กว่าหัวใจจะเจอรัก
คำโปรย กว่าหัวใจจะเจอรัก
หนึ่งคน...ยโสเอาแต่ใจ เคยชินต่อการที่ใครต่อใครยอมศิโรราบ จนไม่ยอมแม้แต่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
หนึ่งคน...อวดดื้อถือดี พยายามต่อต้านทุกวิถีทางทั้งที่หัวใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการ
หนึ่งคน...ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่ข้างในซุกซ่อนความเอาแต่ใจกระทั่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
หนึ่งคน...หัวอ่อนว่าง่าย หากในใจกลับเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ ถึงแม้หัวใจจะถูกใครบางคนฉกฉวยยึดเอาไปแล้วก็ตาม
...ในเมื่อไม่ยอมฟังเสียงหัวใจ ไม่ยอมทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง แล้วอย่างนี้เมื่อไรหัวใจทุกดวงจึงจะค้นพบรักแท้ที่จริง ๆ แล้วอยู่ใกล้แค่มือเอื้อม...
หนึ่งคน...ยโสเอาแต่ใจ เคยชินต่อการที่ใครต่อใครยอมศิโรราบ จนไม่ยอมแม้แต่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
หนึ่งคน...อวดดื้อถือดี พยายามต่อต้านทุกวิถีทางทั้งที่หัวใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการ
หนึ่งคน...ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่ข้างในซุกซ่อนความเอาแต่ใจกระทั่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
หนึ่งคน...หัวอ่อนว่าง่าย หากในใจกลับเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ ถึงแม้หัวใจจะถูกใครบางคนฉกฉวยยึดเอาไปแล้วก็ตาม
...ในเมื่อไม่ยอมฟังเสียงหัวใจ ไม่ยอมทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง แล้วอย่างนี้เมื่อไรหัวใจทุกดวงจึงจะค้นพบรักแท้ที่จริง ๆ แล้วอยู่ใกล้แค่มือเอื้อม...
Tags: พี่จิน พี่ธันว์ น้องส้ม น้องแก้ม ปากแข็ง ทิฐิ
ตอน: ตอนพิเศษ (วันที่เฝ้ารอ) + ขอแจ้งข่าวนิดหนึ่งค่ะ
ตอนพิเศษ – (วันที่เฝ้ารอ)
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ธันวาบอกกับตัวเองเมื่อมองภาพเบื้องหน้าอย่างชื่นมื่น ถึงแม้รู้สึกตาลายอยู่บ้างกับผู้คนมากมายที่กำลังพากันถ่ายรูปคู่กับเหล่าอดีตนักศึกษาที่กำลังจะเข้าพิธีรับปริญญาในอีกไม่นานนี้
ชายหนุ่มเอาแต่จับจ้องหญิงสาวคนหนึ่งในชุดครุยซึ่งกำลังยิ้มแย้มและหัวเราะกับเพื่อน ๆ จนทำให้ถูกกระเซ้าจากชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
“หุบยิ้มบ้างเถอะธันว์ ตั้งแต่ออกจากบ้านจนมาถึงนี่ นายเอาแต่ยิ้มมาตลอดทาง เกิดใครไม่รู้มาเห็นเข้าอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าฉันกำลังอยู่กับคนบ้า”
ธันวาหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้นึกโกรธกับการสัพยอกของเพื่อนรัก ตรงกันข้ามชายหนุ่มกลับยิ้มกว้างกว่าเดิมราวกับไม่เกรงว่าจะมีใครหมั่นไส้
“แล้วก็เลิกมองน้องแก้มเหมือนกับว่าจะกินเธอทั้งตัวได้แล้ว หรือถ้านายอยากไปถ่ายรูปกับเธอ ฉันช่วยถ่ายให้ก็ยังได้”
เหมือนครั้งนี้คำพูดของจินตเมธจะทำให้ธันวาชอบใจจนหัวเราะดังกว่าเดิม รอยยิ้มกระจ่างนั้นบอกชัดถึงความสุขที่กำลังท่วมท้นใจ ยามทอดสายตาไปยังหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อน ก่อนที่ชายหนุ่มจะบอกกับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงกังวานชัดเจนไม่ต่างจากในหัวใจที่อยากประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เป็นเวลาของเธอกับเพื่อน ๆ หลังจากนี้ต่างหากจึงเป็นเวลาของฉันอย่างแท้จริง”
ราวสามทุ่มของวันนั้น หลังจากธันวาพาไปฉลองในสวนอาหารแล้วต่อด้วยการไปนั่งฟังเพลงในผับแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มก็ขับรถมาส่งจิตพิสุทธิ์ที่หน้าประตูบ้าน
“แก้มตื่นเต้นอยากเห็นหน้าหลานจังค่ะ”
ธันวาหัวเราะเมื่อคิดในใจว่าน้องแก้มคงตื่นเต้นดีใจมากจริง ๆ นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาได้ยินเธอพูดทำนองนี้ นับตั้งแต่รู้ว่าจินตเมธต้องรีบกลับบ้านไม่สามารถอยู่ร่วมฉลองได้อย่างที่ตั้งใจ เพราะคุณณัชชาโทร.มาแจ้งว่าน้องส้มเจ็บท้องกะทันหันจนต้องพาส่งโรงพยาบาล ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบขับรถตามไปสมทบก่อนจะโทรศัพท์มาแจ้งข่าวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ว่าถึงคลอดก่อนกำหนดแต่ก็ได้ลูกแฝดชายหญิงสมใจ
“รอไว้พรุ่งนี้เถอะ แล้วพี่จะมารับไปดูหน้าหลานแต่เช้าเลย”
น้องแก้มพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ยังจับจ้องพี่ธันว์จนทำให้เกิดคำถาม
“มองหน้าพี่แบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ แก้มแค่อยากมองหน้าพี่ธันว์นาน ๆ”
ธันวาคิดว่าเขาอาจละลายกลายเป็นวุ้นได้ในสักวัน หากน้องแก้มยังขยันมองหน้าเขาด้วยแววตายิ้ม ๆ และพูดจากน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้
วินาทีนั้น ชายหนุ่มไม่อาจห้ามใจจนต้องดึงร่างบอบบางเข้ามากอดอย่างหวงแหน ความอดทนอดกลั้นไม่แตะต้องเธอเกินไปกว่าหอมแก้มในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพังทลายลง เมื่อสบกับแววตาสุกใสเป็นประกายของหญิงสาว ก่อนจะส่งผ่านความรู้สึกในหัวใจไปกับจูบอ่อนโยน
“พี่รักน้องแก้ม”
ชายหนุ่มบอก ไม่สนใจว่าหลายปีมานี้เขาพูดคำพวกนี้ไปแล้วกี่ครั้งและที่ผ่านมาไม่เคยมีการตอบรับกลับมาให้ชื่นใจเลยสักหน แต่เขาก็ยังเต็มใจเฝ้ารอโดยเฉพาะเมื่อคิดว่าหลังจากนี้เขาจะมีอิสระสามารถทำในสิ่งที่ทั้งเขาและคุณเพ็ญพิสุทธิ์ต้องการก่อนที่ท่านจะสิ้นใจไปอย่างสงบเมื่อปีที่แล้ว
“สัญญากับน้านะ ว่าธันว์จะไม่เปลี่ยนใจจากน้องแก้ม และจะดูแลลูกสาวของน้าให้ดีที่สุด”
ถึงไม่มีแม่แล้ว แต่ธันวาก็เห็นว่าน้องแก้มเข้มแข็งขึ้น นั่นอาจเป็นเพราะผู้คนที่อยู่รายล้อมเธอซึ่งแม้ไม่ใช่ญาติแต่ก็มีความรักและเป็นห่วงให้เสมอ ไม่ว่าจะพ่อแม่ของเขาหรือแม่ของน้องส้มที่หมั่นแวะเวียนไปมาหาสู่
ชายหนุ่มยังคงกอดร่างเล็ก ๆ ไว้อีกครู่กว่าจะตัดใจยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“ขอบคุณนะคะที่ยังอดทนรอ ไม่ทิ้งแก้ม”
“พี่จะทิ้งหัวใจตัวเองได้ยังไงล่ะครับ”
ธันวายิ้มเมื่อเห็นท่าทีขัดเขินของหญิงสาว ก่อนเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วหยิบกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กออกมา
“แต่งงานกับพี่นะ”
น้องแก้มตาพร่าจากประกายเพชรบนหัวแหวนที่กำลังส่องประกาย รู้สึกแสบร้อนหัวตาจนมองสีหน้าของพี่ธันว์ได้ไม่ชัด
“พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลน้องแก้มให้ดีที่สุด”
หญิงสาวปากสั่น รู้ตัวดีว่ากำลังจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้
ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดคำว่ารัก ไม่เคยให้สัญญาว่าจะไม่ทำให้เขาเสียใจและผิดหวัง แต่ธันวาก็ไม่เคยตัดพ้อ ไม่เคยทวงถามถึงความรู้สึก ที่ผ่านมานอกจากเขาจะเพียรบอกรัก ความอาทรใส่ใจที่ยังคงแสดงออกอย่างเสมอต้นเสมอปลายก็เป็นบทพิสูจน์ได้แล้วว่า เธอเลือกคนจะมาดูแลหัวใจ...ไม่ผิด
น้องแก้มน้ำตาร่วงยามเปิดปากบอกความรู้สึกที่เก็บเอาไว้มานานแล้ว
“แก้มรักพี่ธันว์”
ธันวาชาไปทั้งตัว นาทีนั้นอยากคิดว่าตัวเองกำลังฝันแต่เมื่อน้องแก้มโผตัวเข้ามาแล้วใช้อกของเขาเป็นที่ซับน้ำตา จึงรู้ว่าเขาไม่ได้ฝัน
ชายหนุ่มยื่นมือที่ค่อนข้างสั่นออกไปช้อนใบหน้าของหญิงสาวให้แหงนเงย ก่อนซับน้ำตาที่เหลือให้ด้วยริมฝีปาก
“ขอบใจ”
ธันวาไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาควรพูดอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า เพราะในสมองตอนนี้มีเพียงภาพจากความทรงจำที่ผุดขึ้นมา
ภาพวันแรกเจอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กทารก มือป้อม ๆ ที่ไขว่คว้ามาดึงมือของเขาเอาไว้ ราวกับจะประกาศว่าเขาคือคนที่เธอจับจองเอาไว้แล้ว
ชายหนุ่มยิ้มให้กับความคิดไร้สาระแต่นำพาความอบอุ่นเข้ามาสู่หัวใจ ก่อนจะสวมแหวนเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว จากนั้นจึงผนึกซ้ำด้วยการประทับริมฝีปากลงไป
“พี่รักน้องแก้ม”
ชายหนุ่มยังคงพูดคำในใจอย่างไม่นึกเบื่อ และเชื่อว่าคนที่เขาพูดให้ฟังก็คงไม่มีวันเบื่อด้วยเช่นกัน
จบตอนพิเศษ (วันที่เฝ้ารอ)
-------------------------------------------------------------------
เอาบทสรุปของคู่กินเด็กมาแปะเป็นตอนสุดท้ายของเรื่องนี้ค่ะ ^_____^
ส่วนข่าวที่จะแจ้ง...แต่น...แต่น...แต๊น (แหะ แหะ ขอทำเสียงประกอบนิดนึง) คือวันที่ 16 ที่จะถึงนี้ สามหนุ่มสามฤดูของพันวลีจะเป็นรูปเป็นร่างมาให้จับต้องสัมผัสกันได้แล้วค่ะ ถ้าเพื่อน ๆ อยากเห็นรูปร่างหน้าตาก็เชิญไปชมกันได้ที่เฟชบุ๊คของพันวลีนะคะ หรือไม่ก็สำนักพิมพ์ทัชค่ะ ส่วนชื่อเรื่องยังคงใช้ชื่อเดิมค่ะ ฤดูกาลรักที่กลางใจ
แอบกระซิบเพิ่ม...ปกหวานมากจนเกือบลืมเรื่องความใจร้ายของหนุ่มฤดูร้อนไปเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่มอบให้กันค่ะ
Zephyr : ดีใจค๊าที่เรื่องของคุณพ่อลูกแฝดทำให้คนอ่านฟินได้ ^^ ส่วนเรื่องรุ่นลูกคิดว่าคงไม่มีนะคะ (เหมือนไม่แน่ใจ 555 แต่สำหรับตอนนี้ไม่ได้คิดเรื่องของข้าวปุ้นกับข้าวปั้นเลยจริง ๆ ค่ะ)
ปิ่นนลิน : ก็แฝดน่ารักนี่เน๊อะ พี่จินถึงอยากได้จนเก็บไปฝัน 555
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ธันวาบอกกับตัวเองเมื่อมองภาพเบื้องหน้าอย่างชื่นมื่น ถึงแม้รู้สึกตาลายอยู่บ้างกับผู้คนมากมายที่กำลังพากันถ่ายรูปคู่กับเหล่าอดีตนักศึกษาที่กำลังจะเข้าพิธีรับปริญญาในอีกไม่นานนี้
ชายหนุ่มเอาแต่จับจ้องหญิงสาวคนหนึ่งในชุดครุยซึ่งกำลังยิ้มแย้มและหัวเราะกับเพื่อน ๆ จนทำให้ถูกกระเซ้าจากชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน
“หุบยิ้มบ้างเถอะธันว์ ตั้งแต่ออกจากบ้านจนมาถึงนี่ นายเอาแต่ยิ้มมาตลอดทาง เกิดใครไม่รู้มาเห็นเข้าอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าฉันกำลังอยู่กับคนบ้า”
ธันวาหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้นึกโกรธกับการสัพยอกของเพื่อนรัก ตรงกันข้ามชายหนุ่มกลับยิ้มกว้างกว่าเดิมราวกับไม่เกรงว่าจะมีใครหมั่นไส้
“แล้วก็เลิกมองน้องแก้มเหมือนกับว่าจะกินเธอทั้งตัวได้แล้ว หรือถ้านายอยากไปถ่ายรูปกับเธอ ฉันช่วยถ่ายให้ก็ยังได้”
เหมือนครั้งนี้คำพูดของจินตเมธจะทำให้ธันวาชอบใจจนหัวเราะดังกว่าเดิม รอยยิ้มกระจ่างนั้นบอกชัดถึงความสุขที่กำลังท่วมท้นใจ ยามทอดสายตาไปยังหญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของเพื่อน ก่อนที่ชายหนุ่มจะบอกกับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงกังวานชัดเจนไม่ต่างจากในหัวใจที่อยากประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เป็นเวลาของเธอกับเพื่อน ๆ หลังจากนี้ต่างหากจึงเป็นเวลาของฉันอย่างแท้จริง”
ราวสามทุ่มของวันนั้น หลังจากธันวาพาไปฉลองในสวนอาหารแล้วต่อด้วยการไปนั่งฟังเพลงในผับแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มก็ขับรถมาส่งจิตพิสุทธิ์ที่หน้าประตูบ้าน
“แก้มตื่นเต้นอยากเห็นหน้าหลานจังค่ะ”
ธันวาหัวเราะเมื่อคิดในใจว่าน้องแก้มคงตื่นเต้นดีใจมากจริง ๆ นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาได้ยินเธอพูดทำนองนี้ นับตั้งแต่รู้ว่าจินตเมธต้องรีบกลับบ้านไม่สามารถอยู่ร่วมฉลองได้อย่างที่ตั้งใจ เพราะคุณณัชชาโทร.มาแจ้งว่าน้องส้มเจ็บท้องกะทันหันจนต้องพาส่งโรงพยาบาล ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบขับรถตามไปสมทบก่อนจะโทรศัพท์มาแจ้งข่าวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ว่าถึงคลอดก่อนกำหนดแต่ก็ได้ลูกแฝดชายหญิงสมใจ
