^^


ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ ^^ หลุดๆรั่วๆตรงไหน อย่าลืมบอกกันด้วยน้า
เต่าจะได้หาช่างมาซ่อมแซม...^o^

ถ้าอ่านไปไม่สนุก โปรดบอกกันตรงๆเน้อ...เต่ารับได้ทุกอย่างจ่ะ...





…….ตอบเมนท์ย้อนหลังแบบรวบยอดนะจ๊ะ…........


1.คุณแว่นใส…เรื่องน้ากับแม่เลี้ยงของนีลนั้นน่าสงสัยจริงๆค่ะ…
นับว่าเป็นการสันนิษฐานที่เข้าใกล้ความจริงอยู่ค่ะ แม้จะไม่ใช่ทั้งหมด ^^
เพราะสองนางเคยเป็นพี่สะใภ้กับน้องสามีกันมาก่อน อย่างน้อยรุสลัน
ก็เป็นหลานแท้ๆของศุภิกาน้าาาาา (สะกิดๆ)

ปล.ไม่รู้ว่าจะมีแผนซ้อนแผนกันรึเปล่านะคะ…ต้องมาดูกันต่อน้าาาา

2.คุณFurzan…รอบนี้หวังว่ายังตามอ่านและย้ายมาอยู่ทีมเฮียก้อนะคะ…
หรือจะอยู่ทีมใคร ส่งเสียงบอกเต่าด้วยน้าาาา…^^

3.คุณพัชรี…หายไปนานเลยค่ะ นึกว่าจะไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว…
ขอบคุณมากๆค่ะที่ยังเข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้เต่า

เต่าสบายดีตามอัตภาพค่ะ สังขารณ์มันไม่เที่ยง…อิอิ
หวังว่าคุณพัชรีคงสุขกายสบายใจดีนะคะ ^^

4.คุณyapapaya…เฮียก้อเริ่มน่าเห็นใจมากๆเลยใช่มั้ยคะ…
ยิ่งเปิดภาคใหม่มานี่ เฮียโดนจัดหนักเลยทีเดียว แต่มันก็แค่ออเดิฟ…เฮะๆ

5.คุณkaelek…ได้เห็นน้ำตาเฮียก้อสมใจแล้วน้า…โดนจัดหนักด้วย…
น่าเห็นใจแล้วชิมิ…ตอนนี้เฮียต้องเก็บแรงไว้แข่งมวยโอลิมปิกค่ะ…เหอๆ

ปล.ภาคแรกจบแบบคาใจ แต่ภาค 2 ตั้งใจจะเคลียร์ทุกปมจ่ะ…
ต้องมาดูกันต่อนะคะว่าเป็นแผนการของใครหรือเปล่า…^^

6.คุณkonhin...อ่านที่คุณก้อนหินเมนท์ไว้แล้ว
อยากบอกว่าที่เต่าต้องการสื่อนั้นใช่เลยค่ะ…
มนุษย์เวลาโดนกดดันมากที่สุดให้ต้องตัดสินใจเลือก…เราจะเห็นก้นบึ้งของเขา…
ว่าลึกๆแล้วเขาเป็นคนแบบไหน…และรู้สึกต่อเรายังไง…แค่ไหน…

ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับกาลเวลาว่าจะกัดกร่อนสิ่งเหล่านั้นให้เจือจาง
หรือว่าเข้มข้นมากขึ้น…ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ…
เพราะไม่มีใครย้อนเวลาเพื่อกลับไปแก้ไขข้อผิดพลาดบางประการในอดีตได้…
เวลามันไม่คืนกลับมาให้เราได้มีโอกาสเปลี่ยนแปลงสิ่งใดๆในวันนั้นได้เลย…

ปล.อ่านความเห็นคุณก้อนหินตรงตอนจบแล้วทำให้โยยิ้มได้เลยน้าาา
เป็นการสันนิษฐานที่เข้าเค้า หากเปลี่ยนจากมันคือการจัดฉากของเชคพ่อ
มาเป็นแผนของเต่า…อิอิ

เรื่องนี้ในภาคแรกเฮียก้อเจ็บจริง ไม่มีสแตนอิน…เจ็บแบบไม่ได้ถูกหลอกให้เจ็บน้าาาาา…
ในเรื่องพ่อเชคไม่มีทางหลอกให้ลูกชายตัวเองเจ็บแน่ๆ…มันยากน้าที่จะมองดูลูกชายเจ็บปวด
ทั้งๆที่ตัวเองรู้จักความรู้สึกนั้นดี…เพราะเจอมากับตัวก่อนหน้าแล้วหนาาาาาา…

