กว่าหัวใจจะเจอรัก
คำโปรย กว่าหัวใจจะเจอรัก
หนึ่งคน...ยโสเอาแต่ใจ เคยชินต่อการที่ใครต่อใครยอมศิโรราบ จนไม่ยอมแม้แต่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
หนึ่งคน...อวดดื้อถือดี พยายามต่อต้านทุกวิถีทางทั้งที่หัวใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการ
หนึ่งคน...ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่ข้างในซุกซ่อนความเอาแต่ใจกระทั่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
หนึ่งคน...หัวอ่อนว่าง่าย หากในใจกลับเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ ถึงแม้หัวใจจะถูกใครบางคนฉกฉวยยึดเอาไปแล้วก็ตาม
...ในเมื่อไม่ยอมฟังเสียงหัวใจ ไม่ยอมทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง แล้วอย่างนี้เมื่อไรหัวใจทุกดวงจึงจะค้นพบรักแท้ที่จริง ๆ แล้วอยู่ใกล้แค่มือเอื้อม...
หนึ่งคน...ยโสเอาแต่ใจ เคยชินต่อการที่ใครต่อใครยอมศิโรราบ จนไม่ยอมแม้แต่จะฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
หนึ่งคน...อวดดื้อถือดี พยายามต่อต้านทุกวิถีทางทั้งที่หัวใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการ
หนึ่งคน...ภายนอกสุภาพอ่อนโยน แต่ข้างในซุกซ่อนความเอาแต่ใจกระทั่งยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
หนึ่งคน...หัวอ่อนว่าง่าย หากในใจกลับเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ ถึงแม้หัวใจจะถูกใครบางคนฉกฉวยยึดเอาไปแล้วก็ตาม
...ในเมื่อไม่ยอมฟังเสียงหัวใจ ไม่ยอมทำในสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง แล้วอย่างนี้เมื่อไรหัวใจทุกดวงจึงจะค้นพบรักแท้ที่จริง ๆ แล้วอยู่ใกล้แค่มือเอื้อม...
Tags: พี่จิน พี่ธันว์ น้องส้ม น้องแก้ม ปากแข็ง ทิฐิ
ตอน: ตอนพิเศษ (กว่าจะตกลง)
ตอนพิเศษ – (กว่าจะตกลง)
“ปาป๊า...ปาป๊า”
เด็กชายตัวป้อมวัยขวบเศษที่กำลังเดินเตาะแตะพลางส่งเสียงร้องเรียกนั้น เรียกรอยยิ้มอย่างเอ็นดูจากชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้าไปหาก่อนจะโน้มตัวลงอุ้มร่างเล็กจ้อยขึ้นมาแนบอกแล้วหอมแก้มยุ้ย ๆ ทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว
“ว่าไงครับข้าวปุ้น เรียกปาป๊าทำไมลูก”
เด็กชายข้าวปุ้นไม่ตอบคำถามแต่กลับทำปากยื่นแล้วพ่นน้ำลายออกมาเป็นฟองฝอยจนกระเด็นใส่หน้าผู้เป็นพ่อ ก่อนส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบอกชอบใจ
“เดี๋ยวเถอะ! แกล้งปาป๊าเหรอ อย่างนี้ต้องถูกทำโทษ”
จินตเมธแกล้งทำหน้าดุใส่ลูกชาย แต่ในแววตาไม่อาจปกปิดความรักและเอ็นดูจนล้นใจเมื่อยื่นหน้าไปหอมแก้มยุ้ย ๆ ของลูกชายอีกครั้ง
“แล้วน้องข้าวปั้นไปไหนล่ะลูก”
ชายหนุ่มตั้งคำถามถึงฝาแฝดน้องซึ่งเป็นเด็กหญิง หากคำตอบที่ได้คือเสียง ‘บู่’ ซึ่งเกิดจากการพ่นลมออกจากปากของลูกชาย
จินตเมธยังคงยิ้มได้ถึงจะถูกลูกรักพ่นฝอยน้ำลายใส่หน้าอีกครั้ง ก่อนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยหวังจะพบเด็กหญิงข้าวปั้น ลูกสาวตัวน้อยที่ปกติไม่เคยอยู่ห่างจากฝาแฝดของตัวเอง กระทั่งเห็นว่าตรงสนามหญ้าใต้ต้นมะม่วงมีร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงนอนขดตัวอยู่
“อยู่นั่นเอง”
คุณพ่อลูกแฝดยิ้มกว้าง หากขณะจะสาวเท้าเข้าไปหาลูกสาว เสียงร้องเรียกของลูกชายในอ้อมกอดพร้อมกับท่าทางที่เหมือนจะตะกายไปทางด้านหลังของเขา ก็ส่งผลให้ชายหนุ่มชะงัก
“มาม๊า”
จินตเมธยิ้ม นึกรู้ทันทีว่าใครคือคนที่อยู่ทางด้านหลังของเขา แต่ขณะที่กำลังจะหันไปมอง เสียงหนึ่งที่ดังกังวานก็เหมือนจะลั่นอยู่ตรงข้างหู
Good Morning
เสียงนาฬิกาปลุกที่กำลังร้องทักทายเมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาเลื่อนมาที่เลขหก ทำให้จินตเมธพึมพำออกมาอย่างหัวเสียที่ถูกปลุกจากฝันดีที่ช่วงหลังเขามักฝันถึงบ่อยครั้ง ก่อนเอื้อมมือไปกดปุ่มด้านบนของตุ๊กตาคิตตี้ นาฬิกาปลุกเจ้าปัญหาที่เขาได้รับเป็นของขวัญปีใหม่จากคนที่หวังจะได้มาเป็นแม่ของลูก
น้องส้ม
จินตเมธถอนหายใจ เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เกือบสองปีมานี้เขาเพียรขอแต่งงานอยู่หลายครั้ง และพยายามงัดสารพัดวิธีเพื่อจะทำให้เธอใจอ่อนตอบตกลงแต่งงานด้วย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สำเร็จ
อารมณ์กรุ่น ๆ จากการถูกรบกวนจากฝันดี บวกกับการนึกถึงสาวใจแข็งที่ชอบขัดใจเขาเสมอ ทำให้ชายหนุ่มบอกกับตัวเองอย่างเริ่มพาล
หรือจะปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
ทว่า หลังจากอารมณ์เริ่มเย็นจนตัดสินใจจะลงไปจากเตียง นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จเรื่องงานแต่ยังไม่ประสบผลเรื่องขอแต่งงานก็บอกกับตัวเองอีกครั้งอย่างมุ่งมั่น
เอาเถอะ ให้มันรู้ไปว่าเขาจะทำให้เธอตอบตกลงแต่งงานด้วยไม่ได้!
เช้าวันนี้ ณัฐวราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าหนังตาตัวเองมีอาการกระตุกทั้งสองข้าง จนอดคิดเล่น ๆ ไม่ได้ว่าสงสัยวันนี้เธอคงเจอทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีพร้อมกัน
หญิงสาวยังคงอารมณ์แจ่มใสเมื่อเดินออกมาจากบ้านเพื่อไปสมทบกับคนที่ต้องขับรถมารับเธอไปทำงานด้วยกัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าตึง ๆ ของคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างรถยนต์ อารมณ์ดี ๆ ก็หายวับ
น้องส้มเม้มปากอย่างจะชั่งใจภาวะอารมณ์ของคนที่เธอต้องร่วมนั่งรถไปด้วย ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“ไม่สบายเหรอคะพี่จิน”
ได้ยินเพียงเสียงตอบรับในลำคอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูด้านคนขับแล้วเตรียมสตาร์ทเครื่องยนต์ โดยไม่แม้แต่จะทักทายหรือยิ้มให้เธอเหมือนที่ผ่านมา ทำให้น้องส้มอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนบ่นกับตัวเองเบา ๆ
“เป็นอะไรของเขาเนี่ย”
ตลอดทาง ทั้งคนขับและผู้โดยสารต่างไม่มีใครปริปากพูดกระทั่งไปถึงบริษัท ต่างฝ่ายต่างลงจากรถแล้วแยกย้ายกันไปทำงานในหน้าที่ของตน กระทั่งเมื่อเวลาเดินมาถึงเที่ยงตรง
เมื่อน้องส้มเดินมาถึงบริเวณที่จอดรถของผู้บริหาร เธอก็พบว่าพี่จินยืนคอยเธออยู่ก่อนแล้ว เจ้าตัวถอนหายใจให้กับสีหน้าเครียดขรึมของชายหนุ่มที่แทบไม่ต่างจากเมื่อเช้า
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ พี่จินคุยกับส้มได้นะ”
จินตเมธหันมามองคนข้างตัว ปีกว่ามานี้เขายอมรับว่าณัฐวราเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย บ่อยครั้งเวลาที่เขาหงุดหงิดโมโหเธอกลับเป็นฝ่ายใจเย็น จนทำให้จากที่เมื่อก่อนต้องปะทะคารมกันบ่อยก็กลายเป็นว่าเขาต้องมานึกเสียใจจนรู้สึกผิดอยู่เสมอเวลาที่เธอยอมเป็นฝ่ายถอยให้ด้วยการออกปากขอโทษก่อน หรือไม่ก็ใช้วิธีเงียบไม่ตอบโต้
ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อคิดต่อไปว่า คงจะดีกว่านี้ถ้าเธอเลิกใจแข็งและยอมรับคำขอแต่งงานของเขาเสียที
เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจราวกับคนมีเรื่องกลัดกลุ้ม ณัฐวราก็นิ่วหน้าอย่างไม่สบายใจ ความเป็นห่วงยิ่งทวีเมื่อคิดว่าวันนี้ชายหนุ่มดูเงียบผิดปกติ
“พี่จินไม่สบายใช่ไหมคะ งั้นส้มว่ากลับไปนอนพักที่บ้าน หรือไม่ก็ไปหาหมอเถอะค่ะ”
“ดีเหมือนกัน”
หญิงสาวยิ้มเมื่อชายหนุ่มรับคำแต่โดยดี เพราะเข้าใจว่าจินตเมธจะขับรถกลับบ้านเธอจึงคิดจะเดินกลับเข้าไปในบริษัทเพราะตั้งใจจะไปกินข้าวในโรงอาหาร แต่ต้องชะงักเมื่อชายหนุ่มคว้าข้อมือเอาไว้
“ส้มไปกับพี่หน่อยสิ”
เพราะใจไม่แข็งพอ น้องส้มจึงไม่ปฏิเสธ หลังจากขึ้นไปนั่งบนรถหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาหัวหน้างานเพื่อขอลาช่วงบ่าย
น้องส้มนั่งเงียบตลอดทางเพราะไม่อยากกวนใจคนที่เธอคิดว่าไม่สบาย กระทั่งเมื่อพี่จินขับรถผ่านทางเข้าหมู่บ้านแล้วขับผ่านทางเข้าบ้านของตัวเองไปแล้ว
“พี่จินจะไปไหนคะ”
คำถามของเธอได้รับคำตอบโดยปราศจากคำพูด เมื่อรถยนต์แล่นมาจอดตรงข้างทางของสวนสาธารณะ ก่อนที่คนขับจะเปิดประตูรถแล้วเดินไปยืนนิ่งตรงลานน้ำพุ ทำให้น้องส้มต้องเปิดประตูแล้วก้าวตามไปบ้าง
ความเงียบของพี่จินทำให้น้องส้มยิ่งกังวลใจ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร คนพูดน้อยในวันนี้ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“จำได้หรือเปล่า ว่าพี่ขอน้องส้มแต่งงานไปกี่ครั้งแล้ว”
หญิงสาวใจเต้นแรงกับคำถามเสียงเรียบ คำตอบผุดขึ้นในหัวอย่างที่แทบไม่ต้องหยุดคิด
แปดครั้ง
แต่เมื่อเห็นสีหน้าเครียดขรึมของชายหนุ่มอีกทั้งท่าทีหมางเมินจนเหมือนเย็นชาของเขาตลอดครึ่งวันที่ผ่านมา วูบหนึ่งณัฐวราก็อดไม่ได้ต้องคิดไปในทางร้าย
หรือว่าเขาถอดใจเรื่องของเธอแล้ว
วินาทีนั้น น้องส้มใจสั่นเมื่อคิดว่าหรือที่ผ่านมาเธอมัวนึกถึงแต่ตัวเองจนลืมคิดถึงความรู้สึกของเขา
“พี่จิน...”
“รู้หรือเปล่าว่าที่ผ่านมา เธอทำให้พี่เหนื่อยใจแค่ไหน”
ยิ่งฟังคำพูดของเขา น้องส้มก็ยิ่งหน้าเสีย
“ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะทำให้พี่ต้อง...”
“ส้มขอโทษ”
น้องส้มชิงพูดแทรกเพราะความหวาดหวั่น ท่าทีของพี่จินในวันนี้ทำให้เธอเริ่มหวั่นไหว ที่ผ่านมาเธอคิดว่าเขารัก ดังนั้นจึงเชื่อว่ายังไงเขาก็ต้องรอจนถึงวันที่เธอพร้อมได้ แต่เธอลืมคิดไป...
ความอดทนเป็นหนึ่งในคุณสมบัติที่ไม่ได้อยู่ในตัวตนของเขา!
“พี่จินอย่าเลิกรักส้มเลยนะ ส้ม...”
พี่จินอึ้งเมื่อรู้ว่าน้องส้มกำลังเข้าใจไปอีกทาง แถมตอนนี้อีกฝ่ายยังร้องไห้ออกมาอีก แต่ไม่ทันได้แก้ไขความเข้าใจผิด น้องส้มก็พูดขึ้นต่อ
“ส้มรักพี่จิน”
หัวใจจินตเมธสั่นไหวเหมือนทุกครั้งยามได้ยินคำรักจากหญิงสาว น้อยครั้งที่เขาจะได้ฟังเธอบอกรักไม่นับรวมกับที่ทุกครั้งเขาต้องใช้วิธีบีบบังคับกว่าจะได้มา ดังนั้นเมื่อคราวนี้หญิงสาวยอมพูดอออกมาเองโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ ไม่ต้องบังคับ ชายหนุ่มจึงเต็มตื้นในอก
“ถ้ารักพี่...” ชายหนุ่มหยุดพูดไปครู่เมื่อค่อย ๆ ถอดแหวนเพชรวงน้อยออกจากนิ้วก้อยข้างขวา ก่อนยื่นไปตรงหน้าคนที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้
“งั้นก็...แต่งงานกับพี่นะครับ”
เสียงสะอื้นหายไปแทบจะในวินาทีนั้น ก่อนตามด้วยการเงยหน้าขึ้นมามองของคนขี้แงที่ทำให้จินตเมธทั้งสงสารและเอ็นดูถึงแม้ใบหน้าของหญิงสาวจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ท่ามกลางแววตาตื่นตะลึงของน้องส้ม พี่จินก็บอกความรู้สึกของตัวเองราวกับต้องการให้สลักลงไปในหัวใจของคนฟัง
“พี่รักเธอ”
ทว่า เสียงร้องไห้ที่เหมือนจะดังกว่าเมื่อครู่คือสิ่งที่จินตเมธได้รับ ชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อเข้าใจว่าเขากำลังบังคับใจเธอ
“ถ้า...น้องส้มยังไม่พร้อม...”
พี่จินแทบหงายหลังเพราะยังพูดไม่ทันจบน้องส้มก็โผเข้ามากอดเขาแน่น
“ส้มพร้อม! ส้ม...จะแต่งงานกับพี่จิน”
แม้คำตอบรับจะมาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ปะปนมาด้วย แต่ก็ทำให้พี่จินดีใจจนห้ามยิ้มไว้ไม่ได้เมื่อกอดตอบแล้วก้มลงจูบเรือนผมของคนในอ้อมแขน ก่อนจะดึงมือของหญิงสาวขึ้นมาแล้วสวมแหวนวงน้อยเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้าย
“อีกสามเดือน เราแต่งงานกันเลยนะ”
จินตเมธบอกแม้จะคิดว่าตัวเองอาจใจร้อนไปหน่อยแต่เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเกือบสองปีที่เขาเฝ้ารอ ชายหนุ่มก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าสามเดือนยังช้าเกินไปด้วยซ้ำ ยิ่งไม่เจอคำคัดค้านจากคนในอ้อมกอดชายหนุ่มก็ยิ่งได้ใจ
จริง ๆ สองเดือนก็น่าจะพอด้วยซ้ำสำหรับการเตรียมตัว
ชายหนุ่มเริ่มวาดฝันในสมองถึงแผนการจัดเตรียมต่าง ๆ รวมถึงภาพงานวิวาห์ แม้กระทั่งชุดเจ้าสาวของคนที่ตอนนี้ยังเอาแต่ร้องไห้ไม่เลิก
แต่เหนืออื่นใด จินตเมธกำลังนึกถึงความฝันที่ช่วงหลังเขามักฝันถึงเสมอ
ข้าวปุ้น ข้าวปั้น รอพ่อก่อนนะ อีกไม่นานพวกเราก็จะได้พบกันแล้ว
จบตอนพิเศษ (กว่าจะตกลง)
--------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ เอาตอนพิเศษมาส่ง แบบสด ๆ ร้อน ๆ เพราะเพิ่งปั่นเสร็จเมื่อเช้านี้เอง คนแต่งดีใจมากเพราะไม่คิดเลยว่าจะปั่นตอนพิเศษของเรื่องนี้ หลังจากตื้อ ๆ ไปกับตอนจบที่ยังไม่ถูกใจตัวเองนัก
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่มอบเป็นกำลังใจให้กันค่ะ
ปิ่นนลิน : ขอบคุณคร้า ^^ ตามอ่านเจ้าสาวเงากุหลาบอยู่นะ แต่คิดว่าปิ่นคงไม่รู้เพราะไม่ได้คอมเม้นท์ในชื่อนี้ ฮ่าาาา
Zephyr : ขอขอบคุณเป็นพิเศษเลยค่ะ สำหรับการจุดประกายให้เกิดตอนพิเศษนี้ขึ้นมา เพราะคอมเม้นท์แท้ ๆ ในหัวเลยปิ๊งขึ้นมาทันที เพราะอย่างที่บอกไปก่อนหน้าว่าตัวเองก็ไม่ชอบใจกับตอนจบ แต่ก็คิดอะไรไม่ออก จนเห็นคอมเม้นท์ของ Zephyr ขอบคุณจากใจจริง ๆ ค่ะ
“ปาป๊า...ปาป๊า”
เด็กชายตัวป้อมวัยขวบเศษที่กำลังเดินเตาะแตะพลางส่งเสียงร้องเรียกนั้น เรียกรอยยิ้มอย่างเอ็นดูจากชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้าไปหาก่อนจะโน้มตัวลงอุ้มร่างเล็กจ้อยขึ้นมาแนบอกแล้วหอมแก้มยุ้ย ๆ ทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว
“ว่าไงครับข้าวปุ้น เรียกปาป๊าทำไมลูก”
เด็กชายข้าวปุ้นไม่ตอบคำถามแต่กลับทำปากยื่นแล้วพ่นน้ำลายออกมาเป็นฟองฝอยจนกระเด็นใส่หน้าผู้เป็นพ่อ ก่อนส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบอกชอบใจ
“เดี๋ยวเถอะ! แกล้งปาป๊าเหรอ อย่างนี้ต้องถูกทำโทษ”
จินตเมธแกล้งทำหน้าดุใส่ลูกชาย แต่ในแววตาไม่อาจปกปิดความรักและเอ็นดูจนล้นใจเมื่อยื่นหน้าไปหอมแก้มยุ้ย ๆ ของลูกชายอีกครั้ง
“แล้วน้องข้าวปั้นไปไหนล่ะลูก”
ชายหนุ่มตั้งคำถามถึงฝาแฝดน้องซึ่งเป็นเด็กหญิง หากคำตอบที่ได้คือเสียง ‘บู่’ ซึ่งเกิดจากการพ่นลมออกจากปากของลูกชาย
จินตเมธยังคงยิ้มได้ถึงจะถูกลูกรักพ่นฝอยน้ำลายใส่หน้าอีกครั้ง ก่อนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยหวังจะพบเด็กหญิงข้าวปั้น ลูกสาวตัวน้อยที่ปกติไม่เคยอยู่ห่างจากฝาแฝดของตัวเอง กระทั่งเห็นว่าตรงสนามหญ้าใต้ต้นมะม่วงมีร่างเล็ก ๆ ของเด็กหญิงนอนขดตัวอยู่
“อยู่นั่นเอง”
คุณพ่อลูกแฝดยิ้มกว้าง หากขณะจะสาวเท้าเข้าไปหาลูกสาว เสียงร้องเรียกของลูกชายในอ้อมกอดพร้อมกับท่าทางที่เหมือนจะตะกายไปทางด้านหลังของเขา ก็ส่งผลให้ชายหนุ่มชะงัก
“มาม๊า”
จินตเมธยิ้ม นึกรู้ทันทีว่าใครคือคนที่อยู่ทางด้านหลังของเขา แต่ขณะที่กำลังจะหันไปมอง เสียงหนึ่งที่ดังกังวานก็เหมือนจะลั่นอยู่ตรงข้างหู
Good Morning
เสียงนาฬิกาปลุกที่กำลังร้องทักทายเมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาเลื่อนมาที่เลขหก ทำให้จินตเมธพึมพำออกมาอย่างหัวเสียที่ถูกปลุกจากฝันดีที่ช่วงหลังเขามักฝันถึงบ่อยครั้ง ก่อนเอื้อมมือไปกดปุ่มด้านบนของตุ๊กตาคิตตี้ นาฬิกาปลุกเจ้าปัญหาที่เขาได้รับเป็นของขวัญปีใหม่จากคนที่หวังจะได้มาเป็นแม่ของลูก
น้องส้ม
จินตเมธถอนหายใจ เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่เกือบสองปีมานี้เขาเพียรขอแต่งงานอยู่หลายครั้ง และพยายามงัดสารพัดวิธีเพื่อจะทำให้เธอใจอ่อนตอบตกลงแต่งงานด้วย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สำเร็จ
อารมณ์กรุ่น ๆ จากการถูกรบกวนจากฝันดี บวกกับการนึกถึงสาวใจแข็งที่ชอบขัดใจเขาเสมอ ทำให้ชายหนุ่มบอกกับตัวเองอย่างเริ่มพาล
หรือจะปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
ทว่า หลังจากอารมณ์เริ่มเย็นจนตัดสินใจจะลงไปจากเตียง นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จเรื่องงานแต่ยังไม่ประสบผลเรื่องขอแต่งงานก็บอกกับตัวเองอีกครั้งอย่างมุ่งมั่น
เอาเถอะ ให้มันรู้ไปว่าเขาจะทำให้เธอตอบตกลงแต่งงานด้วยไม่ได้!
เช้าวันนี้ ณัฐวราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าหนังตาตัวเองมีอาการกระตุกทั้งสองข้าง จนอดคิดเล่น ๆ ไม่ได้ว่าสงสัยวันนี้เธอคงเจอทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีพร้อมกัน
หญิงสาวยังคงอารมณ์แจ่มใสเมื่อเดินออกมาจากบ้านเพื่อไปสมทบกับคนที่ต้องขับรถมารับเธอไปทำงานด้วยกัน แต่เมื่อเห็นสีหน้าตึง ๆ ของคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างรถยนต์ อารมณ์ดี ๆ ก็หายวับ
น้องส้มเม้มปากอย่างจะชั่งใจภาวะอารมณ์ของคนที่เธอต้องร่วมนั่งรถไปด้วย ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“ไม่สบายเหรอคะพี่จิน”
ได้ยินเพียงเสียงตอบรับในลำคอ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูด้านคนขับแล้วเตรียมสตาร์ทเครื่องยนต์ โดยไม่แม้แต่จะทักทายหรือยิ้มให้เธอเหมือนที่ผ่านมา ทำให้น้องส้มอึ้งไปนิดหนึ่งก่อนบ่นกับตัวเองเบา ๆ
“เป็นอะไรของเขาเนี่ย”
ตลอดทาง ทั้งคนขับและผู้โดยสารต่างไม่มีใครปริปากพูดกระทั่งไปถึงบริษัท ต่างฝ่ายต่างลงจากรถแล้วแยกย้ายกันไปทำงานในหน้าที่ของตน กระทั่งเมื่อเวลาเดินมาถึงเที่ยงตรง
เมื่อน้องส้มเดินมาถึงบริเวณที่จอดรถของผู้บริหาร เธอก็พบว่าพี่จินยืนคอยเธออยู่ก่อนแล้ว เจ้าตัวถอนหายใจให้กับสีหน้าเครียดขรึมของชายหนุ่มที่แทบไม่ต่างจากเมื่อเช้า
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ พี่จินคุยกับส้มได้นะ”
จินตเมธหันมามองคนข้างตัว ปีกว่ามานี้เขายอมรับว่าณัฐวราเปลี่ยนแปลงไปไม่น้อย บ่อยครั้งเวลาที่เขาหงุดหงิดโมโหเธอกลับเป็นฝ่ายใจเย็น จนทำให้จากที่เมื่อก่อนต้องปะทะคารมกันบ่อยก็กลายเป็นว่าเขาต้องมานึกเสียใจจนรู้สึกผิดอยู่เสมอเวลาที่เธอยอมเป็นฝ่ายถอยให้ด้วยการออกปากขอโทษก่อน หรือไม่ก็ใช้วิธีเงียบไม่ตอบโต้
ชายหนุ่มถอนหายใจเมื่อคิดต่อไปว่า คงจะดีกว่านี้ถ้าเธอเลิกใจแข็งและยอมรับคำขอแต่งงานของเขาเสียที
เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจราวกับคนมีเรื่องกลัดกลุ้ม ณัฐวราก็นิ่วหน้าอย่างไม่สบายใจ ความเป็นห่วงยิ่งทวีเมื่อคิดว่าวันนี้ชายหนุ่มดูเงียบผิดปกติ
“พี่จินไม่สบายใช่ไหมคะ งั้นส้มว่ากลับไปนอนพักที่บ้าน หรือไม่ก็ไปหาหมอเถอะค่ะ”
“ดีเหมือนกัน”
หญิงสาวยิ้มเมื่อชายหนุ่มรับคำแต่โดยดี เพราะเข้าใจว่าจินตเมธจะขับรถกลับบ้านเธอจึงคิดจะเดินกลับเข้าไปในบริษัทเพราะตั้งใจจะไปกินข้าวในโรงอาหาร แต่ต้องชะงักเมื่อชายหนุ่มคว้าข้อมือเอาไว้
“ส้มไปกับพี่หน่อยสิ”
เพราะใจไม่แข็งพอ น้องส้มจึงไม่ปฏิเสธ หลังจากขึ้นไปนั่งบนรถหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหาหัวหน้างานเพื่อขอลาช่วงบ่าย
น้องส้มนั่งเงียบตลอดทางเพราะไม่อยากกวนใจคนที่เธอคิดว่าไม่สบาย กระทั่งเมื่อพี่จินขับรถผ่านทางเข้าหมู่บ้านแล้วขับผ่านทางเข้าบ้านของตัวเองไปแล้ว
“พี่จินจะไปไหนคะ”
คำถามของเธอได้รับคำตอบโดยปราศจากคำพูด เมื่อรถยนต์แล่นมาจอดตรงข้างทางของสวนสาธารณะ ก่อนที่คนขับจะเปิดประตูรถแล้วเดินไปยืนนิ่งตรงลานน้ำพุ ทำให้น้องส้มต้องเปิดประตูแล้วก้าวตามไปบ้าง
ความเงียบของพี่จินทำให้น้องส้มยิ่งกังวลใจ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร คนพูดน้อยในวันนี้ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“จำได้หรือเปล่า ว่าพี่ขอน้องส้มแต่งงานไปกี่ครั้งแล้ว”
หญิงสาวใจเต้นแรงกับคำถามเสียงเรียบ คำตอบผุดขึ้นในหัวอย่างที่แทบไม่ต้องหยุดคิด
แปดครั้ง
แต่เมื่อเห็นสีหน้าเครียดขรึมของชายหนุ่มอีกทั้งท่าทีหมางเมินจนเหมือนเย็นชาของเขาตลอดครึ่งวันที่ผ่านมา วูบหนึ่งณัฐวราก็อดไม่ได้ต้องคิดไปในทางร้าย
หรือว่าเขาถอดใจเรื่องของเธอแล้ว
วินาทีนั้น น้องส้มใจสั่นเมื่อคิดว่าหรือที่ผ่านมาเธอมัวนึกถึงแต่ตัวเองจนลืมคิดถึงความรู้สึกของเขา
“พี่จิน...”
“รู้หรือเปล่าว่าที่ผ่านมา เธอทำให้พี่เหนื่อยใจแค่ไหน”
ยิ่งฟังคำพูดของเขา น้องส้มก็ยิ่งหน้าเสีย
“ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะทำให้พี่ต้อง...”
“ส้มขอโทษ”
น้องส้มชิงพูดแทรกเพราะความหวาดหวั่น ท่าทีของพี่จินในวันนี้ทำให้เธอเริ่มหวั่นไหว ที่ผ่านมาเธอคิดว่าเขารัก ดังนั้นจึงเชื่อว่ายังไงเขาก็ต้องรอจนถึงวันที่เธอพร้อมได้ แต่เธอลืมคิดไป...
ความอดทนเป็นหนึ่งในคุณสมบัติที่ไม่ได้อยู่ในตัวตนของเขา!
“พี่จินอย่าเลิกรักส้มเลยนะ ส้ม...”
พี่จินอึ้งเมื่อรู้ว่าน้องส้มกำลังเข้าใจไปอีกทาง แถมตอนนี้อีกฝ่ายยังร้องไห้ออกมาอีก แต่ไม่ทันได้แก้ไขความเข้าใจผิด น้องส้มก็พูดขึ้นต่อ
“ส้มรักพี่จิน”
หัวใจจินตเมธสั่นไหวเหมือนทุกครั้งยามได้ยินคำรักจากหญิงสาว น้อยครั้งที่เขาจะได้ฟังเธอบอกรักไม่นับรวมกับที่ทุกครั้งเขาต้องใช้วิธีบีบบังคับกว่าจะได้มา ดังนั้นเมื่อคราวนี้หญิงสาวยอมพูดอออกมาเองโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ ไม่ต้องบังคับ ชายหนุ่มจึงเต็มตื้นในอก
“ถ้ารักพี่...” ชายหนุ่มหยุดพูดไปครู่เมื่อค่อย ๆ ถอดแหวนเพชรวงน้อยออกจากนิ้วก้อยข้างขวา ก่อนยื่นไปตรงหน้าคนที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้
“งั้นก็...แต่งงานกับพี่นะครับ”
เสียงสะอื้นหายไปแทบจะในวินาทีนั้น ก่อนตามด้วยการเงยหน้าขึ้นมามองของคนขี้แงที่ทำให้จินตเมธทั้งสงสารและเอ็นดูถึงแม้ใบหน้าของหญิงสาวจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
ท่ามกลางแววตาตื่นตะลึงของน้องส้ม พี่จินก็บอกความรู้สึกของตัวเองราวกับต้องการให้สลักลงไปในหัวใจของคนฟัง
“พี่รักเธอ”
ทว่า เสียงร้องไห้ที่เหมือนจะดังกว่าเมื่อครู่คือสิ่งที่จินตเมธได้รับ ชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อเข้าใจว่าเขากำลังบังคับใจเธอ
“ถ้า...น้องส้มยังไม่พร้อม...”
พี่จินแทบหงายหลังเพราะยังพูดไม่ทันจบน้องส้มก็โผเข้ามากอดเขาแน่น
“ส้มพร้อม! ส้ม...จะแต่งงานกับพี่จิน”
แม้คำตอบรับจะมาพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ปะปนมาด้วย แต่ก็ทำให้พี่จินดีใจจนห้ามยิ้มไว้ไม่ได้เมื่อกอดตอบแล้วก้มลงจูบเรือนผมของคนในอ้อมแขน ก่อนจะดึงมือของหญิงสาวขึ้นมาแล้วสวมแหวนวงน้อยเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้าย
“อีกสามเดือน เราแต่งงานกันเลยนะ”
จินตเมธบอกแม้จะคิดว่าตัวเองอาจใจร้อนไปหน่อยแต่เมื่อนึกถึงช่วงเวลาเกือบสองปีที่เขาเฝ้ารอ ชายหนุ่มก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าสามเดือนยังช้าเกินไปด้วยซ้ำ ยิ่งไม่เจอคำคัดค้านจากคนในอ้อมกอดชายหนุ่มก็ยิ่งได้ใจ
จริง ๆ สองเดือนก็น่าจะพอด้วยซ้ำสำหรับการเตรียมตัว
ชายหนุ่มเริ่มวาดฝันในสมองถึงแผนการจัดเตรียมต่าง ๆ รวมถึงภาพงานวิวาห์ แม้กระทั่งชุดเจ้าสาวของคนที่ตอนนี้ยังเอาแต่ร้องไห้ไม่เลิก
แต่เหนืออื่นใด จินตเมธกำลังนึกถึงความฝันที่ช่วงหลังเขามักฝันถึงเสมอ
ข้าวปุ้น ข้าวปั้น รอพ่อก่อนนะ อีกไม่นานพวกเราก็จะได้พบกันแล้ว
จบตอนพิเศษ (กว่าจะตกลง)
--------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ เอาตอนพิเศษมาส่ง แบบสด ๆ ร้อน ๆ เพราะเพิ่งปั่นเสร็จเมื่อเช้านี้เอง คนแต่งดีใจมากเพราะไม่คิดเลยว่าจะปั่นตอนพิเศษของเรื่องนี้ หลังจากตื้อ ๆ ไปกับตอนจบที่ยังไม่ถูกใจตัวเองนัก
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และ LIKE ที่มอบเป็นกำลังใจให้กันค่ะ
ปิ่นนลิน : ขอบคุณคร้า ^^ ตามอ่านเจ้าสาวเงากุหลาบอยู่นะ แต่คิดว่าปิ่นคงไม่รู้เพราะไม่ได้คอมเม้นท์ในชื่อนี้ ฮ่าาาา
Zephyr : ขอขอบคุณเป็นพิเศษเลยค่ะ สำหรับการจุดประกายให้เกิดตอนพิเศษนี้ขึ้นมา เพราะคอมเม้นท์แท้ ๆ ในหัวเลยปิ๊งขึ้นมาทันที เพราะอย่างที่บอกไปก่อนหน้าว่าตัวเองก็ไม่ชอบใจกับตอนจบ แต่ก็คิดอะไรไม่ออก จนเห็นคอมเม้นท์ของ Zephyr ขอบคุณจากใจจริง ๆ ค่ะ
พันวลี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ส.ค. 2558, 11:47:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ส.ค. 2558, 11:47:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1631
| << ตอนจบ | ตอนพิเศษ (วันที่เฝ้ารอ) + ขอแจ้งข่าวนิดหนึ่งค่ะ >> |
Zephyr 31 ส.ค. 2558, 20:22:25 น.
อ๊าาาาาาาา เค้าฟินนนน
ถึงมันจะแตกโพละ เพราะมันยังฝันอยู่ก็เถอะ
โธ่ พี่จิน ปล้ำเลยไป๊ น้องแฝดจะได้มาเร็วๆ
ไม่มีน้ำยาอ่ะเชอะ 5555 ไรนะ พยายามอยู่
อีธ่อ ตั้งแปด ไม่สิ เก้าแน่ะ กว่าน้องส้มจะโอเค
บุคลิกเฮียน่าจะปล้ำตั้งแต่ครั้งที่สองแล้วนะ
555 อดทนสูง จริ้ง จริงงงงง
ปล ดีใจค่าที่ช่วยจุดประกาย 555 จริงๆเราโลภออก อยากขอไปเรื่อยๆๆๆๆ อิอิ มีรุ่นลูกมั้ยคะ อ้ะ นั่นไง ขออีกล๊าววว
อ๊าาาาาาาา เค้าฟินนนน
ถึงมันจะแตกโพละ เพราะมันยังฝันอยู่ก็เถอะ
โธ่ พี่จิน ปล้ำเลยไป๊ น้องแฝดจะได้มาเร็วๆ
ไม่มีน้ำยาอ่ะเชอะ 5555 ไรนะ พยายามอยู่
อีธ่อ ตั้งแปด ไม่สิ เก้าแน่ะ กว่าน้องส้มจะโอเค
บุคลิกเฮียน่าจะปล้ำตั้งแต่ครั้งที่สองแล้วนะ
555 อดทนสูง จริ้ง จริงงงงง
ปล ดีใจค่าที่ช่วยจุดประกาย 555 จริงๆเราโลภออก อยากขอไปเรื่อยๆๆๆๆ อิอิ มีรุ่นลูกมั้ยคะ อ้ะ นั่นไง ขออีกล๊าววว
ปิ่นนลิน 31 ส.ค. 2558, 22:25:17 น.
ว้าว อยากได้แฝดด้วยแหนะ พี่จิน 555
สู้ๆ เค้า อิอิ แฮ้ปปี้เอนดิ้ง ^^
ว้าว อยากได้แฝดด้วยแหนะ พี่จิน 555
สู้ๆ เค้า อิอิ แฮ้ปปี้เอนดิ้ง ^^