“รอไว้พรุ่งนี้เถอะ แล้วพี่จะมารับไปดูหน้าหลานแต่เช้าเลย”
น้องแก้มพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ยังจับจ้องพี่ธันว์จนทำให้เกิดคำถาม
“มองหน้าพี่แบบนี้ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ แก้มแค่อยากมองหน้าพี่ธันว์นาน ๆ”
ธันวาคิดว่าเขาอาจละลายกลายเป็นวุ้นได้ในสักวัน หากน้องแก้มยังขยันมองหน้าเขาด้วยแววตายิ้ม ๆ และพูดจากน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้
วินาทีนั้น ชายหนุ่มไม่อาจห้ามใจจนต้องดึงร่างบอบบางเข้ามากอดอย่างหวงแหน ความอดทนอดกลั้นไม่แตะต้องเธอเกินไปกว่าหอมแก้มในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพังทลายลง เมื่อสบกับแววตาสุกใสเป็นประกายของหญิงสาว ก่อนจะส่งผ่านความรู้สึกในหัวใจไปกับจูบอ่อนโยน
“พี่รักน้องแก้ม”
ชายหนุ่มบอก ไม่สนใจว่าหลายปีมานี้เขาพูดคำพวกนี้ไปแล้วกี่ครั้งและที่ผ่านมาไม่เคยมีการตอบรับกลับมาให้ชื่นใจเลยสักหน แต่เขาก็ยังเต็มใจเฝ้ารอโดยเฉพาะเมื่อคิดว่าหลังจากนี้เขาจะมีอิสระสามารถทำในสิ่งที่ทั้งเขาและคุณเพ็ญพิสุทธิ์ต้องการก่อนที่ท่านจะสิ้นใจไปอย่างสงบเมื่อปีที่แล้ว
“สัญญากับน้านะ ว่าธันว์จะไม่เปลี่ยนใจจากน้องแก้ม และจะดูแลลูกสาวของน้าให้ดีที่สุด”
ถึงไม่มีแม่แล้ว แต่ธันวาก็เห็นว่าน้องแก้มเข้มแข็งขึ้น นั่นอาจเป็นเพราะผู้คนที่อยู่รายล้อมเธอซึ่งแม้ไม่ใช่ญาติแต่ก็มีความรักและเป็นห่วงให้เสมอ ไม่ว่าจะพ่อแม่ของเขาหรือแม่ของน้องส้มที่หมั่นแวะเวียนไปมาหาสู่
ชายหนุ่มยังคงกอดร่างเล็ก ๆ ไว้อีกครู่กว่าจะตัดใจยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“ขอบคุณนะคะที่ยังอดทนรอ ไม่ทิ้งแก้ม”
“พี่จะทิ้งหัวใจตัวเองได้ยังไงล่ะครับ”
ธันวายิ้มเมื่อเห็นท่าทีขัดเขินของหญิงสาว ก่อนเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วหยิบกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กออกมา
“แต่งงานกับพี่นะ”
น้องแก้มตาพร่าจากประกายเพชรบนหัวแหวนที่กำลังส่องประกาย รู้สึกแสบร้อนหัวตาจนมองสีหน้าของพี่ธันว์ได้ไม่ชัด
“พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลน้องแก้มให้ดีที่สุด”
หญิงสาวปากสั่น รู้ตัวดีว่ากำลังจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้
ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพูดคำว่ารัก ไม่เคยให้สัญญาว่าจะไม่ทำให้เขาเสียใจและผิดหวัง แต่ธันวาก็ไม่เคยตัดพ้อ ไม่เคยทวงถามถึงความรู้สึก ที่ผ่านมานอกจากเขาจะเพียรบอกรัก ความอาทรใส่ใจที่ยังคงแสดงออกอย่างเสมอต้นเสมอปลายก็เป็นบทพิสูจน์ได้แล้วว่า เธอเลือกคนจะมาดูแลหัวใจ...ไม่ผิด