ส่วนเฮียน้ันบ่อน้ำตาไม่ได้ตื้น ออกไปทางเย็นชาซะด้วยซ้ำไปค่ะ…
ถ้าเฮียน้ำตาไหล นั่นก็แสดงว่าเฮียสุดจะทนไหวแล้วจริงๆจ่ะ…

ดังนั้น…ต้องมาดูกันต่อค่ะ…ว่าอะไรที่ใครในเรื่องทำได้จริงและทำไม่ได้แน่ๆกันบ้าง…^^
ต้องลองใช้ทฤษฎีความน่าจะเป็นดูค่ะ บางที…อะไรๆอาจไม่ได้ซับซ้อนก็ได้น้าาาาา…

แค่อาจมีเรื่องบางเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมายก็เท่านั้นเอง…ฮ่าาา


7.คุณตุ๊งแช่…2 ซ ใกล้จะกลับมาทำหน้าที่อย่างแข็งขันแล้วค่ะ…
และมีการเปิดตัวดูโอ้คู่ใหม่ เป็นลูกชายฝาแฝดของเฮียก้อกับโซเฟียด้วย…
คู่นี้โปรไม่หมดง่ายๆ ใครคิดจะวางยาลูกเฮียก้อล่ะก็…เฮียเอาตายเลยน้าาาาาาา
(ว่าแต่แอบคิดเอาไว้รึป่าว สารภาพมาเลย)…อิอิ

ส่วนดราม่าระหว่างเฮียกับน้านั้นยังไม่หมดอ่ะจิ เก๊ากัํ๊กเอาไว้เขียนต่อในภาคนี้
ซ้ำยังใบ้ไปในภาคแรกเสียเยอะแน่ะ…แต่ไม่เห็นมีใครสะกิดใจเลยอ่ะ
(แอบเศร้านะเนี่ย) T^T

แต่ไม่เป็นไร ด้วยความพากเพียร เก๊าจะนำมาตีแผ่แบบไม่ต้องใบ้ก็แล้วกันน้าาาาา…
เตรียมซดน้ำซุปมาม่าได้เลย…หาเสื้อเกราะกันน้ำซุปหกใส่ไว้ด้วยจะดีมากๆเลย…อิอิ

ปล.เรื่องหัวจริงหัวปลอมนั้น…ในภาคแรก…เขาว่ากันว่า…หัวจริง
แต่ไม่ได้มาจากปากของเต่าน้าาาา บอกเอาไว้ก่อน ส่วนจะมาจากปากใคร
กันแน่นั้น…ตอนนี้ไม่บอกหรอกกกกก ปล่อยให้เดาไปก่อนดีกว่าาา…ฮ่าาาาาาาา

ส่วนภาค 2 จะมีใครมาป่วนนั้น ต้องมาดูกันค่ะ คาดว่าน่าจะมีตัวป่วนเยอะกว่า
ภาคแรกอยู่นาาาา…ฮ่าาาาาาา อย่างน้อยภาคนี้ก็มีเด็กเข้ามาร่วมขบวนการแล้ว
แสบๆนะจะบอกให้…เหอๆๆ

8.คุณmottanoy…เก๊าใจร้ายมาเลยชิมิ…แต่บอกเอาไว้เลยน้าว่าจริงๆแล้ว
เก๊าเป็นคนใจดีสุดๆ…ไม่เชื่อ…คอยดูก้อแล้วกานนนน…อิอิ

9.คุณเดิมเดิม…ท่านแสนยาโดนจัดหนักไปตั้งแต่ภาคแรกแล้วค่ะ…
ซ้ำยังแก่มากแล้วด้วย…บางทีท่านแสนยาก็อาจจะไม่ใช่ที่สุดของที่สุดก็ได้น้าาาา…
เพราะเฮียก้อเขาดังในระดับอินเตอร์…ซ้ำยังจะไปทำธุรกิจที่ดาวเคราะห์น้อย
ให้ได้อยู่ด้วย…แค่นี้ก็การันตีได้แล้วว่าเฮียมีศัตรูมากกว่าพวกเดียว…ฮ่าาาาาาาาา
(อันนี้ไม่รวมศัตรูของหนูนีลน้า ไม่รวม) อิอิ

