วันวิวาห์
เมื่อวิศวกรคอมพิวเตอร์สาว ผู้ยึดถือสโลแกนอยู่ให้ผู้ชายเสียดายเล่น มาเจอกับเจ้าของบริษัทผู้ยึดสโลแกนว่า อยากได้อะไรต้องได้ จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อไอ้ที่เขาอยากได้นั้นเจ้าของเค้าไม่เต็มใจให้
Tags: วิวาห์
ตอน: บทนำ + บทที่ 1
บทนำ
วันวิวาห์ ชื่อคุณมีความหมายกับผมมากขนาดไหน คุณรู้หรือเปล่า
ได้ยินเสียงครั้งแรกก็สะดุดหู
ได้เห็นหน้าครั้งแรกก็สะดุดตา
ได้รู้ชื่อคุณยิ่ง สะดุดใจ
จนถึงเวลานี้ ผมมั่นใจว่าผมจะทำทุกวิธีเพื่อให้ได้คุณมายืนเคียงข้างผมใน วันนั้น... วันวิวาห์...
บทที่ 1
“อืม...สดชื่นที่สุดเลย” เสียงใสเอ่ยออกมาจากหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่กำลังทำท่าสดชื่นกับการได้สูดอากาศรอบกาย
“อะไรจะขนาดนั้น อากาศเมืองไทยตอนนี้น่ะมีแต่มลพิษทั้งนั้น พี่กลับบอกว่าสดชื่น ซะงั้น”
“แหม ก็พี่ไม่ได้สูดอากาศบ้านเรามาตั้ง 2 ปีนะ พอได้กลับมาสัมผัสอีกครั้งมันก็รู้สึกดีไปหมดทุกอย่างนั่นละ”
วา หรือ วารินทร์ อินทารักษ์ วิศวกรของโรงงานอุตสาหกรรมขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัด หันมองหน้าพี่สาวแล้วส่ายหน้าแบบปลง ๆ พร้อมกับหัวเราะออกมา เมื่อได้รับค้อนวงเล็ก ๆ จากพี่สาวคนสวย
“ 2 คนพี่น้องคุยอะไรกัน แล้ววาไปแกล้งอะไรพี่เค้าอีกล่ะ ถึงโดนเขวี้ยงค้อนแบบนั้นน่ะ”
“โอ้ย ใครจะไปกล้าแกล้งลูกสาวคนโปรดของพ่อละคร้าบ .... เชอะ พอลูกสาวคนโปรดกลับมาเราก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปทันที” ประโยคหลังแอบบ่นงึมงำเบา ๆ แต่จงใจให้คนอยู่ใกล้ได้ยิน
หึหึ.. คุณสมพงษ์เดินเข้าไปโอบลูกสาวพร้อมยักคิ้วให้เจ้าลูกชายตัวดี ที่ทำเหมือนน้อยใจซะเหลือเกิน ค้อนปะหลับปะเหลือกเหมือนกระเทยยักษ์ น่ายันโครมเข้าให้สักที
“ทุกคนไปกินข้าวกันได้แล้วจ๊ะ” คุณศรีวรรณ เดินออกมาเรียกลูก ๆ และสามีที่ออกมานั่งเล่นตรงชานบ้านให้ไปทานมื้อเย็น
“กินข้าว กินข้าว เย้ เย้” สิ้นเสียง เย้ สุดท้าย คนพูดก็วิ่งแน่บไปยังห้องทานอาหารทันที
“รอผมด้วยซิคร้าบพี่” คนเป็นน้องรีบวิ่งตาม คุณสมพงษ์ และคุณศรีวรรณมองตามแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“บ้านเราไม่ได้เฮฮาแบบนี้มานานแล้วนะพ่อ”
“อืม ก็ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามกันแบบนี้มาตั้ง 2 ปีแล้วนี่จ๊ะ” คุณสมพงษ์พูดพลางคิดถึงเหตุผลที่ทำให้ครอบครัวอยู่กันไม่พร้อมหน้าพร้อมตา เพราะลูกสาวคนโตที่ไปเรียนต่อปริญญาตรีและโท สาขาวิศวคอมพิวเตอร์ ที่ต่างประเทศ หลังจากเรียนจบก็ทำงานอยู่ในบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศนั้นต่อทันที จนถึงตอนนี้ก็ เกือบ 6 ปีเข้าไปแล้ว ทั้งตัวท่านเองและภรรยาต่างก็ต้องการให้ลูกสาวกลับมาหางานทำที่เมืองไทยตั้งแต่เรียนจบ แต่เพราะความงกของเจ้าตัวดีที่เสียดายเงินเดือน ต้องการเก็บเงินให้ได้เป็นกอบเป็นกำซะก่อนถึงจะกลับ แต่ท่านรู้ว่าจริง ๆ แล้วเจ้าตัวต้องการหาประสบการณ์ให้มากที่สุดมากกว่า ความที่ครอบครัวของท่านให้อิสระในการตัดสินใจแก่ลูก ๆ มาตั้งแต่เด็ก จึงต้องยอมตามใจ
“พ่อคร้าบ แม่คร้าบ เลิกสวีทหวี้ดหวิ้ว ได้แล้วคร้าบ เดี๋ยวกับข้าวหมดไม่รู้น้าาาา” คนน้องนำก่อน
“น่านสิ ไม่เกรงใจลูกน้อยตาดำ ๆ เลย ” คนพี่รีบเสริมทันที
“ไปกินข้าวดีกว่าพ่อ เจ้าสองลิงมันแซวแล้ว”
“จ๊ะ.... ที่รัก ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คราวนี้อยู่ได้กี่วันละลูก”
“เดือนหนึ่งค่ะแม่...อะไรกันลูกหว้าพึ่งมาได้ 2 วันเอง ถามถึงวันกลับแล้วเหรอคะ ” พูดพลางทำหน้าละห้อยเรียกร้องความสงสารกันเต็มที่
“ที่ถามเนี่ยะเพราะอยากให้อยู่ตลอดไปเลยต่างหากล่ะลูก”
“นั่นซิลูก ... พ่อว่ากลับมาอยู่บ้านเราได้แล้วมั้ง พ่อขี้เกียจฟังแม่เค้าบ่นคิดถึงลูกทุกวัน”
“โถ่ ทำยังกับพ่อไม่บ่นงั้นแหละ ใช่มั๊ยครับแม่”
“ ไอ้ลูกคนนี้นี่เดี๋ยวพ่อตัดออกจากกองมรดกซะเลย”
วันวิวาห์ อินทารักษ์ หรือลูกหว้า มองภาพความสุขตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เฮ้อ.... ไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานแล้วนะ หรือว่าจะกลับมาอยู่บ้านตัวเองซะที
วันวิวาห์ ชื่อคุณมีความหมายกับผมมากขนาดไหน คุณรู้หรือเปล่า
ได้ยินเสียงครั้งแรกก็สะดุดหู
ได้เห็นหน้าครั้งแรกก็สะดุดตา
ได้รู้ชื่อคุณยิ่ง สะดุดใจ
จนถึงเวลานี้ ผมมั่นใจว่าผมจะทำทุกวิธีเพื่อให้ได้คุณมายืนเคียงข้างผมใน วันนั้น... วันวิวาห์...
บทที่ 1
“อืม...สดชื่นที่สุดเลย” เสียงใสเอ่ยออกมาจากหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่กำลังทำท่าสดชื่นกับการได้สูดอากาศรอบกาย
“อะไรจะขนาดนั้น อากาศเมืองไทยตอนนี้น่ะมีแต่มลพิษทั้งนั้น พี่กลับบอกว่าสดชื่น ซะงั้น”
“แหม ก็พี่ไม่ได้สูดอากาศบ้านเรามาตั้ง 2 ปีนะ พอได้กลับมาสัมผัสอีกครั้งมันก็รู้สึกดีไปหมดทุกอย่างนั่นละ”
วา หรือ วารินทร์ อินทารักษ์ วิศวกรของโรงงานอุตสาหกรรมขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัด หันมองหน้าพี่สาวแล้วส่ายหน้าแบบปลง ๆ พร้อมกับหัวเราะออกมา เมื่อได้รับค้อนวงเล็ก ๆ จากพี่สาวคนสวย
“ 2 คนพี่น้องคุยอะไรกัน แล้ววาไปแกล้งอะไรพี่เค้าอีกล่ะ ถึงโดนเขวี้ยงค้อนแบบนั้นน่ะ”
“โอ้ย ใครจะไปกล้าแกล้งลูกสาวคนโปรดของพ่อละคร้าบ .... เชอะ พอลูกสาวคนโปรดกลับมาเราก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปทันที” ประโยคหลังแอบบ่นงึมงำเบา ๆ แต่จงใจให้คนอยู่ใกล้ได้ยิน