น้องแก้มน้ำตาร่วงยามเปิดปากบอกความรู้สึกที่เก็บเอาไว้มานานแล้ว
“แก้มรักพี่ธันว์”
ธันวาชาไปทั้งตัว นาทีนั้นอยากคิดว่าตัวเองกำลังฝันแต่เมื่อน้องแก้มโผตัวเข้ามาแล้วใช้อกของเขาเป็นที่ซับน้ำตา จึงรู้ว่าเขาไม่ได้ฝัน
ชายหนุ่มยื่นมือที่ค่อนข้างสั่นออกไปช้อนใบหน้าของหญิงสาวให้แหงนเงย ก่อนซับน้ำตาที่เหลือให้ด้วยริมฝีปาก
“ขอบใจ”
ธันวาไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาควรพูดอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า เพราะในสมองตอนนี้มีเพียงภาพจากความทรงจำที่ผุดขึ้นมา
ภาพวันแรกเจอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กทารก มือป้อม ๆ ที่ไขว่คว้ามาดึงมือของเขาเอาไว้ ราวกับจะประกาศว่าเขาคือคนที่เธอจับจองเอาไว้แล้ว
ชายหนุ่มยิ้มให้กับความคิดไร้สาระแต่นำพาความอบอุ่นเข้ามาสู่หัวใจ ก่อนจะสวมแหวนเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว จากนั้นจึงผนึกซ้ำด้วยการประทับริมฝีปากลงไป
“พี่รักน้องแก้ม”
ชายหนุ่มยังคงพูดคำในใจอย่างไม่นึกเบื่อ และเชื่อว่าคนที่เขาพูดให้ฟังก็คงไม่มีวันเบื่อด้วยเช่นกัน
จบตอนพิเศษ (วันที่เฝ้ารอ)
-------------------------------------------------------------------
เอาบทสรุปของคู่กินเด็กมาแปะเป็นตอนสุดท้ายของเรื่องนี้ค่ะ ^_____^
ส่วนข่าวที่จะแจ้ง...แต่น...แต่น...แต๊น (แหะ แหะ ขอทำเสียงประกอบนิดนึง) คือวันที่ 16 ที่จะถึงนี้ สามหนุ่มสามฤดูของพันวลีจะเป็นรูปเป็นร่างมาให้จับต้องสัมผัสกันได้แล้วค่ะ ถ้าเพื่อน ๆ อยากเห็นรูปร่างหน้าตาก็เชิญไปชมกันได้ที่เฟชบุ๊คของพันวลีนะคะ หรือไม่ก็สำนักพิมพ์ทัชค่ะ ส่วนชื่อเรื่องยังคงใช้ชื่อเดิมค่ะ ฤดูกาลรักที่กลางใจ
แอบกระซิบเพิ่ม...ปกหวานมากจนเกือบลืมเรื่องความใจร้ายของหนุ่มฤดูร้อนไปเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่มอบให้กันค่ะ
Zephyr : ดีใจค๊าที่เรื่องของคุณพ่อลูกแฝดทำให้คนอ่านฟินได้ ^^ ส่วนเรื่องรุ่นลูกคิดว่าคงไม่มีนะคะ (เหมือนไม่แน่ใจ 555 แต่สำหรับตอนนี้ไม่ได้คิดเรื่องของข้าวปุ้นกับข้าวปั้นเลยจริง ๆ ค่ะ)
ปิ่นนลิน : ก็แฝดน่ารักนี่เน๊อะ พี่จินถึงอยากได้จนเก็บไปฝัน 555
พันวลี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ย. 2558, 19:18:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ก.ย. 2558, 19:18:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1595
| << ตอนพิเศษ (กว่าจะตกลง) |
Zephyr 9 ก.ย. 2558, 00:42:44 น.
และแล้วการเลี้ยงต้อยก็จบก้วยประการฉะนี้
ฟินมั้ยพี่ธันว์ได้แต่มองมานาน
ตะได้กินน้องแก้มแล้ว 5555
หลังจากเพื่อนรักกินส้มไปนานมากกกกกกกกกกก
และแล้วการเลี้ยงต้อยก็จบก้วยประการฉะนี้
ฟินมั้ยพี่ธันว์ได้แต่มองมานาน
ตะได้กินน้องแก้มแล้ว 5555
หลังจากเพื่อนรักกินส้มไปนานมากกกกกกกกกกก