10.คุณyasta…มันไม่ใช่ความฝันซะแล้วสิคะ…เพราะตื่นขึ้นกี่ครั้งๆ เฮียก้อก็พบว่า
ไม่มีหนูนีลอยู่เคียงข้างกันอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว…เต่ามาให้เร็วๆ ไวไว ควิกๆ
แล้วน้าาาาา…^^ มาเป็นกำลังใจให้เต่าไวไว ควิกๆด้วยน้าาาาา...^^

11.คุณsunflower…อ่ะๆ…ภาคก่อน...เขาว่ากันว่าที่เฮียก้อได้ยลโฉมไป
ใช่หัวหนูนีลจริงๆอ่ะค่ะ…ว่าแต่ไม่สนใจจะย้ายมาอยู่ทีมเฮียก้อจริงๆอ่ะ…อิอิ

ปล.เร่ิมสงสารเฮียก้อแล้วอ่ะจิ...ตัดใจจากพี่บากี้แล้วย้ายมาอยู่ทีมเฮียก้อเต๊อะคุณซัน
อิอิอิ

12.น้องเด็กหญิงรัศมี…รูปปั้นไม่น่าจะมีเลือดไหลโชกขนาดนั้นน้าาาา
มันไหลออกมาจริงๆนะจ๊ะ…ไม่ใช่รูปปั้นแน่นอน…เต่าขอฟันเฟิร์ม…
ตอนหน้าอย่าลืมติดตามอ่านกันต่อนะคะ...

13.คุณaom…มาส่งสายตาตกใจใส่เก๊าแบบนั้น กับส่งอีโมน้ำตาพรากๆมาให้
จะบอกใบ้ว่าเก๊าใจร้ายมากเลยชิมิ…อิอิ

14.คุณcoonX3…อ่าาาา…ดีใจมากค่ะที่ได้เห็นคอมเมนท์ของคุณcoonX3
ในเรื่องนี้…ขอบคุณมากๆค่ะที่ยังติดตามอ่านผลงานของเต่าโยอยู่…

ภาคแรกจะเป็นการถักปมและทิ้งปมเอาไว้น่ะค่ะ ส่วนภาคนี้เป็นการคลายปม
และถล่ม ล่า ล้าง เลือดสาด หวานหยด และ ฯลฯ เอาไว้ตามอ่านกันในภาคนี้น้าาาา

ส่วนจะเป็นแผนใครรึเปล่านั้น ต้องมาดูกันต่อในภาคนี้ค่ะ…^^

15.คุณFidavs…ต้องบอกว่า…งานนี้มือใครยาวสาวได้สาวเอา
แต่จะสาวได้อะไรกันมาบ้างนั้น…ต้องมาดูกันค่ะ…อิอิ

ส่วนเรื่องแผ่นการของใครยังไง…หรือว่าไม่มีแผน หรือว่าผิดแผน
ก็ต้องมาลุ้นกันต่อน้าาาาา…อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ค่ะ…อิอิ

16.คุณสายป่าน…ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ…มาให้กันอย่างไวไวแล้วจ่ะ…^^
อย่าลืมส่งเสียงให้ได้ยินว่ายังอยู่ด้วยน้าาาา

17.คุณปรางขวัญ…ใช่แล้วค่ะ…ตอนจบของภาคแรกมันดูมีอะไรๆให้คาใจมากมายหลายเรื่อง…ซึ่งทุกเรื่องจะถูกไขและคลายปมในภาคนี้ค่ะ…

ภาคนี้คือบทสรุปท้ังหมดและมีเฉลยแน่นอนค่ะ…อยู่เป็นเพื่อนกันต่อไปน้าาาาา
อย่าทอดทิ้งเต่าเอาไว้ตรงนี้เลยยยยย...^o^



.......สุดท้ายไม่ท้ายสุด....

ไม่แน่ใจว่าทำเมนท์ของนักอ่านท่านใดตกไปบ้าง...แต่เต่าโยพยายาม
อ่านและรวบยอดมาตอบให้กันรวดเดียว...อาจมีหลุดลอดสายตาไปได้
ยังไงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ...

...ขอให้มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงทั้งกายและใจกันถ้วนหน้าทุกท่านนะคะ...

"เต่าโย"

yoraya

จำนวนการเข้าชม : 2502

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery