ร่มไม้...สายน้ำ...ความรัก (หัวใจ...หวงรัก)
เมื่อหนุ่มนักรักโคจรมาเจอสาวบ้านิยายที่แอบซ่อนความสวย เปรียว และเปรี้ยวไว้ภายใต้หน้ากากของสาวสุดเชย อะไรจะเกิดขึ้น
หัวใจ...หวงรัก คือความรู้สึกที่อยากเป็นเจ้าของ ทั้งๆ ที่เคยบอกเสมอว่าเธอเชยไปและเขาไม่มีวันที่จะมองเธอ แต่ใครจะรู้ว่า...เธอคนนี้คือผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหามาตลอด
หัวใจ...หวงรัก คือความรู้สึกที่อยากเป็นเจ้าของ ทั้งๆ ที่เคยบอกเสมอว่าเธอเชยไปและเขาไม่มีวันที่จะมองเธอ แต่ใครจะรู้ว่า...เธอคนนี้คือผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหามาตลอด
Tags: คุณแม่สุดฮากับคุณหมาสุดแสบ
ตอน: หัวใจ...หวงรัก ตอนที่๑
*ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกๆ คนที่หายไปนาน....มาก สาเหตุเพราะคนเขียนเกิดเป็นโรคเยื่อตาอักเสบ(เกิดแผลเป็นรอยยาวบนกระจกตาช่วงตาดำพอดีค่ะ) จนต้องขยายรูม่านตา และทำการรักษาครั้งใหญ่ จึงถูกสั่งห้ามเข้าใกล้คอมฯโดยเด็ดขาด พอหายก็เลยส่งหนุ่มเมฆากับสาวพัชรพรรณมาแก้ตัวแทน ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากเพื่อนๆ ที่ส่งไปให้ทางเมล์ ดีใจค่ะที่ยังไม่ลืมกัน ^_^ *
ตอนที่๑
“ไล่ออก...”
เมฆา อัครมนตรีถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเข้ามาทำงานแล้วพบว่าเลขาสาวหุ่นนางแบบถูกไล่ออกไปเสียแล้ว และผู้บอกข่าวร้ายนี้ก็คืออาหนุ่มรูปหล่อผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเฮี้ยบและดุจนทุกคนกลัว หากเป็นคนอื่นเมฆาอาจจะโวยวายออกมา แต่สำหรับคนๆ นี้ต้องยอมแพ้ เพราะไม่มีทางเลยที่จะเถียงชนะ
“เขาก็ออกจะทำงานดี”
“ดีตรงไหน ทำงานบนเตียงให้มากกว่านะเมฆ”
พงศธรวางแฟ้มสีม่วงอ่อนลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ หรี่ตามองหน้าหลานชายด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ตอนนี้ชายหนุ่มรู้ว่าอาของเขากำลังด่าทางสายตาต่างหาก
“ขาดความอบอุ่นนักหรือไง หรือว่าชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา แม่เลี้ยงนายก็ไม่ได้เลวร้าย ที่จริงดีกับนายมากกว่าเจ้ามัคกับเจ้าศรเสียอีก พี่เทพก็ไม่ได้รักนายน้อยกว่าน้องๆ เลย”
เมฆาไม่ยอมตอบ เขาเบือนหน้าไปอีกทางแล้วกัดกระพุ้งแก้มด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้ มันเหมือนแผลตกสะเก็ดที่ไม่มีวันหาย แม่คลอดเขาออกมาแล้วยอมทนอยู่กับพ่อที่บ้างานเพียงปีเดียวก่อนจะขอแยกทางแล้วเดินทางไปต่างประเทศทันที
พอเขาอายุได้สองปีพ่อก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาแล้วบอกว่านี่จะเป็นแม่ของเขา ผู้หญิงใต้นัยน์ตาดุแต่ใจดีกับเขายิ่งกว่าแม่แท้ๆ แต่...เขายังปรารถนาที่จะได้พบแม่แท้ๆ และถามคำถามที่สงสัยเพียงข้อเดียว...ทำไมถึงทิ้งเขาไป
พงศธรพอจะเข้าใจความรู้สึกของเมฆาอยู่บ้าง เพราะตอนเด็กๆ มักจะมีคนสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมชายหนุ่มถึงคล้ายคนต่างชาติในขณะที่น้องชายทั้งสองคนดูคมคายแบบคนใต้ อีกทั้งผิวของคนพี่ออกไปทางขาวแต่มฆวันกับมหิศรผิวออกจะเข้มกว่า
แต่ไม่มีใครตอบในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจของเมฆาจึงเลี่ยงไปว่าชายหนุ่มคล้ายพ่อ ทั้งๆที่จริง ทั้งรูปร่างหน้าตานั้นถอดแม่มาแทบทุกอย่าง อีกทั้งโครงสร้างร่างกายยังสูงใหญ่ไปในแบบคนยุโรปเสียด้วย
“ผมไม่ได้ขาดความอบอุ่น อีกอย่าง...ผมไม่ใช่เกย์ เรื่องแบบนี้มันไม่น่า...”
เมฆายังพูดไม่ทันจบเสียงตบโต๊ะก็ดังลั่นห้อง พงศธรจ้องหน้าหลานชายอยู่ครู่หนึ่ง ถึงลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดหน้าประตู ฝากคำพูดสุดท้ายที่ทำให้เจ้าของห้องถึงกับอึ้ง เพราะพอจะเดาออกถึงผลลัพธ์ของมัน
“คราวนี้อาจะหาเลขาให้เอง และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนายไม่มีสิทธิไล่เขาออกเด็ดขาด”
ไนต์คลับเปิดใหม่ตั้งอยู่ในแหล่งที่มีแต่พวกแวดวงไฮโซนิยมมาเที่ยว เป็นที่เลื่องลือในหมู่หนุ่มๆ ว่าเจ้าของร้านทั้งสวยและเป็นกันเอง
ค่ำคืนนี้ก็เช่นกันที่มีลูกค้ามาอุดหนุนจนเต็มร้าน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะคืนนี้มีวงดนตรีมาสร้างสีสันถึงสองวง หนึ่งในนั้นเป็นวงดนตรีชื่อดังที่เป็นสาวล้วนกำลังจะออกอัลบั้มแรกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ส่วนอีกวงเป็นหนุ่มล้วนซึ่งรู้กันภายในแวดวงว่าเป็นเกย์ทั้งวง
พัชรพรรณหันไปมองนาฬิกาที่ผนังแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“แหมทำท่าอย่างนี้จะรีบไปอ่านนิยายล่ะสิ”
แหม่มเพื่อนสนิทที่เป็นหุ้นส่วนเดินเข้ามาวางบิลบนโต๊ะให้หญิงสาวคิด แล้วหันไปส่งมันให้กับพนักงานอีกคนที่เดินเข้ามา
“ไปเถอะย่ะ เดี๋ยวฉันนั่งต่อเอง”
พอได้ยินเสียงอนุญาตพัชรพรรณก็ลุกขึ้นกอดเพื่อนรักเอาไว้ จูบแก้มเป็นการขอบใจแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องที่ใช้ทำบัญชีทันที
หญิงสาวติดนิยายในโลกออนไลน์ชนิดที่ว่าหากวันไหนคนแต่งบอกว่าจะลงตอนจบ เธอจะทำอะไรไม่ได้เลยเพราะมัวแต่พะวงว่าจะไม่ได้อ่าน วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ตอนจบของนิยายเรื่องที่ติดจะถูกลบตอนเที่ยงคืนเสียด้วย
เพราะความรีบร้อนหญิงสาวจึงไม่ทันเห็นร่างของใครคนหนึ่งที่เดินเลี้ยวมาทางห้องน้ำ เธอก้าวเข้าสู่อ้อมกอดของชายหนุ่มร่างสูงโดยไม่ได้ตั้งใจ และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าใบหน้าเข้มก้มลงมาจนเกือบชิด
“เฮ้...นี่คุณเข้าหาผู้ชายด้วยวิธีเลยหรือ”
น้ำเสียงเซ็กซี่แหบพร่ากับกลิ่นแอลกอฮอล์บอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเมาแล้ว หากนัยน์ตาวาววับกับรอยยิ้มนี่สิแทบทำให้พัชรพรรณละลาย ผู้ชายอะไรยิ้มสวยชะมัด แต่...ปากเสีย
“คุณนั่นละทำไมเดินไม่มองทาง”
หญิงสาวสวนเสียงเขียว พยายามจะขยับออกจากการจองจำด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง
“มอง...ถึงรู้ว่ามีผู้หญิงเดินเข้ามาให้กอด”
เมฆาตอบยิ้มๆ เขาจ้องดวงตากลมโตของอีกฝ่าย ค่อยๆ เลื่อนลงมายังริมฝีปากอิ่ม ที่เรียกว่าริมฝีปากเซ็กซี่คงเป็นแบบนี้นี่เอง เขานึกถึงดาราหลายคนที่ไปฉีดสารบางอย่างใส่ริมฝีปากให้อวบอิ่มซึ่งเขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่ามันคือสารอะไร แต่ริมฝีปากของคนตรงหน้ามันน่าพิสูจน์ว่าของจริงหรือไม่
ความเมาผสานกันกับความรู้สึกถูกใจหญิงสาวในอ้อมกอด ใบหน้าเข้มจึงก้มต่ำแล้วทาบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มอย่างรวดเร็ว เมฆาครางเสียงพร่าอย่างพึงพอใจ แต่พอถอนริมฝีปากออกเท่านั้นแก้วหูก็ลั่นเปรี๊ยะ ใบหน้าหันไปอีกทางตามแรงตบของเธอ
พัชรพรรณไม่คิดที่จะอยู่ดูผลงานของตน เธอเดินกลับไปหาเพื่อนรัก บอกเพียงแค่ปวดหัวขอกลับบ้านก่อนแล้วก็ออกจากร้านมาเรียกแท็กซี่เจ้าประจำให้ไปส่งบ้าน ไม่สนใจเสียงเรียกที่ดังตามหลัง ไม่สนใจแม้กระทั่งจะเปิดกระจกออกมาคุยกับคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกของเธอไป
เมฆามองตามรถแท็กซี่ไปด้วยความเสียดาย แม้จะถูกตบแต่ก็คุ้มถ้ามีโอกาสได้สานต่อความสัมพันธ์ ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปในร้านพยายามถามเจ้าของร้านที่พอจะคุ้นเคยกันอยู่บ้างว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใคร แต่ได้คำตอบเพียง...
“เพื่อนของเพื่อนค่ะ มาช่วยงานแหม่ม”
แต่ไม่ว่าเขาจะขอเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวคนนั้นเท่าไรเจ้าของร้านก็ไม่ยอมให้ เมฆาจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งด้วยอาการเซ็งๆ
“เป็นไรวะเมฆ”
บวรภัคละสายตาจากเวทีหันมามองหน้า ยกเครื่องดื่มขึ้นจรดริมฝีปากแล้วหันไปมองเจ้าของร้านสาวสวย
“ติดใจคุณแหม่มหรือไง เมื่อกี้เห็นเข้าไปคุยตั้งนาน”
“เปล่า”
เมฆาตอบสั้นๆ เขาชวนเพื่อนกลับไม่อยากจะอยู่ต่อเพราะความสนุกมันลอยตามหลังสาวสวยไปเสียแล้ว ขืนยังนั่งอยู่จะพาลเซ็งมากกว่าเก่าสู้กลับบ้านนอนดีกว่า
“พี่บอมช่วยถามยายพัชรทีว่าข้าวในจานน่ะนับได้กี่เม็ด แม่จะได้เอาไปซื้อหวย”
พัชรพรรณสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเหน็บจากคุณจันทราญาติสนิทที่เธอมาอาศัยอยู่ด้วย จีรายุซึ่งเป็นลูกสาวของคุณจันทราและมีศักดิ์เป็นน้าสาวของเธอหันมายิ้มแล้วแกล้งถามยั่วแม่ของตนว่า...
“เป็นไงล่ะพัชร เติมรสชาติอีกนิดข้าวมื้อนี้อร่อยขึ้นจมเลย”
“พี่บอมรีบๆ กินข้าวเถอะเดี๋ยวช่วยขับรถไปส่งแอนด้วย สายป่านนี้แล้วยังไม่ขยับไม่รู้มีหุ้นอยู่ในโรงแรมเท่าไหร่”
“อิ่มแล้วล่ะคะ ตกลงวันนี้พัชรจะไปสมัครงานที่โรงแรมแน่นะ”
“ค่ะน้าแอน”
พัชรพรรณเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วหยิบแว่นตากรอบดำมาสวม ยกมือขึ้นแตะผมเพื่อความมั่นใจว่ามวยผมที่อยู่ตรงต้นคอจะไม่หลุดออกมา
“ดีแล้วล่ะไปแบบนี้ปลอดภัยดี”
จีรายุมองหลานสาวแล้วนึกถึงงานตำแหน่งเลขาส่วนตัวของคุณเมฆขึ้นมา แม้ว่าเงินเดือนจะสูงเอาการแต่ก็เสี่ยงท้องไม่มีพ่อเพราะชายหนุ่มขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ ชนิดที่เรียกได้ว่าแค่ส่งยิ้มสาวๆ ก็พากับอ่อนระทวย
“รู้แล้วค่ะน้า พัชรจำจนขึ้นใจแล้ว...ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยาย”
พัชรพรรณพูดยิ้มๆ เธอคว้ากระเป๋ากับซองเอกสารมาถือไว้แล้วก็แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อคุณจันทราพูดต่อจากประโยคที่พูดไว้ทันที
“ก็เพราะผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายนี่ไงล่ะ ป่านนี้แอนมันถึงยังหาผัวไม่ได้”
จีรายุหันไปมองแม่แล้วพยักหน้าชวนหลานสาวออกจากห้องครัว ไม่อย่างนั้นคงต้องแวะโรงพยาบาลทำแผลก่อนเข้าที่ทำงานแน่ๆ
“แอนเย็นนี้ไม่ต้องรีบกลับก็ได้นะ พี่บอมกับพี่บันบันรอกินข้าวได้”
พัชรพรรณอมยิ้มเข้าใจทันทีเลยว่านี่คือคำเตือนให้รีบกลับบ้าน เธอหันไปมองพี่หมาเห็นพี่บอมแยกเขี้ยวเหมือนเยาะเย้ยก็หัวเราะออกมาเพราะอดไม่ได้จริงๆ แม้ตอนมาอยู่แรกๆ จะไม่ค่อยชินนักเวลาเห็นหรือได้ยินน้าสาวคุยกับคุณจันทราแล้วมีพี่หมาบรรดาศักดิ์รวมกลุ่มราวกับเป็นคนในครอบครัว
ช่วงนี้การสนทนาเริ่มดึงเธอเข้าไปเกี่ยวด้วยแต่แทนที่จะรู้สึกไม่ดี พัชรพรรณกลับรู้สึกว่าเธอกลายเป็นคนในครอบครัวอย่างแท้จริงไปแล้ว อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอลืมความคิดถึงพ่อกับแม่ลงไปได้มาก
“แล้วเย็นนี้พี่บอมจะกินอะไรดีคะ ตับย่างหรือลูกชิ้นพัชรจะได้หิ้วมาฝากถูก”
“เวลาใส่บาตรแกถามพระด้วยเหรอยายพัชร”
คุณจันทราเงยหน้าขึ้นมาถามก่อนจะหันไปทางลูกสาว
“แอนมันกินแล้วไม่ตายก็ใช้ได้หมดล่ะ รีบๆ ไปเถอะ ขอให้ได้งานแล้วกันเผื่อมีผู้ชายดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต ถ้าคิดนานก็เกาะคานกับแอนมันแล้วกัน บ้านนี้คานมันเยอะ...เลือกเอาสักอันแม่เต็มใจเลี้ยงลูก”
สองสาวหันมามองหน้ากัน รู้ว่าถ้อยคำหยิกแกมหยอกนี้แท้ที่จริงคือความห่วงใย ที่บอกว่าถ้าหาผู้ชายดีๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งแค่นั้นเอง
ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่รูปภาพ พัชรพรรณนั่งนิ่งเธอยกมือขึ้นดันแว่นเป็นระยะเพราะยังไม่ค่อยคุ้นกับมันเท่าไร คนที่นั่งตรงหน้าดูน่ากลัวเพราะตั้งแต่เดินเข้ามาเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่อ่านเอกสารและผลการทดสอบของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นมองเป็นระยะ
ใบหน้าหล่อเหลาเอาการเอางานกลับทำให้เธอคิดถึงน้าสาวขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ถ้าดูดีๆ หล่อกว่าพระเอกละครบางคนเสียด้วยซ้ำ ทั้งท่าทางและบุคลิกก็กินขาดพระเอกนิยายเรื่องล่าสุดที่เธออ่าน
“คุณสามารถเริ่มงานได้เมื่อไหร่”
กำลังคิดเพลินๆ พอถูกถามเลยสะดุ้งเฮือก หญิงสาวรีบตอบจนลิ้นแทบจะพันกันดีที่พอจะคุมสติอยู่ไม่อย่างนั้นคงได้หน้าแตกแน่
“พรุ่งนี้ค่ะ”
“ดี...ถ้าอย่างพรุ่งนี้เริ่มงานได้”
พงศธรลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือส่งมาแต่พัชรพรรณกลับยกมือขึ้นไหว้แล้วส่งยิ้มให้แทนทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วยิ้มกลับมาชนิดที่หญิงสาวตาพร่าไปเหมือนกัน
เธอไม่แปลกใจเลยที่เคยได้ยินมาว่าหนุ่มๆ ตระกูลอัครมนตรีมีรอยยิ้มมัดใจสาว แต่ผู้ชายตรงหน้าดูเป็นผู้ใหญ่และท่าทางออกจะเข้มงวดอยู่เหมือนกัน
“เดี๋ยวผมจะให้เลขาพาคุณไปที่ห้องทำงาน ไปตรวจดูว่าขาดอุปกรณ์อะไร แล้วเขียนใบเบิกไว้บนโต๊ะก็แล้วกัน ที่นี่เราให้เลขาทำงานในห้องของผู้บริหารเพื่อที่เวลาสั่งงานจะได้ไม่ต้องตามกันให้วุ่นวาย”
พงศธรบอกก่อนทรุดตัวลงนั่งคว้าแฟ้มมาเปิดดูเป็นการตัดการสนทนา หญิงสาวหันไปทางเลขาสาวสวยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นมายืนรอหน้าประตูแล้ว จึงยกมือไหว้ผู้บริหารหนุ่มก่อนจะเดินตามเลขาฯ ของเขาออกจากห้องไป
พัชรพรรณค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะผลักประตูห้องทำงานที่ติดป้ายไว้ว่ารองประธานบริหาร นายเมฆา อัครมนตรี หญิงสาวคิดว่าจะได้พบการผู้ชายวัยกลางคนหรืออายุมากกว่านั้นแต่...
“ว้าย...”
เสียงร้องของหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางห้องเล่นเอาพัชรพรรณถึงกับตะลึงงั้น ใบหน้าเข้มที่ซุกอยู่กับต้นคอของหญิงสาวคนนั้นเงยขึ้นช้าๆ สายตาสองคู่มองสบประสานอยู่ชั่วขณะ คนหนึ่งดวงตาฉายแววไม่พอใจส่วนอีกคนกำลังตกใจที่เห็นคนที่เพิ่งขโมยจูบของเธอไปเมื่อไม่กี่คืนที่ผ่านมานี่เอง
“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา”
“คุณพงศธรค่ะ”
พัชรพรรณรีบตอบ ไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นใครแต่ถ้าเธออ้างถึงท่านประธานใหญ่อย่างน้อยก็ต้องมีเกรงกันบ้างล่ะ เหมือนโชคช่วยเพราะพอหญิงสาวพูดจบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมฆาจ้องหน้าแขกไม่ได้รับเชิญด้วยอาการขุ่นใจ
“ครับอา”
พัชรพรรณมัวแต่มองสาวสวยที่กำลังเร่งแต่งตัวให้เรียบร้อยจึงไม่เห็นว่าเมฆากำลังมองเธอด้วยอาการสำรวจก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่าเลขาฯ คนใหม่ทั้งจืดชืดและเชยได้โล่เอาจริงๆ
“ทำไมอาถึงไม่บอกว่าจะส่งเลขามาให้ผม”
‘แล้วทำไมแกต้องหงุดหงิดด้วย หรือว่า...มีปัญหา’
คำถามของพงศธรบอกให้รู้ว่าอย่าได้มีปัญหาเด็ดขาด เมฆาได้แต่บอกว่าเปล่าเพียงแต่ไม่รู้ว่าเลขาคนใหม่จะมาวันนี้ พงศธรจึงตัดสายไปทันที
“คุณหวานกลับบ้านก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปรับ”
เมฆาก้มลงจูบแก้มของเพื่อนสาว ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างสวยงามช่างแตกต่างจากพัชรพรรณที่มีเพียงลิปสติกสีอ่อนประดับบนเรียวปากให้ดูมีสีสันเท่านั้น
“อย่าดึกมากนะคะ หวานจะรอ”
พัชรพรรณแอบเบ้ปาก แม้เธอจะอยู่ต่างประเทศมานานก็ตามแต่ภาพพวกนี้น่าจะทำเวลาที่อยู่กับสองต่อสองไม่ใช่มีคนนอกเช่นเธอยืนอยู่ด้วย
หวานหรือสิตานางแบบสาวหน้าใหม่เดินเฉียดหญิงสาวออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของน้ำหอมราคาแพง ชั่วขณะหนึ่งพัชรพรรณรู้สึกว่าตนเองได้ยินเสียงดัง “ฮึ” จากสาวสวยคนนั้น
“เธอชื่ออะไร”
“พัชรพรรณค่ะ”
“จบอะไรมา”
หญิงสาวมองหน้าคนถามเมื่อได้ยินว่าเขาใช้ภาษาอังกฤษ แน่ใจแล้วว่าเขาคงจำเธอไม่ได้จึงกดมุมปากเป็นรอยยิ้มหมิ่นๆ เมื่อรู้ว่าต้องทำงานกับคนแบบนี้ก็แทบจะลาออกทันที แต่พอเห็นท่าทางไม่พอใจก็พอจะเดาออกว่าเลขาเชยๆ อย่างเธอไม่เป็นที่ต้องการ ดังนั้นจะต้องทำให้รู้ว่า...เลขาฯอย่างเธอจะทำให้เขายอมรับให้ได้
“ไม่สำคัญหรอกค่ะ ท่านประธานเลือกดิฉันแล้วดังนั้นคุณสมบัติย่อมครบถ้วน”
เมฆากัดฟันแน่น เมื่อเลขาฯคนใหม่ตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ใช่แค่เพียงพูดได้ แต่สำเนียงและไวยากรณ์ถูกต้องเสียด้วย
“แต่ผมไม่ต้องการเลขาเฉิ่มๆ มันดูแล้วไม่เจริญหูเจริญตา ถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้ช่วยเปลี่ยนตัวเองมาด้วย”
พัชรพรรณไม่พอใจนัก เธอเดินไปสำรวจโต๊ะเลขาฯ แล้วจดรายการของที่ต้องการ ไม่คิดจะพูดอะไรกับเจ้าของห้องแม้แต่คำเดียว พยายามจดทุกอย่างเพื่อที่จะได้เริ่มงานได้โดยไม่มีอะไรมาทำให้สะดุด แต่พอเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อดูตารางนัดหมายเพื่อที่จะได้จดรายการใส่สมุดไว้เพื่อพกติดตัว งานที่แยกเป็นรายการกลับกระจัดกระจายเต็มหน้าจออย่างไม่มีระเบียบ
และแล้วปัญหาใหญ่ที่หญิงสาวพบกลับเป็นงานที่ถูกดองเอาไว้เกือบเดือน ลักษณะของงานที่ทำค้างไว้เหมือนแค่ทำให้เสร็จแต่ไม่มีการจัดเก็บและแยกงานแต่ละประเภทออกจากกัน รายงานการประชุมที่เป็นลายมือหวัดๆสุมไว้ในลิ้นชัก บางส่วนถูกพิมพ์ไว้ในคอมพิวเตอร์เพียงคร่าวๆ รายละเอียดบางส่วนหายไป
ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่เรียนมาจะได้นำมาใช้ประโยชน์ก็คราวนี้ พัชรพรรณนั่งลงแยกเอกสาร ตามองเวลาที่มุมจออย่างไม่สบายใจนักเพราะมีนัดทานอาหารเที่ยงกับน้าสาว
“ไหนว่าเริ่มงานพรุ่งนี้”
เมฆาเดินเข้ามาเท้าโต๊ะ ก้มลงมองหน้าจอแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจัดการลากไอค่อนที่กระจัดกระจายมาใส่แฟ้มงาน
“ทำไมมันเละขนาดนั้น”
“มันไม่ใช่คำถามที่ฉันต้องตอบ คุณควรถามเลขาเก่ามากกว่าว่าใช้เวลาทำอะไรถึงได้ปล่อยปละงานได้ถึงขนาดนี้”
พัชรพรรณตอบเสียงเย็น ใจอยากจะถอดแว่นที่สวมออกเพราะเกะกะเหลือเกิน อาการหงุดหงิดแพร่กระจายมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นตารางนัดของเจ้านายตนเองเพราะรายชื่อของคู่นัดมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น
“ฮ้าย...ดาร์ลิ้ง ไหนว่าตอนเที่ยงจะพอวินนี่ไปทานข้าวไงคะ”
เสียงหวานกระเดียดไปทางดัดจริตทำให้หญิงสาวแอบเบ้หน้า นึกสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เคยเกิดเป็นเจ้าหน้าที่การทางรถไฟหรือยังไงถึงได้ชอบสลับรางไปเรื่อย...เกลียดจริงเชียวผู้ชายเจ้าชู้ ชาตินี้หาดีไม่ได้ก็อย่ามีเสียดีกว่า
สีหน้าชวนหงุดหงิดของเมฆาเปลี่ยนไปทันที แม้จะไม่อยากออกไปกับวนิดานัก แต่ก็จำเป็นเพราะหญิงสาวเป็นลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่งของโรงแรม เนื่องจากใช้บริการห้องจัดประชุมและห้องพักรับรองลูกค้าชาวต่างชาติมานาน
วนิดาหวังจับพงศธรแต่ไม่เคยเข้าถึงตัว พอมาเจอเมฆาซึ่งเป็นหนุ่มร่าเริงและอารมณ์ดีจึงเปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่เหมือนเมฆาจะไม่ยอมก้าวข้ามคำว่าเพื่อนมาสักทีหญิงสาวจึงจำเป็นต้องเกาะติดเพื่อสร้างโอกาสให้ตัวเอง
วนิดาชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเลขา มุมปากกดลงอย่างพอใจที่เห็นการแต่งตัวของอีกฝ่าย เธอเดินเข้ามาคล้องแขนเมฆาเอ่ยปากว่าหิวก่อนจะลากชายหนุ่มออกจากห้อง
“ไปได้ก็ดีรำคาญจะแย่”
พัชรพรรณบ่น หญิงสาวลุกขึ้นยืนถอดแว่นออกแล้วขยับแขนยืดออกเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ หลังจากนั้นไม่นานภายในห้องก็มีแต่เสียงพิมพ์งานรัวจนไม่น่าเชื่อว่าคนที่นั่งทำงานด้วยท่าทางร่าเริงนั้นจะเป็นคนเดียวกับหญิงสาวที่นั่งขมวดคิ้วเมื่อครู่
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เอกสารนัดหมายถูกจัดใหม่ รายชื่อสาวๆ ถูกแยกออกมาแล้วใส่รายการนัดหมายเกี่ยวกับงานลงไปจนครบแม้จะเป็นเพียงงานเล็กๆ ก็ตาม
หญิงสาวค้นหาซองเอกสารมาใส่กระดาษที่เมฆาจดรายละเอียดการประชุมเพื่อเอากลับไปทำที่บ้าน ไม่แน่ใจนักว่าจะถูกหาว่าเอาเอกสารสำคัญออกไปหรือเปล่าแต่ถ้าให้ทำที่ทำงานคงจะเสร็จยาก
“ยายพัชร ไหนว่าจะไปกินข้าวกับน้า นี่เที่ยงห้านาทีแล้วนะเดี๋ยวอาหารย่อยไม่ทันอาหารเย็นแม่ได้ขบหัวน้าแน่”
“โธ่น้าแอน พัชรอยากกลับไปนอนอ่านคุณอาเพลิงจะแย่เมื่อคืนอ่านค้างไว้ แต่งานของยายเลขาเก่ามันมั่วไปหมดพัชรเลยลืมเวลา”
“ทำไม ยายไล่ล่าเขาทิ้งซากอารยะธรรมไว้เยอะหรือไง”
หญิงสาวหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินน้าสาวเรียกชื่อเลขาเก่าจากลลนาหรือที่ชอบเรียกตัวเอกว่าลีน่าเป็นไล่ล่าเพราะวันๆ เอาแต่ไล่ล่าเจ้านายรูปหล่อจนไม่ทำการทำงาน
“เพียบเลยค่ะ พัชรว่าเขาแทบไม่ได้ทำงานเลยด้วยซ้ำ”
“ช่างมันเถอะพัชร ไปกินข้าวก่อน อีกอย่างเริ่มทำงานวันนี้เขาก็ไม่ได้คิดเงินให้ กลับไปรับใช้พี่บอมที่บ้านดีกว่า”
พัชรพรรณหัวเราะเบาๆ เธอวางมือจากงานแล้วคว้ากระเป๋าก้าวตามน้าสาวไป จีรายุพาหญิงสาวไปทานอาหารในห้องอาหารพนักงานก่อนจะเล่าให้ฟังเรื่องที่เมฆาพูดกับเธอ
“น้าแอน พัชรจะทำแค่ให้เขายอมรับว่าพัชรสามารถทำงานได้ดีกว่าเลขาสาวๆ แล้วพัชรจะลาออกนะคะ”
“น่าเสียดายนะ เงินเดือนขนาดนี้หายากจะตายขนาดน้ารำคาญเพื่อนร่วมงานบางคนยังต้องทนเลย”
จีรายุซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ ตอนนี้หญิงสาวคิดแต่เพียงว่า...อย่าให้เจอหน้านะหลานประธานก็เถอะแม่จะจวกให้หน้าหงายเลย
“น้าแอนไม่น่ามีปัญหากับใครนะคะ”
“ทำไมจะไม่มี ที่ไหนก็มีทั้งนั้นล่ะอย่างที่แผนกน้านะก็จะมีพวกเต้าไต่ทำงานร่วมกับพวกไต่เต้า”
จีรายุพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแต่พัชรพรรณแทบสำลักข้าวเมื่อได้ยิน
“แหมน้าแอนพูดซะ”
จีรายุหัวเราะหลานสาวแล้วยกมือขึ้นจิ้มหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ
“ก็สาวๆ ชอบใช้เต้าไต่ ส่วนหัวหน้าบางแผนกก็ชอบไต่เต้าไง เลยไปกันได้”
พูดไปก็เหมือนเรื่องธรรมดาที่เห็นกันได้ทั่วๆ ไป แต่ไม่ค่อยมีใครเอามาพูดกัน เวลาอยู่บ้านสองน้าหลานก็เคยแอบคุยกันเรื่องพระเอกนิยายแล้วหัวเราะกันคิกคักจนโดนคุณนายจันทราประชดมาหลายครั้งแล้วว่า เป็นเรื่องธรรมดาของสาวตะกายคาน ที่เฝ้าฝันถึงแต่พระเอกนิยายเลยหาแฟนไม่ได้สักที
“นินทาอะไรกันพี่แอน นี่ค่ะน้องนาเอานิยายที่พี่แอนฝากเช่ามาให้คืนนี้นอนกอดให้สนุกนะคะ”
ปวีณาหรือน้องนา เบ้ของเพื่อนๆ ที่คอยทำหน้าที่เช่านิยาย หาซื้อนิยายมือสอง หรือก๊อปนิยายเก็บไว้ให้เวลาที่ทุกคนยุ่งกับงาน จึงไม่น่าแปลกใจถ้าทุกเช้าจะมีแฟลชไดร์ติดชื่อเพื่อนๆ วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับชื่อของนิยายที่อ่านค้างไว้
ปวีณาเคยไปเที่ยวบ้านจีรายุหลายครั้งจึงรู้จักกับพัชรพรรณดี บางครั้งก็พากันไปเดินหาซื้อหนังสือมือสองสภาพดีที่ลดครึ่งราคาแถวสะพานความกับจตุจักร และที่สำคัญคือสองสาวจะไม่เคยท้อยามที่ต้องรื้อกองหนังสือนิยายเพื่อหาเร่องที่ต้องการ
“พัชรน้องนาอ่านนิยายที่ซื้อมาอาทิตย์ก่อนจบแล้ว พัชรจะแลกเลยไหม”
“พัชรยังไม่ได้อ่านเลยนา ซื้อไว้แล้วก็วางกองไว้รอบที่นอน ตอนนี้ต้องตะกายขึ้นเตียงละ”
สองสาวหัวเราะออกมาพร้อมๆ กันเมื่อคิดถึงกองนิยายที่ยังไม่ได้อ่านแต่ก็ยังขยันซื้อมาเก็บไว้จนเต็มห้อง
“ไม่เป็นไรน้องนาก็กองไว้เยอะเหมือนกัน แต่ว่าพัชรต้องทำเวลานะ อาทิตย์หน้าพี่เผ่าจะออกแล้วเดี๋ยวจะไม่ได้อ่านกัน”
พอได้ยินว่านิยายเรื่องใหม่ของนักเขียนที่ชื่นชอบจะออกมาเป็นรูปเล่มสองน้าหลานก็แทบจะลืมกินข้าว เผ่าพงศ์เป็นพระเอกนิยายที่มีคนอ่านมากในช่วงนี้ คนแต่งเขียนเรื่องได้เร็วและกระชับน่าติดตาม จนคนอ่านอยากจะเป็นเรณูของพี่เผ่ากันทั้งนั้น
สามสาวนั่งคุยกันจนหมดเวลา จีรายุจึงสั่งให้หลานสาวกลับบ้านก่อนไม่ต้องทำงาน ส่วนตัวเอกสารที่จะเอกกลับบ้านเดี๋ยวเธอจะเอากลับไปให้เอง
“แล้วอย่าลืมเครื่องเซ่นพี่บอมนะเดี๋ยวหัวขาด”
จีรายุสั่งหลานสาวแล้วเดินลิ่วมายังลิฟต์ ชั่งใจอยู่พักใหญ่ว่าจะกดขึ้นไปชั้นไหนดีในที่สุดก็เลือกที่จะจัดการเคลียร์ปัญหาคาใจก่อน ไม่เช่นนั้นคงอัดอั้นตันใจจนทำงานไม่ได้แน่นอน
ตอนที่๑
“ไล่ออก...”
เมฆา อัครมนตรีถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเข้ามาทำงานแล้วพบว่าเลขาสาวหุ่นนางแบบถูกไล่ออกไปเสียแล้ว และผู้บอกข่าวร้ายนี้ก็คืออาหนุ่มรูปหล่อผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเฮี้ยบและดุจนทุกคนกลัว หากเป็นคนอื่นเมฆาอาจจะโวยวายออกมา แต่สำหรับคนๆ นี้ต้องยอมแพ้ เพราะไม่มีทางเลยที่จะเถียงชนะ
“เขาก็ออกจะทำงานดี”
“ดีตรงไหน ทำงานบนเตียงให้มากกว่านะเมฆ”
พงศธรวางแฟ้มสีม่วงอ่อนลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ หรี่ตามองหน้าหลานชายด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ตอนนี้ชายหนุ่มรู้ว่าอาของเขากำลังด่าทางสายตาต่างหาก
“ขาดความอบอุ่นนักหรือไง หรือว่าชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา แม่เลี้ยงนายก็ไม่ได้เลวร้าย ที่จริงดีกับนายมากกว่าเจ้ามัคกับเจ้าศรเสียอีก พี่เทพก็ไม่ได้รักนายน้อยกว่าน้องๆ เลย”
เมฆาไม่ยอมตอบ เขาเบือนหน้าไปอีกทางแล้วกัดกระพุ้งแก้มด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้ มันเหมือนแผลตกสะเก็ดที่ไม่มีวันหาย แม่คลอดเขาออกมาแล้วยอมทนอยู่กับพ่อที่บ้างานเพียงปีเดียวก่อนจะขอแยกทางแล้วเดินทางไปต่างประเทศทันที
พอเขาอายุได้สองปีพ่อก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาแล้วบอกว่านี่จะเป็นแม่ของเขา ผู้หญิงใต้นัยน์ตาดุแต่ใจดีกับเขายิ่งกว่าแม่แท้ๆ แต่...เขายังปรารถนาที่จะได้พบแม่แท้ๆ และถามคำถามที่สงสัยเพียงข้อเดียว...ทำไมถึงทิ้งเขาไป
พงศธรพอจะเข้าใจความรู้สึกของเมฆาอยู่บ้าง เพราะตอนเด็กๆ มักจะมีคนสงสัยอยู่เสมอว่าทำไมชายหนุ่มถึงคล้ายคนต่างชาติในขณะที่น้องชายทั้งสองคนดูคมคายแบบคนใต้ อีกทั้งผิวของคนพี่ออกไปทางขาวแต่มฆวันกับมหิศรผิวออกจะเข้มกว่า
แต่ไม่มีใครตอบในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจของเมฆาจึงเลี่ยงไปว่าชายหนุ่มคล้ายพ่อ ทั้งๆที่จริง ทั้งรูปร่างหน้าตานั้นถอดแม่มาแทบทุกอย่าง อีกทั้งโครงสร้างร่างกายยังสูงใหญ่ไปในแบบคนยุโรปเสียด้วย
“ผมไม่ได้ขาดความอบอุ่น อีกอย่าง...ผมไม่ใช่เกย์ เรื่องแบบนี้มันไม่น่า...”
เมฆายังพูดไม่ทันจบเสียงตบโต๊ะก็ดังลั่นห้อง พงศธรจ้องหน้าหลานชายอยู่ครู่หนึ่ง ถึงลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดหน้าประตู ฝากคำพูดสุดท้ายที่ทำให้เจ้าของห้องถึงกับอึ้ง เพราะพอจะเดาออกถึงผลลัพธ์ของมัน
“คราวนี้อาจะหาเลขาให้เอง และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนายไม่มีสิทธิไล่เขาออกเด็ดขาด”
ไนต์คลับเปิดใหม่ตั้งอยู่ในแหล่งที่มีแต่พวกแวดวงไฮโซนิยมมาเที่ยว เป็นที่เลื่องลือในหมู่หนุ่มๆ ว่าเจ้าของร้านทั้งสวยและเป็นกันเอง
ค่ำคืนนี้ก็เช่นกันที่มีลูกค้ามาอุดหนุนจนเต็มร้าน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะคืนนี้มีวงดนตรีมาสร้างสีสันถึงสองวง หนึ่งในนั้นเป็นวงดนตรีชื่อดังที่เป็นสาวล้วนกำลังจะออกอัลบั้มแรกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ส่วนอีกวงเป็นหนุ่มล้วนซึ่งรู้กันภายในแวดวงว่าเป็นเกย์ทั้งวง
พัชรพรรณหันไปมองนาฬิกาที่ผนังแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
“แหมทำท่าอย่างนี้จะรีบไปอ่านนิยายล่ะสิ”
แหม่มเพื่อนสนิทที่เป็นหุ้นส่วนเดินเข้ามาวางบิลบนโต๊ะให้หญิงสาวคิด แล้วหันไปส่งมันให้กับพนักงานอีกคนที่เดินเข้ามา
“ไปเถอะย่ะ เดี๋ยวฉันนั่งต่อเอง”
พอได้ยินเสียงอนุญาตพัชรพรรณก็ลุกขึ้นกอดเพื่อนรักเอาไว้ จูบแก้มเป็นการขอบใจแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องที่ใช้ทำบัญชีทันที
หญิงสาวติดนิยายในโลกออนไลน์ชนิดที่ว่าหากวันไหนคนแต่งบอกว่าจะลงตอนจบ เธอจะทำอะไรไม่ได้เลยเพราะมัวแต่พะวงว่าจะไม่ได้อ่าน วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ตอนจบของนิยายเรื่องที่ติดจะถูกลบตอนเที่ยงคืนเสียด้วย
เพราะความรีบร้อนหญิงสาวจึงไม่ทันเห็นร่างของใครคนหนึ่งที่เดินเลี้ยวมาทางห้องน้ำ เธอก้าวเข้าสู่อ้อมกอดของชายหนุ่มร่างสูงโดยไม่ได้ตั้งใจ และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าใบหน้าเข้มก้มลงมาจนเกือบชิด
“เฮ้...นี่คุณเข้าหาผู้ชายด้วยวิธีเลยหรือ”
น้ำเสียงเซ็กซี่แหบพร่ากับกลิ่นแอลกอฮอล์บอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเมาแล้ว หากนัยน์ตาวาววับกับรอยยิ้มนี่สิแทบทำให้พัชรพรรณละลาย ผู้ชายอะไรยิ้มสวยชะมัด แต่...ปากเสีย
“คุณนั่นละทำไมเดินไม่มองทาง”
หญิงสาวสวนเสียงเขียว พยายามจะขยับออกจากการจองจำด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง
“มอง...ถึงรู้ว่ามีผู้หญิงเดินเข้ามาให้กอด”
เมฆาตอบยิ้มๆ เขาจ้องดวงตากลมโตของอีกฝ่าย ค่อยๆ เลื่อนลงมายังริมฝีปากอิ่ม ที่เรียกว่าริมฝีปากเซ็กซี่คงเป็นแบบนี้นี่เอง เขานึกถึงดาราหลายคนที่ไปฉีดสารบางอย่างใส่ริมฝีปากให้อวบอิ่มซึ่งเขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่ามันคือสารอะไร แต่ริมฝีปากของคนตรงหน้ามันน่าพิสูจน์ว่าของจริงหรือไม่
ความเมาผสานกันกับความรู้สึกถูกใจหญิงสาวในอ้อมกอด ใบหน้าเข้มจึงก้มต่ำแล้วทาบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มอย่างรวดเร็ว เมฆาครางเสียงพร่าอย่างพึงพอใจ แต่พอถอนริมฝีปากออกเท่านั้นแก้วหูก็ลั่นเปรี๊ยะ ใบหน้าหันไปอีกทางตามแรงตบของเธอ
พัชรพรรณไม่คิดที่จะอยู่ดูผลงานของตน เธอเดินกลับไปหาเพื่อนรัก บอกเพียงแค่ปวดหัวขอกลับบ้านก่อนแล้วก็ออกจากร้านมาเรียกแท็กซี่เจ้าประจำให้ไปส่งบ้าน ไม่สนใจเสียงเรียกที่ดังตามหลัง ไม่สนใจแม้กระทั่งจะเปิดกระจกออกมาคุยกับคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกของเธอไป
เมฆามองตามรถแท็กซี่ไปด้วยความเสียดาย แม้จะถูกตบแต่ก็คุ้มถ้ามีโอกาสได้สานต่อความสัมพันธ์ ชายหนุ่มเดินกลับเข้าไปในร้านพยายามถามเจ้าของร้านที่พอจะคุ้นเคยกันอยู่บ้างว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใคร แต่ได้คำตอบเพียง...
“เพื่อนของเพื่อนค่ะ มาช่วยงานแหม่ม”
แต่ไม่ว่าเขาจะขอเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวคนนั้นเท่าไรเจ้าของร้านก็ไม่ยอมให้ เมฆาจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งด้วยอาการเซ็งๆ
“เป็นไรวะเมฆ”
บวรภัคละสายตาจากเวทีหันมามองหน้า ยกเครื่องดื่มขึ้นจรดริมฝีปากแล้วหันไปมองเจ้าของร้านสาวสวย
“ติดใจคุณแหม่มหรือไง เมื่อกี้เห็นเข้าไปคุยตั้งนาน”
“เปล่า”
เมฆาตอบสั้นๆ เขาชวนเพื่อนกลับไม่อยากจะอยู่ต่อเพราะความสนุกมันลอยตามหลังสาวสวยไปเสียแล้ว ขืนยังนั่งอยู่จะพาลเซ็งมากกว่าเก่าสู้กลับบ้านนอนดีกว่า
“พี่บอมช่วยถามยายพัชรทีว่าข้าวในจานน่ะนับได้กี่เม็ด แม่จะได้เอาไปซื้อหวย”
พัชรพรรณสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเหน็บจากคุณจันทราญาติสนิทที่เธอมาอาศัยอยู่ด้วย จีรายุซึ่งเป็นลูกสาวของคุณจันทราและมีศักดิ์เป็นน้าสาวของเธอหันมายิ้มแล้วแกล้งถามยั่วแม่ของตนว่า...
“เป็นไงล่ะพัชร เติมรสชาติอีกนิดข้าวมื้อนี้อร่อยขึ้นจมเลย”
“พี่บอมรีบๆ กินข้าวเถอะเดี๋ยวช่วยขับรถไปส่งแอนด้วย สายป่านนี้แล้วยังไม่ขยับไม่รู้มีหุ้นอยู่ในโรงแรมเท่าไหร่”
“อิ่มแล้วล่ะคะ ตกลงวันนี้พัชรจะไปสมัครงานที่โรงแรมแน่นะ”
“ค่ะน้าแอน”
พัชรพรรณเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วหยิบแว่นตากรอบดำมาสวม ยกมือขึ้นแตะผมเพื่อความมั่นใจว่ามวยผมที่อยู่ตรงต้นคอจะไม่หลุดออกมา
“ดีแล้วล่ะไปแบบนี้ปลอดภัยดี”
จีรายุมองหลานสาวแล้วนึกถึงงานตำแหน่งเลขาส่วนตัวของคุณเมฆขึ้นมา แม้ว่าเงินเดือนจะสูงเอาการแต่ก็เสี่ยงท้องไม่มีพ่อเพราะชายหนุ่มขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ ชนิดที่เรียกได้ว่าแค่ส่งยิ้มสาวๆ ก็พากับอ่อนระทวย
“รู้แล้วค่ะน้า พัชรจำจนขึ้นใจแล้ว...ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยาย”
พัชรพรรณพูดยิ้มๆ เธอคว้ากระเป๋ากับซองเอกสารมาถือไว้แล้วก็แทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อคุณจันทราพูดต่อจากประโยคที่พูดไว้ทันที
“ก็เพราะผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายนี่ไงล่ะ ป่านนี้แอนมันถึงยังหาผัวไม่ได้”
จีรายุหันไปมองแม่แล้วพยักหน้าชวนหลานสาวออกจากห้องครัว ไม่อย่างนั้นคงต้องแวะโรงพยาบาลทำแผลก่อนเข้าที่ทำงานแน่ๆ
“แอนเย็นนี้ไม่ต้องรีบกลับก็ได้นะ พี่บอมกับพี่บันบันรอกินข้าวได้”
พัชรพรรณอมยิ้มเข้าใจทันทีเลยว่านี่คือคำเตือนให้รีบกลับบ้าน เธอหันไปมองพี่หมาเห็นพี่บอมแยกเขี้ยวเหมือนเยาะเย้ยก็หัวเราะออกมาเพราะอดไม่ได้จริงๆ แม้ตอนมาอยู่แรกๆ จะไม่ค่อยชินนักเวลาเห็นหรือได้ยินน้าสาวคุยกับคุณจันทราแล้วมีพี่หมาบรรดาศักดิ์รวมกลุ่มราวกับเป็นคนในครอบครัว
ช่วงนี้การสนทนาเริ่มดึงเธอเข้าไปเกี่ยวด้วยแต่แทนที่จะรู้สึกไม่ดี พัชรพรรณกลับรู้สึกว่าเธอกลายเป็นคนในครอบครัวอย่างแท้จริงไปแล้ว อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอลืมความคิดถึงพ่อกับแม่ลงไปได้มาก
“แล้วเย็นนี้พี่บอมจะกินอะไรดีคะ ตับย่างหรือลูกชิ้นพัชรจะได้หิ้วมาฝากถูก”
“เวลาใส่บาตรแกถามพระด้วยเหรอยายพัชร”
คุณจันทราเงยหน้าขึ้นมาถามก่อนจะหันไปทางลูกสาว
“แอนมันกินแล้วไม่ตายก็ใช้ได้หมดล่ะ รีบๆ ไปเถอะ ขอให้ได้งานแล้วกันเผื่อมีผู้ชายดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต ถ้าคิดนานก็เกาะคานกับแอนมันแล้วกัน บ้านนี้คานมันเยอะ...เลือกเอาสักอันแม่เต็มใจเลี้ยงลูก”
สองสาวหันมามองหน้ากัน รู้ว่าถ้อยคำหยิกแกมหยอกนี้แท้ที่จริงคือความห่วงใย ที่บอกว่าถ้าหาผู้ชายดีๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งแค่นั้นเอง
ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่รูปภาพ พัชรพรรณนั่งนิ่งเธอยกมือขึ้นดันแว่นเป็นระยะเพราะยังไม่ค่อยคุ้นกับมันเท่าไร คนที่นั่งตรงหน้าดูน่ากลัวเพราะตั้งแต่เดินเข้ามาเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ ได้แต่อ่านเอกสารและผลการทดสอบของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นมองเป็นระยะ
ใบหน้าหล่อเหลาเอาการเอางานกลับทำให้เธอคิดถึงน้าสาวขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ถ้าดูดีๆ หล่อกว่าพระเอกละครบางคนเสียด้วยซ้ำ ทั้งท่าทางและบุคลิกก็กินขาดพระเอกนิยายเรื่องล่าสุดที่เธออ่าน
“คุณสามารถเริ่มงานได้เมื่อไหร่”
กำลังคิดเพลินๆ พอถูกถามเลยสะดุ้งเฮือก หญิงสาวรีบตอบจนลิ้นแทบจะพันกันดีที่พอจะคุมสติอยู่ไม่อย่างนั้นคงได้หน้าแตกแน่
“พรุ่งนี้ค่ะ”
“ดี...ถ้าอย่างพรุ่งนี้เริ่มงานได้”
พงศธรลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือส่งมาแต่พัชรพรรณกลับยกมือขึ้นไหว้แล้วส่งยิ้มให้แทนทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วยิ้มกลับมาชนิดที่หญิงสาวตาพร่าไปเหมือนกัน
เธอไม่แปลกใจเลยที่เคยได้ยินมาว่าหนุ่มๆ ตระกูลอัครมนตรีมีรอยยิ้มมัดใจสาว แต่ผู้ชายตรงหน้าดูเป็นผู้ใหญ่และท่าทางออกจะเข้มงวดอยู่เหมือนกัน
“เดี๋ยวผมจะให้เลขาพาคุณไปที่ห้องทำงาน ไปตรวจดูว่าขาดอุปกรณ์อะไร แล้วเขียนใบเบิกไว้บนโต๊ะก็แล้วกัน ที่นี่เราให้เลขาทำงานในห้องของผู้บริหารเพื่อที่เวลาสั่งงานจะได้ไม่ต้องตามกันให้วุ่นวาย”
พงศธรบอกก่อนทรุดตัวลงนั่งคว้าแฟ้มมาเปิดดูเป็นการตัดการสนทนา หญิงสาวหันไปทางเลขาสาวสวยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นมายืนรอหน้าประตูแล้ว จึงยกมือไหว้ผู้บริหารหนุ่มก่อนจะเดินตามเลขาฯ ของเขาออกจากห้องไป
พัชรพรรณค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะผลักประตูห้องทำงานที่ติดป้ายไว้ว่ารองประธานบริหาร นายเมฆา อัครมนตรี หญิงสาวคิดว่าจะได้พบการผู้ชายวัยกลางคนหรืออายุมากกว่านั้นแต่...
“ว้าย...”
เสียงร้องของหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางห้องเล่นเอาพัชรพรรณถึงกับตะลึงงั้น ใบหน้าเข้มที่ซุกอยู่กับต้นคอของหญิงสาวคนนั้นเงยขึ้นช้าๆ สายตาสองคู่มองสบประสานอยู่ชั่วขณะ คนหนึ่งดวงตาฉายแววไม่พอใจส่วนอีกคนกำลังตกใจที่เห็นคนที่เพิ่งขโมยจูบของเธอไปเมื่อไม่กี่คืนที่ผ่านมานี่เอง
“ใครอนุญาตให้คุณเข้ามา”
“คุณพงศธรค่ะ”
พัชรพรรณรีบตอบ ไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นใครแต่ถ้าเธออ้างถึงท่านประธานใหญ่อย่างน้อยก็ต้องมีเกรงกันบ้างล่ะ เหมือนโชคช่วยเพราะพอหญิงสาวพูดจบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมฆาจ้องหน้าแขกไม่ได้รับเชิญด้วยอาการขุ่นใจ
“ครับอา”
พัชรพรรณมัวแต่มองสาวสวยที่กำลังเร่งแต่งตัวให้เรียบร้อยจึงไม่เห็นว่าเมฆากำลังมองเธอด้วยอาการสำรวจก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อพบว่าเลขาฯ คนใหม่ทั้งจืดชืดและเชยได้โล่เอาจริงๆ
“ทำไมอาถึงไม่บอกว่าจะส่งเลขามาให้ผม”
‘แล้วทำไมแกต้องหงุดหงิดด้วย หรือว่า...มีปัญหา’
คำถามของพงศธรบอกให้รู้ว่าอย่าได้มีปัญหาเด็ดขาด เมฆาได้แต่บอกว่าเปล่าเพียงแต่ไม่รู้ว่าเลขาคนใหม่จะมาวันนี้ พงศธรจึงตัดสายไปทันที
“คุณหวานกลับบ้านก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นผมจะไปรับ”
เมฆาก้มลงจูบแก้มของเพื่อนสาว ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างสวยงามช่างแตกต่างจากพัชรพรรณที่มีเพียงลิปสติกสีอ่อนประดับบนเรียวปากให้ดูมีสีสันเท่านั้น
“อย่าดึกมากนะคะ หวานจะรอ”
พัชรพรรณแอบเบ้ปาก แม้เธอจะอยู่ต่างประเทศมานานก็ตามแต่ภาพพวกนี้น่าจะทำเวลาที่อยู่กับสองต่อสองไม่ใช่มีคนนอกเช่นเธอยืนอยู่ด้วย
หวานหรือสิตานางแบบสาวหน้าใหม่เดินเฉียดหญิงสาวออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของน้ำหอมราคาแพง ชั่วขณะหนึ่งพัชรพรรณรู้สึกว่าตนเองได้ยินเสียงดัง “ฮึ” จากสาวสวยคนนั้น
“เธอชื่ออะไร”
“พัชรพรรณค่ะ”
“จบอะไรมา”
หญิงสาวมองหน้าคนถามเมื่อได้ยินว่าเขาใช้ภาษาอังกฤษ แน่ใจแล้วว่าเขาคงจำเธอไม่ได้จึงกดมุมปากเป็นรอยยิ้มหมิ่นๆ เมื่อรู้ว่าต้องทำงานกับคนแบบนี้ก็แทบจะลาออกทันที แต่พอเห็นท่าทางไม่พอใจก็พอจะเดาออกว่าเลขาเชยๆ อย่างเธอไม่เป็นที่ต้องการ ดังนั้นจะต้องทำให้รู้ว่า...เลขาฯอย่างเธอจะทำให้เขายอมรับให้ได้
“ไม่สำคัญหรอกค่ะ ท่านประธานเลือกดิฉันแล้วดังนั้นคุณสมบัติย่อมครบถ้วน”
เมฆากัดฟันแน่น เมื่อเลขาฯคนใหม่ตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ใช่แค่เพียงพูดได้ แต่สำเนียงและไวยากรณ์ถูกต้องเสียด้วย
“แต่ผมไม่ต้องการเลขาเฉิ่มๆ มันดูแล้วไม่เจริญหูเจริญตา ถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้ช่วยเปลี่ยนตัวเองมาด้วย”
พัชรพรรณไม่พอใจนัก เธอเดินไปสำรวจโต๊ะเลขาฯ แล้วจดรายการของที่ต้องการ ไม่คิดจะพูดอะไรกับเจ้าของห้องแม้แต่คำเดียว พยายามจดทุกอย่างเพื่อที่จะได้เริ่มงานได้โดยไม่มีอะไรมาทำให้สะดุด แต่พอเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อดูตารางนัดหมายเพื่อที่จะได้จดรายการใส่สมุดไว้เพื่อพกติดตัว งานที่แยกเป็นรายการกลับกระจัดกระจายเต็มหน้าจออย่างไม่มีระเบียบ
และแล้วปัญหาใหญ่ที่หญิงสาวพบกลับเป็นงานที่ถูกดองเอาไว้เกือบเดือน ลักษณะของงานที่ทำค้างไว้เหมือนแค่ทำให้เสร็จแต่ไม่มีการจัดเก็บและแยกงานแต่ละประเภทออกจากกัน รายงานการประชุมที่เป็นลายมือหวัดๆสุมไว้ในลิ้นชัก บางส่วนถูกพิมพ์ไว้ในคอมพิวเตอร์เพียงคร่าวๆ รายละเอียดบางส่วนหายไป
ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่เรียนมาจะได้นำมาใช้ประโยชน์ก็คราวนี้ พัชรพรรณนั่งลงแยกเอกสาร ตามองเวลาที่มุมจออย่างไม่สบายใจนักเพราะมีนัดทานอาหารเที่ยงกับน้าสาว
“ไหนว่าเริ่มงานพรุ่งนี้”
เมฆาเดินเข้ามาเท้าโต๊ะ ก้มลงมองหน้าจอแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจัดการลากไอค่อนที่กระจัดกระจายมาใส่แฟ้มงาน
“ทำไมมันเละขนาดนั้น”
“มันไม่ใช่คำถามที่ฉันต้องตอบ คุณควรถามเลขาเก่ามากกว่าว่าใช้เวลาทำอะไรถึงได้ปล่อยปละงานได้ถึงขนาดนี้”
พัชรพรรณตอบเสียงเย็น ใจอยากจะถอดแว่นที่สวมออกเพราะเกะกะเหลือเกิน อาการหงุดหงิดแพร่กระจายมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นตารางนัดของเจ้านายตนเองเพราะรายชื่อของคู่นัดมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น
“ฮ้าย...ดาร์ลิ้ง ไหนว่าตอนเที่ยงจะพอวินนี่ไปทานข้าวไงคะ”
เสียงหวานกระเดียดไปทางดัดจริตทำให้หญิงสาวแอบเบ้หน้า นึกสงสัยว่าผู้ชายคนนี้เคยเกิดเป็นเจ้าหน้าที่การทางรถไฟหรือยังไงถึงได้ชอบสลับรางไปเรื่อย...เกลียดจริงเชียวผู้ชายเจ้าชู้ ชาตินี้หาดีไม่ได้ก็อย่ามีเสียดีกว่า
สีหน้าชวนหงุดหงิดของเมฆาเปลี่ยนไปทันที แม้จะไม่อยากออกไปกับวนิดานัก แต่ก็จำเป็นเพราะหญิงสาวเป็นลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่งของโรงแรม เนื่องจากใช้บริการห้องจัดประชุมและห้องพักรับรองลูกค้าชาวต่างชาติมานาน
วนิดาหวังจับพงศธรแต่ไม่เคยเข้าถึงตัว พอมาเจอเมฆาซึ่งเป็นหนุ่มร่าเริงและอารมณ์ดีจึงเปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่เหมือนเมฆาจะไม่ยอมก้าวข้ามคำว่าเพื่อนมาสักทีหญิงสาวจึงจำเป็นต้องเกาะติดเพื่อสร้างโอกาสให้ตัวเอง
วนิดาชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเลขา มุมปากกดลงอย่างพอใจที่เห็นการแต่งตัวของอีกฝ่าย เธอเดินเข้ามาคล้องแขนเมฆาเอ่ยปากว่าหิวก่อนจะลากชายหนุ่มออกจากห้อง
“ไปได้ก็ดีรำคาญจะแย่”
พัชรพรรณบ่น หญิงสาวลุกขึ้นยืนถอดแว่นออกแล้วขยับแขนยืดออกเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ หลังจากนั้นไม่นานภายในห้องก็มีแต่เสียงพิมพ์งานรัวจนไม่น่าเชื่อว่าคนที่นั่งทำงานด้วยท่าทางร่าเริงนั้นจะเป็นคนเดียวกับหญิงสาวที่นั่งขมวดคิ้วเมื่อครู่
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เอกสารนัดหมายถูกจัดใหม่ รายชื่อสาวๆ ถูกแยกออกมาแล้วใส่รายการนัดหมายเกี่ยวกับงานลงไปจนครบแม้จะเป็นเพียงงานเล็กๆ ก็ตาม
หญิงสาวค้นหาซองเอกสารมาใส่กระดาษที่เมฆาจดรายละเอียดการประชุมเพื่อเอากลับไปทำที่บ้าน ไม่แน่ใจนักว่าจะถูกหาว่าเอาเอกสารสำคัญออกไปหรือเปล่าแต่ถ้าให้ทำที่ทำงานคงจะเสร็จยาก
“ยายพัชร ไหนว่าจะไปกินข้าวกับน้า นี่เที่ยงห้านาทีแล้วนะเดี๋ยวอาหารย่อยไม่ทันอาหารเย็นแม่ได้ขบหัวน้าแน่”
“โธ่น้าแอน พัชรอยากกลับไปนอนอ่านคุณอาเพลิงจะแย่เมื่อคืนอ่านค้างไว้ แต่งานของยายเลขาเก่ามันมั่วไปหมดพัชรเลยลืมเวลา”
“ทำไม ยายไล่ล่าเขาทิ้งซากอารยะธรรมไว้เยอะหรือไง”
หญิงสาวหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินน้าสาวเรียกชื่อเลขาเก่าจากลลนาหรือที่ชอบเรียกตัวเอกว่าลีน่าเป็นไล่ล่าเพราะวันๆ เอาแต่ไล่ล่าเจ้านายรูปหล่อจนไม่ทำการทำงาน
“เพียบเลยค่ะ พัชรว่าเขาแทบไม่ได้ทำงานเลยด้วยซ้ำ”
“ช่างมันเถอะพัชร ไปกินข้าวก่อน อีกอย่างเริ่มทำงานวันนี้เขาก็ไม่ได้คิดเงินให้ กลับไปรับใช้พี่บอมที่บ้านดีกว่า”
พัชรพรรณหัวเราะเบาๆ เธอวางมือจากงานแล้วคว้ากระเป๋าก้าวตามน้าสาวไป จีรายุพาหญิงสาวไปทานอาหารในห้องอาหารพนักงานก่อนจะเล่าให้ฟังเรื่องที่เมฆาพูดกับเธอ
“น้าแอน พัชรจะทำแค่ให้เขายอมรับว่าพัชรสามารถทำงานได้ดีกว่าเลขาสาวๆ แล้วพัชรจะลาออกนะคะ”
“น่าเสียดายนะ เงินเดือนขนาดนี้หายากจะตายขนาดน้ารำคาญเพื่อนร่วมงานบางคนยังต้องทนเลย”
จีรายุซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ ตอนนี้หญิงสาวคิดแต่เพียงว่า...อย่าให้เจอหน้านะหลานประธานก็เถอะแม่จะจวกให้หน้าหงายเลย
“น้าแอนไม่น่ามีปัญหากับใครนะคะ”
“ทำไมจะไม่มี ที่ไหนก็มีทั้งนั้นล่ะอย่างที่แผนกน้านะก็จะมีพวกเต้าไต่ทำงานร่วมกับพวกไต่เต้า”
จีรายุพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแต่พัชรพรรณแทบสำลักข้าวเมื่อได้ยิน
“แหมน้าแอนพูดซะ”
จีรายุหัวเราะหลานสาวแล้วยกมือขึ้นจิ้มหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ
“ก็สาวๆ ชอบใช้เต้าไต่ ส่วนหัวหน้าบางแผนกก็ชอบไต่เต้าไง เลยไปกันได้”
พูดไปก็เหมือนเรื่องธรรมดาที่เห็นกันได้ทั่วๆ ไป แต่ไม่ค่อยมีใครเอามาพูดกัน เวลาอยู่บ้านสองน้าหลานก็เคยแอบคุยกันเรื่องพระเอกนิยายแล้วหัวเราะกันคิกคักจนโดนคุณนายจันทราประชดมาหลายครั้งแล้วว่า เป็นเรื่องธรรมดาของสาวตะกายคาน ที่เฝ้าฝันถึงแต่พระเอกนิยายเลยหาแฟนไม่ได้สักที
“นินทาอะไรกันพี่แอน นี่ค่ะน้องนาเอานิยายที่พี่แอนฝากเช่ามาให้คืนนี้นอนกอดให้สนุกนะคะ”
ปวีณาหรือน้องนา เบ้ของเพื่อนๆ ที่คอยทำหน้าที่เช่านิยาย หาซื้อนิยายมือสอง หรือก๊อปนิยายเก็บไว้ให้เวลาที่ทุกคนยุ่งกับงาน จึงไม่น่าแปลกใจถ้าทุกเช้าจะมีแฟลชไดร์ติดชื่อเพื่อนๆ วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับชื่อของนิยายที่อ่านค้างไว้
ปวีณาเคยไปเที่ยวบ้านจีรายุหลายครั้งจึงรู้จักกับพัชรพรรณดี บางครั้งก็พากันไปเดินหาซื้อหนังสือมือสองสภาพดีที่ลดครึ่งราคาแถวสะพานความกับจตุจักร และที่สำคัญคือสองสาวจะไม่เคยท้อยามที่ต้องรื้อกองหนังสือนิยายเพื่อหาเร่องที่ต้องการ
“พัชรน้องนาอ่านนิยายที่ซื้อมาอาทิตย์ก่อนจบแล้ว พัชรจะแลกเลยไหม”
“พัชรยังไม่ได้อ่านเลยนา ซื้อไว้แล้วก็วางกองไว้รอบที่นอน ตอนนี้ต้องตะกายขึ้นเตียงละ”
สองสาวหัวเราะออกมาพร้อมๆ กันเมื่อคิดถึงกองนิยายที่ยังไม่ได้อ่านแต่ก็ยังขยันซื้อมาเก็บไว้จนเต็มห้อง
“ไม่เป็นไรน้องนาก็กองไว้เยอะเหมือนกัน แต่ว่าพัชรต้องทำเวลานะ อาทิตย์หน้าพี่เผ่าจะออกแล้วเดี๋ยวจะไม่ได้อ่านกัน”
พอได้ยินว่านิยายเรื่องใหม่ของนักเขียนที่ชื่นชอบจะออกมาเป็นรูปเล่มสองน้าหลานก็แทบจะลืมกินข้าว เผ่าพงศ์เป็นพระเอกนิยายที่มีคนอ่านมากในช่วงนี้ คนแต่งเขียนเรื่องได้เร็วและกระชับน่าติดตาม จนคนอ่านอยากจะเป็นเรณูของพี่เผ่ากันทั้งนั้น
สามสาวนั่งคุยกันจนหมดเวลา จีรายุจึงสั่งให้หลานสาวกลับบ้านก่อนไม่ต้องทำงาน ส่วนตัวเอกสารที่จะเอกกลับบ้านเดี๋ยวเธอจะเอากลับไปให้เอง
“แล้วอย่าลืมเครื่องเซ่นพี่บอมนะเดี๋ยวหัวขาด”
จีรายุสั่งหลานสาวแล้วเดินลิ่วมายังลิฟต์ ชั่งใจอยู่พักใหญ่ว่าจะกดขึ้นไปชั้นไหนดีในที่สุดก็เลือกที่จะจัดการเคลียร์ปัญหาคาใจก่อน ไม่เช่นนั้นคงอัดอั้นตันใจจนทำงานไม่ได้แน่นอน
tonpalm เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ค. 2554, 17:06:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ค. 2554, 17:06:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 11083
| หัวใจ...หวงรัก ตอนที่ ๒ >> |
จิงโกะ 23 ก.ค. 2554, 17:34:21 น.