หึหึ.. คุณสมพงษ์เดินเข้าไปโอบลูกสาวพร้อมยักคิ้วให้เจ้าลูกชายตัวดี ที่ทำเหมือนน้อยใจซะเหลือเกิน ค้อนปะหลับปะเหลือกเหมือนกระเทยยักษ์ น่ายันโครมเข้าให้สักที
“ทุกคนไปกินข้าวกันได้แล้วจ๊ะ” คุณศรีวรรณ เดินออกมาเรียกลูก ๆ และสามีที่ออกมานั่งเล่นตรงชานบ้านให้ไปทานมื้อเย็น
“กินข้าว กินข้าว เย้ เย้” สิ้นเสียง เย้ สุดท้าย คนพูดก็วิ่งแน่บไปยังห้องทานอาหารทันที
“รอผมด้วยซิคร้าบพี่” คนเป็นน้องรีบวิ่งตาม คุณสมพงษ์ และคุณศรีวรรณมองตามแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“บ้านเราไม่ได้เฮฮาแบบนี้มานานแล้วนะพ่อ”
“อืม ก็ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามกันแบบนี้มาตั้ง 2 ปีแล้วนี่จ๊ะ” คุณสมพงษ์พูดพลางคิดถึงเหตุผลที่ทำให้ครอบครัวอยู่กันไม่พร้อมหน้าพร้อมตา เพราะลูกสาวคนโตที่ไปเรียนต่อปริญญาตรีและโท สาขาวิศวคอมพิวเตอร์ ที่ต่างประเทศ หลังจากเรียนจบก็ทำงานอยู่ในบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศนั้นต่อทันที จนถึงตอนนี้ก็ เกือบ 6 ปีเข้าไปแล้ว ทั้งตัวท่านเองและภรรยาต่างก็ต้องการให้ลูกสาวกลับมาหางานทำที่เมืองไทยตั้งแต่เรียนจบ แต่เพราะความงกของเจ้าตัวดีที่เสียดายเงินเดือน ต้องการเก็บเงินให้ได้เป็นกอบเป็นกำซะก่อนถึงจะกลับ แต่ท่านรู้ว่าจริง ๆ แล้วเจ้าตัวต้องการหาประสบการณ์ให้มากที่สุดมากกว่า ความที่ครอบครัวของท่านให้อิสระในการตัดสินใจแก่ลูก ๆ มาตั้งแต่เด็ก จึงต้องยอมตามใจ
“พ่อคร้าบ แม่คร้าบ เลิกสวีทหวี้ดหวิ้ว ได้แล้วคร้าบ เดี๋ยวกับข้าวหมดไม่รู้น้าาาา” คนน้องนำก่อน
“น่านสิ ไม่เกรงใจลูกน้อยตาดำ ๆ เลย ” คนพี่รีบเสริมทันที
“ไปกินข้าวดีกว่าพ่อ เจ้าสองลิงมันแซวแล้ว”
“จ๊ะ.... ที่รัก ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คราวนี้อยู่ได้กี่วันละลูก”
“เดือนหนึ่งค่ะแม่...อะไรกันลูกหว้าพึ่งมาได้ 2 วันเอง ถามถึงวันกลับแล้วเหรอคะ ” พูดพลางทำหน้าละห้อยเรียกร้องความสงสารกันเต็มที่
“ที่ถามเนี่ยะเพราะอยากให้อยู่ตลอดไปเลยต่างหากล่ะลูก”
“นั่นซิลูก ... พ่อว่ากลับมาอยู่บ้านเราได้แล้วมั้ง พ่อขี้เกียจฟังแม่เค้าบ่นคิดถึงลูกทุกวัน”
“โถ่ ทำยังกับพ่อไม่บ่นงั้นแหละ ใช่มั๊ยครับแม่”
“ ไอ้ลูกคนนี้นี่เดี๋ยวพ่อตัดออกจากกองมรดกซะเลย”
วันวิวาห์ อินทารักษ์ หรือลูกหว้า มองภาพความสุขตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เฮ้อ.... ไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานแล้วนะ หรือว่าจะกลับมาอยู่บ้านตัวเองซะที
พรชนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ค. 2554, 11:17:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ค. 2554, 11:17:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 1541
| 2 >> |