วันวิวาห์
เมื่อวิศวกรคอมพิวเตอร์สาว ผู้ยึดถือสโลแกนอยู่ให้ผู้ชายเสียดายเล่น มาเจอกับเจ้าของบริษัทผู้ยึดสโลแกนว่า อยากได้อะไรต้องได้ จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อไอ้ที่เขาอยากได้นั้นเจ้าของเค้าไม่เต็มใจให้
Tags: วิวาห์
ตอน: 2
ตอนที่ 2
ในที่สุด วันวิวาห์ก็ตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร เนื่องจากมานั่งทบทวนเรื่องที่พ่อกับแม่ขอให้กลับมาอยู่บ้านเพราะท่านไม่เคยขอเรื่องนี้มาก่อนเลย ลูก ๆ อยากเรียนอะไร อยากทำอะไรท่านไม่เคยบังคับ หรือคัดค้าน อย่างมากก็ให้ข้อคิดเท่านั้นเอง แต่การที่ท่านพูดเรื่องนี้ขึ้นมาคงเป็นเพราะคิดถึงเธออยากให้เธอกลับมาอยู่ด้วยจริงๆ วันวิวาห์จึงเริ่มคิดได้ว่าพ่อกับแม่อายุมากขึ้นทุกวันถ้าไม่กลับมาดูแลท่านตอนนี้ เกิดท่านเป็นอะไรไปจะมานั่งเสียใจทีหลังเปล่า ๆ หญิงสาวจึงทำเรื่องขอย้ายมาประจำสาขาที่เมืองไทย ซึ่งมีสำนักงานอยู่ที่อาคารสูงหลายสิบชั้นใจกลางกรุงเทพฯ เดินทางสะดวกด้วยรถไฟฟ้าแต่สำหรับวันวิวาห์แล้วมันลำบากมากกกก เพราะบ้านเธออยู่ชานเมือง จึงจำเป็นต้องขับรถมาเองซึ่งกว่าวันวิวาห์จะทำใจไม่ให้หงุดหงิดเรื่องรถติดได้ก็ใช้เวลาหลายเดือนทีเดียว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลุ่มคนในชุดสูทสีดำ ประมาณ 7-8 คน ที่ยืนกระจายกันอยู่ด้านหน้า ทำให้ร่างโปร่งบางที่กำลังเดินออกมาด้านหลังอาคารสำนักงานที่เป็นลานจอดรถชั้นใต้ดินด้วยความเร่งรีบถึงกับหงุดหงิด เพราะต้องเสียเวลาคอยหลับหลีกว่าจะพ้นประตูออกมาได้ ‘เฮ้อ… หลุดมาจากหนังเจ้าพ่อมาเฟียหรืองัยเนี่ยะ เสียเวลาชะมัด’
“เฮ้ย ระวัง!!!!” พร้อมกับเสียงที่ตะโกนบอก หญิงสาวก็พุ่งเข้าไปผลัก The man in black คนที่ยืนเยื้องไปทางซ้ายมือจนล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกัน พร้อมเสียงปืนที่ดังขึ้นแต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมากลับกลายเป็นว่าวันวิวาห์ถูกพลิกตัวให้ลงไปอยู่ด้านล่าง และผู้ชายคนนั้นใช้ตัวเองบังร่างของเธอไว้ พร้อมเสียงปืน เสียงคนตะโกน เสียงรถ ดังขึ้นจนจับใจความไม่ได้ วันวิวาห์อยากจะออกไปจากตรงนี้ก็ทำไม่ได้ เนื่องจากว่าพอขยับตัวก็จะมีเสียงทุ้ม ดุ ๆ บอกให้อยู่นิ่ง ๆ แถมยังก้มลงกอดตัวเธอไว้เสียอีก กว่าเสียงทุกอย่างจะสงบวันวิวาห์เกือบขาดใจตายทั้งที่จริง ๆ แล้วมันเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น
“คุณ..คุณเป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มที่ถามขึ้นใกล้นั้น ทำให้วันวิวาห์รู้สึกตัว
“ไม่เป็นไรคะ” ตอบไปแล้วก็ขยับตัวเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้เค้าปล่อยเธอได้แล้ว ซึ่งก็ได้ผล ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกพร้อมกับลุกขึ้นแล้วยังหันมาประคองเธอให้ลุกขึ้นด้วย จนเธอยืนได้มั่นคงแล้วเค้าก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ประคองเธอสักที จนวันวิวาห์ต้องออกแรงสะบัดนั่นแหละ เขาถึงได้ปล่อยมือจากเอวบางแต่ก็ยังจับข้อมือของเธอไว้ แล้วก็ส่งสายตาดุ ๆ มาให้เป็นเชิงบอกว่าให้อยู่เฉย ๆ วันวิวาห์ถลึงตาใส่จนตาแทบหลุดจากเบ้าก็ไม่ได้รับความสนใจ จนต้องหันไปมองรอบ ๆ ตัวเอง ตอนนี้ The man in black ทุกคนยืมล้อมเธอไว้เป็นวงกลม จนมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีดำ!
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...”
“ฉันไม่แป็นไร แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“เอ่อ.....มีค่ะ มีคนโดนยิงตรงนี้คนหนึ่ง” หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นพูดขึ้นพร้อมกับยกมือออกจากแขนซ้ายของตัวเองขึ้นมาดู พอเห็นเลือดที่แดงฉานไปทั้งมือก็หมดสติไปทันที ทำเอาคนที่จับแขนอยู่หันมาคว้าตัวไว้แทบไม่ทัน “ไปเอารถมา เร็ว”
“ขับให้มันเร็วกว่านี้ได้มั๊ย?”
“เร็วสุดแล้วครับนาย” เมฆ ที่ทำหน้าที่ขับรถในวันนี้แทบจะเหยียบคันเร่งให้จมลงไปอยู่แล้วบอกเจ้านาย พอเหลือบตามองทางกระจกมองหลังเห็นเจ้านายประคองหญิงสาวไว้อย่างทะนุถนอมหน้าตาเคร่งเครียดยิ่งกว่าประชุมโครงการ 100 ล้านซะอีก ก็ได้แต่ภาวนาอย่าให้ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปเลย ไม่งั้นไอ้เมฆตายแน่!!!
ในที่สุด วันวิวาห์ก็ตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร เนื่องจากมานั่งทบทวนเรื่องที่พ่อกับแม่ขอให้กลับมาอยู่บ้านเพราะท่านไม่เคยขอเรื่องนี้มาก่อนเลย ลูก ๆ อยากเรียนอะไร อยากทำอะไรท่านไม่เคยบังคับ หรือคัดค้าน อย่างมากก็ให้ข้อคิดเท่านั้นเอง แต่การที่ท่านพูดเรื่องนี้ขึ้นมาคงเป็นเพราะคิดถึงเธออยากให้เธอกลับมาอยู่ด้วยจริงๆ วันวิวาห์จึงเริ่มคิดได้ว่าพ่อกับแม่อายุมากขึ้นทุกวันถ้าไม่กลับมาดูแลท่านตอนนี้ เกิดท่านเป็นอะไรไปจะมานั่งเสียใจทีหลังเปล่า ๆ หญิงสาวจึงทำเรื่องขอย้ายมาประจำสาขาที่เมืองไทย ซึ่งมีสำนักงานอยู่ที่อาคารสูงหลายสิบชั้นใจกลางกรุงเทพฯ เดินทางสะดวกด้วยรถไฟฟ้าแต่สำหรับวันวิวาห์แล้วมันลำบากมากกกก เพราะบ้านเธออยู่ชานเมือง จึงจำเป็นต้องขับรถมาเองซึ่งกว่าวันวิวาห์จะทำใจไม่ให้หงุดหงิดเรื่องรถติดได้ก็ใช้เวลาหลายเดือนทีเดียว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลุ่มคนในชุดสูทสีดำ ประมาณ 7-8 คน ที่ยืนกระจายกันอยู่ด้านหน้า ทำให้ร่างโปร่งบางที่กำลังเดินออกมาด้านหลังอาคารสำนักงานที่เป็นลานจอดรถชั้นใต้ดินด้วยความเร่งรีบถึงกับหงุดหงิด เพราะต้องเสียเวลาคอยหลับหลีกว่าจะพ้นประตูออกมาได้ ‘เฮ้อ… หลุดมาจากหนังเจ้าพ่อมาเฟียหรืองัยเนี่ยะ เสียเวลาชะมัด’
“เฮ้ย ระวัง!!!!” พร้อมกับเสียงที่ตะโกนบอก หญิงสาวก็พุ่งเข้าไปผลัก The man in black คนที่ยืนเยื้องไปทางซ้ายมือจนล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกัน พร้อมเสียงปืนที่ดังขึ้นแต่เพียงเสี้ยววินาทีถัดมากลับกลายเป็นว่าวันวิวาห์ถูกพลิกตัวให้ลงไปอยู่ด้านล่าง และผู้ชายคนนั้นใช้ตัวเองบังร่างของเธอไว้ พร้อมเสียงปืน เสียงคนตะโกน เสียงรถ ดังขึ้นจนจับใจความไม่ได้ วันวิวาห์อยากจะออกไปจากตรงนี้ก็ทำไม่ได้ เนื่องจากว่าพอขยับตัวก็จะมีเสียงทุ้ม ดุ ๆ บอกให้อยู่นิ่ง ๆ แถมยังก้มลงกอดตัวเธอไว้เสียอีก กว่าเสียงทุกอย่างจะสงบวันวิวาห์เกือบขาดใจตายทั้งที่จริง ๆ แล้วมันเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น
“คุณ..คุณเป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มที่ถามขึ้นใกล้นั้น ทำให้วันวิวาห์รู้สึกตัว
“ไม่เป็นไรคะ” ตอบไปแล้วก็ขยับตัวเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้เค้าปล่อยเธอได้แล้ว ซึ่งก็ได้ผล ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกพร้อมกับลุกขึ้นแล้วยังหันมาประคองเธอให้ลุกขึ้นด้วย จนเธอยืนได้มั่นคงแล้วเค้าก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ประคองเธอสักที จนวันวิวาห์ต้องออกแรงสะบัดนั่นแหละ เขาถึงได้ปล่อยมือจากเอวบางแต่ก็ยังจับข้อมือของเธอไว้ แล้วก็ส่งสายตาดุ ๆ มาให้เป็นเชิงบอกว่าให้อยู่เฉย ๆ วันวิวาห์ถลึงตาใส่จนตาแทบหลุดจากเบ้าก็ไม่ได้รับความสนใจ จนต้องหันไปมองรอบ ๆ ตัวเอง ตอนนี้ The man in black ทุกคนยืมล้อมเธอไว้เป็นวงกลม จนมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีดำ!
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...”
“ฉันไม่แป็นไร แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
“เอ่อ.....มีค่ะ มีคนโดนยิงตรงนี้คนหนึ่ง” หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นพูดขึ้นพร้อมกับยกมือออกจากแขนซ้ายของตัวเองขึ้นมาดู พอเห็นเลือดที่แดงฉานไปทั้งมือก็หมดสติไปทันที ทำเอาคนที่จับแขนอยู่หันมาคว้าตัวไว้แทบไม่ทัน “ไปเอารถมา เร็ว”
“ขับให้มันเร็วกว่านี้ได้มั๊ย?”
“เร็วสุดแล้วครับนาย” เมฆ ที่ทำหน้าที่ขับรถในวันนี้แทบจะเหยียบคันเร่งให้จมลงไปอยู่แล้วบอกเจ้านาย พอเหลือบตามองทางกระจกมองหลังเห็นเจ้านายประคองหญิงสาวไว้อย่างทะนุถนอมหน้าตาเคร่งเครียดยิ่งกว่าประชุมโครงการ 100 ล้านซะอีก ก็ได้แต่ภาวนาอย่าให้ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปเลย ไม่งั้นไอ้เมฆตายแน่!!!
พรชนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2554, 19:53:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2554, 19:53:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1706
| << บทนำ + บทที่ 1 | 3 >> |
ลูกกวาดสีส้ม 30 ก.ค. 2554, 20:04:18 น.
น่าสนุกค่ะ แล้วจะติดตามนะคะ
น่าสนุกค่ะ แล้วจะติดตามนะคะ
ปลาวาฬสีน้ำเงิน 30 ก.ค. 2554, 20:42:32 น.
สั้น จัง ง่ะ อ่านไม่มันเลย
สั้น จัง ง่ะ อ่านไม่มันเลย
ปูสีน้ำเงิน 30 ก.ค. 2554, 21:11:01 น.
ขอยาวๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม๊
ขอยาวๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม๊