หนุ่มเพลย์บอยกับสาวเฉิ่มซ่อนเปรี้ยวมาแย้ว อิอิ
คนเขียนหายดีแล้วหรือค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่า
หนุ่มเพลย์บอยกับสาวเฉิ่มซ่อนเปรี้ยวมาแย้ว อิอิ
คนเขียนหายดีแล้วหรือค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่า
dee_jung 23 ก.ค. 2554, 17:51:37 น.
พี่บอมมาแหล้ว....
พี่บอมมาแหล้ว....
น้องแสตมป์ 23 ก.ค. 2554, 20:41:56 น.
miss u P'Bom & P'Bun
miss u P'Bom & P'Bun
เรือใบ 23 ก.ค. 2554, 20:42:50 น.
มาแล้วว ^^ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
มาแล้วว ^^ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
Setia 23 ก.ค. 2554, 20:59:10 น.
เย้ รออ่านคู่นี้อยู่เลย
เย้ รออ่านคู่นี้อยู่เลย
yamong 23 ก.ค. 2554, 21:31:11 น.
เย้ ๆๆๆ แม่ปูมาแล้ววววววววววววววววว
เย้ ๆๆๆ แม่ปูมาแล้ววววววววววววววววว
Zephyr 23 ก.ค. 2554, 21:51:11 น.
คู่นี้มาแล้ว พี่เมฆกับน้องพัชร ไม่เห็นรู้เลยว่าเมฆเป็นลูกครึ่ง เอ หรือเรื่องที่แล้วเราจะอ่านข้ามหว่า คิดถึงพี่บอมกับพี่บันจัง ^^
คู่นี้มาแล้ว พี่เมฆกับน้องพัชร ไม่เห็นรู้เลยว่าเมฆเป็นลูกครึ่ง เอ หรือเรื่องที่แล้วเราจะอ่านข้ามหว่า คิดถึงพี่บอมกับพี่บันจัง ^^
หญิงใหญ่ 23 ก.ค. 2554, 22:20:12 น.
ดีใจที่ป้าปูกลับมาแว๊วววว แต่ก็อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยเน้อ...
ดีใจที่ป้าปูกลับมาแว๊วววว แต่ก็อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยเน้อ...
Noka 23 ก.ค. 2554, 23:40:49 น.
รออยู่เหมือนกันค่ะ และ ขอให้สุขภาพดีวันดีคืนค่ะ
รออยู่เหมือนกันค่ะ และ ขอให้สุขภาพดีวันดีคืนค่ะ
หมูอ้วน 24 ก.ค. 2554, 12:59:34 น.
ชอบพี่บอมกับพี่บันค่ะ
ชอบพี่บอมกับพี่บันค่ะ
แกรตอหลู 24 ก.ค. 2554, 18:55:26 น.
ในที่สุดก็ได้อ่าน wow wow wow
ในที่สุดก็ได้อ่าน wow wow wow
nutcha 24 ก.ค. 2554, 21:26:06 น.
ดีใจจังเรื่องใหม่ของคุณ ton-palm มาแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ดีใจจังเรื่องใหม่ของคุณ ton-palm มาแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
nutcha 24 ก.ค. 2554, 21:26:10 น.
ดีใจจังเรื่องใหม่ของคุณ ton-palm มาแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ดีใจจังเรื่องใหม่ของคุณ ton-palm มาแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ใบบัวน่ารัก 25 ก.ค. 2554, 08:29:04 น.
ได้อ่านแล้วนึกถึงตัวเองนะ เวลาอ่านนิยานที่ทำงาน
ดีนะ มีลูกหลานหน้าตาดีหล่อ รวย
ได้อ่านแล้วนึกถึงตัวเองนะ เวลาอ่านนิยานที่ทำงาน
ดีนะ มีลูกหลานหน้าตาดีหล่อ รวย
ปูสีน้ำเงิน 26 ก.ค. 2554, 01:21:26 น.
รักษาตัวเองให้หายก่อนก็ได้นะพี่
รักษาตัวเองให้หายก่อนก็ได้นะพี่
omelate 26 ก.ค. 2554, 10:18:45 น.
ป้าปูสู้ๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายให้หายคิดถึงจ้า..
ป้าปูสู้ๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายให้หายคิดถึงจ้า..
ปอกะเจา 27 ก.ค. 2554, 12:49:45 น.
ว๊าวๆๆๆ กลับมาแล้ววว จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ
รักษาสุขภาพ และขอให้ร่างกายแข็งแรงยิ่งๆขึ้นไปนะคะ
ว๊าวๆๆๆ กลับมาแล้ววว จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ
รักษาสุขภาพ และขอให้ร่างกายแข็งแรงยิ่งๆขึ้นไปนะคะ
ดอกแก้วริมสวน 29 ก.ค. 2554, 09:14:53 น.
มาอัพแล้วดีใจจังเลยคะ..ว่าแต่พี่ไรเตอร์ดูแลตัวเองด้วยนะคะ รักษาสุขภาพดี ๆ เป้นกำลังใจให้คะ
มาอัพแล้วดีใจจังเลยคะ..ว่าแต่พี่ไรเตอร์ดูแลตัวเองด้วยนะคะ รักษาสุขภาพดี ๆ เป้นกำลังใจให้คะ
grazioso 14 ก.ย. 2554, 21:14:52 น.
กรี๊ดดดด เพิ่งได้ตามมาอ่าน คิดถึงคู่อาพงศธรมากค่า ๕๕๕ ตอนนี้มาเชียร์คู่สาวพัชรบ้าง :)
กรี๊ดดดด เพิ่งได้ตามมาอ่าน คิดถึงคู่อาพงศธรมากค่า ๕๕๕ ตอนนี้มาเชียร์คู่สาวพัชรบ้าง :)
littlerabbit 28 ก.ย. 2554, 09:52:06 น.
อ่านตอนแรก ก็โดนใจแล้ว อิอิ
อ่านตอนแรก ก็โดนใจแล้ว อิอิ
LAM 28 พ.ค. 2555, 16:13:06 น.
ดีใจจังเลยค่ะที่ได้อ่านเรื่องนี้ ตอนนี้มีคุณพงกับแอนอยู่ที่บ้านแล้วอ่านแล้วชอบมาก ๆ เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ แล้วจะติดตามตอนต่อไปค่ะ
ดีใจจังเลยค่ะที่ได้อ่านเรื่องนี้ ตอนนี้มีคุณพงกับแอนอยู่ที่บ้านแล้วอ่านแล้วชอบมาก ๆ เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ แล้วจะติดตามตอนต่อไปค่ะ
โอชิน 17 ก.ย. 2557, 21:56:29 น.
สนุกดีค้า เดี๋ยวจะตามอ่านนะค่ะ
สนุกดีค้า เดี๋ยวจะตามอ่านนะค่ะ